مجله بین المللی علوم و فناوری کشاورزی
سال:1390 | دوره:13 | شماره:6 |تعداد مقالات:17

هدف این تحقیق بررسی نقش آزمون سراسری و معدل دیپلم دانشجویان رشته های مختلف کشاورزی در ایران است. جامعه آماری تحقیق را 598 نفر از دانشجویان تشکیل می دهند. متغیرهای تحقیق شامل معدل کل و معدل دروس تخصصی دوره کارشناسی به عنوان متغیر وابسته و نمرات تخصصی آزمون سراسری شامل ریاضی، فیزیک، زیست شناسی و شیمی و معدل کل دیپلم به عنوان متغیرهای مستقل بودند. نتایج نشان داد معدل دیپلم بالاترین پیش بینی پیشرفت تحصیلی (معدل دروس تخصصی و معدل کل) دانشجویان را داراست. ضمنا به استثنای رشته علوم غذائی بین نمرات ریاضیات و پیشرفت تحصیلی دانشجویان رشته کشاورزی رابطه معنی داری مشاهده نگردید.

تنوع، دسترسی و قابلیت اعتماد سه ویژگی عمده برای پذیرش منابع یا کانال های ارتباطی توسط کشاورزان در نواحی روستایی است. بر اساس فرضیه این پژوهش، نظام اطلاع رسانی ترویجی در بخش کشاورزی بسیار پایین تر از ماهیت تحول آمیز و نیازهای محسوس نظام های زراعی موجود فعالیت دارد. هدف اصلی این پژوهش تعیین اولویت کانال ها و شبکه ارتباطی کشاورزان در 19 شهرستان (استان اصفهان) واقع در فلات مرکزی ایران می باشد. پس از بازدیدهای اکتشافی صحرائی از روستاهای متعدد، پرسشنامه ای طراحی و برای تعیین روائی و پایائی آن پیش آزمون گردید (ضریب آلفای کرونباخ 82%). جامعه آماری شامل تمامی کشاورزانی است که به طور معمول به مراکز خدمات روستایی (ترویجی) مراجعه می کنند. جامعه نمونه دربرگیرنده 228 کشاورز است که از طریق نمونه گیری تصادفی طی دو مرحله انتخاب شدند. نتایج پژوهش بیانگر آن است که نظام ترویجی با نادیده گرفتن کانال های محلی ارتباطی کشاورزان به نیازهای واقعی آنها توجهی نداشته و نتوانسته در آنان حس اعتماد ایجاد نماید. از سوی دیگر اعتماد کشاورزان به یک کانال ارتباطی اثر هم افزائی بر پذیرش دیگر منابع اطلاع رسانی داشته است. این کانال ها یا منابع بر اساس نظریه کشاورزان به سه دسته عمده طبقه بندی شدند. منابع مکتوب یا نوشتاری نقش قابل توجهی نداشتند. همچنین ارتباط معنی داری بین متغیر وابسته «انتخاب کانال ارتباطی توسط کشاورزان» و متغیرهای مستقلی (مانند اندازه مزرعه و سطح سواد)، مشاهده گردید و سرانجام مراجعه کشاورزان به مراکز ترویج عمدتا به منظور تامین نهاده های زراعی صورت گرفته و به منظور کسب اطلاعات ترویجی نبوده است.

انبارداری سیب زمینی دارای اهمیت زیادی می باشد زیرا سیب زمینی تازه برداشت شده فقط برای چند ماه در سال در دسترس است. بنابراین راهکارهای مختلفی از جمله پرتوتابی گاما جهت کنترل جوانه زنی و افزایش انبارمانی قابل ارائه می باشد. در این مطالعه ممانعت از جوانه زنی و کیفیت غده های سیب زمینی بعد از تیمار شدن با پرتو گاما در زمان های مختلف بعد از برداشت (10، 30 و 50 روز بعد از برداشت) در طول انبارداری در دماهای 10 و 16 درجه سلسیوس با استفاده از غده های رقم آگریا صورت گرفت. غده ها با دوزهای 50، 100 و 150 گری از پرتو گاما پرتوتابی شدند. این مطالعه با یک آزمایش فاکتوریل بر مبنای طرح اسپیلیت پلات با سه تکرار انجام گردید. حداقل میزان جوانه زنی (0.01 ±4.83) در غده هایی که زودتر پرتوتابی شده بودند (10 روز بعد از برداشت) مشاهده شد. این مطالعه نشان داد که پرتوتابی زودتر و سطوح پرتوتابی به طور معنی دار باعث کاهش جوانه زنی، درصد وزن تلف شده و وزن مخصوص غده ها می شوند. میزان تلفات اسید اسکوربیک و مقدار قندهای احیا و نااحیا به طور معنی دار با تاخیر در پرتوتابی افزایش و میزان قندها و سطح اسید اسکوربیک در اثر پرتوتابی کاهش یافت و افت مربوط به سفتی بافت بعد از 5 ماه انبارداری در غده های پرتوتابی نشده صورت گرفت. دمای بالاتر انبار (16oC) باعث تلفات بیشتری (%20.34) در میزان اسید اسکوربیک گردید و غده های انبار شده در در دمای 16 درجه سلسیوس تغییرات متابولیکی بیشتری داشتند که در جوانه زنی و افت وزنی و میزان اسید اسکوربیک و قندها نمایان گردید. پرتوتابی با دوز 50 گری که 10 روز بعد از برداشت صورت گرفت باعث ممانعت کامل از جوانه زنی غده هایی شد که در دمای 10 درجه سلسیوس نگهداری شدند و دوز 150 گری با وجودی که از جوانه زنی در دمای 16 درجه سلسیوس جلوگیری نمود بیشترین تلفات اسید اسکوربیک را به همراه داشت. غده های پرتوتابی شده با تاخیر بیشتر تلفات اسید اسکوربیک بیشتری در مقابل دوزهای بالاتر پرتوتابی و دمای بالاتر داشتند در نتیجه جهت کاهش تغییرات نامطلوب در غده های سیب زمینی آگریا، تاخیر در پرتوتابی و انبارداری با دمای بالا پیشنهاد نمی شود.

به نظر می رسد ارقامی از گندم (.Triticum aestivum L) که بتوانند در شرایط محدود آبی عملکرد مطلوبی داشته باشند، از اهمیت زیادی برخوردار خواهند بود. بررسی کارآیی مصرف آب در این رابطه ضروری به نظر می رسد. بدین منظور، برای بررسی واکنش چهار رقم گندم دیم (آگوستا، نیک نژاد، آذر 2 و فاین 15) به کندکننده رشد (کلرمکوات کلرید) و سطوح کود نیتروژن (صفر، 40 و 80 کیلوگرم در هکتار)، پژوهشی مزرعه ای در دو سال زراعی 86-1385 و 87-1386 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز واقع در منطقه باجگاه انجام شد. نتایج نشان داد که در هر دو سال پژوهش بین ارقام از نظر عملکرد دانه، زیست توده و کارآیی مصرف آب تفاوت معنی داری وجود داشت. اثر کلرمکوات کلرید و نیتروژن بر عملکرد دانه و زیست توده معنی دار شد. بیشینه عملکرد دانه و زیست توده در سال اول (به ترتیب، 192.4 و 431.2 گرم بر مترمربع) از رقم نیک نژاد و در سال دوم از رقم آذر 2 (به ترتیب، 121.5 و 333.5 گرم بر مترمربع) با تیمار کلرمکوات کلرید و کاربرد 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار بدست آمد. در هر دو سال پژوهش، کلرمکوات کلرید و نیتروژن تاثیر معنی داری بر سرعت فتوسنتز و کارآیی مصرف آب داشتند. برهمکنش کلرمکوات کلرید و سطح 80 کیلوگرم نیتروژن در هر دو سال پژوهش بر کارآیی مصرف آب معنی دار شد (به ترتیب در سال های اول و دوم، 1.24 و 2.72 گرم بر مترمربع بر میلی متر). به نظر می رسد کاربرد کلرمکوات کلرید و کود نیتروژن اثر بارزی در بهبود عملکرد دانه گندم در شرایط دیم مشابه با پژوهش حاضر داشته باشد.

این مطالعه به منظور مقایسه میزان اثربخشی عصاره پیاز قرمز (.Allium cepa L) و چای سبز (Camellia sinenses) بر نرخ اکسیداسیون چربی و خواص حسی در فیله های تاسماهی (Acipenser persicus) طی نگهداری در یخچال صورت گرفت. بدین منظور، فیله های تازه در محلول های حاوی عصاره پیاز (OJ) و چای (TE) در سه غلظت (%1 v/v، %2.5 و 5%) غوطه ور شده و سپس به مدت 8 روز در یخچال نگهداری شدند. شاخص های شیمیایی مرتبط با اکسیداسیون چربی طی ارزیابی توسط میزان آهن هم،TBARs ، FFA، کاهش بسیاری را در نمونه های تیمار شده با 2.5% TE %5 ،TE و 5% OJ در مقایسه با سایر تیمارها نشان دادند (P<0.05). بیشترین تفاوت معنی دار (P<0.05) در مقادیر pH تیمارها و شاهد طی 2 روز اول نگهداری مشاهده شد. میزان pH در تیمار 5% OJ در طول دوره نگهداری ثابت بود (P<0.05) درحالیکه تغییرات تدریجی در مقادیر pH سایر تیمارها محرز گردید. ترتیب اثربخشی در جلوگیری از اکسیداسیون فیله های تاسماهی بصورت OJ %1 TE=%1>OJ %2.5>TE %2.5=OJ %5=TE %5 مشخص شد. بر اساس امتیازات حسی، عصاره پیاز در مقادیر بالاتر (1%<) در بهبود خواص حسی فیله ها موثرتر بود.

مطالعه حاضر جهت بررسی اثرات سطوح شوری (0، 2، 4، 7 و 10 گرم در لیتر) روی شاخص های رشد، پارامترهای بیوشیمیایی خون و ترکیب بدن بچه ماهیان انگشت قد سفید (Rutilus frisii kutum) (میانگین وزن اولیه 0.02±1.33 گرم) به مدت 60 روز انجام گرفت. نتایج نشان داد که بیشترین میزان نرخ رشد روزانه (DGR)، نرخ رشد ویژه (SGR) و وزن اکتسابی (WG) بچه ماهیان در سطوح شوری 2 و 4 گرم در لیتر به دست آمد (P<0.05). پایین ترین میزان این شاخص ها در شوری 10 گرم در لیتر به دست آمد (P<0.05). ضریب تبدیل غذایی (FCR) و شاخص وضعیت (CF) تفاوت معنی داری بین تیمارهای مختلف نشان نداد (P>0.05). نتایج فاکتورهای بیوشیمیایی خون (هماتوکریت، پروتئین کل، گلوکز، کلسترول، کلسیم، سدیم، پتاسیم و منیزیم) در پایان دوره آزمایش تغیر معنی داری در سطوح مختلف شوری نشان ندادند (P>0.05). تغیرات پروتئین، رطوبت، چربی و خاکستر در پایان دوره آزمایش معنی دار نبود (P>0.05).

اثر مالئیک انیدرید - پلی پروپیلن (%5, 3, 2, 0) (MAPP) به عنوان سازگارکننده بر ترشوندگی چندسازه هیبریدی پلی پروپیلن / آرد چوب / الیاف شیشه به روش اندازه گیری زاویه تماس مورد بررسی قرار گرفت. نمونه ها با استفاده از اکسترودر دو ماردونه با مقطع عرضی 70×10 میلی متر ساخته شدند. نمونه ها در شرایط معمولی متعادل سازی شدند و زاویه تماس بین قطره های آب و سطح چندسازه هیبریدی اندازه گیری شد. نتایج نشان دادند که ترشوندگی چندسازه ها با افزایش مقدار MAPP تا 3% به طور معنی داری کاهش می یابد. با این وجود، افزایش مقدار MAPP به بیش از 3% اثری بر زاویه تماس نداشت.

این بررسی به منظور ارزیابی مشخصات برگ در تعدادی از ژنوتیپ های شاه بلوط که در اندازه گیری ریخت شناسی برگ جهت تشخیص ژنوتیپ ها می تواند کاربرد داشته باشد در منطقه مرکزی دریای سیاه در ترکیه اجرا شد. در این بررسی هفت ژنوتیپ شاه بلوط (Castanea sativa Mill) شامل ژنوتیپ های (SA5-1 ،SE 3-12 ،SE21-2 ،SE21-9 ،552-8 ،556-7) و یک کولتیوار (Sariaslama) مورد استفاده قرار گرفت. برخی مشخصات برگ مانند طول پهنک، عرض پهنک، طول برگ، سطح برگ، طول دمبرگ، عرض دندانه های برگ، طول دندانه های برگ، تراکم روزنه ها، عرض روزنه ها، طول روزنه ها، عرض پهنک به طول پهنک، عرض پهنک به طول برگ، طول دمبرگ به طول پهنک، ضریب روزنه ای، فاصله بین رگبرگ های جانبی و عرض دندانه به طول دندانه اندازه گیری شدند. بر این اساس برخی از ژنوتیپ های شاه بلوط را می توان به سهولت با استفاده از ویژگی های مربوط به اندازه گیری ریخت شناسی برگ مشخص نمود. در این میان ویژگی های پهنک برگ، طول پهنک برگ، طول برگ، فاصله بین رگبرگ های جانبی، سطح برگ، عرض روزنه، طول روزنه و نسبت عرض دندانه برگ به طول دندانه، عرض پهنک به طول پهنک و عرض پهنک برگ به طول برگ به عنوان بهترین ممیزه در تفکیک ژنوتیپ های شاه بلوط تشخیص داده شدند.

این مطالعه برای ارزیابی برهمکنش سالیسیلیک اسید و عنصر نیکل روی رشد رویشی و زایشی گیاه توت فرنگی به صورت هیدروپونیک و در قالب طرح فاکتوریل کاملا تصادفی در شرایط گلخانه اجرا گردید. گیاهان دختری رقم «پاجرو» که به خوبی ریشه دار شده بودند، در گلدان های پلاستیکی 3 لیتری کاشته شدند و بعد از استقرار یافتن، با محلول سالیسیلیک اسید به غلظت های 0، 1، 2 و 3 میلی مولار و سولفات نیکل در غلظت های 0، 150 و 300 میلی گرم بر لیتر محلول پاشی شدند. نتایج نشان می دهد که سالیسیلیک اسید در نرخ 2 میلی مولار باعث افزایش وزن تازه ریشه و شاخساره، تعداد گل آذین ها و میوه ها، غلظت نیتروژن میوه و عملکرد گردید. اثر عنصر نیکل نیز افزایش دهنده بود. محلول 150 میلی گرم بر لیتر سولفات نیکل باعث افزایش معنادار تعداد میوه ها، تعداد گل آذین ها، سطح برگ و عملکرد گردید. ولی بهترین نتایج وقتی به دست آمد که سالیسیلیک اسید به همراه نیکل به کار رفت.

بررسی مقایسه ای تنوع ژنتیکی 122 ژنوتیپ گندم دوروم با استفاده از 73 نشانگر چند شکل SSAP، 123 نشانگر چندشکل AFLP و 104 آلل SSR انجام شد. داده های دو نشانگر SSAP و AFLP به طور مشخص ارقام زراعی و ژنوتیپ های بومی را از همدیگر تفکیک کردند و داده های نشانگر SSR ارقام زراعی و ژنوتیپ های بومی را بر اساس منشا آنها تقسیم بندی کردند. همچنین تنوع ژنتیکی برآورد شده ژنوتیپ های بومی در مقایسه با نمونه های خارجی بیشتر بود و کاهش تنوع ژنتیکی از ژنوتیپ های بومی تا ارقام زراعی مشاهده شد. این مطالعه نشان داد که اختلاف های مشاهده شده در فواصل ژنتیکی به وسیله نشانگرهای SSAP، AFLP و SSR تنها به دلیل اختلاف در چندشکلی مشاهده شده برای هر نشانگر نمی باشد. شواهد مولکولی کاهش تنوع خزانه ژنتیکی گندم دوروم بیش از پیش بر ارائه راهکارهایی برای حفاظت ژنتیکی مناسب این گیاه جهت ایمنی غذایی تاکید می کند.

در گیاهان دارای تکثیر رویشی مانند سیب زمینی، استفاده از مواد گیاهی سالم یکی از مهمترین پیش نیازها جهت کنترل اثرات مخرب بیماری های ویروسی بوده که به آسانی از یک نسل به نسل دیگر انتقال پیدا می کنند. در حال حاضر از روش های معمول حذف ویروس مانند کشت مریستم و ترموتراپی برای تولید هسته های اولیه بذر و نهال سالم استفاده می شود. در این تحقیق روش جدید الکتروتراپی جهت حذف دو پوتی ویروس سیب زمینی PVA و PVY به کار برده شدند. جریان های الکتریسیته 15، 25 و 35 میلی آمپر در زمان های 10 و 20 دقیقه جهت حذف آلودگی های مرکب PVA و PVY در شش رقم سیب زمینی مورد استفاده قرار گرفتند. جریان الکتریسیته 35 میلی آمپر به مدت 20 دقیقه موثرترین تیمار الکتروتراپی جهت حذف آلودگی مرکب دو ویروس بود. پاسخ ژنوتیپ ها به تیمارهای الکتروتراپی معنی دار بود. باززایی گیاهان الکتروتراپی شده در ارقام لیدی روزتا و بانابا به ترتیب 70.8 و 66.6 بود، در حالیکه این نسبت در ارقام المپیا، آگریا، دزیره و کلون 69، 54 تا 58 درصد بود. در رقم لیدی روز تا گیاهچه های عاری از ویروس با موفقیت تولید شد، اگرچه در سایر ارقام مورد بررسی در این تحقیق، غلظت ویروس به شدت کاهش پیدا کرد اما منجر به حذف کامل ویروس از بافت های گیاهی نشد.

به منظور ارزیابی میزان مقاومت به خشکی گیاهان اطلسی (Petunia hybrida cv. Mix) آلوده به میکوریز، یک آزمایش گلخانه ای اجرا گردید که در آن دو گونه مختلف میکوریز (Glomus mosseae, Glomus intraradices) به دو صورت کاربرد جداگانه و ترکیبی در دو سطح فسفر (صفر و 100 میلی گرم به ازا هرکیلوگرم خاک خشک) و سه رژیم آبیاری (100% ظرفیت مزرعه به عنوان شاهد، 75% ظرفیت مزرعه به عنوان تنش ملایم و 50% ظرفیت مزرعه به عنوان تنش شدید) به کار برده شد. هر دو گونه میکوریز به خوبی بر روی ریشه گیاهان اطلسی مستقر گردیدند که میزان تجمع آنها با کاهش فسفر افزایش و با افزایش تنش خشکی کاهش یافت. تجمع میکوریز عموما باعث افزایش رشد رویشی و زایشی در تمامی سطوح خشکی و فسفر گردید. در پاسخ به تنش خشکی، میزان قندهای محلول در برگ گیاهان میکوریز نسبت به گیاهان غبر میکوریز افزایش نشان داد اما پرولین در تیمارهای میکوریز و در شرائط مشابه افزایش چندانی نشان نداد. نتایج این تحقیق تائیدی است بر این واقعیت که آلودگی میکوریزایی قادر به تعدیل اثرات مخرب تنش آبی بر گیاهان تیمار شده می باشد و تا حدودی موجب حفظ شاخص های کلیدی رشد در سطحی شبیه یا نزدیک به گیاهانی می گردد که در شرائط بدون تنش قراردارند.

در این مطالعه پاسخ 5 اینبرید لاین آفتابگردان شامل AC 4122 ،C ،HA 89 ،HA 410 ،HA 411، نسبت به مایه زنی با دو روش مختلف شامل عصاره کشت میسلیوم اسکروتینا اسکروتیوروم که محتوی اسید اگزالیک اندوژن بوده و همچنین اسید اگزالیک سنتزی که محتوی اسید اگزالیک اگزوژن بوده، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. واکنش گیاهچه ها با بررسی وزن خشک و تر، غلظت نسبی کلروفیل بین نمونه های مایه زده شده نسبت به گیاهچه های کنترل همان ژنوتیپ ها ارزیابی گردید. بیان شیکیمات دهیدروژناز در فاز دو برگی 5 روز پس از مایه زنی مورد بررسی قرار گرفت. مایه زنی با اسید اگزالیک اگزوژن تاثیرات تخریب کننده بیشتری از نظر پوسیدگی ساقه، تحریک در جهت کاهش فتوسنتز و ارایه الگوی متفاوت ایزوانزیمی شیکیمات دهیدروژناز نسبت به مایه زنی با عصاره کشت نشان داد. بین افزایش مقدار اسید اگزالیک و واکنش آنزیماتیک شیکیمات دهیدروژناز در هر دو روش مایه زنی همبستگی مثبتی مشاهده شده است. به هرحال سمیت شدیدتر اسید اگزالیک اگزوژن، به طور ضمنی نشان می دهد که عفونت به بیماری قارچی اسکروتنیا در رابطه با مسیرهای بسیار پیچیده متابولیتکی درگیر با تولید اسید اگزالیک است که کاملا از مایه زنی با اسید اگزالیک اگزوژن متفاوت می باشد. این مشاهدات، احتمال کاربرد مایه زنی با اسید اگزالیک اگزوژن را به عنوان روشی برای غربالگری ژنوتیپ های آفتابگردان مقاوم به اسکلروتینیا نفی می کند. علاوه بر این یافته ها، دوباره فعال شدن شیکیمات دهیدروژناز به میزان متفاوت در هر دو روش مایه زنی مشاهده شده است که تعقیب این بیان در طی فاز اول رشد آفتابگردان می تواند به عنوان ابزاری سریع جهت غربالگری و انتخاب ژنوتیپ های آفتابگردان مقاوم به اسکروتینیا مورد استفاده قرار گیرد.

داده های ایزوتوپی کربن و اکسیژن به فهم بهتر شرایط محیطی زمان تشکیل خاک کمک می نمایند. خاکهای 18 محل نمونه برداری در طول یک ردیف پستی بلندی - اقلیمی از ارتفاعات لاله زار (با ارتفاع 4351 متر از سطح دریا و رژیم رطوبتی - حرارتی زریک - مزیک) تا حوضچه پست شهداد (با ارتفاع 250 متر از سطح دریا و رژیم رطوبتی - حرارتی ارید - هایپرترمیک) در استان کرمان واقع در ایران مرکزی مورد مطالعه قرار گرفتند. مقادیر d13C مربوط به کربن آلی خاک از 20.6- پرمیل تا 26.9- پرمیل (PDB) تغییر یافت. مقادیر d13C مربوط به کربنات های خاکساز از 2.2- تا 2.2+ پرمیل تغییر یافت و به طرف پایین شیب با روند کاهشی روبرو بود. در بخش های ارید پایین شیب در زمین نما یک همبستگی مثبت (0.6=r) بین d13C و d18O یافت شد در حالیکه ارتباط متفاوتی (0.37=r) در موقعیت های بالای شیب با اقلیم مدیترانه ای به دست آمد. به نظر می رسد که در موقعیت های پایین زمین نما، مقادیر بیشتری از گیاهان با مسیر فتوسنتزی C3 تحت تنش خشکی وجود داشته و نیز تجزیه بیشتر ماده آلی صورت پذیرفته باشد. مقادیر d13C موجود در کربن آلی و نیز کربنات های خاکساز و نیز روند تغییرات آنها در طول توالی نشان داد که مقدار بیشتری از گیاهان C3 در موقعیت های پایینی زمین نما و مقادیر بیشتر از گیاهان C4 در تاریخچه بخش های فوقانی منطقه وجود داشته است. میانگین 11.3 پرمیل مربوط به d34S نشان داد که سولفات با منشا دریایی مربوط به کرتاسه پایینی به عنوان منبع گوگرد در منطقه می باشد. میانگین 51.2- و 6.0+ پرمیل مربوط به dD و d18O در آب شبکه بلوری گچ حاکی از آن است که رسوب مستقیم از محلول اشباع از گچ به عنوان تنها ساز و کار تشکیل این کانی در منطقه به حساب می آید.

فاکتورهای زنده همچون فاکتورهای غیر زنده ممکن است تراکم جمعیت و کارایی بیوکنترل باکتری های Pseudomonas fluorescens را تحت تاثیر قرار دهند. اما مطالعات کمی در این رابطه، به خصوص در مورد اثرات متابولیت های خارج سلولی دیگر باکتری های رقابت کننده که در منطقه ریزوسفر آزاد می شوند بر روی کارآمدی بیوکنترلP. fluorescens  صورت گرفته است. آزمایش گلخانه ای به منظور ارزیابی پتانسیل آنتاگونیستی سویه های UTPF68 و UTPF109 باکتری P. fluorescens در کاربرد انفرادی و یا توام با عصاره های پنج جدایه ریزوبیومی (RH3-RH7) در کنترل مرگ گیاهچه لوبیا ناشی از قارچ Rhizoctonia solani (AG-4) صورت گرفت. تمامی تیمارها در قیاس با تیمار شاهد شدت مرگ گیاهچه را کاهش دادند. از این نظر RH4+UTPF109 موثرتر از سایر تیمارها بود و کمترین شدت مرگ گیاهچه (0.56) را نشان داد. علاوه بر تاثیر بر کنترل بیماری، تیمار بذور با سویه هایP. fluorescens  به طور انفرادی و یا توام منجر به بهبود رشد لوبیا شد، به خصوص تیمارهای توام RH4+UTPF109 و RH6+UTPF68 میزان وزن تر و خشک ریشه و اندام های هوایی را به طرز چشمگیری افزایش دادند. از سوی دیگر اثبات شد که ریزوبیوم ها و سویه های P. fluorescens به کار رفته، به خصوص RH4، تولید کننده سیدروفور، HCN، IAA و پلی ساکاریدهای خارج سلولی هستند. باکتری های بررسی شده به استثنای RH5 و RH7 تولیدکننده آنزیم کیتیناز بودند. علاوه بر این، مطالعات صورت گرفته تحت شرایط درون شیشه نشان می دهند که عصاره های جدایه های ریزوبیومی بررسی شده به عنوان یک فاکتور زنده می توانند به طور موثری تراکم جمعیت هر دو سویه P. fluorescens را افزایش دهند. بنابراین به نظر می رسد که ریزوبیوم های به خصوصی از قابلیت برهمکنش سینرژیستی موثر با سویه های کارآمد بیوکنترل P. fluorescens برخوردار هستند.