مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1395 | دوره:38 | شماره:2 (پیاپی 94) |تعداد مقالات:11

مقدمه: رژیم دارویی معمول در پیش درمانی کودکان قبل از انتقال به اتاق عمل، استفاده از میدازولام است و این دارو به رغم داشتن اثرات مفید در آماده سازی بیمار برای اعمال جراحی، برخی جنبه های مورد نظر را پوشش نمی دهد.هدف: بر آن شدیم که با استفاده از داروی دیگری (کلونیدین) در راستای کاهش بیشتر اضطراب پیش از عمل کودکان و نیز کاستن از درد، تهوع و استفراغ پس از عمل اقدام کنیم. مواد و روش ها: تعداد 50 کودک 1 تا 12 سال کاندید اعمال جراحی با مدت زمان کمتر 2 ساعت به طور تصادفی انتخاب شدند. بیماران به دو گروه کلونیدین (C) و میدازولام (M) تقسیم گشتند. نیم ساعت پیش از عمل به بیماران گروه M، 0.5 میلی گرم / کیلوگرم میدازولام خوراکی همراه 0.02 میلی گرم / کیلوگرم آتروپین و یک ساعت پیش از عمل به بیماران گروه C، 0.004 میلی گرم / کیلوگرم کلونیدین خوراکی همراه 0.02 میلی گرم / کیلوگرم آتروپین داده شد. در ادامه به ارزیابی وضعیت اضطراب قبل از عمل و آشفتگی و درد بعد از عمل اقدام گردید. نتایج: توزیع سن و جنس در بین کودکان بیمار دو گروه کلونیدین و میدازولام هیچ تفاوت معنی داری نداشت. میزان پذیرش دارو در کودکان (p=0.447) و میزان اضطراب جدایی از والدین (p=0.54) و توزیع میزان پذیرش ماسک در زمان القاء بیهوشی (p=0.051) و سطح آرامش در زمان القاء بیهوشی (p=0.77) در دو گروه کلونیدین و میدازولام هیچ تفاوت معنی داری نداشت. مقایسه میزان آشفتگی در زمان بیدار شدن کودکان (p=0.007) و میزان درد بعد از عمل جراحی (p=0.001) در گروه کلونیدین به صورت معنی داری کمتر از گروه میدازولام بود. نتیجه گیری: کلونیدین کیفیت اداره کودکان را در دوره زمانی پیرامون عمل افزایش می دهد و جایگزینی میدازولام با کلونیدین به عنوان پیش دارو در اطفال، حتی در آنهایی که سرپایی پذیرش می شوند، ایده آل است.

مقدمه: عمل جراحی به روش لارنگوسکوپی مستقیم و بیوپسی جزء عمل های مهم در جراحی گوش، حلق و بینی است که به دلیل ماهیت عمل جراحی، تحریکات شدیدی طی این فرآیند جراحی وجود دارد. بیهوشی ایده آل برای این نوع عمل جراحی، بیهوشی با عمق کافی جهت جلوگیری از تغییرات شدید همودینامیک و همچنین ریکاوری کوتاه مدت است. در این مطالعه دو روش بیهوشی استنشاقی و وریدی [1] روی میزان تغییرات همودینامیک و زمان ریکاوری بررسی شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد 64 بیمار کاندیدای عمل را به دو گروه 2 نفره تقسیم نمودیم و ضربان قلب و فشار خون سیستولیک را پیش از شروع بیهوشی وپس از آن در فواصل مختلف در هر دو گروه اندازه گیری و ثبت کردیم. زمان ریکاوری نیز در هر دو گروه ثبت شد.نتایج: متوسط ضربان قلب پس از القاء بیهوشی در دقایق 1، 3، 5، 10، 15، 20 و 30 به ترتیب در گروه TIVA 77.87، 74.38، 72.23، 68.83، 68.92، 69.03 و 69.55 در دقیقه و در گروه هوشبر استنشاقی 94.73، 93.26، 91.56، 86.97، 87.83، 87.12 و 87.75 در دقیقه بود که از نظر آماری تفاوت معنادار است. متوسط فشار خون سیستولیک بیماران در دقایق 1، 3، 5، 10، 15، 20 و 30 به ترتیب در گروه TIVA 118.83، 113.17، 108.33، 105.50، 102، 97 و 101.33 میلی متر جیوه و در گروه هوشبر استنشاقی 127.50، 133.83، 131، 135.12، 127.83، 123.83 و 120.83 میلی متر جیوه بود که از نظر آماری تفاوت معنادار است. متوسط زمان ریکاوری برای پاسخ به پرسش ها در گروه TIVA 12.13 دقیقه و در گروه هوشبر استنشاقی 22.43 دقیقه بود که از نظر آماری معنادار می باشد.نتیجه گیری: در جراحی لارنگوسکوپی مستقیم و بیوپسی، برای کنترل بهتر همودینامیک و ریکاوری کوتاه مدت از روش بیهوشی وریدی استفاده شود.

مقدمه: با توجه به اینکه از مدت و کیفیت بلوک نوروآگزیال در افراد معتاد کاسته می شود، اضافه نمودن داروهای همراه با لوکال آنستتیک ها در این بیماران ممکن است کیفیت بی دردی را افزایش دهد و انجام این تکنیک را در بیماران معتاد مقبول تر سازد.مواد و روش ها: تعداد 56 بیمار معتاد کاندیدای اعمال جراحی اندام تحتانی به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول 5 میکروگرم دکسمدتومیدین و در گروه دوم 2 میلی گرم میدازولام به بوپیواکائین اینتراتکال افزوده و در فضای اینتراتکال تزریق گردید. بلوک حسی با استفاده از پین پریک [1] و بلوک حرکتی به وسیله مقیاس بروماژ اصلاح شده ارزیابی شد. میزان درد پس از عمل با VAS سنجیده شد و میزان سدیشن با نمره دهی رمزی و میزان مورفین دریافتی در 12 ساعت اول و در 24 ساعت اول اندازه گیری شد.نتایج: طول مدت بلوک حسی در گروه دکسمدتومیدین برابر با 18.9± 175.3 دقیقه و در گروه میدازولام برابر با 16.3 ± 147.5 دقیقه بود که طول مدت بلوک حسی در گروه دکسمدتومیدین به طور معنی داری بالاتر از گروه میدازولام بود (p=0.001). درد پس از عمل در ساعت 6 (p=0.0033) و ساعت 12 (p=0.020) به شکل معنی داری متفاوت بود و در ساعت 24 (p=0.18) این تفاوت معنی دار نبود. میزان مورفین دریافتی در کل 24 ساعت مجددا در گروه دکسمدتومیدین به طور معنی داری کمتر از گروه میدازولام بود (p=0.029). نتیجه گیری: استفاده از دکسمدتومیدین در بیماران معتاد به مواد مخدر می تواند طول مدت اثر بلوک اسپاینال را به طور معنی داری بیشتر از میدازولام تقویت کند. در ضمن عوارض ناخواسته اندکی نیز دارد و می تواند میزان آرامش و درد پس از عمل را نسبت به میدازولام اینتراتکال بیشتر بهبود بخشد.

مقدمه: جای گذاری کاتتر ورید مرکزی در بیشتر بیماران بدحال بحرانی مورد نیاز است. عوارض کارگذاری کاتتر ورید مرکزی شامل عوارض عفونی و مکانیکی است که به دو دسته زودرس و یا تاخیری تقسیم می شوند. مطالعات متعددی در این راستا انجام شده است. ما در این تحقیق به مقایسه کارگذاری کاتتر ورید تحت ترقوه ای به دو روش بالا و پایین ترقوه ای در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام ارومیه پرداخته ایم.مواد و روش ها: پس از تصویب طرح در کمیته اخلاق دانشگاه این مطالعه در بخش مراقبت های ویژه عمومی بیمارستان امام ارومیه در نیم سال دوم سال 1394، انجام شد و طی آن 260 بیمار به طور کاملا تصادفی در دو گروه 130 نفری وارد مطالعه شدند. مشخصات دموگرافیک (سن، جنس)، میزان موفقیت، تعداد تلاش برای کارگذاری کاتتر ورید مرکزی، عوارض کارگذاری ورید مرکزی شامل پنوموتوراکس، عفونت جلدی، هماتوم، ترومبوز، عفونت کاتتر در فرم مخصوص ساخته شده توسط محقق وارد و پس از اتمام طرح مورد بررسی و آنالیز آماری قرار گرفت. از تست های آماری لازم و نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 جهت این کار استفاده شد. P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: میانگین سنی بیماران مورد مطالعه در کل 16.72±65.23 سال بود. 56.53% بیماران مذکر و مابقی مونث بودند. بین میانگین سنی و توزیع جنسی بیماران در دو گروه مورد مطالعه اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت (P>0.05). بین ایجاد پنوموتوراکس و میانگین دفعات تلاش برای تعبیه کاتتر ورید مرکزی بین دو گروه اختلاف معنی دار آماری وجود داشت (P<0.05)، ولی مابین دیگر متغیرها بین دو گروه مورد مطالعه هیچ تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت. (P³0.05) بحث و نتیجه گیری: تعداد دفعات تلاش و پنوموتوراکس در روش سوپراکلاویکولر تعبیه کاتتر ورید ساب کلاوین کمتر از روش اینفراکلاویکولر آن بود. بین عوارض دیگر تفاوت واضح آ ماری وجود نداشت.

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف مقایسه میزان مخدر مصرفی حین القاء و نگهداری بیهوشی در افراد دچار اختلال خواب با افراد نرمال طراحی و انجام گرفته است.مواد و روش ها: در این مطالعه کوهورت برای بیماران کاندید انجام جراحی کاتاراکت پرسشنامه کیفیت خواب پترزبورگ تکمیل گردید و بر اساس آن، بیماران به 2 گروه نرمال و مبتلاء به اختلال خواب تقسیم شدند. روش القاء و حفظ بیهوشی در تمام بیماران با یک پروتکل واحد انجام گرفت. میزان کلی مصرف فنتانیل در طول انجام جراحی محاسبه و ثبت شد.یافته ها: تعداد 70 بیمار با میانگین سنی 63.8±10.7 وارد مطالعه شدند (67.1 درصد زن). متغیرهای دموگرافیک و پایه بیماران در دو گروه تفاوت معنی داری با هم نداشتند. میزان فنتانیل مصرفی برای القاء و حفظ بیهوشی در گروه دچار اختلال خواب در مقایسه با گروه نرمال کمتر بود ولی از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشت (P<0.070).نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از مطالعه حاضر به نظر می رسد با اینکه میزان نیاز به داروهای مخدر جهت القاء و حفظ بیهوشی در بیماران دچار اختلال خواب در مقایسه با بیمارانی که دچار این عارضه نیستند کمتر است، ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نیست.

مقدمه و هدف: امروزه اعمال جراحی اندوسکوپیک سینوس از شایع ترین اعمال در زمینه گوش و حلق و بینی است که در این گونه اعمال همواره با خونریزی همراه است که می تواند سبب اختلال همودینامیک و اثر مستقیم بر نتیجه جراحی بر جا بگذارد. استفاده از داروهای بیهوشی مناسب می تواند کمک شایانی به کنترل همودینامیک بیماران کرده و در این مورد گاز استنشاقی ایزوفلوران در حفظ فشار خون در حد ایده ال کمک شایانی می نماید. هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات همودینامیک با درصدهای مختلف ایزوفلوران در عمل جراحی اندوسکوپیک سینوس است.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی 90 بیمار به 3 گروه 30 نفری، ASA کلاس یک و دو تقسیم شدند. روش القاء بیهوشی در گروه ها یکسان بوده، در گروه اول پس از القاء بیهوشی از ایزوفلوران با درصد 1 و در گروه 2 با درصد 1.2 و گروه 3 با درصد 1.5 مورد استفاده قرار گرفت. رمی فنتانیل در گروه ها ثابت بود و با دوز 0.1 میکروگرم / کیلوگرم / دقیقه حین عمل استفاده گردید.یافته ها: 3 گروه از نظر سن و جنس همسان بودند. تغییرات فشار متوسط شریان در دقایق 15 – 30 – 45 و 60 دقیقه بعد از القاء بیهوشی در 3 گروه تفاوت معناداری داشت (P<0.001) که کاهش فشار متوسط شریانی در گروه 1 و 3 و گروه 2 و 3 تفاوت معنادار بود. ضربان قلب در دقیقه 30 – 45 – 60 بین گروه 1 و 2 تفاوت معناداری داشت (P>0.001).ضربان قلب و فشار متوسط شریانی پس از اکستوباسیون دارای اختلاف معناداری بین گروه ها نبوده است.نتیجه گیری: ایزوفلوران با درصد 1.5 در مقایسه با درصد 1.2 و درصد 1 کاهش فشار خون متوسط شریانی را به طور عمومی تحت تاثیر قرار داده و میانگین ضربان قلب در دقایق مختلف در گروه 2 با درصد 1.2 از سایر گروه ها کمتر بوده است.

مقدمه: ارزیابی راه هوایی به منظور کشف لارنگوسکوپی مشکل، با هدف ایمنی هرچه بیشتر در اداره راه هوایی انجام می شود. در برخی بیماران با مشکلات جدی و واضح، احتمال وجود راه هوایی مشکل بیشتر بوده و نیازی به انجام تست های بیشتر نیست. مساله چالش برانگیز تشخیص احتمال راه هوایی مشکل در بیماری است که به ظاهر بدون مشکل به نظر می رسد. در حال حاضر روش استاندارد طلایی جهت تشخیص لارنگوسکوپی مشکل روش کورمک لیهان است که روشی تهاجمی بوده و برای انجام آن نیاز به بیهوشی است و یافتن راه کار ساده ای جهت پیش بینی لارنگوسکوپی مشکل می تواند چاره ساز باشد. هدف این مطالعه مقایسه روش ساده، بی هزینه و بی عارضه تست گاز گرفتن لب بالایی (ULBT) با روش های متداول در پیش بینی راه هوایی مشکل شامل روش های کورمک - لیهان، مالمپاتی است.مواد و روش ها: در این مطالعه از بررسی اطلاعات اخذ شده از 95 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان فارابی در سال 93 که برای انجام اعمال مختلف تحت بیهوشی عمومی قرار گرفته اند استفاده شده است. به این صورت که بیماران قبل از انجام عمل جراحی، توسط یک متخصص بیهوشی ویزیت شده و بر حسب معیارهای ورود و خروج از مطالعه، در طرح قرار گرفتند و کلیه اطلاعات دموگرافیک از بیمار و پرونده وی استخراج و در فرم پرسشنامه درج گردید. در اتاق عمل توسط یک متخصص بیهوشی، معیارهای تست گاز گرفتن لب بالایی، مالمپاتی و کورمک برای هر بیمار ارزیابی شده و ثبت گردید.نتایج:در مطالعه ما روش نمره دهی تست گاز گرفتن لب بالایی با حساسیت 75.8%، ویژگی 91.7% و ارزش اخباری مثبت 35.3%، ارزش اخباری منفی 95.2% بود. نمره مالامپاتی حساسیت 79.3%، ویژگی 63.7%، ارزش اخباری مثبت 19.2%، ارزش اخباری منفی آن 95.8% و دقت 61.2% داشته است. ویژگی و ارزش اخباری مثبت و دقت به طور بارزدر تست گاز گرفتن لب بالایی از مالامپتی بالاتر است (P<0.05).بحث: تست گاز گرفتن لب بالایی در مقایسه با مالمپاتی روشی با ویژگی و ارزش اخباری مثبت بالا و دقت بالاتر است و لذا جهت غربالگری لوله گذاری مشکل، تست قابل اعتمادی است و در پیش بینی لوله گذاری مشکل از روش مالامپتی بهتر است.

زمینه و هدف: عمل پیوند عروق کرونر رایج ترین شیوه جراحی برای بیماران مبتلا به بیماری های عروق کرونر به شمار می آید. ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﻞﺟﺮاﺣﻲ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻳک ﺑﺤﺮان ﺟﺪی ﺑﺮای ﺑﻴﻤﺎر ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﺳﺘﺮس و اﺿﻄﺮاب ﻓﺮاواﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻮد. هدف از این مطالعه تعیین دیدگاه بیماران تحت عمل جراحی قلب باز نسبت به عوامل تنش زا و راهکارهای تعدیل آن بود.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی بر روی 163 بیمار تحت جراحی پیوند عروق کرونر در بیمارستان شفاء شهر کرمان در سال 1394 انجام شد. اﺑﺰار ﮔﺮدآوری دادهﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞﻣﺸﺨﺼﺎت ﻓﺮدی، ﻣﻘﯿﺎس عوامل تنش زای جراحی قلب بازنگری شده و ﭘﺮﺳﺸﻨﺎمه راهکارهای تعدیل ﺑﻮد.یافته ها: نتایج نشان داد که درک بیماران از عوامل تنش زای درون فردی بیشتر از عوامل تنش زای بین فردی و عوامل تنش زای برون فردی بود و مهم ترین راهکار تعدیل عوامل تنش زا اطمینان دادن پرستار در مورد مراقبت مداوم و دادن مسکن های لازم بعد از عمل بود.نتیجه گیری: در این مطالعه عوامل تنش زای درون فردی بیشتر از عوامل تنش زای بین فردی و عوامل تنش زای برون فردی توسط بیماران درک شده بود، بنابراین شناخت واقعی از نیازها و نگرانی های بیماران در برنامه ریزی مراقبتی پرستاران بالینی اهمیت بسزایی دارد.

جراحی عروق محیطی یک معضل چالش برانگیز در بیهوشی است، چرا که عمل جراحی طولانی مدت و با پتاتسیل از دست دادن خون همراه است. از طرفی به دلیل شیوع موربیدیتی های همراه [1] این بیماران را در گروه ریسک بالا قرار می دهد. در این بیماران اغلب بیماری های زمینه ای DM و IHD و HTN و افزایش سن و نارسایی کلیه و آریتمی های قلبی وجود دارد که تحت درمان با آنتی کواگولان قرار دارند. بنابراین انتخاب روش بیهوشی که کمترین اختلال همودینامیک ایجاد کند میزان بقا این بیماران را افزایش داده و نیاز به بستری بیماران در بیمارستان را کاهش می دهد. علاوه بر این 2 مورددیگر بودند که با وجود همه موارد RF بالا تحت عمل جراحی آمبولکتومی قرار گرفتند و روز بعد مرخص شدند.