مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1381 | دوره:1 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

آمار جهانی سیر فزاینده میزان شیوع و بروز دیابت نوع 2 را نشان می دهد. بسیاری معتقدند که دیابت نوع 2 یک بیماری قابل پیشگیری است و می توان با انجام مداخلات مناسب از بروز دیابت در افراد در معرض خطر جلوگیری نمود. به همین دلیل پیشگیری اولیه از دیابت موضوع بسیاری از پژوهشها طی دهه های اخیر بوده است. با توجه به جمعیت حدود دو میلیمن نفری دیابتی ها در ایران و هشدار سازمان جهانی سلامت(WHO) نسبت به افزایش دیابت در کشورهای در حال توسعه، پیشگیری اولیه از دیابت در کشور ما اهمیت ویژه ای می یابد. شناسایی عوامل خطرزای پیدایش دیابت نوع 2 و تعیین راهکارهای اجرایی مناسب در جهت کاستن از سرعت فزاینده بروز دیابت در جامعه در معرض خطر، کانون توجه پژوهشگران می باشد. استعداد ژنتیک (سابقه خانوادگی)، مقاومت به انسولین، چاقی، اختلال تحمل گلوکز، پیشینه دیابت بارداری، کم تحرکی بدنی و رژیم غذایی نامناسب از مهمترین عوامل خطرزا به شمار می روند. هر چند عوامل دیگری نیز در پیدایش دیابت موثر دانسته شده اند. بیشتر مطالعات در دسترس، اثر مداخلات رفتاری یا اصلاح شیوه زندگی از طریق افزایش فعالیت بدنی افراد و آموزش رژیم غذایی مناسب را در پیشگیری اولیه از دیابت مورد بررسی قرار داده اند، اما مطالعات متعددی نیز در مورد اثر داروها بر کاهش میزان بروز دیابت در جامعه منتشر شده است. با توجه به نتایج پژوهشهای موجود، به نظر می رسد طی دهه های آینده دیابت به عنوان یک بیماری قابل پیشگیری تلقی شود. البته مسلما با توجه به پیشرفتهای سریع علمی بشر، علاوه بر اصلاح عادات رفتاری و بهبود شیوه زندگی در آینده، دستیابی به راه های موثرتر و قطعی تری برای پیشگیری از دیابت دور از دسترس به نظر نمی رسد.

جهان با بیش از 140 میلیون نفر مبتلا به دیابت پا به قرن بیست و یکم گذاشته است که در این میان سهم کشور ما ایران حدود یک و نیم میلیون نفر تخمین زده شده است. با توجه به شیوع بالا و رو به افزایش این بیماری در جامعه بشری به ویژه در کشورهای در حال توسعه و افزایش طول عمر بیماران دیابتی، نیاز به اعمال جراحی در این گروه افزایش یافته است. به علاوه، اعمال جراحی اختصاصی که جهت درمان دیابت و عوارض آن صورت می گیرد نظیر پیوند پانکراس و کلیه، درمان رتینو پاتی، بیماری عروق محیطی، دبریدمان و آمپوتاسیون اندام پایینی نیز رو به افزایش است. با القای بیهوشی و انجام اعمال جراحی تغییرات متابولیک ایجاد شده، کنترل قند افراد دیابتی را با مشکلاتی مواجه می سازد. از طرفی کنترل دقیق تر قند خون قبل از عمل و طی عمل جراحی سبب کاهش خطر عفونت، حوادث قلبی عروقی، ناتوانی و مرگ ومیر شده، باعث تسریع در بهبود زخم و کاهش طول مدت اقامت در بیمارستان می گردد. به منظور کنترل بهتر دیابت و رسیدن به چنین هدفی لازم است از نوع دیابت، وضعیت کنترل متابو لیک و وجود عوارض مزمن دیابت قبل از عمل اطلاع دقیق حاصل شود و از بهترین روش کنترل و پایش همو دینامیک و متابولیک طی عمل استفاده گردد. نوع بیهوشی در این بیماران ترجیحا موضعی است، زیرا تغییرات متابولیک به حداقل می رسد. رژیم پیشنهادی برای کنترل قند خون حین عمل با نوع دیابت، کیفیت کنترل قبل از عمل و وسعت عمل جراحی ارتباط دارد. در بیماران دیابتی نوع 1 و همچنین بیماران نوع 2 که تحت درمان با انسولین یا قرصهای کاهنده قند خون هستند و تحت عمل جراحی توام با بیهوشی عمومی قرار می گیرند، به منظور کنترل دقیق قند خون در حین عمل در بیشتر مطالعات رژیم گلوکز به علاوه انسولین و پتاسیم (GIK) به عنوان بهترین روش معرفی شده است، به شرط آنکه امکان کنترل ساعتی یا حد اقل دو ساعت یک بار قند خون وجود داشته باشد. محدوده مطلوب قند خون در حین عمل 180-120 است. در صورت عدم دسترسی به محدوده مطلوب قند خون در حین عمل 50% میزان NPH صبح قبل از عمل به صورت زیر جلدی همراه با انفوزیون گلوکز در حین عمل توصیه می گردد. دربیماران دیابتی نوع 2 با کنترل نا مطلوب در صورت اورژانس نبودن عمل جراحی، لازم است چند روز قبل از عمل، فرد در بیمارستان بستری و رژیم قرصهای خوراکی ضد دیابت به انسولین تبدیل شود.

مقدمه: در این مطالعه، میانگین مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران مبتلا به پرفشاری خون اولیه در مقایسه با افراد گروه شاهد بررسی می شود. روشها: هفتاد بیمار غیر دیابتی مبتلا به پرفشاری خون اولیه انتخاب گردیده و با افراد گروه شاهد 140) نفر) که سابقه بیماری خاصی را نداشتند مقایسه شدند. کلیه افرادی که سابقه بیماریهای متابولیک، کم خونی، بیماریهای کلیوی، طحال برداری و آبستنی داشته یا از داروی خاصی استفاده میکردند، از مطالعه خارج شدند. از افراد هر دو گروه نمومه خونی تهیه و سریعا به آزمایشگاه مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم منتقل گردید. در آزمایشگاه پارامترهای قند خون ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله (با روش کالریمتری با اسید باربیتوریک) اندازه گیری شد. برای مقایسه میانگین متغیرهای مورد مطالعه از آزمون t غیر زوج استفاده شد. در این مطالعه مقادیر p کمتر از 5% معنی دار تلقی گردید. یافته ها: میانگین قند ناشتا در گروه مورد 16.1±103.07 میلی گرم در دسی لیتر و در گروه شاهد 7±92 میلی گرم در دسی لیتر بود (P<0.05). میانگین هموگلوبین گلیکوزیله در گروه مورد 0.78±7.38% و در گروه شاهد 0.85±6.5 درصد بود (P<0.05). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که در بیماران مبتلا به پرفشاری خون اولیه، مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله بالاتر از گروه شاهد است.

مقدمه: به لحاظ افزایش رو به افزون شیوع دیابت در جوامع انسانی و خطر جدی برای سلامتی افراد جامعه از لحاظ نارسایی کلیه، بیماریهای قلبی و عروقی، نابینایی و نوروپاتی، بررسی و پژوهش درباره چگونگی تشخیص این بیماری از اهمیت بالایی برخوردار است لذا مقایسه دو روش تشخیصی WHO وADA  برای دیابت مدنظر این تحقیق بوده است. روش ها: در این پژوهش 982 نفر از افراد 30 تا 64 ساله مقیم شهر بوشهر بر مبنای نمونه گیری تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند که از آنها نمونه خون ناشتا گرفته شد. آزمون تحمل گلوکز خوراکی استاندارد برای افراد تحت مطالعه انجام شد. برای اندازه گیری قند پلاسما از روش گلوکز اکسیداز- پراکسیداز. اتو آنالیزر تکنیکون RA1000 استفاده شد. برای بررسی تحلیلی از آزمونهای مجذور کای(chi- square)  و t استیودنت (t- student) و در موارد لزوم از آزمون دقیق فیشر (Fishers Excat test) استفاده شد. یافته ها: از تعداد 982 نفر، 354 نفر مرد (36%) و 628 نفر زن (64%) بودند که بیشتر افراد در گروه سنی 39-30 سال (42.9%) قرار داشتند. از مجموع 982 نفر تعداد 69 نفر (20 مرد و 49 زن) دیابت شناخته شده داشته و به عبارتی 7% افراد مورد مطالعه دیابت داشتند. میزان شیوع خام دیابت قندی و اختلال تحمل گلوکز بر پایه معیار WHO به ترتیب 13.6% و 15.6% بود و بر اساس معیار ADA میزان شیوع خام دیابت 13.4% بود. پنجاه و یک درصد دیابتی ها بصورت شناخته شده و 49% نیز تشخیص داده نشده بودند. حساسیت قند پلاسما ناشتا برای تشخیص دیابت با معیار 45.8% WHO و با معیار 62.5% ADA  تعیین شد ولی اختصاصی بودن این دو معیار تفاوت چندانی نداشت. نتیجه گیری: با توجه به میزان کلی عدم تحمل گلوکز (مجموع موارد دیابت قندی و افراد دچار اختلال تحمل گلوکز) بندر بوشهر را باید جزء مناطق با شیوع بالای دیابت در جهان به شمار آورد و در ضمن جهت غربالگری افراد بهتر است از FPG و آزمون OGTT استفاده نمود.

مقدمه: به منظور ارزیابی وضعیت لیپیدهای سرم و ارتباط آن با دیابت و سایر عوامل خطرزای قلبی- عروقی در کارکنان مرد صنعت نفت جزیره خارک، طی یک مطالعه مقطعی پارامترهای تن سنجی (anthropometric) و متابولیک 1255 نفر از این کارگران مشخص گردید. روشها، در این مطالعه مقطعی 1437 نفر از کارکنان مرد شرکت پایانه های صادراتی نفت خام و کارخانه پتروشیمی جزیره خارک از دهم شهریور 79 لغایت دهم خرداد 80 مورد بررسی از لحاظ معیارهای متابولیک و آنتروپومتریک قرار گرفتند. یافته ها: شیوع افزایش غلظت کلسترول تام (≥200 mg/dl)، و تری گلیسیرید (≥200 mg/dl) و لیپو پروتیین کم چگال (≥130 mg/dl) به ترتیب 32.7%، 39.5% و 18.5% و شیوع کمبود غلظت کلسترول با لیپو پروتیین پر چگال (HDL) در (<40 mg/dl) نیز 13.1% بود. افزایش شاخص توده بدن (Body mass index) در (≥25 kg/m2) در 61.3% کارگران مشاهده شد. چاقی احشایی با معیار افزایش محیط دور کمر بیش از 100 سانتیمتر در 32.4% افراد مشاهده شد. بین افزایش کلسترول و افزایش تری گلیسرید با افزایش شاخص توده بدن رابطه مستقیم و معنی دار وجود داشت (به ترتیب(p= 0.001 , p=0.0001  همچنین بین افزایش کلسترول و افزایش تری گلیسرید با افزایش محیط دور کمر رابطه مستقیم وجود داشت، که در مورد افزایش کلسترول این رابطه معنی دار بود (به ترتیب(p=0.06, p=0.02  افزایش کلسترول کم چگال نیز با افزایش محیط دور کمر رابطه مستقیم و معنی دار داشت (p=0.04). اختلالات متابولیسم گلوکز در 10.6% کارگران مشاهده شد. دیابت با افزایش کلسترول و کاهش کلسترول با لیپو پروتیین پر چگال رابطه مستقیم و معنی دار داشت (به ترتیب 42.4% .(p<0.05 , p=0.04 کارکنان سیگار مصرف می کردند و 57.4%افراد نیز کم تحرک بودند. با افزایش تحرک بدنی روند رو به کاهشی در غلظت قند و کلسترول خون دیده شد (به ترتیب(p=0.08 , p=0.1. شیوع اضافه وزن، چاقی احشایی، افزایش فشار خون دیاستولی، دیابت و مصرف سیگار در کارگران یقه آبی بیشتر بود ولی اختلافی بین دو گروه یقه آبی و یقه سفید از لحاظ وضعیت لیپیدهای سرم و میزان فعالیت بدنی وجود نداشت. نتیجه گیری: شیوع زیاد دیس لیپیدمی و سایر عوامل خطرزای قلبی- عروقی در کارکنان صنعت نفت جزیره خارک لزوم هدفمند شدن اقدامات پیشگیرانه قلبی- عروقی در کارکنان صنعت نفت را مورد تاکید قرار می دهد.

مقدمه: در بیماران دیابتی نوع 2 معمولا تری گلیسرید افزایش، HDL کاهش و LDL نرمال می باشد. این تغییرات خطر بیماریهای عروق کرونر قلب را افزایش می دهد. یافته های جدید LDL با ذرات کوچک و متراکم را به عنون یک عامل مهم خطرزا برای بیماریهای عروق کرونر مطرح می کند. روشها: تعداد 298 بیمار دیابتی نوع 2 مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان شریعتی تهران تحت ارزیابی های تن سنجی (anthropometric) و بیو شیمیایی قرار گرفتند. اندازه گیریهای تن سنجی بر اساس معیارهای سازمان جهانی سلامت (WHO) انجام گردید. نشانگرهای بیوشیمیایی (LDL size- ApoB100-ApoA1-HDL- LDL- Cho1es-TG) با استفاده از روشهای آزمایشگاهی استاندارد اندازه گیری شدند. برای تحلیل آماری داده ها از آزمونهای آنالیز واریانس یک سویه و نرم افزار SPSS v6 استفاده گردید. یافته ها: بیماران عموما مسن (13.2±55 سال) با سابقه طولانی ابتلا به دیابت (6.1±9.5 سال) و در گروه متوسط تا چاق بودند. در مجموع 73.2% بیماران دچار انواع هیپر لیپیدمی بودند. از این تعداد 20.7% فقط هیپرتری گلیسریدمی و 21% هیپرکلسترولمی و 31.5% هیپرلیپیدمی مخلوط (هیپرگلیسریدمی+ هیپرکلسترولمی) داشتند. در این افراد میانگین غلظت ApoA1 کمتر از حد طبیعی و غلظت ApoB100 بیشتر از حد طبیعی و الگوی ذرات LDL عموما کوچک و متراکم بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده، مطالعات حاضر نشان می دهد که ذرات LDL در بیماران دیابتی مورد مطالعه اعم از زن یا مرد علاوه بر تغییرات کمی، بیشتر دچار تغییرات کیفی هستند به گونه ای که حدود 35.5% بیماران دارای ذرات کوچکتر و متراکم تر LDL هستند. که به نظر می رسد شیوع بالای دیس لیپیدمی و داشتن ذرات کوچک و متراکم LDL الگوی (B) عامل مهم خطرزایی برای آترواسکلروز در این بیماران می باشد.

مقدمه: آنتوم دارویی است گیاهی با ترکیب سه گیاه anethum،fumaria  و cichorium که در سالهای اخیر به طور گسترده ای به عنوان داروی کاهنده چربی خون تجویز می شود. تا کنون مطالعه بالینی شاهد داری در مورد آثار درمانی و عوارض جانبی این دارو به عمل نیامده است. روشها: در این مطالعه 151 بیمار (54 مرد و 97 زن) با تری گلیسیرید برابر یا بالاتر از mg/dl 250 و کلسترول سرم کمتر از mg/dl 240 مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی و سیستماتیک در چهار گروه درمانی آنتوم، اسید نیکوتینیک، کلوفیبرات و دارو نما قرار گرفتند. بیماران در فواصل دو هفته ای به درمانگاه چربی خون واقع در بیمارستان شریعتی تهران مراجعه و پس از انجام معاینات و ارائه توصیه های لازم دارو دریافت می نمودند. در پایان دو ماه و چهار ماه از شروع درمان، پروفایل لیپید بیماران مورد اندازه گیری قرار گرفت. بیماران از لحاظ متغیرهای جنس، شاخص توده بدن (body mass index)، میانگین کلسترول تام، تری گلیسرید و HDL-C، مصرف سیگار، سابقه سکته قلبی، انجام ورزش و مصرف قرصهای ضد بارداری خوراکی در خانم ها، در بدو ورود به مطالعه مورد پرسش قرار گرفتند. یافته ها: چهار ماه پس از شروع درمان میزان تری گلیسرید سرم در گروه آنتوم 12.5% و در گروه دارونما 6.8% کاهش نشان می دهد که تفاوت معنی داری با هم ندارند(p=0.999) . این در حالی است که گروه اسید نیکوتینیک با 48.8% و کلوفیبرات با 54.5% کاهش تفاوت معنی داری از لحاظ تغییرات تری گلیسرید نسبت به گروههای آنتوم و دارو نما نشان می دهند (p=0.006). چهار ماه پس از شروع درمان، گروه اسید نیکوتینیک از نظر تغییرات کلسترول تام با کاهش 8/7% دارای تفاوت معنی داری با سایر گروه ها می باشدHDL-C .(p=0.999)  در گروه آنتوم 9.8%، گروه اسید نیکوتینیک 17.5% و گروه کلوفیبرات 8.1% افزایش نشان می دهد که هیچ یک تفاوت معنی داری با دارونما (با 9.1% کاهش) نشان نمی دهند (p=0.149). از نظر بررسی عوارض جانبی در گروههای مختلف درمانی، درپیگیری چهار ماهه 81.8% از بیماران تحت درمان با اسید نیکوتینیک، 57.1% از بیماران تحت درمان با کلوفیبرات، 8.0% از بیماران تحت درمان با آنتوم و 30% از بیماران تحت درمان با دارونما دچار عوارض جانبی شدند. دراین میان شایع ترین شکایتهای بیماران تحت درمان با آنتوم شکایات غیر اختصاصی بوده است. نتیجه گیری: برای داروی آنتوم اثرهای درمانی بر روی هیپرتری گلیسریدمی تنها مشاهده نشد.

مقدمه: اختلاف نظرهایی درباره اثر روزه داری در ماه مبارک رمضان بر غلظت سرمی گلوکز ناشتا (بدون تغییر، افزایش خفیف، کاهش خفیف) وجود دارد. این مطالعه به منظور تعیین اثر روزه داری در ماه مبارک رمضان بر غلظت گلوکز سرمی ناشتا در بالغین سالم انجام می شود. روشها: مطالعه از نوع نیمه تجربی (قبل و بعد) بر روی 115 داوطلب سالم (67 مرد و 48 زن) که حد اقل 25 روز در ماه روزه دار بوده اند صورت پذیرفت. نمونه گیری از خون یک هفته پیش از شروع ماه رمضان در ساعت 7 صبح (پس از 8 ساعت ناشتایی)، روز 14 و 28 ماه رمضان (یک ساعت پیش از غروب آفتاب) انجام شد. مدت زمان روزه داری 0.5±11.5 ساعت بود. سنجش گلوکز پلاسما توسط روش آنزیمی بوده و تحلیل آماری داده ها توسط paired t-test و آنالیز واریانس با کمک نرم افزار SPSS نسخه 10.0 به عمل آمد. یافته ها: غلظت سرمی گلوکز ناشتا از 88.4±9.0 mg/dl به 75.4±15.3 mg/dl در روز 14 و به(p<0.001) 62.9±7.7 mg/dl  در پایان ماه رمضان کاهش یافت. تغییرات غلظت هم در مردان 87.5±8.8 mg/dl) به (p<0.001) (60.8±6.4 mg/dl و هم در زنان  89.7±9.3 mg/dl)به (p<0.001) (60.8±6.4 mg/dl مشاهده شد. کاهش کالری دریافتی نیز در تمام افراد مشاهده گردید (p<0.001) و تغییرات آن رابطه مستقیمی با کاهش گلوکز در تمام جمعیت مورد مطالعه داشت (p<0.001).نتیجه گیری: غلظت سرمی گلوکز ناشتا به دنبال روزه داری در ماه رمضان کاهش می یابد و این تغییرات با کاهش کالری دریافتی نیز همراه هستند. به نظر نمی رسد که روزه داری در ماه مبارک رمضان عوارض ناخواسته جدی بر قند خون در افراد سالم داشته باشد.

مقدمه: دفع مقادیر جزئی آلبومین در ادرار (میکرو آلبومینوری) با ابتلای به نارسایی کلیه درآینده و مرگ ومیر به علل قلبی عروقی رابطه دارد. کشف و درمان زود هنگام میکرو آلبومینوری در جلوگیری از ایجاد و پیشرفت نارسایی کلیه در دیابت حائز اهمیت فراوان است. هدف این تحقیق بررسی شیوع نسبی میکرو آلبومینوری در گروههای سنی و جنسی مختلف بیماران دیابتی نوع 2 مراجعه کننده به درمانگاه دیابت بیمارستان امام خمینی (ره) است. روشها: یکصدو بیست وسه بیمار جهت مطالعه انتخاب شدند و آلبومین ادراری در نمونه های ادرار 12 ساعته آنان که با روش استاندارد جمع آوری شده بود، به روش ایمونوتوربیدیمتری اندازه گیری شد. فراوانی میکروآلبومینوری (دفع 30mg تا 300mg آلبومین در ادرار 24 ساعته) در گروههای مختلف سنی و جنسی با توجه به مدت تشخیص دیابت، میزان پالایش گلومرولی (GFR)، HbAlc و شاخص توده بدن(BMI)  و فشارخونهای سیستولی و دیاستولی تعیین گردید. یافته ها: از میان بیماران، 20.3%  میکروآلبومینوری، 61.1% نرموآلبومینوری و 10.6% ماکروآلبومینوری داشتند. بین میانگین سنی افراد مبتلا به میکروآلبومینوری (58.5 سال) و افراد نرموآلبومینوریک (50.3 سال) از لحاظ آماری تفاوت معنی داری موجود بود. نسبت مرد به زن در بیماران میکروآلبومینوریک بیشتر از نسبت مشابه در بیماران نرموآلبومینوریک و در بیماران ماکروآلبومینوریک بیشتر از بیماران میکروآلبومینوریک بود. مقادیر GFR،HbAlc  و فشار خونهای سیستولی و دیاستولی در بین بیماران نرموآلبومینوریک، میکروآلبومینوریک و ماکروآلبومینوریک تفاوت معنی داری نداشت. میانگین مدت ابتلا به دیابت در افراد نرموآلبومینوریک (9.3 سال) در مقایسه با افراد میکروآْبومینوریک (11.5 سال) دارای تفاوت معنی دار بود. علی رغم نتایج بسیاری از مطالعات دیگر، بین BMI و دفع آلبومین ادراری در سه گروه بیماران تفاوت معنی دار اما معکوسی دیده شد. نتیجه گیری: کارکرد کلیه در بیماران دیابتی نوع 2 به موازات افزایش سن آنها و به طول مدت ابتلا به دیابت به طور پیش رونده ای دچار نقصان می گردد و این عارضه در آقایان بیش از خانمها دیده می شود.

دیابت بارداری به عنوان اختلال تحمل کربوهیدرات که برای اولین بار در بارداری ایجاد یا تشخیص داده می شود تعریف می گردد. پرفشاری خون که در نتیجه بارداری بوجود می آید پرفشاری برخاسته از بارداری (PIH) نامیده می شود. پرفشاری خون برخاسته ازبارداری خود به دو گروه پرفشاری خون بارداری و پره اکلامپسی تقسیم می شود. هدف از این مطالعه مقایسه بروز این اختلالات دربیماران مبتلا به دیابت بارداری با گروه شاهد است. روش: این مطالعه به صورت مورد- شاهدی بر روی 2416 خانم باردار که به 5 درمانگاه وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران مراجعه نموده اند انجام شده است. از روش غربالگری همگانی با آزمون تحمل گلوکز 50 گرم یک ساعته در این مطالعه استفاده شده است. مقادیر بالای 130 میلی گرم در دسی لیتر به عنوان مقادیر مثبت تلقی شده و به دنبال آن آزمون تحمل گلوکز 100 گرم سه ساعته به عنوان آزمون تشخیصی انجام شده است. برای تشخیص بیماران مبتلا به دیابت بارداری از معیارهای کارپنتر و کوستون استفاده شده است. در مجموع 114 بیمار مبتلا به دیابت بارداری تشخیص داده شدند. 220 خانم باردار بامقادیر طبیعی قند خون به عنوان گروه شاهد وارد مطالعه شده که این گروه از نظر سن، شاخص توده بدن، تعداد حاملگی و سن بارداری با بیماران مبتلا به دیابت بارداری همسان شدند. از معیارهای کالج مامایی و زنان برای تشخیص پرفشاری خون استفاده شده است. یافته ها: میزان متوسط سن، شاخص توده بدن، تعداد زایمان در بیماران و گروه شاهد به ترتیب 6.13±29.09 در مقایسه 6±28.64، 4.33±27.43 در مقایسه 26.64±1.8 و بالاخره 1.79 در مقایسه 1.52 بوده استس. بیماران مبتلا به دیابت بارداری در مقایسه با گروه شاهد شیوع بالاتر ی از پرفشاری اساسی خون، پرفشاری خون برخاسته از بارداری و پره اکلامپسی داشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد پرفشاری اساسی خون، پرفشاری برخاسته از بارداری و پره اکلامپسی در بیماران مبتلا به دیابت بارداری در مقایسه باخانم های باردار با میزان قند خون طبیعی، شیوع بالاتری دارند.