مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1386 | دوره:3 | شماره:2 (مسلسل 15) |تعداد مقالات:8

کلی فرم ها و اشریشیاکلی دارای نقش مهمی در کیفیت مواد غذایی از جمله شیر هستند و حضور آنها در این ماده غذایی بعنوان شاخص آلودگی مدفوعی در نظر گرفته می شود. چندین سویه از باکتری اشریشیاکلی بعنوان پاتوژن های غذا زاد معرفی شده اند. یک سویه مهم این باکتری O157:H7 است که به عنوان یکی از عمده ترین سویه های بیماری زای انسان معرفی شده است که از طریق مواد غذایی با منشا دامی به انسان منتقل می شود این سویه در انسان باعث کولیت هموراژیک و سندرم همولیتیک اورمیک می شود. این مطالعه بر روی 200 نمونه شیرخام تولیدی در استان چهارمحال و بختیاری به منظور تعیین میزان آلودگی به باکتری اشریشیاکلی O157:H7 صورت گرفت. بر روی نمونه ها طبق روش های استاندارد آزمون های میکروبی با استفاده از محیط غنی کننده آبگوشت اشریشیا حاوی آنتی بیوتیک نووبیوسین و سپس کشت بر روی محیط مکانکی سوربیتول صورت گرفت. کلنی های مشکوک جداشده و بر روی آنها آزمون IMViC انجام شد و سپس کلنی هایی که واکنش آنها با اشریشیاکلی مطابقت می کرد جهت تشخیص سروتیپ با استفاده از آنتی سرم O و H به روش آگلوتیناسیون مستقیم مورد آزمایش قرار گرفتند. از 200 نمونه شیرخام مورد آزمایش 83 مورد مشکوک به سروتیپ O157:H7 شناسایی شد که در نهایت 9 مورد اشریشیاکلی O157 جدا گردید که هیچ یک O157:H7 نبودند. در این مطالعه سایر سروتیپ های اشریشیاکلی نیز جداسازی شدند که شامل 22 مورد سروتیپ های Non O157 بودند. در بررسی مناطق مختلف جغرافیایی مشخص گردید که بیشترین میزان آلودگی (7.14%) به باکتری اشریشیاکلی O157 مربوط به منطقه غرب می باشد و کمترین میزان آلودگی (3.61%) به باکتری مذکور مربوط به منطقه شهرکرد (شمال) می باشد و در هیچیک از نمونه های شیر مربوط به مناطق جغرافیایی ذکر شده، آلودگی به باکتری اشریشیاکلی O157:H7 مشاهده نگردید.

به منظور مطالعه اثر تری یدوتیرونین، نمک و سرما بر میزان پروتئین های سرم خون 360 قطعه جوجه، گوشتی 7 روزه به طور تصادفی به چهار گروه شاهد، نمک، T3 و سرما تقسیم و در مکان های جداگانه تحت شرایط یکسان از نظر تغذیه، نور و شرایط بهداشتی نگهداری شدند. به جیره غذایی گروه 1.7 ppm, T3 هورمون تری یدوتیرونین (T3) و به آب آشامیدنی گروه نمک 0.3 گرم درصد نمک اضافه شد. گروه سرما در 15 درجه سانتی گراد و گروه شاهد تحت شرایط یکسان با سایر گروه ها (بجز از نظر فاکتورهای مورد مطالعه) نگهداری گردیدند. در 45 روزگی به طور تصادفی از هر گروه 10 قطعه انتخاب و از آنها خون گیری بعمل آمد. پروتئین تام به روش بیوره و بخش های پروتئینی به روش الکتروفورز ژل آگارز تفکیک و اندازه گیری گردید. آنالیز آماری یافته ها نشان داد میزان آلبومین در گروه T3 و پروتئین تام در گروه نمک به ترتیب کاهش و افزایش معنی داری در مقایسه با گروه شاهد داشته اند (P<0.05). میانگین میزان بتاگلوبولین ها در گروه نمک کاهش معنی دار و میانگین میزان آلفا گلوبولین ها در گروه نمک و سرما افزایش معنی داری را نشان می دهند (P<0.05). نتیجه گیری کلی اینکه مصرف T3 و نمک به ترتیب موجب کاهش آلبومین و افزایش آلفا گلوبولین ها و سرما افزایش آلفا گلوبولین ها را در پی خواهد داشت، اما در مجموع فاکتورهای فوق اثر معنی داری بر نسبت آلبومین به گلوبولین سرم خون ندارند.

غلظت کلسیم، فسفر، سدیم و پتاسیم سرم شیر در گاوهای هولشتاین شیری جهت تعیین 1) مقادیر ماهانه و فصلی الکترولیت های شیر. 2) مقایسه تغییرات ماهانه و فصلی الکترولیت ها و 3) تعیین ارتباط بین آنها در 12 ماه سال مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. تعداد 957 نمونه شیر از 100 واحد گاوداری به هنگام تحویل در کارخانه شیر پاستوریزه ارومیه در طی 12 ماه تهیه گردیدند. سرم شیر پس از طی مراحل چربی گیری و کازئین گیری جدا گردید. کلسیم و فسفر به روش اتوآنالیزر (RA-1000) ارزیابی گردید. سدیم و پتاسیم به روش نشر شعله ای (Flame Photometer, Jenway, UK) تعیین غلظت شدند. اطلاعات توسط نرم افزار SPSS آنالیز شدند. میانگین و خطای استاندارد کلی غلظت کلسیم، فسفر، سدیم و پتاسیم سرم شیر به ترتیب 61.7±0.32، 26.8±0.12، 32.6±0.18 و 17.8±0.17 میلی مول در لیتر بوده است. میانگین غلظت ماهانه الکترولیت ها، تفاوت معنی داری را نشان می دهد (P<0.001). پایین ترین غلظت برای کلسیم و سدیم در ماه اردیبهشت، فسفر در ماه خرداد و پتاسیم در فروردین ماه بوده است. کمترین و بیشترین غلظت فصلی برای کلسیم و فسفر به ترتیب بهار و زمستان و برای سدیم و پتاسیم به ترتیب پاییز و تابستان بوده است. آنالیز همبستگی وجود رابطه معنی دار ماهانه بین کلسیم و فسفر (r=0.27)، سدیم و پتاسیم (r=0.88) و کلسیم و پتاسیم (r=-0.23) را نشان داد. ارتباط سدیم و پتاسیم بطور مداوم در ماه های سال ولی کلسیم و فسفر برای 6 ماه بوده است. ضریب همبستگی فصلی بین کلسیم و فسفر 0.74، سدیم و پتاسیم 0.88 بوده است. می توان نتیجه گرفت که غلظت کلسیم و فسفر شیر در حدود گزارش شده توسط منابع برای گاوها بوده ولی سدیم شیر بیشتر و پتاسیم کمتر بوده است. وجود اختلاف ماهانه و فصلی بیانگر ثابت نبودن الکترولیت های شیر در طول سال بوده فصل بهار برای کلسیم و فسفر و فصل پاییز برای سدیم و پتاسیم برای جبران الکترولیت ها با روش تغذیه مهم خواهد بود. وجود روابط بین سدیم- پتاسیم و کلسیم- فسفر در شیر، هماهنگی فیزیولوژیکی عناصر فوق را به موازات بافت ها، خون و سایر ترشحات بدن آشکار می سازد، بنابراین با تنظیم مکمل های معدنی ضمن ارتقا کیفی الکترولیت های شیر، به حداکثر بازدهی اقتصادی نیز نایل شد.

پراکنش جغرافیایی پریان میگوها (آنوستراکا) در استان آذربایجان شرقی و شرایط اقلیمی و مشخصات حیاتی و غیرحیاتی از جمله عوامل فیزیکی و شیمیایی آب هر یک از منابع یا آبگیرهای مورد نظر در طی سال های 85-1383 مورد مطالعه قرار گرفت. از بین 18 برکه و آبگیر مختلف مورد مطالعه، پنج خانواده از گونه های در معرض انقراض پریان میگوها در مناطق زیر مشاهده گردید:Chirocephalus skorikowi (Chirocephalidae) در آبگیر آیقرگلی حوالی شهرستان بستان آباد، Branchinecta orientalis (Branchinectidae) در برکه هایی در مناطق زین الحاجیلو (خاصبان) حوالی شهرستان اسکو، تیمورلو در نزدیکی شهرستان آذرشهر و آلاقیه در شهرستان هشترود، Steptocephalus torvicornis (Streptocephalidae) در آبگیری در روستای قم تپه واقع در حومه شهرستان صوفیان، Branchinella spinosa (Thamnocephalidae) در آبگیری در نزدیکی روستای خاصلو نزدیک شهرستان آذرشهر Artemia sp. (Artemiidae) به صورت هم زیست با Branchinella spp. که در آبگیر خاصلو یافت شد اما احتمال وجود گونه های دیگر از پریان میگوها در این آبگیرها منتفی نمی باشد. پریان میگوها در آبگیرهای فوق، در محدوده زمانی اوایل فروردین ماه با درجه حرارت آب حدود 12oC تا اوایل تیرماه با درجه حرارت آب حداکثر 28oC و دامنه 6.5pH الی 8.3 و دامنه شوری حدود صفر تا 32 گرم در لیتر مشاهده شدند. میانگین تعداد سیست های پریان میگوهای ماده صید شده در آبگیرهای آیقرگلی، تیمورلو و قم تپه به ترتیب 305±5.9، 410±13.6 و 477±10.5 عدد در سال 1384 بود که بیانگر هم آوری بالای آنها می باشد همچنین میانگین قطر سیست های پریان میگوهای ماده جمع آوری شده از نقاط مختلف آبگیرهای آیقرگلی، تیمورلو، قم تپه و زین الحاجیلو به ترتیب 356±8.8، 320±11.5، 307±15.6 و 344±7.4 میکرون بود که بیانگر اندازه مناسب آنها به ویژه پس از کپسول زدایی برای تغذیه نوزادان آبزیان می باشد. رنگ پریان میگوها بسته به رژیم غذایی آبگیرها از سفید براق تا خاکستری، قهوه ای و قرمز متغیر بود اما غالبا بین افراد هر یک از آبگیرها ثابت بود. فون جانوری هم زیست آنها شامل تخم قورباغه، افی پیوم دافنی، سیکلوپس، لارو شیرونومیده، آپوس، لاروسنجاقک، سوسک آبی، عنکبوت آبی بود.

تنوع ژنتیکی و حفظ ذخایر ژنتیکی از اهداف مهم اصلاح نژادی محسوب می شوند. استفاده از نشانگرهای ملکولی در سال های اخیر جهت تعیین تنوع ژنتیکی بین جمعیت ها و حیوانات حفاظت شده کاربرد گسترده ای یافته است. میزان چند شکلی بدست آمده از این نشانگرهای ژنتیکی یکی از پارامترهای قابل ارزیابی برای مطالعه جمعیت های مختلف و درک تفاوت های ژنتیکی بین جمعیت ها است. اطلاعات تاریخچه ای گوسفندان نژاد قزل نشان می دهد که میزان چندقلویی در این نژاد حدود 20% است. با توجه به اینکه ژن FecB یکی از مهمترین ژن های موثر بر چند قلوزایی است، این تحقیق به مطالعه میزان چند شکلی 3 جفت پرایمر ریز ماهواره متصل به ژن چند قلوزایی (Oar HH55, Oar HH35, BM1329) FecB در 30 گوسفند نژاد قزل ایرانی پرداخته است. نتایج حاصله از انجام واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) و الکتروفورز ژل آکریلامید واسرشت نشده نشان داد که جفت پرایمر 6 Oar HH55 آلل، جفت پرایمرهای BM1329 و Oar HH35 به ترتیب 5 و 9 آلل تولید کردند. میزان هموزیگوسیتی و هتروزیگوسیتی در جفت پرایمرهای Oar HH55 به ترتیب 0.0667 و 0.9333، در جفت پرایمرهای BM1329 به ترتیب 0.09 و 0.91 و برای جفت پرایمرهای Oar HH35 به ترتیب 0.04 و 0.96 مشاهده گردید. تعداد آلل موثر برای جفت پرایمر 5.4955 Oar HH55، جفت پرایمر 4.6031 BM1329 و جفت پرایمر 7.3421 Oar HH35 می باشد. میزان شاخص شانون برای پرایمرهای BM1329, Oar HH55 و Oar HH35 بترتیب 1.7461، 1.5698 و 2.0786 بدست آمد. نتایج بدست آمده نشان داد که هر سه جایگاه مورد مطالعه از حالت تعادل هاردی- وینبرگ انحراف دارند.

این مطالعه بر روی 190 کبوتر و 64 قطعه ماکیان خانگی از مناطق مختلف شهر اهواز از نظر آلودگی به تریکوموناس، با تهیه سوآب از ناحیه دهان و حنجره و به روش گسترش مرطوب روی لام انجام گرفت. از بین 190 کبوتر مورد مطالعه، 150 کبوتر (78.94%) به تریکوموناس گالینه آلوده بودند اما هیچ کدام از 64 قطعه ماکیان به تریکوموناس آلوده نبودند، بالاترین و کمترین میزان آلودگی کبوتران به ترتیب در مناطق جنوب (81.66%) و شرق اهواز (75%) بود. کمترین میزان آلودگی در کبوتران بالای 3 سال مشاهده گردید و میزان آلودگی در فصل گرم (81.55%) نسبت به فصل سرد (74.81%) بیشتر بود. کبوتران از نظر جنس تفاوت چندانی به آلودگی نشان ندادند. این بررسی نشان داد آلودگی به تریکوموناس در بین کبوتران شهر اهواز بسیار شایع می باشد و میزان آلودگی با افزایش سن کبوتران کاهش می یابد.

در این مطالعه تعداد 5 راس گاو شیری دو رگ دارای چرخه فحلی انتخاب شدند. این گاوها ابتدا به عنوان گروه کنترل و پس از طی یک چرخه فحلی به عنوان گروه درمان مورد استفاده قرار گرفتند. چرخه فحلی گاوها در هر دو گروه به روش دو تزریق PGF2a همزمان گردید. دوز دوم PGF2a در روز هفتم یا هشتم سیکل فحلی تزریق گردید و 6 ساعت پس از آن، کتوپروفن در گروه درمان و نرمال سیلین در گروه کنترل در تمام گاوها تجویز شد که به مدت چهار روز، به فاصله هر 24 ساعت تکرار گردید. پیش از تزریق دوز دوم PGF2a جمع آوری نمونه های خون و ادرار انجام شد. پارامترهای مربوط به عملکرد کبد و کلیه در خون و ادرار در روزهای اول، سوم، ششم و نهم سیکل بعد اندازه گیری شد. پروژسترون در روز قبل از آزمایش، روز فحلی و شش روز پس از فحلی اندازه گیری شد. پارامترهای مربوط به عملکرد کلیه شامل کراتینین سرم، BUN، کراتینین ادرار و تجزیه کامل ادرار و پارامترهای مربوط به عملکرد کبد شامل پروتئین تام، کلسترول، AST، GGT و آرژیناز تغییرات معنی داری که بیانگر نارسایی و آسیب کبد و کلیه باشد، نشان ندادند (P>0.05). در مجموع این مطالعه بیانگر آن است که کتوپروفن در گاوهای شیری در دوز و دوره مصرف شده، تغییرات معنی داری در فاکتورهای اندازه گیری شده مربوط به فعالیت کبد و کلیه بوجود نمی آورد، ولی می تواند سبب اختلال در بروز علایم فحلی و افزایش معنی دار پروژسترون سرم خون در روز ششم بعد از فحلی گردد که این اختلالات تولید مثلی ناشی از نارسایی در عملکرد کبد و کلیه نمی باشد.

هدف از این بررسی تعیین میزان آلودگی پنیرهای محلی به گروه های سرمی انتروپاتوژن اشریشیاکلی بود که برای این منظور طی تابستان سال 1384، هفتاد و هفت نمونه پنیر به صورت تصادفی از فروشگاه های مختلف شهر کرمان جمع آوری شد. نمونه ها در شرایط کاملا استریل تهیه و پس از کشت در محیط های اختصاصی، بوسیله آزمایش های بیوشیمیایی بررسی گردید. از بین 77 نمونه اخذ شده 76 مورد (98.7%) اشریشیاکلی جدا گردید که در این بین 15(19.84) باکتری متعلق به گروه سرمی انتروپاتوژن (EPEC) بودند. سویه های اشریشیاکلی انتروپاتوژن از 8 گروه سرمی مختلف شامل O142(IV,I), O114(IV), O86(II), O26(I), O128(II), O119(II), O127(II) بودند. بیشترین فراوانی مربوط به گروه سرمی O127 بوده و O119 و O128 بعد از آن قرار داشتند. همه گروه های سرمی جداشده برای انسان بیماری زا می باشند.جداسازی درصد بالای آلودگی به اشریشیاکلی در پنیرهای محلی می تواند در اثر عدم رعایت نکات بهداشتی در مراحل تولید، توزیع، نگهداری و غیر پاستوریزه بودن شیرهایی باشد که برای تهیه پنیر به کار رود. بنابراین نظارت کامل و مدیریت بهداشتی دقیق در مراحل فوق و استفاده از شیرهای پاستوریزه می تواند از آلودگی به اشریشیاکلی و میزان عفونت های ناشی از آن بکاهد.