در این مقاله قصد داریم با تاکید بر جلوه های ساختاری تئاتر ابزورد، به مثابه شکل نوینی از پردازش نمایشی در نیمه نخست قرن بیستم، تحولات وسیع زبان ادبی را در این گونه تئاتری تحلیل و نقش آن را در روند تکوین ادبیات داستانی پس از خود بررسی کنیم. مساله اصلی این تحقیق کشف و شناسایی حدود تاثیرات متقابلی است که میان این گونه متفاوت نمایشی و اشکالی از ادبیات داستانی مدرن پس از دهه شصت میلادی، نظیر رمان نو، نمایان شد. اگر بتوان پذیرفت که تئاتر ابزورد در حد فاصل جریانات ادبی مدرن و پسامدرن رواج یافت، سوال عمده این است که تا چه حد بر اشکال رمان نویسی پس از خود تاثیر گذاشته است؟ در تحقیق حاضر در صدد آنیم که با الهام از آموزه های ساخت گرایی تکوینی، الگوی روش شناسانه مناسبی برای سنجش کیفی هر نوع تاثیر متقابل میان درام ابزورد و رمان نو تعریف کنیم. به این منظور، جامعه ای از نویسندگان مطرح در هر دو گونه ادبی و نمایشی مذکور را انتخاب کرده و شاخص های سبک شناسانه ای از آثار آنها را مد نظر قرار داده ایم. در این مقایسه تطبیقی، به ویژه با تمرکز بر کیفیاتی از نمایشنامه های ساموئل بکت و رمان های مارگریت دوراس، نشان داده می شود که تا چه اندازه می توان با شاخص هایی مشترک به شکل یا محتوای آثار مذکور توجه نشان داد. سبک گریزی، شیءگرایی، انسان گرایی و علم گرایی از مهم ترین معیارهای این سنجش تطبیقی به شمار می رود و با شواهدی که از متون مختلف ارائه شده است، ثابت می شود که تئاتر ابزورد تاثیرات صرفا ادبی بر روند تحول رمان نو نگذاشته است، بلکه باید گفت که جنبه های «تئاتری» درام ابزورد نیز در زبان ادبی پس از دهه شصت میلادی نفوذ کرده است؛ روندی که می توان آنرا به نوعی «اجرایی شدن» ادبیات تلقی کرد.

پژوهش حاضر با تاکید بر جلوه های ساختاری و مضمونی تئاتر ابزورد به مثابه شکل نوینی از پردازش نمایشی، مجموعه ای از اصول نمایشی وام گرفته از این تئاتر، در نمایشنامه های دهه چهل بهمن فرسی را مطالعه می کند. یکی از این اصول، درک نوین فرسی از مقوله کنش دراماتیک است که به نوعی، عامل اصلی انتقال مفاهیم مورد نظر نویسنده به شمار می رود. فرسی در این روش، متاثر از تئاتر ابزورد، نقش رویدادهای بیرونی نمایش و پیرنگ علی و معلولی رایج در تئاتر سنتی را کنار گذاشته و لایه های فکری و عقیدتی نمایش را تقویت کرده است. طرح مدور نمایش ها، پیچیدگی و نمایش مورب شخصیت ها و مواضع فلسفی- عقیدتی آنان، تصاویر شاعرانه، گسترش و غلبه لایه کلامی نمایش بر لایه کنشی و پایان باز نمایش- که در آن خبری از گره گشایی نیست- رویکردهای نوآورانه ای هستند که در نمایشنامه های فرسی به کار گرفته شده اند که این خود نشان دهنده تاثیرپذیری بارز فرسی از این مکتب هنری و نمایشی است. مسئله اصلی این پژوهش، کشف و شناسایی حدود تاثیرهایی است که این گونه متفاوت نمایشی بر نمایشنامه های بهمن فرسی داشته است.

هدف تحقیق حاضر انجام مداخله به منظور ارتقاء مهارت های روابط متقابل بین فردی از طریق مهارت گوش دادن در جامعه هدف بود. بدین منظور از یک طرح شبه آزمایشی در دو گروه 9 نفره آزمایش و کنترل استفاده به عمل آمد. پس از اجرای پیش آزمون 9 فروشنده گروه آزمایش در 6 جلسه از طریق اجرای جلسات کتاب درمانی گروهی با مطالعه نمایشنامه های ابزرود آموزش لازم را دریافت کردند. چهار هفته پس از پایان جلسات از دو گروه آزمایش و کنترل پس آزمون به عمل آمد. بعد از جمع آوری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS آزمون کوواریانس یک طرفه به کار برده شد. همچنین برای استحکام بخشی به یافته های مرتبط با مرحله اول تحقیق دیدگاه مشتریان نیز در دو مرحله قبل و بعد از آموزش تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که مطالعه نمایشنامه های ابزورد بر بهبود مهارت گوش دادن فروشندگان تاثیرگذار است و اثر آن نه تنها بر نگرش فروشندگان (خودارزیابی) که در رفتار آن ها (ارزیابی مشتریان) نمود پیدا کرده است.

این مقاله قصد دارد به میزان تاثیرگذاری جلوه های ادبی و نمایشی تئاتر پوچی (ابزورد) بر سبک نمایشنامه نویسی ایران بپردازد. غلامحسین ساعدی یکی از نمایشنامه نویسان شناخته شده ایرانی است که برخی از مهم ترین تمهیدات تئاتر نو را در سبک نویسندگی خود به کار گرفته است. نگارنده در این پژوهش در پی آن است که چگونگی بازتاب مفهوم پوچی را در نمایشنامه های نوگرای غلامحسین ساعدی نشان دهد؛ نویسنده ای که مستقیم و غیرمستقیم از این نوع تئاتر تاثیر پذیرفته است. ضمن اینکه با توجه به مهم ترین شاخص های تئاتر پوچی، از میزان و نحوه تاثیرپذیری نمایشنامه های ساعدی از این گونه تئاتر و نمایشنامه نویسان سنتی و مدرن تحلیلی ارائه خواهد کرد. تاثیرپذیری ساعدی از نمایشنامه نویسان مدرن بیش از سنت گرایان بوده که نشان دهنده همگامی ساعدی با آنان در بیان مسائل روزمره و مطرح جهان در تئاتر است.

تا به امروز نوشته های گوناگونی پیرامون جریان تئاتر ابسورد و تحلیل نمایشنامه های بکت منتشر شده است؛ اما تاکنون به غیر از مواردی محدود، به بررسی و تحلیل مؤلفه های اجراهای تئاتری آثار بکت پرداخته نشده است. به همین علت نگارندگان در این پژوهش بر آن شده­اند تا با رویکردی نشانه شناسانه بر اساس آراء اندیشمندانی چون اِلی روزیک و کر اِلام، به تحلیل اجراهای آخرین نوارِ کراپ به نویسندگی بکت و کارگردانی اتوم ایگویان و دستِ آخر به نویسندگی و کارگردانی ساموئل بکت بپردازد. به باور نگارندگان استعاره ی صحنه ای و قراردادصحنه ای، دو مؤلفه ی مهم و حیاتی که در تحلیل نشانه­شناسانه­ی اجرا و توسط نویسندگانی مثل الی روزیک مطرح شده­اند، در بررسی و تحلیل اجرای تئاتری، و به ویژه اجراهای ابسورد بسیار کارآمد هستند. با تجزیه و تحلیل انواع این استعاره ها و قراردادهای صحنه ای، می توان چگونگی کارکرد اجزای اجرا در فرآیند تولید و خلق معنا را مورد بررسی قرار داد. در این پژوهش با روشی تحلیلی ابتدا مقدماتی از نشانه شناسی تئاتر ارائه شده است و در ادامه، انواع استعاره و قرارداد صحنه ای و همچنین سایر مؤلفه های تحلیل یک اجرای تئاتری، در دو اجرای آخرین نوار کراپ و دستِ آخر، مورد بررسی قرار گرفته اند تا از این رهگذر فهمِ چگونگیِ خوانش و فرآیند تولید معنا به دست کارگردانان و عوامل اجراییِ این اجراها میسر گردد.

مقدمه: زندگی معنادار یکی از بحث برانگیزترین مفاهیم در فلسفه و روانشناسی از نظر تاریخی است و تلاش برای درک ماهیت آن طی قرن های متمادی تداوم داشته است. بر این اساس، در این مقاله تلاش بر آن است که با نگاهی به معناداری زندگی در مقابل پوچی، از دیدگاه اسلام، اهمیت و نقش تربیتی آن را روشن کنیم و راهی جدید پیش روی متخصصان و صاحب نظران برای بهبود عملکرد در آموزش و پرورش باز نماید.روش تحقیق: پژوهش حاضر به شیوه تحلیلی – مروری انجام شده است.یافته ها: یافته های حاصل از این تحقیق نشان میدهد که معناداری زندگی در فرهنگ اسلامی مساله ای بسیار مهم به شمار میآید. اسلام معنای حقیقی زندگی را قرب الهی میداند. هدف دار بودن زندگی عین معنادار بودن زندگی است.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده در فرایند تربیت و در نظام آموزش و پرورش نشان می دهد افرادی که به خدا ایمان دارند و معنای حقیقی زندگی را دریافته اند در مقابل شکست ها و چالش ها بهتر عمل می کنند و سرانجام تمام مراحل زندگی را به امید دستیابی به هدف خود و با انگیزه بیشتر طی می کنند تا به سر منزل مقصود برسند.

نیست انگاری (نیهیلیسم)، نفیِ بخشی و گاهی همه ی زندگی است. این اندیشه از دوران باستان نمود داشته و در قرون وسطی نیز پدیدار شده است؛ امّا در دوران جدید، سرو سامان دیگری یافته است. نیچه، کافکا و شاگردان امیل زولا در مکتب ناتورالیسم، زمینه ی آن را فراهم کردند. در ناتورالیسم فلسفی و ادبی امروز، ویژگی هایی هست که با پاره ای از مؤلّفه ها و دیدگاه های نیست انگارانه همپوشانی دارند. داستان های چوبک، از آمیزه ها و آموزه های ناتورالیستی سرشارند؛ ناتورالیسمی که به نیست انگاری منفعلانه در اندیشه و بینش چوبک منتهی شده است؛ آن چنان که به نفی جامعه و زندگی می پردازد و هیچ گزینه ای برای برون رفت از آن دایره ی حیرت و بن بست و سرگردانی ارائه نمی کند. پرسش قابل طرح در کار صادق چوبک این است که آیا درهم آمیختن این جهات منفعل ناتورالیستی با برخی رویکردهای نیهیلیستی، نویسنده و خواننده را در مقام تماشاچی نگاه می دارد؟ این مقاله کوششی است برای بازنمایاندن این در هم تنیدگی که گاه تشخیص این دو-ناتورالیسم و نیهیلیسم-را در آثار چوبک دشوار می کند. ناتورالیسم، اگرچه در برخی جهات منفعل عمل می کند، لزوماً پوچ گرا نیست. پس دو محور جبرگرایی که به بی عملی و پوچی منجر می شود و اخلاق ستیزی، دو بستر برای منتهی شدن ناتورالیسم به نیهیلیسم هستند. بر اساس این تفاصیل، دو محور از ناتورالیسم با ده محور از نیهیلیسم؛ شکّاکیت، بدبینی، پوچی و بیهودگی، مرگ اندیشی، جبرگرایی، یأس، مادّه گرایی، اخلاق ستیزی، دم غنیمت شمردن، از خودبیگانگی، امکان درهم شدن و تنیده شدن دارند.

نیهیلیسم یا پوچ گرایی فلسفی، به معنی باور به عدم، ترجیح دادن نیستی به هستی، و درکل نفیِ بنیادین جنبه ای از شناخت ها یا ارزش های انسانی است؛ اما چگونه می شود در فلسفه دربارۀ چیزی بحث کرد که ادعا می شود نیست؟ برای پاسخ به این سؤال باید به سؤالات جزئی تری پاسخ داد؛ اعم از اینکه چگونه می توان پوچ گرایی را تعریف کرد و ارائۀ تعریف تا چه حد به شناختن پوچ گرایی کمک می کند؟ پوچ گرایی را به چه روش هایی می توان تقسیم بندی کرد؟ همچنین، باتوجه به تعاریف و انواع پوچ گرایی، معادل های فارسی پوچ گرایی چه نقاط ضعف و قوتی دارند؟ پوچ گرایی را می توان براساس تاریخ به قبل و بعد از نیچه، براساس رویکرد به فعال و منفعل، براساس وسعت به فردی و اجتماعی، و براساس زمینۀ بحث به شناختی و ارزشی تقسیم کرد. در همۀ این تقسیمات، پوچ گرایی نفی کننده است؛ پس تعریف هایش هم توصیفاتی هستند دربارۀ «چگونه نه گفتن» یا «به چه چیزی نه گفتن». همۀ نظریه هایی که تفکرات پیشین خود را از ریشه نفی کرده اند، به طور نسبی پوچ گرایانه هستند و درعین حال «ممکن است» نسبت به اندیشه های متأخر خود، ایجابی تلقی شوند. پس به طورکلی درمقابل متافیزیک، پوچ گرایی قرار گرفته است و به طور نسبی درمقابل هر فلسفه ای، پوچ گراییِ آن فلسفه؛ اما پوچ گرایی فقط یک طرز فکر مستقل نیست؛ بلکه روشی برای آزمودن متافیزیک و هر فلسفۀ دیگر است. پوچ گرایی بدیهی بودن خود فلسفه را هم به پرسش می کشد؛ اینکه برای کلی ترین سؤالات ذهن ما باید پاسخی وجود داشته باشد؛ یعنی پرسش را به پرسش می کشد. سؤالات ما لزوماً پاسخ دادنی نیستند؛ اصلاً لزوماً سؤالات معناداری نیستند.

رویکردهای فرهنگی-اجتماعی معاصر در آموزش غیر رسمی یک حوزه جالب و جذاب برای تحقیقات جدید در زمینه آموزش، فرهنگ و جامعه است. هنر، ادبیات، فن آوری های جدید، فرهنگ پاپ، تئاتر، سینما و رسانه های جمعی از جمله عوامل / کنش گر های بسیار مهم آموزش غیر رسمی رسمی مدرن در سطح بین المللی محسوب می شوند. در این زمینه به شدت تأکید می شود که ادبیات، نمایش های تئاتر و سینما می توانند نقش مهمی در رویکردهای فرهنگی-اجتماعی آموزش غیر رسمی معاصر ایفا کنند. با توجه به واقعیت اخیر، مقاله حاضر نمونه هایی از هر سه زمینه فوق ارائه می دهد: مطالعه موردی ادبیات قرون وسطی، شعر "سر گاوین و شوالیه سبز" با موضوع ضد فمینیسم، مطالعه نمایشنامه "جشن تولد" هارولد پینتر و فیلم "غریزه اساسی" پاول ورهوون با هدف ارائه کلیشه های جنسیتی در حوزه سینما. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.