مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1394 | دوره:13 | شماره:4 (مسلسل 53) |تعداد مقالات:6

پیش ز مینه: رباط متقاطع جلویی یکی از رباط های مهم تثبیت کننده زانو می باشد. در بازسازی این رباط، باتوجه به میزان بالای موفقیت عمل جراحی، انتخاب نوع گرافت از مباحث مورد اختلاف است. در این مطالعه، نتایج دو نوع گرافت رایج در اعمال جراحی بررسی گردید. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار مراجعه کننده به مراکز درمانی کرمان در طی دوسال، در دوگروه 35 نفره کاملا مشابه، تحت عمل جراحی بازسازی رباط متقاطع جلویی با اتوگرافت چهاررشته ای سمی تندینوسوس و آلوگرافت تیبیالیس آنتریور قرار گرفتند. نتایج جراحی از نظر شلی لیگامانی، رضایت از عمل و توانایی بازگشت به کار، با استفاده از مقیاس های نمره دهی زانو شامل«لی شلم»، IKDC، KOOS و SF36 قبل و بعد از عمل ارزیابی گردید. یافته ها: از نظر میانگین سنی، معاینات بالینی و پرسشنامه های ارزیابی زانو بعد از عمل جراحی شامل محدودیت اکستانسیون و فلکشن، تست های لاچمن، آنتریور و پوستریور دراور تست و ارزیابی بیمار از وضعیت خود طبق پرسشنامه های استاندارد زانو شامل شلی لیگامانی توسط دستگاه KT 2000 هیچ گونه اختلاف معناداری وجود نداشت. از نظر طول مدت جراحی، بین نتایج دو نوع گرافت اختلاف معناداری مشاهده گردید. نتیجه گیری: استفاده از آلوگرافت تیبیالیس جلویی در مقایسه با اتوگرافت سمی تندینوسوس برای پارگی رباط متقاطع جلویی (در بررسی کوتاه مدت) در معاینه بالینی و تست های مکانیکی نتایج مشابه داشتند، لیکن زمان عمل با آلوگرافت کمتر بود.

پیش زمینه: فقدان «مادرزادی» تی بیا بیماری نادر است و ممکن است یک متخصص ارتوپدی در یک دوره کار هرگز با آن روبرو نشود. در این گزارش تعداد قابل ملاحظه ای از این ضایعه نادر ارائه شده است. ساق و پا در بیشتر موارد حفظ شد و عمکلرد بیمار به طور دقیق ارزیابی گردید. مواد و روش ها: تعداد 36 بیمار (19 دختر و 17 پسر) با 48 نقصان تی بیا بررسی بالینی و پرتونگاری شدند. میانگین سنی بیماران 12 سال بود. کیفیت زندگی (PQL) و «وضعیت رضایت والدین» ارزیابی شد. نوع و تعداد جراحی های انجام شده، تاخیر احتمالی کودکان برای انجام وظایف مدرسه و همچنین نوع کفش مورد استفاده بررسی شدند. یافته ها: مدت زمان پیگیری 9 سال بود. 48 مورد همی ملیا تی بیا در تقسیم بندی «جونز» (Jones) شامل 14 مورد تیپ یک، 16 تیپ دو، 11 تیپ چهار و 7 مورد غیرقابل طبقه بندی، و با تقسیم بندی «وبر» (Weber) عبارت از 16، 11، 6، 1 و 14 به ترتیب تیپ های I، II، III، IV، VII بودند. ده عضو (8 بیمار) قطع گردید و جراحی «بازسازی» در 38 ساق (28 بیمار) انجام شد. جراحی های عمده «بازسازی» شامل سینوستوزیس تی بیا و فیبولا، هم راستا کردن ساق پا و مچ پا و بلند کردن کوتاهی با تکنیک ایلی زاروف بود. دو مورد جوش نخوردن سینوستوز و 6 مورد خشکی زانو وجود داشت. پوشش پا در گروه «بازسازی» 12 مورد کفش عادی و 18 مورد کفش های تغییر یافته یا شکل داده شده بودند. نمره کیفیت زندگی در گروه «بازسازی شده» 68 و بیش از گروه قطع عضو بود. نتیجه گیری: بازسازی ساق همراه با نگاه داشتن پا در همی ملیا تی بیا در بیشتر موارد می تواند کارآیی خوب و رضایت بیمار را به همراه داشته باشد.

پیش زمینه: یکی از مهم ترین چالش های بعد از عمل جراحی ورتبروپلاستی و کایفوپلاستی، تمرکز تنش در ناحیه تماس میان سیمان استخوانی و استخوان اسفنجی است که باعث ایجاد درد، مرگ سلولی و تداوم شکست های میکروسکوپی می گردد. در این مطالعه روش جدید درمان مهره با ساختار شش ضلعی منتظم متخلخل ارائه گردید و رفتار مکانیکی مهره درمان شده با این ساختار با مهره های درمان شده به روش های ورتبروپلاستی و کایفوپلاستی مقایسه گردید. مواد و روش ها: تعداد 10 مهره گوسفندی در پنج گروه دوتایی شامل مهره سالم، ورتبروپلاستی، کایفوپلاستی و مهره درمان شده با ساختار شش ضلعی فولادی و برنجی تهیه شد. مقایسه رفتار مکانیکی مهره درمان شده با ساختار شش ضلعی با مهره های درمان شده به روش های ورتبروپلاستی و کایفوپلاستی تحت بارگذاری استاتیکی توسط دستگاه آزمون مکانیکی صورت پذیرفت. یافته ها: میزان جابجایی مهره با ساختار شش ضلعی منتظم متخلخل، تا قبل از رسیدن به استحکام نهایی (4.5-3.5 کیلونیوتون)، 6-5.5 میلی متر بود. میزان جابجایی برای مهره درمان شده با ورتبروپلاستی و کایفوپلاستی 3-2.5 میلی متر بود. در مهره درمان شده با ساختار شش ضلعی منتظم متخلخل در مقایسه با نمونه های ورتبروپلاستیو کیفوپلاستی بهبود رفتار مکانیکی مشاهده شد. نتیجه گیری: افزایش چقرمگی مهره درمان شده با ساختار شش ضلعی، منجر به کاهش تنش در صفحات انتهایی مهره و کاهش فشار درون دیسک بین مهره ای می شود و خطر بروز شکست در مهره های مجاور را کاهش می دهد.

پیش زمینه: شکستگی سوپراکوندیل هومروس شایع ترین شکستگی آرنج در اطفال می باشد و حدود 16% شکستگی های اطفال را به خود اختصاص می دهد. حفظ پایداری قطعات جا انداخته شده در دو سمت لترال و مدیال از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش پین گذاری «متقاطع لترال» (لترال از بالا و از پایین شکستگی) و «متقاطع لترال مدیال» بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، 140 کودک (63 پسر، 77 دختر) با شکستگی سوپراکوندیل هومروس در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. کودکان در دو گروه 70 نفره همسان از نظر سن، جنس و تیپ شکستگی، با دو روش پین گذاری «متقاطع «لترال» و «لترال مدیال» درمان شدند. عوارض و نتایج درمان در دو روش مقایسه گردید. یافته ها:. آسیب عصب اولنار در روش متقاطع مدیال و لترال 4.3% بود و در روش متقاطع لترال در هیچ موردی وجود نداشت. نیاز به جراحی مجدد و از دست رفتن پایداری به ترتیب 2.9% و 1.4% بود و بین دو روش تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت. عفونت محل تعبیه پین ها در دو گروه 4.3% و 12.9% بود و بین دو گروه تفاوت معنی دار مشاهده نگردید. در روش پین گذاری متقاطع لترال، کوبیتوس واروس در 2.9% و در روش مدیال در یک مورد مشاهده شد. نتیجه گیری: هر دو روش پین گذاری متقاطع لترال و لترال همراه مدیال، در ایجاد پایداری و حفظ جااندازی مناسب می باشند ولی احتمال آسیب عصب اولنار در روش متقاطع لترال از بین می رود و از این نظر اطمینان بیشتری وجود دارد.

پیش زمینه: پروگزیمال فمور دارای یک آناتومی پیچیده است. شکستگی های پروگزیمال فمور طیف وسیعی را در برمی گیرد و با موربیدیتی و مورتالیتی فراوانی همراه است. این شکستگی ها جزء شایع ترین شکستگی های اندام تحتانی است و در افراد جوان و مسن می تواند رخ دهد.هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط سن و جنس این بیماران با انواع شکستگی های پروگزیمال فمور در محل های مختلف آناتومیک است.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی گذشته نگر، 5000 مورد شکستگی پروگزیمال فمور (39.5% مرد، 60.5% زن) در طی 5 سال در یک مرکز آموزشی در تبریز مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات جمعیت شناسی بیماران، علت تروما و نوع شکستگی از پرونده های بیماران استخراج، طبقه بندی و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین سنی بیماران 73.2±12.3 سال (32-100 سال) بود. شکستگی های اینترتروکانتریک در زنان نسبت به مردان بیشتر (70% در مقابل 60%)، و شکستگی های ساب تروکانتریک و گردن فمور در مردان بیشتر رخ داده بود (31% در مقابل 27%). در سن بالای 65 سال، 91% شکستگی ها اینترتروکانتریک، و در زیر 65 سال فراوانی شکستگی های ساب تروکانتریک و گردن فمور بیشتر بود. نتیجه گیری: بروز شکستگی های اینترتروکانتریک، در افراد مسن و بالای 65 سال بیشتر است. زنان بیشتر در معرض خطر شکستگی پروگزیمال فمور قرار دارند. شکستگی های ساب تروکانتریک و گردن فمور اغلب در افراد جوان رخ می دهد.

دریل کاری استخوان یکی از اصلی ترین فرایند ها در جراحی ارتوپدی می باشد و از این کار در راستای اهداف متعددی استفاده ‎می شود. ثابت کردن استخوان جهت اصلاح شکستگی یا جوش نخوردگی ها، اصلاح دفورمیتی یا بدجوش خوردگی ها و بلند کردن استخوان، اصلی ترین موارد استفاده از ثابت کننده های داخلی و خارجی می باشند و از آنجا که جهت کارگذاری این موارد از دریل استفاده می شود، لیکن نتیجه دریل کاری نیز کاربرد بسیار زیاد دارد. یکی از اصلی ترین مشکلات موجود در حین دریل کاری استخوان، افزایش دمای مته و انتقال حرارت به استخوان می باشد که همین اتفاق می تواند عامل ایجاد نکروز حرارتی در استخوان و منجر به مرگ سلول های استخوانی گردد.