هدف این پژوهش بررسی رفتار و پایداری پادزیستی باکتری های کشت پذیر در پی افزایش سه پادزیست پرکاربرد در سه خاک کشاورزی، چراگاه و معدن با اندازه های گوناگون فلزهای سنگین بود.پادزیست های آموکسی سیلین، سفیکسیم و مترونیدازول هریک به اندازه های 100 و 200 میلی گرم در کیلوگرم سه خاک کشاورزی، معدن و چراگاه به کار رفتند و در یک بازه کوتاه مدت (صفر، 1، 3 و 7 روز) فراوانی باکتری ها در کشتگاه های نوترینت آگار و درصد باکتری های پایدار در کشتگاه نوترینت آگار دارای پادزیست (16 میکروگرم آموکسی سیلین، 2 میکروگرم سفیکسیم، 8 میکروگرم جنتامایسین، 16 میکروگرم مترونیدازول و 8 میکروگرم تتراسایکلین در میلی لیتر نوترینت آگار) شمارش و برآورد شد.درصد باکتری های پایدار در برابر پادزیست های سفیکسیم، جنتامایسین و تتراسایکلین در خاک معدن به ویژه چراگاه که آلودگی زیادی به فلزهای سنگین داشتند، بیشتر از خاک کشاورزی بود و تنها درصد باکتری های پایدار در برابر آموکسی سیلین و مترونیدازول در خاک کشاورزی بیش از معدن بود. در خاک چراگاه 100 درصد باکتری ها در برابر پادزیست های آزمون شده به جز تتراسایکلین پایداری داشتند. تیمار خاک ها به آموکسی سیلین باعث افزایش درصد باکتری های پایدار شد که این افزایش به ویژه در خاک کشاورزی در غلظت 200 میلی گرم بر کیلوگرم نمایان تر بود. همین یافته در کاربرد سفیکسیم نیز دیده شد؛ اما در خاک معدن غلظت بالای این پادزیست پیامد کاهشی نشان داد و درصد باکتری های پایدار در دو خاک چراگاه و کشاورزی نزدیک 100 درصد بود و در خاک معدن به کمتر از 20 درصد رسید. درصد باکتری های پایدار در خاک های تیمارشده با مترونیدازول نیز در برابر خاک های تیمارنشده افزایش چشمگیر داشت؛ اما در این تیمار پاسخ باکتری های خاک کشاورزی به غلظت 200 میلی گرم بر کیلوگرم کاهشی بود و خاک معدن چنان پاسخی را نداشت.به طور کلی در همه تیمارها توان باکتری کشی تتراسایکلین و سپس جنتامایسین در غلظت های به کاررفته در کشتگاه در برابر سه پادزیست آموکسی سیلین، سفیکسیم و مترونیدازول بیشتر بود. پایداری پادزیستی باکتری های خاک به آلودگی خاک به فلزهای سنگین و گوناگونی باکتری های خاک، اندوخته ژنتیک و توان جابه جایی ژن های پایداری در میان آنها وابسته است. تنش همزمان آلودگی فلز و پادزیست ها در خاک، با توجه به ویژگی های خاک و پادزیست باعث چیرگی گونه های ویژه و پایدار می شود که می تواند باعث افزایش جابه جایی ژن های پایداری و فراوان شدن آنها شود.

این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی 1155 کودک از 4 دبستان دخترانه و پسرانه شهر ری در سال 76-75 جهت تعیین فراوانی آلودگی در ناحیه مزبور دربین کودکان مدارس و اثر متغیرهایی از قبیل سن، جنس، میزان تحصیلات پدر و مادر و تعداد افراد خانواده بر میزان آلودگی انگلی انجام پذیرفته است. در این مطالعه اثر آلودگی انگلی بر سدیمانتاسیون و ائوزینوفیلی بررسی و همچنین اثر آلودگی انگلی بر رشد با اندازه گیری BMI مطالعه شده است. از هر کودک یک نمونه مدفوع آزمایش شده، محدوده سن 6-11 سال بوده و از کل کودکان، 599 نفر 556 نفر دختر بودند. از 1155 کودک، 179 کودک آلوده به انگل بودند. شایع ترین انگل، ژیاردیا در %14.11 موارد بود و هیمنولیپس ناتا (1.21%)، اسکاریس لومبریکوئید و آنتروبیوس ورمیکولاریس هر کدام (%0.08) مواردآلوده را شامل شدند.از نظر جنس، سن، میزان تحصیلات پدر و مادر، اندازه خانواده، ائوزینوفیلی، Body Mass Index  و ESR بین کودکان آلوده به ژیاردیا و کودکان غیرآلوده تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. در 163 کودک، یعنی %91 موارد، آلودگی مربوط به انگل ژیاردیا بود و در 162 مورد، هیچ نشانگانی از آلودگی موجود نبود. 163 کودک آلوده به ژیاردیا با مترونیدازول به مقدار 15 میلی گرم / کیلو گرم / روز، منقسم در سه دوز، برای مدت 7 روز درمان شدند.

هدف از این مطالعه مقایسه میزان تاثیر و قابل تحمل بودن رژیم درمانی امپرازول، کلاریترومایسین، بیسموت و تتراسیکلین (OCBT) با رژیم 2 و 3 هفته ای رانی تیدین، مترونیدازول بیسموت و تتراسیکلین (RMBT) در جمعیتی با مقاومت زیاد به مترونیدازول است.221 بیماری که از نظر اندوسکوپی زخم اثنی عشر داشتند و آزمایش اوره آز آنها نیز مثبت بود به 3 گروه تقسیم شدند: 1) گروهی که امپرازول (20mg هر 12 ساعت)، کلاریترومایسین (250mg هر 12 ساعت) و بیسموت سوب سیترات است (240g هر 12 ساعت) و تتراسیکلین (500mg هر 12 ساعت)، یا رژیم OCBT را برای مدت 2 هفته دریافت نمودند 2) گروهی که رانیتیدین (300mg هر 12 ساعت)، مترونیدازول (500g هر 12 ساعت)، بیسموت سوب سیترات (240mg هر 12 ساعت) و تتراسیکلین (500mg هر 12 ساعت) یا رژیم RMBT را برای مدت 2 هفته دریافت نمودند 3) گروهی که رانیتیدین (300mg هر 12 ساعت)، مترونیدازول (500mg هر 12 ساعت)، بیسموت سوب سیترات (240mg هر 12 ساعت) و تتراسیکلین (500mg هر 12 ساعت) یا رژیم RMBT را برای مدت 3 هفته دریافت نمودند.دو هفته بعد از شروع درمان، بیماران از نظر میزان تحمل داروها و عوارض آنها بررسی شدند. ریشه کنی H.P نیز 8 هفته بعد از تکمیل درمان توسط آزمون تنفسی اوره UBT (با کربن 14) بررسی شد.میزان ریشه کنی در گروه پروتوکل OCBT (به میزان 88%) بیشتر از گروه RMBT دو هفته ای (73%) یا 3 هفته ای (71%) است (P<0.05) اما از نظر درمانی در گروه های OCBT (80%) و RMBT دو هفته ای (68%) یا سه هفته ای (68%) است. هر چند این اختلاف از نظر آماری قابل توجه نیست. RMBT دو و سه هفته ای هم در گروه پروتوکل بودند و هم از نظر درمانی شبیه هم بودند. در گروه RMBT عوارض درمان هم بیشتر بود. نتیجه گیری کلی از این تحقیق بیانگر آن است که در رژیم OCBT میزان ریشه کنی بیش از رژیم RMBT است و طولانی کردن رژیم از 2 هفته به 3 هفته باعث افزایش در میزان ریشه کنی H.P نمی شود.

عفونت پس از عمل هیسترکتومی عارضه شایعی می باشد. به منظور مقایسه اثر مصرف دز واحد سفتی زوکسیم و مترونیدازول به عنوان پروفیلاکسی در پیشگیری از عوارض عفونی متعاقب هیسترکتومی ادومینال، یک کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 68 مورد در بیمارستان میرزا کوچک خان انجام شد. بیماران واجد شرایطی که به صورت انتخابی تحت عمل جراحی TAH بودند، در صورت رضایت، به صورت تصادفی در گروه درمانی مترونیدازول به صورت شیاف داخل واژینال (34 بیمار) یا سفتی زوکسیم به صورت تزریق آهسته وریدی (34 بیمار) قرار گرفتند. 5 بیمار حین عمل دچار مشکلاتی شدند که از مطالعه حذف شدند. (4 مورد از گروه مترونیدازول و یک مورد از گروه سفتی زوکسیم). بیماران در دو گروه درمانی از نظیر متغیرهایی مانند سن، وزن، پاریتی، روزهای بستری و هموگلوبین قبل از عمل با یکدیگر اختلاف معنی دار آماری نداشتند. همچنین تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه از نظر نوع انسزیون، برداشتن آدنکسها، مدت عمل و حجم تقریبی خونریزی هنگام عمل مشاهده نشد. فرم ترمیم کاف در 26 مورد (86.7%) از گروه مترونیدازول و در 15 مورد (45.4%) از گروه سفتی زوکسیم به صورت بسته بود، که از نظر آماری اختلافی معنی دار بود (P<0.005). عوارض ایجاد شده پس از عمل ماننده عارضه تب، عفونت سیستم ادراری و عفونت زخم در دو گروه فاقد اختلاف معنی دار آماری بود. نتایج مطالعه بیانگر آن است که پروفیلاکسی با دز واحد شیاف واژینال مترونیدازول به اندازه دز واحد سفتی زوکسیم به عنوان یک استاندارد در پیشگیری از بروز عوارض عفونی پس از هیسترکتومی ابدومینال موثر می باشد.

باکتری ها و محصولاتشان نقشی اساسی در شروع و پیشرفت بیماریهای پالپ و پری رادیکولر دارند، بنابراین یکی از اهداف اصلی درمانهای اندودانتیکس حذف میکروارگانیسم ها از سیستم پیچیده سه بعدی کانال ریشه می باشد. مطالعه حاضر به بررسی و مقایسه اثرات ضد میکروبی هیدروکسیدکلسیم و یک ترکیب آنتی بیوتیکی بر عفونت توبول های عاجی ریشه می پردازد. توبول های عاجی دیواره کانال ریشه دندانهای انسان در شرایط آزمایشگاهی توسط Enterococcus faecalis به مدت سه هفته عفونی شدند و سپس در سه دوره زمانی مختلف 24 ساعت، 48 ساعت و 7 روز در معرض خمیر هیدروکسیدکلسیم یا ترکیب دارویی از سیپروفلوکساسین، مترونیدازول و تتراسایکلین (با غلظت 25 میکروگرم در میلی لیتر از هر دارو) قرار داده شدند.در نهایت حضور و تعداد میکروارگانیسم های هدف به وسیله انکوباسیون خرده های عاجی حاصل از تراش نمونه های دندانی در محیط کشت تعیین گردید. پس از تعیین تیرگی محیط های کشت با استفاده از اندازه گیری تراکم نوری (Optical Density) توسط دستگاه اسپکتروفتومتر با طول موج 540 نانومتر، میکروارگانیسم هدف بر روی محیط آگار خوندار کشت داده شد و تعداد کل واحدهای سازنده کولنی در هر میلی لیتر (CFU/m1) شمارش گردید.نتایج این مطالعه نشان دادند که چنین ترکیب آنتی بیوتیکی پس از 24 ساعت قادر به حذف کامل باکتریهای داخل توبول های عاجی کانال ریشه بوده، در حالیکه خمیر هیدروکسیدکلسیم حتی پس از یک هفته قرار گرفتن در کانال ریشه، در حذف E.faecalis غیر موثر می باشد.

سابقه و هدف: در حال حاضر ریشه کن کردن H.pylori در اولسر معده، دوازدهه و لنفوم نوع MALT توصیه می شود. برای پیگیری بیمارانیکه تحت درمان آنتی بیوتیکی قرار می گیرند می توان از روشهای تهاجمی و غیرتهاجمی استفاده نمود. این مطالعه به منظور مقایسه روش تهاجمی (آندوسکوپی + بیوپسی) و روش اندازه گیری آنتی بادیهای ضد H.pylori صورت گرفته است. مواد و روشها: این مطالعه مقایسه ای بر روی 150 بیمار که به علل مختلف جهت آندوسکوپی قسمت فوقانی گوارش مراجعه کردند، انجام شد. افرادی که پس از بررسی پاتولوژیکی و بیوپسی معده، H.pylori  در آنها مثبت بود انتخاب و به صورت اتفاقی در سه گروه 50 نفری تحت درمان چهار دارویی (امپرازول + بیسموت + مترونیدازول + آموکسی سیلین) قرار گرفتند. یک ماه بعد جهت گروه اول آندوسکوپی + بیوپسی، گروه دوم تست سرولوژی H.pylori ELISA - IgA و گروه سوم تست سرولوژیH.pylori ELISA-IgG  درخواست شد تا میزان ریشه کن شدن H.pylori بررسی و مقایسه گردد. 23 بیمار بعلل مختلف از مطالعه خارج شدند و در گروه اول 41 بیمار و در گروه دوم 42 بیمار و در گروه سوم 44 بیمار بررسی گردیدند.یافته ها: در گروه اول که آندوسکوپی مجدد + بیوپسی انجام شد H.pylori در 70.7% منفی، در گروه دوم در (p<0.001) %35.7 و در گروه سوم در 20.5% منفی بود (p<0.001) که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: در پیگیری کوتاه مدت (یک ماه) چون کاهش آنتی بادیها از حساسیت کافی برخوردار نمی باشد علی رغم آنکه آندوسکوپی مجدد + بیوپسی یک عمل تهاجمی نسبت به سرولوژی می باشد، توصیه می گردد.