مشارکت های روستایی در پیش برد برنامه ها و فعالیت های اقتصادی و اجتماعی، یکی از سیاست های محوری توسعه و نظام برنامه ریزی مدیریت روستایی است. توسعه پایدار مؤلفه های مختلف زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی، مدیریتی و فرهنگی را در بر می گیرد که مهم ترین رکن رسیدن به توسعه پایدار، توسعه براساس روش مشارکتی می باشد که باعث حرکت و رشد به سوی بهبود و ارتقاء بحران وضع کنونی به شرایط مطلوب تر اجتماعی و اقتصادی می شود. درحال حاضر بسیاری از روستاهای کشور ایران علی رغم دارا بودن قابلیت های زیاد درتوسعه فضاهای موجود، دارای نشانه هایی از توسعه نیافتگی و محرومیت از گردشگر می باشند که باتوجه به پتانسیل-های موجود در آن ها، می توان زمینه های ایجاد اقامتگاه های بوم گردی و کلبه های روستایی را برای جذب گردشگر ایجاد کرد. هدف از این پژوهش بررسی پتانسیل ها وتنگناهای روستای حسین آباد از توابع شهرستان فلاورجان اصفهان در جهت توسعه پایدار است که نتایج این پژوهش نشان می دهد این محرومیت و تنگناها حاصل زیرساخت های ارتباطی (جاده و معابر) و عدم توجه سکنه به نظر مسئولین و فقدان مشارکت های محلی می باشد که باعث نادیده گرفته شدن بسیاری از پتانسیل های روستا درجهت جذب گردشگر و درنتیجه تخریب پتانسیل ها و کسب درآمد برای روستاییان شده است.