هدف از این پژوهش تبیین اثر بخشی آموزش راهبردهای یادگیری بر خودراهبری آموزش دهندگان آموزش بزرگسال سازمان نهضت سوادآموزی بود. روش این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و دارای مرحله پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش، تمامی آموزش دهندگان نهضت سوادآموزی در شهرستان های استان تهران در سال تحصیلی 99-98 بود. در این پژوهش از روش نمونه گیری هدفمند 60 نفر انتخاب ودو گروه مساوی تقسیم به حکم قرعه یک گروه (30 نفری) به عنوان گروه آزمایش و گروه دیگر (30 نفری) به عنوان گروه کنترل مشخص شد. جهت جمع آوری داده ها ازپرسشنامه خودراهبری استفاده شد. متغیر مستقل (آموزش راهبردهای یادگیری) طی 10 جلسه 90 دقیقه ای روی گروه ازمایش اجرا گردید و در مرحله پی گیری یعنی یک ماه بعد از مرحله ی پس آزمون متغیر وابسته فقط روی گروه آزمایش اجرا گردید. بعد از جمع آوری داده های پژوهش، اطلاعات و نتایج به دست آمده بااستفاده از آمار توصیفی (میانگین وانحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادکه خودراهبری آموزش دهندگان آموزش بزرگسالان سازمان نهضت سواد آموزی که آموزش راهبردهای یادگیری را دریافت کرده اند به طور معنی دار بالاتر از خودراهبری آموزش دهندگانی است که این آموزش را دریافت نکرده اندو آموزش راهبردهای یادگیری بر خودراهبری آموزش دهندگان آموزش بزرگسال موثر بوده و در طول زمان از پایداری مناسبی برخوردار است. . (p <0/05)

طرح موضوع آموزش فناوری در آموزش عمومی از سوی سازمانی که مسئولیت پژوهش و برنامه ریزی آموزشی را برعهده دارد، بدون هر تفسیری سوال برانگیز است و هر کس را که در این زمینه مخاطب قرار گرفته است، به طرح این پرسش ترغیب می کند که «کدام مسئله» در نظام تعلیم و تربیت کشور وجود دارد که «آموزش فناوری»، آن هم در «آموزش عمومی»، میدان پاسخ گویی به آن است.اگر چه موضوعاتی از این قبیل در دامنة کار تعلیم وتربیت، بی چون و چرا، روشن و قابل فهم و بی نیاز از استدلال جلوه می کنند اما بدون بازشناسیه قالب ها و مفاهیمی که واژه های «آموزش، فناوری و آموزش عمومی» از آن سخن می گویند، نمی توان به نوعی مسائلی که انتظار می رود، پاسخ داد واژه آموزش در بردارنده دو مقصود شفاف و مستتر: یکی تغییر رفتار و دیگری ارزش گذاری و انتخاب است اما امروز به واسطة بدفهمی های ناشی از مناسبات زبانی، رفتارهای اداری، ساختاری و عادت های ناشی از ارزش گذاری های ناصواب، از مهم ترین اصول – یعنی تربیت که «هدف» نظام آموزشی است – خالی شده است. چنین بدفهمی گسترده ای تکالیف نظام درس گذاری را از انتظارات غایی تربیتی، خالی نموده و «درس»، «تدریس» و ارزش های حاکم بر آن را که در نظام برنامه ریزی درسی باید طالب رفتار به عنوان مهم ترین وجه ممیزه تشخیص وارزش گذاری بر «عملکرد» آموزشی باشد، از دغدغة «یادگیری» برای تنظیم، اصلاح وتغییر رفتار آزاد کرده است. بدین واسطه است که بین آموزش علم و رفتار علمی، آموزش فناوری ورفتار فناور در عرصه مفاهیم، تفاوت آشکاری به وجود می آید.امروز در تفسیر مفهوم فناوری نیز سایه سنگین بدفهمی و سوء برداشت احساس می شود چرا که در عرصه زبان ترجمه ای ما این موضوع قابلیت آموزش یافته است و چون آموزش به علل مذکور، «رفتار» را به عنوان مهم ترین «هدف» دنبال نمی کند، لذا امری یک جانبه است که مخاطب را منفعل، ایستا و قابل برنامه ریزی می شمارد و به سان همة آن چه از نظام تولید کلان صنعتی در آداب و رفتار ما نفوذ کرده و با کلیشه ای به دنبال تبدیل مواد خام بی شعور به شکل های از پیش تعیین شده است. برای انسان های متفاوت هم – که شعورشان وجه ممیزه آنان است و می توانند در مقابل کلیشه ها مقاومت کنند، آن را بپذیرند یا نفی کنند، بخوانند تا فراموش کنند یا یاد بگیرند تا رفتار کنند – کلیشه تولید به کار می افتد. بدین ترتیب، «فناوری» که بیش تر خصلتی است که بر رفتار تکیه دارد و موضوعا ترکیبی است و محصول ممارست، تمرین، اشتباه، طرح مسئله و حل مسئله است ونهایتا از دامنة رویکرد زاده می شود؛ باید از خصلت کلیشه ای «آموزش علم» - که درست به همین معنی و مفهوم در عرصة زندگی مسئله و تلفیق علوم، ابتکار و خلاقیت است» - فراموش می شود و شکل آن که همان قالب بی روح آن است، بر جای می ماند و از آن انتظار معجزه نیز برمی خیزد ورهایی از وابستگی و حرمان درسایة آن اتفاق می افتد.بدین واسطه است که فناوری – که عرصه فهم و به کارگیری علوم برای حل مسئله و ممارست و تمرین برای تغییر، بهبود و کارایی است – نه تنها در زبان عوام بلکه گاه در زبان خواص نیز به ماشین، ابزار تولید و ماشین آلات پیشرفته و امروز به رایانه، اینترنت و نظایر آن تفسیر می شود و میدانی برای جایگزینی ماشین به جای «انسان» و رایانه به جای معلم است. در دنیای آتی که امروز نوید آن را می دهند، زبان ابزار، جانشین بیان احساسات و عواطف و مناسبات انسانی می گردد و مقالة خانم جین – ام – هیلی در کتاب Failure to connect به آن پاسخ می گوید. این فرد از طرفداران گذشته و مدافعان به کارگیری رایانه برای آموزش بوده است و امروز پس از بیست سال تجربه، از منتقدانی است که با او محتاطانه برخورد می کنند و در بعضی موارد وی را به شدت مورد انتقاد قرار می دهند.