مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1392 | دوره:9 | شماره:1 (مسلسل 38) |تعداد مقالات:14

پاروویروس و کروناویروس به عنوان معمول ترین عامل اسهال عفونی در سگ های جوان تر از شش ماه شناخته شده اند. در این مطالعه الگوی الکتروفورتیک پروتئین های سرم 10 قلاده از هر یک از سگ های مبتلا به اسهال پاروویروسی و کروناویروسی با 20 قلاده سگ سالم با استفاده از روش الکتروفورز ژل استات سلولز مورد مقایسه قرار گرفت. تشخیص قطعی عفونت های پاروویروسی و کروناویروسی به کمک کیت های ایمونوکروماتوگرافی سریع صورت گرفت. کاهش معنی داری در غلظت سرمی پروتئین تام، آلبومین، گلوبولین تام، آلفا 1 گلوبولین، بتا 1 گلوبولین، بتا 2 گلوبولین و گاماگلوبولین به علاوه افزایش معنی داری در غلظت آلفا 2 گلوبولین سگ های مبتلا به آنتریت پاروویروسی نسبت به سگ های سالم مشخص گردید (P<0.001). در حالی که در سگ های واجد اسهال کروناویروسی غلظت گلوبولین تام، بتا 2 گلوبولین و گاماگلوبولین به شکل معنی داری پایین تر و غلظت بتا 1 گلوبولین به صورت معنی داری بالاتر از محدوده طبیعی بود (P<0.001). این نتایج ممکن است به بیماری زایی متفاوت پاروویروس و کروناویروس سگ ها مربوط باشد. بر خلاف عفونت پاروویروسی، نکروز ویلی ها و خونریزی در آنتریت کروناویروسی نادر است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که تفکیک و شناسایی اجزاء مختلف پروتئین سرم سگ ها می تواند درک تغییرات پاتولوژیک در شرایط متفاوت از جمله عفونت های پاروویروسی و کروناویروسی را آسان سازد.

تب کیو یک بیماری زئونوز است که عامل آن کوکسیلا بورنتی می باشد. در انسان بیماری به شکل حاد و یا مزمن دیده می شود. کوکسیلوز در حیوانات اهلی معمولا به صورت تحت بالینی است اگرچه با سقط و مرده زایی در گوسفند و بز نیز همراه می شود. حیوانات اهلی مهمترین مخزن کوکسیلا بوده و از طریق شیر، ادرار، مدفوع و ترشحات تنفسی و تولید مثلی آن را دفع می کنند. استنشاق آئروسول های آلوده مهمترین راه آلودگی انسان و حیوانات است. هدف از مطالعه حاضر تعیین شیوع سرمی تب کیو در گوسفندان اهواز و همچنین تعیین ارتباط آن با تعیین کننده های میزبانی بود. در این تحقیق نمونه های خون به طور تصادفی از 220 راس گوسفند بالغ ماده در شهرستان اهواز جمع آوری گردید و سرم های تهیه شده به روش الیزا از نظر آنتی بادی ضد کوکسیلا بورنتی آزمایش شدند. شیوع سرمی تب کیو 13.18 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد 17.65-8.71 درصد) بود. رگرسیون لاجستیک تک متغیره نشان داد شانس ابتلاء بین سن با بیماری 0.73 (فاصله اطمینان 95 درصد 0.46-1.16) است (P>0.05) و سن 1.6 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می کند. شانس ابتلای نژاد لری 1.44 برابر نژاد عربی (فاصله اطمینان 95 درصد 0.66-3.16) است (P>0.05) و نژاد 0.7 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می کند. شانس ابتلای گوسفندان دارای سابقه سقط 120.56 برابر گوسفندان بدون سابقه سقط (فاصله اطمینان 95 درصد15.88-915.49 ) است (P<0.001) و سابقه سقط 51.4 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می کند. رگرسیون لاجستیک چند متغیره نشان داد که سن، نژاد و سابقه سقط 52 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می کنند. بررسی حاضر نشان می دهد که کوکسیلا بورنتی با سقط گوسفندان ارتباط دارد و با توجه به وضعیت آب و هوایی منطقه و تسهیل در انتقال هوا برد، بایستی اقدامات کنترلی و پیشگیری مد نظر سیاست گذاران بهداشتی قرار گیرد.

عوامل حدت مختلفی در بیماری زایی استافیلوکوکوس اورئوس نقش دارند. پروتئین های سطحی مثل پروتئین های متصل شونده به کلاژن (Cna) و پروتئین های متصل شونده به فیبرونکتین (FnBP) از عوامل مهم در اتصال و تهاجم استافیلوکوکوس اورئوس می باشند. از این رو، هدف از این مطالعه بررسی حضور ژن های fnbA, cna و fnbB در بین جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس به دست آمده از موارد تورم پستان بالینی و تحت بالینی در گوسفند بود. در این مطالعه 45 جدایه بوسیله آزمایش های بیوشیمیایی استاندارد و نیز تکثیر ژن ترمونوکلئاز اختصاصی گونه (nuc) به عنوان استافیلوکوکوس اورئوس شناسایی شدند. سپس جدایه ها از نظر حضور ژن های چسبندگی cna،fnbA  و fnbB با استفاده از پرایمرهای اختصاصی مربوط به هر ژن و با به کار گیری روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) مورد آنالیز قرار گرفتند. به دنبال استفاده از پرایمرهای مختص ژن اختصاصی گونه (nuc)، قطعه ای به اندازه 279 جفت باز از تمامی جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس تکثیر یافت. جالب این که تعداد 43 مورد از جدایه ها (95.55%) از نظر داشتن ژن cna مثبت بودند. به علاوه، از بین 45 جدایه مورد مطالعه 39 و 35 جدایه به ترتیب حامل ژن های fnbA و fnbB بودند. با توجه به انتشار وسیع هر سه ژن cna، fnbA و fnbB در بین جدایه های مورد مطالعه می توان عنوان نمود که CBP، FnBPA و FnBPB کد شده توسط ژن های مذکور احتمالا در بیماری زایی تورم پستان ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس موثر بوده و جدایه ها احتمالا گیرنده هایی برای پروتئین های ماتریکس مثل کلاژن و فیبرونکتین بیان می نمایند. این موضوع توسعه راهکارهای نوین جهت پیشگیری از تورم پستان را بر اساس لیگاندهای آنتاگونیست ترغیب می نماید که می توانند با عوامل چسبندگی سطحی بر هم کنش داده و اتصال اختصاصی آن را با پروتئین های ماتریکس بلوکه نماید.

گونه های کمپیلوباکتر از مهمترین پاتوژن های عامل گاستروآنتریت های باکتریایی هستند که عموما از طریق مواد غذایی با منشاء حیوانی منتقل می شوند. این مطالعه با هدف تعیین شیوع گونه های کمپیلوباکتر در گوشت و فرآورده های جانبی مرغ در شهرکرد، ایران انجام شد. از اردیبهشت ماه 1389 تا مرداد ماه 1390 در مجموع 480 نمونه شامل گوشت (n=12)، کبد ((n=120، سنگدان ((n=120 و قلب مرغ ((n=120 به طور تصادفی از دو کشتارگاه صنعتی طیور شهرستان شهرکرد جمع آوری با هدف بررسی حضور گونه های کمپیلوباکتر مورد آزمایش قرار گرفتند. بر پایه آزمون های کشت، 331 نمونه از 480 نمونه مورد مطالعه (69 درصد) به گونه های کمپیلوباکتر آلوده بوند. بالاترین شیوع گونه های کمپیلوباکتر در کبد مرغ (78.3 درصد) و پس از آن سنگدان (75.8 درصد)، قلب (65 درصد) و گوشت مرغ (56.7 درصد) مشاهده شد. شایع ترین گونه کمپیلوباکتر جدا شده کمپیلوباکتر ژژونی بود (90.9 درصد) و مابقی جدایه ها کمپیلوباکترکلی بودند (9.1 درصد). همه 331 گونه کمپیلوباکتر جدا شده که به روش کشت به عنوان کمپیلوباکتر ژزونی و کمپیلوباکتر کلی متمایز شدند بر پایه آزمون واکنش زنجیره ای پلی مراز نیز تائید شدند. اختلاف آماری معنی داری (P<0.05) در شیوع گونه های کمپیلوباکتر در نمونه های گوشت اخذ شده در فصل تابستان (86.7 درصد) مشاهده شد. نتایج این مطالعه اهمیت احشاء خوراکی طیور را به عنوان منبع بالقوه عفونت های کمپیلوباکتریایی نشان می دهد.

هدف از این تحقیق، بررسی اثر ملاتونین بر القاء فحلی و عملکرد تولید مثل خارج از فصل میش های تالشی بود. بدین منظور 60 راس میش تالشی 2 تا 4 ساله (با میانگین وزن 5±37 کیلوگرم) غیرآبستن و غیرشیرده انتخاب شده و در یک طرح بلوک کاملا تصادفی به 4 گروه آزمایشی تقسیم شدند. این تحقیق از اوائل بهمن تا اوائل فروردین انجام شد. در گروه اول (شاهد) هیچ گونه درمانی صورت نگرفت. در گروه دوم، سیدر و PMSG و در گروه سوم، ملاتونین، سیدر و PMSG استفاده شد. در گروه چهارم، فقط ملاتونین استفاده شد. میش های گروه سوم و چهارم، 11 روز بعد از جداسازی قوچ ها از گله (روز صفر) ملاتونین دریافت کردند. میش های گروه دوم و سوم، سیدر را در روز 45 دریافت کردند و در روز 59 همزمان با برداشت سیدر 500 واحد PMSG به صورت عضلانی به آنها تزریق شد. در روز 60 قوچ ها وارد گله شدند. در گروه دوم و سوم فاصله قوچ اندازی تا شروع فحلی کاهش نشان داد (P<0.05) در گروه چهارم فاصله قوچ اندازی تا شروع فحلی حدود 43 روز طول کشید که اختلاف معنی داری با گروه شاهد نداشت (P>0.05). درصد فحلی در گروه های دوم و سوم بالاتر از گروه شاهد بود (P<0.05). در گروه های تحت درمان، بازدهی زایمان، نرخ چند قلو زایی و نرخ بره زایی نسبت به گروه شاهد بالاتر بود (P<0.05). بر اساس نتایج به دست آمده از این مطالعه، استفاده از ملاتونین همراه با سیدر و PMSG می تواند باعث القاء فحلی و بهبود عملکرد تولید مثلی میش های تالشی در خارج از فصل جفت گیری شود.

به منظور بررسی علل سخت زایی در گاو اطلاعات مربوط به 255 مورد سخت زایی که طی یک دوره 20 ساله به درمانگاه تخصصی دانشکده دامپزشکی (اهواز، شیراز و ارومیه) ارجاع شده بود، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از این تعداد که گاوهای آمیخته بومی و دورگ بودند، 80 مورد (31.4 درصد) در زایمان اول، 48 مورد ( 18.8درصد) در زایمان دوم، 45 مورد ( 17.6درصد) در زایمان سوم، 43 مورد ( 16.9درصد) در زایمان چهارم، 39 مورد ( 15.3درصد) در زایمان پنجم و بیشتر بودند. از این تعداد 110 مورد ( 43.1درصد) سخت زایی با منشاء مادری و 127 مورد ( 49.8درصد) سخت زایی با منشاء جنینی داشتند و در 18 مورد (7.1 درصد) هر دو نوع سخت زایی با هم مشاهده شد. فراوانی موارد سخت زایی و نوع مادری و جنینی آن با تعداد زایش ارتباط معنی دار معکوس در حد 0.001 داشتند. در سخت زایی های با منشاء مادری باز نشدن گردن رحم (سرویکس) و پیچ خوردگی رحم از بقیه موارد بیشتر بود و بجز سستی رحم و پارگی مجرا بقیه موارد با تعداد زایش ارتباط معنی دار داشتند. تنگی گردن رحم با پیچ خوردگی رحم به راست و تنگی لگن ارتباط معنی دار مثبت داشت. از سخت زایی های با منشاء جنینی تا خوردگی اندام ها و به دنبال آن حالت “P2” شکمی و ورود لگنی “P1” خلفی بیشتر از حالات دیگر مشاهده گردید. شکل های ظاهری غیرطبیعی (ناهنجاری) در همه زایمان ها تقریبا به یک نسبت دیده شد. همه این نوع سخت زایی ها با تعداد زایش ارتباط خیلی معنی دار منفی داشتند و بجز ورود لگنی عمودی و حالت جانبی بقیه موارد با هم ارتباط معنی دار داشتند. این مشاهدات توجه را به علل احتمالی ایجاد سخت زایی جلب کرده و به آمادگی دامپزشک برای درمان سخت زایی کمک می کند.

در این پژوهش، در قالب یک طرح کاملا تصادفی، تاثیر درصدهای مختلف کلسیم معدنی در جیره غذایی، بر میزان یون های کل بدن و آب محیط پرورش بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان مورد مطالعه قرار گرفت. جیره ای با مقدار کلسیم 0.95 درصد به عنوان جیره پایه ساخته شد و با اضافه کردن کربنات کلسیم (CaCO3) به آن، سایر جیره ها با درصدهای کلسیم (1.21 درصد، 1.41 درصد و 1.61 درصد) به دست آمد. در شروع آزمایش، تعداد 25 قطعه بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان به هر واحد آزمایش (میانگین وزن اولیه 0.044±12.18) وارد و مدت هشت هفته با غذاهای تیمار تغذیه شدند. غذادهی، دو نوبت در روز در ساعات 9 صبح و 5 بعد از ظهر تا حد سیری کامل انجام شد. داده های به دست آمده نشان داد تغییرات مقدار کلسیم معدنی در جیره غذایی تاثیر معنی داری بر تغییرات میانگین عناصر کلسیم، فسفر، پتاسیم، منیزیم، روی، مس و آهن در محتوای کل بدن دارد (p<0.05). در مورد عنصر منگنز اختلاف معنی داری در محتوای کل بدن در تیمارهای مختلف مشاهده نشد. تغییرات عناصر کلسیم، منیزیم، پتاسیم، سدیم و کلر در آب محیط پرورش نیز متفاوت بود به طوری که مقدار کلسیم، سدیم و کلر در آب نسبت به شروع آزمایش کاهش و مقدار پتاسیم افزایش معنی داری یافت (p<0.05). اما تغییرات منیزیم در آب از ابتدا تا انتهای آزمایش معنی دار نبود. نتایج به دست آمده در این آزمایش نشان داد که تغییر مقدار کلسیم در جیره غذایی قزل آلای رنگین کمان بر میزان یون های کل بدن ماهی و نیز بر غلظت عناصر موجود در آب محیط پرورش تاثیرگذار بوده و می تواند در مقدار جذب این عناصر تاثیر مثبت و یا منفی داشته باشد.

مواد شیمیایی مانند فلزات ناشی از فعالیت های کشاورزی و صنعتی در نهایت مسیرشان را به سوی اکوسیستم های آبی پیدا نموده و می توانند اثرات سمی وسیعی روی موجودات آبزی داشته باشند. هدف از این مطالعه تعیین میزان سمیت عناصر در نمونه های ماهیان شورت و زمین کن از منطقه حفاظت شده حرا می باشد. نمونه های ماهیان شورت و زمین کن به منظور تعیین غلظت فلزات سنگین (Cd, Ni, Pb, Cr) در بافت های عضله، کبد و آبشش، از منطقه حفاظت شده حرا واقع در استان هرمزگان، جمع آوری و میزان فلزات توسط دستگاه جذب اتمی اندازه گیری گردید. این مطالعه نشان می دهد که در مقایسه با آبشش و عضلات، کبد بالاترین غلظت فلزات کادمیوم، کروم، سرب و نیکل را، به ترتیب با میانگین 0.91، 1.26، 0.99 و 3.12 میکروگرم در گرم در ماهی شورت و 0.91، 1.49، 1.43 و 3.03 میکروگرم در گرم در ماهی زمین کن دارا است. روند نزولی میزان تجمع فلزات در بافت های ماهیان به صورت کبد > آبشش > ماهیچه بود. محاسبات شاخص تجمع زیستی فلزات در هر دو گونه ماهی مورد مطالعه نشان داد که کبد بالاترین و عضله کمترین را دارا می باشد. نتایج آزمون همبستگی پیرسون در بافت های مورد مطالعه با عوامل طول کل، وزن و سن نشان داد که ارتباط منفی معنی داری بین غلظت فلزات سرب، کادمیوم، کروم و نیکل در تمامی بافت ها با فاکتورهای زیستی مذکور وجود دارد. همچنین نتایج حاصل از بررسی های آماری، حاکی از بالاتر بودن میزان سرب در بافت عضله ماهیان شورت و زمین کن نسبت به استانداردهای جهانی بود. مقادیر کادمیوم نیز در هر دو گونه پایین تر از استانداردهای FAO و WHO می باشد.

هدف از این مطالعه ارزیابی اثر هورمون های eCG و اکسی توسین بر میزان بروز فحلی و درصد آبستنی میش های نژاد لری بختیاری در فصل تولیدمثلی بود. در این مطالعه از 84 میش سه تا چهار ساله نژاد لری بختیاری با میانگین وزنی 2.5±56 کیلوگرم استفاده شد. میش ها به مدت 12 روز سیدرگذاری شدند و هنگام سیدربرداری به سه گروه مساوی (n=28) تقسیم شدند و به ترتیب صفر، 400 و 500 واحد هورمون eCG دریافت نمودند. قبل از تلقیح هر یک از گروه ها به دو زیرگروه (n=14) تقسیم شده و به یکی از زیرگروه ها 100 واحد اکسی توسین تزریق شد و زیرگروه دیگر اکسی توسین دریافت نکرد. میزان باز شدن سرویکس با میزان نفوذ پیپت تلقیح مصنوعی در سرویکس قبل و بعد از تزریق اکسی توسین اندازه گیری شد. میش ها 54 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح شدند و درصد آبستنی 50 روز پس از تلقیح با استفاده از سونوگرافی ارزیابی شد. نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از هورمون eCG سبب بهبود نرخ فحلی نسبت به گروه شاهد (78.56 در مقابل 42.85 درصد، P<0.05) شده است. ولی اثر هورمون اکسی توسین بر بروز فحلی معنی دار نبود (50 در مقابل 42.85 درصد، P<0.05) اکسی توسین سبب باز شدن سرویکس در میش های دریافت کننده اکسی توسین شد (88.09 در مقابل 11.9 درصد، P<0.05) تزریق هورمون eCG سبب افزایش درصد آبستنی میش ها شد (57.14 در مقابل 14.28 درصد، (P<0.05 و همچنین درصد آبستنی در میش های دریافت کننده اکسی توسین نسبت به گروه شاهد بالاتر بود (42.85 در مقابل 14.28 درصد، P<0.05) میزان دوز هورمون eCG تاثیری در افزایش درصد آبستنی نداشت (57.14 درمقابل 57.14 درصد بدون استفاده از اکسی توسین و 71.42 در مقابل 78.57 درصد با استفاده از اکسی توسین، P>0.05). تمایل به افزایش میزان آبستنی در میش هایی که هورمون eCG و اکسی توسین را دریافت کرده بودند مشاهده شد (74.99 در مقابل 57.14 درصد، P<0.1). استفاده از هورمون eCG به همراه اکسی توسین سبب بهبود درصد آبستنی در میش های نژاد لری بختیاری در فصل تولیدمثلی می شود.

مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر دفعات غذادهی در درجه حرارت های مختلف آب بر شاخص های رشد، تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی بدن ماهی بنی در مرحله جوانی طراحی گردید. ماهیان بنی در مرحله جوانی با وزن اولیه 0.59±31.14 گرم با جیره غذایی حاوی 46.27 درصد پروتئین و 20.43 کیلوژول در گرم انرژی، به مدت 8 هفته تغذیه شدند. این تحقیق با استفاده از 12 آکواریوم 120 لیتری مجهز به سیستم هوادهی و بخاری های برقی، در دو تیمار دمایی 24 و 28 درجه سانتی گراد همراه با یک و دو نوبت غذادهی در روز (در مجموع چهار تیمار) با سه تکرار طراحی گردید. بالاترین و پایین ترین میانگین افزایش وزن بدن به ترتیب در تیمار با دمای 28 درجه سانتی گراد و دو نوبت غذادهی (8.05 گرم) و تیمار با دمای 28 درجه سانتی گراد و یک نوبت غذادهی در روز (5.82 گرم)، ثبت شد. در هر دو دمای 24 و 28 درجه سانتی گراد با افزایش نوبت های غذادهی از یک به دو نوبت در روز، میانگین افزایش وزن، درصد افزایش وزن بدن و نرخ رشد روزانه اختلاف معنی داری (P<0.05) را نشان داد. در حالی که در نسبت تبدیل غذایی، نرخ رشد ویژه، بازده تبدیل غذایی و درصد بازماندگی، اختلاف معنی دار نبود ((P>0.05. نسبت کارایی پروتئین با افزایش درجه حرارت آب اختلاف معنی داری را نشان نداد (P>0.05) ولی با تغییر نوبت های غذادهی اختلاف معنی داری (P<0.05) در نسبت کارایی پروتئین مشاهده شد. شاخص کبدی به طور معنی داری (p<0.05) تحت تاثیر تغییرات درجه حرارت آب قرار داشت. محتوی پروتئین، خاکستر و رطوبت لاشه با افزایش درجه حرارت آب و دفعات غذادهی اختلاف معنی داری (P>0.05) نشان نداد ولی در محتوی چربی اختلاف معنی داری (P>0.05) مشاهده گردید. با توجه به نتایج حاصل از اثرات دفعات مختلف غذادهی و درجه حرارت آب بر شاخص های رشد، تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی بدن، می توان تیمار با دو نوبت غذادهی در روز در دمای 28 درجه سانتی گراد را جهت رشد مطلوب، بهره برداری مناسب غذایی و بالا بردن میزان تولید ماهی بنی پیشنهاد نمود.

تالاب انزلی به عنوان مهمترین پشتوانه در تکثیر ماهیان دریای خزر می باشد که برای تخمریزی، زاد و ولد و گاه زیستن، به تالاب روی می آورند. از شاخص های متابولیک، انگلی و یا پاتولوژیک، به عنوان یک نشانگر مفید، مقرون به صرفه و قابل اعتماد برای تعیین اثرات آلاینده های زیست محیطی استفاده می شود. لذا عمدتا از انگل های خارجی به خصوص تک یاخته ای ها به عنوان شاخص آلودگی استفاده می شود. تیزه کولی از ماهیان بومی و ماهی سیم از ماهیان مهاجر تالاب انزلی می باشند. به منظور شناسایی و توزیع فراوانی نسبی آلودگی ماهیان تیزه کولی و سیم تالاب انزلی به انگل های خارجی تک یاخته ای تعداد 150 عدد ماهی سیم و 200 عدد ماهی تیزه کولی در 5 ایستگاه تالاب انزلی به آزمایشگاه مرکزی انتقال یافتند. از تمامی قسمت ها از جمله سطح پوست و باله ها و آبشش ها لام مرطوب تهیه شده و توسط میکروسکوپ و لوپ چشمی نمونه ها مورد بررسی قرار گرفتند. تریکودینا در ماهی سیم به میزان 33.27% درصد و تیزه کولی 21% روی پوست و آبشش ماهی قرار داشت در واقع بیشترین میزان آلودگی مربوط به همین انگل بود که نشان دهنده آلودگی تالاب می باشد. ایکتیوفتیریوس به میزان 19.33% در ماهی سیم و در ماهی تیزه کولی 19.5% دیده شد. کریپتوبیا به میزان 22.67% در ماهی سیم و در ماهی تیزه کولی 17.5% بود. شیلودنلا در ماهی سیم به میزان 18% و در تیزه کولی 14.5% درصد، ایکتیوبودا در ماهی سیم 15.33% و تیزه کولی 17% مشاهده گردید. از پنج مکان نمونه برداری، در قسمت شمالی حوزه مرکزی تالاب انزلی که بار آلودگی آب ناشی از رودخانه پیر بازار در آن محل بالاست، آلودگی به انگل های خارجی تک یاخته ای به مقدار شدیدتری مشاهده گردید.

تیلریا اکوئی تک یاخته ای از شاخه اپی کمپلکسا می باشد که توسط کنه های سخت منتقل شده و باعث تب، کم خونی همولیتیک و زردی و در برخی موارد موجب مرگ اسب ها در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری دنیا می گردد. در خرداد ماه سال 1390 دو راس مادیان 2 و 8 ساله عرب با سابقه بی حالی، کاهش اشتها، عدم تمایل و سختی در حرکت به بیمارستان آموزشی دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز ارجاع داده شدند. معاینه فیزیکی، دهیدراتاسیون ملایم، دپرسیون، زردی شدید همراه با نقاط پتشی در مخاطات چشم و واژن را آشکار ساخت. در مادیان اول و دوم به ترتیب درجه حرارت مقعدی 40.5oC و39.5oC ، ضربان قلب 88 و 64 ضربه در دقیقه، تعداد تنفس 60 و 72 بار در دقیقه ثبت گردید. روی پوست نواحی مغابنی، پرینه و زیر بغل دام ها تعداد زیادی کنه سخت مشاهده شد. جهت انجام آزمایش های هماتولوژی، نمونه خون از ورید وداج دام ها اخذ و همچنین گستره خون از عروق خونی لب بالا برای بررسی وجود آلودگی با انگل های خونی تهیه و به آزمایشگاه ارسال گردید. در گستره های خون رنگ شده با گیمسا مربوط به هر دو اسب، در درون گلبول های قرمز پیروپلاسم های تک یاخته تیلریا اکوئی مشاهده شد. هر دو اسب کم خونی شدیدی نیز داشتند. دام های مبتلا به وسیله ایمیزول (4mg/Kg) سه مرتبه به فاصله 72 ساعت، فسفر و ویتامین ب 12 مورد درمان قرار گرفته و پس از گذشت یک ماه، بهبودی کامل در آنها حاصل گردید. با توجه به شیوع بیماری تیلریوز اسبی در کشورهای مجاور و اهمیت آن از لحاظ اقتصادی در صنعت اسبداری و همچنین وجود آلودگی به تیلریا اکوئی در استان، انجام مطالعات همه گیرشناسی جامع و مناسب در این خصوص ضروری به نظر می رسد تا ضمن شناسایی دام های حامل، راهکارهای مناسب برای پیشگیری و درمان این بیماری اتخاذ شوند.