(علوم تشریح ایران) Anatomical sciences journal
سال:1389 | دوره:8 | شماره:31 |تعداد مقالات:10

هدف: بررسی میزان اثر بخشی داروی فوق الذکر در جلوگیری از آسیب های بافت ریه ناشی از HD در محیطIn vivo .مواد و روش ها: در این تحقیق از تعداد 20 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد Albino wistar به وزن 200±20 گرم استفاده شد. موش ها به صورت تصادفی به 4 گروه 5 تایی شامل گروه نرمال سالین Normal Saline (NS)، گروه دارویHMT  به تنهایی، گروه HD با دوز 0.25 درصد و گروه درمان با HMT تقسیم شد NS و محلول HD به صورت داخل تراشه ای در گروه های مربوط تزریق شد. گروه های فقط دارو و درمان با HMTبه مدت 14 روز دارو را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. در پایان آزمایش حیوانات کشته شده و قسمتی از بافت ریه تثبیت شد. پردازش بافتی برای مطالعه میزان التهاب و مرگ سلولی در بافت ریه به وسیله رنگ آمیزی های هماتوکسیلین - ائوزین و TUNEL انجام شد. در ضمن میزان فعالیت آنزیم کاتالاز (CAT) در پلاسما نیز اندازه گیری شد.یافته ها: بررسی نتایج حاصل هیچ گونه اختلاف معنی داری را بین دو گروه NS و فقط HMT در خصوص پارامترهای ارزیابی شده نشان نداد. نتایج هیستوپاتولوژی ادم ریوی نشان داد که در گروه HD میزان ادم ریوی به شدت افزایش یافته است. در حالی که داروی HMT توانست از افزایش ادم ریوی جلوگیری کند. نتایج بررسی آنزیمی نشان دهنده افزایش معنی دار فعالیت آنزیم CAT گروه HD نسبت به گروه NS است. داروی HMT در گروه درمانی از افزایش فعالیت این آنزیم نسبت به گروه HD جلوگیری کرد. نتایج بررسی درصد سلول های آپوپتوتیک یا Apoptotic Index (AI)  نشان داد که HD سبب افزایش معنی دار AI در گروه HD در مقایسه با گروه NS می شود. همچنین داروی HMT  به شکل معنی داری از بروز مرگ سلولی پارانشیم ریه در مقایسه با گروه HD ممانعت کرد.نتیجه گیری: هگزامتیلن تترآمین از التهاب و مرگ سلولی دیواره آلوئولی بافت ریه پس از مواجهه ریه با سولفور موستارد کاسته و از افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز در پلاسما نیز جلوگیری می کند.

هدف: تعیین اثر تابش لیزر کم توان هلیوم - نئون بر ویژگی بیومکانیکی زخم پوستی موش های سالم و دیابتی شده به وسیله استرپتوزوتوسین.مواد و روش ها: در این تحقیق که به روش تجربی انجام شد، 36 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد Wistar با وزن بالای 250 گرم به کار گرفته شد. موش ها به دو گروه سالم و دیابتی و هر گروه که دارای 18 سر موش است به سه زیر گروه مساوی برای سه دوز مختلف برای تابش لیزر تقسیم شدند. وزن موش های گروه سالم و دیابتی در شروع تحقیق و موعد نمونه برداری ثبت شد. قند موش ها نیز در زمان ورود به تحقیق ثبت شد و موش هایی که در بدو ورود به تحقیق، قند خون بالای 120 mg/dl داشته باشند از برنامه تحقیق حذف شدند. موش های گروه دیابتی به وسیله یکبار تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین و به نسبت وزن شان هر موش(55 mg/kg)  دیابتی شدند. بعد از گذشت یک ماه و تثبیت شرایط هیپرگلیسمی، 2 زخم برشی پوستی کرانیال - کودال به طول 15 میلی متر (یکی شاهد و دیگری تجربی) بر پشت هر موش ایجاد شد. زخم های تجربی هر سه زیر گروه موش های سالم و دیابتی تحت تابش لیزر به مدت 2 هفته و درسه دوز 22.4 J/cm2، 1.2 J/cm2،  4 J/cm2قرار گرفتند. سپس موش ها کشته شدند و نمونه پوستی جدا شد و تحت آزمایش بیومکانیکی نیروی حداکثر قرار گرفت. داده های گروه ها به روشPaired student t test  تجزیه و تحلیل آماری شد.یافته ها: میانگین قند خون موش های دیابتی 518.37±23.3 شده بود. تابش لیزر به زخم های تجربی موش های سالم با دوز  1.2 J/cm2موجب افزایش معنی دار نیروی حداکثر(p=0.05)شد. تابش لیزر به زخم های تجربی موش های دیابتی با دوز 4 J/cm2 موجب افزایش معنی دار نیروی حداکثر (p=0.05) شد.نتیجه گیری: به نظر می رسد پارامترهای ایده آل تاثیر بخشی لیزر کم توان هلیوم نئون برای زخم های پوستی موش های سالم و دیابتی متفاوت است و زخم های دیابتی به دوز بیشتری از نظر پرتو لیزر کم توان برای تسریع بخشی فرآیند التیام زخم نیاز دارد.

هدف: مقایسه میزان بیان برخی ژن های اختصاصی و غیر اختصاصی بافت غضروفی در کشت سه بعدی (داخل آلژنیت) و تک لایه کندروسیت های مفصلی.مواد و روش ها: غضروف مفصلی از زانوی ده سر موش صحرایی نرجدا شد و در محلول آنزیمی متشکل از کلاژناز تیپ0.2 I  درصد و پروناز 0.1 درصد قرار داده شد. کندروسیت های رها شده، در فلاسک های 25 سانتی متری کشت و با انجام چندین پاساژ تکثیر شد. سپس 5x106 سلول پاساژ 5، با یک میلی لیتر ژل آلژینت 1.5% مخلوط شد و سوسپانسیون سلولی حاصل به صورت دانه های ریز، به مدت 2 ماه کشت شد. در زمان های مختلف کشت، میزان بیان ژن های Sox 9، کلاژنII، I و آگریکان با روش Real time PCR اندازه گیری شد و با کشت کندروسیت ها در سطح ظروف پلاستیکی مقایسه شد. همچنین مورفولوژی سلول ها در دو حالت کشت با میکروسکوپ نوری معمولی یا معکوس مشاهده شد.یافته ها: سلول ها در کشت تک لایه با مورفولوژی دوکی شکل مشاهده شدند، در حالی که در کشت سه بعدی مورفولوژی گرد و کروی داشتند. بررسی های مولکولی نشان داد که در کشت دو بعدی (تک لایه) بیان ژن رونویسی sox 9  و همچنین ژن های کلاژن II و اگریکان کاهش و بیان کلاژن I افزایش یافته است. در حالی که در کشت آلژینت، ژن sox 9 به مقدار زیادی بیان شد که با افزایش در بیان ژن کلاژن II و اگریکان همراه بود. از طرفی بیان کلاژن I کاهش چشمگیری داشت. تفاوت بیان ژنی در دو حالت کشت، از لحاظ آماری معنی دار بود(P<0.05) نتیجه گیری: تحت شرایط کشت دو بعدی، بیان ژن های اختصاصی غضروفی در کندروسیت های کشت یافته، به طور چشمگیری کاهش کاهش می یابد. با کشت مجدد سلول ها در داخل آلژنیت سطح بیان ژن ها به طور معنی داری افزایش می یابد.

هدف: بررسی تاثیر فاکتور رشد BMP - 6 در روند کندروژنز سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی در داربست آلژینات.مواد و روش ها: سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی زیر جلدی برای القای کندروژنز در گروه آزمایشی در محیط کشت کندروژنیک تحت تاثیرفاکتور رشد BMP - 6 و بر داربست آلژینات، به مدت سه هفته کشت داده شد. در گروه کنترل محیط کشت فاقد BMP - 6 به کار برده شد. نمونه های حاصل با روش های ایمونوهیستوشیمی و RT - PCR از نظر ویژگی های غضروف بررسی شد.یافته ها: نتایج بررسی ها با روش ایمونوهیستوشیمی، وجود ترکیبات اختصاصی بافت غضروفی مانند کلاژن نوع اا و آگریکان در ماتریکس ترشح شده در داربست آلژینات تحت تاثیرفاکتور رشدBMP - 6  را مشخص کرد. به علاوه با بررسی نتایجRT - PCR  بیان ژن های کلاژن نوع اا و آگریکان در سلول های تمایز یافته تحت تاثیر فاکتور رشدBMP - 6 تایید شد.نتیجه گیری: در تحقیق حاضر سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی تحت تاثیر محیط کشت کندروژنیک حاوی فاکتور رشد BMP - 6 در داربست آلژینات به سلول های غضروفی تمایز یافتند و مشخص شد که می توان ازسلول های بنیادی مشتق از چربی برای طراحی بافت غضروفی در داربست آلژینات استفاده نمود.

هدف: جداسازی سلول های پیش ساز مزانشیمی حاصل از سلول های بنیادی پرتوان القایی به عنوان یک منبع جدید از سلول های مزانشیمی که قادرند به انواع رده های سلولی از جمله سلول های چربی و استخوان تمایز یابند.مواد و روش ها: بعد از 7 روز کشت سلول های بنیادی پرتوان القایی در محیط کشت روی ماتریژل، سلول های دوکی شکل که در اطراف کلونی ها وجود داشتند، با Cell scraper جداشدند. سلول های جدا شده که مورفولوژی شبیه سلول های مزانشیمی داشتند بعد از 4 تا 6 پاساژ، برای تعیین ماهیت بررسی شدند. تعیین ماهیت سلول ها با مطالعه نشانگرهای سطحی مزانشیمی 31CD ، 105CD ، 29CD ، 44CD ، 90CD  و 73CD  نشانگرهای سطحی هماتوپویتیک 34CD  و 45CD  با استفاده از روش فلوسیتومتری و نیز تمایز به رده های استخوانی و چربی صورت گرفت.یافته ها: نتایج به دست آمده از فلوسیتومتری نشان داد که سلول های پیش ساز مزانشیمی مشتق شده از سلول های بنیادی پرتوان القایی %98.71±0.14 نشانگر 44CD ، 98.51±1.02 نشانگر 29CD ، 87.7474±3.41% نشانگر 105CD ، 46.65±5.76% نشانگر 73CD ، 98.53±0.78% نشانگر 90CD  که نشانگرهای اختصاصی سلول های مزانشیمی است را بیان می کردند و همچنین نشانگرهای 34CD  و 45CD  که نشانگرهای اختصاصی سلول های هموتوپویتیک است را در سطح خود بیان نکردند. به علاوه با استفاده از محیط های تمایزی مخصوص رده استخوانی و چربی، سلول ها قادر بودند به این دو رده سلولی تمایز یابند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که سلول های بنیادی پرتوان القایی قادرند به سلول های پیش سازمزانشیمی تبدیل شوند و سلول های حاصل قادرند به عنوان منبع جایگزینی برای سلول های مزانشیمی مورد استفاده قرار گیرند.

هدف: مطالعه و ارزیابی اثر تجویز نیکوتین مادری بر تغییرات کلاژن ریه نوزادان موش.مواد و روش ها: در این مطالعه از 24 موش ماده نژاد balb/c استفاده شد که با تعیین روز صفر بارداری به دو گروه تجربی و دو گروه کنترل تقسیم شدند. به گروه تجربی 1 از روز پنجم تا پایان دوره بارداری روزانه mg/kg3 نیکوتین به صورت داخل صفاقی تزریق شد و در گروه تجربی 2 این عمل تا دو هفته پس از زایمان ادامه یافت. گروه های کنترل نیز حجم مشابهی از نرمال سالین در زمان های مشابه دریافت نمودند. در پایان دوره همه نوزادان تجربی و کنترل پس از بیهوشی عمیق قطع نخاع شده و ریه های آنان به منظور مطالعات ایمونوهیستوشیمی تثبیت و آماده سازی شد.یافته ها: یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که واکنش کلاژن در غشای پایه برونشیال و ماده خارج سلولی پارانشیم ریوی نوزادان گروه های تجربی نسبت به کنترل به شکل معنی داری افزایش یافته است. علاوه بر این در سلول های پارانشیم ریوی گروه تجربی 2 نشانه های بارزی از مرگ سلولی دیده شد که در سایر گروه ها مشهود نبود.نتیجه گیری: شواهد حاصل از این مطالعه بر این موضوع دلالت دارد که چنانچه مادران باردار در معرض نیکوتین مستمر قرار گیرند افزایش کلاژن غیر قابل انکاری در غشای پایه آلوئلی و ماده خارج سلولی ریوی فرزندان آنها پدید می آید. سیستم تنفسی اینگونه موجودات که نیکوتین را از طریق جفت و علاوه بر این از طریق شیر مادر نیز دریافت کرده اند به نوعی مستعد آسیب های ریوی می شود که به سنتز غیر متعارف کلاژن و حتی مرگ سلولی در پارانشیم ریوی آنان منجر می شود.

ردیابی سلول ها بعد از پیوند همواره یکی از دغدغه های اصلی محققان در عرصه علم ترمیمی است. یافتن یک ماده به عنوان ردیاب که بتواند ضمن ماندگاری طولانی در سلول، آثار سمی کمتری را نیز به دنبال داشته باشد، می تواند به عنوان یک راه حل برای این مساله در نظر گرفته شود. نانوکریستال های نیمه هادی موسوم به نقاط کوانتومی به دلیل ویژگی های نوری - فیزیکی منحصر به فردی که دارند کاندید مناسبی در این زمینه هستند. محدوده تحریک پذیری گسترده، طیف تابشی کم پهنا و تنظیم پذیر، درخشندگی بالا و پایداری ویژه در برابر نور از جمله ویژگی هایی است که امکان استفاده از این نانو مواد را در تصویربرداری طولانی مدت، چند منظوره و حساس از بدن موجود زنده فراهم می نماید. با این حال به دلیل وجود عوامل سمی در هسته نقاط کوانتومی، بهتر است کاربردهای بالینی آن ها با احتیاط بیشتری صورت گیرد. این مقاله خلاصه ای از نقش نقاط کوانتومی در نشان دار کردن و ردیابی سلول ها است، ضمن آن که توانایی بالقوه آن ها را در مسمومیت سلولی شرح می دهد.

در تشریح روتین مثلث های گردنی یک جسد مرد، مورد نادری از واریاسیون قوس گردنی مشاهده شد که ریشه فوقانی (C1) قوس به جای خروج از غلاف عصب هیپوگلوسال همراه عصب واگ و بدون ارتباط با آن در داخل غلاف کاروتید به سمت پایین نزول می کرد. این ریشه پس از خروج از غلاف کاروتید در جلوی آن به ریشه تحتانی C2) و (C3  رسید و قوس گردنی تشکیل شد. عضلات تیروهایویید و ژنیوهایویید توسط شاخه هایی از C1 و بقیه عضلات اینفراهایویید توسط شاخ های قوس گردنی عصب دهی شد. در این گزارش ضمن بررسی گزارش های پیشین در واریاسیون های قوس گردنی، مورد جدیدی از آن بررسی شد.