مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1384 | دوره:14 | شماره:2 |تعداد مقالات:17

کفشک تیز دندان Psettodes erumei تنها گونه ای از خانواده Psettodidae می باشد که در آبهای دریای عمان مشاهده گردیده است (کوشا، 1375). این گونه دارای بدن بیضی شکل و پهن ولی ضخیم تر از سایر کفشک ماهیان می باشد. دهان بزرگ با دندانهای قوی و رنگ قهوه ای – خاکستری از مشخصات عمده این گونه بوده و خط جانبی دارای 68 تا 75 فلس است. این گونه در بسترهای گلی و شنی تا عمق 25 متر یافت می شود (صادقی، 1380). این گونه به سمت بالا شنا می کند و ماهی گوشتخوار و عمدتا ماهیخوار می باشد (Ramamathan & Natarjan, 1980). از نظر شیلاتی ماهی با ارزشی است که بطور عمده به روش ترال کف یا تور گوشگیر کف صید می گردد و دارای گوشت لذیذی است (Hensley, 1997).

با مشاهده تلفات بالای 40 درصد در ماهیان کپور علفخوار پرورشی (Ctenopharyngodon idella) در مزارع پرورشی شمال استان خوزستان در فصل تابستان و زمانی که دمای آب استخرها بالاتر از 20 درجه سانتیگراد بود (20 تا 23 درجه سانتیگراد)، بررسی علایم بالینی در ماهیان انجام پذیرفت. در ماهیان بیمار، جراحات پوستی با حواشی پرخون در ناحیه پشتی، باله ها، ساقه دمی و آبشش ها مشاهده شد که جراحات آبشش دارای لایه اکسودای موکوییدی سفید تا خاکستری رنگ بود و خوردگی باله دمی و شکمی نیز مشاهده گردید. پس از نمونه برداری و کشت از زخم های پوستی و حواشی آنها، ساقه دمی، باله دمی و آبشش ها، باکتری شبیه فلاوباکتر کلومنار جدا گردید، ولی از کشت اندامهای داخلی نظیر کلیه، کبد و روده این باکتری جدا نگردید. آسیب های بافتی آبشش ها در مقاطع میکروسکوپی تهیه شده شامل: پرخونی، خونریزی، تورم لایه پایه، هیپرپلازی سلولهای غضروفی و سلولهای پوششی و چسبیدن رشته ها به یکدیگر، نکروز و کنده شدن رشته های ثانویه و حضور توده باکتری های رشته ای در آبشش بود. همچنین آسیب های بافتی ساقه دمی شامل نکروز لایه های پوست و توسعه جراحات به نوحی عضلات زیر پوست، دژنرسانس سلولهای عضلانی و نکروز دستجات عضلانی مشاهده شد. مشاهده تعداد زیاد باکتری لغزنده رشته ای گرم منفی شبیه فلاوباکتر کلومنار در گسترش های تهیه شده از جراحات پوستی و آبشش و جداسازی باکتری فوق الذکردرسطح محیط کشت انتخابی، مشاهده آسیب های شدید بافتی در جراحات و زخم ها همراه با حضور توده باکتری های رشته ای موید این موضوع است که باکتری جدا شده فوق الذکر می تواند در بروز عفونت مذکور بعنوان عامل اولیه و یا ثانویه نقش داشته باشد.

به منظور بررسی اثر تراکم های مختلف در رشد جلبک قرمز G. Corticata در حوضچه های فایبرگلاس، 3 تیمار با تراکم 1000،500 و 2000 گرم در متر مربع انتخاب و عملیات پرورش در 9 حوضچه از تاریخ 15/1/81 لغایت 16/3/81 (فصل بهار) انجام شد. در طول دوره پرورش شوری مقادیر 37 تا40 قسمت در هزار، pH مقادیر 8.04±0.05  تا 8.61±0.09 و دما نیز مقادیر 23 تا 32 درجه سانتیگراد را دارا بود که هر کدام به صور ت روزانه اندازه گیری شدند. علاوه بر این در طول دوره، اپی فیتهایی از قبیل Navicula, Nitzschia و Hypnea و همچنین گروههایی شامل Isopoda, Amphipoda و Nereis در حوضچه های پرورش مشاهده و شناسایی شدند. تیمارهای مورد بررسی در این تحقیق درصد رشد روزانه و تولید خالص متفاوتی را نشان دادند به شکلی که بالاترین درصد رشد روزانه و تولید خالص در تیمار 1 (500 گرم در متر مربع) با مقادیر 3.74±0.31 و 38.3±5.4 و کمترین آن در تیمار 3 با مقادیر 1.06±0.1 و 27.8±0.7 دیده شد. در این تحقیق مقایسه آماری انجام شده برای درصد رشد روزانه تمام تیمارهای مورد بررسی اختلاف آماری معنی داری را نشان داد (P<0.05)، در صورتیکه برای تولید خالص در تیمار 3 و 2 این اختلاف معنی دار نبوده (P>0.05) ولی در بینT1T2 وT1T3 اختلاف معنی دار بود (P<0.05).

در این مطالعه چهار جنس فیتوپلانکتون شامل تتراسلمیس (Tetraselmis)، کیتوسروس (Chaetoceros)، اسکلتونما (Skeletonema) و کلرلا (Chlorella) به صورت منفرد و تلفیقی در 10 تیمار با 3 تکرار بمنظور تغذیه مرحله لاروی (زوآ) میگوی ببری سبز مورد بررسی و ارزشیابی قرار گرفتند. در تغذیه منفرد بیشترین میزان بازماندگی (82 درصد)، میزان رشد (3.55 میلیمتر) و مدت زمان طی شده از مرحله زوآ یک (Zl) تا مرحله مایسیس یک  (M1)(92 ساعت) مربوط به لاروهایی بود که با اسکلتونما ( 40 هزار سلول در هر میلی لیتر) تغذیه شده بودند. در تغذیه تلفیقی در مرحله زوآ یک بهترین درصد بازماندگی (97 درصد) در لاروهایی مشاهده شد که با کیتوسروس و تتراسلمیس تغذیه شده بودند و در مرحله زوآ دو و سه بیشترین درصد بازماندگی (95 درصد) مربوط به لاروهایی بود که با اسکلتونما و کیتوسروس تغذیه شده بودند و میزان رشد 4.58 میلی متر و مدت زمان طی شده از مرحله زوآ یک تا مایسیس یک، 72 ساعت بود. بطور کلی درصد بازماندگی و میزان رشد لاروها در تغذیه تلفیقی بالاتر از تغذیه منفرد بود.

برای پی بردن به اثرات رژیمهای مختلف نوری بر رشد و بازماندگی میگوی ببری سبز  Penaeus semisulcatusمطالعه ای در ایستگاه تحقیقاتی سرتل واقع در استان بوشهر با پنج رژیم نوری مختلف، 24 ساعت روشنایی و بدون ساعات تاریکی، 18 ساعت روشنایی و 6 ساعت تاریکی، 12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی، 6 ساعت روشنایی و 18 ساعت تاریکی، 24 ساعت تاریکی و بدون ساعات روشنایی و هر تیماردر سه تکرار به مدت 30 روز انجام شد. نتایج نشان دادند که میگوهای پرورش یافته در رژیم نوری 12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی بطور معنی داری نسبت به بقیه رژیمهای نوری به جز رژیم نوری 18 ساعت روشنایی و 6 ساعت تاریکی رشد بیشتری داشتند (P<0.05)، هرچند که نسبت به رژیم نوری فوق الذکر نیز از رشد بیشتری برخوردار بودند. از طرفی رژیم نوری 24 ساعت روشنایی نسبت به همه گروههای آزمایش کاهش رشد معنی داری داشت (P<0.001). این مطالعه نشان می دهد که رژیمهای مختلف نوری اثر خاصی بر بازماندگی مرحله جوانی میگوی ببری سبز  P. semisulcatus ندارد.

بمنظور بررسی تاثیر برخی از مواد جاذب در تغذیه فیل ماهیان جوان (Huso huso)، آزمایشی بمدت 8 هفته در کارگاه تکثیر و پرورش ماهیان خاویاری آق قلا صورت گرفت. حهت انجام این کار، مواد جاذب (بتائین، متیونین و مخلوط بتائین + متیونین به نسبت مساوی) بمنظور افزایش رشد و بازماندگی به جیره غذایی فیل ماهیان جوان (Hoso hoso) در سه سطح مختلف 1،0.5 و 1.5 درصد اضافه گردید. آزمایش درون مخازن پلی اتیلن 500 لیتری که با حدود 350 لیتر آب پر شده بودند، انجام گرفت. 20 عدد فیل ماهی جوان (متوسط وزن 28.2±2.63 گرم) درون مخازن ذخیره سازی و روزانه در 6 وعده تا حد سیری کامل تغذیه شدند. در پایان دوره آزمایش عوامل رشد و بازماندگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها به روش فاکتوریل و با استفاده از بسته های نرم افزاری Excel وSPSS انجام گردید. مقایسه میانگین تیمارها به کمک آزمون چند دامنه ای دانکن انجام شد و وجود یا عدم وجود اختلاف معنی دار در سطح احتمال 5 درصد (P=0.05) تعیین گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که افزودن مواد جاذب در جیره غذایی سبب افزایش وزن، ضریب رشد ویژه (SGR)، نسبت بازده پروتئین (PER)، میزان بهره برداری از پروتئین خالص (NPU)، فاکتور وضعیت (CF)، بازماندگی و شاخص قیمت نسبت به تیمار شاهد و کاهش میزان ضریب تبدیل غذایی (FCR) شده است. حداکثر افزایش وزن بدن، درصد افزایش وزن بدن، ضریب رشد ویژه(SGR) ، نسبت بازده پروتئین (PER)، میزان بهره برداری از پروتئین خالص (NPU)، فاکتور وضعیت (CF) و بازماندگی و همچنین حداقل ضریب تبدیل غذایی (FCR) و شاخص قیمت در سطوح بتائین 0.5درصد و متیونین 1 نسبت به شاهد تفاوت معنی داری را از خود نشان دادند و در سایر تیمارها این تفاوت معنی دار نبود (P≤0.05).

موجودات آبزی بطور مداوم در معرض خطرات ناشی از آلودگی های محیط زیست قرار دارند. یکی از مواد آلوده کننده LABS با آلکیل بنزن سولفانات خطی است که به میزان زیادی مورد استفاده قرار می گیرد. به منظور مطالعه اثر این ماده آلوده کننده بر پارامترهای سرمی ماهی قرمز، 152 عدد ماهی قرمز (18 تا 20 سانتیمتر) به تعداد مساوی در 4 گروه تقسیم گردیدند. گروه یک بعنوان شاهد و 3 گروه دیگر بعنوان گروه های مورد آزمایش به مدت 21 روز به ترتیب در معرض مقادیر، 5، 10 و 15ppm ماده LABS قرار گرفتند. در پایان آزمایش ازماهیان خونگیری بعمل آمد و مقادیر اوره، اسید اوریک، کراتینین،  AST(آسپارات آمینوترانسفراز)، ALT (آلانین آمینو ترانسفراز) و فسفر با روشهای مربوطه مورد اندازه گیری قرار گرفتند. نتایج حاصل با استفاده از آزمون آنالیز واریانس (ANOVA) و آزمون چند دامنه ای دانکن مورد مقایسه قرار گرفتند. میزان اوره در گروه 1 و 2 بطور معنی داری از گروه شاهد کمتر (P<0.05) و میزان اسید اوریک در گروه 2 بطور معنی داری از گروه شاهد بیشتر بود(P<0.05) . میزان کراتینین در گروه 3 و میزان فسفر در گروه 2 بطور معنی داری از گروه شاهد بیشتر بود (P<0.05). میزان AST در گروه 2 بطور معنی داری از گروه شاهد کمتر(P<0.05) و میزان ALT در گروه 2،1و3 بطور معنی داری از گروه شاهد کمتر بود (P<0.05).

در این بررسی فصل تخمریزی، هم آوری و طول در 50 درصد بلوغ (Lm50) میگوی دریای خزر Palaemon adspersusدر سواحل استان گیلان مورد مطالعه قرار گرفت. نمونه برداری ها طی سال 1381 در مناطق آستارا، شفارود، انزلی، چونچنان، چمخاله و چابکسر بصورت ماهانه با استفاده از تور ترال کف با چشمه تور در کیسه (Cod End) 3 میلی متر در اعماق صفر تا 5 متر و 5 تا 10 متر انجام گرفت.میانگین طول کل، طول کاراپاس و وزن ماده های تخم داربترتیب برابر 51.95±301 میلیمتر، 13.95±1.9 میلی متر و 2.742±0.58 گرم اندازه گیری شده است (عدد n=118). حداقل و حداکثر طول کل آنها 37 و 59.3 میلی متر و حداقل و حداکثر وزن بترتیب 1.002 و4.145 گرم بوده است.فصل تخمریزی میگوهای  Palaemon adspersusاز فروردین تا شهریور بوده و اوج تخمریزی در خردادماه ثبت شد. متوسط هم آوری این گونه برابر 1994.5±506.6 عدد تخم اندازه گیری شده است. طول کل میگوهای ماده در زمانی که 50 درصد آنها در مرحله بلوغ بودند (Lm50) برابر 51.27 میلی متر برآورد گردید.

دریاچه بزنگان، بزرگترین دریاچه طبیعی استان خراسان با مساحتی حدود 69 هکتار در 120 کیلومتری شمال شرق شهرستان مشهد واقع شده است. به منظور شناسایی و بررسی اکولوژیک جمعیت های فیتوپلانکتونی و مقایسه تنوع گونه ای آنها در طول فصول مختلف در ناحیه حاشیه ای دریاچه، نمونه برداری در طول خط ساحلی در 11 ایستگاه به طور فصلی در سال 1381 انجام شد. طی تحقیقات انجام شده 4 گونه ماکروجلبک و 33 گونه  فیتوپلانکتونی متعلق به 5 شاخه جلبکی شناسایی شد. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که از 33 گونه فیتوپلانکتونی، 21 گونه به شاخه کریزوفیتا، 7 گونه به شاخه کلروفیتا، 4 گونه به سیانوفیتا و یک گونه به پیروفیتا تعلق دادند. Merismopedia punctata, Ulothrix subtilissima, Diatoma tenue وFragillaria crotonensis از بیشترین وفور گونه ای برخوردار بودند. اعضای شاخه کریزوفیتا بیشترین فراوانی را در فصل تابستان و پاییز داشتند همچنین بیشترین فراوانی را در تمامی فصول نسبت به سایر شاخه ها نشان دادند. در این تحقیق فاکتورهای اکولوژیک نظیر میزان تبخیر، دما، شوری، pH، EC و یونهای PO42-، NO3-، No2-، Si2+، P+ و Na+ در زمانهای مختلف نمونه برداری بررسی شدند. شاخصهای مختلف عددی غنای گونه ای، یکنواختی و تنوع فیتوپلانکتونی در هر فصل محاسبه و براساس شاخصهای پارامتریک تنوع گونه ای نیز با هم مقایسه گردیدند. نتایج نشان داد که بیشترین تنوع گونه ای فیتوپلانکتونها مربوط به فصول تابستان و پاییز است و این دریاچه، اولیگوتروف و با شوری کم می باشد و شرایط غذایی، فصلی و آب و هوایی بر تغییر و تنوع گونه- ای فیتوپلانکتونی بسیار موثر است بطوریکه افزایش شوری بدلیل سالهای خشکی بیشترین تاثیر را بر فراوانی و تنوع جوامع فیتوپلانکتونی گذاشته است.

در این تحقیق تعیین میزان اختلاف و شباهت ژنتیکی بین دو گونه تاسماهی ایرانی persicus) A.) و تاسماهی روسی (A. gueldenstaedtii) با استفاده از روش Random Amplified RAPDs (Polymorphic DNA) مورد بررسی قرارگرفته است. برای انجام آزمایشها، بافت باله دمی سه عدد تاسماهی ایرانی و سه عدد تاسماهی روسی نمونه برداری و از روش فنل- کلروفرمDNA  سلولی آنها استخراج گردید و پس از الکتروفورز با ژل آگارز و یکسان سازی غلظت آنها با 53 آغازگر ده نوکلئوتیدی و در شرایط خاص، PCR نمونه ها صورت گرفت. محصول PCR برروی ژل یلی آکریلامید الکتروفورز شدند و با رنگ آمیزی نیترات نقره، نوارهای DNA ظاهر شده، مورد ارزیابی قرار گرفتند. از بین 53 آغازگر فقط 36 عدد از آنها الگوهای نواری را بین دو گونه نشان دادند و بقیه (17 عدد) هیچگونه محل پهلوگیری برروی ژنوم نمونه ها نداشتند. پس از امتیازدهی نوارها و بررسی داده ها با استفاده از نرم افزار ژنتیکی RAPDPLOT، بیشترین میزان فاصله ژنتیکی بین این دو گونه 73 درصد و کمترین میزان آن 65 درصد و در مجموع بطور میانگین تقریبا 70 درصد تعیین شد. بهترین میزان شباهت ژنتیکی بین این دو گونه 35 درصد و کمترین آن 27 درصد و در مجموع بطور میانگین 30 درصد محاسبه گردید. از آنجایی که حد بالا و پایین اختلاف 50 درصد معیاری برای تشخیص گونه و زیر گونه می باشد و با توجه به نتایج بدست آمده در این تحقیق می توان اعلام نمود که تاسماهی ایرانی بعنوان یک گونه مستقل از تاسماهی روسی بوده و با روش مولکولی قابل تفکیک است.

در حال حاضر صیادان شاه میگو در دریاچه مخزنی سد ارس بری صید این آبزی از تله های قیفی استفاده می نمایند. بررسی مقایسه مقدار صید، نسبت جنسی و میانگین وزن و طول شاه میگوهای صید شده در دو نوع تله شامل تله های قیفی و تله های تاشو در سال 1381 انجام شد. 40 تله تاشو و 40 تله قیفی با استفاده از طناب رابط و وزنه در اعماق 7.5 و10متر (هر عمق 20 تله از هر نوع) طی ماهای خرداد تا مهر در دریاچه مستقر شدند. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین میانگین وزن و طول شاه میگوهای صید شده در این دو نوع تله در ماههای مختلف سال وجود ندارد(P≥0.01) . مقدار صید در واحد تلاش (صید هر تله در هر 24 ساعت) در تله های تاشو 2.26 عدد شاه میگو بیش از تله های قیفی بود که اختلاف معنی داری را در طول سال نشان داد (P≤0.05). بطور آشکار تله های تاشو نرهای بیشتری را صید می کنند. اگر چه در مقایسه با صید نرها توسط تله های تاشو نرهای بیشتری را صید می کنند. اگر چه در مقایسه با صید نرها توسط تله های قیفی اختلاف معنی داری مشاهده نشد (P≥0.05). شاه میگوهای با بیش از 120 میلیمتر طول (حداقل اندازه تعیین شده برای صید تجاری شاه میگو از دریاچه مخزنی سد ارس) در تله های تاشو 87.56 و در تله های قیفی 69.90 درصد صید را تشکیل می دهند. نتایج این بررسیها نشان داد که با توجه به اینکه میانگین طولی و وزنی صید در این دو نوع تله اختلاف معنی داری را نشان نمی دهد، با استفاده از تله های تاشو بر غم بالا بودن میزان صید در واحد تلاش آن به پایداری بهره برداری از ذخایر این گونه لطمه ای وارد نمی کند.

سیتوکروم P4501A1 مهمترین ایزوآنزیم سیستم مونواکسیژنازی در ماهی است که توسط ترکیبات آروماتیک چند حلقه ای القا می شود. در پژوهش حاضر تاثیر ماده بتانفتوفلاون در القای این ایزوآنزیم در فیل ماهی بررسی گردید و برخی از خواص کینیتیکی این ایزوآنزیم مورد مطالعه قرار گرفت. ماده بتانفتوفلاون به صورت داخل صفاقی به ماهیان تزریق گردید. میزان فعالیت آنزیم سیتوکروم P4501A1 از روی واکنش دی اتیلاسیون سوبسترای 7- اتوکسی رزروفین (EROD) با روش فلورومتری و میزان نسبی پروتئین های القا شده با روش الکتروفورز در ژل پلی اکریل آمید در حضور سدیم دودسیل سولفات (SDS- PAGE) تعیین گردید. نتایج نشان داد که نرخ واکنش در فراکسیون میکروزومی ماهیان تیمار شده 15 تا 26 برابر ماهیان شاهد در شرایط مشابه آزمایش است. اپتیمم فعالیت این آنزیم در دامنه دمای 20 تا 25 درجه سانتیگراد قرار می گیرد و فعالیت آنزیم در غلظت 1.53 میکرومولار از سوبسترا و غلظت 180 میکروگرم پروتئین میکروزومی به حداکثر می رسد. الگوی SDS-PAGE فراکسیون میکروزومی در ماهیان تیمار شده حضور پروتئینی را با وزن مولکولی حدود 58±1 کیلو دالتون نشان می دهد که همان آنزیم سیتوکروم P4501A1 می باشد. بنابراین اثر القایی بتانفتوفلاون موجب القای ژن سیتوکروم P4501A1 و افزایش بیوسنتز این آنزیم می گردد که بصورت افزایش در نرخ فعالیت آنزیم در واکنش EROD نمایانگر می شود.

این بررسی به منظور ساخت دستگاه شمارش کننده تخم ماهی، که قادر به شمارش دقیق تخم ماهیان باشد، انجام شد. در طرح اولیه این دستگاه سه قسمت مکانیک، الکترونیک و سیستم گردش آب در نظر گرفته شد. اساس کار این دستگاه بدین صورت است که ابتدا دیسک جداکننده (سیستم مکانیک) تخمها را تک تک از توده تخمهای ریخته شده به درون مخزن جدا کرده و فاصله زمانی و مکانی بین تخمها بوجود می آورد تا چشم مادون قرمز بتواند آنها را دانه دانه ردیابی کند. سپس تخمها را به همراه جریان آب (سیستم گردش آب) وارد یک لوله شیشه ای شفاف می نماید و از مقابل سنسور مادون قرمز عبور می دهد (سیستم الکترونیک). به ازای عبور هر تخم از مقابل چشم مادون قرمز، یک پالس الکترونیک از مدار چشم به مدار شمارنده فرستاده می شود و در نتیجه یک عدد به روی نمایشگر ظاهر می شود. تخمهایی که توسط دستگاه شمرده می شدند، مجدد با دست نیز شمرده می شدند. خطای دستگاه بر مبنای عددی که روی صفحه نمایشگر نشان داده می شد، محاسبه می گردید. در شمارش با دانه های تسبیح هم خطای ثبت شده در نهایت به صفر رسید. سرعت فعلی شمارش دستگاه 30000 عدد تخم در ساعت می باشد و مشخص شد که این میزان با اصلاحاتی در ساخت دستگاه، قابل افزایش به یکصد هزار عدد در ساعت می باشد. همچنین با آزمایشهایی، راههای افزایش سرعت شمارش دستگاه مشخص شد. این دستگاه برای اولین بار است که در ایران ساخته می شود و از لحاظ مکانیزم قسمت مکانیک کاملا جدید می باشد. هزینه ساخت این دستگاه در داخل کشور حدود یک پنجم نمونه های خارجی می باشد.

برای تولید بچه شاه میگوهای آب شیرین (نوزادان مینیاتوری و پیشرفته) مقاوم و درشت تر در یک زمان نسبتا کوتاه در محیط های کنترل شده، تعیین احتیاجات غذایی آنها، بویژه میزان پروتئین، ضروری می باشد و با توجه به اینکه تاکنون مطالعات جامعی روی نیازهای غذایی نوزادان مینیاتوری صورت نگرفته است، از اینرو یک آزمایش تغذیه ای به مدت 8 هفته انجام شد. در این آزمایش سه تیمار در سطوح پروتئینی 30،25 و 35 درصد و سه تکرار برای هر یک با انرژی قابل هضم ( DE) ثابت 3500 کیلوکالری/ کیلوگرم فرموله و تنظیم شد (مطابق آن جیره ها). همچنین تعداد 540 عدد نوزاد مینیاتوری با میانگین وزنی (100±12) میلی گرم بطور کاملا تصادفی انتخاب و بین 9 عدد مخزن آکواریومی 250 لیتری که با 200 لیتر آب تازه پرشده بود و روزانه 70 درصد آن تعویض می شد، توزیع گردیدند.نوزادان مینیاتوری روزانه با 25 درصد وزن بدن (بیوماس) درپنج وعده (در ساعات 10،14،18،22و 6) با غذاهای دانه ای ریز به ابعاد 0.2،0.1و 0.4 میلیمتر در طول مدت پرورش تغذیه می شدند. معیارهای شاخص رشد مانند افزایش وزن یا رشد مطلق درصد رشد نسبی (RGR)، ضریب تبدیل غذایی (FCR)، نسبت بازدهی غذایی (FCE) و نسبت بازده پروتئین (PER) در هر یک از تیمارها مقایسه شد. نتایج بدست آمده از تحلیل داده های آماری (آنالیز واریانس یکطرفه) نشان داد که با افزیش پروتئین درتیمارها، شاخص های رشد مانند میانگین افزایش وزن و نسبت بازده پروتئین بهبود یافته و اختلاف معنی داری را نشان می دهند (P<0.05). ضریب تبدیل غذایی و نسبت بازده غذا و درصد رشد نسبی در سطوح پروتئینی 30 و 35 درصد اختلاف معنی داری را نشان ندادند (P>0.05). اگرچه با تیمار 1 (25 درصد) دارای اختلاف معنی دار بودند (P>0.05). نتایج تجزیه لاشه مینیاتورهای شناه میگوی آب شیرین بین تیمار 1 و 2 اختلاف معنی داری را نشان دادند (P<0.05). اگر چه با تیمار3(پروتئین 35 درصد) دارای اختلاف معنی داری بودند(P>0.05). بطور کلی با در نظر گرفتن افزایش وزن یا رشد مطلق و نسبت بازده پروتئین، تیمار 3 عملکرد مطمئن تری را نشان می دهد.

این تحقیق به منظور شناسایی جمعیت ماهی مرکب (Sepia pharaonis) در15 ایستگاه نمونه برداری در خلیج فارس و دریای عمان و به روش مولکولی صورت گرفت. نمونه برداری به روش ترال کف از مناطق مختلف خلیج فارس و دریای عمان انجام شد که در نهایت 20 تا 40 نمونه از گونه S.pharaonis در هر یک از ایستگاههای مختلف جمع آوری گردید. استخراج DNA با استفاده از روش فنل- کلروفرم انجام گرفت. یک جفت آغازگر براساس توالی نوکلئوتیدی ژن 18s rRNA طراحی شد و برای مطالعه تنوع جمعیتی ماهی مرکب از تجزیه و تحلیل نتایج حاصل از هضم ژن 18s rRNA که با تکنیک PCR تکثیر شده بود استفاده گردید. محصول PCR به طول 502 جفت باز برای تمامی نمونه ها بدست آمده و با استفاده از 8 آنزیم برشی شامل: AluI-Taq I-Mnl I-Rsa I-Hind III-Dra I- Pvu II- Hae III مورد هضم آنزیمی قرار گرفتند. الگوی باندهای DNA در تمام نمونه های هضم شده توسط این آنزیمها، مشابه بوده و چند شکلی در بین نمونه ها مشاهده نگردید. با توجه به نتایج فوق می توان نتیجه گیری نمود که امکان جداسازی جمعیتهای مختلف در گونه ماهی مرکب مورد بررسی با استفاده از ژن ریبوزومالRNA وجود نداشته است.