برخورداری افراد جامعه از حقوق برابر در راستای استفاده از خدمات عمومی دغدغه ای است که مدتی توجه محققان را به خود معطوف کرده است. آنچه در این خصوص اهمیت دارد این است که در مورد افراد دارای معلولیت، چه میزان باید برابری حاصل شود تا مطلوب جامعه واقع شود و آیا تبعیض مثبت هم بخش از این برابری محسوب می گردد؟ مدیریت شهری از رهگذر اعمال ضوابط و مقررات شهرسازی، نظام کالبدی و فضایی شهر را تعریف می کند و از همین رو همه ی عواملی را که در شهر به عنوان فعالیت های شهری عینیت می یابند که فعالیت های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و. . . تحت تأثیر خود قرار می دهد. مدیریت شهری که امروزه با رفاه تمام شهروندان ارتباط دارد، باید بستر لازم برای تأمین مسکن مناسب، آب سالم، بهداشت شهری، آموزش و اشتغال، تغذیه، امنیت و اوقات فراغت را برای شهروندان مهیا سازد. . پس، قوانین و مقررات شهرسازی مناسب و مؤثر از ارکان اصلی و ضروری در مدیریت توسعه ی شهرها است. مدیریت شهری باید در راستای آرامش و امنیت و رفاه معلولین جسمی و حرکتی محل هایی را تعبیه کند که رفت وآمد معلولین با مانعی روبرو نگردد. این امر نیازمند نوعی برنامه ریزی نوآورانه و خلاق در زمینه ی مسائل شهری است. اساساً توسعه ی هر کشور، در گرو استفاده ی حداکثری از نیروی انسانی، قابلیت ها و استعدادهای تک تک افراد جامعه است. برآیند این نوشتار حاکی از آن است که توجه حقوق شهری به حقوق افراد معلول از باب توجه به حقوق شهروندی آنان و لزوم دسترسی برابر شهروندان به تسهیلات شهری، امری ضروری است و نیازمند توجه دستگاه های ذی مدخل است.