هدف: بررسی تاثیر انواعی از ماکرومولکولهای افزودنی به محیط کشت بر میزان تکوین و تسهیم جنینهای قبل از لانه گزینی موش و انتخاب ماکرومولکول (های) مناسب افزودنیمواد و روشها: جنینهای تک سلولی موش نژاد NMRI در محیط کشت T6 که حاوی یکی از ماکرومولکولهای زیر بود کشت شدند: سرم آلبومین گاوی، (BSA: Bovine Serum Albumine, 4mg/ml)، آلبومینار -5 (10 درصد)، هیالورونیک اسید (HA: Hyaluronic Acid, 0.5mg/ml)، سرم جنین گاوی (10 درصد، (FCS: Fetal Calf Serum، مایع فولیکولی انسانی (10 درصد، (HFF: Human Follicular Fluid، پلی ونیل الکل (PVA: Polyvinyl Alcohol, 0.1mg/ml)، تمام گروههای دارای Ethylinediamine Tetraacetic Acid (EDTA) با غلظت 0.02 میلی مولار بودند. طی 5 روز کشت، هر 24 ساعت، میزان تکوین جنینها بررسی شد در نهایت تعداد بلاستومر بلاستوسیستها شمارش شد.مقایسه تکوین و تسهیم بلاستوسیستها به ترتیب با آزمون مربع کای و توکی – کرامر انجام شد.یافته ها: مقایسه میزان تکوین و تسهیم جنینها پس از 120 ساعت کشت نشان داد که گروههای دارای BSA، HA، PVA و HFF درصد بلاستوسیست و تعداد بلاستومر بیشتری نسبت به گروههای دارای آلبومینار FCS ,5- یا گروه بدون ماکرومولکول هستند [مقایسه تکوین بلاستوسیستها (P<0.0001) و مقایسه تعداد بلاستومرها [(P<0.05). این در حالی بود که میزان تکوین و تسهیم جنینها در گروههای دارای BSA، HA، PVA و HFF اختلاف معنی داری را نشان نداد [بلاستوسیستها (67-63%) و تعداد بلاستومرها (131±7) تا (120±7[(.نتیجه گیری: با توجه به داده های حاصله، میزان تکوین و تسهیم جنینها در BSA، HA، PVA و HFF بیش از FCS، آلبومینار -5 و گروه بدون ماکرومولکول بود و HA می تواند به عنوان یک ماکرومولکول فیزیولوژیک که در مسیر تولیدمثلی نیز وجود دارد در ساخت محیطهای دارای ترکیب مشخص به کار رود.