شرط پذیرش مسئولیت و جبران خسارت با توجه به اهمیت و کاربردی بودن آن در قراردادهای صنعتی دارای جایگاه ویژه ای است. این نهاد بنا بر مطالعاتی کلی که صورت گرفته برخاسته از عرف شکل گرفته بین تجار است که به مرور زمان در حقوق انگلستان و سایر نظام های حقوقی مورد شناسایی قرار گرفته است. شناسایی نوع تعهدات پیش قراردادی و لحاظ کردن مسئولیت برای طرف متخلّف، از آثار بسیاری برخوردار است؛ از جمله: برخورد با شخص متخلّف و جلوگیری از تضییع حقوق طرف زیان دیده که با حسن نیّت وارد جبران شده است، کمک به مراجع رسیدگی کننده حقوقی و قضایی در تشخیص نحوه برخورد با تخلّفات پیش قراردادی، پر کردن خلأهای قانونی در مورد مسئله مذکور که به نوبه خود باعث جلوگیری از سوء استفاده و بهره برداری شخصی برخی از افراد مطّلع از این گونه خلأها در قراردادهای خصوصی منعقده با افرادی که با حسن نیّت وارد شده اند، می گردد، گسترش دانش تئوریک حقوق در مورد مسأله مذکور و نهایتاً تکامل هرچه بیشتر و ارتقای سطح حقوق داخلی و هماهنگ شدن آن با مسائل روز حقوق قراردادها. در پژوهش حاضر با استفاده از روش تحلیلی – توصیفی به بررسی موضوع شرط پذیرش مسئولیت و جبران خسارت قراردادها در نظام حقوقی ایران که هدف اصلی پژوهش است، پرداخته شد که نتایج بدست آمده حاکی از آن است که روند جبران تا حد زیادی تعیین کننده سرنوشت قرارداد نهایی است، به ویژه که در این مقطع در بسیاری موارد با امضای تفاهم نامه هایی مواجه هستیم که قطعاً عاری از اثر حقوقی نمی باشند و می-توانند برای هر یک از طرفین قرارداد با از دست دادن امتیازات مهمی همراه باشند.