مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1391 | دوره:8 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

جهت تعیین اثرات سطوح افزایش سطوح پودر سویا و مکمل آنزیم فیتاز در جیره بر قابلیت هضم پروتئین، انرژی و ماده خشک و همچنین ترکیبات عناصر لاشه فیل ماهیان جوان، هفت جیره با نیتروژن و انرژی یکسان، حاوی سطوح مختلف پودر سویا (40% و 70%) برای جایگزینی تدریجی با پودر ماهی (جیره شاهد) و سه سطح آنزیم فیتاز: صفر و 1000 و 2000 واحد بین المللی بر کیلوگرم (از فیتاز در جیره شاهد استفاده نشد) آماده شد و ماهیان با سه تکرار و در هر تکرار 10 قطعه ماهی (میانگین وزن 80.65±2.16 گرم) با این جیره های غذایی مورد تغذیه قرار گرفتند. در پایان دوره 8 هفته ای تغذیه با جیره های آزمایشی، تفاوت معنی داری (P<0.05) در قابلیت هضم و ترکیبات عناصر معدنی لاشه در بین ماهیان تغذیه شده به جیره های آزمایشی مشاهده شد. جایگزینی تدریجی پودر ماهی با پودر سویا موجب کاهش معنی داری در قابلیت هضم پروتئین و انرژی و همچنین میزان فسفر و کلسیم لاشه شد (P<0.05). از طرف دیگر قابلیت هضم ماده خشک و میزان منیزیم لاشه تحت تاثیر جیره های غذایی قرار نگرفت (P>0.05). علاوه بر این افزودن آنزیم فیتاز موجب افزایش معنی داری در قابلیت هضم پروتئین و میزان فسفر و کلسیم لاشه شد (P<0.05). تفاوت معنی داری بین اثر جایگزینی، اثر آنزیم فیتاز و اثر متقابل در قابلیت هضم پروتئین، انرژی و ماده خشک و همچنین میزان منیزیم لاشه مشاهده نگردید (P>0.05). اگر چه اثر جایگزینی و اثر آنزیم فیتاز تفاوت معنی داری را در میزان فسفر و کلسیم لاشه نشان دادند (P<0.05). نتایج حاصل بیانگر آن است که جایگزینی پودر ماهی با پودر سویا موجب کاهش قابلیت هضم پروتئین و انرژی و همچنین کاهش میزان فسفر و کلسیم در لاشه فیل ماهیان جوان می شود. از طرف دیگر افزودن مکمل آنزیم فیتاز سبب بهبود قابلیت هضم پروتئین و افزایش میزان فسفر و کلسیم لاشه می شود.

این آزمایش جهت ارزیابی اثر بتائین جایگزین شده با متیونین بر عملکرد، خصوصیات لاشه و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی در شرایط دمایی تنش گرمایی و بدون تنش اجرا گردید. بدین منظور از 288 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه تجاری راس 308 در یک دوره 42 روزه استفاده شد. تمام جوجه ها تا 21 روزگی در شرایط محیطی عادی پرورش یافتند اما از 22 تا 42 روزگی تعداد 144 تا از جوجه ها تحت شرایط دمایی عادی (23 درجه سانتی گراد) و بقیه جوجه ها در یک سالن مجزا تحت استرس گرمایی (دمای 35-23 درجه سانتی گراد) قرار گرفتند. این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی به صورت فاکتوریل (3´2) در چهار تکرار و 12 جوجه در هر تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل سه سطح مختلف جایگزینی بتائین با متیونین (0، 13، 26 درصد) در دو شرایط دمایی استرس و بدون استرس بودند. جیره جوجه های پرورش یافته در هر دو شرایط دمایی شامل جیره آغازین و رشد بودند. تاثیر سطوح مختلف بتائین بر میانگین افزایش وزن در دوره 1-21 روزگی معنی دار بوده (P<0.05) ولی بر میانگین خوراک مصرفی و ضریب تبدیل خوراک معنی دار نمی باشد (P>0.05) مقایسه سطوح مختلف بتائین جایگزین شده با میتونین بر میانگین افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل خوراک در دوره های 22-42 و 1-42 روزگی نشانگر وجود اختلاف آماری معنی داری بین گروه های آزمایشی بود (P<0.05). بیشترین میانگین افزایش وزن و خوراک مصرفی و بهترین ضریب تبدیل خوراک متعلق به گروه تغذیه شده با جیره حاوی 13 درصد بتائین جایگزین شده با متیونین بود. اثر مکمل بتائین جایگزین شده با متیونین بر درصد گوشت سینه نیز معنی دار بود (P<0.05). از بین دو تیمار دمایی، تیمارهای تحت استرس افزایش وزن و مصرف خوراک کمتری داشته و ضریب تبدیل خوراک در این تیمار افزایش یافت. درصد وزن نسبی سینه، ران، قلب و کبد در تیمارهای تحت استرس در مقایسه با تیمارهای فاقد استرس به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.05). بررسی اثر بتائین و تیمارهای دمایی بر فاکتورهای خونی نشانگر وجود افزایش معنی داری در غلظت گلوکز و تری گلیسرید بوده در حالی که اثر بتائین تنها بر غلظت تری گلیسرید معنی دار گردید.

در این تحقیق تنوع رشد ژنتیکی ناحیه اینترون 4 ژن هورمون رشد ماکیان بومی مرکز پرورش و اصلاح نژاد استان آذربایجان غربی مورد بررسی قرار گرفت. از 90 قطعه ماکیان خون گیری از ورید بالی انجام شد و DNA ژنومی به روش عمومی استخراج نمکی از نمونه های خون استخراج گردید. قطعه ای به اندازه 1170 جفت باز از ناحیه اینترون 4 ژن هورمون رشد ماکیان مورد مطالعه با استفاده از واکنش زنجیره ای پلی مراز تکثیر شد. قطعات تکثیر شده بوسیله آنزیم محدود کننده MspI برش داده شدند و محصولات حاصل از برش آنزیمی بر روی ژل آگارز 2 درصد الکتروفورز گردیدند. نتایج حاکی از وجود سه نوع آلل A،B و C در این جایگاه بود که فراوانی آنها در ک جمعیت به ترتیب 34.44%، 32.22% و 33.33% محاسبه شد. شش ترکیب ژنوتیپی AA، AB، BB، AC،BC و CC شناسایی شدند که فراوانی های ژنوتیپی محاسبه شده آنها در کل جمعیت به ترتیب برابر 11.11%، 23.33%، 12.22%، 23.33%، 16.66% و 13.13% به دست آمد. شاخص هتروزیگوتی و تعداد آلل موثر برای این جایگاه در کل جمعیت به ترتیب 0.66 و 2.99 به دست آمد. آزمون های مربع کای (X2) و جی (G2) برای توده ماکیان بومی مرکز پرورش و اصلاح نژاد استان آذربایجان غربی نشان داد جامعه در حالت تعادل هاردی-واینبرگ قرار دارد. بر اساس این نتایج می توان گفت که ژنوتیپ های لوکوس مورد مطالعه، تحت تاثیر عوامل تغییر دهنده فراوانی های آللی و ژنوتیپی مانند انتخاب، جهش و یا مهاجرت نبوده است. این تحقیق یک آزمایش مقدماتی برای انجام مطالعات بعدی جهت بهبود عملکرد تولیدی مرغان بومی استان آذربایجان غربی می باشد.

در این مطالعه ساختار ژنتیکی جمعیت ماهی راشگو معمولی در خلیج فارس و دریای عمان با اسفاده از روش تعیین توالی مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور، 41 نمونه از چهار منطقه خوزستان، بوشهر، بندرعباس و سیستان و بلوچستان جمع آوری شد. DNA با استفاده از روش فنل- کلروفرم استخراج گردید. آغازگرهای جلودار و برگشتی جهت تکثیر ژن28S rRNA ماهی راشگو طراحی شدند. واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) بر روی DNA استخراجی انجام شد. نمونه ها به صورت یک طرفه تعیین توالی شده و پس از همترازی توالی ها، آنالیز توسط بسته های نرم افزاری Dnasp ver5،Arlequin ver3.5 و MEGA Ver4 انجام گردید. بیشترین تعداد و تنوع هاپلوتیپی و نوکلئوتیدی در جمعیت بندرعباس مشاهده شدند و کمترین مقدار شاخص های مذکور در جمعیت بوشهر ثبت گردیدند. بیشترین فاصله ژنتیکی بین جمعیت بوشهر وبندرعباس (0.29) و کمترین بین بوشهر و چابهار (صفر) مشاهده گردید. واگرایی جمعیتی بین جمعیت های خوزستان و چابهار بیشترین مقدار بود (0.71) و بین جمعیت های بوشهر و چابهار کمترین مقدار (0.05) بدست آمد. فراوانی هاپلوتیپ ها بین جمعیت های بوشهر و بندرعباس (12.37)، همچنین بوشهر و خوزستان (7.94) معنی دار بود. تعداد و تنوع هاپلوتیپ های بین جمعیت ها نیز محاسبه شد و بیشترین مقدار بین جمعیت های خوزستان و بندرعباس و کمترین بین بوشهر و چابهار ثبت گردید. بر اساس تجزیه و تحلیل های حاصل، می توان نمود که جمعیت بوشهر از جمعیت های قدیمی محسوب می شود لذا به ثبات ژنتیکی رسیده است اما در دیگر جمعیت ها پویایی و ارتباط ژنتیکی درون و میان جمعیتی قابل قبولی دیده می شود. با رسم درخت فیلوژنی به روش نزدیک ترین همجواری (NJ)، همه افراد جمعیت ها در یک کلاستر قرار گرفتند و در مقابل، برون گونه (out group) در کلاستری دیگر جای گرفت.

در این تحقیق تاثیر هورمون PMSG بر بازده همزمانی فحلی با نور جستومت در گاومیش رودخانه ای بررسی گردید. تعداد 22 راس گاومیش ماده با چرخه فحلی طبیعی انتخاب شده و در زمان شروع آزمایش نور جستومت کاشتنی (3 میلی گرم، کرستار، انتروت، هلند) دریافت نمودند. در همین روز، آنالوگ GnRH (100 میکروگرم عضلانی، فرتاژیل، انتروت، هلند) تزریق شد. در روز هفتم آزمایش، دام ها به دو گروه آزمایشی با توجه به سن و وزن به طور مساوی تقسیم شده و هر دو گروه کنترل و درمان، آنالوگ پروستاگلاندین PGF2a (15 میلی گرم لوپروستیول عضلانی، پروزلوین، اینتروت، هلند) دریافت داشتند. دام های گروه درمان علاوه بر تزریق پروستاگلاندین،PMSG (1000 واحد بین المللی فولیگون عضلانی، اینتروت، هلند) دریافت نمودند. نور جستومت در روز نهم آزمایش خارج گردید. مشاهده علائم فحلی، با کمک گاومیش های نر با پیش بند قضیب، از 12 ساعت پس از خارج کردن نور جستومت به مدت 7 روز، هر 4 ساعت یکبار و هر بار به مدت حداقل 30 دقیقه انجام شد. دام هائی به عنوان فحل در نظر گرفته شدند که اجازه پرش به دام دیگری می دادند (فحلی ایستا). از شروع فحلی تا تخمک گذاری، سونوگرافی در ساعات صفر، 24، 32 و 40 بعد از فحلی ایستا انجام گرفت. افزودن PMSG، تاثیری بر فراوانی بروز فحلی (گروه درمان: 81.8 درصد، گروه کنترل: 100 درصد)، تراکم بروز فحلی در طول 12 ساعت (گروه درمان: 77.8 درصد، گروه کنترل: 72.8 درصد) و فراوانی تخمک گذاری (گروه درمان: 88.9 درصد، گروه کنترل: 100 درصد) نداشت (P>0.05). فاصله خاتمه درمان تا آغاز علائم فحلی در گروه کنترل (52.5±4.11 ساعت) طولانی تر از گروه درمان (41.8±8.57 ساعت) بود (P<0.05) به طور کلی، تزریق PMSG،2 روز قبل از پایان برنامه 9 روزه همزمانی فحلی در گاومیش رودخانه ای می تواند سبب جلو انداختن زمان بروز فحلی گردد که این امر باید در برنامه ریزی تلقیح در زمان ثابت مورد توجه قرار گیرد.

این مطالعه به منظور بررسی اثرات تزریق داخل بطن مغزی سروتونین، پاراکلروفنیل آلانین و رزرپین بر اخذ غذا و آب و همچنین تعیین وابستگی یا اسقلال تغییرات اخذ غذا و آب نسبت به یکدیگر در جوجه خروس های گوشتی با 24 ساعت محرومیت غذایی انجام گرفت. ابتدا کانول راهنما با عمل جراحی در بطن جانبی راست مغز جوجه ها قرار گرفت و پس از 7- 5 روز دوره بهبودی؛ 24 ساعت محرومیت از غذا به جوجه ها داده شد. سپس در تجربه های اول، دوم و سوم به ترتیب پرندگان دوزهای مختلف سروتونین، پاراکلروفنیل آلانین و رزرپین را به صورت داخل بطن جانبی مغز دریافت نمودند و بلافاصله پس از تزریق، آب و غذای تازه در اختیار پرنده قرار گرفت و میزان اخذ غذا و آب به صورت تجمعی در زمان های 30، 60، 90، 120، 150 و 180 دقیقه پس از تزریق اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که سروتونین به صورت معنی داری موجب کاهش اخذ غذا و افزایش اخذ آب در جوجه های تحت استرس 24 ساعت گرسنگی می شود (P<0.05)، در حالی که اثرات پاراکلروفنیل آلانین و رزرپین بر عکس سروتونین بود. این نتایج احتمال دخالت سروتونین مرکزی را در تنظیم اخذ غذا و آب در جوجه ها تایید می کند و به نظر می رسد اثر سروتونین بر دریافت غذا و آب در جوجه ها به صورت مستقل از یکدیگر باشد.

در این مطالعه موارد بروز بیماری لاکتوکوکوزیس (استرپتوکوکوزیس) با عامل لاکتوکوکوس گارویه در مزارع پرورش ماهی قزا آلای رنگین کمان استان چهارمحال و بختیاری مورد مطالعه قرار گرفت. تعداد 192 جدایه باکتریایی از بافت کلیه ماهیان بیمار مربوط به 32 مزرعه پرورشی در محیط آگار خون دار در 30 درجه سانتی گراد جداسازی شد که پس از انجام آزمون های بیوشیمیایی تعداد 68 جدایه آن خصوصیات لاکتوکوکوس گارویه را نشان دادند. در آزمایش PCR تعداد 36 نمونه به عنوان گونه لاکتوکوکوس گارویه شناسایی شدند. به منظور سنجش قرابت باکتری های جدا شده با نمونه های جدا شده از سایر کشورها، ژن16S rRNA مربوط به یرخی ایزوله های شناسایی شده به صورت تصادفی مورد تعیین توالی قرار گرفت و با نمونه های جدا شده از سایر کشورها مقایسه گردید. نتایج نشان داد که نمونه های جدا شده در این بررسی بیشترین قرابت را با نمونه های جدا شده از چین، ژاپن و استرالیا و کمترین قرابت را با نمونه های گزارش شده از کشور تونس دارند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که موارد بروز لاکتوکوزیس (استرپتوکوکوزیس) در مزارع قزل آلای چهارمحال و بختیاری در سال 1388 نسبت به سال های قبل افزایش یافته است.

به منظور مطالعه و بررسی نحوه پیدایش و تکامل نفرون ها در لارو و بچه ماهی قره برون تعداد شصت نمونه لارو و بچه ماهی از یک روزگی تا چهل روزگی به صورت تصادفی جمع آوری و بلافاصله در محلول بوئن تثبیت شدند. پس از انجام مراحل معمول بافت شناسی و تهیه برش هایی به ضخامت 6-5 میکرون، نمونه ها به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی و مورد مطالعه میکروسکوپ نوری قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در روز اول خروج لاروها از تخم، محوطه بطنی لاروها مملو از مواد زرده ای است که در روزهای بعد از بین رفته و پیدایش و تکامل اندام ها توسعه می یابد. جسمک های کلیوی نیز در هفته اول مشاهده گردیدند.جسمک های کلیوی و همچنین لوله های ادراری از روز چهارم پس از تفریخ بوضوح قابل مشاهده بودند. کلیه ها در روزهای بعد، به تدریج از اقدام به سمت خلف پیشروی نموده و بر تعداد لوله ها و جسمک های کلیوی افزوده گردید. در روزهای بیستم تا بیست و پنجم علاوه بر رشد و ازدیاد جسمک های کلیوی، لوله های ادراری تقریبا به صورت تمایز یافته مشاهده شدند و در روزهای سی و پنج تا چهلم رشد کاملتری از مجاری ادراری و جسمک های کلیوی مشاهده شد. در این زمان بسیاری از لوله های ادراری نیز تمایز رنگ سیتوپلاسمی خاص خود را نشان داده و به علاوه ظهور بافت های خون ساز کلیوی و بافت های لنفاوی نیز کاملا مشهود بود.

در این بررسی، 675 قطعه جوجه گوشتی یک روزه به طور تصادفی به 5 گروه مساوی با 3 تکرار، تقسیم شده و پس از دریافت واکسن برونشیت عفونی در سن یکی روزگی با رهیافت های مختلف در سن 8 روزگی به شیوه آشامیدنی واکسینه شدند. گروه 1 به عنوان گروه کنترل از هیچ واکسنی استفاده نکرد. گروه 2 واکسن زنده نیوکاسل (سویهB1 ) و گروه 3 واکسن زنده برونشیت عفونی (سویهH120 ) را دریافت کرد. گروه 4 واکسن زنده نیوکاسل (سویهB1 ) و برونشیت عفونی (سویهH120 ) را به صورت هم زمان استفاده کرد (واکسن مخلوط تجربی). گروه 5 واکسن زنده ترکیبی تجاری نیوکاسل و برونشیت عفونی (سویه B1 وH120 ) را دریافت نمود. سه روز پس از واکسیناسیون (11 روزگی) نمونه بافتی از نای برای بررسی آسیب شناسی اخذ شد. شش روز پس از واکسیناسیون (14 روزگی)، وزن کشی، خون گیری جهت تعیین عیار HI نیوکاسل و نمونه گیری از نای جهت بررسی هیستوپاتولوژی انجام شد. نتایج نشان داد میانگین عیار HI در گروه دریافت کننده واکسن مخلوط تجربی به طور معنی دار پایین تر از گروه های دریافت کننده واکسن منفرد و ترکیبی نیوکاسل بود (P<0.05). علاوه بر آن، میانگین درجه جراحات آسیب شناسی نای در گروه های دریافت کننده واکسن مخلوط تجربی و ترکیبی به طور معنی دار بیشتر از گروه های دریافت کننده واسن های منفرد بود (P<0.05). مولفه های رشد در بین گروه ها تفاوت معنی دار نداشت. به نظر می رسد استفاده از واکسن های زنده منفرد با رعایت فاصله زمانی مناسب از جنبه ایمنی و سلامتی جوجه ها، بر استفاده از واکسن های زنده مخلوط تجربی و ترکیبی تجاری نیوکاسل و برونشیت عفونی برتری داشته باشد.

در جنین تمام مهره داران برخی سلول ها در روند تکامل منحصر به فرد بوده و اجداد اولیه گامت ها می باشند. این سلول های زایای اولیه به سمت گنادهای در حال تکامل مهاجرت کرده تا بتوانند تخمدان و بیضه را تشکیل دهند. هدف از این مطالعه بررسی مهاجرت سلول های زایای اولیه در جنین گوسفند بود. 22 جنین گوسفند به ظاهر تمایز نیافته، از کشتارگاه شهرکرد جمع آوری گردید. سن جنین ها بر اساس طول فرق سر- دنبالچه آن ها تعیین شده و به چهار گروه (با میانگین سنی 25، 29، 35 و 41 روزگی) تقسیم شدند. نمونه هایی به ضخامت 5 میلی متر گرفته شد و پس از ثبوت در فرمالین 10 درصد مقاطع بافتی به ضخامت 5 میکرومتر تهیه و مورد رنگ آمیزی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که میانگین شمار سلول های زایای اولیه بین دو گروه اول هیچ گونه اختلاف معنی داری وجود نداشت. اما میانگین شمار این سلول ها بین گروه های 3 و 4 اختلاف معنی دار نشان داد (p<0.05). در گروه سنی اول سلول های زایای اولیه که دارای هسته ای هتروکروماتین بزرگ و سیتوپلاسم بازوفیل وسیع و دارای زواید سیتوپلاسمی، در حال مهاجرت به سوی ستیغ های تناسلی در مزانتر پشتی مشاهده شدند. در گروه سنی دوم، گنادهای نامتمایز در سمت میانی مزونفروز آشکارا مشخص بوده و تنها شمار اندکی سلول های زایای اولیه در گنادهای جنین مشاهده گردید. در گروه سنی سوم گنادهای نامتمایز با تشکیل طناب های جنسی اولیه که در آن ها سلول های زایای مرکزی با سلول های حمایتی محیطی احاطه شده بودند، به گنادهای تمایز یافته تبدیل شدند. روند تکامل تغییرات ساختاری طناب های جنسی در گروه چهارم ادامه یافت و ساختار مورفولوژی بافت گناد متمایزتر می شد. به طور کلی مطالعه حاضر نشان داد که سلول های زایای اولیه در جنین گوسفند، روند مهاجرت خود را در سن 25 روزگی ادامه داده و سپس در گنادهای تناسلی مراحل تمایزی را طی می کنند.

در این مطالعه 85 نمونه لوله گوارش کامل اردک سر سبز از شکارچیان منطقه تالاب گندمان خریداری محتویات روده باریک آنها تخلیه شد و مطابق روش های معمول انگل شناسی کرم های آن جدا و پس از رنگ آمیزی با استفاده از میکروسکوپ نوری مورد شناسائی قرار گرفتند. تنها گونه جدا شده سیلوچاسموس اکسیوروس، ترماتود دیژنه آ از خانواده سیلوستوماتیده تشخیص داده شد. از بین پرندگان مورد مطالعه تعداد 23 قطعه به این ترماتود آلوده بودند و میزان شیوع آلودگی 27% تعیین گردید. تعداد ترماتودهای جدا شده از این نمونه ها حداقل 27 عدد و حداکثر 113 عدد بود. ترماتود دیژنه آی سیلوچاسموس اکسیوروس (Psilochasmus oxyurus) اگر چه دارای پراکندگی جغرافیایی وسیعی در دنیا می باشد، اما برای اولین بار است که از اردک سرسبز در جنوب غرب ایران (تالاب گندمان) گزارش می شود. همچنین ضایعات روده ای در پرندگان آلوده مشاهده نشد.