در این مقاله، نرخ بهینه مالیات بر درآمد اشخاص حقیقی و حقوقی برآورد شده است. مسئله مالیات بندی بهینه مسئله حداکثر نمودن توابع مطلوبیت کل اشخاص است نسبت به دو قید بودجه و محدودیتی که در آن اشخاص با توجه به ارتباط بین کار و درآمد بعد از مالیات، انتخاب خود از عرضه کار را بهینه می کنند. مبنای کار در مقاله حاضر مدل دایموند (1998) بوده است که شکل تعمیم یافته ای از مدل دایموند و میرلس (1971) است. مدل دایموند و میرلس هم برگردانی از مدل سائز (از مهمترین مدل های مالیات بندی بهینه) است. جامعه آماری برای محاسبه نرخ های بهینه اشخاص حقیقی شهر تهران و اشخاص حقوقی شهرهای تهران و کرمانشاه است. به منظور در نظر گرفتن عادلانه بودن توزیع درآمد، داده های آماری برحسب دهک های درآمدی طبقه بندی و ضریب جینی به عنوان شاخصی از پراکندگی توزیع درآمد محاسبه گردید. سپی مدلی مقضی بر اساس اینکه بیشترین تاثیرات را در کاهش ضریب جینی داشته باشد، انتخاب شد. در انتها نیز با به کارگیری مدل منتخب و در نظر گرفتن سطوح مختلف از کشش عرضه نیری و کار (اشخاص حقیقی) و کشش عرضه خدمت (اشخاص حقوقی) نرخ های بهینه محاسبه شدند. نتایج حاکی از آن است که در سیستم مالیاتی ایران به کارگیری نرخ های جدید علاوه بر اینکه توزیع درآمد را بهبود می بخشد، درآمد مالیاتی دولت را بیش از 1.5 برابر افزایش می دهد. همچنین نرخ های به دست آمده بر اساس شکل تعمیم یافته ای از منحنی لافر قابل توجیه و تفسیر است.