آزمایش هایی برای ریزافزایی گیاه لیمو شیرین با استفاده از ریزنمونه های نوک شاخساره به طول 5 میلی متر و تک گره به طول 5 تا 10 میلی متر در شرایط گندزدایی شده انجام شد. ریزنمونه ها، روی محیط کشت پایه موراشیگی و اسکوگ (MS) که به آن غلظت های مختلفی از بنزیل آدنین (BA)، کینتین (Kin) و نفتالن استیک اسید (NAA) افزوده شده بود قرار گرفتند. ترکیب 1.25 میلی گرم در لیترBA ،  0.5میلی گرم در لیتر Kin و 0.5 میلی گرم در لیتر NAA برای پرآوری شاخساره هر دو ریزنمونه مناسبترین تیمار بودند. شاخساره های تولید شده در کشت درون شیشه ای چهار بار به فاصله چهار هفته روی محیط کشت تازه زیرکشت شدند. اثر بعضی از متغیرها مانند نوع ریزنمونه و افزودن جیبرلیک اسید (GA3) به محیط کشت برای پرآوری کشت ها بررسی شدند. نتایج حاصل نشان داد که ریزنمونه های تک گره نسبت به ریزنمونه های نوک شاخساره واکنش بهتری در محیط درون شیشه ای نشان می دهند. برای ریشه زایی شاخساره های تولید شده، محیط کشت پایه نیم یا تمام غلظت MS به ترتیب با 1.5 و 3% سوکروز و 6 گرم در لیتر آگار به کار گرفته شد. فرو بری پایین شاخساره ها در محلول 500 میلی گرم در لیتر NAA به مدت زمان های مختلف و سپس انتقال به محیط کشت یا انتقال مستقیم شاخساره ها به محیط کشت حاوی ایندول بوتیریک اسید (IBA) و NAA برای ریشه زایی مقایسه شدند. تیمارهای نیم غلظت نمک های MS به همراه ویتامین ها و 1.5 درصد سوکروز و 6 میلی گرم در لیتر آگار با روش فروبری به مدت 5 ثانیه و همچنین افزودن 0.25 میلی گرم در لیتر NAA و 0.25 میلی گرم در لیتر IBA در روش انتقال مستقیم پس از چهار هفته به ریشه زایی خوبی منجر شد. سازگاری گیاهک های ریشه دار شده در آمیخته خاکی ورمی کولایت گندزدایی شده نسبت به پیت خزه، ماسه، کوارتز یا ترکیب هر سه آمیخته با موفقیت بیشتری همراه بود. گیاهچه هایی که پس از انتقال به مدت یک هفته توسط محلول یک هشتم غلظت نمک های MS آبیاری شده بودند نسبت به سایر گیاهچه ها بهتر سازگار شدند.

یکی از اساسی ترین مراحل نمو زایشی تاک، مرحله انگیزش گل می باشد که تحت تاثیر عوامل محیطی و تنظیم کننده های رشد قرار می گیرد. در پژوهش حاضر علاوه بر تعیین زمان گل انگیزی اثرات کاربرد کینتین (Kin) و جیبرلیک اسید (GA3) (غلظت های 25 و 50 و 100 میلی گرم در لیتر) بر تشکیل گل و ویژگی های میوه رقم سیاه شیراز در شرایط دیم (باجگاه شیراز) و آبی (کوشکک شیراز) بررسی شد. برای تعیین زمان گل انگیزی از نیمه دوم اردیبهشت ماه تا اواخر مرداد ماه 1375 به فاصله 15 روز سه شاخه روی سه بوته انتخاب و عمل حلقه برداری و قطع برگ انجام گرفت با بررسی های انجام شده در سال 1376 روی این شاخه ها مشخص شد انگیزش گل در هر دو منطقه حدودا نیمه اول خرداد ماه (کمی بعد از باز شدن گل های سال قبل) می باشد. نتایج هیستولوژیکی نشان داد کاربرد کینتین 50) میلی گرم در لیتر) موجب توسعه و نمو بیشتر سرآغازه خوشه گردید در حالیکه جیبرلیک اسید (غلظتهای 50 و 100 میلی گرم در لیتر) موجب طویل شدن قاعده جوانه، ممانعت از رشد و نمو سرآغازه خوشه و نهایتاً نکروزه شدن جوانه گردید. همچنین بررسی اثرات محلول پاشی با کینتین و جیبرلیک اسید بر ویژگی های میوه نشان داد، اگر چه کاربرد کینتین اثر معنی داری بر ویژگی های میوه نداشت ولی کاربرد جیبرلیک اسید (50 و 100 میلی گرم در لیتر) موجب کاهش ضریب باردهی، طول محور اصلی خوشه، تعداد حبه در خوشه و وزن چوب گردید. در این زمینه اثرات کاهش جیبرلیک اسید در انگورهای دیم بیشتر از انگورهای آبی مشهود بود.

شاخه های جوانه دار گیاه Atriplex halimus در دو محیط کشت MS و LS با افزودن کینتین در غلظت 0.1mg/L و پرولین با غلظت های 50 mg/L و 100mg/L در دمای 25 درجه سانتیگراد و دوره نوری 16 ساعت در محیط نمکی کشت شدند. تاثیر NaCl در دو غلظت 1% و 2% به تنهایی و به همراه پرولین نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که NaCl در غلظت 1% موجب افزایش قابل توجه شاخه زایی و ریشه زایی نسبت به نمونه های شاهد می شود ولی در غلظت 2% اثر معکوس دارد. حضور توام پرولین در غلظت 100mg/L و NaCl در غلظت 1% بر فعالیت شاخه زایی و ریشه زایی نمونه ها اثر بازدارنده دارد. اما NaCl در غلظت 2% و همین میزان پرولین موجب افزایش توان شاخه زایی و ریشه زایی و کوتاهتر شدن طول گیاهچه حاصل از کشت می شود.

تاسول دی ترپنی است که از گونه های مختلف جنس سرخدار (Taxus) بدست آمده و دارای فعالیت ضد سرطانی موثری می باشد. کشت بافت سرخدار منبع جایگزین مناسبی برای تهیه تاکسول و سایر تاگزانهای وابسته به آن است. در این پژوهش ما اثر نوع و غلظت قندها را روی نرخ رشد کالوس و میزان تولید تاکسول در کشت بافت های سرخدار Taxus baccata L. بررسی و مقایسه کردیم. جهت بهینه سازی شرایط برای رشد کاسولهای سرخدار 45 تیمار هورمونی مختلف شامل اکسین های 2,4-D و NAA در ترکیب با کینتین بررسی شدند. سپس اثر قندها روی کالزایی بررسی شد که نتایج بدست آمده نشان داد کال زایی در تیمارهای دارای ساکارز بطور مشخصی بالاتر از گلوکز است و فروکتوز با اختلاف زیادی در ردیف سوم می باشد. این نتایج همچنین نشان داد که حجم کال زایی توسط جدا کشت های ساقه بطور مشخصی بالاتر از جدا کشت های برگ می باشد. بررسی غلظت تاکسول در کالوس های بدست آمده نیز نشان داد که محتوای تاکسول در کشت ساقه ها (بین 0.21 تا 0.056 درصد وزن خشک) بطور مشخصی از کشت برگها (بین 0.018 تا 0.034 درصد وزن خشک) بیشتر است. با مقایسه اثر تیمارهای کربوهیدراتی روی تولید تاکسول در کالوس ها مشخص شد که ساکارز روی تولید تاکسول اثر بهتری نسبت به گلوکز و فروکتوز دارد و بین این دو قند هم فروکتوز بهتر است هر چند اختلاف در این حالت چندان قابل توجه نیست. مقایسه ارتباط بین میزان تولید تاکسول به غلظت قندها یا نرخ رشد کالوسها نشان دهنده این بود که قاعده مشخصی در این زمینه وجود ندارد. با توجه به این نتایج مشخص می شود که جدا کشت های ساقه علاوه بر تولید کالوس بیشتر، محتوای تاکسول بالاتری هم دارند و بنابراین برای کشت بافت به منظور تولید تاکسول مناسب ترند. همچنین در بین قندهای بررسی شده ساکارز به عنوان بهترین قند معرفی می گردد زیرا ضمن تولید کالوس بیشتر محتوای تاکسول را هم در کالوس ها بالا می برند.

به منظور تعیین مناسب ترین نوع تنظیم کننده های رشد اکسینی و مشخص نمودن بهترین غلظت برای به دست آوردن بیشترین بازده در تولید گیاهچه های درون شیشه ای از ریز نمونه انتهای شاخساره میخک، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با استفاده از محیط کشت پایه MS تغییر یافته انجام گردید. در این آزمایش ها از چند نوع تنظیم کننده رشد اکسین و سیتوکنین با غلظت های مختلف استفاده شد، و صفات درصد باززایی و ریز نمونه ها، تعداد باززایی در هر ریز نمونه، تعداد برگ های قابل رویت، درصد تولید ریشه و کالوس و درصد نمونه های شیشه ای شده، اندازه گیری و بررسی شد. بیشتر محیط ها باعث ایجاد باززایی در ریز نمونه ها شد. در محیط های حاوی کینتین، زآتین و IBA هیچگونه باززایی در ریزنمونه ها به دست نیامد، و بهترین باززایی (از لحاظ درصد و تعداد باززایی در هر ریز نمونه) در محیط MS تغییر یافته تکمیل شده با 0.3 میلی گرم در لیتر NAA و 1 میلی گرم در لیتر BAP به دست آمد.

به منظور بررسی پاسخ آندروژنیک ارقام نخود، دو رقم پیروز و کرج 31-60-12، که به ترتیب نماینده ای از تیپ های دسی و کابلی هستند، برای انجام کشت بساک انتخاب شدند. بساک های حاوی میکروسپورهای تک هسته ای منتخب از غنچه های گل تیمار شده در شرایط سرما (7 تا 10 روز)، در محیط کشت پایه MS حاوی غلظت های متفاوت دو تنظیم کننده رشدی توفوردی (1، 2 و 3 میلی گرم در لیتر) و کینتین (0.1، 0.2 و 0.5 میلی گرم در لیتر) کشت گردیدند. برای ارزیابی، از محیط های کشت MS و بلیدز تغییر یافته با ترکیبات مختلف تنظیم کننده های رشد و غلظت متفاوت ساکارز استفاده شد. نتایج نشان داد که اثر تنظیم کننده های رشدی توفوردی و کینتین در القای کالوس بسیار معنی دار است، و با افزایش غلظت هر کدام از این تنظیم کننده ها میزان القای کالوس به طور معنی داری کاهش یافت. محیط کشت حاوی غلظت های کم هر دو تنظیم کننده رشدی (1 و 0.2 میلی گرم در لیتر به ترتیب برای توفوردی و کینتین) بهترین واکنش القای کالوس را در پی داشت. هم چنین، اثر متقابل ژنوتیپ × غلظت های توفوردی نیز معنی دار شد، به طوری که رقم پیروز نسبت به رقم دیگر، در واکنش به غلظت های متفاوت توفوردی، پاسخ بهتری به القای کالوس از خود نشان داد. تمایز کالوس ها و القای اندام زایی در محیط کشت MS حاوی NAA و BA با سه درصد ساکارز، و جنین زایی در کالوس های حاصل از بساک در محیط کشت بلیدز غنی شده با 0.5 میلی گرم در لیتر کینتین و 10 درصد ساکارز اتفاق افتاد. بررسی سیتولوژیک کالوس ها، وجود سلول های هاپلویید و تنوع کروموزومی را به اثبات رساند. بنابراین، بهینه کردن غلظت تنظیم کننده های رشد در محیط کشت القا، و استفاده از محیط های کشت مختلف پایه با غلظت مشخصی از ساکارز، می تواند بهبود باززایی از بساک های نخود را به دنبال داشته باشد. به نظر می رسد تعیین مشخصه کالوس ها از مرحله القا تا باززایی، و نیز تعیین اثر پیش تیمار سرما در آزمایش های بعدی بتواند در بهبود پاسخ به کشت بساک در نخود مورد استفاده قرار گیرد.

در این تحقیق تاثیر زمستانی گذرانی، ژیبرلیک اسید، فسفر و اشکال ازت بر روی دو رقم ایرانی انار (ملس ترش ساوه و پوست سیاه) از نقطه نظر جذب یون، عملکرد آلکالوئید کل، گلدهی و رشد رویشی در شرایط آزمایش مزرعه ای بررسی شده است. افزون بر آن، کالزایی از گلبرگ انار کشت داده شده، بر روی محیط MS، به منظور تولید آلکالوئید، مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که مصرف ژیبرلیک اسید با غلظت 100ppm، موجب کاهش فسفر و پتاسیم و افزایش سدیم محتوی برگ می شود. ضمن اینکه مصرف جیبرلیک اسید، باعث ازدیاد وزن خشک پاجوش، طول میانگره ها و میزان آلکالوئید کل محتوی پوست ریشه و تعداد گل می گردد. در رقم انار پوست سیاه مصرف ازت نیتراتی [Ca(NO3)2.4H2O] موجب افزایش درصد سدیم و پتاسیم برگ آن می شود. گلبرگ های کشت شده در محیط کشت MS حاوی یک میلی گرم در لیتر 2,4-D و 0.1 میلی گرم در لیتر کینتین در مقایسه با محیط کشت حاوی 2 میلی گرم در لیتر 2,4-D و 0.2 میلی گرم در لیتر کینتین کالوس بیشتر با درصد آلکالوئید کمتری تولید می کند. در ضمن افزودن یک میلی گرم در لیتر NAA و 0.5 میلی گرم در لیتر کینتین به محیط کشت MS ریشه دهی را در کالوس های واکشت شده، به طور وضوح افزایش می دهد.

از کشت ریز نمونه های قسمت برون بر لیمو آب و میوه لیمو شیرین در محیط کشت MSI دارای تنظیم کننده های رشد 2,4-D و NAA به ترتیب 1 و 0.1 میلی گرم در لیتر و کینتین 0.25 میلی گرم در لیتر، پینه نارویان زا تولید شد. پینه های تولید شده برای بهبود رشد روی محیط کشت های مختلف زیر کشت شدند که تغییر در رشد پینه های هر دو گونه مشاهده نشد. پینه های نارویان ز ا در محیط کشت مایع روند تقسیم یاخته ای کندی را نشان دادند، در صورتی که پینه های رویان زای حاصل از تخمک های تلقیح نشده لیمو آب در محیط کشت مایع MT همراه با 1550 میلی گرم در لیتر گلوتامین و 500 میلی گرم در لیتر عصاره جو رشد و تکثیر سیگموئیدی داشتند. میانگین شمارش یاخته ای 3 نوبت زیر کشت در مرحله رکود  104×0.002±0.04 بود و با رشد تصاعدی 20 برابر پس از 21 روز به  104×0.03±0.65 رسید. از آنتی بیوتیک های استرپتومایسین و جنتامایسین برای کنترل آلودگی درون باکتریایی به دو روش تیمار ریز نمونه ها پیش از کشت و افزون آن ها به محیط کشت، استفاده شد. تیمار ریز نمونه ها با استرپتومایسین و جنتامایسین به تنهایی برای کنترل آلودگی باکتریایی کافی نبود. بهترین تیمار آنتی بیوتیکی، 1000 میکروگرم در لیتر استرپتومایسین همراه با 125 میکروگرم در لیتر جنتامایسین بود که 60% نمونه ها آلودگی نشان ندادند. هفتاد درصد نمونه ها با تیمار 500 میکروگرم در لیتر استرپتومایسین همراه با 500 میکروگرم در لیتر جنتامایسین آلودگی نداشتند ولی به دلیل غلظت بالای آنتی بیوتیک ها 50% ریز نمونه ها از بین رفتند. استفاده از آنتی بیوتیک ها در محیط کشت باعث افزایش قهوه ای شدن ریز نمونه ها گردید.

به طور معمول افزایش گل صد تومانی علفی با روش تقسیم نیساگ (ساقه زیرزمینی) صورت می گیرد که تعداد گیاهان حاصله از این روش اندک می باشد. یکی دیگر از راه های افزایش گل صد تومانی علفی افزایش با بذر می باشد. که به دلیل وجود خفتگی ور لپه با مشکل رو به رو بوده و 3 تا 7 سال طول می کشد تا دانهال های حاصله به گل بروند که نشانگر دوره نونهالی طولانی و نامطلوب این گل می باشد. بنابراین، استفاده از فنون کشت بافت می تواند تاثیر زیادی در افزایش این گیاه مهم و ایجاد گیاهان عاری از ویروس داشته باشد. پژوهشی در سال های 1379 تا 1381 برای دستیابی به بهترین محیط کشت بافت گل صد تومانی علفی انجام شد. ریز نمونه هایی از قسمت های مختلف گل صد تومانی (منایگره، ساقه، برگ، دمبرگ و نیساگ) برای ریز افزایی مورد استفاده قرار گرفتند. پس از گندزدایی اولیه، برای باززایی شاخساره از میانگره، از محیط کشت تمام غلظت موراشیگی و اسکوگ (MS) و تنظیم کننده های رشد بنزیل آذنین (BA) و کینتین (Kin) با غلظت های 0 تا 2 میلی گرم در لیتر استفاده شد. همچنین از جیبرلیک اسید (GA3) و ایندول بوتیریک اسید (IBA) هر کدام به میزان 0.1 میلی گرم در لیتر برای افزایش پرآوری استفاده گردید. نمونه های کشت شده در 16 ساعت روشنایی 1.5 کیلو لوکس و دمای میانگین 25 درجه سانتی گراد قرار گرفتند. در تیمارهای ریشه زایی از محیط کشت نیم غلظت MS و هورمون های IBA در غلظت های 0 تا 2 میلی گرم در لیتر و نفتالین استیک اسید (NAA) و دری کلروفنوکسی استیک اسید (2,4-D) در غلظت های 0 تا 1 میلی گرم در لیتر استفاده شد. گیاهان در دو تیمار روشنایی یا تاریکی قرار گرفتند. برای پینه زایی قطعه های ساقه و برگ از محیط کشت تمام غلظت MS و ترکیب های مختلفی از تنظیم کننده های رشد 2,4-D، BA و NAA در غلظت های 0 تا 1 میلی گرم در لیتر استفاده شد. بهترین تیمار برای پرآوری شاخساره، تیمار BA به غلظت 1.4 میلی گرم در لیتر به همراه GA3 با غلظت 0.1 میلی گرم در لیتر بود. محیط کشت MS همراه با BA و NAA هر کدام به میزان 0.5 میلی گرم در لیتر و 2,4-D به میزان 0.1 میلی گرم در لیتر در تمامی ریز نمونه های ساقه باعث پینه زایی گردید. تیمارهای مختلف ریشه زایی در این پژوهش پس از 3 ماه به ریشه زایی منجر نشد و به پژوهش های بیشتری نیاز دارد.