مجله علوم پزشکی فیض
سال:1386 | دوره:11 | شماره:2 (پی در پی 42) |تعداد مقالات:12

سابقه و هدف: برخی گزارشات حکایت از آثار سوء مترونیدازول بر روی گونادوتروپین ها، تستوسترون، اسپرماتوژنز و دستگاه تناسلی نر دارد. هدف این پژوهش بررسی اثرات مترونیدازول بر روی هورمون های محور هیپوفیز ـ بیضه، تستوسترون و اسپرماتوژنز در موش صحرایی (RAT) نر می باشد.مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی 24 عدد موش Rat نر بالغ با سنین 12-10 هفته به صورت تصادفی در سه گروه 8 تایی قرار گرفتند. به گروه کنترل آب معمولی و به گروه اول تجربی روزانه 200 میلی گرم بر کیلوگرم مترونیدازول محلول در آب و به گروه دوم تجربی روزانه 400 میلی گرم بر کیلوگرم مترونیدازول محلول در آب و به مدت 60 روز داده شد. در پایان تجربه بعد از بیهوشی خون گیری از بطن چپ به عمل آمد و برای سنجش هورمونی، سانتریفوژ گردید. بعد از کشتن موش ها، بیضه ها و سمینال وزیکول و پروستات از بدن آنها خارج گردید. بعد از مطالعات مورفولوژیکی، در مایع بوئن به عنوان فیکساتیو قرار گرفتند. سپس بیضه ها با روش هماتوکسیلن و ائوزین رنگ آمیزی شدند. آنالیز آماری با استفاده از آزمون t-test انجام شد.نتایج: بین وزن بیضه ها و غدد تناسلی ضمیمه (سمینال وزیکول و پروستات) گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری مشاهده شد (p<0.01). هورمون هایFSH و LH، تستوسترون در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان داد (p<0.01). مطالعات هیستولوژیک نشان داد در گروه های تجربی لوله های اسپرم ساز بیضه ها دچار آتروفی شده و روند اسپرماتوژنز کند گشته و تعداد سلول های زایا کاهش یافته بود.نتیجه گیری: مترونیدازول موجب کاهش هورمون های گونادوتروپین و تستوسترون می شود و از این طریق و یا راه های احتمالی دیگر مانند اثر مستقیم بر روی سلول های لیدیگ و سلول های دودمان اسپرم موجب کاهش روند اسپرماتوژنز در بیضه می شود. بنابراین توصیه می شود به ویژه در جنس مذکر در مصرف این دارو احتیاط لازم به عمل آید.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت نوع ضد یخ و مراحل آب گیری در روش انجماد شیشه ای هدف از این تحقیق بررسی انجماد شیشه ای تک فاکتوری با استفاده از غلظت های مختلف اتیلن گلیکول در مراحل مختلف آب گیری در خصوص بافت تخمدان موش بود.مواد و روش ها: به منظور مطالعه کیفی بافت تخمدان پس از انجماد شیشه ای، 35 موش ماده بالغ نژاد NMRI با سن 10-6 هفته انتخاب شدند و پس از خارج ساختن بافت تخمدان آنها به شکل تصادفی در سه گروه کنترل، آزمون سمیت و انجماد شیشه ای قرار گرفتند. در گروه های انجمادی پس از آب گیری یکسان نمونه ها در غلظت های 2 و 4 مول (هر مرحله به مدت یک دقیقه) با توجه به غلظت نهایی 6 و یا 8 مول زمان های متفاوت آب گیری 4، 6 و 8 دقیقه برای هر کدام از غلظت ها در نظر گرفته شد و سپس در ازت مایع غوطه ور و به مدت یک هفته نگهداری شدند. بعد از گرم کردن نمونه ها، در ساکاروز 1 مول شستشو و به تعادل رسیدند. همچنین آزمون سمیت در خصوص تمام غلظت ها انجام شد. بافت های تخمدان تازه، منجمد شده و آزمون سمیت در محلول فرمالدهید 10 درصد تثبیت شده و پس از قالب گیری در پارافین و برش گیری های پی درپی با هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی و سپس مطالعه کیفی شدند.نتایج: بافت تخمدان در گروه های انجمادی با غلظت های متفاوت اتیلن گلیکول و نیز زمان های مختلف آب گیری مورفولوژی طبیعی و مشابه داشتند. ساختار فولیکول های پره انترال و انترال به خوبی حفظ شده بود به ویژه فولیکول های بدوی و پره انترال با اندازه کوچک در نواحی قشری تخمدان کاملا طبیعی بودند.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که اولا غلظت های بالای اتیلن گلیکول برای تخمدان سمی نبوده، دوما زمان آب گیری 4 تا 8 دقیقه باعث پیدایش برهم ریختگی بافت تخمدان طی مراحل انجماد و ذوب نشده است. گرچه اثرات دقیق این ضدیخ نیاز به مطالعات بیشتری دارد.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت کاهش مرحله فعال زایمان و پیشبرد افاسمان سرویکس در این مطالعه تاثیر آتروپین وریدی را در دو نکته ذکر شده در خانم های شکم اول در مرحله فعال زایمان مراجعه کننده به بیمارستان شهید صدوقی یزد در سال 85-1384 مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه 200, Randomized Controlled Trial زن حامله شکم اول به صورت تصادفی یک در میان در دو گروه 100 نفری که شامل افراد با دریافت آتروپین (گروه مورد) و افراد با دریافت دارونما (گروه شاهد) قرار گرفتند. در مرحله فعال زایمان به گروه مورد، 1cc آتروپین وریدی و به گروه شاهد دارونما همان حجم تزریق گردید. در نهایت تاثیر آتروپین را بر روی منحنی فریدمن و پیشرفت زایمان و مدت زمان زایمان و وضعیت دیلاتاسیون و افاسمان سرویکس بررسی شد. آنالیز آماری با استفاده از آزمون های آماری c2, t-test و Fisher exact test صورت گرفت.نتایج: میانگین مدت زمان مرحله فعال زایمان برحسب ساعت در گروه مورد، 2.05 ساعت و در گروه شاهد، 2.39 ساعت بود. (p<001) همچنین میانگین مدت زمان زایمان بر حسب ساعت در گروه مورد، 4.96 ساعت و در گروه شاهد، 6.12 ساعت می باشد. سزارین در گروه مورد 3% و در گروه شاهد 9% بود. عوارض از جمله عبارت بود از خشکی دهان 49%، تاکیکاردی 29% و احتباس ادراری 1% افراد و 21% افراد گروه دریافت کننده آتروپین عارضه ای نشان نداده اند.نتیجه گیری: استفاده از آتروپین وریدی در مرحله فعال زایمان، این مرحله را کوتاه تر و میزان سزارین را کاهش می دهد. با توجه به عوارض بسیار ناچیز آتروپین وریدی و تاثیر آن در مرحله فعال زایمان در منظم کردن انقباضات و پیشرفت بهتر زایمان، تزریق وریدی آن در خانم های حامله در مرحله فعال زایمان توصیه می شود.

سابقه و هدف: با توجه به اینکه انسان در معرض تشعشعات گاما ناشی از رادیوتراپی و پرتوهای X تشخیصی قرار می گیرد، بررسی اثرات تشعشعات گاما بر بافت های مختلف انسان ضروری به نظر می رسد. هدف از این تحقیق بررسی اثرات تشعشعات گاما بر فرآیند اسپرماتوژنز در موش صحرایی بالغ و نقش اپی نفرین به عنوان محافظت کننده است.مواد و روش ها: در این بررسی تجربی دستگاه مولد اشعه گاما با شدت 25 گری به کار گرفته شد و تعداد 120 راس موش صحرایی نژاد Wistar به عنوان مدل آزمایشگاهی در 4 گروه مساوی انتخاب گردیدند. 1- گروه تیمار با اپی نفرین، 2- گروه تیمار با سرم نمکی (کنترل)، 3 - گروه تیمار با اپی نفرین و تشعشعات گاما، 4- گروه تیمار با سرم نمکی و تشعشعات گاما با شدت 25 گری. تزریق اپی نفرین به مقدار sub lethal dose (1ml/kg) به صورت زیرجلدی در ناحیه شکم صورت پذیرفته است. تعداد 60 راس موش صحرایی برای به دست آوردن Lethal dose (LD50) مورد آزمایش قرار گرفت و LD50 اپی نفرین به میزان 2ml/kg تعیین شد. در پایان پس از تشریح و بیرون آوردن بیضه حیوانات و عملیات مربوط به آماده سازی اسلاید و مطالعه آنها، تعداد سلول های اسپرماتوگونی، تعداد سلول های اسپرماتوسیت اولیه، تعداد سلول های اسپرماتید، تعداد اسپرماتوزوئیدها و تعداد سلول های بینابینی و سلول های سرتولی مورد بررسی و شمارش قرار گرفت. نتایج: یافته ها نشان داد که در گروه تیمار با اشعه گاما با شدت 25 گری لوله های اسپرم ساز از هم فاصله گرفتند و همچنین تعداد سلول های اسپرماتوگونی و سلول های اسپرماتید و اسپرم به صورت معنی دار (p<0.05) کاهش یافت. تعداد سلول های اسپرماتوسیت اولیه و میزان ترشحات در لوله های اسپرم ساز در گروه تیمار با گاما در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری (p<0.05) مشاهده شد.نتیجه گیری: در پایان، گروه تیمار با اپی نفرین و تشعشعات گاما این عوارض را نشان نداد و عملکرد اپی نفرین به عنوان یک محافظت کننده به خوبی مشخص شد. به نظر می رسد اپی نفرین با کاهش جریان خون و ایجاد هیپوکسی، سلول ها و بافت ها را از اثرات زیان بار رادیکال های آزاد که تحت تاثیر تشعشعات گاما حاصل می شوند، حفظ می کند.

سابقه و هدف: یافتن نشان گرهای مناسب بدخیمی ها با حساسیت و ویژگی بالا روش مناسبی برای تشخیص زودتر، پاسخ به درمان و پیگیری بعد از درمان سرطان ها است. این مطالعه با هدف مقایسه حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی و کارایی آنزیم تلومراز با نشان گرهای آنتی ژن کارسینوژن جنینی CYFRA 21-1, (CEA) و هورمون پاراتیروئید در تشخیص بیماری سرطان روی مبتلایان به سرطان ریه و بیماری های غیرتوموری ریوی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات بیماری های ریوی دانشگاه علوم پزشکی تبریز طی سال های 85-1383 صورت گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه با طراحی ارزش تشخیصی روی 50 فرد مبتلا به سرطان ریه و 20 بیمار مبتلا به بیماری های غیرتوموری ریوی صورت گرفت. میزان فعالیت تلومراز با روش PCR-ELISA در نمونه های بیوپسی و سطوح سرمی هورمون پاراتیروئید، آنتی ژن سرطان زای جنینی (CEA) و Cyfra 21-1 به روش الیزا اندازه گیری شد. سپس حساسیت، ویژگی و بقیه شاخص های ارزش تشخیصی محاسبه شد. از آزمون t مستقل و آزمون من ویتنی یو جهت مقایسه میانگین های کمی بین دو گروه استفاده گردید.نتایج: آنزیم تلومراز بالاترین حساسیت و کارایی در تشخیص سرطان ریه را به ترتیب با 76 و 82.9 درصد نشان داد. میانگین این مقادیر برای نشان گرهای تومور Cyfra21-1، برابر 58 و70 درصد محاسبه شد. بیشترین حساسیت نشان گر تومور تلومراز برای بیماران با سرطان یاخته ای بزرگ و کوچک با 100 درصد محاسبه شد. نشان گر تومور Cyfra21-1 بیشترین میزان حساسیت را برای سرطان یاخته ای بزرگ با 98 درصد نشان داد. نتیجه گیری: آنزیم تلومراز نسبت به Cyfra21-1 و CEA در تشخیص سرطان ریه از حساسیت و کارایی بالایی برخوردار است. نتیجه مثبت آنزیم تلومراز می تواند به عنوان یکی از عوامل تشخیصی سریع به ویژه در درجات پایین بیماری مطرح شود.

سابقه و هدف: التهاب که با افزایش سطح شاخص های التهابی نظیر CRP مشخص می شود در بیماران دیالیزی شایع است. التهاب از عوامل عمده مرگ و میر بیماران همودیالیزی می باشد. این مطالعه به منظور بررسی اثر مصرف مکمل روی بر شاخص التهابی CRP در بیماران همودیالیزی انجام گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور کنترل شده بر روی 60 بیمار همودیالیزی دارای کمبود روی (<70 میکروگرم/ دسی لیتر) انجام شد. پس از کسب رضایت از بیماران، به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه مصرف کننده مکمل روی (n=30) روزانه یک عدد کپسول 220 میلی گرمی سولفات روی محصول شرکت الحاوی و گروه شاهد (n=30) نیز روزانه یک عدد کپسول 220 میلی گرمی دارونما (نشاسته ذرت) محصول شرکت مرک آلمان به مدت 6 هفته دریافت نمودند. نمونه خون ناشتای قبل از دیالیز جهت اندازه گیری غلظت CRP سرم در بیماران همودیالیزی دارای کمبود روی در ابتدای مطالعه و پس از 6 هفته جمع آوری شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری t-test مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: غلظت روی سرم در گروه مصرف کننده مکمل روی افزایش یافت و از 57.4±2.43 به 88.41±4.81 میکروگرم در دسی لیتر رسید که از نظر آماری معنی دار بود (p<0.001). غلظت CRP سرم در گروه مصرف کننده مکمل روی کاهش یافت و از 13.55±3.8 میلی گرم در لیتر به 10.56±3.5 میلی گرم در لیتر رسید اما این کاهش از نظر آماری معنی دار نبود (p>0.05). تفاوت میانگین غلظت CRP سرم در دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود (p>0.05). نتیجه گیری: دریافت مکمل روی در بیماران همودیالیزی باعث افزایش غلظت روی سرم می گردد ولی تاثیر معنی داری بر میزان CRP ندارد.

سابقه و هدف: نشانه های بالینی و رادیولوژیکی نوکاردیوز ریوی مشابه سایر بیماری های مزمن ریوی بوده و تشخیص قطعی و درمان را با مشکل مواجه می سازد. با توجه به عدم اطلاع کافی از میزان پیدایش این بیماری در جامعه ایران این مطالعه به منظور تعیین فراوانی نوکاردیوز ریوی با استفاده از جداسازی نوکاردیا از نمونه های خلط و مایع آلوئلی برونش (Bronchoalveolar Lavage - BAL) مبتلایان به عفونت ریوی مراجعه کننده به مراکز مبارزه با بیماری های ریوی شهر اصفهان در سال 1384 انجام پذیرفت. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی نمونه های قابل قبول 200 نفر از بیماران واجد شرایط مراجعه کننده به مراکز مذکور شامل 90 نمونه مایع حبابچه ای برونش (BAL) و 110 نمونه خلط صبحگاهی انجام گردید. پس از تهیه لام مستقیم، کشت نمونه‎ها در محیط آگار پارافین، رنگ آمیزی اختصاصی نمونه ها با اسید فاست و انجام آزمون‎های افتراقی، میزان نوکاردیوز ریوی در این افراد بررسی و نتایج ثبت گردید. سپس داده‎ها با آزمون دقیق Fisher مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: در این مطالعه 53.5 درصد از بیماران را مردان و 46.5 درصد را زنان تشکیل می دادند. از 200 نمونه مورد مطالعه، 8 مورد (4 درصد) نوکاردیا جدا شد. گونه به دست آمده با استفاده از آزمون های افتراقی هیدرولیز اوره، نشاسته و اسیدهای آمینه، آستروئیدس تشخیص داده شد. پراکندگی بیماری بر حسب جنس نشان می دهد از مجموع 107 بیمار مرد، 6 نفر (5.6 درصد) و از مجموع 93 بیمار زن، 2 نفر (2.2 درصد) مبتلا به نوکاردیوزیس بودند. همچنین رابطه معنی داری بین سن، جنس و شغل با ابتلا به نوکاردیوزیس دیده نشد. نتیجه گیری: شیوع 4 درصد نوکاردیا در نمونه های خلط و مایع برونش مبتلایان به عفونت های ریوی به دست آمد که از ارقام مورد انتظار بالاتر است. کوتاهی در تشخیص این بیماری می تواند منجر به پیشرفت بطئی آن در افراد و اجتماع گردد. نظر به اینکه نشانه های بالینی و رادیولوژیک عفونت نوکاردیوز ریوی شبیه به عفونت های سلی و قارچی است ولی درمان آن کاملا با عفونت های ذکر شده متفاوت می باشد، لازم است متخصصان بالینی در موارد خاص نظیر افراد در معرض خطر و بیماران دارای ضعف سیستم ایمنی همواره نوکاردیوزیس ریوی را در نظر داشته و جهت درمان آن اقدام نمایند.

سابقه و هدف: ارزیابی کیفیت پروتئین مواد غذایی به دلایل زیستی و اقتصادی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به همین علت روش های زیستی، میکروبیولوژیک، شیمیایی و تلفیقی برای تعیین کیفیت پروتئین ها معرفی و به کار گرفته شده است. در بین روش های موجود، قابلیت حقیقی هضم پروتئین (TPD) به عنوان روش مناسب برای تعیین کیفیت پروتئین ها پیشنهاد شده است. میزان قابلیت حقیقی هضم پروتئین در رژیم غذایی هندی ها 75-54 درصد، گواتمالا 77 درصد و برزیل 78 درصد گزارش شده که به طور قابل ملاحظه ای کمتر از رژیم غذایی گیاه خواران آمریکای شمالی 94-88 می باشد. حدس زده می شود که قابلیت حقیقی هضم پروتئین در بعضی از کشورهای در حال توسعه نگران کننده تر باشد. با توجه به مصرف بالای فرآورده های غلات از جمله نان و ماکارونی (آرد گندم + سویـا) به ویژه در خانوارهای کم درآمد این مطالعه با هدف ارزیابی قابلیت حقیقی هضم پروتئین (TPD) آرد گندم و مخلوط آرد گندم + سویا در مقایسه با پروتئین استاندارد کازئین انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق با طراحی تجربی روی تعداد 32 موش صحرایی نر در سن 21 روز، از نژاد Wistar تحت 4 رژیم غذایی در گروه های 8 تایی شامل آرد گندم (مورد 1) و مخلوط آرد گندم + سویـا (مورد 2)، کازئین + متیونین (استاندارد) و بدون پروتئین (پایه) برای مطالعه TPD قرار داده شدند. طول دوره مطالعه برای TPD، 9 روز بود. به منظور محاسبه TPD، مقدار ازت دریافتی و ازت دفعی حیوانات تعیین گردید. میزان TPD گروه کازئین + متیونین با آرد گندم و مخلوط آرد گندم + سویـا با آزمون آماری t-test مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.نتایج: ارقام 93.9±3.6, 93.4±2.3 و 80.3±5.9 به عنوان میانگین و انحراف معیار شاخص TPD به ترتیب برای پروتئین های کازئین + متیونین، آرد گندم و مخلوط آرد گندم + سویـا بود. همچنین نتیجه آزمون آماری بین گروه کازئین + متیونین با گروه مخلوط آرد گندم + سویـا معنی دار می باشد (p<0.0001). میانگین غذای دریافتی در گروه های بدون پروتئین، کازئین + متیونین، آرد گندم و آرد گندم + سویا به ترتیب 28.3, 48.7, 19 و 45.4 بوده است.نتیجه گیری: کیفیت پروتئین آرد گندم برابر کازئین ولی مخلوط آرد گندم + سویـا پایین تر از کازئین می باشد. بنابراین می توان با افزایش مقدار پروتئین سویا، ارایه راه کارهای کاربردی در تکنولوژی تولید سویا و استفاده از واریته مناسب تر آرد به ویژه سمولینا قابلیت هضم مخلوط آرد گندم + سویـا را افزایش داد.

سابقه و هدف: پرستارانی که اعمال خود را بر اساس مدارک و شواهد علمی پایه گذاری نموده اند توانسته اند مراقبت باکیفیتی را ارایه داده و از مدت بستری و هزینه های بیماران بکاهند. به همین دلیل در سال های اخیر تاکید بر مراقبت مبتنی بر شواهد به عنوان راهی برای اعتلای خدمات سلامت مورد تاکید سیاست گذاران نظام سلامت قرار گرفته است. با وجود این، ادراکات پرستاران ایران در زمینه مراقبت مبتنی بر شواهد مورد بررسی قرار نگرفته است. از این رو این مطالعه در سال 1384 به بررسی ادراکات پرستاران شاغل در مراکز تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی کاشان درباره مراقبت مبتنی بر شواهد پرداخته است.مواد و روش ها: مطالعه با طراحی کیفی بر روی 21 نفر از رده های مختلف پرستاری شامل 9 پرستار، 6 سرپرستار، 3 مترون و مدیر ارشد پرستاری و سه مدرس پرستاری که با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند انجام شد. داده ها از طریق مصاحبه نیمه سازمان یافته و مشاهده جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل محتوا مطابق با روش شیواکومجرن انجام شد.نتایج: شرکت کنندگان در مطالعه دارای سابقه کار 9.9±4.7 سال بودند. داده های تحقیق در دو طبقه "مفهوم مراقبت مبتنی بر شواهد" و "ماهیت شواهد" قرار گرفت. شرکت کنندگان واژه "مراقبت اصولی" را معادل با مراقبت مبتنی بر شواهد به کار می بردند. از نظر آنها مراقبت مبتنی بر شواهد "مراقبتی علمی و مبتنی بر دانش حرفه ای پرستار است که باید بر اساس نیاز بیمار و با هدف رفع این نیاز انجام شود". داده های مربوط به ماهیت و منابع شواهد در پنج زیرطبقه "دانش بیمار"، "دانش محیطی"، "دانش آموخته شده"، "دانش عملی" و "دانش تحقیقی" قرار گرفت. از نظر شرکت کنندگان، در حال حاضر مراقبت پرستاری عمدتا بر اساس روتین و "دانش عملی" حاصل از تجارب بالینی پرستار انجام شده و دانش حاصل از تحقیقات جدید پرستاری کمترین نقش را در مراقبت ایفا می کند.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق، در حال حاضر شواهد حاصل از تحقیقات کمتر در مراقبت پرستاری به کار می روند. پرستاران در زمینه درک ارزش و اهمیت تحقیق و کاربرد یافته های حاصل از آن با مشکل مواجه هستند از این رو پیشنهاد می شود تا ضمن تاکید بر مفهوم مراقبت مبتنی بر شواهد و نیز روش های تولید، بازیابی و ارزیابی شواهد تحقیقی در برنامه آموزش پرستاری، سیاست های تشویقی برای پرستارانی که عملکرد مبتنی بر شواهد داشته و در جهت ارتقای دانش و مهارت خود و ارتقای کیفیت مراقبت تلاش می کنند در نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: توالی حرکتی اساس بسیاری از رفتارهای هوشیارانه انسان است، چرا که رفتارهای پیچیده حرکتی زنجیره ای از رفتارهای اولیه است. هدف این پژوهش مقایسه میزان وابستگی به توجه در یادگیری توالی حرکتی ضمنی در دو گروه سنی سالمندان و جوانان است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی در دو گروه سالمند (60 الی 75 سال) و جوان (20 الی 30 سال) (هر گروه 15 نفر) اجرا شد. آزمودنی ها در سال 1385 و در محل کانون بازنشستگان آموزش و پرورش شهرستان کاشان در مطالعه شرکت داده شدند. در این مطالعه دو تکلیف زمان عکس العمل متوالی (تکلیف اول) و شمارش صداهای ارایه شده (تکلیف دوم) به صورت هم زمان به فرد ارایه شد. جهت تحلیل داده ها آزمون تحلیل واریانس برای اندازه گیری های مکرر زمان پاسخ، خطای پاسخ و کارایی تکلیف دوم، تی زوج شده برای مقایسه داده های منظم و نامنظم یک گروه و تی مستقل برای مقایسه داده های دو گروه سالمند و جوان مورد استفاده قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که در گروه جوانان با ارایه تکلیف دوگانه خطای پاسخ و زمان پاسخ تکلیف اول (زمان پاسخ متوالی) در مراحل مختلف آزمون در هر دو مرحله منظم و نامنظم کاهش می یابد. (برای همه موارد p£0.000 در گروه سالمندان خطای پاسخ و زمان پاسخ در مراحل مختلف آزمون در هر دو مرحله منظم و نامنظم تفاوت معنی داری مشاهده نشد. (به ترتیب p=0.863 و p=0.061) کارایی تکلیف دوم نیز در طی پیشرفت مراحل آزمون در هر دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. (به ترتیب p=0.583 و p=0.550).نتیجه گیری: کاهش کمتر زمان پاسخ در تکلیف زمان عکس العمل متوالی در سالمندان نسبت به جوانان نشان داد؛ یادگیری ضمنی در سالمندان وابسته به توجه است. بر این اساس در توانبخشی و تمرین درمانی سالمندان نمی توان از تکالیف شناختی برای افزودن بار تمرین در حین یادگیری حرکتی استفاده نمود.

سابقه و هدف: استفاده غیراصولی از آنتی بیوتیک در اعمال جراحی موجب عواقب خطرناکی مانند مقاوم شدن میکروارگانیسم ها به آنتی بیوتیک های موجود و افزایش غیرضروری هزینه ها برای بیمار و بیمارستان می شود. با توجه به این مساله به منظور تعیین سطح هم خوانی تجویز پیشگیرانه آنتی بیوتیک ها با دستورالعمل کشوری ایران در اعمال جراحی بیمارستان های آموزشی دانشگاهی شیراز در سال 1383 پژوهش حاضر انجام گردید. مواد و روش ها: یک نمونه تصادفی شامل 760 بیمار از بخش های مختلف جراحی (گوارش و عمومی، ارولوژی، ارتوپدی، گوش و حلق و بینی، جراحی اعصاب، جراحی قلب و جراحی زنان و زایمان) از شش بیمارستان تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شیراز انتخاب شدند. در مورد شاخصه هایی مانند تجویز آنتی بیوتیک یا عدم آن، انتخاب نوع آنتی بیوتیک، زمان شروع، طول مدت ادامه تجویز و راه تجویز اگر دقیقا مانند دستورالعمل رفتار شده بود، همخوان در نظر گرفته شدند. در پایان هم خوانی کلی با تعریف وجود هم خوانی در تمام موارد پیش گفت محاسبه گردید و نتایج با استفاده از آمار توصیفی و شاخص های مرکزی و پراکندگی ارایه شد. نتایج: میانگین سن بیماران 37.9 سال (انحراف معیار 21.5) و 55% آنها مرد بودند. طبق دستورالعمل کشوری 623 نفر از بیماران (82%) بر اساس نوع عمل جراحی انجام شده برایشان، باید آنتی بیوتیک پیشگیرانه دریافت می کردند و در مورد بقیه نیازی به این کار نبود. اقدام به تجویز آنتی بیوتیک پیشگیرانه یا عدم آن در %82.1 موارد با دستورالعمل هم خوانی داشت. %2.9 هم خوانی در انتخاب نوع آنتی بیوتیک، 55% در مورد زمان شروع تجویز و %30.7 در مورد راه تجویز آنتی بیوتیک هم خوانی مشاهده شد. اما هم خوانی در طول مدت ادامه آنتی بیوتیک و نیز هم خوانی کلی در هیچ کدام از بیماران وجود نداشت.نتیجه گیری: آنتی بیوتیک ها در اعمال جراحی در بیمارستان های آموزشی شیراز به صورت بیش از حد و غیر ضروری مورد استفاده قرار می گیرند و اقدامات مداخله ای به منظور بهبود وضعیت تجویز آنها ضروری می باشد تا هم به شکل موثرتری از عفونت محل جراحی و عواقب آن جلوگیری شود و هم از عوارض خطرناک تر ناشی از مصرف نادرست آنتی بیوتیک ها کاسته شود.

سابقه و هدف: مننژیت های ایاتروژنیک از مهم ترین عوارض جراحی های مغز و اعصاب است. تکرار این مننژیت ها چندان شایع نیست و به ویژه مننژیت عودکننده با علت آنتروکوکوس فکالیس سال ها بعد از جراحی هیدروسفالی موردی است که گزارش های بسیار محدودی در مورد آن وجود دارد.معرفی بیمار: در این گزارش به معرفی اولین مورد مننژیت عودکننده توسط آنتروکوکوس فکالیس در دختری 9 ساله دارای شنت ونتریکولو پریتونئال در ایران، پرداخته شده است که برای درمان علاوه بر استفاده از آنتی بیوتیک های متعدد، مجبور به خارج کردن کامل شنت نیز شدیم.بحث و نتیجه گیری: شنت گذاری به منظور درمان هیدروسفالی بسیار مستعد عفونت های باکتریایی می باشد به نحوی که میزان عفونت شنت بین 2% تا 22% گزارش شده است این گزارش بر توجه بیشتر به علایم عفونت سیستم اعصاب مرکزی در بیماران دارای شنت تاکید می نماید.