مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1396 | دوره:39 | شماره:4 (پیاپی 100) |تعداد مقالات:10

واکنش التهابی ناشی از بای پس قلبی-ریوی، سبب کاهش تون عروقی شده و در برخی موارد منجر به سندرم وازوپلژیک می گردد. این سندرم پدیده ای همراه با افت شدید فشار خون )به علت وازودیلاتاسیون عروق سیستمیک و برون ده قلبی نرمال یا بالا (می باشد. متیلن بلو گزینه مناسبی برای درمان افت فشار خون مقاوم به وازوپرسورها و مایعات در آن دست از بیمارانی که بعد از عمل جراحی قلب به وسیله پمپ قلبی ریوی، دچار هیپوتانسیون ناشی از این سندرم شده اند؛ میباشد. بیمار مورد نظر در این بررسی، مردی 35 ساله با سابقه لوپوس اریتماتوز بوده که باتشخیص CTEPH کاندید جراحی اندآرترکتومی شریان ریوی گردید. پس از عمل جراحی، از آنجاییکه درمان افت فشار خون ( با داروهای وازوپرسین و نوراپی نفرین) به دلیل کاهش سیستمیک مقاومت عروقی با شکست مواجه شد، متیلن بلو جهت درمان وی مورد استفاده قرار گرفت. اجرای این روش تاثیرگذار بوده و درمان افت فشار خون بیمار با موفقیت انجام پذیرفت. بدین استفاده از متیلن بلو در بیمارانی که پس از عمل جراحی قلب دچارافت شدید فشار خون مقاوم به درمان های استاندارد میشوند، یک گزینه درمانی محسوب میگردد.

زمینه و هدف یکی از داروهایی که اخیرا در زمینه کنترل درد مورد توجه قرار گرفته است، پاراستامول (استامینوفن وریدی) (که با نام تجاری آپوتل در ایران عرضه می گردد) می باشد. مطالعات اولیه ای که رویکردهای مسبب سهولت روند ریکاوری را ارزیابی می کنند، مشخص نموده اند که استفاده از تکنیک های ضد درد چندگانه می تواند ریکاوری سریع تر را بهبود بخشد. با توجه به ایمنی مناسب پاراستامول و دردناک بودن عمل دیسککتومی که نیاز به بی دردی کاملی بدون عوارض دارویی بعد از عمل به ویژه در دوره ریکاوری دارد بر آن شدیم که اثرات استامینوفن وریدی را روی درد بلافاصله بعد از عمل و سرعت ترخیص بیماران از ریکاوری بررسی نمائیم. روش کار دراین مطالعه کتر آزمایی بالینی شاهددار تصادفی دو سویه کور 52 بیمار با تشخیص دیسک کمر کاندید جراحی دیسک کمری وارد مطالعه شدند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 26 نفری به صورت تصادفی تقسیم شدند. در گروه اول (A) mg/kg 15 استامینوفن حل شده در ml 100 سرم سالین نرمال به صورت تک دوز در عرض 20 دقیقه انفوزیون شد. در گروه دوم (P) ml100 سرم سالین نرمال در عرض 20 دقیقه دریافت کردند. در طول عمل متغیرهای سن، جنس، وزن، زمان بیهوشی، زمان پوزیشن دادن، زمان انسیزیون، زمان پایان سوچور انسیزیون، زمان برگرداندن بیمار، تعداد دیسک درگیر، نوع عمل، وجود عوارض حین عمل و زمان تحویل ریکاوری ثبت گردید. نتایج در مطالعه ما به طور میانگین میزان تهوع و استفراغ در گروه کنترل برابر %8/8 و %15/1 بود. میزان این عوارض در گروه مداخله نیز برابر %10، %9/1 بود و بین دو گروه مداخله و کنترل نیز تفاوت معنی داری وجود نداشت. در بررسی آماری پس از ورود به ریکاوری و هنگام ترخیص از ریکاوری از نظر میزان مخدر دریافتی بین دو گروه تفاوت معنی درای وجود داشت، به طور که این میزان در گروه مداخله کمتر از گروه کنترل بود که نشان از نقش استامینوفن وریدی دریافتی در بیماران در این گروه در کاهش میزان مخدر دریافتی در ریکاوری دارد. نکته دیگر در مطالعه ما، نیاز به تزریق مخدر اضافی در صورت عدم تسکین درد می باشدکه در هر دو گروه مطالعه وجود داشت، اما در گروه مداخله این میزان کمتر بوده است و مداخله نیاز به مخدر اضافی را کاهش داد. میزان مخدر دریافتی در گروه مداخله کمتر از گروه کنترل بود که این تفاوت در بازه های هنگام پذیرش به ریکاوری از نظر آماری نیز معنی دار بود (p=0. 04). با توجه به نتایج به دست آمده پیشنهاد می شود که پروپاسامول به عنوان داروی ضد درد مفید و ایمن در تسکین درد پس از جراحی مورد استفاده قرار گیرد. با توجه به نتایج این مطالعه و مقایسه آن با مطالعات قبلی نتیجه میگیریم که در بیماران تحت جراحی های ماژور، پاراستامول وریدی یک داروی ایمن و موثر می باشد که بدون ایجاد عوارض قابل توجه میتواند اثر ضد درد مناسبی ایجاد کند.

زیاد بوده و بغیر از مخدر ها، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی فراوانی به منظور بیدردی بکار می روند. ولی ترس از عوارض داروئی بویژه اثرات ضد پلاکتی مانع از استفاده روتین و مفید آنها می گردد. هدف از این مطالعه بررسی سمیت داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی بر روی پلاکت بیماران تحت جراحی های ارتوپدی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر توصیفی مقطعی 370 بیمار در دو گروه 185 نفری مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه داروئی شامل بیمارانی بود که تحت درمان با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بودند و گروه دوم بیمارانی بودند که از دارو استفاده نمی کردند. متغیرهای هماتولوژیک شامل هموگلوبین، هماتوکریت، تست های انعقادی، میزان خون ریزی و پلاکت در دو گروه اندازه گیری و ثبت میشد. تمامی داده های جمع آوری شده توسط تست های آماری مناسب مورد آنالیز قرار گرفته اند. نتایج: در این مطالعه دو گروه از نظر تعداد، سن، جنس، مصرف سیگار، تست های انعقادی و خونریزی حین عمل اختلاف معنی داری نداشتند. مقادیر بیشتر خونریزی حین عمل جراحی از نظر حجم (گروه کنترل) و تعداد (NSAID) مشاهده گردید. در گروهNSAID بیشترین مقدار در مصرف آسپرین دیده شد. شمارش پلاکتی بعداز عمل در بررسی های به عمل آمده در دو گروه NSAID2/6 % وکنترل33/7 %، کاهش پیدا کرد که کم ترین مربوط به کتورولاک وبیشترین مربوط به ناپروکسن بود. کاهش هموگلوبین، هماتوکریت و پلاکت بعداز عمل نسبت به قبل از عمل معنی دار می باشد (005/0? p) نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه استفاده از داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی با دوز کم در بیماران تحت عمل جراحی ارتوپدی اثر سمی روی پلاکت ندارد.

مقدمه: وجدان کاری عاملی است که باعث ایجاد نظم در کار و احساس انجام وظیفه در افراد میشود. اما گاهی اوقات وجدان کاری را به جای اخلاق کاری در نظر می گیرند؛ پرستاران در محیط کاری خود دست به تصمیم گیریهایی اخلاقی می زنند، اما در عمل همیشه نمی توانند بر اساس تعهدات اخلاقی خود عمل نمایند و با تجربه نامطلوبی تحت عنوان تنش اخلاقی روبرو هستند. برای دست یابی به توسعه اخلاقی پرستاران نیازمند ساختاری از مفاهیم به نام حساسیت اخلاقی اند. این مطالعه بر تاثیر بین وجدان کاری و حساسیت اخلاقی با تنش اخلاقی در پرستاران شاغل در بخش های مراقبت وی‍ ‍ ‍ ژه در مراکز آموزشی و درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر زاهدان در سال 1395 انجام گردید. مواد و روش ها: مطالعه بر روی پرستاران شاغل در 8 بخش ویژه عمومی شهر زاهدان، انجام شد. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های وجدان کاری، حساسیت اخلاقی و پرسشنامه تنش اخلاقی استفاده گردید از آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون، درصد فروانی و انحراف معیار با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 برای تجزیه و تحلیل دادهها استفاده گردید یافته ها: همبستگی مثبت و متوسطی بین وجدان کاری با تنش اخلاقی وجود دارد (05/0 P =). اما همبستگی بین وجدان کاری با حساسیت اخلاقی رابطه ای وجود ندارد. همچنین همبستگی مثبت و متوسطی بین حساسیت اخلاقی با تنش اخلاقی وجود دارد، بنابراین فرض تحقیق ما که رابطه معناداری بین حساسیت اخلاقی با تنش اخلاقی تایید میشود (01/0 P =). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه می تواند برای دست اندرکاران و سیاست گذاران دوره های آموزشی پرستاران؛ در راستای توجه به مسائل فرانقشی و بهداشت روانی در محیط کار یاری گر باشد.

مقدمه: رینوپلاستی، بالقوه یک جراحی کم عارضه است اما متاسفانه برای ایجاد هیپوتنشن کنترله استفاده از دوزهای بسیار بالای داروهای هیپنوتیک و مخدر سبب ایجاد عوارض همراه با موربیدیتی و مورتالیتی بالا می شود، بنابراین استفاده از LMA سبب کاهش عوارض داروهای بیهوشی می شود که یک مزیت به حساب می آید. بنابراین انجام مطالعه ای برای بررسی و مقایسه علائم حیاتی و میزان نیاز به داروی هیپنوتیک و مخدر مصرف شده حین عمل و بررسی گلودرد پس از عمل می تواند اطلاعات زیادی در این زمینه به ما بدهد. مواد و روش ها: صد بیمار 18 تا 40 سال ASA Class I بدون بیماری زمینه ای قلبی، ریوی، کلیوی یا دیابت و بدون سابقه گلو درد پیش از جراحی که کاندیدای رینوپلاستی بودند وارد مطالعه شدند. سپس این بیماران بصورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و یکی از دو گروه با ETT اسپیرال و گروه دیگر با LMA اسپیرال تحت محافظت راه هوایی قرار گرفتند. بیماران دو گروه تکنیک بیهوشی مشابه داشتند. عمق بیهوشی در هر دو گروه، یکسان نگه داشته شد. ارزیابی گلودرد بر اساس NRS (Numerical Rating Scale) بود. پس از اتمام عمل و اکستیوب کردن، میزان داروهای مصرفی بیمار، ثبت می شد، سپس بیماران به بخش منتقل می شدند. متغیرهای بیمار تا 8 ساعت پس ازعمل و در بخش، ثبت می شد. یافته ها: یافته های دموگرافیک (سن، جنس، قد، وزن و BMI) در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت. فشار خون سیستولیک (SBP) قبل از اینداکشن در دو گروه LMA و ETTتفاوت معنی داری با هم نداشتند (P>0. 05). در دقایق 30، 90 و 150 بعد از اینداکشن در گروه LMA این مقادیر بطور معنی داری کمتر از گروه ETT بود (P<0. 05) اما در سایر دقایق این تفاوت، معنی دار نبود (P>0. 05). فشار خون دیاستولیک (DBP)، فشار خون متوسط شریانی (MAP)، ضربان قلب (HR) و عمق بیهوشی (BIS) قبل از اینداکشن در دو گروه LMA و ETT تفاوت معنی داری با هم نداشتند (P>0. 05). همچنین در هیچکدام از دقایق بعد از اینداکشن، بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت. (P>0. 05) میزان گلودرد بعد از عمل چه در ریکاوری و چه در ساعتهای 6، 12و 24 بعد از عمل در دو گروه تفاوت معنی داری با هم نداشتند (P>0. 05). دوزتوتال پروپوفول و رمی فنتانیل مصرفی در دو گروه در حین عمل نیز با هم مقایسه شد که در گروه LMA بطور معنی داری کمتر از گروه ETT بود (P<0. 05). نتیجه گیری: در این مطالعه ما نشان دادیم استفاده از LMA اسپیرال بجای ETT اسپیرال سبب کاهش میزان هیپنوتیک و مخدر مصرفی برای حفظ عمق بیهوشی در سطح ثابت در رینوپلاستی می شود.

زمینه و هدف: اهمیت تعیین دقیق پیش آگهی بیماران بستری در آی سی یو و مزایای بالقوه استفاده از سیستم های نمره دهی شدت بیماری، لزوم استفاده از راهنماهای معتبر گزارش دهی مطالعات را مشخص می سازد. این مطالعه به بررسی وضعیت رعایت معیارهای استروب توسط محققان ایرانی در گزارش مطالعات مرتبط با تعیین پیش آگهی بیماران بستری در آی سی یو می پردازد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی-تحلیلی، با انتخاب کلید واژه های مناسب، طی یک مرور سیستماتیک گسترده، کلیه مقالات چاپ شده محققان ایرانی در مجلات معتبر داخلی و بین المللی که از نوع کوهورت آینده نگر بوده و به پیش آگهی بیماران آی سی یو به کمک یکی از از سیستم های نمره دهی شدت بیماری پرداخته باشند، طبق بیانیه استروب مورد بررسی قرار گرفتند (بازه زمانی خرداد 1391 تا خرداد1397). در ابتدا پایگاه های اطلاعاتی فارسی شامل: Magiran، SID، IranDOC و Iranmedex و پایگاه های انگلیسی pubmed و scopus، مورد جستجو قرار گرفتند و 1941 مقاله یافت شد، سپس با حذف موارد تکراری و نامرتبط و رعایت معیارهای ورود نهایتا 32 مقاله انتخاب شدند. با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 25، آمار توصیفی انجام و آنالیزهای تحلیلی به کمک آزمون های کروسکال والیس، رگرسیون خطی و ضریب همبستگی اسپیرمن صورت گرفت. یافته ها: در 32 مقاله مورد بررسی، میزان توافق کلی مطالعات با بیانیه استروب، 26/58 % (92/4± 81/19 مورد از 32 مورد) بود. بر اساس بیانیه، شرح روش برخورد با داده های ناقص، ارایه دلایل عدم شرکت در هر مرحله و استفاده از نمودار گردش کار، بیشترین موارد ضعف گزارش دهی را تشکیل دادند. آزمون رگرسیون خطی حاکی از آن بود که نمرات بخش های روش ها و نتایج، شاخص های مناسبی برای پیش بینی نمره استروب بودند (به ترتیب: p=0/003 و p=0/005). نتیجه گیری: کیفیت گزارش دهی مقالات کوهورت منتشر شده بوسیله محققان ایرانی در سطح قابل قبولی قرار داشت. رعایت کامل توصیه های به روزترین راهنماهای موجود گزارش دهی، برای دستیابی به بهترین شواهد موجود توصیه می شود

نظارت پایا بر سیستم قلبی – عروقی و عوامل موثر بر آن، از چالش های همیشگی تیم جراحی محسوب می گردد. نیاز به کنترل شرایط لحظه ای قلبی و درک بهتر وضعیت آن، سبب ایجاد حوزه ای نظارتی تحت عنوان مانیتورینگ پیشرفته همودینامیک در کنار تمامی روش های نظارتی پیشین شده است. در واقع این حوزه نسبتا جدید؛ مجموعه ای از تکنیک های مختلف در جهت پایش لحظه به لحظه وضعیت قلبی– عروقی وعوامل تاثیر گذار بر آن به منظور مداخله به موقع ونزدیک کردن اجزای تشکیل دهنده همودینامیک به شرایط فیزیولوژیک می باشد. برونده قلبی، بعنوان مهمترین شاخص عملکردی قلب، جزء لاینفک سیستم های نظارت بر فعالیت قلب بوده است. سنجش این شاخص طی چند سال اخیر تغییرات و پیشرفت گسترده ای را شاهد بوده که اهمیت آن را به وضوح نمایان میسازد. این در حالی است که ایجاد سیستم های نوین با رویکرد کاهش آسیب رسانی به بیماران نیز از اولویتهای اصلی این سیستم های نظارتی بوده است. اهمیت سنجش این شاخص و گستردگی تغییرات در تکنیک های آن، نیاز مطالعه ای دقیق در این حوزه را آشکار میسازد. پژوهش حاضر به بررسی روش های گوناگون سنجش برونده قلبی در قالب ماینتوریگ پیشرفته همودینامیک میپردازد.

تری زومی کروموزوم شماره 9 می تواند به صورت کامل یا به صورت موزائیک (پارشیال) در بیماران مشاهده گردد. شدت بیماری بستگی به درصد گرفتاری سلول ها دارد. شیوع تری زومی کروموزوم شماره 9، 1/0 درصد موارد تولد می باشد (1) و نوع کامل آن با مرگ و میر بالایی همراه است. از آنجایی که تنوع علایم کلینیکی در این بیماران زیاد می باشد اکثر سیستم های بدن را درگیر می کند، لذا لازم است قبل از انجام بیهوشی این بیماران تحت بررسی کامل قرار گیرند. گزارش مورد: بیمار یک شیرخوار 19 ماهه 20 کیلویی مبتلا به تری زومی شماره 9 پارشیال است که به دلیل بیضه نزول نکرده تحت عمل جراحی تصحیح بیضه نزول نکرده قرار گرفت. در حین اینداکشن و ضمن بیهوشی تمهیدات لازم با توجه به شرایط کروموزومی بیمار انجام شد و عمل بیمار به خوبی پایان یافت و در نهایت بیمار با حال عمومی خوب اکستوبه شد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه بیمار تری زومی کروموزوم شماره 9 به صورت موزائیک یا پارشیال است طیف عوارض بیهوشی بسته به میزان شدت گرفتاری سلول های بدن و محل قرار گرفتن سلول های معیوب متفاوت می باشد. در این بیمار با توجه به اینکه از نظر فنوتیپی کاملا با این اختلال کروموزومی تطابق داشت، عوارض بیهوشی با تمهیدات کافی به حداقل رسید.