پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1391 | دوره:15 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

هدف: لیشمانیوز یکی از مهم ترین عوامل میرایی و ناخوشی در چندین کشور و از معضلات مهم مناطق اندمیک از جمله ایران است. در درمان لیشمانیوز همواره اهدافی همچون به حداقل رساندن دوره بیماری و باقی نگذاشتن اثری از جوشگاه در محل ایجاد زخم مد نظر بوده است. آرتمیزینین و مشتقات آن از مهم ترین داروهای ضد مالاریایی است. یکی از مشتقات آرتمیزینین، آرتمتر است. دانشمندان بر این باورند که عمل قدرتمند آرتمتر علیه انگل ها به دلیل حضور پل اندوپراکسید است. با توجه به مشکلات روش های درمانی لیشمانیوز در این تحقیق اثر داروی آرتمتر در درمان لیشمانیا ماژور در شرایط آزمایشگاهی مطالعه شد.مواد و روش ها: پس از تکثیر انگل در محیط اختصاصی NNN و RPMI میزان کشندگی و توقف رشد و تکثیر پروماستیگوت ها توسط داروی آرتمتر با غلظت های مختلف 5 و 10 و 25 و 50 و 100 میکروگرم بر میلی لیتر و همچنین مرگ برنامه ریزی شده سلول ها به وسیله فلوسایتومتری و DNA Ladder ارزیابی شد.نتایج: بر اساس نتایج به دست آمده، غلظت مهارکنندگی آرتمتر (IC50)،25  میکروگرم بر میلی لیتر شد. میزان مرگ برنامه ریزی شده پروماستیگوت به وسیله استفاده از غلظت 25 میکروگرم بر میلی لیتر آرتمتر با روش فلوسایتومتری 42.28 درصد شد. نتایج تکه تکه شدن DNA سلول های پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور در مواجه با آرتمتر نشان داد که مواجه پروماستیگوت ها با غلظت 25 میکروگرم در میلی لیتر موجب قطعه قطعه شدن DNA می شود.نتیجه گیری: با استفاده از فناوری های مختلف فلوسایتومتری و DNA Ladder اثر داروی آرتمتر بر مرگ سلولی سویه ایرانی لیشمانیا ماژور اثبات شد.

هدف: در این مطالعه استفاده از لیپوزوم پلیمری برای کپسوله کردن دارو و رهاسازی داروی متیلن بلو به دنبال تابش امواج فراصوتی ارزیابی شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه متیلن بلو داخل نانولیپوزوم پلیمری قرار داده شد و توزیع ذرات به روش تفرق دینامیکی نور بررسی شد. پس از بررسی میزان کپسوله شدن دارو و پایداری نانودرات به روش فلورومتری، توزیع زیست شناختی دارو در بافت های موش با تومور آدنوکارسینوما برآورد شد. همچنین میزان رهاسازی دارو به دنبال تابش امواج فراصوتی 1 مگاهرتز و با شدت 2 وات بر سانتی متر مربع به روش فلورومتری ارزیابی شد.نتایج: نتایج اندازه گیری نشان داد که قطر نانوذرات ساخته شده در حدود 4.49±66.19 نانومتر قرار دارد و میزان داروی محبوس شده در آن 3.47± 65.21درصد است. همچنین پایداری نانوذره محتوی دارو با گذشت زمان کاهش می یابد. نتایج توزیع زیست شناختی نشان داد که میزان داروی استخراج شده از تومور در گروه تزریق داروی محبوس شده در لیپوزوم از تزریق داروی محلول آزاد به طور معنی داری بیشتر است (P<0.05). همچنین میزان تجمع داروی محبوس شده لیپوزومی در قلب به طور معنی داری کمتر از تزریق داروی آزاد محلول بود (P<0.05). با تابش امواج فراصوتی به مدت 5 دقیقه، میزان رهایش دارو از نانوذرات 8.3±51.8 به دست آمد.نتیجه گیری: نانوذرات پلیمری ساخته شده برای کپسوله کردن داروی حساس کننده متیلن بلو مناسب است. با تابش امواج فراصوتی تک فرکانس 1 مگاهرتز، توانایی رهایش دارو افزایش می یابد.

هدف: هدف از این مطالعه، تمایز سلول های استرومایی مغز استخوان به سلول های بنیادی عصبی، سپس ترمیم غلاف میلین توسط این سلول های بنیادی عصبی است.مواد و روش ها: در این تحقیق سلول های استرومایی مغز استخوان، از استخوان فمور و تیبیای موش صحرایی بالغ نژاد اسپراگو- داولی جداسازی و پس از پاساژ سوم با استفاده از نشانگر فیبرونکتین و CD31 تحت تجزیه و تحلیل ایمونوسیتوشیمی قرار گرفتند. پس از تمایز سلول های استرومایی مغز استخوان به سلول های بنیادی عصبی هویت سلول ها توسط فاکتور نستین و نوروفیلامنت 68 تأیید شد. در نخاع موش صحرایی ضایعه ای در قطعه T13توسط اتیدیوم بروماید ایجاد شد و پس از گذشت سه روز سلول های بنیادی عصبی در محل ضایعه به صورت مستقیم پیوند شدند. سه هفته بعد از پیوند، میزان ترمیم میلین در نخاع توسط رنگ آمیزی لوکسال فست بلو ارزیابی شد.نتایج: سلول های استرومایی مغز استخوان پس از پاساژ سوم پروتئین فیبرونکتین را به میزان 2.65±94.7 بیان کردند و پس از تمایز آن ها به سلول های بنیادی عصبی این سلول ها نسبت به نشانگرهای نوروفیلامنت 68(0.94±84.55) و نستین (0.64±86.15) واکنش مثبت نشان دادند در حالی که بیان فیبرونکتین کاهش یافت. سه روز پس از تزریق اتیدیوم بروماید در نخاع موش صحرایی، برای ایجاد مدل تخریب میلین ضایعه ای به طول 39.43±1336.36 میکرومتر ایجاد شد و ترمیم در میلین سه هفته پس از پیوند سلول های بنیادی عصبی مشهود بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که سلول های بنیادی عصبی مشتق از سلول های استرومایی مغز استخوان پس از پیوند مستقیم در نخاع، قادرند تخریب میلین را در ستون خلفی ترمیم کنند؛ بنابراین این سلول ها در درمان بیماری های سیستم عصبی از قبیل ضایعات نخاعی مؤثر هستند.

هدف: با توجه به اینکه تیتراسیون ویروس در تعیین دوز واکسن، تهیه بذر ویروسی، تکثیر ناقل های ویروسی و مطالعات تکثیری دارای اهمیت است؛ بنابراین در این مطالعه تیتر ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 و روتاویروس با دو روش مرسوم CCID50% و پلاک به عنوان روش استاندارد مقایسه شده است.مواد و روش ها: سلول های MA104 و Vero به ترتیب برای کشت روتاویروس و ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 تهیه و در پلیت 6 و 96 خانه ای پاساژ داده شدند. بعد از تلقیح و جذب ویروس در سلول زمان بهینه بررسی آثار تخریب سلولی و نتایج محاسبه آن برای هر ویروس در دو روش ثبت شد. نتایج حاصل از دو روش برای هر ویروس به صورت جدا با هم مقایسه شد.نتایج: شروع آثار تخریب سلولی با روش CCID50% در روتاویروس در کمتر از 18 ساعت شروع و تا 72 ساعت به اوج خود می رسد در حالی که در HSV-1 تغییرات حاصل از تخریب سلول بعد از 24 ساعت شروع و تا 72 ساعت ادامه می یابد. در روش پلاک آثار تخریب به صورت پلاک بعد از 96 ساعت در مورد روتاویروس ظاهر و برای ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 این زمان حدود 72 ساعت است. در هر دو ویروس، پلاک تیتری پایین تر از CCID50% را نشان داد که به صورت «1CCID50%=0.7 PFU» گزارش می شود.نتیجه گیری: روش پلاک یکی از دقیق ترین روش ها در تعیین تیتر ویروسی است. در روش پلاک امکان جداسازی یک پلاک و به دست آوردن ویروس خالص ژنتیکی وجود دارد. اما در CCID50% این امکان فراهم نیست. از معایب CCID50% عدم تکرار پذیری در نتایج تیتراسیون ویروسی نسبت به ارزیابی پلاک است.

هدف: یکی از مسائل اصلی مهندسی بافت استخوان طراحی و ساخت داربست های سه بعدی زیست فعال و قابل جذبی است که بتواند یکپارچگی ساختاری خود را در طول زمان ترمیم حفظ کند؛ یکی از رویکردهای دست یابی به این هدف ساخت داربست های کامپوزیتی است.مواد و روش ها: در این پژوهش ساخت و مشخصه یابی داربست کامپوزیتی متشکل از ابریشم بازیابی شده و شیشه زیست فعال بیان شده است. ابریشم بازیابی شده از پیله های کرم ابریشم و شیشه کلسیم سیلیکوفسفاتی به روش سل- ژل تهیه شد. برای ایجاد یک کامپوزیت یکنواخت، ذرات شیشه زیست فعال آسیاب و توسط تری آمینو پروپیل تریتوکسی سیلان پوشش داده شد. داربست های کامپوزیتی ابریشم/ شیشه زیست فعال به روش خشکاندن انجمادی و در نسبت های متفاوتی تهیه شد.نتایج: شیشه زیست فعال و پروتئین ابریشم (فیبروئین) با استفاده از آزمون های FTIR و XRD بررسی شد. در طیف FTIR پروتئین ابریشم نقاط اوج به طور واضح در طول موج های1655cm-1   1530cm-1 وظاهر شد که حضور فیبروئین را تأیید می کرد. انجام آزمون XPS روی پودر شیشه پوشش داده، حضور گروه های آمینی روی سطح ذرات شیشه را نشان داد. سپس ساختار داربست های سه بعدی توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی شد. تصاویر به دست آمده ساختار یکنواخت و متخلخل داربست ها را به خوبی مشخص کرد. سلول های بنیادی مزانشیمی انسانی روی داربست ها کاشته شد و طی 21 روز آزمون های زیستی، رشد و تکثیر و تمایز روی آن ها انجام شد.نتیجه گیری: با توجه به ساختار یکپارچه، زیست سازگاری و تمایز استخوانی سلول ها پس از سه هفته، به نظر می رسد داربست های کامپوزیتی ابریشم/ شیشه زیست فعال گزینه قابل طرحی در زمینه داربست های مهندسی بافت استخوان باشد.

هدف: برای ایجاد راه کارهای ژن درمانی مؤثرتر و ایمن تر به عنوان یک درمان واقع بینانه، پروموتورهای ویژه توموری برای القای بیان ژن مورد نظر و نابودی سلول های سرطانی استفاده می شود. در این تحقیق برای اولین بار پروموتور Oct4 به عنوان یک پروموتور ویژه توموری با کارایی بالا معرفی شد.مواد و روش ها: در این تحقیق پروموتور و تشدید کننده های Oct4 در ناقل گزارشگر pGL3 کنترل کلون شد و بیان لوسیفراز به عنوان یک ژن گزارشگر در رده سلولی گاستریک (AGS) بررسی شد. سپس از ناقل القا کننده مرگ که دارای پروموتور Oct4 و ژن TK (تیمیدین کیناز ویروس هرپس سیمپلکس) است به همراه پیش داروی گانسایکلوویر استفاده شد و پس از تیمار سلولی به کمک رنگ پروپیدیم آیوداید و کیت کانکسین، تجزیه و تحلیل فلوسیتومتری برای بررسی مرگ برنامه ریزی شده سلولی و اثر این سیستم روی چرخه سلولی انجام شد.نتایج: بیان لوسیفراز تحت فعالیت پروموتور ژن Oct4 سه برابر پروموتور SV40 است. تجزیه و تحلیل فلوسیتومتری نشان داد تحت پروموتور Oct4، سیستم 86.17HSV/TK/GCV درصد مرگ برنامه ریزی شده سلولی و درصد اندکی نکروز در رده سلولی گاستریک القا می کند. این سیستم چرخه سلولی را در فاز S/G2 متوقف می سازد.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که پروموتور Oct4 در رده سلولی سرطانی گاستریک فعال است و به علت بیان ژن Oct4 در تعدادی از رده های سلولی سرطانی و عدم بیان آن در سلول های طبیعی، پروموتور آن می تواند به عنوان یک پروموتور ویژه توموری در انواع تومورها به کار رود.