باید توجه داشت که دریا درمانی تنها به شنا کردن محدود نمی شود بلکه به چیزهایی که در سطح زیر و پیرامون دریا بوده گسترش و تعمیم پیدا می کند. عناوین و ترمینولوژیهایی که ذیلا به آنها اشاره می شود موید وسعت کاربرد دریا درمانی می باشد.درمان به وسیله رسوبات دریا(slime THERAPY) درمان به وسیله استحمام در دریا (Balneo THERAPY)درمان از طریق شن داغ کنار دریا(Psammo THERAPY) آفتاب درمانی(Helio THERAPY) درمان به وسیله نسیم دریایی(Anemo THERAPY) مهمترین مزیت دریا درمانی برای بیماری های روماتیسمی بخش هیدروتراپی و آب درمانی آن می باشد زیرا آب دریا با داشتن خاصیت شناوری می تواند انسان را در خود معلق نگه دارد (Buoyancy of water) و بدین ترتیب استرس به مفاصل وارد نمی شود، انقباض عضلات را تسهیل و باعث تقویت آنها می گردد واز مفاصل محافظت می نماید. ممکن است بپرسید آیا تفاوت هیدروتراپی و دریا درمانی در چیست؟ اولا دانسیته آب دریا بیشتر است و ضمنا انسان از تجلیلات ساحل لذت برده قدم زدن در آب ساحل و امواج دریا به او آرامش می بخشد زیرا آزادی عمل برای عضلات فراهم می آورد که مجموعا این ورزش مفرح در بهبودی، توانایی و well being بیمار نقش موثری ایفا می نماید با توجه به اینکه سرما و رطوبت دریا درد مفاصل و خشکی عضلات را افزایش می دهد، لذا لازم است رطوبت، درجه حرارت آب دریا، سرعت و جهت باد و فشار هوا قویا قبل از درمان مد نظر قرار گیرد بنابراین جز در مناطق حاره در دیگر نقاط جهان فقط در فصول معینی این درمان امکان پذیر می باشد. اروپائیان برای اینکه دریا درمانی را به تمام اوقات سال تعمیم دهند آب دریا را گرفته، به استخرهای مخصوصی منتقل می کنند و با ایجاد درجه حرارت آب به 37 و برای برخی بیماران به 42-40 آب درمانی را امکان پذیر می سازند.از دیگر خواص شایان ذکر آب درمانی وجود جلبک دریایی بوده که ازدیاد جریان خون در پوست را باعث می شود و روغن ماهی که عمدتاFAW_3  می باشند PGE3 و LPB5 را افزایش داده و در نتیجه بیماریهای روماتیسمی و التهابی را کاهش می دهد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: دیابت مزمن با اختلالات گردشی خون در اندام های تحتانی همراه است. یکی از روش های متداول فیزیوتراپی در درمان اختلالات گردشی خون، (Vacuum-Compression THERAPY) VCT است. این روش بر تغییر متناوب فازهای مثبت و منفی هوا بر اندام تحت درمان استوار است. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر این روش درمانی بر جریان خون اندام دیابتی بوده است.روش ها: این تحقیق به صورت تجربی و از نوع "مطالعه قبل و بعد" و به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. 18 بیمار دیابتی نوع 2 که دارای نوروپاتی و بیماری عروق محیطی (با منشا دیابت) بودند، در یک گروه تحت درمان VCT قرار گرفتند. بیماران به مدت 10 جلسه و به صورت یک روز در میان و هر جلسه به مدت 45 دقیقه درمان شدند. جریان خون ساق و پای بیماران توسط دستگاه پلتیسموگرافی در جلسات مختلف اندازه گیری شد. آنالیز آماری متغیرهای کمی با آزمون های Paired T-Test و Repeated Measures ANOVA انجام شد. سطح معنی داری آماری P<0.05 تعیین گردید.یافته ها: از متغیرهای «جریان خون ورودی شریانی»، «ظرفیت وریدی»، «جریان خون بازگشتی وریدی»، «پرخونی واکنشی پس از ایسکمی» و«مقدار حداکثر پاسخ عروق به ایسکمی»، تنها جریان خون بازگشتی وریدی در اندام تحتانی بعد از 10 جلسه درمان، بهبود معنی داری یافت.نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد روش درمانی VCT (با پارامترهای مورد بررسی)، تاثیری بر افزایش جریان خون شریانی (که مهم ترین هدف این تحقیق بود) نداشت و باید در مورد پارامترهای موثر دستگاه و مدت زمان هر جلسه و تعداد کل جلسات، با توجه به سیر پیشرونده و ناتوان کننده بیماری، مطالعات بیشتری صورت گیرد.

سابقه و هدف: گر چه تیوپنتال سدیم داروی القای وریدی استاندارد است ولی ایده آل نیست و در مقایسه با برخی از داروهای هوشبر وریدی مانند پروپوفول زمان ریکاوری طولانی تری دارد. هدف از این تحقیق مقایسه مدت زمان ریکاوری بین پروپوفول و تیوپنتال سدیم (در بیماران ECT) است.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی 70 مورد ECT در بیماران کلاس یک و دو انجمن بیهوشی آمریکا (A.S.A class I, II) در سن 15 تا 40 سالگی که کاندید انجام ECT الکتیو بودند به صورت تناوبی به دو گروه 35 نفری تقسیم شدند. پس از وصل نمودن مونیتورینگ ها به بیمار، 2-3mg/kg تیوپنتال یا 1-1.5mg/kg پروپوفول (به صورت تناوبی در هر بیمار) داده سپس 0.5mg/kg ساکسینیل کولین تزریق کردیم. بیماران را با ماسک و اکسیژن 100% ونتیله کرده، پس از انجام ECT، زمان تشنج و ریکاوری ثبت شد. در ضمن، فشارخون و ضربان قلب بیمار قبل از القا، بعد از القا، دقیقه 1 و دقیقه 5 بعد از ECT ثبت گردید.یافته ها: متوسط زمان ریکاوری پروپوفول (5.49±2.57 دقیقه) و تیوپنتال سدیم (6.4±3.69 دقیقه) بود (p=0.223). همچنین مدت زمان تشنج پروپوفول (32.06±13.78 ثانیه) و تیوپنتال سدیم (35.06±10.08 ثانیه) بود (P=0.302). از نظر همودینامیک (فشارخون سیستولیک) جز در دقیقه یک بعد از تشنج که اختلاف آنها معنی دار بود (P<0.05) در بقیه زمانها تفاوت مهمی با هم نداشتند.نتیجه گیری: طبق این بررسی، مدت زمان تشنج و ریکاوری در دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت اما پروپوفول بهتر از تیوپنتال سدیم از افزایش پاسخ همودینامیک ناشی از ECT جلوگیری می کند. پس در بیماران ECT با فشارخون بالا، یا در مواردی که مصرف تیوپنتال ممنوع است، پروپوفول می تواند جایگزین مناسبی باشد.

مقدمه و اهداف: بدعملکردی دریچه کامی-حلقی معمولا در بیماران با شکاف کام ترمیم شده گزارش می شود. به منظور درمان بدعملکردی کامی-حلقی در بیماران با گپ کوچک، درمان های رفتار درمانی پیشنهاد می شود. درمان با استفاده از دستگاه فشار هوای مثبت مداوم به عنوان یک درمان رفتاری، با استفاده از فشار هوای مثبت مداوم طی تکالیف گفتاری می تواند موجب افزایش قدرت عضلات کام و به دنبال آن انسداد کامل دریچه در بیماران با گپ کوچک دریچه گردد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر مداخله CPAP THERAPY بر متغیرهای پرخیشومی و آشفتگی خیشومی گفتار در بیمار مبتلا به شکاف کام با گپ کوچک دریچه کامی-حلقی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع تک آزمودنی با مدل A-B-A بود که در آن تاثیر CPAP THERAPY روی گفتار یک پسر 8 ساله با شکاف کام ترمیم شده و گپ کوچک دریچه کامی-حلقی با علائم گفتاری پرخیشومی و آشفتگی خیشومی بررسی شد. کودک تحت 48 جلسه مداخله فشار هوای مثبت مداوم در طول دو ماه قرار گرفت. ارزیابی های ادراکی جهت تعیین شدت متغیرهای پرخیشومی و آشفتگی خیشومی در فازهای خط پایه، مداخله و پیگیری انجام گرفت. داده ها با روش تحلیل دیداری و با استفاده از تعیین شاخص تفاوت میزان بهبودی تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: مداخله CPAP درمانی منجر به کاهش دو درجه ای شدت پرخیشومی شد که یک درجه در فاز مداخله و یک درجه در فاز پیگیری صورت گرفت و این کاهش تا پایان مطالعه حفظ گردید. اثر مداخله بر متغیر آشفتگی خیشومی بدین صورت بود که در فاز مداخله دو درجه کاهش یافت و به سطح طبیعی رسید و این کاهش در فاز پیگیری نیز حفظ گردید. شاخص اندازه اثر برای هر دو متغیر 75/0 به دست آمد. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که مداخله فشار هوای مثبت مداوم با استفاده از تمرینات مقاومتی در طول گفتار، می تواند موجب قوی شدن عضلات دریچه کامی-حلقی گردیده و منجر به کاهش شدت پرخیشومی و آشفتگی خیشومی در گفتار بیمار با گپ کوچک دریچه کامی-حلقی گردد.

مقدمه: مشکلات عضلانی استخوانی از علل شایع مراجعه بیماران به درمانگاه های بیماری های داخلی است و درد، مهم ترین علامت آن ها به حساب می آید. جهت کاهش درد این بیماران از روش های مختلف فیزیوتراپی استفاده می شود که ای.پی.اس.تراپی (Action Potential Simulation THERAPY) یکی از جدیدترین روش ها است. در این مطالعه سعی داشیتم اثر ای.پی.اس.تراپی را در کاهش درد بیماران با مشکلات عضلانی استخوانی نشان دهیم.روش کار: در 47 بیمار با درد ناشی از مشکلات عضلانی استخوانی مختلف ای.پی.اس. تراپی در 6 جلسه 16 دقیقه ای روزانه با شدت جریان 0.7-1.2 mA صورت گرفت و درد از طریق VAS و ناتوانی با استفاده از وضعیت کلی کارکرد Global Functional Status (ACR) و تسکین درد به روش VAS قبل و بعد از ای.پی.اس.تراپی بررسی گردید.نتایج: روش ای.پی.اس.تراپی باعث کاهش درد بیماران (p<0.001) و بهبود ناتوانی، وضعیت کلی کارکرد (p<0.001) GFS و نیز باعث تسکین درد (p<0.005) گردید، ولی در میزان بهبودی درد این بیماران توسط ای.پی.اس.تراپی با سطح تحصیلات و طول مدت بیماری و سابقه قبلی فیزیوتراپی رابطه معناداری وجود نداشت.نتیجه گیری: بنابراین، این روش درمانی به عنوان یک راه کاهش درد به بیماران با دردهای عضلانی استخوانی توصیه می گردد.

سابقه و هدف: یکی از درمان های موثر در درمان بعضی بیماری های پوستی نظیر پسوریازیس، ویتلیگو و میکوزیس فونگویید (MF) استفاده از پسورالن خوراکی همراه با تابانیدن اشعه با طول موج بلند (P-UVA) است. مطالعات حیوانی و بعضی مطالعات انسانی نشان داده است که استفاده از دوز بالای P-UVA باعث بروز کاتاراکت و به طور نادر باعث ایجاد عوارض در شبکیه می شود. این مطالعه به منظور پی بردن به عوارض چشمی روش درمانی فوق انجام گردید .متد و روشها: این مطالعه به صورت مقطعی و از نوع Befor-After در طول سال 1379 بر روی 50 بیمار که حداقل 50 جلسه P-UVA گرفته بودند انجام شد. کلیه بیماران، مورد بررسی های چشمی شامل اندازه گیری حدت بینایی، معاینه با بیومیکروسکوپ و افتالموسکوپی غیرمستقیم با مردمک دیلاته قرار گرفتند.یافته ها: در طی مدت بررسی دو مورد کاتاراکت کورتیکال یافت شد. مورد اول خانمی 37 ساله مبتلا به ویتلیگو بود که 107 جلسه P-UVA شده جمعا 847 j/cm2 اشعه دریافت کرده بود و در طی درمان از عینک محافظ استفاده نکرده بود، مورد دوم خانم 52 ساله مبتلا به ویتلیگو بود که 100 جلسه P-UVA شده و 608 j/cm2 اشعه دریافت نموده و از عینک محافظ هم استفاده میکرد. علاوه بر این 2 مورد در 13 نفر دیگر نیز کدورت کورتکس عدسی به شکل خطی (Linear) و نقطه ای (Punctate) مشاهده شد که اهمیت زیادی ندارد. در هیچیک از بیماران تغییرات بینایی (کاهش دید) و تغییراتی در اتاق قدامی، ملتحمه و رتین مشهود نبود. حتی در یک بیمار 65 ساله که به علت MF 197 جلسه درمان شده 2064 J/cm2 اشعه دریافت کرده بود. علیرغم اینکه یک چشم آفاک و یک چشم سودوفاک داشت تغییر آناتومیکی در رتین ملاحظه نشد.استنتاج: با توجه به بروز دو مورد کاتاراکت کورتیکال در بیمارانی که تحت درمان با P-UVA بوده اند بهتر است معاینات چشمی دقیق از جمله بررسی وضعیت عدسی با مردمک دیلاته و فوندوسکوپی در پیگیری بیمارانی که به مدت طولانی P-UVA می شوند انجام شود .