Medical Sciences Journal of Islamic Azad University,Tehran Medical Branch
Year:2007 | Volume: | Issue: |Papers Count:10

سابقه و هدف: پروتئینهای نوترکیب به دست آمده از ویروس HIV می توانند به عنوان یک ایمونوژن و تحریک کننده سیستم ایمنی باشند. از مهمترین آنها می توان به پروتئینهای داخلی (gag) و سطحی ویروس (Env) اشاره کرد. در این تحقیق به بررسی ساختار ایمونوژنیسیته پروتئین نوترکیب gp41-p24 به دست آمده از ویروس HIV می پردازیم.روش بررسی: در مطالعه تجربی حاضر، پروتئین نوترکیب gp41-p24 که قبلا توسط روشهای کلونینگ تهیه گردیده و به حالت Unfold نگهداری می شد با روشهای رقیق سازی پروتئین از حالت Unfold به حالت Refold در آمد. وزن مولکولی و غلظت پروتئینها با روشهای الکتروفورز و اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد. Refolding پروتئین با استفاده ازالکتروفرز با ژل Native و دستگاه Circular Dichroism) CD) بر اساس تغیرات ساختار دوم پروتئین ارزیابی شد. فعالیت ایمنی و ساختار ایمونوژنیسیته این دو پروتئین با استفاده از تست الایزا و وسترن بلات بر اساس نوع پروتئین و میزان جذب نوری (OD) ثبت شد.یافته ها: نتایج نشان داد که وزن مولکولی این دو پروتئین 32 کیلودالتون می باشد و از خلوص کامل برخوردارند. Refolding پروتئین از طریق ژل Native مشاهده شد. در این پروتئین افزایش ساختارهای Helix و Beta و کاهش ساختار Random (درمقایسه با پروتئین Unfold) پدیدارگردید. همچنین واکنش ایمنی در پروتئین استاندارد و Refold شده با آنتی بادهای موجود در سرم بیماران کنترل مثبت HIV مشاهده گردید و با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه اختلاف معنی داری بر حسب نوع پروتئین مشاهده نشد.نتیجه گیری: تحقیقات نشان داد که پروتئین نوترکیب gp41-p24 به دست آمده از ویروس HIV بعد از Refolding دارای فعالیت ایمونوژنی می باشد و از آن می توان به عنوان یک ایمونوژن در ایمونیزاسیون و تحریک سیستم ایمنی استفاده کرد.

سابقه و هدف: اگرچه اسفنکتروتومی داخلی جانبی یک روش جراحی موثر در درمان فیشر آنال مزمن می باشد، اما می تواند با عوارض جدی همراه باشد که از همه ناراحت کننده تر برای بیمار بی اختیاری در دفع گاز و نشت مواد مدفوعی می باشد. با هدف اجتناب از عوارض احتمالی فوق الذکر، ما روش فیشرکتومی را به عنوان یک درمان جراحی جایگزین بررسی می کنیم.روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی، 62 بیمار به صورت متوالی از یک نمونه گیری مقطعی انتخاب و به دو گروه تقسیم شدند. 30 بیمار تحت عمل جراحی به روش فیشرکتومی (F) و 32 بیمار تحت عمل جراحی به روش اسفنکتروتومی داخلی جانبی (LIS) قرار گرفتند. بعد از یک پیگیری 22 ماهه، نتایج دو روش را از نظر برطرف شدن علایم، عود بیماری و عوارض عمل مقایسه و نتایج با آزمون کای دو آنالیز شد.یافته ها: تمام بیماران در هر دو گروه در هفتة اول بعد از عمل بدون درد و خونریزی شده بودند. در هر گروه فقط در یک بیمار احتباس ادراری دیده شد. بی اختیاری در دفع گاز در 2 بیمار (2/6%) در گروهی که LIS شده بودند، وجود داشت در حالیکه هیچ بیماری در گروه F بی اختیاری نداشت. یک بیمار (1/3%) در گروه LIS عود فیشر داشت در حالیکه هیچ بیماری در گروه F عود نداشت. هیچ بیماری در این دو گروه تنگی مقعد یا عفونت اطراف مقعد پیدا نکرد. تمام زخم ها در 8 هفته بهبود یافتند. 29 بیمار (6/96%) در گروه F و 28 بیمار (5/87%) در گروه LIS از عمل جراحی احساس رضایت داشتند.نتیجه گیری: با توجه به عوارض جانبی پایین و حفظ اسفنکتر، فیشرکتومی می تواند به عنوان روش ارجح در درمان فیشر آنال مزمن مطرح شود.

سابقه و هدف: دیابت ملیتوس و عوارض حاصل از آن یکی از مسایل مهم بهداشت جوامع انسانی است. ورزش بطور عموم برای بیماران دیابتی نوع 1 و 2 توصیه می شود زیرا موجب افزایش برداشت گلوکز، حساسیت انسولینی بافت و کاهش چربی بدن می گردد.نفروپاتی دیابتی از عوامل عمده در نارسایی کلیوی بیماران دیابتی می باشد. هدف از این مطالعه تعیین نقش ورزش تریدمیل در نفروپاتی دیابتی تجربی بود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 56 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و وزن 300-250 گرم انتخاب و در دو گروه 28 تایی توزیع و سپس با استفاده از داروی استرپتوزوتوسین (50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) به روش تزریق داخل صفاقی در آنها دیابت ایجاد گردید. گروه تیمار در شرایط معمول تغذیه و نگهداری شدند و به مدت 12 هفته هر هفته 5 روز و هر روز 1 ساعت تحت ورزش منظم تریدمیل قرار گرفتند. گروه شاهد در این مدت بدون هیچگونه فعالیت فیزیکی و ورزشی در همان شرایط معمول تغذیه نگهداری شدند. پس از گذشت 12 هفته از بافت کلیه هر دو گروه نمونه برداری و پس از پایدارسازی در فرمالین بافری 10 درصد با استفاده از روش های معمول تهیه مقاطع آسیب شناسی برش های با ضخامت 6-5 میکرون و رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین تهیه گردید.یافته ها: مطالعات آسیب شناسی بافتی در گروه شاهد نشانگر تغییرات پاتولوژیک نظیر گلومرواسکلروزیس، آرتریولواسکلروزیس، تجمع پیرامون عروقی، حضور کست های هیالنی در توبول های کلیوی، آسیب دژنراتیو در سلول های توبولی و پروتئین اوری بود، در حالی که این تغییرات در گروه تیمار بسیار حداقل و اختلاف میانگینها بین دو گروه معنی دار بود.نتیجه گیری: ورزش تریدمیل می تواند باعث کاهش تغییرات پاتولوژیک و بهبودی نسبی در موارد نفروپاتی های دیابتی در بیماران دیابتی گردد که دلیل آن کاهش میزان هموگلوبین گلیکوزیله، استرس های اکسیداتیو، هیپرگلیسمی، VLDL، بیان ژن تنظیم گر آپوپتوزیس، TGF-β و افزایش هپارین سولفات پروتئوگلیکان، هپارین سولفات، HDL، فاکتور رشد شبه انسولینی و اپیدرمی می باشد.

سابقه و هدف: دامنه هر یک از شکل موجهای (I-V) پاسخ شنوایی ساقه مغز در زمان ثبت با تکرار میزان تحریک 5pps خیلی کوتاه است که با افزایش این میزان تحریک می توان امکان دستیابی به امواج شفافتر نسبت به ثبت آنها در میزان تحریک کمتر را تضمین کرد. افزایش تکرار میزان تحریک ساقه شنوایی مغز از یک طرف، امکان ارایه پاسخ سریعتر را فراهم می آورد و از طرف دیگر زمینه تفسیر آن دسته از اختلالاتی که با میزان تحریک کمتر ساقه شنوایی مغز امکان پذیر نیست، مهیا می سازد. لذا این مطالعه به منظور دستیابی به اطلاعات جامعتر در اثر تکرار میزان تحریکهای صوتی بر پاسخ ساقه شنوایی مغز بر حسب سن و جنس انجام گرفت.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی مقدار تاثیر تکرار هریک از میزان تحریکهای 5pps، 10pps، 20pps، 50pps و 100pps بر زمان وقوع دو شکل موج  I، V و اختلاف فواصل بین آنها (I-V) بر حسب افزایش سن در دو جنس زن و مرد با انتخاب 63 زن و مرد سالم در سنین مختلف، و با استفاده از 3 الکترود ثبت شد.یافته ها: با افزایش سن در هر دو جنس، زمان وقوع هر یک از شکل موجهای I و V و اختلاف فاصله بین آنها (I-V) نیز افزایش یافت. زمان وقوع هر یک از شکل موجها و اختلاف بین آنها در زنان نسبت به مردان کمتر بود. افزایش تکرار میزان تحریک بر نقاط مختلف مسیر شنوایی تا ساقه مغز از 5pps به 100pps منجر به افزایش زمان وقوع شکل موجها و اختلاف بین آنها در همه سنین و هر دو جنس شد.نتیجه گیری: میزان تغییر زمان وقوع شکل موجها I و V در دو گروه سنی هر دو جنس با افزایش تکرار میزان تحریک از 50pps به 100pps بیشتر و این تغییر زمان در 50pps چشمگیرتر است. همچنین این تغییرات در شکل موج V نسبت به شکل موج I در سنین مختلف هر دو جنس قابل ملاحظه است.

سابقه و هدف: در این پژوهش جهت بررسی اثر عصاره انار (PJ) بر استئوآرتریت (OA) از تزریق داخل مفصلی منویدواستات (MIA) در مفصل تیبوفمورال موش سوری استفاده شده است. آب انار به علت دارا بودن خواص آنتی اکسیدان و همچنین اثرات پیشگیرنده در بیماریهای قلبی، از مقبولیت زیادی برخوردار است، اما تاکنون هیچ مطالعه هیستوپاتولوژیکی در حیوانات جهت بررسی اثرات آن در جلوگیری از تخریب غضروف مفصلی و یا ترمیم آنها انجام نشده است.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، ابتدا تغییرات هیستوپاتولوژیک استخوان ساب کندرال و غضروف مفصل زانوی موش سوری در طی 1، 14 و 28 روز بعد از تزریق  0/1mgمنویدواستات (MIA) مورد بررسی قرار گرفت. سپس اثرات تجویز خوراکی عصاره انار در گروههای مختلف بررسی گردید. در گروه اول عصاره انار با دوز 4ml/kg ، در گروه دوم عصاره انار با دوز 10ml/kg  و در گروه سوم عصاره انار با دوز 20ml/kg تجویز و تغییرات هیستوپاتولوژیک در مفاصل زانو دو هفته بعد مورد مطالعه میکروسکوپی قرار گرفت.یافته ها: مراحل اولیه استئوآرتریت از نظر پاتولوژیکی شامل مناطقی از دژنراسیون و نکروز کندروسیت هاست که گاهی اوقات تمامی ضخامت غضروف مفصل را درگیر می سازد. تغییرات استخوان ساب کندرال و پروتئوگلیکان شامل کلاپس ترابکول های استخوانی، فیبروز و نکروز و پرولیفراسیون سینوویوم می باشد. تجویز عصاره انار در گروه های مختلف موش سوری به صورت وابسته به دوز مانع از اثرات MIA در ایجاد OA می شود. این اثرات به ویژه در گروههایی که دوز بالاتری از عصاره انار را دریافت کردند، به طور موثری مشاهده گردید که از آسیب کندروسیت ها جلوگیری به عمل آورده و تغییرات کمتری در پروتئوگلیکان ایجاد شده است.نتیجه گیری: تزریق تک دوز داخل مفصلی MIA منجر به آسیب سریع و پیشرونده غضروف مفصلی شده که دقیقا استئوآرتریت در انسان را تقلید می نماید. در این پژوهش، اثر عصاره انار در بهبودی آسیبهای هیستوپاتولوژیک غضروف مفصل موش سوری مورد تائید قرار گرفت.

سابقه و هدف: کارآزمایی های بالینی اندکی در زمینه تاثیر روشهای مختلف تنش زدایی بر سطوح اضطراب و کیفیت زندگی بیماران پس از جراحی قلب انجام شده است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر یک برنامه آموزشی تنش زدایی تدریجی عضلانی بر اضطراب و کیفیت زندگی بیماران مضطرب پس از جراحی بای پس عروق کرونر است.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی بر روی 110 بیمار دارای اضطراب متوسط و بالاتر که بصورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند، صورت پذیرفت. پرسشنامه های سنجش اضطراب صفت/حالت اسپیلبرگر و کیفیت زندگی SF-36 برای جمع آوری اطلاعات در مرحله قبل و 1 ماه بعد از مداخله استفاده شد. برای بیماران گروه آزمون برنامه آموزش تنش زدایی تدریجی عضلانی اجرا شد. گروه کنترل نیز مراقبتهای روتین کلینیک بازتوانی قلبی را دریافت می کردند.یافته ها: یافته ها نشان داد که کاهش معنی داری در میزان اضطراب صفت (P=0.001) و اضطراب حالت (P=0.001) در گروه آزمون پس از مداخله نسبت به گروه کنترل به وجود آمد. ضمنا در همه ابعاد کیفیت زندگی شامل عملکرد جسمانی (P=0.00001)، محدودیت نقش جسمانی (P=0.03)، درد بدنی (P=0.00001)، سلامت عمومی (P=0.00001)، نیروی حیات (P=0.00001 )، عملکرد اجتماعی (P=0.001)، سلامت روانی (P=0.00001) و محدودیت نقش روانی (P=0.00001) تفاوت معنی داری بین گروه آزمون و کنترل وجود داشت.نتیجه گیری: تنش زدایی تدریجی عضلانی می تواند بعنوان یک ابزار قوی جهت افزایش کیفیت زندگی و کاهش میزان اضطراب بیماران مضطرب پس از جراحی قلب مطرح باشد.

سابقه و هدف: آلرژی شغلی یکی از مباحث اصلی در زمینه بهداشت کار بوده و به عنوان یکی از معضلات اصلی در کارخانجاتی که کارگران آنها با آلرژن ها تماس دارند، محسوب می شود. شیوع آلرژی شغلی در مطالعات پیشین 8 تا 50 درصد اعلام شده است. این مطالعه با هدف بررسی شیوع انواع مختلف آلرژی شغلی و مواد آلرژی زا در بین کارگران کارخانجات نساجی شهر کاشان انجام پذیرفت.روش بررسی: این مطالعه در قالب یک طرح توصیفی مقطعی و با حجم نمونه 437 نفر از کارگران مذکر شاغل در کارخانجات نساجی شهر کاشان در سال 1385 انجام شد. نحوه نمونه گیری به صورت تصادفی ساده (از میان کارگران 7 کارخانه) و ابزار جمع آوری نمونه شامل پرسشنامه و مصاحبه رودررو با افراد بود.یافته ها: آلرژی تنفسی و پوستی به ترتیب با 3/36 درصد و 1/27 درصد شایعترین انواع آلرژی در بین کارگران بودند. شایعترین محل عوارض پوستی، دست (44.4%) و صورت (27.8%) بودند. استعمال سیگار، نوع الیاف در معرض تماس و قدیمی یا جدید بودن دستگاهها در نوع آلرژی و محل آن موثر بودند.نتیجه گیری: محیطهای کاری سالم تر و تهویه بهتر و نیز بکارگیری کارگرانی که سابقه بیماریهای آلرژیک و استعمال سیگار و سابقه خانوادگی ندارند، می تواند تاثیر بسزایی در کاهش شیوع آلرژی شغلی داشته باشد.

سابقه و هدف: تسکین درد یک نیاز اساسی و حق همه افراد است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر تکنیک انحراف فکر بر میزان درد بیماران جراحی حاد شکمی در بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر مشهد صورت گرفت.روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی است. نمونه های پژوهش را 50 نفر از بیماران بستری در بخشهای جراحی عمومی تشکیل می دهند که واجد کلیه مشخصات افراد مورد پژوهش در این مطالعه بودند که به صورت تدریجی مبتنی بر هدف انتخاب شدند. از پرسشنامه برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد.یافته ها: در این پژوهش 62% بیماران قبل از انجام تکنیک انحراف فکر دارای درد زیاد بودند و بعد از انجام تکنیک مذکور 58% از درد متوسط رنج برده اند و میانگین درد قبل از انجام روش انحراف فکر 88/7 و بعد از انجام آن 38/4 و انحراف معیار 90/0 بوده است و حداکثر تاثیر انحراف فکر بر کاهش درد بیمارانی که عمل جراحی فتق رانی مختنق داشته اند با میانگین 90/0±14/4 و حداقل تاثیر آن در بیمارانی که تحت عمل جراحی برداشتن سنگ کیسه صفرا از طریق لاپاراسکوپ قرار گرفته اند با میانگین 93/0±45/2 بود.نتیجه گیری: تکنیک انحراف فکر بر میزان درد بیماران جراحی حاد شکمی تاثیر دارد.

سابقه و هدف: میکروگلاندولر هیپرپلازی اندوسرویکس، پرولیفراسیون خوش خیم غدد اندوسرویکس می باشد. فرم فلورید آن ممکن است با آدنوکارسینوما اشتباه گردد.مورد بیماری: خانم 27 ساله ای در هفته 37 بارداری با شکایت کاهش حرکت جنین و برای اولین بار در طی بارداری به پزشک مراجعه می کند. در معاینه واژینال، توده پولیپوئید بزرگ شکننده ای در دهانه رحم دیده می شود. نمونه برداری از توده جهت بررسی پاتولوژی انجام می گیرد و آدنوکارسینوما گزارش می گردد. بیمار از ادامه درمان امتناع می نماید. 40 روز بعد از زایمان بیمار مجدد به پزشک مراجعه می نماید. در معاینه سرویکس کاملا طبیعی بوده و توده ای دیده نشد. کلپوسکوپی و نمونه برداری از سرویکس از چندین محل انجام می گیرد که هیپرپلازی میکروگلاندولر اندوسرویکس گزارش می گردد. بیمار تا 2 سال بعد از زایمان پیگیری شده و تاکنون مشکلی نداشته است.نتیجه گیری: با در نظر گرفتن سابقه بالینی، یافته های هیستومورفولوژیک و ایمنوهیستوشیمی این بیمار مورد میکروگلاندولر هیپرپلازی اندوسرویکس فرم Florid  است که در جریان بارداری حادث شده است.

سابقه و هدف: آموزش مراقبت از خود به بیمار مبتلا به سکته مغزی و خانواده وی رکن اصلی در اقدامات توانبخشی است. برای تسهیل انتقال مبتلایان به سکته مغزی از مراکز مراقبت حاد به جامعه و برای اطمینان از تداوم مراقبتها، برنامه های حمایتی اولیه بعد از ترخیص باید اجرا و ارزیابی شوند. هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر آموزش مراقبت از خود بر توانبخشی مبتلایان به سکته مغزی همی پلژیک ترخیص شده از بیمارستان بود.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 80 بیمار که به طور تصادفی به دو گروه 40 نفری مطالعه و شاهد تقسیم شده بودند، انجام گرفت. در مرحله اول، اطلاعات مربوط به مشخصات فردی و توانایی عملکرد واحدهای مورد پژوهش دو گروه به وسیله پرسشنامه جمع آوری شد. سپس به گروه مورد آموزش مراقبت از خود جهت توانبخشی داده شد. مرحله دوم پژوهش برای گروه مورد 45 روز پس از آخرین جلسه آموزش مراقبت از خود انجام شد. گروه شاهد نیز بعد از 45 روز از آزمون نوبت اول ارزیابی مجدد شدند.یافته ها: نتایج نشان داد بین میانگین امتیازات کسب شده در حیطه های مختلف عملکرد واحدهای مورد پژوهش گروه مورد قبل و بعد از آموزش اختلاف آماری معنی داری وجود دارد. همچنین اختلاف آماری معنی داری بین عملکرد گروه مورد بعد از آموزش و گروه شاهد بعد از زمان آموزش وجود دارد. آزمون آماری t مستقل نیز نشاندهنده افزایش میزان عملکرد گروه مورد بعد از آموزش نسبت به گروه شاهد بعد از زمان آموزش می باشد (0.0001>P).نتیجه گیری: آموزش مراقبت از خود به مبتلایان به سکته مغزی همی پلژیک، منجر به بهبود عملکرد در این بیماران می گردد و همچنین احتمال بروز عوارض و بازگشت دوباره بیماران به بیمارستان را کاهش می دهد.