با توجه به استاد محوربودن آموزش پزشکی در کشور ما، عملکرد اعضا هیات علمی هنوز یکی از مهم ترین عوامل دخیل در دستیابی به اهداف آموزشی بشمار می رود.طی یک مطالعه توصیفی مقطعی به روش نمونه گیری در دسترس تعداد 213 نفر از 279 نفر اعضا هیات علمی رسمی و پیمانی استادیار به بالا از طریق تکمیل پرسشنامه وارد این مطالعه شدند.از گروههای علوم پایه 73.55% و از گروههای بالینی 76.34% و در کل گروههای آموزشی 34.76% وارد مطالعه شدند.بیشترین میزان مشارکت در مطالعه در گروههای بالینی مربوط به ارتوپدی، پاتولوژی، روانپزشکی، پوست و اعصاب و کمترین آن مربوط به رادیولوژی بود. میانگین امتیاز فعالیت آموزشی در گروههای بالینی 71.54% (سقف 80) و گروههای علوم پایه 66.98 و در کل گروههای آموزشی 69.26% می باشد. میانگین درصد احراز شرط پژوهش (امتیاز بالای 15) در گروههای علوم پایه 60%، گروههای بالینی 36.83% و در کل گروههای آموزشی 38.97% بود. بررسی کمی یافته حاکیست، با اینکه میانگین امتیاز فعالیت آموزشی به حداکثر نزدیک بوده و در بالینی بیشتر از علوم پایه است، براساس فیدبک اخذ شده از فراگیران، وضعیت آموزش نظری و بالینی چندان مطلوب نمی باشد. نتایج ارزشیابی فعالیتهای پژوهشی بعلت مستند بودن فعالیتها، اعتبار بیشتری دارند. ضمنا با توجه به اینکه شاخصهای آموزشی تا حد زیادی برگرفته از آیین نامه ارتقا اعضای هیات علمی است می توان نتیجه گرفت که این آیین نامه نیاز به بازنگری جدی دارد.با توجه به نقش افزایش میزان بهره وری اعضای هیات علمی در پیشبرد اهداف آموزش پزشکی، باید مراکز مطالعات و توسعه آموزش پزشکی در دانشکده پزشکی برای انجام ارزشیابی موثر و کارآمد تقویت شده و در بیمارستانهای تابعه از کارشناسان آموزش در جهت درک بهتر وضعیت موجود و کسب اطلاعات لازم برای تصمیم گیری در خصوص ارتقا آموزش پزشکی استفاده کرد.