مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1383 | دوره:25 | شماره:46 |تعداد مقالات:10

عوارض استفاده از داروهای بیهوشی بر جنین، از جمله مسایل و مشکلات بیهوشی ها اعمال سزارین است. از طرفی کاهش استفاده از داروها، می تواند برای مادران بسیار خطرناک باشد. این احتمال وجود دارد که داروهای کوتاه اثرتر عوارض کمتری بر جنین داشته باشند. این طرح با هدف تعیین اثر رمی فنتانیل بر تغییرات خون و ضربان قلب مادران و آپگار نوزادان به هنگام بیهوشی در سزارین انتخابی در بیمارستان لقمان حکیم انجام شد.در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی انجام شد. از بین مادران حامله کاندیدای سزارین انتخابی در محدوه سنی 35-18 سال مراجعه کننده به بیمارستان لقمان که در کلاس 1 و 2 ASA بودند، 60 نفر به شکل کاملا تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. برای گروه مورد از داروی رمی فنتانیل استفاده شد. شاخصهای همودینامیک و آپگار نوزادان به دنیا آمده در هر گروه اندازه گیری شد.میانگین تغییرات ضربان قلب مادر قبل و بعد از القا بیهوشی در دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری داشت (16.5±5.4 در دقیقه در مقابل 13.6±29.5 در دقیقه، 0.05>P). همچنین میانگین تغییرات فشار سیستولیک قبل و بعد از القا بیهوشی بیانگر تفاوت معنی داری بین دو گروه بود (11.8±3.8 میلی لیتر جیوه در مقابل13.6±29.5 میلی لیتر جیوه، 0.05> P). میانگین تغییرات فشار دیاستولیک قبل و بعد از القا بیهوشی بیانگر تفاوت معنی داری بین دو گروه بود (11.8±3.8 میلی لیتر جیوه در مقابل 12.9±20.9 میلی لیتر جیوه، 0.05>P). میانگین تغیرات فشار متوسط شریانی قبل و بعد از القا بیهوشی تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان داد (7.2±90.2 در مقابل 14.6±113.5، 0.05>P)، ولی میانگین تغییرات فشار متوسط شریانی قبل و بعد از مانور فوندال تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد. میانگین آپگار دقیقه اول اختلاف معنی داری را نشان نداد و میانگین آپگار دقیقه پنجم از لحاظ آماری اختلاف معنی داری داشت، اما از لحاظ بالینی اختلاف معنی دار نبود.به نظر می رسد که داروی رمی فنتالین توانسته است از تغییرات شدید همودینامیک در خلال سزارین پیشگیری کند و در عین حال تغییری در جراحی های سزارین به صورت فراگیر استفاده کرد.

تهویه کننده جهشی یک نمای غیر مسدود از حنجره ایجاد می کند و با فراهم کرده تهویه کافی استفاده از لوله های قابل اشتعال در هنگام جراحی راههای هوایی با لیزر را مرتفع می سازد.هدف از انجام این مطالعه بررسی تغییرات گازهای خون شریانی در حین عمل حراجی پولیپ تارهای صوتی و رابطه آن با طول مدت عمل، سن و شاخص توده بدنی است. در یک مطالعه آینده نگر گازهای خون شریانی در تعداد 34 بیمار با ASA یک و دو کاندیدای عمل جراحی غیر اورژانس پولیپ حنجره با بیهوشی کامل وریدی و با استفاده از روش تهویه جهشی دستی از طریق کاتتر پوستی حنجره با بیهوشی کامل وریدی و بااستفاده از روش تهویه جهشی دستی از طریق کاتتر پوستی تراشه ای با تعداد تنفس 30-24 بار در دقیقه مورد ارزیابی قرار گرفتند. پس از برقراری پایش استاندارد کاتتر شریانی گذاشته شد و قبل از بیهوشی و در هر 15 دقیقه پس از آغاز آن، یک نمونه خون شریانی جهت ارزیابی فرستاده شد و قبل از شروع بیهوشی و هر 15 دقیقه پس از آغاز آن، یک نمونه خون شریانی جهت ارزیابی فرستاده شد. اطلاعات به دست آمده با نرم افزار اس پی اس اس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از مجموع 34 بیمار 21 نفر مرد و 13 نفر زن بودند. میانگین سنی بیماران 12.48±44.59 سال، میانگین وزنی 12.33±70.09 کیلوگرم، میانگین شاخص توده بدنی 2.78±24.80 و میانگین مدت زمانی عمل جراحی 5.75±33.12 دقیقه بود. ارتباطی قوی (0.05>P) بین افزایش دی اکسید کربن و کاهش اسیدینه با افزایش شاخص توده بدنی، سن و مدت زمان عمل وجود داشت.

ماسک لارنژیال به عنوان روشی برای حفظ راه هوایی در جراحی های انتخابی مورد استفاده قرار می گیرد. در طی بیهوشی فشار کاف ماسک لارنژیال درهنگام استفاده از گاز نایتروس اکساید افزایش واضحی می یابد که علت آن انتشار گاز نایتروس اکساید به درون کاف است.این مطالعه توضیحی بر روی 123 بیمار کلاس 1 و 2 ASA یا وزن 30 تا 100 کیلوگرم در طیف سنی 10 تا 60 سال انجام شد که در طی بیهوشی آنها از ماسک لارنژیال استفاده شده بود، با این هدف که افزایش فشار کاف مورد بررسی قرار گیرد. بعد از القاء بیهوشی عمومی که روش آن در تمام بیماران یکسان بوده، ماسک لارنژیال بر اساس وزن بیمار انتخاب و جاگذاری گردید.فسار نشتی ماسک لارنژیال بعد از بستن دریچه پاپ آف به وسیله شنود یا گذاشتن گوشی روی گردن بیمار تا قطع صدای نشت هوا تعیین گردید. فشار کاف ماسک لارنژیال به وسیله اتصال پاپلوت کاف ماسک لارنژیال به اسفیگنومانومتر تعیین گردید.میانگین افزایش فشار در طی عمل جراحی به صورت زیر بود: 15.3 میلی متر جیوه (گروه 20-0 دقیقه)، 9.2 میلی متر جیوه (گروه 40-20 دقیقه) و 4.5 میلی متر (گروه 60-40 دقیقه) و 0.95 میلی متر جیوه (گروه 80-60 دقیقه) و 1.11 میلی متر جیوه (گروه 100-80 دقیقه).این مطالعه نشان می دهد که در طی 80 دقیقه ابتدایی بیهوشی با نایتروس اکساید فشار کاف ماسک لارنژیال افزایش می یابد.

هدف این تحقیق بررسی اثرات همودینامیک و تنفسی افزودن 20 میلی گرم پتیدین به 75 میلی گرم لیدوکایین 5% برای انجام بی حسی نخاعی بیماران سالمند با ASA کلاس 3 و 4 بود.در این مطالعه 150 بیمار سالمند (60 تا 80 ساله) کلاس 3 و 4 ASA برای انجام اعمال جراحی نیمه تحتانی شکم یا اندام تحتانی تحت بی حسی نخاعی، با افزودن 20 میلی گرم پتیدین به 75 میلی گرم لیدوکایین 5% مورد بررسی قرار گرفنتد فشار خون سیستول و دیاستول، فشار متوسط خون شریانی و تعداد تنفس بیمارن در قبل و نیز در حین عمل جراحی اندازه گیری شد. همچنین نمره درد در طول عمل و در ساعتهای اول و ششم بعد از عمل اندازه گیری شد.فشار خون سیستول و دیاستول، فشار متوسط خون شریانی و تعداد تنفس در زمانهای یاد شده تغییر قابل ملاحظه ای پیدا نکردند. عوارض جانبی همچون تهوع استفراغ خارش، قرمزی پوست و آپنه دربیماران مشاهده نشد. هیچکدام از بیماران مورد بررسی احتیاج به بیهوشی عمومی پیدا نکردند.افزودن 20 میلی گرم پتیدین به 75 میلی گرم لیدوکایین 5% برای انجام بی حسی نخاعی دربیماران سالمند با ASA کلاس 3 و 4 باعث ایجاد تغییرات قابل توجه همودینامیک و تنفسی نشده است و مورد این بیماران می تواند روش مناسب و بی خطری باشد.

بیهوشی بیماران پیوند کلیه مشکلات زیادی به همراه دارد. استفاده از بیهوشی اپیدورال مداوم در این بیماران مورد بحث است. جهت ارزیابی کارآیی و کفایت بی حسی اپیدورال در این نوع جراحی یک مطالعه کارآزمایی بالینی با تعداد 60 بیمار کاندیدای پیوند کلیه در سنین55-20 سال طراحی شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه بیهوشی عمومی و اپیدورال مداوم تقسیم شدند. در بیهوشی عمومی از تیوپنتال سدیم، فنتانیل، میدازولام، هالوتان آتراکواریوم استفاده شد.در گروه دوم فضای مناسب مهره های Th12 - L3 سوزن بی حسی نخاعی، لیدوکایین، پتیدین، سالمندان اپیدورال وارد شد و لیدوکائین با دوز 4 میلی گرم/ کیلوگرم به حجم 18 سی سی + 2 سی سی بی کربنات تزریق گردید. سپس کاتتر اپیدورال به طول 8-5 سانتمتر در فضای اپیدورال گذاشته شد. بعد از یک ساعت 8 سی سی لیدوکائین 1% تزریق گردید. سپس لیدوکائین 1% به میزان 8 سی سی/ ساعت تا پایان عمل انفوزیون شد. به تمام بیماران میدازولام به عنوان آرام بخش داده شد. در هر گروه فشار خون سیستولیک و ضربان قلب، قبل از القاء بیهوشی و یک ساعت بعد از آن ثبت گردید. گازهای خون شریانی بیماران یک ساعت بعد از شروع عمل آنالیز شد. عوارض ضمن عمل در هر گروه با یکدیگر مقایسه گردید.در دوگروه فشار خون سیستولیک اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشت. در بیمار اپیدورال ضربان قلب از دقیقه 15 تا پایان عمل کاهش یافت و اختلاف معنی داری پیدا کرد (p<0.04). اسیدوز متابولیک در بیماران بیهوشی عمومی نسبت به اپیدورال تا حدی جبران شد. تعداد چهار اپیدورال به دلیل عدم همکاری و احساس تنگی نفس در اواسط عمل بیهوشی عمومی گرفتند. در هیچ گروهی افت فشار خون شدید مشاهده نشد.در نهایت با شرط انتخاب صحیح و همکاری بیمار روش بی حسی اپیدورال مداوم را به دلیل حداقل مسمومیت برای بیماران، در پیوند کلیه توصیه می کنیم که از کاتتر آن جهت کنترل درد پس از عمل می توان استفاده کرد.

لرز بعد از عمل یکی از عوارض ناخوشایند بعد از عمل است و شیوع آن حدود 60-5% و با عوارض تنفسی همودینامیک همراه است. ترامادول یکی از مخدرهای آگونیست µ است و عوارض جانبی آن کمتر از بقیه مخدرها است. دگزامتازون یکی از داروهای ضد التهاب است و گرادیان بین حررات مرکزی و پوستی را کاهش می دهد. در این تحقیق 165 بیمار به صورت تصافی انتخاب شدند. د رگروه اول یا گروه کنترل داروی ضد لرز تزریق نشد. در گروه دوم قبل از القاء بیهوشی 8 میلی گرم دگزامتازون و در گروه سوم 25 میلی گرم ترامادول هنگام دوختن پوست به بیماران تزریق شد. نتایج به دست آمده با روش تجزیه و تحلیل کای- اسکوار مقایسه شد. شیوع لرز در گروه اول 36.3% در گروه دوم 21.8% و در گروه سوم 9.1% مشاهده شد. اختلاف بین دو گروه کنترل و گروه ترامادول از نظر آماری مشخص بود (p<0.005). گروه دگزامتازون در حد وسط قرار داشت و جهت تایید یا رد اثرات ضد لرزی آن نیاز به جمع آوری نمونه بیشتری است. در تحقیق ما ترامادول 25 میلی گرم برای پیشگیری از لرز موثر بود و پیشنهاد می کنیم که ترامادول در بیماران به خصوص افراد سالمند و بیماران قلبی استفاده شود.

باد کردن کاف لوله تراشه موجب مهر و موم شدن آن در داخل تراشه و در نتیجه ایجاد سرفه و واکنش نسبت به لوله تراشه می شود که در طول خروج از بیهوشی عمومی یکی از شایع ترین معضلات علم بیهوشی محسوب می شود هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر پرکردن کاف لوله تراشه یا لیدوکایین به عنوان مخزن به منظور بی حس کردن مخاط و کاهش واکنشهای خروج از بیهوشی است.90 بیمار با ASA یک و دو که قرار بوده تحت بیهوشی عمومی برای جراحی انتخابی قرار گیرند به یک مطالعه آینده نگر، تصادفی شوده، دوسوکور وارد و به سه گروه تقسیم شدند (هر گروه 30 نفر). پس از لوله گذاری تراشه با لوله کافدار، در یک گروه کاف لوله تراشه با 5 سی سی از محلولهای نرمال سالین 0.9% (گروه N)، در گروه دوم لیدوکایین 4% (گروه LB) و گروه سوم یا 4 سی سی لیدوکایین 4% و 1 سی سی بی کربنات سدیم (گروه Lb) پر شد. پس از خارج کردن لوله در هنگام بیداری و بازگشت واکنشهای راه هوایی فشار متوسط شریانی، ضربان قلب، شیوع و شدت بروز باکینگ و شیوع گلودرد توسط یک ناظر بی طرف بررسی شد. اطلاعات توسط آزمون های آمار آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و استیودنت تی تست و آزمون کروسکال- والیس مورد بررسی قرار گرفتند.سه گروه از لحاظ عوامل دموگرافیک تفاوت معنی دار نداشتند (0.005<P). افزایش فشار متوسط شریانی، ضربان قلب به بیش از 20% پایه، شیوع باکینگ شدید و شیوع گلودرد به ترتیب در گروههای لیدوکایین- بیکربنات، لیدوکایین از گروه نرمال سالین کمتر بود (0.05>P).پر کردن کاف لوله تراشه با لیدوکایین به همراه بیکربنات یا به تنهایی موجب کاهش باکینگ و تغییرات همودینامیک می شود.

شایع ترین عوارض بعد از جراحی آدنوتانسیلکتومی تهوع و استفراغ است که می توانند سبب ایجاد مشکلات متعددی شوند. این تحقیق شوند. این تحقیق برای مقایسه تاثیر داروی دگزامتازون و متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی آدنوتانسیلکتومی طراحی گردید.60 بیمار کاندیدای عمل جراحی آدنوتانسیلکتومی که در سنین 12-2 سال و در کلاس 1 و 2 ASA قرار داشتند در دو گروه 30 نفری تقسیم شدند و بعد از القاء بیهوشی که در همه بیماران به یک صورت انجام گرفت در یک گروه متوکلوپرامید 0.3 میلی گرم/ کیلوگرم حداکثر 10 میلی گرم و در گروه دیگر دگزامتازون 0.15 میلی گرم/ کیلوگرم حدامثر 8 میلی گرم قبل از شروع جراحی تجویز شد. تهواع و استفراغ در کلیه بیمارن در مقطع زودرس (4-0 ساعت) و در مقطع تاخیری (24-4 ساعت) پس از عمل جراحی مورد بررسی قرار گرفت.نتایج به دست آمده از این تحقیق بدین صورت است که: متوکلوپرامید تنها بر روی تهوع در مقطع زودرس (4-0 ساعت) پس از عمل موثر بوده است (0.045=P).دگزامتازون با تفاوت معنی داری بر روی تهوع و استفراغ پس از عمل در مقطع تاخیری (24-4 ساعت) پس از عمل موثرتر از متوکلوپرامید بوده است (0.037=P).با توجه به کارآمدی و قیمت مناسب داروی دگزامتازون، استفاده از این دارو در کاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی پیشنهاد می شود.

ادم ریوی با منشا غیرقلبی بر اثر انسداد راههایی فوقانی به علت لارنگواسپاسم بعد از اعمال جراحی بیهوشی عمومی و لوله تراشه ایجاد می شود. این سندروم تحت عنوان ادم ریوی با فشار منفی در بیهوشی کلینیکی شناخته شده است.بیمار، مردی 60 ساله ای بود که با تشخیص کاتاراکت تحت عمل جراحی قرار گرفت. در ابتدای القاء بیهوشی به علت قدامی بودن لارنکس که غیر قابل پیش بینی بود لوله گذاری تراشه مشکل بود. در انتهای عمل بلافاصله پس از خروج لوله تراشه بیمار دچار لارنگواسپاسم شدید شد و متعاقب آن ترشحات فراوان کف آلوده صورتی رنگ از دهان خارج گردید. با شک نسبت به ادم ریوی فشار منفی پس از اقدامات درمانی و لوله گذاری مجدد تراشه بیمار به بخش مراقبتهای ویژه منتقل شد و تحت تهویه مکانیکی قرار گرفت. 2 روز پس از تهویه مکانیکی و اقدامات حمایتی در بخش مراقبتهای ویژه بیمار با موفقیت از دستگاه تهویه جدا و لوله تراشه وی خارج شد.ادم ریوی فشار منفی یک ادم ریوی با منشا غیرقلبی است که سبب ایجاد فشار داخل توراسیک منفی در برابر انسداد راه هوایی فوقانی شده و باعث شیفت مایع به داخل نسج بینابینی ریه می گردد. علایم و نشانه های آن شامل تاکی پنه، کوتاه شدن تنفس، رال های ریوی، تولید ترشحات فراوان صورتی رنگ و آبکی و کف آلود از ریه ها و کاهش اشباع اکسیژن خون شریانی است. در این بیمار با شک به ادم ریوی فشار منفی بلافاصله اقدامات حمایتی شدید از نظر برقراری راه هوایی و درمانهای دارویی مناسب و پایش کامل و تهویه کمکی در بخش مراقبتهای ویژه انجام گردید، که پس از 2 روز با توجه به حال عمومی و وضعیت کلینیکی مناسب بیمار، اقدام به قطع تهویه مکانیکی و خروج لوله تراشه گردید.

مولفان این مقاله در صدد بوده اند تا با بررسی بین دو داروی میدازولام و پروپوفول دریابند که اگر داروی القای بیهوشی در بیمارانی که تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر قرار می گیرند متفاوت باشد، آیا نیاز به داروی اینوتروپ برای جداکردن بیمار از گردش خون برون پیکری نیز تفاوت محسوسی پیدا می کند یا خیر؟ به این منظور 60 بیمار 40 تا 60 ساله که تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر در مرکز قلب شهید رجایی قرار گرفته اند در این مطالعه شرکت داده شدند. تمامی بیماران از جهت ASA در کلاس یک و دو قرار می گرفتند.