عفونت با هلیکوباکترپیلوری یک عامل خطر مهم برای بروز اولسر پپتیک، گاستریت مزمن، لنفوم مالت و آدنوکارسینوم معده می باشد. ریشه کنی این بیماری می تواند نقش موثری در درمان و پیگیری از بیماری های فوق داشته باشد. علت عمده شکست درمانی، بروز مقاومت دارویی است. شایع ترین مقاومت دارویی در رژیم های درمانی ترکیبی مقاومت به مترونیدازول می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات درمانی رژیم های چهارگانه حاوی مترونیدازول یا سیپروفلوکساسین و یافتن جایگزینی مناسب برای مترونیدازول در رژیم های درمانی ترکیبی می باشد.بیماران مبتلا به اولسردئودنوم که عفونت هلیکوباکتر آنها با تست RUT و یا بافت شناسی تایید شده بود، به طور تصافی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول بیماران تحت درمان با مترونیدازول 500 میلی گرم دو بار در روز و در گروه دوم بیماران تحت درمان با سیپروفلوکساسین 500 میلی گرم دو بار در روز و در هر دو رژیم با امپرازول 20 میلی گرم دوبار در روز + آموکسی سیلین 1 گرم دو بار در روز و بیسموت 240 میلی گرم دو بار در روز به مدت دو هفته قرار گرفتند.150 بیمار (69 مرد-36 زن) در طی 14 ماه وارد مطالعه شدند. بیست بیمار به علت عدم مراجعه از مطالعه حذف شدند. 85 بیمار (57 مرد، 28 زن) مطالعه را حداقل تا انتهای مرحله اول ادامه دادند (43 بیمار در گروه اول و 43 بیمار در گروه دوم). بیماران از نظر جنسیت (P=0.94)، سن (P=0.45)، سابقه قبلی اولسر (P=0.06)، سابقه فامیلی اولسر (P=0.19)، علائم اولیه (دیس پپسی، خونریزی، انسداد، پرفوراسیون) (P=0.34) مصرف سیگار (P=0.02) و نوع اولسر (مشاهده آندوسکپی) با (P=0.21) اختلاف شاخصی نداشته و دو گروه همسان بودند. میزان ریشه کنی در رژیم حاوی مترونیدازول 7/76% و در رژیم حاوی سیپروفلوکساسین 8/73% بود گرچه میزان ریشه کنی رژیم حاوی مترونیدازول مختصری بالا بود ولی از نظر آماری میزان ریشه کنی در دو گروه تفاوت شاخصی نداشتند P=0.75)) 21 نفر از بیماران به علت عدم ریشه کنی در مرحله اول، به مرحله دوم درمانی راه یافتند که از این تعداد 10 نفر در مرحله دوم جهت ادامه درمان (2 نفر جهت درمان با رژیم حاوی سیپروفلوکساسین و 8 نفر جهت درمان با رژیم حاوی مترونیدازول (حاضر نشدند و تنها 11 نفر در مرحله دوم درمانی در مطالعه باقی ماندند و درمان متقاطع در مورد آنها انجام شد.هر دو رژیم درمانی چهار گانه میزان ریشه کنی کمتر از حد مطلوب (کمتر از 85%) داشتند. لذا هر دو رژیم نمی توانند رژیم ایده آلی باشند و بررسی سایر داروها (از قبیل کلاریترومایسین، آزیترومایسین و سایر فلوروکینولونها …) در رژیم های ترکیبی نیاز به مطالعات دیگری دارد.

بیان مساله: افزایش حجم لثه (GOI) یکی از عوارض جانبی و شایع درمان دارویی سیکلوسپورین می باشد. آزیترومایسین آنتی بیوتیک ماکرولیدی است که تاثیر آن در کاهش افزایش حجم لثه ناشی از مصرف سیکلوسپورین در مقالات متعدد مورد بحث قرار گرفته است.هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آزیترومایسین سیستمیک بر روی افزایش حجم لثه ناشی از مصرف سیکلوسپورین در بیماران دریافت کننده کلیه پیوندی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه مورد- شاهدی و کارآزمایی بالینی 18 بیمار (6 زن و 12 مرد) پیوند کلیه که افزایش حجم لثه در آنها مشاهده شد، مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی در دو گروه درمانی قرار گرفتند: گروه مورد با مصرف آزیترومایسین سیستمیک و گروه شاهد با مصرف پلاسبوی سیستمیک. شاخصهای خونریزی در حین پروب کردن (BOP)، طول تاج کلینیکی (CL)، عمق پاکت (PPD)، شاخص افزایش حجم لثه (GOI) و Stent-IDP (فاصله عمودی یک Stent یا Plate در تماس با سطح اکلوزال دندانها در حداقل سه نقطه از قدامی ترین نقاط تماس تا نوک پاپی مزیال) قبل از درمان و دو و شش هفته پس از درمان اندازه گیری شدند. به منظور تحلیل داده های به دست آمده، از آزمونهای Wilcoxon و Mann-Whitney استفاده شد.یافته ها: بیشتر شاخصهای اندازه گیری شده در دو گروه مورد و شاهد پس از دو هفته به میزان معنی داری بهبود یافتند (05/0 P<). تفاوت میان دو گروه از نظر تغییر در متغیرهای مورد بررسی در زمانهای مختلف معنی دار نبود و بین دو گروه تنها از نظر شاخص BOP تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0 P<)؛ به عبارت دیگر این شاخص پس از شش هفته در گروه مورد بهبود بیشتری را نسبت به گروه شاهد نشان داد.نتیجه گیری: در مجموع از یافته های این مطالعه، چنین استنباط می شود که تاثیر آزیترومایسین بر افزایش حجم لثه ناشی از مصرف سیکلوسپورین که در مطالعات قبلی گزارش شده تا حدودی اغراق آمیز است و احتمالا تاثیر این دارو فقط کاهش التهاب بوده است.

زمینه و هدف: هلیکوباکترپیلوری (Hp) یکی از میکروبهای شایع در انسان و یکی ازعوامل اصلی ایجاد زخم پپتیک می باشد. برای درمان Hp رژیمهای درمانی مختلف مورد استفاده قرار گرفته است. جهت یافتن داروهای جدید و موثر در درمان Hp، ماکرولیدهای نسل جدید به خصوص آزیترومایسین مورد توجه محققان قرار گرفته است. هدف از این مطالعه مقایسه کارآیی آزیترومایسن در رژیم یک هفته ای و مقایسه با رژیم رایج دو هفته ای در ایران می باشد.روش بررسی: 129 بیمار به طور تصادفی تحت درمان رژیم یک هفته ای: بیسموت ساب سیترات 240 میلی گرم، امپرازول 20 میلی گرم، آزیترومایسین 250 میلی گرم و مترونیدازول 500 میلی گرم همگی دوبار در روز (1/B-OAzM) یا رژیم دو هفته ای: بیسموت ساب سیترات 240 میلی گرم، امپرازول 20 میلی گرم، آموکسی سیلین 1 گرم، مترونیدازول 500 میلی گرم، همگی دوبار درروز (2/B-OAM) قرار گرفتند. تشخیص عفونت Hp با انجام آزمایش اوره آز سریع و هیستولوژی معده داده شد و تشخیص پاسخ درمان با انجام آزمون تنفسی اوره داده شد.یافته ها: میزان نابودی میکروب در گروههای (B-OAzM) و (B-OAM) به ترتیب %74.1 و %70.4 با روش ITT و %78.2 %75.7 با روش PP گزارش گردید که از نظر آماری اختلاف معنی داری نبود. میزان عدم تحمل پذیری دارو در گروههای فوق به ترتیب 3.5 و 4.5 درصد و میزان عوارض دارویی به ترتیب 35 و 33.3 درصد گزارش گردید که از نظر آماری اختلاف معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: با استفاده از آزیترومایسین به جای آموکسی سیلین در یک رژیم چهار دارویی می توان با حفظ کارایی لازم و تحمل پذیری بهتر دوره درمان را به یک هفته تقلیل داد.

هدف: هموفیلوس انفلوانزاتیپ b از علل عمده عفونت های تهاجمی شامل مننژیت، آرتریت سپتیک و پنومونی در کودکان زیر پنج سال می باشد. کلونیزاسیون این میکروب در مخاط اروفارنکس بصورت بدون علامت بوده و منشاء انتشار میکروب به دیگران و باکتریمی احتمالی در آنها می باشد. هدف از این مطالعه تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در نمونه های هموفیلوس آنفلونزای تیپ b از مخاط اروفارنکس کودکان مهد کودک های تهران است.روش مطالعه: در این مطالعه بعد از جدا سازی سوش میکروبی هموفیلوس انفلونزای تیپ b از اروفارنکس 1000 کودک از مجموع 25 مهد کودک که بطور تصادفی در نقاط مختلف شهر تهران طی 6 ماهه دوم سال 1384 انتخاب شده بودند، حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن نسبت به آنتی بیوتیک های مختلف انجام گردید. یافته ها: مقاومت به آمپی سیلین در 3/32 % و تولید آنزیم بتالاکتاماز در 6/23% موارد سوش های جدا شده هموفیلوس انفلونزای تیپ b دیده شد. مقاومت به سفالوسپورین ها بجز سفیکسیم به طور متوسط بین 10 تا 20 % و در مورد سفیکسیم در 8/58 % موارد دیده شد. مقاومت به ریفامپین در 5/17% سوش های جدا شده وجود داشت. مقاومت به دو ماکرولید مورد مطالعه شامل آزیترومایسین و کلاریترومایسین بترتیب 6/19% و 3/35% بود.نتیجه گیری: با توجه به مقاومت های آنتی بیوتیکی بالا در این مطالعه و موارد روز افزون این مقاومت ها در مطالعات مشابه در کشور، توصیه به مصرف بهینه و بجای آنتی بیوتیک ها در کلینیک، جهت کاهش کلونیزاسیون مخاط اروفارنکس در کودکان و در نتیجه کاهش عفونت های تهاجمی با هموفیلوس تیپ b با مقاومت بالای آنتی بیوتیکی می گردد.

مقدمه: شیوع آسم مقاوم فعال در ایران حدود %3.8-%2.8 است. درمان های مختلفی جهت کنترل آسم وجود دارد، که هدف از آن، دستیابی به یک وضعیت فاقد علایم بیماری و بهبود و تقویت کارکرد ریوی با کمترین مقدار مصرف دارو می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان بهبودی کلینیکی، یافته های عملکرد ریوی بیماران مبتلا به آسم مقاوم قبل و بعد از درمان می باشد.مواد و روش ها: طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی به بررسی 30 بیمار مبتلا به آسم مقاوم که طی شش ماه سال 85 و 86 به کلینیک ریه بیمارستان بقیه اله الاعظم (عج) مراجعه نموده اند، با استفاده از شرح حال، معاینه فیزیکی، تکمیل پرسشنامه، اسپیرومتری و پرداخته شد. سپس بیماران تحت درمان با پروتکل آزیترومایسین و پردنیزولون قرار گرفتند.نتایج: میانگین سن بیماران 44.36±25.8 سال، میانگین BMI بیماران 25.8±4.2 Kg/m2 و 12 بیمار (40%) مرد و 18 بیمار (60%) زن بوده اند. میانگین FVC-Percent قبل و بعد از درمان با FullDose به ترتیب 68.03±18.03 و 70.69±14.44 می باشد (P<0.226) و بعد از درمان با آزیترومایسین و پردنیزولون 81.61±20.1 شد (p<0.004). میانگین FEV1-Percent قبل و بعد از درمان با 56.69±20.45 FullDose و 60.37±17.2 می باشد (P<0.085) و بعد از درمان با آزیترومایسین و پردنیزولون 79.58±16.9 شد (p<0.0001). میانگین FEV1/FVC قبل و بعد از درمان با 66.78±12.15 FullDose و 66.97±12.60 می باشد (P<0.0446)، و بعد از درمان با آزیترومایسین و پردینزولون 78.11±11.08 شد (p<0.0001).بحث: بعلت عدم پاسخ بیماران به درمان FullDose، بجای افزایش دوز پردنیزولون، آزیترومایسین به درماناضافه گردید که جواب به درمان قابل توجهی مشاهده شد. علی رغم اینکه گروه کنترل حهت مقایسه درمان با آزیترومایسین وجود ندارد، با این حال مطالعه حاضر نشان می دهد که بجای افزایش دوز پردنیزولون می توان از آزیترومایسین در کنترل و درمان آسم فعال استفاده نمود.

مقدمه: برونسیولیت انسدادی به عنوان یکی از عوارض مواجهه با گاز خردل شناخته شده است. تجویز طولانی مدت دوز کم ماکرولیدها در درمان بیماران مبتلا به برونشیولیت انسدادی اشی از مواجهه با گاز خردل مفید به نظر می رسد. تا کنون عوارض این دارو ها در بیماران مبتلا به برونشیولیت انسدادی ناشی از گاز خردل بررسی نشده است. در این مطالعه عوارض اریترومایسین به مقدار 400mg روزانه در طول مدت 6 ماه در برابر دارونما در درمان برونشیولیت انسدادی ناشی از گاز خردل بررسی شد.مواد و روش کار: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دو سوکور در مرکز مطالعات مصدومین شیمیایی دانشگاه بقیه اله (عج) صورت گرفت. 120 بیمار برونشیولیت انسدادی ناشی از گاز خردل به صورت تصادفی وارد دو گروه شدند. 60 نفر از بیماران، اریترومایسین روزانه 400 میلی گرم (گروه 1) و 60 نفر، دارونما دریافت کردند (گروه 2). دوره درمان 6 ماه در نظر گرفته شد. عوارض دارو (سردرد، راش ماکولوپاپولر، فارنژیت، تهوع، استفراغ، اسهال، درد شکم، گیجی، تب و زردی) در هر دو گروه ارزیابی شد.نتایج: شایعترین عوارض در گروه گیرنده اریترومایسین به ترتیب فارنژیت (37.50%) و سردرد (36.36%) و در گروه گیرنده دارو نما به ترتیب فارنژیت (37.50%) و راش ماکولوپاپولر (37.50%) گزارش شدند. شیوع سردرد، درد شکم، زردی، گیجی، استفراغ و اسهال در گروه گیرنده اریترومایسین بیشتر از دارونما بود.بحث: با توجه به مطالعات قبلی مبنی بر شدت عوارض جانبی اریترومایسین و اثر آن در کاهش استفاده بیماران از این دارو و همچنین کاهش نتایج درمانی، استفاده از سایر ماکرولیدها مانند کلاریترومایسین و آزیترومایسین در درمان برونشیولیت انسدادی ناشی از گاز خردل توصیه می شود.

زمینه و هدف: مقاومت به ترکیب های آنتی موان 5 ظرفیتی و عوارض این داروها در درمان سالک، نیاز به داروی جایگزین موثر را نشان می دهد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر آزیترومایسین خوراکی و گلوکانتیم سیستمیک در لیشمانیوز جلدی بود.روش اجرا: 47 بیمار مبتلا به سالک مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان قایم (عج) مشهد به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. 20 بیمار (با 29 ضایعه) با آزیترومایسین خوارکی روزانه 500 میلی گرم به مدت 5 روز متوالی در ماه و به مدت 4 ماه و 27 بیمار (با 58 ضایعه) با گلوکانتیم سیستمیک روزانه 60mg/kg و به مدت 20 روز تحت درمان قرار گرفتند. گروه آزیترومایسین به طور ماهانه و گروه گلوکانتیم سیستمیک در انتهای درمان و سپس 1.5 ماه بعد از درمان مورد معاینه قرار گرفتند.یافته ها: در پایان مطالعه، 10.3% ضایعه ها در گروه تحت درمان با آزیترومایسین بهبود کامل، 27.6% ضایعه ها بهبودی نسبی یافته و 62.1% بهبود نشان ندادند. در حالی که در گروه تحت درمان با گلوکانتیم سیستمیک 34.5% ضایعه ها بهبودی کامل و 13.8% بهبودی نسبی یافته و 51.7% بهبود نیافتند (P=0.036).نتیجه گیری: در درمان لیشمانیوز جلدی، گلوکانتیم سیستمیک بر آزیترومایسین خوراکی ارجح است. تفاوت نتیجه مطالعه حاضر نسبت به مطالعه های پیشین می تواند به سوش های متفاوت انگل مربوط باشد که به مطالعه های In Vitro نیازمند است. از سوی دیگر شاید به توان با طولانی تر کردن دوره درمان با آزیترومایسین خوارکی، نتایج بالینی قابل قبول تری به دست آورد.

اریترومایسین اولین ماکرولیدی بود که در سال 1952 کشف شد. در دهه 90 میلادی ماکرولیدهای جدید شامل کلاریترومایسین، آزیترومایسین و دیریترومایسین به بازار ارایه شد. در این مقاله بر ساختمان، فارماکوکینتیک، مکانیسم اثر و اندیکاسیون مصرف این داروها در رشته درماتولوژی مروری صورت گرفته است.

سابقه و هدف: سینوزیت حاد باکتریال یکی از بیماری های شایع عفونی است که سالانه تقریبا 30 میلیون آمریکایی را مبتلا می کند.هدف از این مطالعه مقایسه اثر و عوارض کوآموکسی کلاو و آزیترومایسین سینوزیت حاد باکتریال است.روش کار: در این مطالعه مقطعی – توصیفی تعداد 80 بیمار با سن متوسط 32.7 سال با سینوزیت حاد باکتریال ثابت شده از نظر کلینیکی و رادیولوژیک تحت درمان کوآموکسی کلاو و؟ آزیترومایسین قرار گرفتند و نتایج اثر و عوارض داروها تحت تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: از 80 بیمار مورد مطالعه %60 مرد و %40 زن بودند. در پایان درمان درصد موفقیت کلینیکی برای کوآموکسی کلاو %72.5 و برای ازیترومایسین %37.5 بود (P=0.005). بیماران درمان شده با کوآموکسی کلاو عوارض دارویی بیشتری را (%17.5) نسبت به آزیترومایسین (%5) نشان دادند (P<0.005). تعداد بیمارانی که درمان را ادامه ندادند در گروه کوآموکسی کلاو بیشتر از گروه آزیترومایسین بود و شایع ترین عارضه دارویی در هر گروه عارضه گوارشی بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل کوآموکسی کلاو از آزیترومایسین در درمان سینوزیت حاد باکتریال موثرتر است.

زمینه و هدف: عفونت های مکرر و یا مزمن آدنوتونسیلر، بیش تر کودکان را گرفتار می کند. فراوانی پاتوژن های تنفسی بالقوه در سطح آدنوئید و لوزه کودکان مبتلا به علایم متوسط تونسیلوفارنژیت و یا هیپرتروفی آدنوتونسیلر، تفاوت زیادی با کودکان بدون علامت ندارد. کلامیدیاپنومونیه، پاتوژن شایع دستگاه تنفسی کودکان است. در مورد کلونیزاسیون واقعی و لکالیزاسیون باکتری در دستگاه تنفسی، اطلاعات زیادی در دسترس نیست. یافته های اخیر نشان می دهند که احتمالا کلامیدیا، یک پاتوژن شایع در نسج آدنوئید کودکانی که آدنوئیدکتومی می شوند، می باشد. هدف از این مطالعه، تعیین عفونت کلامیدیا پنومونیه در نسج آدنوئید کودکانی که آدنوئیدکتومی می شوند با روش (Polymerase chain reaction) PCR و اندازه گیری آنتی بادی اختصاصی در سرم بیماران بود. روش بررسی: این مطالعه، از نوع مقطعی ـ توصیفی بود که در طی 1 سال (85-1384)، بر روی 44 نمونه آدنوئید کودکانی که در بخش گوش و حلق و بینی مجتمع حضرت رسول اکرم (ص)، آدنوئیدکتومی شدند، آزمایش اختصاصی PCR کلامیدیا انجام گرفت. 168 آزمایش سرولوژی الیزا (2 نوع آنتی بادی فاز حاد و قبلی برای هر نمونه) انجام شد. نمونه ها از 53 بیمار (%63.1) و 31 کودک سالم (%36.9) گرفته شدند. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار آماریSPSS (version 10.5)  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: سن بیماران، 14-3 سال با دامنه 11 سال و میانگین سنی 7.95 سال و انحراف معیار 1.98± سال بود. %54.8 بیماران، پسر و %45.2، دختر بودند. فصل آدنوئیدکتومی در 24% موارد، بهار، در 18%، تابستان، در 36%، پاییز و در 22%، زمستان بود. با روش PCR، DNA کلامیدیا در 7 نمونه از 44 نمونه آدنوئید بیماران (%15.9) مثبت بود. مثبت شدن PCR، بین دو جنس و در گروه های سنی، تفاوتی نداشت. از کل کودکان، %3.7 به عفونت حاد مبتلا بودند و %12.3 ایمنی قبلی به کلامیدیا داشتند. با روش سرولوژی، از 51 بیمار فقط 1 مورد (2%)، عفونت حاد و 6 نفر (%11.8)، ایمنی قبلی به کلامیدیا داشتند. بین گروه بیمار و شاهد، ایمنی حاد و قبلی به کلامیدیا تفاوتی نداشت. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهند که عفونت کلامیدیایی یافته نسبتا شایعی در نسج آدنوئید کودکانی که آدنوئیدکتومی می شوند، می باشد. نسج آدنوئید می تواند به عنوان مخزن باکتری های ایجاد کننده عفونت سینوس و ریه و حتی عفونت های مزمن گوش باشد. اگر چه کلامیدیا پنومونیه یافته شایعی در آدنوئید کودکانی که آدنوئیدکتومی می شوند، می باشد اما اینکه کلامیدیا در گروه بیماران نقش پاتوژن دارد را نمی توان با نتایج این مطالعه به تنهایی مشخص نمود. توصیه می شود، در صورت عدم پاسخ درمانی آدنوئیدیت به داروهای معمول، قبل از عمل جراحی، از آنتی بیوتیک های موثر بر عفونت کلامیدیا (مناسب با سن مریض) مانند اریترومایسین یا تتراسیکلین و یا ماکرولیدهای جدید مثل آزیترومایسین یا کلاریترومایسین استفاده شود.