سابقه و هدف: تغییرات همو دینامیک به دنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه یکی از مسائل و مشکلات اصلی در بیهوشی عمومی می باشد . روشها و داروهای مختلف جهت کم نمودن این تغییرات مورد استفاده قرار گرفته اند ، ما در این مطالعه از داروی آلفنتانیل که یک مخدر کوتاه اثر می باشد جهت کاهش تغییرات همودینامیک استفاده نموده ایم. مواد و روشها: 100 بیمار ASA Class I به دو گروه 50 نفری تقسیم شده اند ، به هر دو گروه دیازپام 0.1mg/kg و مرفین 0.1mg/kg و فلاکسیدیل 20mg به عنوان پریمد تزریق شده ، سه دقیقه قبل از شروع بیهوشی گروه مطالعه 10 g/kg آلفنتانیل و گروه کنترل پلاسبو دریافت نمودند ، روش بیهوشی در هردو گروه با تیوپنتال سدیم و ساکسنیل کولین انجام شده. فشار خون و ضربان قلب در دو گروه قبل و بعد از پریمد و دقایق یک و سه و پنج بعد از لوله گذاری ثبت و داده ها با هم مقایسه شدند.یافته ها : تغییرات فشار خون سیستول و دیاستول و ضربان قلب بعد از پریمد با هم تفاوتی نداشتند ، اما میانیگن تغییرات فشار خون و ضربان قلب در گروهی که آلفنتانیل دریافت کرده اند نسبت به گروه کنترل کمتر بوده و از نظر آماری معنی دار بوده . در هر دو گروه تغییرات همودینامیک بعد از 5 دقیقه به حالت ثابتی رسیده است .نتیجه گیری:با توجه به این مطالعه و مطالعات دیگر ، آلفنتانیل داروی موثری در کم کردن فشار خون سیستولیک و دیاستولیک و ضربان قلب به دنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه می باشد و استفاده از آن را قبل از لارنگوسکوپی در بیهوشی عمومی توصیه می کنیم.

آنزیم استیل کولین استراز به دو صورت آزاد و متصل به غشاء وجود دارد. به منظور بررسی این آنزیم و تخلیص آن ابتدا محلول همگن از مغز موش ویستار (Wistar) در بافر فسفات تهیه گردید و پس از سانتریفوژ، مایع رویی که حاوی آنزیم آزاد می باشد، جدا گردید.در مرحله بعد، رسوب که حاوی آنزیم وابسته به غشاء می باشد در همان حجم بافر فسفات حاوی ترایتون ایکس صد (Triton X-100) با غلظت معین حل گردیده و پس از سانتریفوژ، مایع روئی که حاوی آنزیم وابسته به غشاء می باشد جدا گردید و سپس با استفاده از ستون کروماتوگرافی ستونی حاویMAP-Agarose  خالص گردید.

مقدمه. هدف از این مطالعه بررسی اثرات کلونیدین و دیازپام خوراکی روی فشار چشم و وضعیت همودینامیک بدن به دنبال بیهوشی عمومی با ساکسینیل کولین و لوله گذاری تراشه در عمل جراحی می باشد. روشها. تعداد 109 بیمار با کلاس فیزیکی 1 و 2 به طور تصادفی به دو دسته 54 نفری (گروه مداخله) و 55 نفری (گروه کنترل) تقسیم شدند. به گروه مداخله کلونیدین خوراکی با دوز 3g/kg و به گروه کنترل دیازپام خوراکی mg/kg 0.15 به عنوان پیش دارو، دو ساعت قبل از عمل داده شد. داروهای مصرفی برای بیهوشی در همه بیماران 2g/kg فنتانیل، 5mg/kg نسدونال و 1.5mg/kg ساکسینیل کولین بود. تعداد ضربان قلب، فشار خون سیستول و دیاستول و فشار متوسط شریانی قبل از مصرف قرصها، 2 ساعت پس از مصرف قرصها، بلافاصله بعد از لوله گذاری و 5 و 10 دقیقه پس از تزریق ساکسینیل کولین و فشار داخل چشم قبل و دو ساعت پس از مصرف قرصها و 5 و 10 دقیقه پس از تزریق ساکسینیل کولین اندازه گیری شد. نتایج. در هر دو گروه میانگین فشار داخل چشم در دقیقه 5 و 10 پس از ساکسینیل کولین نسبت به قبل از آن کاهش واضح داشت، که در گروه مطالعه کاهش فشار داخل چشم واضح تر بود. در هر دو گروه میانگین فشار متوسط شریانی و فشار سیستول پس از لوله گذاری نسبت به قبل از آن و به تدریج در دقایق 5 و 10 پس از ساکسینیل کولین کاهش داشت، که فشار متوسط شریانی و فشار سیستول در گروه مطالعه از ثبات بیشتری برخوردار بود. میانگین تعداد ضربان قلب پس از لوله گذاری نسبت به قبل از آن در هر دو گروه افزایش داشت که در گروه مطالعه تعداد ضربان قلب از ثبات بیشتری برخوردار بود. بحث. کلونیدین خوراکی و دیازپام خوراکی با دوز فوق الذکر به عنوان پیش دارو از افزایش فشار داخل چشم به دنبال بیهوشی عمومی با ساکسینیل کولین به طور مطمئن جلوگیری می کند و همین طور در جلوگیری از استرس لوله گذاری و ایجاد ثبات همودینامیک مطمئن و مطلوب اثر شاخصتر و واضحتری در اعمال جراحی کاتاراکت همراه با لنزگذاری داخل چشمی دارد.

سابقه و هدف: هر چند تیوپنتال سدیم (نسدونال) داروی نسبتا ایده آلی برای القا بیهوشی می باشد، ولی اکثرا در این موارد سبب تغییراتی از جمله افت فشارخون می گردد. هدف این مطالعه مقایسه اثرات همودینامیک تیوپنتال سدیم و میدازولام (از خانواده بنزودیازپین ها) می باشد، تا در صورت لزوم بتوان آن را جایگزین تیوپنتال سدیم نمود.مواد و روشها: پنجاه بیمار در A.S.A.I (کلاس یک انجمن بیهوشی آمریکا) بطور تصادفی به دو گروه 25 نفری تقسیم گردیدند که در هر دو گروه، پیش مداوا (premedication) با داروها و دوز یکسان بر حسب وزن بیمار انجام شد، در گروه اول بیهوشی با 4-5 mg/kg تیوپنتال سدیم همراه با ساکسینیل کولین و در گروه دوم با 0.25-0.3 mg/kg میدازولام همراه با ساکسینیل کولین شروع شد و بعد از زمان لوله گذاری داخل تراشه صورت گرفت، ضربان قلب و فشار خون در زمانهای خاص در هر دو گروه ثبت گردید و داده ها با هم مقایسه شدند.یافته ها: در این مطالعه 20% از بیمارانی که تیوپنتال سدیم دریافت کرده اند، افزایش ضربان قلب بیشتر از 20 ضربه در دقیقه داشته که در گروه میدازولام 12% بود و این تغییرات معنی دار بوده است (p=000). افزایش فشار خون سیستولی بیشتر از 40mmHg از پایه بعد از لوله گذاری با تیوپنتال سدیم در 24% افراد (p=0.011) و دو دقیقه بعد از لوله گذاری در 20% افراد (P=0.048) معنی دار بوده که در گروه میدازولام چنین تغییراتی دیده نشد. داده ها نشان می دهند که تغییرات فشار خون و ضربان قلب در جهت افزایش یا کاهش با تیوپنتال سدیم بیشتر از میدازولام می باشد.نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از این بررسی و مطالعات دیگر موید تغییرات بیشتر وضعیت همودینامیک میدازولام از تیوپنتال سدیم می باشد، لذا در بیمارانی که تغییرات همودینامیک بخصوص کاهش فشار خون در آنها خطرناک می باشد، مثل بیماران ایسکمیک قلبی (IHD) یا هیپوولمیک، اینداکشن تنها با میدازولام یا ترکیب میدازولام و تیوپنتال سدیم (به علت شروع اثر سریع) به صورت co-induction مفید است.

تعیین وزن ملکولی پروتیین ها به خصوص آنزیم ها یکی از متداول ترین مرحله مطالعاتی آنزیم ها می باشد. به منظور بررسی آنزیم استیل کولین استراز و تعیین وزن ملکولی و زیرگروه های آن، ابتدا محلول همگنی از مغز موش ویستار (Wistar) در بافر فسفات تهیه گردید. پس از مرحله سانتریفوژ مایع رویی که حاوی آنزیم آزاد می باشد، جدا گردید. در مرحله بعد، رسوب که حاوی آنزیم وابسته به غشا می باشد در همان حجم بافرفسفات حاوی ترایتون ایکس (TritonX-100) با غلظت معینی تهیه گردیده و مجددا سانتریفوژ گردید و مایع رویی که حاوی آنزیم وابسته به غشا می باشد، جدا گردید. هم زمان گرادیان های مختلفی از سوکروز تهیه گردید و نمونه های تهیه شده در سطح آن قرار داده شده و به مدت 24 ساعت سانتریفوژ گردید. روز بعد لوله های گرادیان حاوی آنزیم ها از سانتریفوژ خارج شده و با سوراخ کردن ته لوله های پلاستیکی، لوله های گرادیان نمونه های مختلفی تهیه و فعالیت مخصوص نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت.

در بیهوشی عمومی بطور معمول به منظور لوله گذاری داخل نای (تراشه) از شل کننده های عضلانی استفاده می شود که برخی از آنها بخصوص ساکسینیل کولین (Succinyl choline) دارای عوارض متعددی است. با توجه به وجود گزارشاتی مبنی بر استفاده از آلفانتانیل بدون استفاده از ساکسینیل کولین در لوله گذاری داخل تراشه، نویسندگان این مقاله نیز تصمیم گرفتند تا در خصوص چگونگی و کیفیت لوله گذاری داخل تراشه در حین القا بیهوشی با استفاده از آلفانتانیل تحقیق نمایند تا در صورت مناسب بودن بتوان آن را در موارد منع مصرف ساکسینیل کولین و یا در صورت لزوم به عنوان دارویی جایگزین مورد استفاده قرار داد. برای انجام این تحقیق تعداد 132 بیمار دارای وضعیت فیزیکی l ASA و ll در دو گروه شاهد و نمونه بصورت غیر احتمالی از نظر ارزیابی کیفیت لوله گذاری داخل تراشه با آلفانتانیل و ساکسینیل کولین مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه شاهد جهت القای بیهوشی از تیوپنتال سدیم 5 mg/kg/lV و ساکسینیل کولین 1.5 mg/kg/ lV و در گروه نمونه از تیوپنتال سدیم 5 mg/kg/lV و آلفانتانیل 20 µg/kg/lV استفاده گردید. در پایان نتایج بدست آمده براساس فرمول Chi-Square مورد سنجش قرار گرفت که کیفیتهای لارنگوسکوپی، شلی فک تحتانی، وضعیت سرفه و آسانی حرکت اندامها در دو گروه هیچگونه تفاوتی را نشان نداد. تنها در مورد وضعیت قرار گرفتن طنابهای صوتی اختلاف معنی داری وجود دارد (P<0.0018) و نشان می دهد که استفاده از ساکسینیل کولین برتری دارد.

ECT یکی از درمان های مفید و موثر در بیماران دچار افسردگی و ماینا می باشد و همچنین یکی از درمان های موفق در بیمارانی است که قادر به استفاده از داروهای ضد افسردگی و ضد جنون نمی باشند. مرگ و میر ناشی از انجام ECT حدود 3 در ده هزار مورد است که بیشتر به دلیل آریتم های قلبی ناشی از ECT است. لیدوکائین احتمالا به علت تشنج زایی و دپرسیون روی سیستم اعصاب مرکزی در دوزهای بالا مورد استفاده قرار نمی گیرد. در این تحقیق تاثیر لیدوکائین با دوز mg/kg 1 به صورت پروفیلاکسی در بیماران واجد شرایط دریافت ECT که به صورت غیر احتمالی و آسان انتخاب شده بودند انجام گرفت. اطلاعات لازم به روش مصاحبه، مشاهده و پرکردن فرم اطلاعات جمع آوری گردید. بیماران به ترتیب ورود به کل دریافت ECT در یکی از دو گروه مورد یا شاهد قرار گرفتند. در گروه مورد 90 ثانیه قبل از انجام ECT لیدوکائین به میزان 1 mg/kg به صورت داخل وریدی، 3 mg/kg تیوپنتال سدیم و 0.5 mg/kg سوکسنیل کولین داخل وریدی تزریق شد و در گروه شاهد به جای لیدوکائین پلاسبو تزریق گردید. بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و سن بالاتر از. 55 سال از این مطالعه حذف گردیدند. نتایج به دست آمده گواه این امر است که در گروه مورد 19.5% و در گروه شاهد 34.5% آریتمی قلبی پیدا شده است. لذا تزریق لیدوکائین با دوز فوق الذکر قبل از انجام ECT از بروز آریتمی های قلبی کاسته و احتمالا برای بیمار مفید خواهد بود.