تأثیرپذیری و الگوگیری انسان از دیگران و هم نشینان یک امر مسلم و پذیرفته فطری و علمی است، که ممکن است این تأثیر پذیری و الگوگیری از هم نشینان در درستکاری و یا تبهکاری انجام گیرد، در این تحقیق با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی نقش الگوپذیری و معاشرتهای دوامدار باگروههای کجرو در ارتکاب جرم با شیوه کتابخانهی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته اند، براساس تحقیقات انجام شده، هر کدام از گروههای همنشینان همانند خانواده، دوستان، همسالان و آموزگاران نقش موثر را در درستکاری و تبهکاری انسان داشته اند، یافتههای جرم شناسی و آموزه های دینی، به دلیل موثر بودن همنشینی و ویژگی الگوپذیری؛ انسان را از معاشرت و همنشینی با کجروان و تبهکاران ممنوع اعلام نمودند، گویا از دیدگاه اسلام و جرم شناسی میان این دو مولفه(الگوپذیری همنشینی) رابطهی علٌی و معلولی است، یعنی همنشینی دوامدار علت الگوپذیری می گردد، پس نباید انسان با کجروان در ارتباط دوامدار باشد.