پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر کافیین روی تکامل کام انجام گردیده است. با توجه به اینکه تکامل استخوانهای کام از روز سیزدهم با رشد استخوانها آغاز می گردد و جوش خوردگی آنها در روز شانزدهم رخ می دهد، بعد از انتخاب رات های از نوع Albine Wistar و جفت گیری آنها به طریق منوگام، روز صفرحاملگی مشخص گردید و راتها در دو گروه شاهد و مورد آزمایش قرار گرفتند.یک دز mg/g 80 کافیین (%1) در روزهای سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم حاملگی به گروه آزمایش به صورت داخل صفاقی تزریق گردید و همین مقدار سرم فیزیولوژی به گروه شاهد از طریق مشابه و درروزهای مشابه تزریق شد. طی روزهای شانزدهم تا نوزده و نیم حاملگی هر 4 ساعت یک بار گروهی ازمادران هر دو گروه آزمایش و شاهد را با کلروفرم بیهوش کرده جنین به طریق سزارین از رحم مادران خارج گردید و بلافاصله طول CR و وزن جنین اندازه گیری شد و سپس به فیکساتور منتقل گردید آنگاه برشهابی به ضخامت 5 میکرون تهیه و با استفاده از چهارنوع رنگ آمیزی فولگن، تولوییدبن بلو و PAS رنگ آمیزی شدند این بررسی به این نتیجه رسید که کافیین موجب تاخیر در جوش استخوانهای کام در گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد گردید که میانگین مدت تاخیر در حدود 32 ساعت بود.

مقدمه: مطالعاتی که تاکنون در رابطه با تاثیر مصرف سیستمیک ترکیبات استاتین بر روی بافت استخوانی انجام شده، نتایج ثابت و یکسانی را به دنبال نداشته است. لذا بر آن شدیم با توجه به تاثیری که این ترکیبات بر روی بافت استخوانی دارند، اثر القا استخوان سازی این ترکیبات را در نواحی که به طور طبیعی استخوان وجود ندارد مثل عضله و بافت زیر پوستی، در موش صحرایی ارزیابی کنیم.مواد و روش ها: نوع تحقیق تجربی با تکنیک مشاهده ای می باشد. در این تحقیق مجموعا 68 تزریق از ترکیبات محلول Atorvastatin، Lovastatin، Simvastatin به غلظت 1 mg/ml در پلی اتیلن گلیگول 300، در زیر پوست ناحیه پشتی و در عضلات دست و پای موش صحرایی تزریق گردید. بعد از گذشت 6 هفته موش ها کشته شده و از نواحی تزریق شده، نمونه تهیه شد. سپس مقاطع در زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفتند.در دو نمونه کانون های استخوانی به صورت مخلوطی از استخوان لاملار و woven دیده شد که اطراف این کانونها ریم استئوبلاستی فعال نیز قابل رویت بود. در یک نمونه دیگر کانونی از بافت غضروفی دیده شد که اطراف آن بافت همبندی مزانشیمال فعال، در حال تمایز به غضروف دیده می شد.نتیجه گیری: یافته های این تحقیق و تمایز تدریجی بافت عضلانی به بافت Stem استخوانی در اطراف نمونه ها، تایید کننده احتمال اثر القا استخوان سازی این ترکیبات می باشد ولی جهت تایید بیشتر، پیشنهاد می شود این اثر در مطالعات دیگر نیز به ارزیابی گذاشته شود.

سابقه و هدف:(Mineral Trioxide Aggregate (MTA امروزه در جراحی های پری رادیکولر و درمان موارد پیچیده اندودانتیک از جمله پرفوراسیون ها، نقش حیاتی بازی می کند. تنها مشکل اساسی MTA کمبود و گرانی این ماده در کشور ما می باشد.هدف از این تحقیق معرفی ماده ای بعنوان جانشین MTA است که بتواند با قیمت ارزان و به سهولت در دسترس باشد. در این راه با توجه به ترکیبات و مطالعات موجود، سیمان پرتلند (C) (P) انتخاب شد. یکی از مهمترین و اولیه ترین موضوعات بررسی واکنش بافتی بدن نسبت به این ماده بود. مواد و روشها: این مطالعه به روش تجربی بوده با تکنیک مشاهده و پرسشنامه با ثبت مشاهدات می باشد. در این بررسی از rat 45 آلبینه بالغ نر استفاده شده است. MTA, P.C را در تیوب هایی از جنس پلی اتیلن قرار داده، به همراه تیوب های خالی بعنوان کنترل در زیر جلد rat ها در نواحی کتف و سرین ایمپلنت شدند. rat ها به سه گروه پانزده تایی تقسیم شدند گروه ها بعد از سه روز، یک هفته و یک ماه کشته شدند و نمونه های برداشت شده از نظر درجه التهاب، نوع التهاب، واکنش جسم خارجی و تشکیل کپسول فیبروز تحت بررسی هیستوپاتولوژیک قرار گرفتند. یافته ها: از نظر درجه التهاب، P.C, MTA و گروه کنترل تنها در بررسی یک هفته ای تفاوت معنی دار نشان دادند (P<0.05). از نظر نوع التهاب، در هر سه دوره زمانی اختلاف معنی داری وجود نداشت (P>0.1) . در واکنش جسم خارجی و تشکیل سلول giant در بررسی های سه روزه و یک هفته تفاوت معنی داری مشاهده نشد ولی با گذشت یک ماه این تفاوت برای P.C, MTA با گروه کنترل معنی دار شد (P<0.05) نتایج تشکیل کپسول فیبروز نیز با واکنش جسم خارجی مشابه بود. نتیجه گیری: از مشاهدات می توان نتیجه گرفت که P.P, MTA از نظر واکنش بافتی مشابه می باشند، پس می توان P.C را به عنوان جانشین MTA معرفی نمود.

مقدمه: پرگابالین، به عنوان یک داروی کمکی در صرع پارشیال، فیبرومیالژی، دردهای نوروپاتیک و اختلال اضطراب عمومی کاربرد دارد. این مطالعه، با هدف تعیین اثرات پرگابالین بر روی حافظه ی rat با استفاده از روش Object Recognition Task (ORT) طراحی شد. روش ها: این مطالعه، یک مطالعه ی حیوانی تجربی است. ratهای نر نژاد Wistar در 4 گروه 7تایی تقسیم شدند و به مدت 28 روز 10، 30 و یا 100 میلی گرم/کیلوگرم پرگابالین و یا همان حجم نرمال سالین به آن ها تزریق شد. سپس، حیوانات برای ارزیابی حافظه ی فضایی در عرصه ی ORT و طی دو دوره ی 3 دقیقه ای با فاصله ی 1 ساعت در مواجهه با اشیای مشابه و یا متفاوت قرار گرفتند. شاخص های Discrimination (2d)، Recognition (R) و فرکانس لمس شیء جدید (f)، در دوره ی دوم مواجهه با اشیا (2T)، با هم مقایسه شدند. 050/0 > P به عنوان معیار معنی دار بودن اختلاف در نظر گرفته شد. یافته ها: تجویز دزهای 10، 30 و 100 میلی گرم/کیلوگرم به مدت 28 روز، به طور قابل توجهی شاخص 2d (به ترتیب 050/0 > P، 010/0 > P و 001/0 > P)، R (به ترتیب 010/0 > P، 001/0 > P و 001/0 > P) و فرکانس اکتشاف (به ترتیب 050/0 < P، 050/0 > P و 001/0 > P) را در دوره ی 2T نسبت به گروه شاهد کاهش داد. 100 میلی گرم/کیلوگرم پرگابالین باعث کاهش بیشتری در عوامل بالا نسبت به 10 میلی گرم/کیلوگرم دارو شد (به ترتیب 050/0 > P، 001/0 > P و 050/0 > P). نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان می دهد تجویز طولانی مدت دزهای مختلف پرگابالین، حافظه ی شناختی rat را در تشخیص شیء جدید مختل می کند. این کاهش حافظه، از الگوی وابسته به دز پیروی می کند.

در این تحقیق سمیت تحت حاد داروی MS14 که برای کنترل بیماری مولتیپل اسکلروز (MS) تهیه شده مورد بررسی قرار گرفت. در این آزمایش ها از موش های صحرایی نژاد ویستار و از هر دو جنس استفاده شد. حیوانات به مدت 28 روز دوزهای 625، 1250 و mg/kg2500 از داروی MS14 را از راه خوراکی و به صورت روزانه دریافت کردند. گروه کنترل حامل (محلول 1 درصد کربوکسی متیل سلولز) دریافت کرد. در پایان این دوره، نمونه های خونی و سرمی برای آزمایش هماتولوژی و بیوشیمیایی و نمونه های بافتی برای مطالعه هیستوپاتولوژیک تهیه شد. نتایج نشان داد که هیچ کدام از دوزها در طول مدت 28 روز باعث مرگ و میر و یا تغییرات رفتار و علائم اتونومیک حیوانات نشده است. پارامترهای بیوشیمیایی و هماتولوژیک نیز در مقایسه با گروه کنترل اختلاف معنادار نداشت. نتایج بررسی هیستوپاتولوژیک نیز بیانگر عدم تاثیر سو دارو بر بافت ها بود. هر چند که نتایج این تحقیق، ایمنی بالای این فرآورده را در این مدل آزمایشگاهی نشان می دهد با این حال انجام سایر آزمایش های سمیت نیز ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: نظر به عدم درمان بعضی بیماری ها و یا عوارض شناخته شده درمان های فعلی و تناقضاتی که در مورد تاثیر درمان شفای معنوی در بیماران و حتی در مدل های حیوانی و آزمایشگاهی وجود داشت و به منظور تعیین تاثیر شفای معنوی (روحی) بر روند التهاب مفصل، این تحقیق روی rat انجام گرفت.مواد و روش ها: این تحقیق به روش تجربی بر روی تعداد 16 عدد rat انجام گرفت.  ratها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم و با رنگ قرمز و زرد مشخص شدند. در ناحیه قدام زانوی راست همه حیوانات پس از بیهوشی، با تزریق ماه التهاب زای F, C, A التهاب مزمن ایجاد گردید. شفای معنوی به وسیله یک نفر پزشک در یکی از گروه ها (گروه آزمون) انجام گرفت. شفاگر از دور و با یک خواست درونی و قلبی از خدا برای نمونه ها به صورت دسته جمعی طلب بهبودی نمود. حرارت سطحی مفصل با ترموگراف در روزهای 1، 3، 7، 14 در سطح زانوی چپ و راست حیوان و نیز تغییرات قطر مفصل با کولیس پلاستیکی و نیز وزن حیوانات تعیین گردید و با آماره Two-FACTOR ANOVA مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تغییرات دمای مفصل در گروه شاهد بیش از آزمون بود و از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). میزان تغییرات قطر زانوها در گروه آزمون کمتر ازگروه شاهد بود (P<0.05). افزایش وزن حیوانات در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد در تمام روزهای مورد مطالعه نیز به لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.001).نتیجه گیری و توصیه ها: شفای معنوی موجب بهبود روند التهاب مفصل و وزن حیوان rat می گردد و این تاییدی بر پدیده درمان از راه دور می باشد. انجام تحقیقات مشابه توصیه می شود.

سابقه و هدف: هورمون های جنسی با افزایش فعالیت استئوبلاستی در رشد، تغییر و هوموستاز استخوانها نقش داشته، بر رشد طولی استخوان و بسته شدن صفحات رشدی اثر دارند. چون تاکنون اثرات آنان بر رشد کرانیوفشیال به درستی بررسی نشده، تحقیق حاضر با هدف تعیین اثر فقدان هورمون های جنسی بر تغییرات ابعادی کرانیوفشیال در ratها صورت پذیرفت.مواد و روشها: در این تحقیق تجربی Wistar rats 50 سی روزه، 25 آلبینو نر و 25 آلبینو ماده، انتخاب شدند. rat های نر و ماده هر کدام به طور اتفاقی به دو گروه آزمایش (n=15) و کنترل (n=10) تقسیم شدند. بعد از بیهوشی صفاقی  ratها، هر دو بیضه و هر دو تخمدان در rat های گروه آزمایش خارج شدند. rat های گروه کنترل نیز تحت جراحی ساختگی قرار گرفتند. وزن و قد همه rat ها به صورت ماهانه اندازه گیری و ثبت شد. پس از شش ماه rat ها کشته شده و متغیرهای سفالومتریک جمجمه و صورت آنها و طول استخوان تیبیا به وسیله کولیس دیجیتال 0.01 میلی متری و هورمون های استرادیول، پروژسترون و تستوسترون به روش الایزا اندازه گیری شدند. از آزمون های ANOVA یک سویه، مقایسه های متعدد Tukey و t برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: به دنبال کاهش معنی دار میزان تستوسرون در گروه نر آزمایش برخی ازمتغیرها نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری نشان دادند، شامل قد و وزن، طول مندیبل، طول، عرض و ارتفاع Medface، عرض کالواریا، عرض قوس ماگزیلا، طول پره ماگزیلا، ارتفاع استخوان بینی، عرض Facial و طول استخوان Basisphenoid و استخوان Tibia. ساختارهایی که رشد غضروفی داشتند بیشتر از ساختارهایی که رشد Sutural داشتند، تحت تاثیر قرار گرفتند. با وجود اختلاف معنی دار در سطح پروژسترون، بجز وزن انتهایی، اختلاف آماری معنی داری در هیچ یک از متغیرها بین دو گروه ماده کنترل و آزمایش یافت نشد.نتیجه گیری: کمبود ترشح هورمون های جنسی در دوره رشد، از رشد کرانیوفشیال جلوگیری کرده، باعث تکامل ناقص و ناکافی کرانیوفشیال می شود. در نتیجه سبب ایجاد مال اکلوژن و Discrepancy در فکین و صورت می گردد.

مطالعات نشان داده است که مصرف مورفین در طی بارداری می تواند موجب تاخیر درتکوین جفت و جنین و همچنین ایجاد نقایص جنینی گردد. این پژوهش به بررسی اثر مصرف مورفین برتکوین بخش های مادری و جنینی جفت می پردازد. موشهای بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار با محدوده وزنی 170-200 گرم استفاده شد. گروه های تجربی پس از بارداری، مورفین را با دوز mg/ml 05/ در آب آشامیدنی دریافت نمودند و گروه کنترل آب آشامیدنی دریافت می کردند. گروه های تجربی و گروه های کنترل درروز 9 بارداری با کلروفرم بی هوش شده و جفت به همراه رحم طی عمل جراحی از بدن حیوان خارج و به منظور فیکس شدن به مدت بیست روز در محلول فرم آلدئید 10% قرار گرفتند. سپس جفت های فیکس شده مراحل پردازش بافتی، برش گیری، رنگ آمیزی با روش هماتوکسیلین-ائوزین را طی کردند جفت از نظر ضخامت لایه بخش (مادری و جنینی) جفت ها و تعداد حوضچه های خونی بخش (مادری و جنینی) و تعداد سلول های بخش (جنینی و مادری) و ضخامت دیواره رحمی مورد بررسی میکروسکوپی قرار گرفتند. برای تعیین تفاوت در دوگروه از نرم افزار موتیک و spss استفاده شد. مقایسه ضخامت بخش مادری و بخش جنینی جفت در گروه تجربی نسبت به گروه کنترول اختلاف معنی داری را نشان دادp<0.05) ) افزایش سلول های بخش مادری وجنینی جفت همچنین کاهش تعدادحوضچه ها خونی بخش مادری درگروه آزمایش نسبت به گروه کنترول می باشد نیز ضخامت دیواره رحمی در گروه تجربی کاهش یافته است.

مقدمه: منگنز (Mn)، از عناصر کمیاب می باشد که کمبود آن در انسان به ندرت دیده می شود در حالی که مسمومیت با آن در موارد متعددی گزارش شده است. مسمومیت با منگنز در افرادی که در معرض غلظت های بالایی از آن عنصر قرار دارند (مانند کارگران کارخانه های باطری خشک) مشاهده می شود. این مسمومیت و در دوران نوزادی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. تصور براین است منگنز به علت شباهت های شیمیایی با آهن می تواند در متابولیسم این عنصر تداخل نماید. ارتباط منگنز با آهن، با توجه به نقش بیوشیمی این دو عنصر، از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. هدف از انجام این تحقیق بررسی و تعیین تداخلی منگنز با متابولیسم آهن به وسیله آزمایش های In viov است. مواد و روش: این مطالعه، بر روی موش های rat انجام گردیده است. به منظور تزریق منگنز به حیوانات از نمک کلرور منگنز4H2O Mncl2  استفاده شد، به نحوی که غلظت Mn در آن 100 میلی گرم در میلی لیتر بود. هفت گروه پنج تایی rat نر انتخاب و تزریق داخل صفاتی کلرور منگنز با مقادیر مختلف روی موش ها انجام شد. پس از سپری شدن مدت لازم در هر گروه نمونه گیری از موش ها انجام گردید و مقادیر آهن سرم، TIBC، UIBC منگنز سرم و ترانسفرین اندازه گیری شد. نتایج: نتایج این بررسی نشان می دهد که متعاقب تزریق داخل صفاتی دوزهای مختلف منگنز، فاکتورهای خونی اندازه گیری شده تغییراتی را متحمل می گردند. مقدارآهن سرم،TIBC ،UIBC  و ترانسفرین براساس نوع گروه آزمایش بین 9 تا 40 درصد کاهش می یابند، در حالی که مقدار منگنز سرم به مقدار قابل توجهی افزایش می یابد. نتایج این بررسی نشان می دهد که منگنز می تواند در مسیرهای متابولیسم آهن تداخل نماید. بحث: به طور کلی نتایج به دست آمده در این تحقیق مشخص می نماید که منگنز به علت شباهت های شیمیایی که با آهن دارد قادر است در متابولیسم این عنصر اختلال ایجاد نموده، مکانیسمی جهت ایجاد کم خونی فقر آهن در افرادی که مسمومیت با این عنصر را دارند، نشان دهد.