جان رالز دارای دو دوره فکری است. در دوره اول بسیار تحت تاثیر فلسفه اخلاق کانت است، ولی در دوره دوم به تدریج از کانت و امور انتزاعی فاصله می گیرد و بیشتر سعی دارد کارکردگرا، علمی و روشمند نظریه پردازی کند. این تا جایی است که نظریه وی در دوره دوم فکری اش از کانت جدا می شود و به سنت پراگماتیسم نزدیک می شود. اکثر فلاسفه دوران روشنگری با بهره گیری از پیش فرض های متافیزیکی سعی در ارائه نظریات خود داشتند و بسیاری از مکاتب فلسفی، بر اساس این پیش فرضها بنا نهاده شدند. برای مثال کانت با بهره گیری از آموزه های اخلاقی و یا لاک، با تفسیری متفاوت از مسیحیت، نظریات خودشان را بیان کردند. اما، سوال اصلی این است: آیا رالز که خود را وام دار فلاسفه پیش از خود می داند نیز از این روش برای ارائه آراء خود بهره برده است؟ و یا آن طور که خود رالز مدعی است: تمام تلاشش بر این بوده که مبنای نظریه خود را بر هیچ پیش فرض متافیزیکی قرار ندهد و صرفا آن را برداشتی سیاسی بداند. در این مقاله ابتدا به مقدماتی از نظریات لاک پیرامون تساهل و تاثیر رالز از کانت پرداخته شده است پس از آن ادعای رالز مبنی بر سیاسی بودن نظریه عدالت وی و نه متافیزیکی بودن آن، بررسی شده است.

عدالت از جمله مفاهیمی است که در کنار مفهوم آزادی همواره مساله و دغدغه اندیشمندان سیاسی بوده است و تفاسیر گوناگونی از این مفهوم ارائه گردیده است. لیبرالیسم که بیش از هر چیز دغدغه آزادی را دارد، در دهه های پایانی قرن بیستم توسط راولز چنان با مفهوم عدالت در آمیخت که توجه همگان را برانگیخت. راولز در مباحث خود بر عدالت و اصول برابری به مثابه اصل مغفول در جامعه لیبرال تاکید می کند. نوشتار حاضر با روش توصیفی- تحلیلی در پی کنکاش در اندیشه راولز و چگونگی تحقق نظریه عدالت وی در جامعه می باشد. با توجه به مدعای پژوهش مبنی بر این که راولز در تبیین عدالت در تلاش است به تمام جنبه های فردی، اجتماعی، سیاسی، ارزشی و عقلانی روابط اجتماعی و انسانی در قالب لیبرالیسم توجه داشته باشد، می توان به این نتیجه رسید که توجه راولز به عدالت با آنچه که در اندیشه مارکسیستی وجود دارد، کاملا متفاوت است. او با وجود ارایه یک طرح اساسی در جهت اصلاح عرصه عمومی، همچنان فرد را محور تحلیل قرار می دهد و دغدغه فرد انسانی را دارد، هر چند عدالت را صفت نهادهای اجتماعی می داند.