فیزیولوژی و فارماکولوژی
سال:1389 | دوره:14 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

مقدمه: اختلال عملکرد نورولوژیک نظیر پاراپلژی از عوارض ناتوان کننده متعاقب جراحیهای آنوریسم آئورت توراکوابدومینال خصوصا با علت ایسکمی - ری پرفیوژن می باشد. علیرغم مطالعات بسیاری در ارتباط با اثرات نوروپروتکتیو استرادیول، کارایی حفاظتی این عامل علیه ایسکمی - ری پرفیوژن نخاعی و نیز مکانیزم های دخیل در آن، هنوز مورد تحقیق و مطالعه قرار نگرفته است.روش ها: دو گروه، هر کدام شامل 10 خرگوش سفید نیوزلندی نر مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه کنترل روغن کنجد (حلال) و گروه دیگر (درمان) 17-بتا استرادیول با دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم که در روغن کنجد حل شده بود، 30 دقیقه قبل از بستن آئورت شکمی دریافت کردند. همچنین یک گروه شم (5=n) تحت شرایط کاملا یکسان با دو گروه نامبرده به استثنای دریافت دارو و حلال و نیز بستن رگ، در نظر گرفته شد. پس از 48 ساعت خونرسانی مجدد با بررسی های نورولوژیک، هیستوپاتولوژیک و وسترن بلات به مطالعه کارایی استرادیول در تخفیف پاتولوژی القا شده توسط ایسکمی - ری پرفیوژن نخاعی پرداختیم.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان دادند که تجویز استرادیول 30 دقیقه قبل از القای ایسکمی نخاعی در خرگوشهای نر، سبب بهبود عملکرد نورولوژیک در آنها شده و از روند پیشرونده اختلالات عملکرد نورولوژیک در عرض 48 ساعت مطالعه جلوگیری می نماید. نتایج هیستوپاتولوژیک نزدیک به نرمال بخش کمری نخاع این حیوانات، سبب تایید بیشتر اثرات نوروپروتکتیو استرادیول گشت. استرادیول همچنین، موجب کاهش سطح پروتئین HSP70 و Caspase-3 فعال، در بافت نخاع و در شرایط ایسکمی شد.نتیجه گیری: بنا بر نتایج این تحقیق، استرادیول را می توان به عنوان یک کاندیدای بالقوه جهت محافظت علیه فلج القا شده توسط آسیب ایسکمی - ری پرفیوژن نخاعی ناشی از جراحیهای آنوریسم آئورت توراکوابدومینال، لحاظ نمود.

مقدمه: مطالعات اخیر نشان داد که سیستم نیتررژیک اثرات تنظیم کننده بر روی خواص الکتروفیزیولوژیک گره دهلیزی - بطنی دارد. هدف این مطالعه، تعیین اثرات متغیر نیتریک اکساید (NO) بر روی خواص الکتروفیزیولوژیک گره دهلیز - بطنی جدا شده خرگوش و تحقیق بر روی نقش گیرنده های آدرنرژیک و کولینرژیک در مکانیسم اثرات است.  روش ها: در آزمایشگاه ما، مدل آزمایشگاهی گره دهلیزی - بطنی جدا شده خرگوش (2-1.5 کیلو گرم) استفاده شد. پروتکل های تحریکی اختصاصی ریکاوری، تسهیل، خستگی و ونکباخ در حالت کنترل و دارو استفاده شدند. تعداد 35 خرگوش به طور مساوی و تصادفی به 5 گروه (n=7)، 1) ال – آرژنین (L-Arg)، 2) مهارکننده آنزیم نیتریک اکساید سنتاز (L-NAME)، 3) ال - آرژنین + ال – نیم، 4) نادولول + ال - آرژنین (آنتاگونیست گیرنده های بتا) و 5) آتروپین+ ال - آرژنین ( آنتاگونیست گیرنده های موسکارینی ) تقسیم شدند. نتایج به صورت میانگین±خطای استاندارد نشان داده شده است. سطح معنادار در حد p<0.05 انتخاب گردید.یافته ها: نتایج ما اثرات مهاری ال - آرژنین بر روی خواص پایه و وابسته به سرعت گره دهلیزی - بطنی اشکار کرد. L - NAME نتوانست اثرات ال - آرژنین را بر روی خواص پایه و وابسته به سرعت از بین ببرد معهذا در غلظت بالا (100 میکرو مولار) خود اثر مستقیم مهاری در گره داشت. نادولول و اتروپین بترتیب توانستند اثرات نیتریک اکساید را بر خواص پایه گره و بر روی پدیده خستگی جلوگیری کنند.نتیجه گیری: سیستم نیترژیک خواص الکتروفیزیولوژیک پایه و وابسته به سرعت گره دهلیزی - بطنی را از طریق گیرنده های سمپاتیک و پاراسمپاتیک متاثر میکند.

مقدمه: نیتریک اکساید در آسیب های مغزی ناشی از ایسکمی نقش دوگانه ای داشته ولی هنوز تاثیر آن بر میزان جریان خون ناحیه ایسکمی شده و دخالت آن در تشدید یا تخفیف ادم مغزی مشخص نشده است. لذا در این تحقیق سعی شده تا قبل، حین و بعد از ایسکمی میزان جریان خون ناحیه درگیر مغز اندازه گیری و تاثیر مهار آنزیم نیتریک اکساید سینتاز با کمک L-NAME مورد مطالعه قرار گرفته و همزمان اثر آن بر حجم ضایعه ناحیه ایسکمی شده و میزان ادم مغزی مشخص گردد.روش ها: در این مطالعه از مدل ایسکمی موضعی - موقتی با 60 دقیقه انسداد شریان میانی مغز و 12 ساعت خون رسانی مجدد استفاده گردید. سه گروه 12 تایی موش صحرایی، گروه شاهد، گروه ایسکمی درمان نشده و پیش درمان شده با (1mg/kg, IP) L-NAME استفاده گردید. جریان خون ناحیه ای با کمک لیزر داپلر اندازه گیری شده و پس از ارزیابی اختلالات عصبی - حرکتی مغز حیوانات به طور جداگانه برای تعیین حجم ضایعه با روش TTC و یا اندازه گیری درصد آب بافتی و ادم مغزی مورد استفاده قرار گرفتند.یافته ها: در گروه پیش درمان شده اختلالات عصبی - حرکتی در مقایسه با گروه کنترل ایسکمی به طور معنی داری از 3.66±0.33 به 1.5±0.34 کاهش پیدا کرد. همچنین به ترتیب حجم ضایعه کورتکس از 374±34mm3 تا 160±41mm3، استریاتوم از 158±15mm3 تا 87±16mm3، تورم بافتی از %7.35±1.27 تا %4.05±0.91 و ادم مغزی از %3.5±0.48 تا %1.6±0.6 بدون اینکه بین میزان جریان خون منطقه ایسکمی دو گروه تفاوتی وجود داشته باشند کاهش یافت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که مهار آنزیم نیتریک اکساید سینتاز حجم ضایعه و ادم مغزی ایجاد شده ناشی از انسداد موقت شریان میانی مغز را بدون تاثیر در جریان خون منطقه ایسکمی کاهش داده و باعث بهبودی اختلالات عصبی - حرکتی می شود.

مقدمه: فلونیکسین مگلومین داروی ضد التهاب غیر استروئیدی و مهارکننده غیر انتخابی سیکلواکسیژناز می باشد با توجه به نقش آنزیم سیکلواکسیژناز در صرع، پژوهش حاضر به منظور ارزیابی علمی و آزمایشگاهی اثر این ترکیب بر درمان صرع ناشی از PTZ به انجام رسیده است.روش ها: در این تحقیق موش های صحرایی نر نژاد ویستار (200±20g) قبل از تجویز داخل صفاقی پنتیلن تترازول (80mg/kg) (PTZ) برای القا تشنج، تحت تزریق داخل بطنی مغزی سالین یا فلونیکسین (12.5mg، 25mg و 50mg) (هر یک به حجم یک میکرولیتر) قرار گرفتند. سپس امتیاز تشنجی (Seizure Score) و زمان بروز هر یک از مراحل تشنج در مدت زمان 20 دقیقه پس از تجویز PTZ ثبت گردید. یافته های حاصل از اندازه گیری مذکور با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد تزریق دو دوز 25 و 50 میکروگرم از فلونیکسین زمان لازم برای شروع هر یک از مراحل تشنج القا شده توسط PTZ را در مقایسه با گروه کنترل بطور معنی داری افزایش داد (P<0.05). ضمنا در گروه دریافت کننده دوز 50 میکروگرم فلونیکسین مرحله پنجم مشاهده نگردید. در حالیکه گروه دریافت کننده دوز 12.5 میکروگرم فلونیکسین اثری بر زمان لازم برای شروع هر یک از مراحل تشنج القا شده با PTZ در مقایسه با گروه کنترل نداشت (P>.05). همچنین گروه های دریافت کننده دوزهای 25 و 50 میکروگرم فلونیکسین امتیاز تشنجی (Seizure Score) را در مقایسه با گروه کنترل بصورت معنی داری کاهش داد (P<.05).نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل داروی فلونیکسین دارای خاصیت ضد تشنجی به شکل وابسته به مقدار است.

مقدمه: نقش استروژن در تحریک نورون های هورمون آزاد کننده گونادوتروپین روشن است. چون این نورون ها گیرنده آلفای استروژن را بیان نمی کنند، بنابراین بایستی نورون - های میانجی وجود داشته باشند که اثر بازگشتی مثبت استروژن را به نورون های هورمون آزادکننده گونادوتروپین انتقال دهند. نورون های کیس پپتین نقش مهمی در تحریک نورون - های هورمون آزاد کننده گونادوتروپین دارند و بنابراین می توانند میانجی اثر استروژن بر نورون های هورمون آزاد کننده گونادوتروپین در ناحیه پیش بینایی هیپوتالاموس مغز در میش باشند. یکی از شناخته شده ترین کنش های استروژن تحریک ژن فاس در مغز است. هدف مطالعه حاضر مشخص نمودن نقش میانجی کیس پپتین در انتقال اثرات استروژن بر نورون - های هورمون آزاد کننده گونادوتروپین در ناحیه پیش بینایی مغز گوسفند است.روش ها: شش راس میش بالغ در فصل جفت گیری انتخاب و تخمدان برداری شدند. به 3 میش گروه تیمار 50 میلی گرم استرادیول بنزوات در 1 میلی لیتر روغن گل آفتاب گردان و به 3 میش گروه شاهد 1 میلی لیتر محلول نمکی به صورت عضلانی تزریق شد. بعد از تزریق استرادیول و خارج کردن هیپوتالاموس مغز، در ناحیه پیش بینایی، شمار نورون های کیس پپتین، شمار ژن های فاس و شمار نورون های کیس پپتین که با ژن فاس همپوشانی داشتند با روش ایمیونوهیستوشیمی تعیین شدند.یافته ها: تزریق استرادیول میزان همپوشانی بیان کیس پپتین و ژن فاس را در ناحیه پیش بینایی مغز میش در مقایسه با گروه شاهد افزایش داد (P=0.01). نتایج نشان می دهد که 86.9 درصد نورون های کیس پپتین با ژن فاس در ناحیه پیش بینایی همپوشانی می کنند (P=0.01).نتیجه گیری: نورون های کیس پپتین میانجی مهمی در انتقال اثرات بازگشتی مثبت استروژن به نورون های هورمون آزاد کننده گونادوتروپین در ناحیه پیش بینایی مغز گوسفند هستند.

مقدمه: در دوره حساس تکوین مغز که در آن رشد اکسونها و دندریت ها صورت می گیرد غلظت هورمون تیروئید باید در محدوده خاصی قرار داشته باشد. در موش صحرایی تمایز مدارهای حرکتی دهانی به الگوی بالغ از حدود هفته سوم پس از تولد و هم زمان با تغییر الگوی تغذیه از مکیدن به جویدن (پایان شیرخوارگی) تثبیت می شود. در این زمان نورون های هسته حرکتی عصب سه شاخه تغییرات مورفولوژیک چشمگیری نشان می دهند.روش ها: موش های صحرایی ماده باردار به دو گروه کنترل و هایپوتیروئید تقسیم شده و موش های گروه هایپوتیروئید از روز 16 بارداری تا روز 23 پس از زایمان داروی آنتی تیروئید پروپیل تیو اوراسیل را با غلظت ppm 50 در آب آشامیدنی دریافت کردند. در روز بیست و سوم مراحل رنگ آمیزی گلژی بر روی 6 موش نر از هر گروه انجام گرفت. با استفاده از میکروتوم روتاری برشهای 70 میکرونی از بلوک های پارافینی ناحیه هسته حرکتی عصب سه شاخه تهیه شد و مراحل آماده سازی برای عکسبرداری انجام شد. اندازه گیری مساحت جسم سلولی نورونها با استفاده از نرم‏افزار Starter و آنالیز مورفولوژی دندریتها به روش دوایر متحدالمرکز شول انجام گرفت.یافته ها: اندازه گیری مساحت اجسام سلولی ثانویه کاهش معنی داری در اندازه جسم سلولی نورون ها در گروه هایپوتیروئید نسبت به گروه کنترل نشان داد. تعداد دندریتهای اولیه (درجه اول) تغییر معنی داری نشان نداد، در حالی که کاهش تعداد دندریت های درجه دوم و بالاتر معنی دار بود.نتیجه گیری: از آنجا که هورمون تیروئید در تکوین سلول های عصبی و شکل گیری نورو فیلامان ها نقش مهمی به عهده دارد، هایپوتیروئیدیسم مادرزادی می تواند به کاهش اندازه نورون های حرکتی و تغییر الگوی انشعابات دندریتی آنها منجر شود.

مقدمه: ترومبوز یا انسداد عروق خونی توسط لخته، می تواند منجر به سکته قلبی و گاهی اوقات مرگ شود. صرف نظر از رفع انسداد به کمک جراحی، تنها درمان موجود تجویز عوامل ترومبولیتیک به منظور از بین بردن لخته است. استرپتوکیناز رایج ترین داروی فیبرینولیتیک برای این منظور است، اما با این وجود تجویز آن با مشکلاتی از جمله تحریک سیستم ایمنی، نیمه عمر کوتاه دارو و خونریزی همراه می باشد. پگیلاسیون پروتئین های دارویی با واسطه اسید آمینه سیستئین یک روش نوین کاستن از ایمنی زایی دارو و همچنین افزایش پایداری و نیمه عمر آنها است. هدف نهایی این مطالعه طراحی و ساخت جایگزینهای سیستئینی استرپتوکیناز کامل و نیز اشکال کوتاه شده آن، که با داشتن اختصاصیت به فیبرین اثرات هموراژیک کمتری دارند، می باشد.روش ها: با استفاده از تکنیک موتاسیون زایی در ناحیه دلخواه به کمک PCR موتانتهای ژنهای استرپتوکیناز، دارای جایگزینی کدون AGC(سرین) با TGC(سیستئین)، که پروتئین های با طول کامل (اسیدهای آمینه 414-1) و کوتاه شده (اسیدهای آمینه 386-60 و 386-143) را کد می کردند ساخته شده و در پلاسمید pET41a کلون شدند. بدنبال القا باکتری های ترانسفورم شده E. coli استرپتوکیناز های نوترکیب بیان شدند و پروتئین های حاصل با انجام وسترن بلات تایید شده، به روش کروماتوگرافی میل ترکیبی تخلیص شده و در نهایت از نظر فعالیت بیولوژیک مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: بیان ژنهای استرپتوکیناز موتانت به خوبی صورت گرفته و پروتئین های نوترکیب با اندازه های کامل و کوتاه شده به واسطه اتصال به برچسب هیستیدینی ناشی از ناقل ژنی به راحتی تخلیص شدند. علیرغم جایگزینی سرین با سیستئین در جایگاه اسید آمینه ای 208، پروتئین های نوترکیب جدید همچنان فعالیت بیولوژیک خود را حفظ کردند.نتیجه گیری: پروتئین های موتانت تولید شده در این مطالعه امکان انجام فرآیند پگیلاسیون اختصاصی بر روی سیستئین و به این ترتیب ارتقا فعالیت بالینی پروتئین استرپتوکیناز را فراهم می آورند.

مقدمه: شباهت های زیادی بین نقص حافظه ایجاد شده در بیماران مبتلا به آلزایمر و حیوانات تیمار شده با اسکوپولامین وجود دارد. مطالعه حاضر به منظور بررسی نقش گیرنده های آلفا ـ آدرنرژیک هیپوکامپ پشتی در یادگیری وابسته به وضعیت القا شده با اسکوپولامین در موشهای بزرگ آزمایشگاهی نر انجام گرفته است.روش ها: کانول گذاری به صورت دو طرفه در ناحیه هیپوکامپ پشتی رت های نر صورت گرفت. موش ها در دستگاه یادگیری اجتنابی مدل step-through آموزش دیدند و تست حافظه 24 ساعت بعد از آموزش به صورت اندازه گیری زمان تاخیر ورود به خانه سیاه (محل تحریک) انجام شد.یافته ها: تزریق پس از آموزش اسکوپولامین (0.5, 2 mg/rat)، به هیپوکامپ پشتی به صورت وابسته به دوز زمان تاخیر ورود به خانه سیاه را کاهش داد. فراموشی ایجادشده توسط تزریق پس از آموزش اسکوپولامین (2mg/rat) با تزریق قبل از تست اسکوپولامین (0.5, 2 mg/rat) اصلاح شد. تزریق قبل از تست فنیل افرین (0.25, 0.5 mg/rat) نتوانست جلوی تخریب حافظه ایجاد شده توسط تزریق پس از آموزش اسکوپولامین (2mg/rat) را بگیرد. تزریق کلونیدین (0.5, mg/rat) در روز آزمون توانست حافظه تخریب شده با اسکوپولامین (2mg/rat) روز آموزش را اصلاح نماید. تزریق فنیل افرین (0.25, 0.5 mg/rat) یا کلونیدین (0.25, 0.5 mg/rat)، همراه با مقادیر غیر موثر اسکوپولامین (0.25 mg/rat) در روز آزمون توانست حافظه تخریب شده با اسکوپولامین (2 mg/rat) روز آموزش را اصلاح نماید. تزریق درون مغزی پرازوسین (1, 2 mg/rat) یا یوهیمبین (1, 2 mg/rat)، 1) به هیپوکامپ در روز آزمون قبل از مقدار موثر اسکوپولامین (2 mg/rat)، جلوی بهبود حافظه توسط اسکوپولامین روز آزمون را گرفت.نتیجه گیری: احتمالا گیرنده های آلفا - 1و 2 - آدرنرژیک هیپوکامپ پشتی در یادگیری وابسته به وضعیت القا شده توسط اسکوپولامین دخیل می باشد.

مقدمه: این مطالعه به منظور تحقیق بر روی اثرات ضد دردی و ضد التهابی عصاره آبی گیاه مریم نخودی خزری در موشهای بزرگ و کوچک آزمایشگاهی نر انجام شده است.روشها: به این منظور از آزمونهای تورم پنجه پا القا شده به وسیله کاراگینان و دکستران و آزمونهای درد ناشی از استیک اسید، آزمون فرمالین و روش جهش دم استفاده گردید.یافته ها: عصاره 200 - 50 میلی گرم بر کیلوگرم و 100 میلی گرم بر کیلوگرم سالیسیلیک اسید اثر مهاری معناداری بر پاسخ فاز دو آزمون فرمالین دارد (p<0.01) در حالی که فقط دوز بالای عصاره (200 میلی گرم بر کیلوگرم) اثر ضد دردی در فاز یک نشان می دهد. عصاره همچنین مانع درد پیچش شکمی متناسب با دوز می شود. هر چند که افزایش در زمان جهش دم با عصاره دیده می شود ولی این مورد به صورت معناداری از اثر القا شده توسط مرفین (10 میلی گرم بر کیلوگرم) کمتر است (p<0.05). عصاره 250 - 25 میلی گرم بر کیلوگرم تجویز شده یک ساعت قبل از آزمون کاراگینان اثر مهاری متناسب با دوز در تورم نشان می دهد. تاثیری در مدل تورمی حاصل از دکستران مشاهده نشد.نتیجه گیری: اطلاعات حاصل از اثرات ضد دردی و ضد التهابی عصاره می تواند ناشی از مکانیزم های محیطی و مرکزی باشد. وجود آلکالوئیدها، فلاونوئیدها و تری ترپنوئیدها می توانند مسول اثرات این گیاه باشند.

مقدمه: اثربخشی گیاهان دارای خواص آنتی اکسیدانی در بهبود بیماری دیابت شناخته شده است و از آنجا که دانه های هویج نیز دارای خواص آنتی اکسیدانی می باشند لذا در این مطالعه اثر عصاره متانولی دانه های هویج (Daucus carota) بر متابولیسم کربوهیدرات و مورفولوژی پانکراس در موشهای دیابتی نوع I بررسی شد.روش ها: با تزریق استرپتوزوتوسین (STZ) به میزان  70 mg/kg, i.pدر موشهای صحرایی نر، دیابت نوع I القا شد. قبل از تزریق STZ و 5 روز بعد از تزریق، در حالت ناشتا، خونگیری به منظور تعیین سطح سرمی گلوکز و انسولین انجام گرفت و موشهایی که سطح سرمی گلوکز آنها بیش از 250mg/dl بود، دیابتیک محسوب و به 5 گروه تقسیم شدند که عصاره الکلی D. carota با دوزهای mg/kg/day،300، 200، 100، گلایبن کلامید با دوز g/kgµ  600 و 0.5 سی سی آب مقطر (حلال عصاره) به مدت 6 روز به طور جداگانه با گاواژ دریافت کردند. بعد از 6 روز مجددا خونگیری انجام شد، سطح سرمی گلوکز به روش اسپکتروفتومتری و انسولین به روش ELISA با کیت های مربوطه اندازه گیری شد. ضمنا پانکراس حیوان خارج و در فرمالین %10 قرار گرفت و برای مطالعات بافت شناسی مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: تجویز عصاره دانه هویج در همه دوزها و گلایبن کلامید به مدت 6 روز سبب کاهش سطح سرمی گلوکز شد ولی تنها دوز 300mg/kg عصاره و گلایبن کلامید به طور معنی داری سطح سرمی انسولین را افزایش داد ضمنا، عصاره و گلایبن کلامید سبب بهبود جزایر و بخش آسینار پانکراس شدند بطوریکه، میانگین تعداد جزایر در موشهای دریافت کننده دوز 100mg/kg عصاره و گلایبن کلامید بطور معنی دار افزایش یافت.نتیجه گیری: عصاره متانولی دانه های هویج (D. carota) دارای اثر هیپوگلیسمیک می باشد و احتمالا بخشی از این اثر از طریق افزایش ترشح انسولین و بهبود بافت پانکراس بویژه جزایر آن انجام می شود.