ارزیابی الکترودیاگنوستیک بیماران مبتلا به کمر درد با درد رادیکولار یکی از روشهای ارزشمند بررسی درگیری ریشه های کمری خاجی است که با روشهایی از قبیل CT-myelography قابل مقایسه است. برای بررسی این حالت مطالعه حاضر بر روی 151 بیمار شامل 114 مرد و 37 زن با میانگین سنی 38±11 و دامنه سنی بین 16 تا 60 سال در بیمارستان 501 دانشگاه علوم پزشکی ارتش جمهوری اسلامی ایران از تاریخ مرداد 76 لغایت شهریور 77 انجام گرفت. مطالعه شامل بررسی هدایت عصبی (NCS) و الکترومیوگرافی سوزنی بود و نتایج زیر بدست آمد. تمام بررسی های هدایت عصبی حسی طبیعی بود. میزان ارتفاع موج حرکتی Tibial و Peroneal عمقی به ترتیب در چهار و نه بیمار کاهش نشان داد رفلکس H که نشان دهنده مسیر ریشه S1 است در سی و سه بیمار مختل بود.مطالعات الکترومیوگرافی سوزنی از میوتومهای L1 تا S3 انجام گرفت که در نتیجه آن 33 درصد بیماران (48 نفر) دچار ضایعات ریشه های کمری خاجی بودند که ریشه های درگیر بر اساس شیوع درگیری شامل  S3,S4<L2,L3<L4<S1<L5<L2,L3<L4<S1براساس این مطالعه پیشنهاد می گردد، افزایش میزان Insertional Activity و موتوریونیت های چند فازی اولیه نشان دهنده تحریک ریشه محسوب شود و وجود پتانسیل های خودبخود از قبیل موج تیز مثبت و فیبریلاسیون و موتور یونیت های چند فازی با دامنه و مدت زمان طولانی نشان دهنده ضایعات ریشه ای محسوب گردد.

به منظور ارزیابی نقش الکترولیت ها در ایجاد اریتمی های قلبی، مطالعه ای بر روی گاوان ارجاعی به درمانگاه دانشکده دامپزشکی دانشگاه ارومیه به عمل آمد. از 310 راس گاو و گوساله بیمار الکتروکاردیوگرام اخذ شد و عیار الکترولیت های سرم مشتمل بر کلسیم، فسفر، منیزیم، کلر، سدیم و پتاسیم مورد اندازه گیری قرار گرفت. نهایتا یافته های الکتروکاردیوگرافی به 13 گروه تقسیم گردیدند و میانگین عیار الکترولیت ها در گروه های مختلف با هم مقایسه شدند. همچنین فراوانی نسبی آریتمی ها در سطوح مختلف از الکترولیت های مورد نظر ارزیابی آماری قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد که در دام های مبتلا به فیبریلاسیون بطنی عیار پتاسیم سرم به طور معنی داری (P=0.026) بیش از سایر گروه ها می باشد. همچنین مشخص شد که فراوانی نسبی آریتمی ها چه در حالت هیپوکالمیک و چه در حالت هیپرکالمیک به طور معنی داری )به ترتیب با P=0.033 و (P=0.39 بیش از زمانی است که عیار پتاسیم سرم طبیعی می باشد.

بیماریهای عملکرد تیرویید (هیپوتیروییدیسم و هیپرتیروییدیسم) نسبتا شایع است و در زنان بیشتر از مردان دیده میشود. این بیماریها اثرات قلبی ـ عروقی چشمگیری دارند و غالبا بیماریهای قلبی را تقلید میکنند، بخصوص هیپرتیروییدیسم که در ایجاد و تشدید بیماری عروق کرونر، نارسایی قلبی و فیبریلاسیون دهلیزی نقش دارد. از آنجا که علایم بالینی و نشانه های فیزیکی بیماران هیپرتیرویید مشابه علایم و نشانه های فیزیکی بیماران قلبی است، ممکن است تشخیص بالینی پرکاری تیرویید در حضور بیماری قلبی مشکل باشد. جهت تعیین شیوع بیماریهای عملکرد تیرویید در بیماران بستری در CCU، 328 بیمار ـ که در بیمارستانهای مدرس و طالقانی بستری بودند ـ مورد بررسی قرار گرفتند. پس از کسب موافقت بیماران، آزمون TRH در همه آنها انجام شد و یافته های بالینی شامل علایم، نشانه ها، تشخیص بیماری قلبی و روش تشخیصی مورد بررسی قرار گرفت. از این 382 نفر، 186 نفر (7/48%) از بیمارستان مدرس و 196 نفر (3/51%) از بیمارستان طالقانی بودند. میانگین سنی بیماران 3/11±5/60 سال و 164 نفر (9/42%) زن و 218 نفر (1/57%) مرد بودند. سابقه بیماری تیرویید در 7/10% بیماران وجود داشت که اکثر آنها (8/71%) نوع بیماری خود را نمی دانستند. 1/48% بیماران با تشخیص نهایی آنژین ناپایدار، 8/17% با تشخیص AMI و 2/15% با تشخیص CHF بستری شده بودند و این نسبت در دو بیمارستان مشابه بود. 24 نفر (3/6%) از 382 بیمار مورد بررسی، اختلال عملکرد تیرویید داشتند و شامل 9 نفر (4/2%) هیپرتیروییدیسم و 15 نفر(9/3%) هیپوتیروییدیسم بود. از ایـن تعـداد 7 نفـر (2/29%) زن و 17 نفـر (8/70%) مرد بودند و فقط 3 نفر (13%) سابقه بیماری تیرویید داشتند. از 9 بیمار (4/2%) مبتلا به پرکاری تیرویید 8 نفر در بیمارستان طالقانی (1/4% هیپرتیروییدیسم) و 1 نفر در مدرس (5/0% هیپرتیروییدیسم) بودند (P<0.02) و همه آنها مرد بودند. از 15 بیمار (9/3%) مبتلا به کم کاری تیرویید، 10 نفر در طالقانی (1/5% هیپوتیروییدیسم) و 5 نفر در مدرس (7/2% هیپوتیروییدیسم) بستری بوده اند (P<0.35) و از میان آنها 7 نفر (6/46%) زن و 8 نفـر (4/53%) مـرد بودند. شیـوع هیپوتیروییدیسـم در بیماران با سن 50 سال یا کمتر (6/9%) بیشتر از بیماران 51 تا 71 سـاله (75/3%) بـود (P<0.07) و برعکـس شیـوع هیپرتیروییدیسـم در بیماران 51 تا 71 ساله بیشتر بود (2/4% در مقابل 0%). 48 نفر (8/12%) از کل بیماران بستری بیماری غیرقلبی داشتند و شیوع بیماریهای عملکرد تیرویید در آنها 4/10%، شیوع هیپوتیروییدیسم 2/6% و هیپرتیروییدیسم 2/4% بود. این تحقیق نشان داد بیماریهای عملکرد تیرویید در بیماران بستری در CCU شیوع نسبتا بالایی دارد و در بیماران 50 ساله یا کمتر شیوع بیشتری دارد. شیوع هیپوتیروییدی بیشتر از هیپرتیروییدی بوده و هیپرتیروییدی در مردان بسیار بیشتر از زنان دیده میشود.

پرکاری تیروئید یکی از علل زمینه ساز بروز فیبریلاسیون دهلیزی (AF) مطرح و مورد توجه می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی ارتباط فیبریلاسیون دهلیزی با پرکاری تیروئید، و ارتباط آن با سن و جنس افراد مبتلا، نیز تعیین خط مشی انجام تست های تیروییدی در بیماران قلبی و مبتلایان به AF می باشد. این مطالعه به صورت مقطعی (Cross-Sectional) انجام پذیرفت. در این مطالعه برای یکصد تن از بیمارانی که با AF (تایید به وسیله نوار کاردیوگرافی) به اورژانس مراجعه نمودند، تست های عملکرد تیروئید (TFT) شامل T3RU, T3, T4, TSH به روش ELISA درخواست شد.از یکصد بیمار مبتلا به AF که مورد آزمایش قرار گرفتند 14 نفر دچار پرکاری تیرویید بودند که همگی آن ها در سنی برابر یا کمتر از 38 سال قرار داشتند. ارتباط بین وجود همزمانی AF و پرکاری تیرویید در سنین بالا ضعیف است. جهت اثبات رابطه علیت بین سن و همزمانی AF و پرکاری تیرویید به مطالعات تکمیلی نیاز می باشد. شیوع همزمانی AF و پرکاری تیرویدی در این بررسی 14% می باشد. شیوع پرکاری تیرویید در بمیاران مرد دچار AF 15.4% و در زنان مبتلا 13.5% بود.

آناتومی گره سینوسی - دهلیزی قلب در 5 راس بز ماده بالغ مطالعه شد. در قلب بز گره سینوسی - دهلیزی 0.18 تا 0.25 میلیمتر زیر اپیکارد شیار انتهایی و نزدیک محل اتصال سیاهرگ اجوف قدامی به دیواره جانبی دهلیز راست و گوشک راست قرار داشت. شکل گره بصورت کشیده و تا حدودی مخروطی شکل بود. انتهای قدامی آن نزدیک میوکارد گوشک راست و انتهای خلفی نزدیک میوکارد دهلیز قرار داشت و انتهای خلفی باریکتر از انتهای قدامی بود. میانگین ابعاد گره سینوسی - دهلیزی 12.75 میلیمتر طول، 1.5 میلیمتر عرض و 1.7 میلیمتر ضخامت بود. از لحاظ بافت شناسی گره سینوسی - دهلیزی قلب بز دارای داربست متراکمی از الیاف کلاژن می باشد و سلول های «پی» و انتقالی سلول های اصلی پارانشیم هستند. چون این سلول ها دارای میزان کمتری میوفیبریل نسبت به میوکارد معمولی هستند، بطور مشخصی کمرنگتر بودند. سلول های «پی» بزرگتر از سلول های انتقالی و کوچکتر از سلول های معمولی میوکارد بودند. در محل اتصال سلول های انتقالی و سلول های «پی» صفحات پلکانی مشاهده نشد. گره سینوسی - دهلیزی بز فاقد سرخرگ مرکزی است ولی در نزدیک ناحیه مرکزی و به طرف حاشیه قدامی یک آرتریل مشخص وجود دارد که گره را خونرسانی می نماید.