واژه گزینی فعالیتی زبانی- شناختی است. زبانی است چون با زبان سر و کار دارد.  شناختی است چون بر فرایندهای عالی ذهن مثل تفکر و ادراک و حل مسئله متکی است. اما این فعالیت زبانی- شناختی، برخلاف فعالیت هایی چون سخن گفتن و گوش دادن، بی زحمت نیست. چامسکی معتقد است که زبان، یعنی همان مهارت های گفتاری آن و نه مهارت های نوشتاری (خواندن و نوشتن)، بدون زحمت و تلاش و آموزش مستقیم کسب می شود. وی علت را فطری بودن زبان می داند. اما واژه گزینی فعالیتی مبتنی بر تلاش است و از این جهت با سخن گفتن و گوش دادن تفاوت دارد. واژه گزینی به گمان نگارنده نوعی حل مسئله است و چهار مرحله ای که پولیا (1369، ص بیست و چهار و بیست و پنج) برای حل مسئله قائل است، یعنی فهمیدن مسئله، طرح نقشه، اجرای نقشه و به عقب نگاه کردن، در واژه گزینی نیز مصداق دارد. سولسو معتقد است که حل مسئله حاصل تفکری است در جهت خاص که پاسخ ها را به دست می دهد و از میان پاسخ ها انتخاب می کند (Solso 1988, p.157) اگر این تعریف را بپذیریم و واژه گزینی را نوعی حل مسئله تلقی کنیم به تعریف زیر می رسیم. واژه گزینی تفکری است که به سمت یافتن معادل برای واژه بیگانه جهت گیری می کند، معادل های متعدد را به دست می دهد و از میان معادل ها انتخاب می کند...

مقاله حاضر به توصیف ویژگیهای زبانی دو کودک دوقلو عقب مانده ذهنی و منزوی به لحاظ اجتماعی و فیزیکی پرداخته است. از آنجا که وضعیت این دو کودک از جمله موارد بسیار نادری است که از سوی زبانشناسان و روانشناسان زبان گزارش شده است یافته های مقاله هم به لحاظ توصیفی و هم به لحاظ نظری حائز اهمیت است. داده های زبانی بررسی شده حاکی از آن است که با وجود بهره هوشی کم و ارتباط زبانی اندک آن دو کودک با دیگران توانش زبانی شکل گرفته در آنها چشمگیر است. لیکن دانش و معلومات غیر زبانی آنها بسیار محدود است. این یافته ها موید فرضیه "حوزه ای بودن" ذهن است، زیرا بر اساس آن فرضیه توانائی های ذهنی هر فرد هر کدام حوزه ای مستقل است و نارسائی در یک حوزه الزاما به کاستی در حوزه دیگر نمی انجامد. همچنین یافته ها همسو با تفکر "عقل گرائی دکارتی" است که مدعی است (بخشی از) دانش زبان فطری و ذاتی است. فرضیه و تفکر فوق الذکر از مبانی روش شناختی و فلسفی زبانشناسی زایشی می باشد.

بهاالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بها ولد (628- 545 ق) نویسنده کتاب معارف و پدر مولانا جلال الدین محمد بلخی است.محورهای عمده فکری بها ولد را می توان در سه رکن "خداشناسی"، "جهانشناسی"، انسانشناسی" متمرکز ساخت. این مقاله پس از اشارای گذرا به گزیده افکار بها ولد پیرامون خداشناسی و جهاد شناسی، یکی از مسایل انسانشناسی او تحت عنوان "ادراک ژرف لذات و تحصیل کمال مزه ها" می پردازد. او علیرغم اینکه عارفی وارسته و متقی بود، به فقه حنفی باور داشته و طریقه اشعری را الگو قرار داده است. میل وافری به ادراک تمامی صور حیات و چشیدن ژرف لذات دنیوی دارد (که آنها را صوری از جمال الهی می داند) این ویژگی به بنده این اجازه را داد که افکار او را با آندره ژید (1869- 1951) مقایسه کنم و مشابهتهای این دو روح تشنه و وجوه تمایز آندو را بیرون کشم. بها ولد سرچشمه لذات، عشق و شهوات را کوهسار عرش الهی می داند و آن را وسیله ای برای شناخت بیشتر تلقی می کند.

در این مقاله، بعد از تعریف لغوی و اصطلاحی واژه ارتداد نخست از اهمیت بحث ارتداد و ضرورت بحث از آن سخن گفته شده و بعد از آن، از جایگاه ارتداد در فقه اسلامی سخن به میان آمده و اینگونه نتیجه گیری شده که همه مذاهب فقهی اسلامی، ارتداد را بعنوان یک جرم می شناسند. همچنین مطرح شده که همه مذاهب فقهی اسلامی مواردی را برای تحقق ارتداد شرط می دانند، و برخی از شرایط تحقق ارتداد، مورد قبول بعضی از مذاهب فقهی نیست. و تصریح شده که شرط تشخیص ارتداد شهادت دو مرد شاهد عادل و اقرار دوبار مرتد است. همچنین هر کار یا سخنی که آشکارا دین را انکار یا مسخره کند موجب اثبات ارتداد می گردد. اشاره شده (طوسی، ج: 7، 282: بی تا) که برخی از فقهای امامیه، توبه مرتد فطری را نمی پذیرند و گروه زیادی از آنان همانند اهل تسنن، توبه مرتد فطری را می پذیرند. در باره مرتد کیفرهایی همچون محرومیت از ارث، زندان ابد، تقسیم اموال، اعدام و ... بیان شده است. امامیه در مورد زن و مرد مرتد و نیز در مورد مرتد ملی و فطری به کیفرهای متفاوتی معتقدند و همانند حنیفه به اعدام زن مرتد حکم نمی کنند هر چند که مرتد فطری باشد. علاوه بر مرتد، که کیفرهای خاص خود را دارد، مواردی همچون ساحر، زندیق، دشنام دهنده به پیامبران، پوشیدن لباس خاص کفار و اعتقاد به تناسخ، که تحت عنوان ملحقات حکمی به آنها اشاره شده است، احیاناً کیفرهایی شدیدتر از کیفر ارتداد دارند. نظر فقهای امامیه و اهل تسنن در خصوص موارد یاد شده گاهی یکسان و گاهی متفاوت است. در پایان در بحث ارتداد و آزادی، به رابطه ارتداد و آزادی اشاره شده، و چکیده سخن در این باره این است که هر چند افراد در انتخاب دین آزاد هستند ولی این دلیل نمی شود که پس از انتخاب دین، برای کنار گذاشتن و تغییر آن نیز آزاد باشند، چون آزادی در ارتداد و تغییر کیش و آیین، مشکلاتی را برای اسلام و پیروانش پدید می آورد.