مجله دانشگاه علوم پزشکی اراک (ره آورد دانش)
سال:1380 | دوره:4 | شماره:4 (پیاپی 17) |تعداد مقالات:11

مقدمه: بیماری گریوز شایع ترین عامل تیروتوکسیکوز منتشر (80-60%) است و علت آن یک واکنش خود ایمنی است که با تولید IgG و اتصال به گیرنده های TSH سبب هیپرپلازی، هیپرتروفی و افزایش ترشح هورمون تیرویید می شود. ضمنا سلول های T نیزبا ترشح اینترفرون گاما به طورموضعی، سبب افزایش گیرنده های TSH و در واقع افزایش آنتی ژن بافتی و تقویت واکنش خود ایمنی می شود. درمان با داروهای ضد تیرویید منجر به ایجاد خاموشی طولانی مدت در 40-30% موارد می شود. این مطالعه در صدد بررسی اثر اضافه کردن لووتیروکسین به رژیم درمانی معمول، درکاهش عود طولانی مدت تیروتوکسیکوز است. رژیم درمانی باید رادیواکتیو وجراحی عمومی گرچه با درصد بالایی منجر به خاموشی می شود، اما به علت عوارض شدید و طولانی، کمتر ازسوی متخصصین پذیرفته شده است. روش کار: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی انجام شده، اثر دو رژیم درمانی متی مازول، پروپرانولول و لووتیروکسین (گروه A) با متی مازول و پروپرانولول (گروه B) درکاهش میزان عود طولانی گردیده بیماری گریوز بررسی و مقایسه شده است و پس از کنترل تظاهرات سمپاتیک، پروپرانولول هردو گروه درمانی قطع شده است. نتایج : درطول مدت 7 سال 262 بیمار مطالعه را به پایان بردند که با استفاده از جدول اعداد تصادفی 137 نفر در گروه A و 125 نفر درگروه B قرار گرفتند. حداکثر سن شیوع در این مطالعه دهه 5-4 بود و 52.3% بیماران دارای گواتر درجه II بودند. میزان عود 3 سال پس از قطع درمان در گروه A 36.4% و در گروه B 61.6% بود. نتیجه گیری: اغلب بیماران از نظر سنی در دهه های 5-3 می باشد. سن بیماران در این تحقیق، جوان تر از گزارشات غربی (دهه پنجم و ششم) بوده ولی تظاهرات بالینی تفاوت چندانی با گزارش سایر مطالعات ندارد. نتایج حاصله از این مطالعه با دو روش درمانی فوق با استفاده از روش آنالیز(OR) Odds Ratio مورد مقایسه قرار گرفت. با محاسبه (OR) که در گواتر درجه I، 0.27، درجه II، 0.29 و درجه III، 0.32 درسطح خطای 0.05 معنی دار است که نشان از موثر بودن رژیم دارویی A در کاهش عود طولانی مدت بیماری پس از قطع درمان دارد. در گواتر درجه IV شانس عود تفاوت معنی داری ندارد.

مقدمه: خانواده آنزیمی گلوتاتیون - اس - ترانسفرازها درسم زدایی ترکیبات، ایفای نقش می نمایند. GSTهای انسانی به چهار گروه θ ,α , µ , π تقسیم می شوند که GSTM1 یکی از اعضاء گروه GSTµ می باشد. تحقیقات متعدد نشان داده اندکه فقدان پروتئین GSTM1 با افزایش شانس ابتلا به چندین سرطان ارتباط دارد. روش کار: در این مطالعه چند شکلی ژنتیکی GSTM1 بین اگزون 5 و 6 با استفاده از تکنیک واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) در 40 بیمار مبتلا به سرطان معده و 80 نفر سالم ( به عنوان گروه شاهد) مقایسه گردید. همچنین در فرم جمع آوری اطلاعاتی با مشخصاتی همچون جنسیت، سن، عادت به استعمال سیگار و سابقه بدخیمی در خویشاوندان درجه اول، ثبت گردید. نتایج: فراوانی ژنوتیپ  null(افرادی که برای حذف در ژن GSTM1 هموزیگوت می باشند) در گروه شاهد و سرطان معده به ترتیب 31.2 و 60 درصد می باشد. ارتباط آماری معنی داری بین حذف در ژن GSTM1 و ابتلا به سرطان معده وجود دارد (X2=9.21 ; df=1 ; p<0.005). صرفنظر از ژنوتیپ GSTM1 عادت به استعمال سیگار و سابقه فامیلی بدخیمی با ابتلا به سرطان معده رابطه آماری معنی داری دارند. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر به خوبی نشان دادند که فراوانی ژنوتیپ null در ابتلا به سرطان معده دارای نقش مهمی است. این یافته، تایید کننده پژوهش های دیگری است که بر روی سایر سرطان ها انجام یافته است.

مقدمه : آنمی فقر آهن، شایع ترین شکل کم خونی در جهان است و مهمترین بیماری که با آن ممکن است اشتباه شود، بیماری بتاتالاسمی مینور می باشد. جهت تشخیص این دو بیماری در حال حاضر، آزمایش اندازه گیری فریتین سرم و الکتروفورز هموگلوبین انجام می شود. به دلیل اینکه انجام تست های مذکور در حال حاضر در تمام آزمایشگاه های کشور امکان پذیر نمی باشد، یافتن تست های آسان تر، سهل الوصول تر و ارزان تر جهت افتراق این دو بیماری، مفید می باشد. لذا در این مقاله تست شمارش رتیکولوسیت پس از مصرف یک دوره کوتاه مدت آهن در افتراق این دو بیماری، ارزیابی شده است. روش کار: این مطالعه به روش توصیفی از نوع قطعی است. تعداد 69 بیمار مبتلا به آنمی هپیوکروم میکروسیتیک وارد طرح شدند. از این بیماران آزمایشات اندازه گیری فریتین سرم، شمارش رتیکولوسیت و الکتروفورز هموگلوبین انجام گردید. پس از یک هفته درمان با قرص آهن خوراکی، مجددا از بیماران تست شمارش رتیکولوسیت اندازه گیری شد و درصورت افزایش میزان رتیکولوسیت، بیمار به عنوان آنمی فقرآهن محسوب می گردید. سپس جواب تست شمارش رتیکولوسیت با جواب فریتین و الکتروفورز هموگلوبین بیمار مقایسه می شد و حساسیت و ویژگی تست مذکور مورد بررسی قرار می گرفت. نتایج: حساسیت و ویژگی تست مذکور جهت آنمی فقرآهن به ترتیب 82 و 67% و در مورد بتاتالاسمی مینور به ترتیب 64و 78% بود. نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده این است که این تست دارای حساسیت بالا در مورد آنمی فقرآهن و ویژگی بالا در مورد بتاتالاسمی مینور می باشد و به نظر می رسد درشرایطی که اندازه گیری فریتین و الکتروفورز هموگلوبین در دسترس نباشد، استفاده از تست شمارش رتیکولوسیت در افتراق این دو بیماری کمک کننده است.

مقدمه: ژیاردیازیس یکی از آلودگی های انگلی شایع در نقاط مختلف کشور است که می تواند باعث بروز مشکلات مختلف فردی و اجتماعی شود. با توجه به طیف وسیع آلودگی به ژیاردیا در کودکان، این مطالعه به منظور تعیین شیوع ژیاردیالامبلیا در دانش آموزان 14-6 ساله مدارس شهر اراک درسال 1378 انجام گردید. روش کار: تحقیق به روش توصیفی – مقطعی و نمونه برداری به روش تصادفی چند مرحله ای روی 948 کودک در گروه های سنی 14-6 ساله در مقاطع ابتدایی و راهنمایی که حدود اطمینان آن با احتمال 95 درصد، خطای قابل قبول 2.9% و شیوع 27.7 درصد بودند، انجام پذیرفت. از هر دانش آموز سه نمونه مدفوع هر سه روز یک بار جمع آوری و با روش فرمالین اتر توسط متخصص انگل شناسی آزمایش شد. در افراد مبتلا به ژیاردیا، خصوصیات دموگرافیک سن، جنس، میزان تحصیلات، تحصیلات والدین، شغل والدین، وضعیت بهداشتی و علایم بالینی بررسی و در فرم اطلاعاتی ثبت گردید، سپس نتایج با استفاده از آمارهای توصیفی ارایه شد. نتایج: از تعداد 948 دانش آموز مورد بررسی 145 نفر(15.3 درصد) مبتلا به ژیاردیازیس بودند. حداکثر آلودگی در گروه سنی 7-6 سال به میزان 27.6% بود. از افراد مبتلا به 79% علامت دار و بقیه فاقد علایم بالینی بودند. شایع ترین علامت بالینی درد شکم 64.7% و کمترین آن اسهال و استفراغ 4.2% بودند. نتیجه گیری: شیوع آلودگی در منطقه مورد بررسی قابل توجه می باشد و تحقیقات تحلیلی برای شناخت علل و کاهش آلودگی را توجیه می نماید، همچنین ایجاد تسهیلات بهداشتی توسط مسؤولین ذیربط می تواند در سلامت جامعه موثر واقع گردد.

مقدمه: تهوع و استفراغ از تظاهرات شایع بسیاری از اختلالات عضوی و عملکردی است که به طور مکرر بعد از اعمال جراحی و بیهوشی عمومی ایجاد می شود. این حالت علاوه بر اینکه برای بیماران ناخوشایند می باشد ممکن است سبب ایجاد عوارضی برای ایشان گردد. در این مطالعه استفاده از یک روش غیر دارویی و غیر تهاجمی تحت عنوان طب فشاری (که خود یکی از روشهای از طب سوزنی است) با تزریق وریدی متوکلوپرامید جهت جلوگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی و بیهوشی عمومی مورد مقایسه قرار گرفت . روش کار: این پژوهش یک مطالعه تجربی در سطح کارآزمایی بالینی است که به شکل کنترل دار و به منظور مقایسه اثرکلینیکی متوکلوپرامید وریدی و طب فشاری جهت جلوگیری از تهوع و استفراغ بعد از اعمال جراحی و بیهوشی عمومی در اتاق عمل بیمارستان ولی عصر (عج) با استفاده از نمونه گیری تصادفی انجام شده است. نمونه های پژوهش تعداد 420 بیمار بودند که جهت اعمال جراحی شکم (لاپاراتومی) به اتاق عمل بیمارستان ولی عصر (عج) مراجعه نموده بودند. بیماران در سه گروه 140 نفره شامل گروه طب فشاری، متوکلوپرامید و شاهد گنجانده شده و مطالعه به صورت مقایسه ای و جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه و تجزیه و تحلیل آماری صورت گرفت. نتایج: بیمارانی که طب فشاری و یا متوکلوپرامید در خلال بیهوشی عمومی برای اعمال جراحی شکم دریافت کرده بودند نسبت به گروه شاهد تهوع و استفراغ کمتری داشتند. در وقوع تهوع و استفراغ بین دو گروه بیمارانی که طب فشاری و متوکلوپرامید دریافت کرده بودند، اختلاف معنی داری وجود نداشته و تقریبا تاثیر یکسانی داشتند. با توجه به جداول و محاسبه آماری و به دست آوردن Odds-Ratio برابر 0.6 (OR=0.6) بین دو گروه متوکلوپرامید و طب فشاری اختلاف معنی داری به لحاظ بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی و بیهوشی عمومی دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، استفاده از طب فشاری به عنوان یک روش غیر تهاجمی و غیر دارویی، کم هزینه و بدون عارضه جانبی، جهت جلوگیری یا کاهش تهوع و استفراغ بعد از اعمال جراحی و بیهوشی عمومی پیشنهاد می شود.

مقدمه: کتواسیدوز دیابتی (DKA) از عوارض حاد بیماران مبتلا به دیابت وابسته به انسولین می باشد که عدم درمان به موقع آن توام با مورتالیتی بالایی خواهد بود. روش کار: این مطالعه به منظور بررسی، در علایم بالینی، یافته های آزمایشگاهی و فاکتورهای مساعد کننده DKA بیماران دیابتی بستری در بیمارستان حضرت ولی عصر (عج) اراک انجام شد. این مطالعه که از نوع توصیفی و به شکل مقطعی می باشد با روش نمونه گیری پواسن بستری به مدت 2 سال روی 30 بیمار مبتلا به DKA بستری شده در بیمارستان ولی عصر انجام گرفته است. نتایج: از مجموع بیماران ، 20% را پسران و 80% را دختران تشکیل می دادند. غالب بیماران (83.3%) از قبل انسولین دریافت می کردند در حالیکه در 16.6% بیماران، اولین شناسایی آنها به صورت DKA بوده است. شایع ترین عامل بروز DKA در این مطالعه قطع انسولین بوده (50%) و اکثر موارد DKA در دو روز اول قطع انسولین اتفاق افتاده بود (60%). شایع ترین علامت بالینی در بیماران DKA، ضعف و بی حالی بود که در 100% بیماران وجود داشت و در درجه بعدی علائم گوارشی و ریوی (تنفس اسیدوتیک) بودند که در 96.6% بیماران مشاهده شد. کاهش سطح هوشیاری نیز در 60% بیماران موقع مراجعه وجود داشت. در 20% بیماران هیپرکالمی و تنها در 3.3% بیماران هیپوکالمی وجود داشت. در هیچ یک از بیماران هیپوناترمی وجود نداشت و هیپوناترمی فقط در یک بیمار وجود داشت. نتیجه گیری: تلاش در جهت آموزش بیماران و آگاهی دادن در مورد علایم اولیه و شایع DKA نقش مهمی در کاهش مورتالیتی این بیماری خواهد داشت.

مقدمه: تنفس ریتمیک یکی از روش های انحراف فکر است که جهت کنترل دردهای حاد مورد استفاده قرار می گیرد. انواع مختلفی از این تکنیک وجود دارد ولی تاکنون تحقیقی پیرامون این روش بر شدت درد بیماران پس از عمل ارتوپدی صورت نگرفته است . روش کار: این پژوهش، نیمه تجربی و از نوع کار آزمایی بالینی بوده و هدف از آن تعیین تاثیر تنفس ریتمیک بر شدت درد و میزان مسکن دریافتی بیماران پس از عمل جراحی ارتوپدی است. در این پژوهش 68 بیمار که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، به طور تصادفی در یکی از دو گروه تجربی (34 نفر) و گروه کنترل (34 نفر) تقسیم شدند و در 24 ساعت اول بعد از عمل مورد بررسی قرار گرفتند. درد بیماران با استفاده از معیار مقیاس بصری 10 عددی شدت درد (VAS) و میزان مسکن دریافتی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: تجزیه و تحلیل آماری از یافته های پژوهش نشان داد که تفاوت معنی داری از نظر شدت درد بین دو گروه تجربی و کنترل وجود داشت (p<0.001). همچنین گروه تجربی میزان مسکن کمتری را نسبت به گروه کنترل دریافت کرده بودند (p<0.001). نتیجه گیری: با توجه به اطلاعات به دست آمده چنین می توان نتیجه گرفت که تنفس ریتمیک باعث کاهش شدت درد و میزان مسکن دریافتی بیماران بعد از عمل جراحی ارتوپدی شده است.

مقدمه: عفونت های بیمارستانی سالیانه مسوول بیست هزار مرگ و میر بوده و از کلیه پذیرش های بیمارستانی حداقل 60% منجر به عفونت های بیمارستانی می گردد. از این رو بررسی میزان آگاهی . عملکرد پرسنل پرستاری نسبت به پیشگیری از عفونت های بیمارستانی ضروری به نظر می رسد. روش کار: در این مطالعه تعداد 100 نفر از کادر پرستاری در سطوح تحصیلی دیپلم، فوق دیپلم و لیسانس توسط نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار سنجش نگرش، آگاهی و عملکرد پرسش نامه بود که با استفاده از منابع تهیه و روایی و اعتبار آن نیز توسط یک مطالعه اولیه سنجیده شده بود. پرسش نامه بخش نگرش حاوی 15 سوال نگرش بود که براساس مقیاس 5 درجه ای لیکرت (از کاملا موافق تا کاملا مخالف) تقسیم شده بود. جهت تجزیه و تحلیل داده های نگرش به هر یک از آزمودنی ها میزان 75-15 اختصاص یافت که بیشترین نمرات بینگر نگرش مثبت و کمترین نمرات بیانگر نگرس منفی بود. نتایج آزمودنی ها براسا نمرات به دست آمده به سه گروه با نگرش مثبت، بی نظر و منفی تقسیم شد و نتایج نشان داد که اکثریت دارای نگرش موافق (85.4%) نسبت به کنترل عفونت بودند. نمرات آزمودنی ها در دو مورد آگاهی و عملکرد بر اساس حداکثر نمره 100 تنظیم و نمرات کمتر از 50 به عنوان عدم کفایت در نظر گرفته شد. نتایج: 44% آزمودنی ها از حداقل آگاهی از استانداردهای کنترل عفونت برخوردار بودند و نیز اکثریت آنان در رابطه با کنترل عفونت در هنگام اعمال تهاجمی (تعویض پانسمان 84%، ساکشن نای 81%، سنداژ مثانه 83% و تعویض محل وریدی 78%) عملکرد مورد قبول نداشتند. این مطالعه ارتباط آماری بین میزان آگاهی و متغیرهای سطح تحصیلات سمت و تجربه کاری نشان داد (p<0.01). رابطه تجربه کاری با میزان آگاهی منفی بود (r=-0.276). همچنین بین متغیرهای تجربه در بخش ویژه، اصفال و سابقه بیماری عفونی در خانواده و شرکت در کلاس های آموزشی با نحوه عملکرد رابطه معنی مشاهده شد (p<0.01). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاکی از آگاهی و عملکرد ضعیف کارد پرستاری در زمینه پیشگیری از عفونت های بیمارستانی در جامعه مورد مطالعه است و توجه جدی به آن در جامعه مورد مطالعه و احتمالا جوامع مشابه ضروری است.