ژئوتوریسم ترکیبی از واژه زمین و توریسم است و به توریسمی گفته می شود که دارای جاذبه های زمین شناسی، مورفولوژیکی و فرهنگی است. استفاده صحیح و بهینه از این جاذبه ها در مناطق مختلف، مستلزم شناخت از جنبه های مختلف است. هدف این تحقیق ارزیابی توان ژئوتوریسم منطقه ای و مقایسه مناطق با هم دیگر است. محدوده مورد مطالعه این تحقیق مناطق ژئوتوریستی هفت چشمه نقده، دره قاسملو و دره بند ارومیه می باشد. روش تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی و مقایسه ای است. جامعه آماری تحقیق گردشگران بازدیدکننده از مناطق مورد مطالعه در روز جمع آوری اطلاعات بوده و از روش نمونه گیری تصادفی برای انتخاب نمونه (39 نفر گردشگر و 11 نفر کارشناس) استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از مدل دینامیکی هادزیچ و از مدل ضریب عدم تشابه برای مقایسه مناطق مورد مطالعه استفاده گردید. بر اساس نتایج بدست آمده: توان ژئوتوریستی دره بند، قاسملو و هفت چشمه به ترتیب برابر با 33.07، 37.53 و 31.81 است که نشان می دهد توان ژئوتوریستی مناطق را در حد متوسط بوده و تفاوت های مناطق نیز در برخی از زیرشاخص ها بوده و در حالت کلی شباهت های منطقه ای زیاد می باشد. بیشترین شباهت بین منطقه بند و قاسملو در شاخص قابلیت دید و ارزش چشم انداز به ترتیب با ضریب 0.02 و 1 می باشد. بالاترین شباهت بین بند و هفت چشمه در زیر شاخص، ارزش تفسیری (مرتبط با داستان های خوب) با ضریب 10.7 است.

خشکیدگی سرشاخه ها و زوال درختان میوه هسته دار بخصوص زردآلو، گیلاس و بادام به صورت گسترده بین سالهای 1374ـ1377 در مناطق مختلف باغات استانهای آذربایجان غربی، سمنان و کرمان مشاهده شده است. علائم بیماری در استان های سمنان و کرمان به صورت ضعف عمومی درختان همراه با تنگ شدن و تغییر رنگ برگ ها به زردی، پوسیدگی ریشه و بعضا طوقه همراه با ظهور صمغ در اطراف شانکر طوقه ظاهر می گردد. در استان آذربایجان غربی نیز علایم بیماری به صورت خشکیدگی سرشاخه های یکساله و گلها همراه با تراوش صمغ و مومیایی شدن میوه ها در درختان زردآلو بود. طی سالهای 76-1374 ضمن بازدید از باغ ها نمونه هایی از بافت آلوده، طوقه، ریشه، خاک اطراف طوقه، سر شاخه ها و گلهای در حال خشکیده درختان جمع آوری و بعد از انتقال به آزمایشگاه، شستشو با آب مقطر سترون به دو صورت ضد عفونی سطحی روی محیط های غذایی PDA و مالت آگار (MA) و بدون ضد عفونی سطحی روی محیط غذایی آب آگار (WA) و محیط انتخابی PARPH، کشت گردید، سپس در دمای 25◦C نگه داری و بطور مرتب روزانه مورد بررسی قرار گرفتند.جدایه های بدست آمده متعلق به 7 جنس قارچ بودند که بر اساس خصوصیات مرفولوژیکی و برخی خصوصیات فیزیولوژیکی گونه های Verticillium dahlia, Monilinia Cytospora sp, Cytospora leucostoms, Phytoohthora cactorum, Armillaria sp, laxa Scytalidium dimidiatum و Pleospora sp. تشخیص داده شدند.آزمون بیماریزایی جدایه ها، در آزمایشگاه (غیر از جدایه M. laxa) با استفاده از شاخه های بریده زردآلو (رقم قیسی) و گیلاس (رقم سیاه مشهد) و در گلخانه با مایه زنی در محلی که قارچ از میزبان جدا شده بود، و در مورد جدایه منتخبی از قارچ M. laxa به روش اسپورپاشی روی گلهای نهال های 3-4 ساله زردآلو رقم عسگرآبادی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که گونه های V. dahliae، P. cactorumو M. laxa به ترتیب قادر به ایجاد بیماری روی نهالهای مورد مطالعه بودند. در ضمن پراکندگی و گسترش گونه dahliae V. در استانهای کرمان و سمنان و گونه M.laxa در استان آذربایجان غربی بیشتر بوده و بعنوان گوته غالب شناخته شدند. گونه V.dahliae از درختان بیمار زردآلو و گیلاس مناطق بسطام، زیراستاق، دهملا، سعدآباد، بسطام، قلعه نوخرقان و خالصه، مرکز خدمات میامنی، کلاته، اسد میامنی، گومه، علی آباد و ابرسنج استان سمنان و از مناطق کوهپایه سکنج، ماهان و بافت استان کرمان جدا گردید. گونه P.cactorum از درختان بیمار بادام و زردآلو مناطق پشت بسطام، ابرسنج، مغان و یونس آباد استان سمنان و نیز گونه M.laxa از درختان بیمار زردآلو مناطق عسگرآباد، لک و پر ارومیه، ماکو، خوی، نقده، میاندوآب و مهاباد جدا گردید.

مجموعه نفوذی اشنویه عضو غربی کمربند آذرین درونی گلپایگان ـ ارومیه در پهنه سنندج ـ سیرجان شمالی است. این مجموعه با وسعت حدود 700 کیلومتر مربع از10 توده پدید آمده است. که در سه خانواده  (suite)دیوریتی، گرانیتی و آلکالی سیینیتی ـ آلکالی گرانیتی مورد مطالعه قرار گرفته اند. توده های دیوریتی قدیمی ترین سنگ های نفوذی منطقه را شکل می دهند که بر پایه شواهد صحرایی در منطقه مورد مطالعه زمان نسبی تشکیل آنها بعد از ژوراسیک آغازی ـ قبل از میوسن بوده است. با توجه به سن سنگهای نفوذی مشابه در منطقه نقده می توان زمان بعد از کرتاسه آغازی ـ قبل از میوسن برای خانواده دیوریتی درنظر گرفت. برپایه وجود سنگهای دورگه در مرز مشترک سنگهای دیوریتی با گرانیت ها، زمان نسبی جایگیری گرانیت ها به طور همزمان با دیوریتها بوده است. توده سیینیتی از خانواده سوم سنگهای دیوریتی و گرانیتی را قطع نموده است، ولی توده آلکالی گرانیتی فلوئورین دار از این خانواده با دیگر سنگهای آذرین منطقه مرز مشترک ندارد. سن سنجی به روش K-Ar بر روی آمفیبول سنگهای دیوریتی مجموعه اشنویه زمانهای  91.9+2.3،  94.1+2.3و2.4+100 میلیون سال (اواخر کرتاسه آغازی) و برای بیوتیت های گرانیتی زمانهای 9/1+100و5/1+9/98 میلیون سال (اواخر کرتاسه آغازی) را نشان داده است. نتیجه تحقیقات مشابه روی آرفود سونیت های سیینیت ها و فلداسپاتهای آلکالی گرانیت فلوئورین دار به ترتیب زمانهای3.1+78.9 ،9/1+6/79و0/2+7/81 میلیون سال و 76+3.4و8/1+1/77 میلیون سال (کرتاسه پایانی) بوده است. بر پایه شواهد صحرایی و سن یابی رادیومتری جایگیری سنگهای اشنویه در دو مرحله زمانی اتفاق افتاده است، در مرحله اول توده های دیوریتی و گرانیتی به طور همزمان (یا با اختلاف زمانی کوتاه) پدید آمده اند و در مرحله دوم توده های آلکالی سیینیتی ـ آلکالی گرانیتی با قطع کردن آنها جایگزین شده اند. مرحله اول ماگماتیسم حدود 100 میلیون سال قبل و مرحله دوم حدود 80 میلیون سال قبل اتفاق افتاده اند.

پتاسیم و کلسیم دو عنصر مهم در تعیین کیفیت میوه ها به ویژه سیب به شمار می روند. با توجه به تاثیرات متقابل بین این دو عنصر، مصرف متعادل هر یک از آنها جهت تنظیم نسبت پتاسیم به کلسیم حیاتی است و ضرورت دارد این نسبت در حد متعادلی نگه داشته شود. به منظور افزایش سفتی بافت میوه سیب، افزایش طول عمر انباری آن و تعیین بهترین نسبت پتاسیم به کلسیم در میوه، آزمایشی در نقده در سال زراعی 80-1379 با 9 تیمار در 5 تکرار در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی روی پایه بذری درختان 25 ساله رقم گلدن دلیشس (Golden delicious) انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از تیمار 1= شاهد (کودهای ازت، فسفر و کودهای حیوانی به صورت پخش سطحی)، تیمار 2= T1 + کودهای میکرو به صورت چالکود، تیمار 3= T2 + کلرور پتاسیم بر اساس آزمون خاک، تیمار 4= T3 + محلول پاشی کلرور کلسیم نیم درصد در چهار مرحله، تیمار 5= T3 + محلول پاشی کلرور کلسیم نیم درصد در هشت مرحله، تیمار 6= T2 + محلول پاشی کلرور پتاسیم 50 درصد بالای آزمون خاک، T6=7+ محلول پاشی کلرور کلسیم نیم درصد در چهار مرحله، تیمار +T6=8 محلول پاشی کلرور کلسیم نیم در صد هشت مرحله، تیمار +T2=9 سولفات پتاسیم 50 درصد بالای آزمون خاک + محلول پاشی کلرور کلسیم نیم درصد در هشت مرحله.نتایج این بررسی نشان داد که سفتی بافت میوه سیب پس از محلول پاشی کلرور کلسیم در مقایسه با وقتی که میوه نسبت بالایی از پتاسیم بدون محلول پاشی کلسیم دریافت کند، بالا می رود. بیشترین سفتی مربوط به تیمار هشت )3.85 کیلوگرم بر سانتیمتر مربع) با هشت مرحله محلول پاشی کلرور کلسیم بود. در حالی که تیمار ششم با مصرف 50 درصد بالای آزمون خاک پتاسیم و بدون محلول پاشی کلسیم پایین ترین میزان سفتی )3.11 کیلوگرم بر سانتیمتر مربع( را به دست داد. لذا اختلاف میانگین سفتی بافت میوه در تیمارها در سطح 5 درصد معنی دار بود. سایر صفات کیفی میوه نظیر pH، اسیدیته، مواد جامد قابل حل، اختلاف معنی داری در بین تیمارها نشان ندادند. نسبت پتاسیم به کلسیم میوه ها در تیمار شاهد (K/Ca=44) بود که به حدود (K/Ca=58) در تیمار ششم افزایش یافت، اما در تیمار هشتم با مصرف متعادل کود و هشت مرحله محلول پاشی کلرور کلسیم نیم درصد این نسبت به محدوده (K/Ca=23) کاهش یافت. در نود روز بعد از انبارداری تیمارها روی سفتی بافت میوه هیچگونه اثری نداشتند.

مقدمه: بیماری کریپتوسپویدیوزیس، یک بیماری عفونی روده ای است که انگلی به نام کریپتوسپوریدیوم عامل آن می باشد. تحقیقات نشان داده که شیوع بیماری در گروه سنی 1 تا 5 سال بیشتر از گروه های سنی دیگر می باشد، از آنجا که از چگونگی شیوع این بیماری و میزان مبتلایان انسانی در شهرستان خرم آباد و حومه اطلاعی در دست نبود این تحقیقات پیشنهاد و انجام گرفت. مواد و روش ها: این بررسی به صورت تحقیق موردی در منطقه خرم آباد انجام گرفت. نمونه های مورد نیاز در این تحقیق نمونه مدفوع بود. نمونه های انسانی در چهار مرحله طی فصول پاییز و زمستان 1381 و بهار و تابستان 1382 از بیمارستان کودکان حضرت زینب خرم آباد و آزمایشگاه مرکزی خرم آباد اخذ شد. در فاز اول این بررسی، انگل کریپتوسپوریدیوم از مدفوع کودکان مبتلا به اسهال جدا گردید. یافته ها و نتیجه گیری: درصد آلودگی در شهرستان خرم آباد 4.75% بود که بیشتر از شهرهای: شیراز (3.5%) ، بندرعباس (2.4%)، اهواز (2.23%) و رشت (1.57%) و تا اندازه ای برابر با میزان آلودگی در شهرهای قزوین (4.5%) و همدان (5.3%) و کمتر از شهرهای: اصفهان (16.9%) ، مشهد (14.6%) ، ارومیه (10%) ، نقده (9.2%) و تبریز (16.5%) می باشد. میزان آلودگی در تابستان و پاییز بالاتر از زمستان و بهار و در جنس مذکر 1.5% بیشتر از جنس مونث بود، اما تفاوتی در میزان ابتلا کودکان شهری و روستایی مشاهده نگردید. همچنین در 3 مورد از مجموع 19 موردی که از نظر انگل کریپتوسپوریدیوم مثبت گزارش شدند، میکروب شیگلا مشاهده گردید (15.78%) و نیز یک مورد (5.26%) از کل مبتلایان آلودگی همزمان با انگل ژیراردیا را نشان داد.

به منظور شناسایی عوامل قارچی پوسیدگی طوقه و ریشه در استان آذربایجان غربی در سال های زراعی 1376-77 از مزارع گندم آبی و دیم مناطق ماکو، خوی، سلماس، ارومیه، اشنویه، نقده، مهاباد و میاندوآب در سه مرحله گیاهچه، پنجه زنی و ظهور سنبله تا سفت شدن دانه های نمونه برداری به عمل آمد. مطالعات نشان داد که در مزارع آبی اکثر علایم بیماری به صورت لکه برگی (Leaf blotch) و پوسیدگی طوقه و ریشه (common root rot) بروز می کند در حالیکه در مزارع دیم علایم بیماری به صورت پوسیدگی طوقه و ریشه نمایان شد. از کشت قطعات حد فاصل نسج های آلوده و سالم طوقه ها، پس از ضدعفونی سطحی و شستشو با آب مقطر سترون روی محیط کشت P.D.A و C.M.A قارچ های B. sorokiniana، Bipolaris spicifera، Fusarium culmorum، F. avenaceum و F. acuminatum جدا و شناسایی گردید. سپس جدایه ای از هر گونه برای مطالعات بیماریزایی انتخاب و آزمایش بیماریزایی آنها روی گیاهچه های گندم در شرایط گلخانه ای با استفاده از دو روش مایه زنی (Seed inoculation) و مخلوط کردن مایه آلوده (دانه های کلنیزه شده گندم با جدایه مربوطه) با خاک پاستوریزه انجام شد. گونه های مربوط به جنس Bipolaris پس از 72 ساعت علایم مشخص بیماری (پوسیدگی طوقه و ریشه) را نشان دادند ولی گونه های جنس Fusarium پس از اعمال تنش های رطوبتی علایم بیماریزایی از خود بروز دادند. بر اساس بررسی های انجام شده در مزارع آبی، فراوانی گونه B. sorokiniana بیشتر از B. spicifera بود و گونه اخیر غالبا در مراحل مختلف رشد گندم همراه با گونه های F. culmorum و F. acuminatum جدا گردید. در حالیکه در مزارع گندم دیم اغلب جدایه ها از جنس Fusarium بود. در بین گونه های به دست آمده گونه F. culmorum بیشترین فراوانی را داشت.

شوری و خشکی دو استرس فزآینده در خاک های منطقه بوده و یکی از راههای مقابله با آن انتخاب ارقام مقاوم است. به منظور بررسی مقاومت به شوری وخشکی ارقام جو (Hordeum vulgaris)، چهار رقم رایج سهند، ماکویی، نقده وCB ، مورد مطالعه قرار گرفت. سطوح شوری 5، 10، 15 و 20 گرم در لیتر NaCl و سطوح خشکی 100،50،25و 150 گرم در لیتر گلوکز بودند. با توجه به نتایج حاصل، از بین ارقام، سهند با بالاترین میانگین در صد جوانه زنی 80% در سطح 20 گرم در لیتر شوری و 87% در سطح 150 گرم خشکی به عنوان رقم مقاوم و CB با پایین ترین میانگین در صد جوانه زنی 27% در سطح20 گرم در لیترشوری و 34% در سطح 150گرم خشکی به عنوان رقم حساس برای انجام مراحل بعدی کار انتخاب شد. دو رقم بالا تحت تنش خشکی بر حسب ظرفیت مزرعه در سطوح آزمایشی .F.C و .1.2F.C و.1.4F.C کاشته شدند. قند های محلول و پرولین ساقه و ریشه در سطح F.C.1/4، اختلاف معنی دار داشته و در حالت کلی در  رقم سهند تحت شرایط خشکی مقادیر پرولین ساقه و ریشه بسیار بیشتر از رقم CB بوده در مقابل تولید قند های محلول رقم CB بالا بود. در بررسی فعالیت  آنزیم آلفا آمیلاز بر اساس مقدار نشاسته تجزیه شده در گیاهچه های چهار روزه دو رقم فوق تحت شوری و خشکی اختلاف معنی دار بوده و عملکرد رقم سهند تقریبا دو برابر آن در CB بود. اعمال تنش های خشکی و شوری به ترتیب  در سطوح 50 و 100 گرم در لیترگلوکز و 7 و14 گرم در لیتر NaCl به بذور در حال جوانه زنی منجر به تغییر در الگوی الکتروفورزی باند های 3،1  و 7 (62.7، 43.35 و 26.68 کیلو دالتون ) پروتئین های قسمت  بذری شد. بطوریکه عمده تفاوت ها در حضور یا عدم حضور باندها در محدوده 43.35 تا 62.7 کیلو دالتونی در سطح تیمارها بود که در این محدوده آنزیم های آلفا آمیلازی قرار می گیرند.اختلاف اصلی دو رقم در نمونه های شاهد و 7 گرم در لیتر NaCl بود. این تفاوت می تواند بیانگر اختلاف معنی دار دو رقم در مرحله جوانه زنی باشد.

در این مقاله به شناسایی عوامل تاثیر گذار بر رفتار استقرار صنایع قند و شکر درشهرستانهای استان آذربایجان غربی و شرقی، رفتار این صنایع در بازه های زمانی مختلف با استفاده از مدل لاجیت و پروبیت مدل سازی شده است. نتایج نشان می دهد متغیر های فاصله (به عنوان شاخص هزینه حمل و نقل) و میزان سطح زیر کشت چغندر قند، مهمترین عوامل تاثیر گذار بر استقرار این صنایع می باشند و شهرستان های نقده، میاندوآب، اورمیه، خوی و مهاباد اولویت بالایی برای احداث کارخانه قند دارند.

نشاط اجتماعی پدیده ای ضروری درهرجامعه می باشد. نشاط اجتماعی برای تقویت بسیاری از مولفه های رشد اجتماعی مانند امید اجتماعی، اعتماد اجتماعی و .... مفید خواهد بود. چرا که یکی از اصلی ترین نیازهای جوامع امروزی است. هدف مقاله، دست یافتن به میزان نشاط اجتماعی در بین سه قوم ایرانی (آذری، کرد و لر) می باشد. بررسی این اقوام در 3 شهر تبریز، نقده و شهرکرد انجام شده است. در بررسی چارچوب نظری محققان فرضیه ها را بر مبنای نطریه های بلومر، بوردیو و دورکیم تدوین نموده اند. روش مورد استفاده پیمایش بوده و با فرمول کوکران 450 نمونه از جامعه آماری ذکر شده، انتخاب شدکه نمونه گیری چندمرحله ای یعنی نمونه گیری خوشه ای و تصادفی ساده مبنای کار قرار داده شد. یافته های تحقیق نشان می دهد که میزان نشاط در میان اقوام متفاوت بوده و میانگین آن 21.90 می باشد و بیشترین مقدار مربوط به قوم آذری می باشد. متغیرهای رابطه اجتماعی، هویت محلی و ملی در ارتباط با میزان نشاط قرار گرفته و نتایج تحلیل رگرسیونی نشان داد که متغیر هویت محلی بیشترین ارتباط با میزان نشاط داشته است. سپس هویت ملی و بعد هم رسانه بیشترین ارتباط را با متغیر وابسته داشته اند. در صورتی که متغیر روابط کمترین رابطه را با متغیر وابسته در مدل رگرسیونی نشان داده است. اما نکته مهمتر این که عدد 0.63 در سمت راست متغیر وابسته نشان دهنده ضریب عدم تعیین است که مشهور به psi است و اگر این عدد را از 1 کم کنیم، ضریب تعیین مدل به دست می آید. 0.37=0.62-1 یعنی37 درصد از متغیر وابسته یعنی نشاط اجتماعی توسط این مدل تبیین شده است و این نشانگر برازش خوب مدل می باشد.