تولید فرآوری محصولات زراعی و باغی
سال:1391 | دوره:2 | شماره:5 |تعداد مقالات:16

این آزمایش به منظور ارزیابی تاثیر فاصله ردیف کاشت و فاصله بوته در روی ردیف کاشت بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان، هیبریدهای سان-36، در بهار 1385 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه صنعتی اصفهان با آرایش کرت های یکبار خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. فاصله ردیف کاشت (60 و 75 سانتی متر) به عنوان فاکتور اصلی و فاصله بوته در روی ردیف کاشت (12، 14، 16 و 18 سانتی متر) به عنوان فاکتور فرعی منظور گردیدند. نتایج نشان داد که با افزایش فاصله ردیف کاشت، تعداد دانه در طبق و وزن هزار دانه افزایش یـافت، ولی این افزایش معنی دار نبود. عملکرد دانه هر بوته با افزایش فاصله ردیف کاشت به طور معنی داری افزایش یافت. با افزایش فاصله ردیف کاشت، عملکرد دانه در واحد سطح کاهش یافت که این کاهش معنی دار بود. درصد روغن نیز با افزایش فاصله ردیف کاشت افزایش پیدا کرد. عملکرد روغن در واحد سطح نیز با افزایش فاصله ردیف کاشت کاهش یافت. تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه و عملکرد دانه هر بوته با کاهش فاصله بوته از 18 به 12 سانتی متر به طور معنی داری کاهش یافت. درصد روغن نیز با کاهش فاصله بوته از 18 به 12 سانتی متر کاهش یافت. با کاهش فـاصله بوته از 18 به 12 سانتی متر، عملکرد دانه در واحد سطح به طور معنی داری کاهش یافت. عملکرد روغن در واحد سطح نیز با کاهش فـاصله بوته از 18 به 12 سانتی متر کاهش یـافت. بر اساس نتایج این مطالعه، ترکیب فاصله ردیف کاشت 60 سانتی متر و فاصله بوته در روی ردیف کاشت 14 سانتی متر (تراکم 11.9 بوته در مترمربع) ممکن است برای دستیابی به حداکثر عملکرد آفتابگردان، هیبریدهای سان-36 (5047 کیلوگرم در هکتار) در شرایط مشابه با مطالعه حاضر مناسب باشد.

برنج یکی از گیاهان زراعی با مصرف زیاد آب می باشد و به کارگیری روش هایی به منظور افزایش راندمان مصرف آب در تولید آن اهمیت زیادی دارد. به این منظور، آزمایشی با استفاده از طرح کرت های خرد شده و کشت مستقیم برنج در سال 1386 در شهرستان کازرون در استان فارس انجام شد. تیمارها شامل پنج رژیم آبیاری (غرقابی در کل فصل رشد، تناوبی در کل فصل رشد، غرقابی تا مرحله پنجه زنی، غرقابی تا مرحله ساقه رفتن و غرقابی تا مرحله گل دهی) به عنوان فاکتور اصلی و سه رقم برنج (فجر، شفق و محلی چمپا) به عنوان فاکتور فرعی بودند. نتایج نشان داد که رقم فجر با عملکرد 4538 و رقم محلی چمپا با عملکرد 1734 کیلوگرم در هکتار به ترتیب بیشترین و کمترین دانه را تولید کردند. استفاده از تیمار آبیاری تناوبی باعث کاهش ارتفاع بوته، عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه و وزن دانه شد. عملکرد دانه در تیمارهای آبیاری تناوبی، غرقابی تا مرحله پنجه زنی، غرقابی تا مرحله ساقه رفتن و غرقابی تا مرحله گل دهی به ترتیب 30، 26، 26 و 4 درصد در مقایسه با آبیاری غرقابی در کل فصل کاهش یافت. درحالی که بهره وری مصرف آب در این تیمارها به ترتیب 92، 60، صفر و 22 درصد بیشتر از آبیاری غرقابی بود. در تمام تیمارهای آبیاری تناوبی، میزان آب مصرفی کمتر از آبیاری غرقابی بود. بهره وری مصرف آب در این تیمارها با وجود کاهش عملکرد، بهبود یافت. بیشترین بهره وری مصرف آب در تیمار آبیاری تناوبی در کل فصل رشد دیده شد. بنابراین، با توجه به نتایج به دست آمده، می توان اظهار داشت که آبیاری غرقابی تا مرحله گل دهی یا ساقه رفتن، برای تولید عملکرد دانه قابل قبول و بهبود بهره وری مصرف آب در زراعت برنج می تواند به جای آبیاری غرقابی در کل فصل رشد در پژوهش های آینده مورد توجه قرار گیرد.

تنظیم کننده های رشد گیاهی، که امروزه به طور گسترده ای در کشاورزی کاربرد دارند، اثرهای گوناگونی بر صفات مورفولوژیک و فیزیولوژیک گونه های گندم دارند. بدین منظور، برای بررسی تاثیر دو تنظیم کننده رشد (سایکوسل و سالیسیلیک اسید) بر ویژگی های مورفولوژیک و فیزیولوژیک ارقام گندم روشن و یاواروس در شرایط متفاوت آبیاری (مطلوب، تنش ملایم و تنش شدید)، پژوهشی دو مرحله ای (آزمایش کرت های یک بار خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی) و گلخانه تحقیقاتی (طرح کاملا تصادفی) در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز در سال زراعی 89-1388 طراحی و اجرا شد. نتایج نشان داد که تنش خشکی موجب کاهش ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ و طول دم گل آذین و افزایش دمای سایه انداز، شاخص کلروفیل متر، پرولین و پروتئین محلول گردید. بیشترین و کمترین اثر خشکی به ترتیب مربوط به محتوای پرولین آزاد (104% افزایش) و ارتفاع بوته (18% کاهش) بود. کاربرد تنظیم کننده های رشد سبب افزایش شاخص سطح برگ (9%)، محتوای پرولین آزاد (51%) و پروتئین محلول (57%) و کاهش دمای سایه انداز (14%) و شاخص کلروفیل متر (13%) شد. سالیسیلیک اسید سبب افزایش و سایکوسل موجب کاهش ارتفاع بوته شد. رقم روشن حساسیت بیشتری به تنش خشکی و کاربرد تنظیم کننده های رشد نشان داد. اگرچه تنش خشکی موجب کاهش رشد هر دو رقم گندم گردید، لیکن، کاربرد تنظیم کننده های رشد با تخفیف آثار منفی تنش خشکی بر صفات مورفو- فیزیولوژیک همراه بود.

به منظور ارزیابی اثر تنش شوری و پرایمینگ بر رشد رویشی و برخی ویژگی های فیزیولوژیک گلرنگ، رقم گلدشت، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه ولی عصر رفسنجان در سال 1388 اجرا شد. تیمارها شامل پرایمینگ بذر در چهار سطح (بدون پرایمینگ، پرایمینگ با آب مقطر، پرایمینگ با کلرید سدیم و پرایمینگ با نیترات کلسیم 20 میلی مولار به مدت 24 ساعت) و شوری در چهار سطح (صفر، 8، 16 و 24 دسی زیمنس بر متر) بودند. نتایج نشان داد که با افزایش شوری، صفات وزن خشک اندام هوایی، وزن خشک ریشه، ارتفاع ساقه، سطح برگ و وزن خشک گل آذین کاهش معنی داری یافت. افزایش شوری، تسهیم ماده خشک را به طور معنی داری متاثر کرد. به طوری که با افزایش شوری، توزیع ماده خشک بیشتر به سمت ساقه و گل آذین بود. لیکن با کاهش توزیع ماده خشک به سمت ریشه و برگ ها همراه بود. با افزایش سطح شوری، نسبت ریشه به ساقه به طور معنی داری کاهش یافت، که بیانگر انتقال بیشتر ماده خشک به ساقه در شرایط تنش شوری است. هر چند که افزایش شوری به طور معنی داری وزن خشک ریشه را کاهش داده بود. در شوری 24 دسی زیمنس بر متر، این رقم گلرنگ ماده خشک بیشتری را به ساقه در مقایسه با ریشه و برگ منتقل می کند. نتایج مقایسه میانگین ها بیانگر کاهش بیشتر محتوای کلروفیل برگ و عدد Spad در سطوح بالاتر شوری بود. سطح برگ و ارتفاع بوته تنها در شوری بیش از 16 دسی زیمنس بر متر کاهش معنی داری نشان دادند. نتایج این پژوهش به طور کلی نشان داد که رقم گلدشت گلرنگ در مرحله رشد رویشی، به علت وجود برخی سازوکارهای مقاومت به تنش شوری در این گیاه، می تواند شوری تا سطح 16 دسی زیمنس بر متر را با کاهش محسوس در وزن خشک ساقه و ریشه تحمل کند. هر چند تایید دقیق این نتیجه نیازمند یک پژوهش مزرعه ای می باشد.

به منظور مقایسه تاثیر دفعات کودآبیاری کود نیتروژنه بر عملکرد کمی و کیفی میوه پرتقال، رقم تامسون ناول، پژوهشی مزرعه ای در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در پنج تیمار و چهار تکرار به مدت سه سال اجرا گردید. تیمارها عبارت بودند از یک تیمار چال کود (آبیاری با سیستم قطره ای) و چهار تیمار کود آبیاری کود نیتروژنه (2، 4، 6 و 8 دفعه در فصل رشد). مقدار کاربرد کود در همه تیمارها بر اساس تجزیه خاک و برگ تعیین و اعمال شد. در تیمار چال کود، کود اوره در دو نوبت (نیمه دوم اسفند و اردیبهشت) و بقیه کودها در یک مرحله (نیمه دوم اسفند) استفاده شدند. در تیمارهای کودآبیاری، فقط کود اوره از طریق تانک کود استفاده شد و بقیه کودها یک بار در سال (نیمه دوم اسفند) به درختان داده شد. مقدار و زمان آبیاری برای همه تیمارها یکسان بود. صفات اندازه گیری شده در هر واحد آزمایشی شامل وزن کل میوه ها، وزن تک میوه، ضخامت پوست، قطر و طول میوه، اسیدیته و مواد جامد محلول میوه بود. مقایسه میانگین ها نشان داد که عملکرد درختان در تیمارهای 6 و 8 بار کودآبیاری به میزان 5.6 تا 32.1 درصد بیشتر از تیمارهای دیگر بود. ولی فقط اختلاف 8 با 2 و 4 بار کود آبیاری معنی دار بود. تیمارها از نظر وزن و ضخامت پوست میوه تفاوتی نداشتند. قطر میوه در 6 بار کودآبیاری بیش از سایر تیمارها بود و تفاوت معنی دار با 2 بار کودآبیاری داشت. کیفیت آب میوه در مقایسه دورهای کودآبیاری و چال کود، تفاوت معنی دار نداشت، ولی اختلافاتی بین تیمارهای کودآبیاری مشاهده شد. در مجموع می توان 6 بار کودآبیاری نیتروژن در سال را برای پرتقال رقم تامسون ناول در شرایط مشابه محل این پژوهش توصیه کرد.

به منظور ارزیابی اثر کم آبیاری در مراحل مختلف رشد بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه دو رقم گلرنگ، پژوهشی مزرعه ای در دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز در سال های 88-1387 و 89-1388 اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل رقم در دو سطح (سینا و محلی اصفهان) به عنوان عامل اصلی، رژیم آبیاری در چهار سطح (40، 60، 80 و 100 درصد ظرفیت زراعی) به عنوان عامل فرعی و زمان اعمال کم آبیاری در دو سطح (مراحل رشد رویشی و زایشی) به عنوان عامل فرعی فرعی بود. نتایج نشان داد که بیشترین و کمترین عملکرد دانه به ترتیب در رقم سینا (3085 کیلوگرم در هکتار) و محلی اصفهان (2757 کیلوگرم در هکتار) به دست آمد. تغییر زمان اعمال کم آبیاری از مرحله رشد رویشی به زایشی، عملکرد دانه را به میزان 14.3% افزایش داد. بیشینه و کمینه عملکرد دانه به ترتیب با اعمال کم آبیاری در مراحل رشد زایشی و رویشی حاصل گردید. بر اساس نتایج تحقیق، عملکرد بهینه دانه (5100 کیلوگرم در هکتار)، با رژیم آبیاری 80% ظرفیت زراعی در مرحله رشد زایشی رقم سینا به دست آمد. به طورکلی، با کاهش میزان آب در هر مرحله از رشد، عملکرد دانه کاهش یافت، که این کاهش در رقم سینا در مراحل رشد رویشی و زایشی، به ترتیب از 100 به 80 و از 80 به 60 درصد ظرفیت زراعی، و در رقم محلی اصفهان در هر دو مرحله رشد، از 100 به 80 درصد، معنی دار بود.

پژوهش حاضر با هدف تعیین مناسب ترین فواصل کاشت (بوته و پشته) در روش کشت رایج خربزه در منطقه ورامین برای دست یابی به عملکرد زیاد و میوه های بازارپسند برنامه ریزی گردیده است. آزمایش به صورت طرح آماری نواری خرد شده با 3 تکرار در دو سال در مرکز تحقیقات کشاورزی ورامین انجام شد. عامل اصلی (عمودی) شامل چهار فاصله بوته روی ردیف (20، 40، 60 و 80 سانتی متر) بود که عمود بر هر بلوک به صورت تصادفی اعمال شد. عامل افقی شامل دو فاصله بین ردیف (عرض پشته) 1.5 و 3 متر بود که به صورت نواری در سرتاسر بلوک ها پیاده گردید. عامل فرعی نیز دو رقم خربزه زرد ایوانکی و خاتونی مشهد بود. نتایج دو ساله حاصل از تجزیه آماری صفات مورد بررسی نشان می دهد که ارقام مورد بررسی از نظر عملکرد و هم چنین درصد مواد جامد محلول در میوه اختلاف معنی دار داشته و رقم زرد ایوانکی با داشتن عملکردی معادل 38.7 تن در هکتار و مواد جامد محلول 9.68 درصد نسبت به رقم خاتونی برتری داشته است. بیشترین عملکرد میوه، درصد مواد جامد محلول و متوسط وزن میوه برای رقم ایوانکی در الگوی کشت 0.8×3 متر حاصل شد. اما برای رقم خاتونی، می توان فاصله بوته ها را تا 60 سانتی متر کاهش داد. بنابراین الگوی کشت 0.6×3 متر برای این رقم قابل توصیه است. در مجموع، رقم ایوانکی از نظر ویژگی های کمی و کیفی عملکرد نسبت به رقم خاتونی برتری داشت.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف شوری بر عملکرد سه رقم پنبه، آزمایشی به مدت دو سال (88-1387) به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی رودشت اصفهان اجرا شد. برای تهیه سطوح شوری مورد نظر، از مخلوط آب چاه، آب رودخانه زاینده رود و آب زه کش استفاده گردید. کرت های اصلی شامل سطوح شوری (4، 7، 10 و 13 دسی زیمنس بر متر) و کرت های فرعی شامل سه رقم پنبه (B557، تابلادیلا و دلتاپاین 16 به عنوان شاهد) بودند. نتایج نشان داد که با افزایش سطح شوری، عملکرد هر سه رقم پنبه کاهش یافت. بیشترین مقدار عملکرد (4602 کیلوگرم وش در هکتار) مربوط به رقم دلتاپاین 16 بود که در شوری 4 دسی زیمنس بر متر به دست آمد. با افزایش سطح شوری از 4 به 7، 10 و 13 دسی زیمنس بر متر، درصد کاهش شاخص بهره وری آب آبیاری ارقام تابلادیلا، دلتاپاین 16 و B557 به ترتیب برابر بود با (25.5، 63.7 و 175)، (22.6، 58 و 189) و (26، 65.5 و 196). در همه سطوح شوری، شاخص بهره وری آب آبیاری در رقم تابلادیلا بیشترین مقدار را داشت (0.424، 0.338، 0.259 و 0.254 کیلوگرم بر مترمکعب به ترتیب در سطوح شوری 4، 7، 10 و 13 دسی زیمنس بر متر). به طورکلی، نتایج این پژوهش نشان داد که در سطوح شوری 4 و 7 دسی زیمنس بر متر، رقم دلتاپاین 16، به دلیل عملکرد بیشتر، قابل توصیه است. اما در شوری 10 دسی زیمنس بر متر، رقم تابلادیلا به طور معنی داری عملکرد بیشتری نسبت به دو رقم دیگر داشت. از نقطه نظر مقاومت به شوری، رقم B557 قابلیت رقابت با ارقام تابلادیلا و دلتاپاین 16 را نداشت.

به منظور تعیین بهترین ترکیب کشت مخلوط گندم (Triticum aestivum) و کلزا (Brassica napus) بر اساس عملکرد کل و کارایی استفاده از زمین، آزمایشی در سال زراعی 90-1389 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا اجرا شد. این آزمایش با استفاده از طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل کشت های خالص گندم (T) و کلزا (B) و کشت های مخلوط دو ردیف کلزا و یک ردیف گندم (BB1)، دو ردیف کلزا و دو ردیف گندم (BB2)، دو ردیف کلزا و سه ردیف گندم (BB3)، دو ردیف گندم و یک ردیف کلزا (TT1)، دو ردیف گندم و دو ردیف کلزا (TT2) و دو ردیف گندم و سه ردیف کلزا (TT3) بودند. نتایج نشان داد که ارتفاع بوته، تعداد سنبله در مترمربع، وزن هزار دانه و عملکردهای دانه و بیولوژیک گندم تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفتند و با تغییر الگوی کشت از حالت کشت خالص به سمت مخلوط، ارتفاع بوته گندم و وزن هزار دانه آن افزایش، ولی سایر صفات کاهش یافتند. بیشترین و کمترین میزان عملکرد دانه گندم (به ترتیب 545 و 225 گرم در مترمربع) از تیمارهای T و BB1 به دست آمد. اثر تیمارهای آزمایشی بر کلیه صفات مورد بررسی در کلزا نیز معنی دار شد. به طوری که همانند تیمارهای گندم، با تغییر الگوی کشت از حالت کشت خالص به مخلوط، ارتفاع بوته و وزن هزار دانه کلزا افزایش ولی سایر ویژگی ها کاهش یافتند. بیشترین مقدار عملکرد دانه کلزا (398 گرم در مترمربع) در تیمار کشت خالص (B) به دست آمد. با این وجود، نتایج نشان از سودمندی کشت مخلوط نسبت به تک کشتی هر یک از دو گونه داشت. به طوری که در کلیه تیمارهای کشت مخلوط، نسبت برابری زمین (LER) بیشتر و شاخص رقابت (CI) کمتر از یک بود. تیمار TT3 کمترین مقدار شاخص رقابت (0.05) و بیشترین مقدار شاخص نسبت برابری زمین (1.50) را داشت. بنابراین، تیمار TT3 مناسب ترین ترکیب کشت مخلوط گندم و کلزا تشخیص داده شد.

این پژوهش به منظور تعیین ضریب واکنش عملکرد گندم (Ky) رقم الوند نسبت به کم آبیاری در مراحل مختلف رشد در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با پنج تیمار آبیاری کامل (E0)،85%  (E1)، %70 (E2) و  (E3) %55تبخیر- تعرق پتانسیل گیاه گندم و بدون کاربرد آب (E4) در شش آزمایش جداگانه در مراحل رشد گیاه شامل جوانه زنی، پنجه دهی، ساقه دهی، گل دهی، شیری و خمیری دانه در سه سال زراعی در شهرکرد انجام شد. تبخیر- تعرق پتانسیل گیاه از یک لایسیمتر زه کش دار در شرایط مشابه مزرعه از نظر بافت، ساختمان خاک و کشت گیاه به دست آمد. پس از برداشت محصول، عملکرد دانه تعیین و ضریب واکنش گیاه گندم محاسبه شد. نتایج نشان داد که عملکرد دانه به طور معنی داری تحت تاثیر کم آبیاری در مراحل جوانه زنی، پنجه دهی، ساقه دهی، گل دهی و شیری دانه قرار گرفت. بیشترین و کمترین عملکرد گندم در تیمارهای آبیاری کامل و بدون کاربرد آب به ترتیب برابر با 6354 و 2203 کیلوگرم در هکتار حاصل شد. تبخیر- تعرق پتانسیل گیاه گندم در منطقه برابر با 641 میلی متر به دست آمد. ضرایب Ky با توجه به تیمارهای کم آبیاری برای مراحل جوانه زنی بین 0.55 تا 0.76، پنجه دهی بین 0.58 تا 0.97، ساقه دهی بین 0.7 تا 1.43، گل دهی بین 0.75 تا 1.45، شیری شدن بین 0.68 تا 0.95 و خمیری دانه بین 0.52 تا 0.58 تعیین گردید. به طور کلی، در تمام مراحل رشد گیاه، با کاهش نسبی تبخیر- تعرق، عملکرد واقعی و عملکرد نسبی گیاه کاهش می یابد.

به منظور بررسی تاثیر عناصر کم مصرف و قطع آبیاری در مراحل مختلف نمو بر برخی خصوصیات رویشی و عملکرد لوبیا چیتی رقم تلاش، آزمایشی طی سال 1388 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی شهرستان خوی اجرا گردید. این آزمایش به صورت بلوک های خرد شده نواری در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. تیمارها شامل آبیاری به عنوان عامل اصلی در سه سطح (آبیاری معمول (شاهد)، قطع یک نوبت آبیاری در مرحله غلاف بندی، قطع آبیاری در مرحله پر شدن دانه) و مصرف عناصر کم مصرف (بور، روی و منگنز) به عنوان عامل فرعی در چهار سطح (مصرف خاکی، یک بار محلول پاشی، دو بار محلول پاشی و شاهد (عدم مصرف عناصر ریزمغذی)) بودند. نتایج نشان داد که تاثیر سطوح آبیاری بر میانگین صفات ارتفاع اولین شاخه از سطح زمین، قطر ساقه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و میزان پروتئین دانه معنی دار بود. با قطع آبیاری طی مراحل غلاف بندی و پر شدن دانه، عملکرد دانه از 2647 کیلوگرم در هکتار در تیمار آبیاری معمول به ترتیب به 1269 و 1920 کیلوگرم در هکتار کاهش یافت. تیمار عناصر کم مصرف نیز بر میانگین صفات تعداد شاخه در بوته، ارتفاع اولین شاخه از سطح زمین، قطر ساقه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و درصد پروتئین تاثیر معنی داری داشت. بیشترین عملکرد دانه در تیمار دو بار محلول پاشی بود که با میانگین 2379 کیلوگرم در هکتار، نسبت به تیمار شاهد (عدم مصرف کود) 893 کیلوگرم در هکتار افزایش نشان داد. بیشترین میزان پروتئین دانه (میانگین 26.8%) در تیمار شاهد آبیاری و دو بار محلول پاشی کود به دست آمد. نتایج کلی تحقیق نشان داد که به دلیل حساسیت زیاد لوبیا چیتی به کم آبی، آبیاری معمول همراه با محلول پاشی عناصر کم مصرف طی دو مرحله برای بهبود رشد انجام پذیرد.

نیکل یکی از عناصری است که امروزه به مجموعه عناصر کم مصرف مورد نیاز گیاهان افزوده شده است. ولی به عنوان یک فلز سنگین به ویژه در غلظت های زیاد، موجب بروز تنش اکسیداتیو در گیاهان می گردد. دانستن پاسخ های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی گیاهان نسبت به تنش نیکل می تواند به درک بیشتر از سازوکارهای مختلف سازگاری منجر گردد. اثر نیکل بر میزان کلروفیل، پرولین، پروتئین محلول و الگوی الکتروفورز پروتئین گیاهان 40 روزه حاصل از کشت بذر یونجه تاجی در محیط کشت هیدروپونیک حاوی محلول با نیم غلظت هوگلند همراه با غلظت های صفر، 2.5، 5، 7.5 و10 میلی مولار NiCl2 بررسی گردید. پس از 24 و 72 ساعت از شروع تیمار، محتوای کلروفیل، پرولین، پروتئین و هم چنین الگوی الکتروفورزی پروتئین برگ ها اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که میزان کلروفیل a،b  و کلروفیل کل برگ های تحت تنش نیکل در هر دو زمان کاهش یافت. ولی این کاهش در 72 ساعت محسو س تر بود. میزان پرولین در همه تیمارهای نیکل در هر دو زمان افزایش معنی داری را نشان داد. به طورکلی، افزایش میزان پرولین در تیمار کوتاه مدت نیکل بیشتر بود که این می تواند ناشی از سازش گیاه در تیمار طولانی مدت نسبت به تنش باشد. برعکس، مقدار پروتئین محلول کل برگ گیاهان با افزایش تنش نیکل کاهش معنی داری را نشان داد. الگوی الکتروفورزی پروتئین ها نیز در تیمار با نیکل دستخوش تغییراتی گردید. به طوری که با افزایش غلظت نیکل، باندهای 72 و 250 کیلو دالتونی حذف و برعکس باندهای 95 و 130 کیلو دالتونی پدیدار گشتند. نتایج این تحقیق اثر متضاد نیکل بر تجمع کلروفیل و پروتئین با پرولین در گیاه را بحث می کند.

به منظور بررسی اثر افزودن مکمل های غذایی به بستر کاشت بر میزان عملکرد قارچ خوراکی صدفی فلوریدا، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار در سال 1389 انجام گرفت. در این مطالعه، به بستر کاشت کلش گندم، سه نوع مکمل غذایی شامل پودر یونجه، کنجاله سویا و ورمی کمپوست هر کدام در سه سطح (2.5، 5 و 7.5 درصد وزن تر بستر کاشت) افزوده شد و با بستر کاشت شاهد مورد ارزیابی قرار گرفت. ویژگی های عملکرد اولیه و کل، کارآیی بیولوژیک، میزان پروتئین و مقدار عناصر معدنی فسفر و پتاسیم تعیین شد. نتایج نشان داد که اثر مکمل های غذایی بر صفات مورد آزمایش در سطح 1% معنی دار بود. عملکرد اولیه و کل، کارآیی بیولوژیک و میزان پروتئین به ترتیب در بستر کشت حاوی مکمل غذایی ورمی کمپوست 7.5% (831.19 گرم در کیلوگرم وزن تر بستر کاشت)، کنجاله سویا 2.5% (1231.40 گرم در کیلوگرم وزن تر بستر کاشت، کنجاله سویا 2.5% (117.1%) و کنجاله سویا 7.5% (23.14 درصد بر اساس ماده خشک) نسبت به سایر مکمل ها بیشتر بود. درحالی که میزان فسفر و پتاسیم به ترتیب در بسترهای کشت غنی شده با ورمی کمپوست 5% (5.86 میلی گرم بر گرم ماده خشک) و ورمی کمپوست 7.5% (24.05 میلی گرم بر گرم ماده خشک) بیشترین بوده است.

به منظور بررسی تاثیر تنش خشکی در مراحل مختلف رشد و سیستم های مختلف تغذیه ای بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم رقم چمران، آزمایشی در سال زراعی 89-1388 به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان انجام شد. در این آزمایش، آبیاری در سه سطح شامل I1 (قطع آبیاری در مرحله سنبله دهی کامل تا زمان برداشت- 55 زادکس تا بعد از آن)،I2  (قطع آبیاری در مرحله گرده افشانی تا زمان برداشت- 65 زادکس تا بعد از آن) و I3 (آبیاری کامل، شاهد) در کرت های اصلی، و سیستم های کودی شامل کود شیمیایی (NPK)، کود دامی(M) ، کود زیستی (B) و کود زیستی همراه با کود دامی (MB) در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تنش خشکی و سیستم های تغذیه ای بر عملکرد دانه و عملکرد زیستی (در سطح 1%) و سیستم کود بر شاخص برداشت (در سطح 5%) معنی دار گردید. بیشترین عملکرد دانه در تیمار I3 به مقدار 5304 کیلوگرم در هکتار و کمترین عملکرد دانه در تیمار I1 به میزان 3413 کیلوگرم در هکتار بود. هم چنین بیشترین عملکرد دانه مربوط به تیمار MB به میزان 5081 کیلوگرم در هکتار و کمترین آن مربوط به تیمار B به میزان 3142 کیلوگرم در هکتار بود. با توجه به نتایج به دست آمده در این پژوهش و برای حصول عملکرد مطلوب، استفاده از کود دامی به همراه کود زیستی حتی در شرایط تنش خشکی پایان دوره، می تواند برای زراعت گندم مفید باشد.

امروزه استفاده از روش های مهندسی ژنتیک توانسته است ضمن کوتاه کردن دوره طولانی اصلاح درختان میوه، این برنامه ها را هدفمندتر کند. منظور از اجرای این تحقیق، بهینه سازی و بررسی عوامل موثر بر انتقال ژن با استفاده از Agrobacterium tumefacience به دو رقم گلابی بارتلت (Bartlett) و هرو دیلایت (Harrow Delight) بود. در همین راستا، دو ریزنمونه برگی و مریستم جوانه جانبی با استفاده از اگروباکتریوم سویه EHA101 دارای ناقل دوتایی pBI121 شامل ژن های nptII و gus تلقیح شدند. عوامل موثر بر باززایی گیاهان تراریخت و فعالیت ژن gus که در این مطالعه بررسی شدند شامل غلظت باکتری مورد استفاده در تلقیح با دو تیمار OD600 (0.2 و 0.6)، غلظت استوسرینگون 100mmol) و (250 mmol، پلورونیک F-68 (صفر و 0.02%) و مدت زمان هم کشتی (24، 72 و 120 ساعت) بودند. نتایج نشان داد که رقم گلابی بارتلت از نظر باززایی و بیان ژن gus موفق تر از رقم هرو دیلایت است. هم چنین ریزنمونه جوانه جانبی جایگزین مناسبی برای ریزنمونه برگی شناخته شد. نتایج بهینه سازی عوامل مورد بررسی در این آزمایش نشان داد که در هر دو ریزنمونه، استفاده از غلظت کمتر باکتری باعث افزایش کارآیی انتقال ژن می شود. از سوی دیگر، استفاده از 250 میکرومول استوسرینگون می تواند بر انتقال ژن به هر دو ریزنمونه اثر مثبتی داشته باشد. در این بهینه سازی، حضور پلورونیک به عنوان یک ماده روکنش گر موثر شناخته شد. در بین مدت زمان های هم کشتی، کوتاه ترین تیمار (24 ساعت) بیشترین میزان انتقال ژن را نشان داد. تایید انتقال ژن به ژنوم گیاهان تراریخته به وسیله آزمون شیمی سلولی GUS، واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) و هم چنین لکه گذاری نقطه ای (Dot Blot) و لکه گذاری سادرن (Southern Blot) انجام شد.

تنش شوری از جمله مهم ترین تنش های محیطی می باشد که رشد و عملکرد گیاهان را کاهش می دهد. نشان داده شده که سالیسیلیک اسید به عنوان یک پیام آور درون زاد مسوول القای تحمل به تنش در گیاهان می باشد. در این پژوهش، اثر سالیسیلیک اسید و کلرید سدیم بر رشد گیاه لوبیا سبز مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور، گیاهان مورد آزمایش، در مرحله دو برگی، با سه غلظت صفر، 0.5 و 1 میلی مولار سالیسیلیک اسید محلول پاشی گردیدند. سپس گیاهان به مدت 14 روز تحت تیمار شوری در دو غلظت صفر و 100 میلی مول نمک کلریدسدیم قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تنش شوری باعث کاهش معنی دار پارامترهای وزن تر و خشک ریشه و اندام هوایی، کلروفیل نسبی، درصد نسبی آب برگ، شاخص تنش و افزایش معنی دار پرولین و قندهای محلول نسبت به تیمار شاهد گردید. گیاهان تیمار شده با هر دو غلظت سالیسیلیک اسید، وزن تر و خشک بیشتری را در مقایسه با تیمار بدون سالیسیلیک اسید نشان دادند. هم چنین کاربرد سالیسیلیک اسید در هر دو غلظت مورد استفاده باعث بهبود شاخص های درصد نسبی آب، میزان کلروفیل نسبی و کلروفیل فلورسانس (Fv/Fm) برگ در شرایط تنش شوری در مقایسه با گیاهان شاهد گردید. به طور خلاصه، محلول پاشی گیاه لوبیا با سالیسیلیک اسید در شرایط تنش شوری می تواند باعث بهبود رشد آن شده و در نتیجه مقاومت به تنش شوری لوبیا را افزایش دهد.