مطابق با آیین نامه های متداول ساختمانی، برای جلوگیری از رفتار ترد مهاربندهای فولادی به دلیل کمانش، لازم است از مقاطع قویتر استفاده شود. تجربه زلزله های گذشته نشان می دهد که این روش نه تنها در جلوگیری از رفتار ترد اعضا موثر نیست بلکه رفتار ناخواسته را نیز به تعویق نمی اندازد. واضح است که یکی از عوامل موثر در رفتار دینامیکی مهاربندها شرایط انتهایی آنها یعنی سختی ورقهای اتصال می باشد. در این مقاله با شبیه سازی عددی پیشنهاد می شود که برای افزایش شکل پذیری و حتی مقاومت اتصال، مهاربندها با خروج از مرکزیت متصل شوند. به منظور انجام این کار تحقیقاتی، مدلهای عددی با استفاده از تحلیل استاتیکی غیرخطی بررسی شدند. تطابق بسیار خوبی بین نتایج مدلهای عددی و نتایج آزمایشگاهی وجود دارد. این موضوع موجب می شود که بتوان بررسی های بیشتری روی مدلها با صرف زمان، تلاش و هزینه کمتر در مقایسه با کار آزمایشگاهی نمود. خلاصه ای از نتایج مدلهای عددی و تحلیل غیرخطی پنج شکل مختلف اتصال از مهاربندهای ضربدری و شورن ارایه و مقایسه شده اند. نتایج نشان می دهد که خروج از مرکزیت اعضای اتصال در محل اتصال منجر به افزایش شکل پذیری شده است.