ممیزی انرژی، چالشی تحلیل در راستای درک نحوه مصرف انرژی می باشد. ممیزی انرژی ساختمان مجموعه فعالیتهایی است که امکان شناخت وضعیت ساختمان از بعد مصرف انرژی و تعیین اقدامات ضروری برای بهینه سازی مصرف انرژی را میسر می سازد. در این طرح ابتدا دستورالعمل ممیزی انرژی در ساختمان تدوین گردید و مراحل مربوط به آن برای ساختمانهای شماره 1 و 2 سازمان مدیریت و برنامه ریزی به شرح ذیل انجام شد. - تعیین اهداف انجام ممیزی انرژی - بازدید ساختمان و گردآوری داده های مربوط به آن و پردازش آنها - گردآوری داده های مربوط به هزینه اجرای اقدامات صرفه جویی - برآورد اقتصادی - ارائه مدل های مختلف اجرای طرح های پیشنهادی.

هدف از این طرح، تهیه شناسنامه انرژی برای ساختمان های دولتی در شهر تهران است تا علاوه بر آگاه سازی مدیران از وضعیت مصرف انرژی در این ساختمان ها، الگوی مناسبی از شناسنامه انرژی برای ساختمان ها عرضه شود. برای نیل به این هدف پس از بررسی مقدماتی ساختمان های دولتی در تهران و ایجاد هماهنگی های گسترده، اطلاعات مربوط به ساختمان های دولتی شامل اطلاعات کلی ساختمان، درب، پنجره، دیوار و سقف های اجرا شده، سیستم های تهویه مطبوع و تامین نور و تمهیدات صورت گرفته برای کاهش مصرف انرژی و نواقص عمده در موقعیت کیفی، طراحی و نحوه نگهداری ساختمان های مذکور به دست آمد. بر مبنای اطلاعات اخذ شده روز درجات گرمایش و سرمایش، فاکتور خورشیدی، میزان اتلاف ها و ... بر مبنای روش های علمی و توصیه شده به دست آمد، با استانداردهای جهانی مقایسه گردید، پتانسیل صرفه جویی در هر ساختمان برآورد شد و براین مبنا شناسنامه انرژی 25 ساختمان دولتی در شهر تهران تهیه گردید.

واحد سودااش مجتمع پتروشیمی شیراز از واحدهای قدیمی آن مجتمع است و دارای فناوری تولید قدیمی است. بنابراین، هدف از انجام این طرح بررسی دقیق واحد از نظر ایمنی و عرضه پیشنهادهای اصلاحی یا بازنگری طراحی به منظور بهبود سطح ایمنی و عملیات واحد است. در این طرح پژوهشی با تشکیل تیم پژوهشی متشکل از کارشناسان واحد و پژوهشگران دانشگاهی و پژوهشکده توسعه صنایع شیمیایی ایران، اطلاعات کامل فرآیندی برمبنای PFD ،P & ID و کلیه اصلاحات و تغییرات صورت گرفته در واحد و نقشه های مطابق با واقعیت اخذ گردید و با شناسایی عوامل بروز خطر یا مشکلات عملیاتی در واحد سودااش، خطرهای مهم و عمده به روش تحلیل درخت خطا (FTA) موشکافی شد و ماهیت و وضعیت نامطلوب خطرساز شناسایی شد و در نهایت پیشنهادهایی برای بهبود عملکرد و کاهش خطر و افزایش سطوح ایمنی عرضه گردید.

برای انجام بررسی فنی و اقتصادی سه روش مختلف تهیه تیرام ابتدا می بایست ظرفیتی برای تولید کارخانه در نظر گرفته شود. بر اساس نیاز بازار ایران ظرفیت تولید سالانه تیرام 700 تن در نظر گرفته شده است [1]. با در نظر گرفتن تعطیلی های رسمی سالیانه و در نظر گرفتن زمانی برای تعمیرات سالیانه، هر سال 280 روز کاری فرض شده است. بنابراین میزان تولید روزانه تیرام 2500 کیلوگرم می باشد.راندمان عملیاتی هر مرحله حدود 90 درصد در نظر گرفته شد. براین اساس روابط استوکیلومتری برای تولید تیرام بدست آمد. با توجه به نوع واکنش، فرآیندی صنعتی برای آن انتخاب و بر این اساس نمودار جریانی فرآیند به همراه تجهیزات اندازه گیری و کنترلی (P&ID) رسم گردیده است. با استفاده از بیلان های جرم و انرژی و عملکرد هر دستگاه یک طرح مقدماتی از تجهیزات مورد نیاز هر روش بدست آمده است. بر اساس این طرح هزینه ساخت و خرید تجهیزات با اطلاعات گرفته شده از سازندگان و فروشندگان داخل کشور محاسبه شده است.با داشتن هزینه تجهیزات و سایر هزینه هایی که مربوط به سرمایه گذاری ثابت و کلی می باشد با استفاده از روش های موجود در مراجع برآورد شده است [3]. قیمت مواد اولیه و محصولات از بازار داخل گرفته شده و قیمت موادی که در ایران تولید نمی شود از مراجع استاندارد بدست آمده است [4 و 5].با داشتن این اطلاعات، ارزیابی اقتصادی سه روش انجام گرفت. از نظر شاخص های اقتصادی مثل نقطه سر به سری، میزان بازدهی، مدت برگشت سرمایه و ارزش افزوده تولید تیرام با روش اکسیداسیون بوسیله کلر مناسب تشخیص داده شد.

هدف از این تحقیق دوبار غنی سازی نمک با آهن و ید به منظور جلوگیری از کمبود ید و آهن می باشد. مهمترین مشکل برهم کنش بین آهن و ید و در نتیجه از دست رفتن ید می باشد.ماندگاری نمک بسیار خالص غنی شده با فروس فومارات و پتاسیم یدید را می توان با افزودن پایدار کننده های معمول (درصورت عدم حضور رطوبت) زیاد کرد.برای استفاده از نمک های ناخالص در شرایط مرطوب ید باید حفاظت شود. به منظور تولید نمک دوبارغنی شده با آهن و ید از روش میکروکپسولاسیون ذرات ید به وسیله دکسترین سفید استفاده شده که روش موثری می باشد و پایداری ید و نمک نمک دوبار غنی شده برای حداقل یک سال افزایش می دهد. روش تولید و میزان پایداری نیز بررسی شده است.

مصرف سالانه کوکونات فتی اسید دی اتانول آمید در ایران حدود 3000 تن می باشد که در تولید مواد شوینده از جمله شامپو و مایع ظرفشویی کاربرد دارد و با توجه به رشد مصرف شوینده ها این میزان افزایش خواهد داشت که این امر شاهد بر نیاز به تهیه و تولید آن در داخل کشور می باشد.در این طرح جهت به دست آوردن روش سنتز لورآمید، نتایج ارایه شده در کتب و مقالات بررسی و با مقایسه روشهای مختلف سعی در بهینه سازی روش منتخب گردید که در نهایت منجر به تهیه محصولی با کیفیت بهتر شد.روش انتخاب شده بر اساس واکنش مستقیم بین اسید چرب روغن نارگیل و دی اتانول آمین به روش Kritchevsky می باشد. مزیت اصلی این روش عدم استفاده از کاتالیزور است. ابتدا DEA تا درجه حرارت واکنش گرم شده و اسید چرب که تا حدود 100oc گرم شده است در چند مرحله به رآکتور اضافه می شود، برای جلوگیری از اکسیداسیون اسید چرب و تیره شدن آن استفاده ازاتمسفر نیتروژن توصیه می شود.رآکتور مورد استفاده در آزمایشها، شیشه ای بوده و واکنش در آن به صورت ناپیوسته (Batch) انجام می گیرد. این رآکتور مجهز، همزن مکانیکی و ترمومتر می باشد و از یک ژاکت مناسب برای گرم کردن آن و رسیدن به دمای واکنش استفاده می شود.این واکنش گرمازا بوده و کنترل دما یکی از نکات قابل توجه در انجام واکنش و مخصوصا در تولید صنعتی می باشد.نکته مهم دیگر، نسبت مولی DEA به اسید چرب است، هر چه این نسبت بیشتر باشد، از انجام واکنشهای جانبی جلوگیری شده و محصول کیفیت بهتری خواهد داشت، لذا در عمل از نسبت مولی 2 به 1 (DEA به F.A) استفاده می شود.در این طرح ضمن بررسی پارامترهای مهم و موثر در انجام واکنش مانند دما، فشار، زمان واکنش، اتمسفر خنثی، زمان Aging، نسبت مولی و نحوه افزایش مواد اولیه به یکدیگر، شرایط مناسب برای انجام واکنش به دست آمده است، همچنین با کنترل شرایط از نسبت مولی 1.8 به (DEA به (F.A استفاده شده است که در مقایسه با نسبت 2 به 1 میزان DEA آزاد کمتری در محصول وجود خواهد داشت.

با فرآیند لخته شدن و به کارگیری موادی تحت عنوان منعقدکننده های پلی الکترولیت (منعقدکننده های پلیمری) می توان بازده جداسازی ذرات کلوئیدی موجود در محلول های سوسپانسیونی را از طریق افزایش اندازه، دانسیته و بار جاذب ذرات افزایش داد. منعقدکننده های پلی الکترولیت، پلیمر های آلی خطی یا دارای زنجیره ی شاخه دار هستند که در محلول، یون های کمپلکس تشکیل می دهند. پلی الکترولیت ها دارای وزن مولکولی متوسط  بوده و کاملا در آب محلول هستند. این مواد به چهار گروه کاتیونی، آنیونی، غیر یونی و پلیمرهای طبیعی دسته بندی می شوند. منعقدکننده های پلی الکترولیت به اشکال مختلف از جمله پودر خشک، گرانول، محلول های آبی، ژل های آبی، امولسیو ن های هیدروکربنی تولید می شوند و از آنها در صنایع مختلف از جمله آب و فاضلاب، قند، فرآوری مواد معدنی، نفت، کاغذسازی، نساجی، داروسازی، بهداشتی و ... استفاده می شود. از مهم ترین کشورهای تولیدکننده منعقدکننده های پلی الکترولیت در جهان می توان به آمریکا، ژاپن، فرانسه، انگلیس، فنلاند، آلمان، چین و کره اشاره نمود. در ایران تولیدکننده این محصولات وجود ندارد. نام تجاری مهم ترین منعقدکننده های پلی الکترولیت مصرفی در ایران عبارت است از: فلوکولانت, آلکالار, سیپاران, تیرول, پراستیل و سوکرژل. این مواد از مشتقات پلی آکریل آمید و پلی آکریل آ مید/ سدیم آکریلات هستند که عمدتا از کشورهای انگلیس، ژاپن، آلمان، چین و کره وارد می شوند. میزان نیاز صنایع پتروشیمی به منعقدکننده های پلیمری 93.5، شرکت آلومینای جاجرم 50 ـ 20، صنایع قند در بخش قند چغندری حدود 20 و در بخش قند نیشکری حدود 25 تن در سال گزارش شده است. در حال حاضر در صنعت آب و فاضلاب کشور از دلمه کننده های معدنی مانند کلرو فریک و سولفات آلومینیوم استفاده می شود و کاربرد منعقدکننده های پلیمری چندان شناخته شده نیست. این طرح به بررسی مسائل مقدماتی مرتبط با فرآیند لخته شدن، انواع و کاربرد منعقدکننده های پلیمری، مقالات و پتنت های موجود در این زمینه و نیز بازار داخلی و خارجی منعقدکننده های پلیمری پرداخت. این مطالعه نشان داد که منعقدکننده های پلیمری هر چند دارای مصرف خیلی زیادی در کشور نیستند امید می رود در صورت تولید این منعقدکننده ها، علاوه برجلوگیری از خروج ارز، زمینه توسعه کاربردهای آنها و نیز صادرات فراهم گردد.

رنگهای غذایی نقش بسیار مهمی را در بهبود و هرچه بهتر شدن خصوصیات و زیبایی مواد غذایی ایفا می نمایند. تا قبل از پیدایش اولین رنگ مصنوعی در سال 1856 توسط ویلیام پرکینز بشر تنها از رنگهای استخراج شده از گیاهان، حیوانات و مواد معدنی به عنوان رنگدانه های غذایی استفاده می کرد. بعد از آن با توجه به خواص برتر رنگهای مصنوعی به علت مقدار رنگ، ثبات مناسب و قیمت پایین تولید رنگهای مصنوعی نسبت به رنگهای طبیعی، استفاده از آنها در محدوده وسیعی توسعه یافت. متأسفانه با توجه به آزمایشات دقیق انجام شده و امکان وجود مواد سمی در برخی از رنگهای مصنوعی استفاده از آنها را در مواد غذایی با محدودیت مواجه نموده است. در مقابل برای رنگهای طبیعی خوراکی آزمایشاتی با وقت کمتری مورد نیاز است و افزایش تقاضا برای افزودنیهای رنگی به همراه افزایش آگاهی برای حفظ سلامتی، تولید کنندگان صنایع غذایی را به سمت استفاده از رنگهای طبیعی سوق داده است.به علت تنوع زیاد کاربرد رنگهای طبیعی در مواد غذایی در این گزارش به بررسی و کاربرد رنگهای طبیعی استخراج شده از منابع گیاهی، حیوانی و میکروبی که در حال حاضر در مواد غذایی استفاده می شوند پرداخته شده است.