مجله علوم زراعی ایران
سال:1389 | دوره:12 | شماره:4 (پیاپی 48) |تعداد مقالات:17

با هدف بررسی رقابت گندم با یولاف وحشی به سطوح نیتروژن و علف کش، آزمایشی در سال 87-1386 در دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین اهواز اجرا شد. طرح آزمایشی، کرت های خردشده در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار بود. چهار سطح نیتروژن (صفر، 60، 120 و 180 کیلوگرم در هکتار) در کرت های اصلی جای گرفتند. هر کرت اصلی به پنج کرت فرعی خرد شده و چهار سطح علف کش کلودینافوب پروپارژیل (صفر، 0.8، 1 و 1.2 لیتر در هکتار) در آنها مصرف شدند. در کرت پنجم، کنترل کامل علف های هرز با دست به عنوان کرت شاهد در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اثر متقابل نیتروژن و علف کش بر عملکرد دانه و ماده خشک گندم و یولاف وحشی معنی دار بود. با افزایش نیتروژن، عملکرد و ماده خشک گندم در سطوح پایین علف کش به طور چشمگیری کاهش یافته یا ثابت ماند. در حالی که مصرف بالای علف کش، در سطوح بالای نیتروژن، باعث کاهش عملکرد دانه و ماده خشک گندم شد. در عوض، با مصرف کم نیتروژن، تفاوت معنی داری میان سطوح علف کش از نظر این صفات مشاهده نشد. به علاوه، افزایش نیتروژن بدون مصرف علف کش یا در سطوح پایین علف کش، موجب افزایش ماده خشک یولاف وحشی گردید. بیشترین عملکرد گندم (4715.5 کیلوگرم در هکتار) و کمترین ماده خشک یولاف وحشی (بدون علف هرز) در تیمار 180 کیلوگرم نیتروژن و 1.2 لیتر علف کش در هکتار به دست آمد. همبستگی منفی و معنی دار ماده خشک گندم و ماده خشک یولاف وحشی ارتباط منطقی بین سطوح نیتروژن و علف کش در هنگام رقابت گیاهان و تولید ماده خشک آنها را نشان داد. این موضوع نشان دهنده امکان استفاده از اثرات متقابل نیتروژن و علف کش در مدیریت تلفیقی علف هرز یولاف وحشی در زراعت گندم می باشد.

به منظور بررسی اثر محلول پاشی عناصر کم مصرف آهن، روی و منگنز بر میزان کلروفیل، فلورسانس کلروفیل، مقادیر کربوهیدرات و پرولین برگ، جذب عناصر غذایی و ارتباط آنها با عملکرد دانه گیاه آفتابگردان (رقم آلستر) در دو مرحله تنش خشکی، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 86-1385 در دانشگاه زابل انجام گرفت. تیمار خشکی بصورت قطع آبیاری در دو مرحله گلدهی و پر شدن دانه به همراه تیمار شاهد (بدون قطع آبیاری) بعنوان عامل اصلی و محلول پاشی عناصر کم مصرف به صورت های مصرف آهن، روی، منگنز، آهن + روی، آهن + منگنز، روی + منگنز، آهن + روی + منگنز بعنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج تجزیه آماری داده ها نشان داد تنش خشکی عملکرد دانه آفتابگردان را به صورت معنی داری کاهش داد و بیشترین میزان کاهش مربوط به مرحله پر شدن دانه ها بود. میزان کاهش عملکرد دانه در این مرحله نسبت به تیمار شاهد معادل 24.3 درصد بود. استفاده از عناصر کم مصرف سبب تغییر معنی داری در افزایش عملکرد دانه نشد. با اعمال تنش خشکی میزان فلورسانس کلروفیل، عدد کلروفیل متر، کربوهیدرات های محلول و پرولین تغییر یافت و بیشترین مقادیر آنها در تیمار خشکی مرحله گلدهی بدست آمد. در بین عناصر کم مصرف بیشترین میزان فلورسانس کلروفیل مربوط به تیمار محلول پاشی آهن، میزان کلروفیل مربوط به تیمار آهن + منگنز، پرولین مربوط به تیمار روی و کربوهیدرات مربوط به تیمار آهن + روی + منگنز بودند. در این آزمایش برخلاف عنصر روی، بالاترین مقدار عناصر آهن و منگنز در تیمار شاهد و کمترین آنها در طی اعمال تنش خشکی در مرحله پر شدن دانه ها بدست آمدند. از نتایج بدست آمده در این آزمایش می توان نتیجه گیری کرد که تنش خشکی در مرحله پر شدن دانه ها بیشترین کاهش را در عملکرد دانه آفتابگردان باعث شود. هر چند بیشترین میزان فلورسانس کلروفیل و غلظت کربوهیدرات و پرولین در مرحله گلدهی بدست آمد، اما به علت کاهش طول دوره پر شدن دانه ها و نیز عدم جذب کافی عناصر کم مصرف به خصوص منگنز، تاثیر تنش خشکی در مرحله پر شدن دانه ها بیشتر از مرحله گلدهی بود.

در مناطق خشک و نیمه خشک مانند ایران وقوع تنش خشکی در مراحل مختلف رشد دانه و کاهش شدید عملکرد دانه ارقام مختلف گندم از مسایل شناخته شده تولید این محصول می باشد. این تحقیق در راستای مطالعه اثر تنش خشکی در مرحله تقسیم سلولی و پرشدن دانه ها بر خصوصیات فیزیولوژیک مرتبط با قدرت منبع و مخزن در مراحل مختلف رشد دانه دو رقم گندم نان مرودشت و زاگرس (به ترتیب حساس و متحمل به تنش خشکی انتهای فصل) اجرا شده است. این تحقیق در سال 1386 شرایط گلخانه در پژوهشکده بیوتکنولوژی (کرج) و پردیس کشاورزی دانشگاه تهران و به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل تنش خشکی (50 درصد ظرفیت مزرعه) در 14 روز اول پس از گرده افشانی و آبیاری مجدد (مرحله اول)، آبیاری عادی در 14 روز اول و سپس قطع آب تا پایان آزمایش (مرحله دوم) و تیمار شاهد بودند. نتایج نشان داد که در تیمار شاهد عملکرد دانه، زیست توده، وزن هزار دانه و تعداد دانه در سنبله رقم مرودشت به طور معنی داری بیشتر از رقم زاگرس بود. هر دو سطح تنش خشکی موجب کاهش معنی دار این صفات در هر دو رقم شدند، ولی مقدار کاهش در رقم مرودشت شدیدتر بود و بیشترین کاهش در تنش خشکی از زمان 14 روز بعد از گرده افشانی تا رسیدگی فیزیولوژیک مشاهده شد. علی رغم کاهش معنی دار سرعت فتوسنتز، هدایت روزنه ای، محتوای کلروفیل a وb  و پروتئین محلول برگ پرچم تحت هر دو سطح تنش خشکی مورد بررسی، در تیمار شاهد و تنش خشکی میزان این صفات در برگ پرچم رقم زاگرس بطور معنی داری بیشتر بود. اکسین و آبسزیک بیشترین غلظت را در دانه های در حال رشد، به ترتیب 7 و 14 روز بعد از گرده افشانی داشتند. تیمار تنش خشکی در مرحله تقسیم سلولی به ترتیب موجب کاهش میزان اکسین و افزایش معنی دار میزان اسید آبسزیک دانه های هر دو رقم شد. تنش خشکی در مرحله پرشدن دانه موجب افزایش معنی دار غلظت اسید آبسزیک در دانه هر دو رقم شد. با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد که مرحله پرشدن دانه نسبت به مرحله تقسیم سلولی، مرحله مهم تری در شکل گیری عملکرد دانه باشد و اعمال تنش خشکی در این مرحله نسبت به مرحله تقسیم سلولی، عملکرد دانه را به طور معنی دارتری کاهش می دهد. به نظر می رسد که تنش خشکی در مرحله تقسیم سلولی از طریق کاهش میزان اکسین و افزایش میزان اسید آبسزیک باعث کاهش تقسیم سلولی، و در مرحله پرشدن دانه، از طریق میزان اسید آبسزیک و کاهش فعالیت های آنزیمی و کاهش دوره پرشدن دانه، موجب کاهش عملکرد دانه می شود.

کشت کلزا در ایران بخصوص در مناطق نیمه خشک کشور که از نظر منابع آب دارای محدودیت زیادی می باشد، در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. بدیهی است که در این مناطق تکمیل اطلاعات جهت پیش بینی اثر کمبود آب در مراحل مختلف رشد گیاه بر عملکرد و کیفیت کلزا دارای اهمیت زیادی می باشد. پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر تنش رطوبتی بر عملکرد و اجزای عملکرد گیاه کلزا، در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز در طی سال های زراعی 84-1383 و 85-84 انجام گرفت. آزمایش روی رقم لیکورد (پاییزه) در قالب طرح بلوک های تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: آبیاری در کل دوره رشد (شاهد)، تنش آبی در مرحله رشد رویشی مجدد در بهار، تنش آبی در مرحله گلدهی و تشکیل خورجین، تنش آبی در مرحله رسیدن دانه و دیم با آبیاری تکمیلی در ابتدای دوره رشد در زمان جوانه زنی تا زمان استقرار گیاه. نتایج آزمایش نشان داد که تیمار دیم با آبیاری تکمیلی در ابتدای دوره رشد، کمترین و تیمار شاهد بیشترین میزان عملکرد دانه (به ترتیب 980 و 3560 کیلوگرم در هکتار) و روغن (به ترتیب 250 و 1280 کیلوگرم در هکتار) را داشتند. تنش آبی با میزان پروتئین دانه رابطه معکوس نشان داد. تیمار شاهد و تیمار تنش در مرحله گلدهی و تشکیل خورجین بیشترین (0.63 کیلوگرم بر متر مکعب) و تیمار دیم کمترین (0.36 کیلوگرم بر متر مکعب) شاخص بهره وری آب آبیاری را دارا بودند. بر اساس نتایج این آزمایش در شرایط کمبود آب، مناسب ترین زمان برای اجرای کم آبیاری از نظر مقدار مصرف آب و عملکرد دانه و روغن، دوره رشد رویشی مجدد در بهار و حساس ترین مرحله دوره پر شدن و رسیدگی دانه کلزا می باشد.

به منظور بررسی اثر کم آبیاری در مرحله زایشی بر انتقال مجدد ماده خشک ارقام آفتابگردان، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1386 در مزرعه پژوهشی دانشگاه بوعلی سینا انجام شد. آبیاری در شش سطح: آبیاری کامل (شاهد)، کم آبیاری با عدم آبیاری در مراحل غنچه دهی، گلدهی، دانه بندی، غنچه دهی + دانه بندی و گلدهی + دانه بندی بود. در این آزمایش از چهار رقم آفتابگردان آذرگل، آلستار، آلیسون و یوروفلور استفاده شد. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه با 75.1 گرم در بوته از رقم یوروفلور با آبیاری کامل به دست آمد. کمترین کاهش عملکرد در تیمار کم آبیاری در مرحله دانه بندی حاصل شد. رقم آلیسون با کم آبیاری در مرحله دانه بندی، رقم آلستار با کم آبیاری در مراحل گلدهی و دانه بندی و سپس رقم یوروفلور با کم آبیاری در مرحله دانه بندی به ترتیب با 22.6، 22.4 و 22.1 گرم در بوته، بیشترین مقدار انتقال مجدد ماده خشک را داشتند. ذخایر ساقه نقش موثرتری از نظر کارآیی و مشارکت انتقال مجدد ماده خشک در پرشدن دانه در تیمارهای کم آبیاری داشت. بیشترین میزان کارآیی و مشارکت انتقال مجدد در رقم آلستار با کم آبیاری در مرحله گلدهی و مرحله دانه بندی (به ترتیب 55.8 و 50.4درصد) برآورد گردیده و رقم آذرگل در تیمار کم آبیاری در مرحله غنچه دهی از کارآیی و مشارکت کمتری برخوردار بود. بر اساس نتایج این آزمایش میزان انتقال مجدد ماده خشک در ارقام آفتابگردان در شرایط کم آبیاری در مرحله دانه بندی، بیشتر از سایر مراحل بوده و در نتیجه میزان کاهش عملکرد نیز کمتر بوده است.

ارزیابی تاثیر شاخص های فیزیولوژیک بر عملکرد دانه از اهمیت زیادی در گیاهان زراعی برخوردار است. به منظور شناسایی خصوصیات مورفولوژیک و ارزیابی اثر برخی شاخص های رشد و ضریب استهلاک نوری بر عملکرد دانه و اجزای آن در لوبیا، آزمایشی در سال 1387 روی تعداد 46 لاین امید بخش لوبیا سفید به همراه دو رقم دهقان و دانشکده در قالب یک طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج اجرا شد. نتایج نشان داد که ژنوتیپ های لوبیا از نظر صفات مورد ارزیابی دارای اختلاف معنی داری بودند. در میان شاخص های فیزیولوژیک، شاخص سطح برگ و دوام سطح برگ همبستگی مثبت و معنی دار و ضریب استهلاک نوری همبستگی غیر معنی داری با عملکرد دانه داشتند. از بین اجزای عملکرد و صفات مهم تاثیرگذار در عملکرد دانه، همبستگی مثبت و بسیار معنی دار به ترتیب در تعداد دانه در بوته، عملکرد بیولوژیک و تعداد غلاف در بوته با عملکرد دانه مشاهده گردید. در بین ژنوتیپ های مورد بررسی، ژنوتیپ های 4.1، 7.1 و 6.7 به ترتیب با عملکرد 1169.1، 1160.2، 1154.4 گرم در متر مربع، پر محصول ترین ژنوتیپ ها شناسایی شدند. ژنوتیپ 4.1 دارای بیشترین شاخص سطح برگ، دوام سطح برگ و عملکرد بیولوژیک نسبت به کلیه ژنوتیپ های مورد بررسی بود. بر اساس نتایج این تحقیق به نظر می رسد که با متمرکز کردن اهداف اصلاحی روی شاخص های فیزیولوژیک، می توان عملکرد دانه لوبیا را بهبود بخشید.

به منظور ارزیابی اثر تاریخ کاشت بر فنولوژی و صفات مورفولوژیک سه رقم سورگوم دانه ای تولید داخل کشور، آزمایشی در سال 1386 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس واقع در غرب تهران به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. در این آزمایش تاریخ کاشت در سه سطح (18 خرداد، 7 و 27 تیر ماه) به عنوان عامل اصلی و رقم سورگوم دانه ای در سه سطح (پیام، سپیده و کیمیا) به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. صفات مورفولوژیک مورد ارزیابی شامل ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ و طول خوشه بود. برای بررسی تاثیرپذیری فنولوژی گیاه از تاریخ کاشت، طول دوره های رشدی (دوره رویشی، خروج کامل گل آذین ها و رسیدگی فیزیولوژیک) ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که در مورد صفات مورفولوژیک تنها ارتفاع بوته در زمان برداشت و طول خوشه تحت تاثیر تاریخ کاشت قرار گرفتند و بیشترین مقادیر این صفات از تاریخ کاشت نخست ( 18 خرداد) بدست آمد. همین تاریخ کاشت از بیشترین طول دوره رویشی و همچنین بالاترین عملکرد بیولوژیک برخوردار بود. در عین حال طولانی ترین زمان رسیدگی فیزیولوژیک مربوط به تاریخ کشت سوم بود. وزن خشک خوشه در این تاریخ بیشتر از سایر تاریخ های کاشت بود، در حالی که تعداد دانه های تولیدی کمتری داشت. در میان ارقام مورد بررسی، سپیده بیشترین ارتفاع بوته و طول خوشه را دارا بود. رقم سپیده همچنین تعداد دانه بیشتری در واحد سطح را دارا بود که نشان دهنده عملکرد بالای این رقم می باشد. شاخص سطح برگ سورگوم در زمان گلدهی به شدت تحت تاثیر رقم قرار گرفت، رقم کیمیا در مرحله گلدهی بیش ترین شاخص سطح برگ را داشت، در حالی که رقم پیام و سپیده قابلیت بیشتری در حفظ سطح برگ خود تا زمان برداشت نشان دادند. تاریخ کاشت، رقم و برهمکنش آنها بر کلیه صفات فنولوژیک سورگوم تاثیر معنی داری داشتند. تاریخ کاشت دوم (هفتم تیر ماه) با دارا بودن طول دوره ی رشد متوسط نسبت به سایر تاریخ ها وزن هزار دانه و تعداد دانه در واحد سطح نسبتا بالایی داشت و در نهایت عملکرد بالاتری تولید کرد. رقم سپیده نیز در بین ارقام با دارا بودن طول دوره های رویشی متوسط بالاترین عملکرد دانه (6777.2 کیلوگرم در هکتار) را به خود اختصاص داد. نتایج نشان داد که در شرایط آزمایش حاضر رقم سپیده در تاریخ کاشت اواخر خرداد تا اوایل تیر ماه برتر از سایر ارقام سورگوم بود.

به منظور بررسی تاثیر روش های مختلف تغذیه خاک و باکتری های افزاینده رشد Plant Growth Promoting Rhizobacteria (PGPR) بر عملکرد دانه و روغن و ترکیب اسیدهای چرب آفتابگردان (Helianthus annuus L.)، آزمایشی در سال های زراعی 1386-1385 و 1387-1386 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس، تهران اجرا گردید. این آزمایش به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار به اجرا در آمد. عامل اصلی شامل کود در پنج سطح 100 درصد آلی (F1)، 75 درصد آلی + 25 درصد شیمیایی (F2)، 50 درصد آلی + 50 درصد شیمیایی (F3)، 25 درصد آلی + 75 درصد شیمیایی (F4)، 100 درصد شیمیایی (F5) و عامل فرعی شامل دو سطح تلقیح بذور با باکتری های افزاینده رشد (I1) و عدم تلقیح بذور (I0) بود. نتایج به دست آمده نشان داد که عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، عملکرد روغن و میزان پروتئین به طور معنی داری در روش های تلفیقی بیشتر از تیمارهای شیمیایی و آلی بود. بیشترین و کمترین میزان روغن (51.1 و 46.3 درصد) به ترتیب در تیمار 100 درصد آلی و تیمار 50 درصد آلی + 50 درصد شیمیایی به دست آمد، در حالی که در رابطه با میزان پروتئین (20.9 و 18.3 درصد) نتیجه معکوس بود. با افزایش سهم کود آلی در روش های مختلف تغذیه ای و با استفاده از کود زیستی باکتریایی، میزان اسیدهای چرب اشباع به طور معنی داری کاهش و اسیدهای چرب غیر اشباع (اولئیک و لینولئیک) افزایش یافتند. بیشترین میزان اسید لینولئیک (52.6 درصد) و اسید اولئیک (39.8 درصد) به ترتیب در تیمار های 50 درصد آلی + 50 درصد شیمیایی و 100 درصد آلی بدست آمد. نتایج نشان داد که تلقیح بذرها با کود زیستی باکتریایی موجب افزایش عملکرد دانه (7.8 درصد) و روغن (11.3 درصد)، عملکرد بیولوژیک، میزان پروتئین (4.9 درصد) و روغن (2.6 درصد) و بهبود کیفیت روغن گردید. بنابراین به نظر می رسد که در مدیریت تولید آفتابگردان، با استفاده از روش های مختلف تغذیه ای نیتروژن می توان روغن هایی با کیفیت متنوع برای مصارف مختلف تولید کرد.

به منظور بررسی تغییرات منبع و مخزن بر عملکرد و اجزای عملکرد ارقام رایج کلزا در استان مازندران در تاریخ های مختلف کاشت آزمایشی در دو سال زراعی 1385 و 1386 به صورت کرت های خرد شده فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در ایستگاه تحقیقات زراعی بایعکلا انجام شد. تاریخ کاشت به عنوان عامل اصلی در دو سطح (30 مهر و 10 آبان) و رقم و اعمال محدودیت مبدا و مقصد به ترتیب در سه سطح (هایولا 401، آرجی اس 003 و ساریگل) و پنج سطح (قطع یک سوم برگ های گیاه از قسمت های پایین، وسط و بالای بوته، قطع یک سوم گل ها؛ در زمان شروع گلدهی و تیمار شاهد) به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که ارقام کلزا در کلیه صفات مورد بررسی به استثنای تعداد دانه در خورجین (که در سطح احتمال پنج درصد معنی دار شد) تفاوت کاملا معنی داری (P<0.01) داشتند، در حالی که اثر تاریخ کاشت تنها بر ارتفاع بوته، عملکرد دانه، تعداد خورجین در بوته و طول خورجین معنی دار بود. بر اساس مقایسه میانگین داده ها در تمامی صفات مورد بررسی، تاریخ کاشت اول بهتر از تاریخ کاشت دوم بود. ارزیابی اثر متقابل تیمارها نشان داد که بیشترین عملکرد دانه متعلق به رقم هایولا و آرجی اس 003 در سال دوم (به ترتیب با 2911 و 2808 کیلوگرم در هکتار) و رقم هایولا در تاریخ کاشت اول (2988 کیلوگرم در هکتار) بود و کمترین عملکرد دانه مربوط به رقم آرجی اس 003 در سال اول (974 کیلوگرم در هکتار) و در تاریخ کاشت آبان (1556 کیلوگرم در هکتار) بود. تمامی اثرات ساده و متقابل برای صفت تعداد خورجین در بوته در سطح احتمال یک درصد معنی دار شدند. نتایج سال دوم در خصوص تمامی صفات باستثنای تعداد خورجین در بوته (248.08 عدد در سال اول) و وزن هزار دانه (4.08 گرم در سال اول ) نسبت به سال اول عملکرد بیشتری داشت. به نظر می رسد که در رقم های مورد ارزیابی کلزا محدودیت منبع محدود کننده عملکرد نیست، زیرا قطع یک سوم برگ های پایین عملکرد بالاتری نسبت به شاهد داشت.

زنگ قهوه ای از بیماری های مهم گندم است که باعث کاهش عملکرد آن می شود. تولید ارقام مقاوم یکی از راهکارهای اصلی کنترل بیماری زنگ گندم است. لازمه این عمل، شناخت ژنتیک مقاومت و ژن های مقاومت به بیماری است. در این مطالعه با استفاده از سه جفت آغازگر اختصاصی طراحی شده بر اساس داده های موجود در مرکز ملی اطلاعات بیوتکنولوژی (NCBI)، قطعاتی بطول 351-340 جفت باز از ژن Lr35 تکثیر شد. قطعات پس از همسانه سازی، توالی یابی شدند. بلاست توالی قطعات تکثیری از ژن Lr35 در ژنوتیپ های مورد مطالعه، شباهت 95 درصد با توالی ژن Lr35 گندم نان از NCBI نشان داد. علاوه بر این، توالی های حاصل دارای شباهت 93 درصد با ژن Lr21 از کلون کاسمیدی 69-7-1 Aegilops tauschii، 87 درصد با ژن گلوتنین A با وزن مولکولی بالا ازTriticum turgidum ، 84 درصد با ژن پلاستیدی استیل کوآنزیم آ کربوکسیلاز (Acc–1) ازT. turgidum و ژن های مقاومت به سفیدک پودری و تحمل به سرمای گندم نان بود. توالی های تکثیری با استفاده از سه جفت آغازگر، دارای یک چارچوب قرائت آزاد، به ترتیب به طول 162، 156 و 160 جفت باز بوده و پروتئین هایی بطول 54، 52 و 54 اسیدآمینه رمز کردند. بررسی ساختار توالی ها نشان دهنده وجود ناحیه غنی از لوسین، از نواحی حفاظت شده در ژن های مقاومت به بیماری ها در گیاهان بود. تجزیه خوشه ای بر اساس توالی قطعات تکثیری از ژن Lr35 با استفاده از جفت آغازگر دوم ژنوتیپ ها را بر اساس پاسخ به زنگ آنها گروه بندی کرد. نسبت جایگزینی های نامشابه به مشابه نشان دهنده نقش احتمالی گزینش مثبت و یا گرینش ایجاد کننده تنوع در تغییرات نوکلئوتیدی این ژن بود. با توجه به وجود تفاوت های نوکلئوتیدی بین ژنوتیپ های مقاوم، نیمه مقاوم و حساس، می توان از آنها برای طراحی آغازگرهای اختصاصی مبتنی بر SNPها جهت شناسایی ارقام حساس و مقاومت به زنگ قهوه ای در گندم استفاده کرد.

به منظور شناسایی نشانگرهای مرتبط با صفات وضعیت شبکه بندی غلاف ها، وضعیت شکم در غلاف ها، طول غلاف، عرض غلاف، تعداد دانه در غلاف، نسبت وزن دانه به وزن غلاف، وزن دانه، طول دانه، عرض دانه، تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در بوته، وزن غلاف در بوته و وزن دانه در بوته در ژرم پلاسم بادام زمینی ایران، از نشانگرهای ریزماهواره استفاده شد. 13 جفت آغازگر مورد استفاده، 80 الل در 68 ژنوتیپ بادام زمینی تولید کرد. میانگین تعداد الل ها 6.15 الل برای هر مکان ریزماهواره بود. میانگین میزان اطلاعات چندشکل برای جایگاه ها 0.80 و از 0.47 (نشانگر (pPGPseq-2C11 تا 0.95 (نشانگر PM183) متغیر بود. برای شناسایی نشانگرهای مثبت مرتبط با صفات مورفولوژیک مورد مطالعه، تجزیه رگرسیون گام به گام بین داده های مولکولی به عنوان متغیرهای مستقل و صفات مورفولوژیک به عنوان متغیرهای وابسته انجام گرفت. نشانگرهای مرتبط با تعداد دانه در بوته و وزن غلاف در بوته یکسان بودند. جایگاه های Ah4-4، Lec و PM210 با هر دو صفت طول و عرض دانه مرتبط بودند. بیشترین تغییرات مربوط به صفت طول دانه (88 درصد) توسط نشانگرهای Ah4-4، A4-26، Lec، PM3، PM36، PM50، PM183، PM210، pPGPseq-2D12B و Ah51 تبیین شدند، در حالیکه سه مکان Ah4-4، Lec و PM210 فقط 26 درصد از تغییرات مربوط به صفت عرض دانه را تبیین کردند. با توجه به اینکه همه مکان های مورد مطالعه بجز pPGPseq-2C11 روی صفات مورد مطالعه موثر بودند، بنابراین احتمال دارد بتوان از این مکان ها همراه با اطلاعات مربوط به صفات مورفولوژیک در اصلاح بادام زمینی برای شناسایی والدین مناسب برای تهیه جمعیت های در حال تفرق و تولید ارقام هیبرید استفاده کرد.

در این آزمایش، 33 توده یونجه زراعی از نواحی مرکزی و شرقی ایران با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره مورد ارزیابی قرار گرفتند. دی. ان. ای ژنومی استخراج شده از نمونه های گیاهی، با 10 جفت آغازگر ریزماهواره، تحت واکش زنجیره ای پلیمراز قرار گرفته و محصولات این واکنش ها روی ژل پلی اکریلامید واسرشته ساز، الکتروفورز شدند. در مجموع، 62 نوار نمره دهی شده و 52 نوار متفاوت با متوسط پنج نوار در هر لوکوس شناسایی شدند. درصد چند شکلی با میانگین 80.64 از 62.5 درصد برای آغازگر MTIC 250 با کمترین درصد چند شکلی تا 100 درصد در آغازگر ENOD 20 با بیشترین درصد چند شکلی، متغیر بود. میانگین میزان اطلاعات چندشکلی (PIC) در توده های مرکز و شرق ایران، 0.61 محاسبه شد. نشانگر ENOD20 و MAL369471  بیشترین (0.78 و 0.83) و کمترین (0.37 و 0.34) مقدار PIC را به ترتیب، در دو جمعیت مرکز و شرق داشتند. تنوع ژنی نی (H) نیز در هر دو جمعیت مرکز و شرق به ترتیب 0.29 و 0.3 و شاخص اطلاعاتی شانون به ترتیب 0.45 و 0.46 محاسبه شدند. همچنین روابط ژنتیکی بین نمونه ها با استفاده از ضریب تشابه دایس محاسبه و دندروگرام حاصل با استفاده از روش UPGMA ترسیم گردید. نتایج این تحقیق نشان داد که با وجود شباهت بسیار زیاد بین دو جمعیت مرکز و شرق از نظر ساختار ژنتیکی، تنوع بسیار بالایی بین افراد وجود داشت. این تنوع زیاد ممکن است نتیجه دگرگشن بودن گیاه یونجه (10 درصد خودگشنی)، فعالیت حشرات (به خصوص زنبور ها) و انتقال دانه گرده بین ارقام باشد. تشابه ژنتیکی بین جمعیت های مورد مطالعه در این تحقیق، می تواند ناشی از تعادل ژنتیکی به وجود آمده طی صدها سال کشت یونجه در ایران و جابجایی بذرها بین مناطق مختلف ایران باشد.