مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد
سال:1396 | دوره:41 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

مقدمه: خارج کردن دندان شایع ترین جراحی است که در مطب های دندانپزشکی انجام می شود. داروهای مختلفی برای تسریع ترمیم زخم در بافت نرم و استخوان بکار می روند.در این مطالعه تاثیر ژل کلرهگزیدین 0.2 درصد و ژل بتادین 10 درصد بر ترمیم ساکت دندان بررسی شد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی، روی 45 موش سوری نر که به به طور تصادفی به سه گروه 15 تایی تقسیم شدند، انجام شد. تحت بیهوشی عمومی دندان مولر دوم سمت راست ماگزیلا از تمام نمونه ها کشیده شد. ساکت گروه اول با ژل کلرهگزیدین 0.2 درصد و گروه دوم با ژل بتادین 10 درصد پوشیده شد و در گروه سوم ساکت خالی گذاشته شد. در روزهای سوم، هفتم و چهاردهم پس ازجراحی، یک سوم حیوانات از هر گروه قربانی شدند. سپس لامهای آماده شده از هر گروه بررسی گردید.یافته ها: وسعت بافت گرانولاسیون در روز سوم بعد از کشیدن دندان در گروه کلرهگزیدین بیشتر از گروه کنترل و گروه بتادین بود. میزان لنفوسیت در روز هفتم بعد از کشیدن دندان در گروه کلرهگزیدین کمتر از گروه کنترل بود. تعداد ماکروفاژها در روز چهاردهم بعد از کشیدن دندان در گروه های کلرهگزیدین و بتادین کمتر از گروه کنترل بود. میزان فیبروبلاست در گروه کلرهگزیدین در روز چهاردهم بعد از کشیدن دندان بیشتر از گروه کنترل بود. این تفاوت ها از نظر آماری معنی دار بود.نتیجه گیری : طبق نتایج مطالعه ی حاضر، ژل کلرهگزیدین 0.2 درصد می تواند روند ترمیم ساکت دندان را تسریع کند.

مقدمه: یکی از مهم ترین جنبه های کنترل رفتاری در دندانپزشکی کودکان کنترل درد است. بدین منظور ایجاد بی حسی مناسب به ویژه در درمان پالپ ضرورت می یابد. به منظور دستیابی به یک بی حسی موفق دو عامل نوع داروی بی حس کننده و تکنیک تزریق باید مورد توجه قرار گیرد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کارایی بی حسی انفیلتراسیون آرتیکایین در درمان پالپ مولرهای شیری فک پایین و مقایسه آن با بلاک عصب اینفراآلوئولار لیدوکایین انجام شده است.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی متقاطع سه سوکور، 64 کودک چهار تا ده ساله که نیاز به درمان پالپ مولرهای شیری فک پایین در هر دو سمت داشتند، شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. هر کودک طی دو جلسه درمان شد و در هر جلسه یک دندان مولر شیری فک پایین تحت درمان قرار گرفت. گروه A، جلسه اول تزریق بلاک عصب اینفراآلوئولار لیدوکایین و جلسه دوم تزریق انفیلتراسیون آرتیکایین را دریافت کرد. در گروه B، تمامی مراحل مانند گروه A بود اما این گروه، جلسه اول تزریق انفیلتراسیون آرتیکایین و جلسه دوم تزریق بلاک عصب اینفراآلوئولار لیدوکایین را دریافت کرد. میزان درد کودکان با استفاده از نمودار (Visual analogue scale) در لحظه اکسپوز پالپ ارزیابی شد. داده ها با آزمون های آماری Crossover Analysis، t زوجی و t دو نمونه مستقل آنالیز شدند.یافته ها: بر اساس این مطالعه، میانگین شدت درد در کل دوره مطالعه در تکنیک بلاک عصب اینفراآلوئولار لیدوکایین به طور معناداری کمتر از تکنیک انفیلتراسیون آرتیکایین بود. همچنین دو تکنیک، در کودکان چهار تا شش ساله و در دندان های مولر اول شیری، تفاوت آماری معناداری با هم نداشتند.نتیجه گیری: در درمان پالپ مولرهای شیری فک پایین تکنیک بلاک عصب اینفراآلوئولار بی حسی بهتری فراهم می کند. با این حال در کودکان چهار تا شش ساله و در دندان های مولر اول شیری، به علت سهولت بیشتر و خطر کمتر تزریق انفیلتراسیون نسبت به تزریق بلاک عصب اینفراآلوئولار، تکنیک انفیلتراسیون آرتیکایین می تواند جایگزین تکنیک بلاک عصب اینفراآلوئولار لیدوکایین شود.

مقدمه: یکی از معیارهای مهم در انتخاب ماده ترمیمی، استحکام پیوند بین ماده ی ترمیمی و دندان است که در انجام ترمیم منطبق با ساختار دندان و کاهش ریزنشت دارای اهمیت است. با توجه به اقبال جدید به کامپوزیت رزین های با انقباض کم،هدف مطالعه ی حاضر، مقایسه ی استحکام پیوند ریزبرشی کامپوزیت رزین سیلوران (P90) با کامپوزیت متاکریلاتی معمول (Z250)به عاج دندان های شیری بود.مواد و روشها: در این مطالعه ی آزمایشگاهی، 24 دندان کانین شیری سالم انتخاب شدند. از هر دندان دو دیسک عاجی به ضخامت دو میلی متر تهیه گردید. نمونه ها به چهار گروه 12 تایی تقسیم شدند. در هر گروه، سیلندر کامپوزیتی به قطر 0.7 میلی متر به شرح زیر به سطح عاج پیوند گردید. گروه اول: سیستم باند P90 + کامپوزیتP90، گروه دوم: اچینگ + سیستم باند P90 + کامپوزیت P90، گروه سوم: Single+ bond+کامپوزیت Z250، گروه چهارم: اچینگ +Single bond+ کامپوزیت Z250. سپس نمونه ها تحت نیروی برشی قرار گرفتند تا در نهایت دچار شکست شوند. داده ها با آزمون های آماری توسط Tamhane’s T2 آنالیز شدند و p<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: میانگین استحکام پیوند ریزبرشی در چهار گروه مورد مطالعه، با هم تفاوت معنی دار داشتند (p<0.05). به این ترتیب که بیشترین میزان استحکام پیوند مربوط به گروه دوم وکمترین آن مربوط به گروه سوم بود.نتیجه گیری: کامپوزیت P90 نسبت به کامپوزیت Z250، استحکام پیوند ریز برشی بیشتری به عاج دندان های شیری داشته و کاربرد اچ قبل از کاربرد پرایمر در سیستم باندینگ سیلوران، قدرت پیوند این کامپوزیت رزین را به عاج دندان های شیری افزایش داد.

مقدمه: به طور کلی فرایند سینوس لیفت به دو روش باز و بسته انجام می شود. در روش بسته از طریق حفره آماده شده برای ایمپلنت، مواد پیوندی داخل می شوند و بدون آسیب به غشا، درون سینوس فشرده میشوند؛ سپس معمولا ایمپلنت در همان موقع جایگذاری می شود. روش بسته خود به دو روش استئوتوم و پیزوسرجری انجام می شود که هر یک دارای مزایا و معایبی هستند. هدف مطالعه ی حاضر، مقایسه نتایج کلینیکی حاصل از جراحی سینوس لیفت به دو روش بسته ی سامرز و پیزوسرجری بود.مواد و روش ها: 20 بیمار نیازمند به ایمپلنت دندانی در ناحیه خلفی فک بالا که همزمان کاندید جراحی سینوس لیفت نیز بودند، به صورت تصادفی به دو گروه استئوتوم سامرز و پیزوسرجری تقسیم شدند و طبق پروتکل استاندارد، تحت مداخله جراحی به دو روش مذکور قرار گرفتند. سوراخ شدگی غشا اشنایدرین متعاقب عمل جراحی، میزان التهاب و درد پس از جراحی و میزان bone gain و bone loss، شش ماه بعد از جراحی با استفاده از آزمون های 2sample t-test و mann-whitney u test در بین دو گروه مقایسه شد.یافته ها: به ترتیب در گروه پیزوسرجری و استئوتوم میانگین بالا رفتن سینوس 0.9± 3.6 و 2.2± 4.0 میلی متر، امتیاز درد 1.1±1.2 و 0.9±0.8، استخوان بدست آمده 0.8± 2.2 و 1.3± 3.1 میلی متر، استخوان از دست رفته کرستال 1.2± 1.1 و 0.8± 0.9 میلیمتر بود. در هیچ یک از دو روش سوراخ شدگی غشا اشنایدرین رخ نداد. تفاوت بین دو گروه هیچکدام از متغیر ها معنادار نبود. (p>0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج کلینیکی مشابه به دست آمده از دو روش سامرز و پیزوسرجری؛ پیزوسرجری تواند جایگزین مناسبی برای روش سامرز در عمل جراحی سینوس لیفت باشد.

مقدمه: اﻃﻼع دﻗﻴﻖ از ﻣﺤﻞﺗﻨﮕﻪ اﭘﻴﻜﺎل ﺟﻬﺖ اﻧﺠﺎم درﻣﺎن ﻛﺎﻧﺎل رﻳﺸﻪ دﻧﺪان و ﭘﻴﺶ آﮔﻬﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲﻣﺪت درﻣﺎن ﺿﺮوری اﺳﺖ. از آنجا که تنگه اپیکال در نژاد های گوناگون متفاوت است و همچنین اندازه ریشه های دندان های تک ریشه و چند ریشه متفاوت است، بررسی و مقایسه محل تنگه اپیکال در دندان های تک ریشه و چند ریشه ضروری به نظر می رسد. هدف از این مطالعه اندازه گیری و مقایسه فاصله تنگه اپیکال تا فورامن اپیکال و اپکس آناتومیک در دندان های تک ریشه و چند ریشه بود.مواد و روشها: در مطالعه مقطعی ﺣﺎﺿﺮ، تعداد 60 دندان تک ریشه و 60 دندان چند ریشه، دندانهای کشیده شده از بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر اصفهان انتخاب شدند. پس از پاک سازی و ضد عفونی کردن سطح ریشه ها، سطح دندان ها با هیپوکلریت شست وشو داده شدند. سپس با توجه به جهت فورامن اپیکال برش طولی مطابق با همان جهت داده شد و ریشه ها در زیر استریومیکروسکوپ با بزرگنمایی 25 بررسی شدند. سپس فاصله تنگه اپیکال تا فورامن اپیکال وآپکس آناتومیک با استفاده از دوربین دیجیتال اندازه گیری شد. همچنین برای فاصله های بدست آمده، میانگین، میانه و انحراف معیار محاسبه شد. برای مقایسه ی فاصله های مورد نظر در دندان های تک ریشه و چند ریشه از آزمون T مستقل استفاده شد. سطح معنی داری کمتر از 0.5 در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین فاصله ی تنگه اپیکال تا فورامن اپیکال در دندان های تک ریشه 0.86±0.33 میلی متر و در دندان های چند ریشه 0.72±0.27 میلی متر بود. میانگین فاصله ی تنگه اپیکال تا اپکس آناتومیک در دندان های تک ریشه 1.14±0.36 میلی متر و در دندان های چند ریشه 1.03±0.36 میلی متر بود.همچنین آزمون Tمستقل نشان داد که فاصله تنگه اپیکال تا فورامن اپیکال بین دندان های تک و چند ریشه معنادار بود. (P-value=0.013) ولی فاصله تنگه اپیکال تا اپکس آناتومیک در دندان های تک ریشه و چند ریشه معنادار نبود. (P-value=0.095)نتیجه گیری: با توجه به بررسی حاضر، مشخص شد که ختم درمان ریشه باید در دندان های تک ریشه 0.86 میلی متر و دندان های چند ریشه 0.72 میلی متر کوتاه تر از فورامن اپیکال باشد و همچنین به ترتیب 1.14 و 1.03 میلی متر کوتاه تر از اپکس آناتومیک باشد.

مقدمه: آموزش مداوم حرفه ای دندانپزشکان یک روش مهم برای دستیابی به استانداردهای حرفه ای است و یکی از منابع مهم اطلاعاتی جهت تایید اعتبار مدرک دندانپزشکان می باشد. بررسی نقاط قوت و ضعف برنامه های آموزش مداوم و توجه به برنامه های آموزشی ضروری برای دندانپزشکان اهمیت دارد و در این میان پرداختن به مطالعات تطبیقی و بهره مندی از تجارب دانشگاههای موفق بسیار مفید خواهد بود. این مطالعه به منظور مقایسه برخی عناصر تشکیل دهنده برنامه آموزش مداوم دندانپزشکان ایران با سایر کشورهای مطرح در زمینه دندانپزشکی انجام شد.مواد و روش ها: اطلاعات مورد نیاز برای این پژوهش با جستجو در سایت آموزش مداوم کشورهای مختلف جمع آوری گردید. این برنامه ها در برخی ابعاد نظیر سازمانهای ارائه دهنده، سازمانهای برنامه ریز، برنامه های ارائه شده، نحوه ارزشیابی و امتیاز دهی و شیوه های مختلف ارائه برنامه ها مورد مقایسه قرار گرفتند. الگوی مورد استفاده در این مطالعه الگوی بردی است که چهار مرحله توصیف، تفسیر، همجواری و مقایسه را در مطالعات تطبیقی مشخص می کند.یافته ها:در برنامه های آموزش مداوم دندانپزشکی درایران ، روشهای یاددهی و یادگیری و ارزشیابی برنامه به خوبی برنامه ریزی شده است. البته عناوین دیگری نظیر مهارتهای ارتباطی، بازاریابی، اقتصاد و مطب داری نیز در برنامه های آموزش مداوم حرفه ای سایر کشورها وجود داشت. در حیطه سازمان برگزارکننده و ارائه دهنده نیز همه برنامه ها در ایران توسط دانشکده ها و مراکز آموزش عالی ارائه می گردد در حالیکه در سایر کشورها انجمن های حرفه ای، صنایع وابسته و شرکت های تجاری هم مشارکت داشتند.نتیجه گیری: علیرغم نقاط قوت متعدد در برنامه آموزش مداوم دندانپزشکان در ایران، اشکالاتی نیز در این برنامه وجود داشت که می توان با اعتبارسنجی و اصلاح این موارد، برنامه را ارتقا بخشید. این اصلاحات شامل روشهای یاددهی، انتخاب عناوین مناسب و کاربردی و به روز بودن موضوعات متناسب با نیاز دندانپزشکان می باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: هنگام استفاده از ایمپلنت جهت ساپورت پروتز پارسیل متحرک‚ ایمپلنت ها باید باهم و با مسیر نشست و برخاست پروتز موازی باشند. اگر ایمپلنت ها و اتچمنت ها در یک مسیرو پلن اکلوزالی مشابه قرار گرفته باشند نه تنها گیر افزایش می یابد بلکه باعث افزایش طول عمر اجزاء ایمپلنت می شود.گزارش مورد: در این مطالعه، یک مرد 65 ساله با شکایت از عدم گیر و ثبات پروتز پارسیل متحرک فک پایین به دانشکده دندانپزشکی مشهد مراجعه کرد . به دلیل زاویه نامناسب ایمپلنت ها امکان استفاده از بال اباتمنت پیش ساخته وجود نداشت‚ بنابراین تصمیم گرفته شد یک بال اباتمنت اختصاصی جهت تصحیح زاویه ایمپلنت ها ساخته شود.نتیجه گیری: استفاده از اباتمنت های اختصاصی (UCLA) می تواند یک روش کم هزینه برای تصحیح عدم توازی ایمپلنت ها در اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت باشد.