مرکز اطلاعات علمی Scientific Information Database (SID) - Trusted Source for Research and Academic Resources

نسخه انگلیسی

مرکز اطلاعات علمی Scientific Information Database (SID) - Trusted Source for Research and Academic Resources

video

مرکز اطلاعات علمی Scientific Information Database (SID) - Trusted Source for Research and Academic Resources

sound

مرکز اطلاعات علمی Scientific Information Database (SID) - Trusted Source for Research and Academic Resources

نسخه انگلیسی

مرکز اطلاعات علمی Scientific Information Database (SID) - Trusted Source for Research and Academic Resources

بازدید:

425
مرکز اطلاعات علمی Scientific Information Database (SID) - Trusted Source for Research and Academic Resources

دانلود:

580
مرکز اطلاعات علمی Scientific Information Database (SID) - Trusted Source for Research and Academic Resources

استناد:

اطلاعات مقاله نشریه

عنوان

تحلیل خودگویی ها در شاهنامه فردوسی

صفحات

 صفحه شروع 117 | صفحه پایان 137

کلیدواژه

چکیده

 عمده مختصات زبان در شاهنامه فردوسی, بر گفت وگو محوری استوار است, در جوار این گفتارها, با خودگویی شخصیت ها نیز مواجه می شویم. نقش خودگویی, برای گفت وگوهای تنهایی به کار می رود و شیوه ای از روایت است که تجربیات عاطفی شخصیت های داستان, در سطوح مختلف ذهن, نشان داده می شود و به جریان سیال ذهن نزدیک است. این مرحله پیش از گفتار, زمزمه درونی است که شخصیت برای تبیین موقعیت ها و ارائه ذهن خویش, از آن بهره می برد. زبان و خودگویی در ادبیات, دو نظام نشانگی است و سعی دارد محتویات ذهن شخصیت را به تصویر بکشد. خودگویی در شاهنامه, تولید معنا می کند و دارای کاربردهای مفهومی است. در این مقاله از منظر پیوند ادبیات با روان شناسی, ابیات مربوط به خودگویی در شاهنامه با دو روش پژوهشی کیفی و کمی تبیین شده است که بیانگر ارتباط معناداری, بین خودگویی و شخصیت پردازی, در شاهنامه فردوسی است. نتیجه آن که خودگویی ها در کنش گری شخصیت ها که شامل کردار, اقدام یا مقابله هستند, برخوردی منفعلانه, نشان دادند. به این معنا که در خود گویی؛ بیان اندیشه و مافی الضمیر صورت گرفته و ارتباط مستحکمی میان خودگویی و کنش و واقعه بعد از خودگویی وجود ندارد و به عبارتی, از جانب شخصیت, کنشی متفاوت و منفعلانه انجام می گیرد که اغلب در تضاد با خودگویی است که زمزمه کرده است. در حالی که ارتباط وجوه و لایه های شخصیت و نمایاندن مکنونات شخصیت به وسیله خودگویی به مراتب موثرتر و شفاف تر نمودار شده است. در این مسیر, خودآگاهی هم جریان می یابد و ترسیم بهتر شخصیت پردازی رخ می دهد. در تحلیل محتوا مشخص شد, خودگوترین شخصیت شاهنامه با (23) بیت رستم و سپس به ترتیب سیاوش (20) بیت و کی کاووس (18بیت), خودگوترین شخصیت ها هستند.

استنادها

  • ثبت نشده است.
  • ارجاعات

  • ثبت نشده است.
  • استناددهی

    APA: کپی

    رادمنش، شهرزاد، قوام، ابوالقاسم، و اشرف زاده، رضا. (1398). تحلیل خودگویی ها در شاهنامه فردوسی. زبان و ادب فارسی (نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز)، 72(240 )، 117-137. SID. https://sid.ir/paper/360458/fa

    Vancouver: کپی

    رادمنش شهرزاد، قوام ابوالقاسم، اشرف زاده رضا. تحلیل خودگویی ها در شاهنامه فردوسی. زبان و ادب فارسی (نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز)[Internet]. 1398؛72(240 ):117-137. Available from: https://sid.ir/paper/360458/fa

    IEEE: کپی

    شهرزاد رادمنش، ابوالقاسم قوام، و رضا اشرف زاده، “تحلیل خودگویی ها در شاهنامه فردوسی،” زبان و ادب فارسی (نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز)، vol. 72، no. 240 ، pp. 117–137، 1398، [Online]. Available: https://sid.ir/paper/360458/fa

    مقالات مرتبط نشریه ای

    مقالات مرتبط همایشی

  • ثبت نشده است.
  • طرح های مرتبط

  • ثبت نشده است.
  • کارگاه های پیشنهادی






    بازگشت به بالا
    telegram sharing button
    whatsapp sharing button
    linkedin sharing button
    twitter sharing button
    email sharing button
    email sharing button
    email sharing button
    sharethis sharing button