مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان
سال:1395 | دوره:21 | شماره:3 |تعداد مقالات:17

زمینه ومقدمه: بررسی وضعیت اطرافیان بیماران مسلول ریوی در برنامه کنترل سل از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ارزیابی فرآیند بررسی افراد در تماس و اقدامات انجام شده و ارزیابی نقایص این فرآیند میتواند در برنامه ریزی صحیح کمک کننده باشد. این مطالعه به بررسی شیوع سل نزد افراد در تماس نزدیک و خدمات انجام شده برای این افراد در برنامه مبارزه با سل شهرستان سنندج در سالهای 1391-1389 می پردازد.روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی (توصیفی -تحلیلی) انجام شد. در این مطالعه کلیه افراد در تماس نزدیک با بیماران مسلول اسمیر مثبت تحت پوشش مرکز مبارزه با سل سنندج، طبق تعریف راهنمای کشوری مبارزه با سل، در طی سالهای 1389 تا 1391 (دوره سه ساله) مورد ارزیابی قرار گرفتند. اسامی افراد در تماس با این بیماران که در پرونده ها درج شده بود، استخراج گردید. بررسی فعال با گرفتن شرح حال از همه افراد آغاز شد و سپس معاینه بالینی توسط یک پزشک نیز انجام گردید. داده ها توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از تستهای کای دو و فیشر تحلیل گردید.نتایج: در این مطالعه امکان بررسی 298 نفر از افراد مورد تماس وجود داشت. بر اساس پرونده ها، تعداد 248 نفر (83.1%) در بدو تشخیص بیمار مسلول، مورد ارزیابی افراد در تماس قرار گرفته بودند. همچنین بعد از اتمام درمان بیمار مسلول، فقط تعداد 111 (37.2%) نفر از اطرافیان پیگیری شده بودند. از نظر خدمات انجام شده برای افراد در تماس نزدیک، تفاوت معنی دار آماری بین دو جنس مشاهده نشد (p>0.05). تعداد 137 نفر (57.3%) از افراد شرح حال گرفته شده تماس دایمی و 102 نفر (47.2%) از افراد تماس محدود داشتند که تفاوت معنی داری مشاهده شد (p=0.022). از افراد ارجاع شده به متخصص عفونی، 4 نفر (23.5%) تماس دایمی و 13 نفر (76.5%) تماس محدود داشتند و این تفاوت نیز معنی دار بود (p=0.012). در این بررسی یک مورد بیمار مسلول اسمیر مثبت جدید شناسایی گردید.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، یک پنجم از افراد در تماس نزدیک در بدو تشخیص بیمار مسلول ارزیابی نشده بودند و بیش از نیمی از افراد، مورد پیگیری های بعدی قرار نگرفته بودند. هرچند درصد انجام خدمات در گروه دارای تماس دایمی بیشتر بود ولی درصد زیادی از این افراد خدمات لازم از قبیل شرح حال و معاینه و سایر خدمات مورد نیاز را دریافت نکرده بودند.

زمینه و هدف: بیماری های تخریبی شبکیه یکی از علل شایع نابینایی در جهان است. هدف از این مطالعه بررسی پیوند سلول های نوروسفر مشتق از بافت مغز استخوان به فضای زیر شبکیه در مدل حیوانی (تخریب لایه رنگدانه دار شبکیه با استفاده از سدیم یدیت) بود.روش بررسی: موش های صحرایی آلبینو مقدار 40 میلی گرم بر کیلوگرم از سدیم یدیت در فضای پشت چشم دریافت کردند و بعد از 30 روز، بررسی بافتی با استفاده از هول مانت لایه رنگدانه دار و همچنین رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین انجام شد. سلول های بنیادی مشتق از بافت مغز استخوان از استخوان فمور موش های صحرایی استخراج و تحت تاثیر محیط تمایزی نوروسفر به سلول های شناور نوروسفر تبدیل شد. سلول های به دست آمده با نشانگر هسته ای BrdU نشان دار و به فضای زیر شبکیه تزریق شدند. 7 روز بعد از تزریق، برش بافتی تهیه شد و بقا، مهاجرت و همچنین نحوه قرارگیری سلول های تزریق شده با استفاده از ایمونوهیستوشیمی بررسی شد.یافته ها: 3 روز بعد از تزریق سدیم یدیت، تغییرات پاتولوژی ازجمله افزایش در نور فلوئورسنس، هایپرتروفی و چندهسته ای شدن در لایه رنگدانه دار مشاهده شد و در بررسی بافتی، به هم ریختگی قسمت خارجی فوتورسپتور ها و همچنین تغییرات لایه رنگدانه دار دیده شد. یافته های ایمونوهیستوشیمی 7 روز بعد از پیوند سلولی نشان داد که سلول های تزریق شده توانسته اند در فضای زیر شبکیه زنده بمانند و به لایه رنگدانه دار و همچنین به لایه شبکیه مهاجرت کرده و در کنار سلول های بافت میزبان قرارگرفته اند.نتیجه گیری: سلول های بنیادی مزانشیمی به دلیل سهولت در دسترسی، منبع مناسبی برای پیوند هستند. توانایی تمایز این سلول ها به رده عصبی و همچنین توانایی بقا و مهاجرت این سلول ها بعد از پیوند، در مدل های آسیب شبکیه، می تواند راهی برای درمان بیمارهای تخریبی شبکیه باشد.

زمینه و هدف: اکسیور، کرم سنجاقی از کرمهای شاخه نماتودها و از خانواده اکسیوریده می باشد این کرم استوانه ای و به شکل نخ به رنگ سفید یا شفاف است که طول کرم نر 2 تا 5 میلی متر و کرم ماده 3 تا 8 میلی متر است. این مطالعه به منظور تعیین میزان شیوع اکسیور و ارتباط آن با علائم بیماری و علائم آلرژبک و انوزینوفیلی در کودکان 6-1 ساله منطقه اورامانات تخت از توابع شهرستان مریوان انجام گرفت.روش کار: دراین مطالعه توصیفی– تحلیلی و با استفاده از نمونه گیری تصادفی سیستماتیک 338 کودک مورد مطالعه قرار گرفتند. روش جمع آوری داده ها بر اساس پرسشنامه، اسمیر خون محیطی و تست نوار چسب اسکاچ بود. در پرسشنامه طراحی شده مشخصات کودکان از قبیل جنس و سن و مشخصات والدین شامل شغل و میزان تحصیلات ثبت شد. لامهای اسمیر خون محیطی از تک تک کودکان تهیه و توسط هماتولوژیست از نظر ائوزیتوفیلی بررسی شدند. نمونه های تست اسکاچ پس از ارائه آموزشهای لازم درباره شیوه نمونه گیری آن، توسط والدین تهیه و سپس در آزمایشگاه دانشگاه علوم پزشکی کردستان توسط متخصص انگل شناسی از نظر وجود تخمهای اکسیور بررسی شدند.نتایج: 139 نفر (41.1%) از کودکان آلوده به کرمک تشخیص داده شدند. میزان شیوع کرمک در پسران 37.4% و در دختران 45.3% بود. بین آلودگی به کرمک و بروز علائم آن رابطه معنی داری مشاهد نشد. بین آلودگی به کرمک و علائم بیماری آلرژیک رابطه معنی داری مشاهده نشد. تعداد 22 نفر از کودکان ائوزینوفیلی داشتند (6.4%) که 17 نفر (77.3 درصد) از آنان آلوده به کرمک بودند. بین آلودگی به کرمک و ائوزینوفیلی رابطه معنی داری مشاهده شد (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتیجه مطالعه و اهمیت موضوع جهت کنترل و پیشگیری از این بیماری پیشنهاد می شود که اطلاعات لازم درباره چرخه زندگی، راههای انتقال و بخصوص راههای پیشگیری از آلودگی به کرمک به مردم ارائه شود، و اقدامات اساسی در زمینه بهبود وضعیت اقتصادی مردم منطقه صورت گیرد و ارتقاء بهداشت عمومی و فردی از طریق آموزش همگانی مورد توجه قرار گیرد. در نهایت درمان داروئی مبتلایان همزمان با خانواده آنها مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: شیوع دردهای اسکلتی- عضلانی در مادران کودکان فلج مغزی (Cerebral Palsy) به طور معناداری بیشتر از مادران کودکان عادی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی بر کمر درد و ناتوانی عملکردی مادران مبتلا به کمردرد دارای کودک CP بود.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی تعداد 30 نفر از مادران دارای کودک CP 6 تا 18 ساله شهر اصفهان که دارای کمردرد مزمن غیراختصاصی بودند به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. بیماران گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات منتخب ثبات مرکزی را انجام دادند. میزان درد از طریق مقیاس بصری درد و میزان ناتوانی عملکردی توسط شاخص ناتوانی اسوستری قبل و پس از هشت هفته مداخله تمرینی اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس برای داده های تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند (P=0.05).یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی تاثیر معناداری بر درد (P=0.001) و ناتوانی عملکردی دارد (P=0.001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده از این پژوهش، تمرینات ثبات مرکزی باعث کاهش درد و بهبود ناتوانی عملکردی در مادران دارای کودک CP می شود. بنابراین با توجه به تاثیر مثبت این تمرینات بر کاهش درد و ناتوانی عملکردی بیماران، توصیه می شود افراد دارای مشکلات مشابه نیز از این روش درمانی استفاده نمایند.

زمینه و هدف: با افزایش سن موجود زنده، تعداد سلول های مزانشیمی مغز استخوان و نیز قدرت تکثیر و تمایز این سلول ها کاهش می یابد. این تغییرات منجر به کاهش اثر بخشی این سلول ها در سلول درمانی اتولوگ افراد پیر می شود.هدف مطالعه حاضر بهبود بخشی سلول های مزانشیمی مغز استخوان رت های پیر است.روش بررسی: سلول های مزانشیمی مغز استخوان رت های پیر به مدت 72 ساعت در معرض غلظت های مختلف سلنیت سدیم قرار داده شدند. ارزیابی اثر سلنیت سدیم بر قدرت تکثیر این سلول ها با استفاده ازتست تریپان بلو انجام شد. سپس اثر غلظت موثر سلنیت سدیم بر فعالیت آنزیم تلومراز، بیان ژن های مرتبط با فعالیت این آنزیم و نیز طول تلومر بررسی شد. بررسی فعالیت آنزیم تلومراز به روش PCR- ELISA انجام گردید و برای اندازه گیری طول تلومر و بیان ژن ها از روش Real time PCR استفاده شدیافته ها: سلنیت سدیم در غلظت 100 نانو مولار بطور معنی دار تکثیر سلولی سلول های مزانشیمی رت های پیر را افزایش و طول تلومر این سلول ها را کاهش داد، البته کاهش طول تلومر این سلول ها در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود. فعالیت آنزیم تلومراز و بیان ژن های وابسته به آن نیز تغییر نیافت.نتیجه گیری: سلنیت سدیم قدرت تکثیر سلول های مزانشیمی مشتق از رت های پیر را بهبود می بخشد.

زمینه و هدف: برونکوسکوپی یک عامل اضطراب آور است. افزایش اضطراب طی برونکوسکوپی، نیاز به اکسیژن را افزایش می دهد و بر برونده قلب و فشارخون تاثیر می گذارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر انحراف فکر به کمک موسیقی سمعی- بصری محلی منتخب بیمار بر شاخص های همودینامیک بیماران تحت برونکوسکوپی انجام شد.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی در بیمارستان امام علی (ع) زاهدان انجام گرفت. نمونه گیری به روش در دسترس طی سه ماه از تیر تا شهریور ماه سال 1394 انجام گرفت. تعداد 60 بیمار کاندید برونکوسکوپی بطور تصادفی با روش تصادفی سازی به دو گروه مداخله (30 نفر) و کنترل (30 نفر) تخصیص یافتند. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم مشخصات فردی و جدول ثبت شاخص های همودینامیک بود. به گروه مداخله موسیقی سمعی- بصری محلی انتخاب شده توسط بیمار طی برونکوسکوپی ارائه شد. گروه کنترل فقط مراقبت های معمول را دریافت نمودند. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از آزمون های کای دو، تی مستقل، تی زوجی و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر به کمک نرم افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتندیافته ها: نتایج نشان داد دو گروه از نظر شاخص های همودینامیک حین و پس از مداخله تفاوت آماری معنادار داشتند (P=0.000). الگوی کاهش در دو گروه یکسان نبود و انحراف فکر سمعی- بصری به وسیله موسیقی باعث کاهش بیشتر ضربان قلب و فشار خون و افزایش اشباع اکسیژن در گروه مداخله گردید.نتیجه گیری: موسیقی سمعی- بصری محلی منتخب بیمار بر بهبود شاخص های همودینامیک بیماران تحت برونکوسکوپی موثر بود، بنابراین توصیه می گردد در روش های تشخیصی و درمانی تهاجمی بخصوص برونکوسکوپی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: گسترش سویه های با مقاومت چند دارویی (MDR) کلبسیلا پنومونیه یک عامل نگرانی مهم و انتقال افقی اینتگرون ها از فاکتورهای مهم در ایجاد باکتری مقاوم به چند دارو می باشد. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی اینتگرون های کلاس I و بررسی کاست های ژنی اینتگرون ها در سویه های با مقاومت چند دارویی کلبسیلا پنومونیهی جدا شده از نمونه های بالینی انجام پذیرفت. روش بررسی: این مطالعه توصیفی- تحلیلی روی 181 نمونه کلبسیلا پنومونیه جدا شده از بیماران بستری و سرپایی در سال های 93-1392 انجام شد. الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه ها با روش دیسک دیفیوژن بر اساس استاندارد CLSI تعیین شد. حضور اینتگرون کلاس 1 و کاست های ژنی موجود در آن با استفاده از روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) در سویه های با مقاومت چند دارویی بررسی شد. تجزیه وتحلیل آماری یافته ها با نرم افزار SPSS نسخه 17 و آزمون های کای دو و آزمون دقیق فیشر انجام و سطح معنی داری کمتر از 0.05 در نظرگرفته شد.نتایج: از 181 نمونه 150 (82.9 درصد) سویه های با مقاومت چند دارویی بودند. بیشترین مقاومت به آمپی سیلین (98.7 درصد) و کمترین مقاومت به ایمی پنم (24 درصد) دیده شد. کلاس 1 اینتگرون در 150 (100 درصد) سویه های با مقاومت چند دارویی مشاهده شد. از میان آنها، 147 (98 درصد) حامل کاست های ژنی از پنج نوع مختلف بودند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که فراوانی ژن اینتگرون کلاس I و کاست های ژنی در سویه ها کلبسیلا پنومونیهی مقاوم به چند دارو در میان بیماران بستری در بیمارستان در کاشان بالا می باشد که می تواند نقش مهمی در ایجاد و انتقال مقاومت آنتی بیوتیکی داشته باشد.

زمینه و هدف: مولکول های چسبان سلولی گلیکوپروتئین هایی هستند که میانجی پاسخ لکوسیت ها به التهابند. احتمال دارد که مقادیر افزایش یافته این مولکول ها، به طور مستقیم با بیماری های متابولیکی و قلبی-عروقی در ارتباط باشد. هدف مقاله حاضر مطالعه اثر تمرین استقامتی بر مولکول های چسبان سرم مردان دارای اضافه وزن بود.روش بررسی: طرح تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود. بیست و دو دانشجوی دارای اضافه وزن (BMI=28.34 kg/m2) به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. آنها به طور تصادفی به دو گروه 11نفری تمرین استقامتی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته به اجرای برنامه تمرینی استقامتی پرداختند. قبل و پس از برنامه تمرینی از تمام آزمودنی ها خون گیری در حالت ناشتا انجام گرفت و مقادیر سرمی مولکول چسبان بین سلولی-1محلول (sICAM- 1)، مولکول چسبان سلولی عروقی-1 محلول (sVCAM- 1) و سلکتین E محلول تعیین گردید. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد پس از هشت هفته تمرین استقامتی تفاوت معنی داری در sICAM- 1 بین دو گروه مشاهده شد (P=0.002). هنگام مقایسه های پیش آزمون و پس آزمون گروه ها، sICAM- 1 در گروه استقامتی تغییرات معنی داری نشان داد (P=0.001). در مورد مقادیر sVCAM- 1 و سلکتین E محلول تغییرات معنی داری مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: با توجه این نتایج می توان گفت تمرین استقامتی می تواند موجب کاهش برخی از مولکول های چسبان شود. این امر می تواند مسئوول بخشی از کاهش احتمالی التهاب سیستمی ناشی از فعالیت ورزشی باشد.

زمینه و هدف: هدف از این پژوهش بررسی اثر پودر زنجبیل بر پاسخ های التهابی و ضدالتهابی ناشی از تمرینات مقاومتی به روش دلورم در مردان والیبالیست بود.روش بررسی: بدین منظور، 20 والیبالیست مرد به صورت تصادفی به 2 گروه تجربی و دارونما (10 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی به روش سبک به سنگین که ابتدا با 50 درصد یک تکرار بیشینه و ست دوم با 75 درصد یک تکرار بیشینه و در نهایت 100 درصد یک تکرار بیشینه اجرا شد. مکمل زنجبیل 3 وعده در روز و مجموعا به مدت یک هفته به مقدار3 گرم به صورت کپسول مصرف شد. نمونه های خون آزمودنی ها پس از 12 ساعت ناشتایی در مرحله پایه و بعد از دوره تمرینات جمع آوری شد. داده ها به روش آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرر و t مستقل در سطح معنی داری P£0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد بین مقادیر کورتیزول در گروه تجربی نسبت به گروه دارونما در دوره استراحتی و بلافاصله پس از تمرین افزایش وجود دارد با این وجود، در 24 ساعت پس از تمرین کاهش یافت اما این کاهش معنی دار نبود. مقادیر اینترلوکین-10 در سطوح بلافاصله پس از تمرین در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش یافت (P=0.01). همچنین، بین مقادیر TNF-a در قبل و بعد از دوره مکمل گیری در گروه تجربی کاهش معنی داری در سطوح بلافاصله پس از تمرین مشاهده شد (P=0.018).نتیجه گیری: اگرچه روش تمرینی دلورم تا حدودی باعث افزایش التهاب بوده ولی بکارگیری این روش همراه با مصرف زنجبیل می تواند اثرات موثرتری بر التهاب های ناشی از تمرین به همراه داشته باشد.

زمینه و هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثرات ریکاوری فعال داخل و خارج آب با و بدون مصرف کراتین منوهیدرات بر برخی شاخص های التهابی و عملکرد بدنی پس از شش وهله شنای تناوبی بیشینه در زنان جوان بود.روش بررسی: در یک پژوهش نیمه تجربی 16 شناگر سالم غیرنخبه به طور تصادفی به دو گروه ریکاوری فعال داخل و خارج تقسیم شدند و شش وهله شنای سرعتی 50 متر را با فاصله استراحتی 120 ثانیه ای به صورت فعال در داخل و خارج آب اجرا کردند. آزمودنی ها، چهار بار در روز به مدت شش روز مکمل گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز واریانس دو طرفه و آزمون بونفرونی همچنین، آزمون t مستقل در سطح P<0.05 انجام شد.یافته ها:. نتایج نشان داد بین اثر ریکاوری داخل آب یا خارج آب بر میزان IL-6 (P=0.110) و VCAM1 (P=0.622) متعاقب اجرای وهله های مکرر شنای تناوبی بیشینه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. با وجود این، سطوح IL- 6 (P=0.042) و VCAM1 (P=0.012) تفاوت معنی داری در درون گروه ها پس از مکمل گیری کراتین نشان داد. در گروه ریکاوری داخل آب تغییرات درصد کاهش سرعت بعنوان شاخص خستگی پس از دوره مکمل گیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکمل گیری تفاوت معنی داری داشت (p<0.01). در گروه ریکاوری خارج آب پس از دوره مکمل گیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکمل گیری به لحاظ آماری تغییری معنی داری ایجاد نشد (p=0.155).نتیجه گیری: ریکاوری بویژه از نوع داخل آب پس از مکمل گیری کوتاه مدت کراتین موجب تعدیل التهاب سیستمیک و بهبود عملکرد بدنی متعاقب فعالیت های تناوبی شدید می گردد.

زمینه و هدف: اثر استئوآرتریت زانو بر پارامترهای فضایی- زمانی- مکانی راه رفتن در تحقیقات پیشین مورد توجه بوده است. اما اثرات شدت استئوآرتریت بر این پارامترها به طور دقیق مستندسازی نشده است. هدف این مطالعه، مقایسه پارامترهای فضایی- زمانی- مکانی راه رفتن در بیماران استئوآرتریت مرد با درجات مختلف بود.روش بررسی: برای ارزیابی سه بعدی پارامترها از سیستم تحلیل حرکتی (130 هرتز) Vicon سری T استفاده گردید. آزمودنی ها 15 نفر مرد سالم و 30 نفر مرد بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو بودند که بر اساس طبقه بندی کلگرن و لورنس به 3 گروه خفیف، متوسط، شدید تقسیم شدند. سپس پارامترهای فضایی- زمانی- مکانی شامل کادنس، حمایت دوگانه، جدا شدن پای موافق، زمان قدم، عرض قدم، برخورد پای مخالف، جدا شدن پای مخالف، حمایت تک گانه، طول قدم، طول گام، زمان گام، سرعت راه رفتن، زمان استانس و زمان سیکل گام برداری با نرم افزار Vicon Nexus 1.8.5 اندازه گیری و سپس توسط نرم افزارهای Polygon 3.5.1 و Visual 3 D. v 4 در یک سیکل گام برداری استخراج گردید. از روش آنالیز واریانس یکطرفه در نرم افزار SPSS 20. برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد (P<0.05). یافته ها: تفاوت معنی داری در کلیه پارامترهای مورد بررسی بین افراد سالم با بیماران مبتلا به استئوآرتریت با درجات مختلف مشاهده نشد (P>0.05). بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو به طور معنی داری از کادنس، طول قدم، طول گام، سرعت راه رفتن پایین تری برخوردار بودند در حالی که زمان قدم، زمان گام، زمان استانس، زمان حمایت دو گانه در آنان طولانی تر بود.نتیجه گیری: تغییر در پارامترهای فضایی- زمانی- مکانی بیماران استئوآرتریت زانو بالاخص با درجه شدید، ممکن است باعث نقصان در پایداری راه رفتن و افزایش خطر سقوط گردد.

زمینه و هدف: با توجه به خواص ضد باکتریایی دندریمرها، یکی از برنامه های آینده امکان استفاده از آنها به عنوان یک ماده آنتی باکتریال جایگزین با کمترین اثرات جانبی در مقابله با عفونت های میکروبی است. لذا هدف از این مطالعه ارزیابی مقاومت باکتری های جدا شده از منابع آبی نسبت به آنتی بیوتیک های رایج و مقایسه آن با ماکرومولکول نانوساختار دندریمر پلی آمیدوآمین نسل4 (PAMAM-G 4) است.روش بررسی: 523 نمونه از 108 منبع آبی مختلف برداشت شد و به روش فیلتر غشایی مورد آزمایش میکروبی قرار گرفت. مقاومت جدایه ها نسبت به آنتی بیوتیک های آموکسی سیلین، اریترومایسین، تتراسایکلین و سیپروفلوکساسین به روش اندازه گیری هاله عدم رشد بررسی و سپس با مقاومت همان گونه ها نسبت به دندریمر پلی آمیدو آمین نسل 4 (PAMAM-G 4) مقایسه شد. همچنین حداکثر غلظت بازدانده رشد (MIC) دندریمر در مواجهه با جدایه ها اندازه گیری شد.یافته ها: 7.4 درصد از نمونه ها آلودگی باکتریایی نشان دادند. فراوانی گونه های میکروبی جدا شده شامل اشریشیاکلی (28.2%)، پروتئوس (12.8%)، کلبسیلا (17.9%)، انتروباکتر (15.3%)، سودوموناس (17.9%)، باسیلوس سوبتیلیس (1.5%) و استافیلوکوکوس اورئوس (2.56%) بود. در روش اندازه گیری هاله عدم رشد، گونه های گرم منفی مقاومت بالایی نسبت به دندریمر PAMAM-G 4 نشان دادند، به گونه ای که این دندریمر تاثیری بر بازدارندگی از رشد انتروباکتر و سودوموناس نداشت و MIC باکتری های اشریشیا کلی، کلبسیلا و پروتئوس نیز به ترتیب 1250، 500 و 1250 میکروگرم بر میلی لیتر اندازه گیری شد. باکتری های گرم مثبت پاسخ مناسبی به دندریمر PAMAM-G 4 نشان دادند به گونه ای که MIC برای باکتری های استافیلوکوکوس اورئوس و باسیلوس سوبتیلیس به ترتیب 1 و 2.5 میکروگرم بر میلی لیتر اندازه گیری شد.نتیجه گیری: با افزایش گونه های مقاوم به آنتی بیوتیک های رایج، می توان از این نوع دندریمر به عنوان یک ماده آنتی باکتریال قوی در مقابله با گونه های گرم مثبت باکتری ها استفاده نمود.