علوم و تکنولوژی پلیمر
سال:1381 | دوره:15 | شماره:1 (پیاپی 57) |تعداد مقالات:6

تایر رادیال تقویت شده با سیم از نواحی مختلف تشکیل شده است که هر یک از این نواحی نقش مهمی در کاربرد تایر دارد. پایه و ساختار اصلی تایر نواحی منجید و بلت است که در تایرهای رادیال سواری، ناحیه بلت به دلیل پهن بودن از اهمیت بیشتری برخوردار است. در این پژوهش، بخش بلت تایر رادیال سیمی با نسبت منظر 70 ساخت یک کارخانه خارجی که شامل دو لایه سیم فولادی است به عنوان مرجع انتخاب و بررسی شده است.ابتدا، ناحیه بلت با استفاده از روشهای TG, DSC, IR, FTIR, X-ray و دیگر امکانات موجود شناسایی و با کمک نتایج آن و مبانی علمی موجود، فرمولبندی بهینه ای طراحی شد. مبنای طراحی فرمولبندی افزایش چسبندگی آمیزه به سیمهای فولادی است و با بررسی اثر اجزای فرمولبندی شامل انواع رزین های چسبنده، کبالت نفتنات، سیستم پخت، انواع دوده با اندازه ها و مقادیر مختلف بهترین فرمول بندی انتخاب و معرفی شد.

ویژگی های مربوط به آبدوستی سیلیکون قابل پخت در دمای محیط قبل و بعد از افزودن نسبتهای متفاوتی از هیدروژل ابر جاذب پلی آکریلیک اسید بررسی شده است. نتایج نشان می دهد که میزان جذب آب تعادلی با درصد هیدروژل موجود در کامپوزیت نسبت مستقیم و خطی دارد. همچنین، با افزایش درصد هیدروژل در سیستم کاهش محسوسی در زاویه تماس با آب دیده می شود که موید آبدوست شدن نمونه هاست. میزان جذب آب کامپوزیت با درصد عامل شبکه ای کننده هیدروژل نیز نسبت مستقیم و خطی با شیب ملایم دارد. می توان گفت که درصد هیدروژل موجود در ماتریس کنترل کننده جذب آب است و نه میزان شبکه ای شدن آکریلیک اسید. با در نظر گرفتن دو اندازه مختلف برای ذرات ژل در کامپوزیت دیده می شود که میزان جذب آب تعادلی در ذرات با اندازه کوچکتر از 120 میکرون بیش از جذب آب در ذرات با اندازه کوچکتر از 250 میکرون است. در هر حال، اندازه ذرات نیز نمی تواند در این محدوده به عنوان عاملی موثر در حذب آب تعادلی در نظر گرفته شود، ولی این ویژگی در مطالعات مربوط به تاثیر زبری سطح بر زیست یا خون سازگاری قابل چشمپوشی نخواهد بود. در هر حال، مشاهده تغییرات غیر قابل پیش بینی در مورد زاویه تماس سطح و بویژه انرژی آزاد بحرانی سطح موید این پیش فرض است که نحوه بر هم کنش هیدروژل یونی پلی آکریلیک اسید موجود در کامپوزیت با مایعات تابعی از نحوه توزیع ژل در ماتریس است.

تعیین میزان تر شوندگی الیاف در اکثر فرایندهای تولید و مصرف نهایی کالای نساجی دارای اهمیت زیادی است. اندازه گیری قابلیت تر شدن الیاف اگر چه ساده بنظر می رسد، اما همواره مشکلاتی را به همراه داشته است. از این رو، روشهای متعددی برای اندازه گیری قابلیت تر شدن الیاف توسط پژوهشگران مختلف ابداع شده است. در این مقاله، ابتدا روشهای مختلف برای تعیین قابلیت تر شدن و زاویه تماس الیاف با مایعات بطور اجمالی تشریح شده و مشکلات هر یک بررسی می شود. از میان روشهای مختلف، روش توزین مایع نفوذ کرده در دسته الیاف می تواند یک روش ساده و کارا تلقی گردد. در این پژوهش از این روش استفاده شده است. نتایج تجربی اندازه گیری زاویه تماس آب با الیاف پلی استر از راه توزین آب نفوذ کرده به دسته نخها نسبت به زمان با نتایج بدست آمده از روشهای بکار برده شده توسط پژوهشگران دیگر مقایسه شده است. با توجه به مطالعات و آزمایشهای انجام شده، به نظر می رسد به دلیل تقریبهای متفاوت بکار گرفته شده و تغییرات جزیی ساختار سطحی، نمی توان برای هر نوع لیفی یک زاویه تماس مشخص و ثابت مایع - جامد اختصاص داد.

پلی آنیلین به روش شیمیایی تهیه و در حلال -N متیل پیرولیدون حل شده و فیلمهایی به ضخامت 80 و 100 میکرومتر از آن تهیه شد. از دوپه شدن این فیلمها در محلولهای اسیدی (HCl) با دو غلظت متفاوت در زمانهای دوپه شدن مختلف فیلمهای پلی آنیلین رسانا بدست آمد. از این فیلم ها، صفحات مربعی شکل به ابعاد یک سانتی متر تهیه شد و از فیم های دارای ضخامت و زمان دوپه شدن یکسان به عنوان صفحات رسانا و از کاغذ آغشته به پارافین به عنوان دی الکتریک خازن استفاده شد. در این کار پژوهشی مراحل مختلف ساخت خازن پلی آنیلین رسانا، نتایج اندازه گیریها و محاسبات ظرفیت خازن ساخته شده بر اساس انتشار صفحه مانند دوپه کننده و همچنین پایداری ظرفیت آن در خلا و محیط اتمسفر گزارش شده است. از نتایج معلوم می شود که ظرفیت با افزایش زمان دوپه شدن افزایش می یابد و در مورد فیلمهای پلی آنیلین نارسانای با ضخامت کمتر زودتر به مقدار بیشینه خود می رسد. مقدار بیشینه ظرفیت در شرایط کار در این پژوهش در حدود 42 پیکوفاراد اندازه گیری شد.

استفاده از غشاهای پلیمری به دلیل خواص برجسته پلیمرها در کاربردهای متفاوت مورد توجه قرار گرفته است. بکارگیری غشاها و ورقه های نازک لاستیکی در کاربردهای بیشماری از جمله لباسهای محافظ، جداسازی مخلوط های مایع و تصفیه فاضلاب های شیمیایی اهمیت دارد. بنابراین، انتقال جرم در غشاهای پلیمری از نظر جذب، نفوذ و نیز بررسی جداسازی در این غشاها مساله مهمی است. برای این منظور و با انتخاب الاستومرهایی مانند لاستیک طبیعی (NR)، لاستیک آکریلونیتریل بوتادی ان (NBR)، لاستیک استیرن - بوتادی ان (SBR) و اتیلن پروپیلن دی ان (EPDM) به دلیل خواص مکانیکی خوب، انتقال جرم و جداسازی مخلوط حلالهای آروماتیکی مانند بنزن، 1، 2- دی کلروبنزن و تولوئن بررسی شده است. عوامل انحلال پذیری، نفوذ و تراوایی در مورد حلالها و مخلوط آنها با استفاده از روش اندازه گیری جرمی و تبخیر در فشار پایین در دماهای مختلف و با بکارگیری ورقه های نازک الاستومری بررسی و محاسبه شده است. غشای NBR بیشترین بازدهی را در میزان جداسازی حلالهای آروماتیکی نشان می دهد، در حالی که الاستومر EPDM دارای کمترین کارایی است.

در فرایند خالص سازی کیتین از املاح، پروتیین و رنگدانه شرایط فرایند استخراج از جمله دما، زمان و غلظت مواد بکار رفته موثرند. در این مطالعه، کیتین از روشهای مختلف از ماده اولیه پوست میگوی آبهای خلیج فارس استخراج شده و شرایط فرایند استخراج کیتین بهینه سازی شد و کیتینی با درصد نیتروژن 6.8 درصد، خاکستر 34 درصد و وزن مولکولی 3.22×106 بدست آمد. بازدهی استخراج کیتین از پوست میگو 25-30 درصد بود. میزان استیل زدایی و وزن مولکولی از مشخصات مهم و مرتبط با مصرف کیتوسان در کاربردهای مختلف از جمله پزشکی است. در این مطالعه، اثر برخی عوامل بر میزان استیل زدایی مانند زمان واکنش، دما و منبع پوست میگو بررسی و حدود مناسب این عوامل معین شد. نتایج نشان می دهد که در محدوده دمایی 90oC و مدت واکنش 5 ساعت از پوست میگوی تازه می توان کیتوسان با درجه استیل زدایی 86 درصد و وزن مولکولی 3.57×105 بدست آورد. بازدهی تهیه کیتوسان از کیتین 75-80 درصد است. آزمون In vitro انجام شده روی این نمونه کیتوسان نشان دهنده زیست سازگاری آن است.