امروزه، ورزشکاران بسیاری هستند که نسبت به گذشتگان خود از توده عضلانی بزرگتری برخوردارند. هر چند دلیل اصلی این اختلاف را تمرین های بهتر و رژیم های غذایی می دانند، اما با وجود این سازوکارها، نکته مهم این است که تعادل بین سنتز و تجزیه پروتئین عضلات باید به گونه ای باشد که جریان به سود افزایش پروتئین عضله باشد. کاربست تکنیک های (فن آوری های) جدید برای سنجش سنتز پروتئین کل بدن و عضله در پاسخ به تمرین های مقاومتی منجر به برخی نتایج جالب توجه شده است. در دوره بازیافت پس از تمرین های مقاومتی، سنتز و تجزیه پروتئین – هر دو – در حالت ناشتا افزایش می یابد. خوردن کربوهیدرات یا کربوهیدرات و پروتئین در دوره بازیافت باعث می شود تا سنتز پروتئین در عضله به مقدار بیشتری افزایش یابد، که علت آن تا حدودی ناشی از بهتر شدن محیط زیست هورمون های آنابولیکی است. به علاوه، تاثیر آنابولیکی یک جلسه تمرین مقاومتی ممکن است تا 48 ساعت بعد از آن پایدار باقی بماند. با استفاده از اطلاعات به دست آمده از مطالعات پژوهشی معلوم می شود که تمرین های بهتر و بیشتر و رفتارهای غذایی می تواند فواید ناشی از تمرین مقاومتی را به حد مطلوبی برساند.