مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1394 | دوره:37 | شماره:2 (پیاپی 90) |تعداد مقالات:12

مقدمه: اهداء عضو یک تصمیم بسیار سخت برای خانواده ها است. خانواده بیماران مرگ مغزی با مراحل مشکل و آسیب زننده تجربه و درک مرگ مغزی روبرو هستند و همزمان با این بحران با مشکل تصمیم برای اجازه اهداء عضو نیز روبرو می شوند. از آنجا که رسیدن به محتوای درک و ذهن و تجربه افراد با روش کمی معمول کمتر تحقق می یابد (این در حالی است که در اکثر مطالعات برای شناخت مشکلات روان شناختی از روش های کمی و پرسشنامه استفاده می شود) بر آن شدیم که از ترکیب دو روش کمی و کیفی به منظور درک عمیق تر مشکلات روان شناختی خانواده بیماران مرگ مغزی اهدا کننده عضو استفاده نماییم تا بتوانیم گامی کوتاه در کمک به مشکلات بزرگ این افراد برداشته باشیم.مواد و روش ها: این مطالعه با روش تلفیق در تحقیق انجام گردید. داده های کمی حاصل ازپرسشنامه، و دیدگاه خانواده بیماران مرگ مغزی اهدا کننده عضو از طریق مصاحبه مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نتایج کیفی در قالب سه مفهوم کلی مجهولات - ترس و تردید- وابستگی و تعالی طبقه بندی شد. هر کدام از این مفاهیم به نمایه های کوچک تری تقسیم شدند. در زیرگروه مجهولات درونمایه های آگاهی، نگرانی، مجهولات، برخورد با افراد و خانواده و ارتباط درمانگر، در زیر گروه ترس و تردید ترس از پشیمانی، احتمال بهبود، عدم تایید دیگران، اعتقادات خاص، افکار وسواسی و در گروه درونمایه تعالی و وابستگی پذیرش واقعیت، نوع دوستی، اعتقادات مذهبی، رشد کردن در شرایط سخت. علایق و توقعات و روابط عاطفی قرار گرفت.در بررسی نتایج کمی: در مطالعه 224 عضو درجه یک خانواده بیماران مرگ مغزی مورد ارزیابی قرار گرفتند. میانگین سن مشارکت کنندگان در پژوهش 6.35±37.13 سال بود. میانگین سن بیماران 82.44±51.21 سال بود. از بین تمامی ویژگی های دموگرافیک تنها سطح تحصیلات فرد با اختلالات روان شناختی مرتبط بود (p>0.05) و اضطراب فرزندان نسبت به سایر اعضاء خانواده بالاتر بود و اختلاف معنی داری نیز داشت (p>0.05). بیشتر افراد شرکت کننده در مطالعه از سطح بالایی از اضطراب و افسردگی برخوردار بودند. این در حالی بود که افراد با استرس طبیعی بیشتر بودند و بیشتر افراد از نظر نمره کلی پرسشنامه روان شناختی در محدوده طبیعی قرار گرفتند.نتیجه گیری: نتایج حاصل از بررسی کمی و کیفی مشکلات روان شناختی خانواده بیماران مرگ مغزی اهدا کننده عضو نشان داد که تجربیات متفاوت خانواده، کمبود آگاهی، سطوح آسیب زننده اضطراب و افسردگی، حمایت مناسب از خانواده ها در شرایط بحرانی را ضروری می کند، معانی استخراج شده از تجربه خانواده ها نشان داد که تمامی آنها نیازمند همراهی تیم درمان با آنها هستند و در این راه بایستی به آنها کمک شود تا بر مجهولات و ناشناخته های ذهن خودآگاهی پیدا کنند و درک بهتری از این شرایط برایشان فراهم شود و با تقویت روحیه انسان دوستانه در افراد، بروز افکار و عوامل مداخله گر نامناسب در روند پذیرش این بحران کاهش یابد.

مقدمه: فرورفتن سوزن در بدن از جمله مشکلاتی است که افراد شاغل در اتاق عمل با آن مواجه هستند که بیشترین احتمال HIV و هپاتیت های C و B منتقله از راه خون، برای پرسنل در آن وجود دارد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی و علل آسیب های ناشی از وسایل نوک تیز آلوده به خون بیمار در کارکنان اتاق عمل بیمارستان های دولتی اهواز است.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که بر روی کلیه پرسنل اتاق عمل بیمارستان های امام خمینی، رازی، گلستان و طالقانی اهواز به تعداد 400 نفر انجام گرفت. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته، استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری میانگین و انحراف معیار و کای اسکور، در نرم افزار 19 spss صورت گرفت.یافته ها: از بین 385 نفر مورد مطالعه تعداد 92 نفر (%23.9) هرگز سابقه نیدل استیک شدن را نداشتند، اما 293 نفر (76.10%) 1 تا بیش از 5 بار نیدل استیک شده بودند. از دیدگاه کارکنان، عوامل موثر در نیدل استیک شدن عجله کردن (%61.5)، بی احتیاطی همکار (%39.0) و شلوغی بخش (%35.6) است. بیشترین وسیله ای که باعث ایجاد نیدل استیک می شود به ترتیب سوزن بخیه (%51.4)، نیدل سرنگ (%37.4)، تیغ بیستوری (%30.6) است. آزمون آماری کای اسکوئر ارتباط معنی داری بین جنسیت، بیماری روحی، لرزش دست، مشکلات بینایی، سابقه، تعداد شیفت در ماه، تعداد ساعت کار در هفته، مدرک تحصیلی، شغل، فعالیت در یک مرکز درمانی دیگر و تعداد نیدل استیک شدن را نشان داد (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که بیش از نیمی از کارکنان اتاق عمل با نیدل استیک مواجه هستند. لذا با توجه به عوارض و احتمال ابتلا به بیماری های منتقله از راه خون و بالا بودن میزان صدمات در اتاق عمل، به نظر می رسد تدوین و برگذاری کلاس های آموزشی برای پیشگیری از این مشکلات، ضرورت دارد.

مقدمه: یکی از عوارض مهم عمل پرکوتانئوس نفرولیتوتومی، جذب مایع نفروسکوپی و تغییرات الکترولیتی سرم است. هدف از انجام این مطالعه تعیین اثرات آب مقطر طی عمل پرکوتانئوس نفرولیتوتومی بر روی الکترولیت و همودینامیک بیماران بود.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی مداخله ای قبل و بعد بود که روی 90 بیمار PCNL انجام گرفت. برای اطلاع از سطح الکترولیت ها، از بیمار هنگام پذیرش، قبل از نفروسکوپی، هر یک ساعت طی نفروسکوپی، پایان عمل و 24 ساعت بعد نمونه خون گرفته شد و داده ها ثبت گردید.یافته ها: حجم مایع مورد استفاده برای نفروسکوپی، با میزان سدیم و پتاسیم سرم پس از شروع نفروسکوپی، یک ساعت بعد و ریکاوری رابطه معنی دار داشت ولی مدت زمان نفروسکوپی در زمان های فوق با سدیم رابطه معنی دار با پتاسیم، ارتباط نداشت. بین حجم و مدت زمان نفروسکوپی با ضربان قلب در شروع نفروسکوپی و دقیقه 10 و با مدت زمان بیهوشی در دقایق شروع، 10، 30 ارتباط معنی دار بود. همچنین حجم مایع شستشو و مدت زمان بیهوشی در دقایق شروع، 20، 30، 40 و زمان شستشو در دقیقه 10 با فشار خون سیستول، ولی حجم مایع و مدت زمان نفروسکوپی در دقایق 30 و 40 و مدت زمان بیهوشی در شروع با فشار خون دیاستول ارتباط معنی دار داشت.نتیجه گیری: طبق مطالعه انجام شده با کاهش حجم مایع و مدت زمان نفروسکوپی از هیپوناترمی و هیپوکالمی می توان جلوگیری کرد و ضرورت دارد سطح سرمی سدیم و پتاسیم در شروع نفروسکوپی و ریکاوری بررسی شود.

مقدمه: آسیب های تروماتیک مغزی سبب تغییرات قابل توجهی در سطح هوشیاری بیماران می شود. بررسی سطح هوشیاری در بیماران بخش ویژه مشکل است. اولین ابزار ارائه شده برای این کار معیار کمای گلاسکو (GCS) بود اما به دلیل وجود جزء کلامی قابلیت اعتماد به این ابزار کم شده است، اخیرا ابزار FOUR برای بررسی بیماران لوله گذاری شده ارائه شد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر اجراء برنامه تحریکات حسی بر سطح هوشیاری بیماران ضربه مغزی با مقایسه ابزار FOUR و GCS انجام شد.مواد و روش کار: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی است که روی 60 بیمار ترومایی بخش مراقبت ویژه انجام شد. مداخله شامل ارائه یک برنامه تحریکات حسی منظم توسط پژوهشگر طی 6 روز بود، سطح هوشیاری قبل و بعد از اجراء مداخله با ابزار FOUR و GCS اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و آزمون های پارامتریک و غیر پارامتریک و با نرم افزار SPSS16 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد میانیگن نمره FOUR قبل و بعد از مداخله در گروه مداخله به طور معناداری تفاوت داشته است اما این تفاوت در مورد نمره GCS مشاهده نشد، همچنین نمره FOUR و GCS طی 6 روز مداخله افزایش داشته اند که این افزایش در گروه مداخله به طور معناداری از گروه کنترل بیشتر بوده است.نتایج: اجراء مداخله تحریک حسی بر سطح هوشیاری بیمار با صدمه مغزی تاثیرات مثبت دارد. همچنین به نظر می رسد معیار FOUR نسبت به GCS در بیماران ترومایی نتایج واضح تری از تغییرات سطح هوشیاری ارائه می دهدو معیار قابل اعتمادتری است.

مقدمه: کانولاسیون وریدهای بزرگ مرکزی روش استاندارد کلینیکی برای پایش فشار ورید مرکزی (CVP) است. همچنین کاتتر ورید مرکزی برای اهداف درمانی مختلفی به کار می رود. گایدلاین های کنونی توصیه به قرارگیری نوک کاتتر در اجوف فوقانی (SVC) بالاتر از محدوده سفالیک برگشتگی پریکارد می دهند. هدف این مطالعه تعیین محل دقیق قرارگیری نوک کاتتر ورید مرکزی با مقایسه دو روش مختلف کارگذاری بود.مواد و روش هل: در این مطالعه مداخله ای، 100بیمار بالغ کاندید عمل جراحی قلب باز CABG که نیاز به کانولاسیون وریدمرکزی داشتند به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول با روش تخمین عمق کارگذاری کاتتر با روش 15 سانتی متر و گروه دوم با روش C-Length تحت کانولاسیون ورید مرکزی قرار گرفتند. با نرم افزار آماری SPSS و به کارگیری تست های آماری کای اسکوئر و T بررسی آماری انجام شد و P value <0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: در گروه 15 سانتی متر 100% کاتترها پایین تر از خط C قرار گرفتند و فاصله نوک کاتتر تا خط C به طور میانگین 4.22±2.10 سانتی متر پایین تر از خط C بود. در گروه C-Length در 26 مورد (52%) کاتتر در پایین خط C قرار گرفت که میانگین فاصله نوک کاتتر تا خط 0.7±0.5 C سانتی متر پایین تر از خط C بود. مقایسه محل قرار گیری نوک کاتتر در دو گروه تفاوت معنی داری را نشان می دهد (P=0.00).نتیجه گیری: روش C-Length در مقایسه با روش 15 سانتی متر در تشخیص محل درست نوک کاتتر روش قابل اعتمادتری است و برای جلوگیری از عوارض جای گذاری نامناسب کاتتر روش C-Length روش ارجح تر و ایمن تری است.

مقدمه: حفظ ثبات قلبی عروقی به دنبال تجویز اتومیدیت سبب شده که این دارو انتخابی مناسب برای بیماران قلبی عروقی باشد. از عوارض اتومیدیت درد محل تزریق است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر لیدوکایین و منیزیم سولفات بر درد ناشی از تجویز وریدی اتومیدیت است.مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی 99 بیمار تحت عمل جراحی الکتیو بجز سزارین در محدوده سنی 60-18 سال به 3 گروه 33 نفره تقسیم شدند. در گروه 1 (شاهد 5 میلی لیتر نرمال سالین)، گروه 2) 30 میلی گرم لیدوکایین 1% (و گروه 3) 2.48 میلی مول منیزیم سولفات (به عنوان پیش دارو تزریق شد، بعد از 3 دقیقه 0.2 میلی گرم / اتومیدیت تزریق شد. بلافاصله درد محل تزریق با مقیاس امبش ثبت شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس، آزمون توکی و کروسکال والیس با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش نهم تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بروز درد در گروه 1 (شاهد) بدون در نظر گرفتن شدت درد 66.67، در گروه 2 (لیدوکایین) 63.6% و در گروه 3 (منیزیم سولفات) 45.45% بود. میزان درد در گروه 2 (لیدوکایین) از گروه 1 (شاهد) کمتر بود (p=0.03). این میزان در گروه 3 (منیزیم سولفات) نیز در مقایسه با گروه 1 (شاهد) کمتر بود (p=0.015). از نظر میزان درد محل تزریق بین گروه 2 (لیدوکایین) و گروه 3 (منیزیم سولفات) تفاوت معنی داری دیده نشد. (p=0.325) نتیجه گیری: بیماران دریافت کننده لیدوکایین و منیزیم سولفات درد کمتری بعد از تزریق اتومیدیت نسبت به گروه شاهد داشتند. همچنین میزان بروز درد در گروه دریافت کننده منیزیم سولفات کمتر از گروه دریافت کننده لیدوکایین بود.

مقدمه: درد بعد از عمل نوعی درد حاد است که درمان آن باعث کاهش موربیدیتی می شود. کاتاراکت شایع ترین علت کوری در کشورهای توسعه یافته است و تنها درمان موثر آن جراحی است. چون چشم عضوی حساس است و اکثر بیماران سالمند هستند وآستانه درد آنها پایین است، لذا کاهش درد ناشی از کاتاراکت حائز اهمیت است.مواد وروش ها: این مطالعه بر روی تعداد 48 بیمار زن و مرد با طیف سنی 20 تا 80 سال و ASA 1 و 2 انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه 24 نفره تقسیم شدند، هر 2 گروه تحت بیهوشی عمومی با داروهای یکسان قرار گرفتند ولی در گروه مطالعه بعد از بیهوشی به میزان 0.1 سی سی از لیدوکایین 1% داخل اتاق قدامی چشم تزریق گردید و در گروه شاهد تزریق نشد.بیماران قبل از شروع عمل و در ریکاوری (زمان صفر)، 1، 2 و 3 ساعت بعد از اتمام عمل ازنظر شدت درد، میزان فشار خون، تعداد ضربان قلب و عوارضی مانند خارش مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: میزان درد در گروه مطالعه نسبت به گروه شاهد کمتر بود اما میزان فشار خون و ضربان قلب بین 2 گروه تفاوت چشمگیری نداشت. نتیجه گیری: تزریق لیدوکایین داخل اتاق قدامی چشم در کاهش درد ناشی از کاتاراکت موثر است.

مقدمه: لرز پس از عمل در کنار تهوع و استفراغ پس از عمل یکی از شایع ترین عوارض پس از اعمال جراحی و به ویژه پس از بیهوشی عمومی است. میزان شیوع لرز پس از اعمال غیر کرانیوتومی در 20 تا 60٪ موارد ذکر شده است. لرز پس از کرانیوتومی با توجه به خطر بالاتری که برای بیمار دارد نیاز به درمان های پیشگیری دارد. هنوز میزان شیوع دقیق لرز پس از اعمال جراحی اعصاب به تفصیل بررسی نشده است. هدف: تعیین میزان شیوع لرز پس از کرانیوتومی در بیمارانی که تحت جراحی اعصاب کرانیوتومی الکتیو قرار می گیرند.روش اجرا: تعداد 89 بیمار کاندید جراحی الکتیو کرانیوتومی به صورت توصیفی از نظر شیوع لرز بررسی شدند. بیماران با روش مشابه تحت بیهوشی جنرال قرار گرفتند. اندازه گیری دمای مرکزی از ترمومتر نازوفارنکس و برای دمای محیطی از ترمومتر نوک انگشتان استفاده شد. دمای بیمار و علائم حیاتی قبل از عمل و سپس هر 2 ساعت حین جراحی و بلافاصله پس از پایان عمل ثبت شد. در نهایت در پایان عمل وجود یا عدم وجود لرز ثبت شد.نتایج: تعداد 89 بیمار کاندید عمل جراحی کرانیوتومی الکتیو از نظر شیوع لرز پش از عمل بررسی شدند که میانگین سنی 14.6±53.4 داشتند و میانگین طول عمل 5.02±2.6 بود.میزان شیوع لرز روند دمای مرکزی و محیطی کاهش سریع در شروع وکاهش خطی و آهسته در ادامه و رسیدن به یک پلاتو را نشان داد. در این بیماران میانگین دمای مرکزی در ریکاوری در بعد از عمل (34.2±0.56) به طور معنی داری نسبت به قبل از عمل (37.1±0.65) کاهش داشت (p=0.0001). میانگین دمای محیطی بعد از عمل (34.6±0.65) نیز به طور معنی داری نسبت به قبل از عمل (37.2±0.72) کاهش یافت (p=0.0001).نتیجه گیری: میزان شیوع لرز پس از عمل در بیماران بعد از کرانیوتومی 15٪ است. میزان شیوع لرز پس از کرانیوتومی علی رغم افت واضح دمای مرکزی و محیطی در بیماران و طول عمل زیاد کمتر از اعمال جراحی دیگر است.

خانمی 27 ساله با حاملگی 12 هفته و طبقه بندی کلاس 1 ASA برای عمل جراحی سر کلاژ گردن رحم در فهرست عمل جراحی قرار داده شده بود. برای بیمار بیهوشی نخاعی انتخاب شد و با سوزن شماره 25 و تزریق 100 میلی گرم (2 میلی لیتر) لیدوکایین پنج درصد در وضعیت نشسته صورت گرفت. بعد از دو روز بیمار دچار درد کمر با انتشار به پای چپ شد. درد شدید و همراه احساس مورمور شدن (پارستزی) بود و برای یک ماه ادامه یافت و سپس به تدریج رفع گردید. معاینه عصبی و نوار عصب و عضله طبیعی بودند.