علوم پزشکی رازی
سال:1383 | دوره:11 | شماره:40 |تعداد مقالات:25

سل ولوو شکل نادری از سل سیستم تناسلی است که ممکن است به طور اولیه و به صورت ضایعات زخمی مزمن (کهنه) ناحیه تناسلی بدون درگیری ناحیه تناسلی فوقانی بروز کند. از این رو ممکن است تشخیص آن به تأخیر افتد. در این بررسی 1 مورد سل دهانه رحم و ولوو در خانم 73 ساله ای که به دنبال زخم های مزمن تناسلی و لکوره و عدم پاسخ به درمان مراجعه کرده بود گزارش می شود. در بررسی های بیش تر سل ناحیه تناسلی تشخیص داده شد که با درمان ضد سل بهبود یافت.

هدف از این تحقیق بررسی اثر Taping روی حس عمقی افراد سالم و بیماران مبتلا به درد پاتلوفمورال بوده است. این بررسی یک تحقیق شبه تجربی از نوع اندازه گیری مکرر بود که روی 2 گروه افراد سالم و بیمار انجام گردید و نمونه گیری از نوع غیراحتمالی ساده بود. در این مطالعه 3 آزمون بازسازی فعال، غیرفعال و تشخیص آستانه حرکت با استفاده از سیستم ایزوکینتیک دینامومتر جهت ارزیابی حس عمقی مورد استفاده قرار گرفت سپس به دنبال Taping آزمون ها دوباره ارزیابی شدند. براساس نتایج به دست آمده در افراد سالم تنها آزمون بازسازی فعال در زاویه 20 درجه، اختلاف معنی داری را نشان داد. از آن جا که تاکنون مطالعه ای در این زمینه صورت نگرفته است شاید بهتر باشد تا تحقیقات آینده به این مطلب توجه بیش تری نمایند.

کیست های برانکیال از توده های مادرزادی شایع گردنی می باشند و موارد فامیلی نادری از این اختلال گزارش شده است. توده های دو طرفه تنها در 2 تا 3% موارد دیده می شوند. در این مقاله یک مورد فیستول و کیست برانکیال نوع دوم دو طرفه معرفی می گردد.

خال سباسه(Jadassohn)  هامارتومی است که ترکیبی از ناهنجاری های اپیدرمال و غدد آپوکرین، سباسه و فولیکولار می باشد. به طور کلاسیک، چندین نوع نئوپلازی خوش خیم و بدخیم جلدی، با این هامارتوما در ارتباط می باشند. به علت عدم وجود مطالعات جامع در ایران در مورد شیوع خال سباسه و بدخیمی های مربوط به آن و نقص های تکاملی، در این مطالعه به طور گذشته نگر، 42 نمونه خال سباسه با جزییات کلینیکوپاتولوژیک، طی یک دوره 10 ساله، در بیمارستان حضرت فاطمه (س)، مورد بررسی قرار گرفت. هدف از انجام این مطالعه، مشخص کردن ارتباط بین خال سباسه و نئوپلاسمهای پوستی بوده است. نتایج به دست آمده چندین تغییر هیستوپاتولوژیک که در ارتباط با سن بیماران بود را نشان داد. اغلب بیماران در گروه سنی بالای 18 سال (2/63%) بودند و محل ضایعه بیش تر در ناحیه اسکالپ بوده است (4/52%). در این بررسی 3 مورد (15/7%) کارسینومای سلول قاعده ای(BCC) و 3 تومور خوش خیم جلدی [1 مورد اکرین اسپیرآدنوما (4/2%)، 1 مورد تریکواپی تلیوما (4/2%) و 1 مورد کراتوآکانتومای معکوس (4/2%)] مشاهده گردید که از محل خال سباسه، منشا گرفته بودند. براساس این یافته ها، درمان پیش گیرانه این هامارتوما که شامل برداشتن سریع و کامل ضایعه جهت جلوگیری از پیش رفت به سوی بدخیمی می باشد، توصیه می گردد.

بیماری آسم یکی از شایع ترین بیماری ها و از علل مهم ناتوانی و صرف هزینه های بالای اقتصادی است. با پیش رفت روش های تحقیق و درمان، در حال حاضر اختلالات الکترولیتی موجود در این بیماران مورد توجه قرار گرفته است زیرا از علل مهم تشدید خود بیماری، ایجاد عوارض جدی و حتی مرگ می باشد. هم چنین به نظر نمی رسد تمام این اختلالات، عوارض ناشی از داروهای مصرفی باشد و شاید قسمتی از آن بخشی از طبیعت یا پاتوژنز خود بیماری باشد. بنابراین دست یابی به این اطلاعات در درمان این بیماران، پیدایش روش های جدید درمانی، کاهش عوارض و بهبود پیش آگهی مؤثر خواهد بود که هدف این مطالعه نیز همین مسئله بوده است. در این مطالعه 96 بیمار مبتلا به آسم مزمن مورد مطالعه قرار گرفتند که هیچ یک از آن ها سابقه بستری اخیر در بیمارستان، سابقه دریافت آمینوفیلین وریدی، بتاآگونیست(خوراکی، نبولایزر، وریدی) و کورتون وریدی را نداشتند، الکل، سیگار و دیورتیک نیز مصرف نمی کردند و به طور هم زمان بیماری دیگری نداشتند. الکترولیت های سرم شامل سدیم، پتاسیم، کلسیم، فسفر و منیزیوم در یک آزمایشگاه معتبر برای تمام بیماران اندازه گیری گردید. از 96 بیمار مورد مطالعه 8/45% مرد و 2/54% زن بودند و میانگین سن مردان (5/3±8/49) به صورت معنی داری بیش از زنان (1/3±2/41) بود (P<0.05). تنها اختلال الکترولیتی موجود در بیماران هیپومنیزیمی بود (4/10%) اما ارتباط بین مصرف داروها و اختلال منیزیوم معنی دار نبود. میانگین پتاسیم سرم در بیمارانی که بتاآگونیست استنشاقی استفاده می کردند به طور معنی داری کم تر از بیمارانی بود که از این دارو استفاده نمی کردند(P<0.05) . هم چنین کلسیم سرم (4/10 میلی گرم در دسی لیتر) در بیماران تحت درمان با کورتون خوراکی به طور معنی داری بالاتر از بیمارانی بود که این دارو را نمی گرفتند (8/8 میلی گرم در دسی لیتر) (P<0.05). هیپومنیزیمی شایع ترین اختلال الکترولیتی در بیماران مبتلا به آسم مزمن می باشد (4/10%) که ارتباطی با داروهای مصرفی بیمار ندارد و به نظر می رسد که بخشی از پاتوژنز خود بیماری باشد بنابراین شاید در درمان های مورد نیاز در این زمینه برای کنترل بهتر آسم و کاهش عوارض آن موثر باشد.

سندرم تونل کارپ(Carpal Tunnel Syndrome=CTS)  یکی از شایع ترین نوروپاتی های فشاری است که تعداد زیادی از بیماران به علت آن به مراکز کاردرمانی مراجعــه می کنند بنابراین برای ارزیابی این بیماری استفاده از آزمون های حساس و تکرارپذیر ضــروری می باشد. در تشخیص نهایی بسیاری از بیماری ها از جمله سندرم تونـــل کارپ، به دلیـل وقفه ای که در هدایـــت الکتریکـــی عصــب رخ می دهد، از آزمون مطالعات هدایت عصبی(Nerve Conduction Study=NCS)  استفاده می شود. از سوی دیگر به علت وجود فشار روی عصب مدین در تونل کارپ، رشته های عصبی مختلف از جمله اعصاب مربوط به حس لمس و فشار آسیب می بینند. این رشته های عصبی به دلیل داشتن میلین و قطر زیاد بیش از سایر رشته ها در معرض آسیب قرار دارند. از این رو آزمون های آستانه ای که آزمون مونوفیلامنت های سمز ـ وین شتاین(Semmes Weinstein Monofilaments=SWMs)  نیز از جمله آن ها محسوب می گردد، حساس ترین آزمون های نشان دهنده ناهنجاری بالینی در نوروپاتی فشاری هستند. در این پژوهش سعی شد به بررسی این دو آزمون پرداخته شود سپس رابطه آن ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد تا در صورت هم سو بودن نتایج، بتوان از آزمون SWMs به عنوان آزمونی مکمل بهره گرفت. در این مطالعه 33 زن مبتلا به CTS به طور غیرتصادفی انتخاب شدند و آزمون NCS توسط فرد متخصص و آزمون SWMs توسط آزمون گر برای آن ها انجام شد.این بررسی نشان داد که ارتباط معنی داری بین نتایج آزمون SWMs انگشتان و NCS شامل آزمون های سرعت هدایت حسی، زمان تأخیر انتهایی حسی و حرکتی، آمپلی تود حسی و حرکتی وجود دارد که این ارتباط در انگشت شست از هم بستگی بیش تری برخوردار بود و با افزایش شدت بیماری نمره SWMs افزایش می یافت. با توجه به نتایج به دست آمده در این جامعه آماری می توان به دلیل هزینه کم تر، در دست رس بودن و راحتی بیش تر بیمار، از آزمون SWMs به ویژه در انگشت شست استفاده کرد اما با توجه به حساسیت و ویژگی هر دو آزمون بهتر است در مواردی که ارزیابی و تشخیص دقیق یا جراحی مطرح می شود از هر دو آزمون استفاده کرد.

در سال های اخیر بر برقراری "ارتباط بین فردی" موثر میان پزشک و بیمار تاکید و توجه روزافزونی شده است. مهارت های ارتباطی یکی از اجزای اصلی صلاحیت های بالینی به شمار می‎رود که برای تشخیص صحیح و تبعیت بیمار از اقدامات درمانی کمک کننده می باشد. پزشک توسط مهارت های ارتباطی قادر خواهد بود در ارایه اطلاعات و اخبار ناگوار به بیمار یا اطرافیان او، غلبه بر خشم و ناراحتی بیمار، کمک به بیماران مزمن و در آستانه مرگ، عمل کرد بهتری از خود نشان دهد. هدف از این پژوهش بررسی چگونگی یادگیری این گونه مهارت ها با استفاده از نظر اساتید و دانشجویان در 2 دانشگاه علوم پزشکی ایران و کرمانشاه بوده است تا بتوان از آن برای تدوین برنامه‎های درسی استفاده کرد. در این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی یک پرسش نامه خود ایفا به منظور بررسی یادگیری دانشجویان و کارورزان طراحی شد که کارآموزان، کارورزان و اساتید 2 دانشگاه (در 4 بخش داخلی، زنان، کودکان، جراحی) پس از مطالعه آزمایشی به آن پاسخ دادند. تعداد کارآموز، کارورز و استاد در دانشگاه علوم پزشکی ایران به ترتیب 185، 127، 14 نفر و در دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه به همان ترتیب 63، 61، 30 نفر بود (به طور کلی 446 دانشجو و 45 استاد بالینی در هر دو دانشگاه). از این تعداد 130 نفر مربوط به بخش داخلی، 96 نفر بخش جراحی، 74 نفر بخش زنان، 146 نفر بخش کودکان بودند. براساس نتایج به دست آمده 3/56% از دانشجویان از این گونه مهارت ها آگاهی داشتند اما 7/43% از آن ها بی‎اطلاع بودند که این تفاوت P=0.000 معنی‎دار بود. اولین تجربه ارتباط با بیمار از نظر کارآموزان و کارورزان و اساتید در بخش و بر بالین بیمار بوده است (5/72%) و پس از آن در کلاس درس بیمارستان (5/11%) و در مرتبه بعدی در اورژانس و درمانگاه (هرکدام 8%) ذکر گردید. تاثیر حضور استاد و دستیار در یادگیری مهارت ها از سوی دانشجویان هر دو دانشگاه به ترتیب بسیار زیاد و زیاد ارزیابی شد. در زمینه چگونگی یادگیری مهارت ها، اساتید در هر دو دانشگاه ایران و کرمانشاه به ترتیب بیش ترین امتیاز را به مشاهده رفتار استاد ( 4/71% و 7/76% ) و پس از آن به مشاهده رفتار دستیار (9/42% و 7/66%) دادند. سایر روش های یادگیری مانند مشاهده فیلم و منابع راهنما یا مشاهده ایفای نقش از نظر کارورزان، کارآموزان و حتی اساتید کم تر از 50% امتیاز را به خود اختصاص داده‎ بود. با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش به نظر می‎رسد که روش های یاددهی و یادگیری مهارت های ارتباطی باید در دانشکده‎های پزشکی مورد تاکید بیش تری قرار گیرد و برنامه‎های آموزش مهارت های ارتباطی برای کارآموزان و کارورزان در نظر گرفته شود. علاوه بر آن اساتید باید نقش فعال تری را در یاددهی مهارت ها در این 2 دانشگاه ایفا کنند.

استنشاق مزمن گاز بیهوشی نایتروس اکساید توسط کارکنان اتاق های عمل جراحی و ریکاوری احتمال بروز عوارض و خطرات جدی را به دنبال دارد که این عوارض شامل کاهش کارایی مغز، کاهش توانایی های بینایی و شنوایی، بروز ناهنجاری های سیستم تولید مثل، کم خونی مگالوبلاستیک، افزایش شیوع سقط های خودبخودی و بیماری های کبدی و کلیوی می باشد. از جمله علل آلودگی هوای تنفسی کارکنان می توان به مواردی مانند عدم وجود سیستم تهویه هوا و Scavenging مناسب، غلظت های بالای گاز N2O در هوای بازدم بیماران در مرحله بعد از بیهوشی، روش های رایج بیهوشی و نشت گاز از سیلندرها و ماشین بیهوشی اشاره نمود. اولین قدم در جهت کنترل و حذف این آلودگی تعیین میزان واقعی غلظت گاز N2O در هوای تنفسی کارکنان می باشد که در این پژوهش برای نخستین بار در کشور، میزان این آلاینده در هوای اتاق های عمل و ریکاوری با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر مادون قرمز در 43 اتاق عمل و 12 اتاق ریکاوری بیمارستان های آموزشی ـ درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران اندازه گیری شد و مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که میانگین تراکم گاز N2O در اتاق های عمل فاقد سیستم تهویه هوا به طور قابل توجهی بالاتر از میانگین غلظت این گاز در اتاق های عمل مجهز به سیستم تهویه هوا می باشد (P<0.05) اما بین میانگین تراکم گاز N2O در اتاق های ریکاوری مجهز به سیستم تهویه هوای فعال و فاقد آن تفاوت معنی داری وجود نداشت. هم چنین مشخص گردید که در شرایط فعال بودن سیستم تهویه هوای اتاق عمل، میزان آلودگی در محیط تنفسی کارکنان بیهوشی در 5/56% موارد بالاتر از غلظت مجاز پیشنهادی سازمان های بهداشتی و ایمنی حرفه ای آلمان و انگلستان(100ppm)  می باشد. در مقایسه با غلظت پیشنهادی انستیتو ملی بهداشت و ایمنی حرفه ای آمریکا (25 pmpm) NIOSH در 100% موارد میزان غلظت آلودگی در محیط تنفسی کارکنان بیهوشی بیش از حد مورد نظر بوده است. هم چنین کارکنان بیهوشی نسبت به سایر کارکنان، در معرض آلودگی بیش تری قرار داشتند. حداقل غلظت آلودگی مربوط به محیط تنفسی پرستار اتاق عمل بود. میانگین غلظت گاز N2O هوای استنشاقی کارکنان ریکاوری بیش از غلظت پیشنهادی NIOSH اما پایین تر از غلظت قابل قبول سازمان های بهداشتی در کشورهای آلمان و انگلستان بوده است.

Bcl-2، ژن شناخته شده ضـــد آپوپتــوز (مرگ برنامه ریـــزی شده سلول) است که بدون اثــر تحریکی بر تکثیر سلولــی سبــب افزایـــش مدت زمان حیات سلول می شود. تظاهر انکوژن Bcl-2 در انواع مختلفی از بدخیمی ها از جمله سرطان های با درجـــه بدخیمـــی پاییــــن ماننـــد (BCC) Basal Cell Carcinoma گزارش شده است. یافته های موجود در مورد تظاهر Bcl-2 در BCC  متفاوت بوده و میزان بروزی معادل 67 تا 100% را نشان می دهد. هدف از این مطالعه بررســـی میـــزان و شـــدت تظاهـــر Bcl-2 در موارد غیرمهاجـــم BCC یعنــــی سطحــــی و محدود  (Circumscribed, Superficial)و مـــوارد مهاجـــم (نفـــوذ کننده و شبـه مورفه آ یا (Morphea-like, Infiltrative بوده است. در این پژوهش از آنتی بادی مونوکلونال ضد Bcl-2 برای ارزیابی کمی و کیفی تظاهر پروتئین حاصل از این انکوژن در نمونه های بافتی ثابت شده در فرمالین مربوط به 33 مورد BCC  استفاده شد. بدین ترتیب که 22 مورد غیرمهاجم و 11 مورد مهاجم مورد بررسی قرار گرفتند. میزان کمی رنگ پذیری سلول های تومورال برای Bcl-2 در 4 گروه صفر تا 25%، 26-50%، 51-75%،76-200%  رتبه بندی شد. شدت رنگ پذیری سلول های تومورال برای Bcl-2 به صورت خفیف، متوسط و شدید مورد ارزیابی قرار گرفت. Bcl-2 در تمام موارد BCC تظاهر پیدا کرد اما میزان و شدت تظاهر آن در موارد غیرمهاجم به صورت معناداری از نظر آماری بالاتر از موارد مهاجم بود (P=0.001) تظاهر متفاوت Bcl-2 در زیرگروه های مختلف مهاجم و غیرمهاجم هیستوپاتولوژیک BCC پیشنهاد کننده این مطلب است که با وجود منشا گرفتن این تومور از سلول های قاعده ای(بازالویید) و محدود بودن موارد متاستاز تومور، BCC  دسته ناهمگونی از تومورها را تشکیل می دهد. میزان و شدت رنگ پذیری موارد BCC با رشد غیرتهاجمی برای Bcl-2 نسبت به موارد BCC با رشد تهاجمی بیش تر است. به عبارت دیگر تظاهر بالای Bcl-2 می تواند بیان کننده رفتار مطلوب در تومور بوده و در تعیین پیش آگهی آن مفید باشد.

ترغیب پزشکان به خدمت در مناطق محروم یکی از اهداف سیاست گزاران سلامت کشور بوده و تلاش های زیادی نیز در این زمینه صورت گرفته است. این پژوهش با هدف بررسی میزان تمایل پزشکان ایرانی به خدمت در مناطق محروم و عوامل موثر بر این تمایل انجام شده است. این مطالعه به صورت پیمایش پستی روی نمونه ای تصادفی از پزشکان شامل 5482 نفر که مشخصات آن ها در نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران ثبت شده بود، انجام گردید. بدین منظور پرسش نامه ای حاوی سوالاتی در مورد وضعیت اشتغال برای پزشکان فرستاده شد و نتایج حاصل از 2789 پرسش نامه پرشده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. براساس نتایج به دست آمده 1965 نفر از پزشکان (1/74% با دامنه اطمینان 95%: 4/77-8/70%) اعلام کردند که بدون هیچ شرطی یا تحت شرایطی حاضر به قبول کار در مناطق محروم هستند. مهم ترین این شرایط شامل درآمد (0/83%) و رابطه استخدامی (3/50%) بوده است. پذیرش کار کردن در مناطق محروم با جنسیت مرد (2/78% مردان در برابر 2/64% در زنان)، سن پایین تر(میانگین سنی 9/36 در برابر 9/41 سال)، مجرد بودن (8/79% در برابر 8/72% در افراد متاهل)، تعداد فرزند کم تر (4/1 در برابر 7/1 فرزند) و تعلق به دوره های ورود به دانشکده پزشکی از سال 1365 به بعد، در ارتباط بود. در بررسی لجستیک چند متغیری، تنها سن، جنس، کوهورت ورودی و تعامل (intraction) بین سن و جنس بر این تمایل موثر بودند. در حدود 4/3 از پزشکان ایرانی در صورت فراهم شدن شرایط خاصی که به طور عمده به میــزان درآمد و نوع رابطه استخدامی مربوط می شد حاضر به کار در مناطق محروم بودند. مردان جوان تر و فارغ التحصیلان سال های پس از انفجار تعداد دانشجویان پزشکی تمایل بیش تری برای این کار داشتند.

کرینه باکتریوم اورآلیتیکوم فلور طبیعی پوست است که چگونگی ایجاد بیماری توسط آن نامشخص می باشد اما احتمال آن وجود دارد که به صورت اندوژنوس به نقاط استریل بدن تهاجم نماید. این باکتری با وجود آن که قدرت بیماری زایی ضعیفی دارد، مقاومت زیادی به آنتی بیوتیک ها داشته که این امر به پایداری آن در محیط بیمارستان کمک می کند. میزان شیوع عفونت با این باکتری بسیار پایین بوده و شایع ترین عفونت ناشی از آن عفونت ادراری می باشد اما عفونت در سایر نقاط بدن هم گزارش شده است. در بررسی حاضر این باکتری در 1 مورد از 1338 مورد کشت مثبت ادرار (074/0%) جدا شد و در تست تعیین حساسیت دارویی تنها به وانکومایسین حساس بود. هر چند میزان شیوع عفونت ادراری با این باکتری بسیار پایین است اما لازم است تا هر باکتری کرینه فرم (دیفترویید) که به صورت خالص از ادرار یا سایر نقاط بدن جدا می گردد، اهمیت بالینی آن مورد توجه قرار گیرد.

عصب مدین از شایع ترین اعصابی است که در قسمت های مختلف اندام فوقانی تحت فشار قرار می گیرد. یکی از محل هایی که این عصب تحت فشار قرار می گیرد ناحیه سوپراکوندیلار است که گاهی دارای یک لیگامان یا خار یا هر دوی آن ها می باشد که از موارد نادر سندرم فشاری عصب مدین محسوب می گردد. خار Struther می تواند عصب اولنار و شریان براکیال را نیز تحت فشار قرار دهد و برای بیمار ایجاد علایم نماید. این بیماران ممکن است علایم گرفتاری عصب مدین، اولنار یا شریان براکیال را داشته باشند یا بدون علامت باشند و در رادیوگرافی به طور اتفاقی تشخیص داده شوند. در اغلب موارد این بیماران با علایم سندرم فشاری عصب مدین مراجعه می کنند و از خواب رفتگی و درد مبهم در اندام فوقانی شکایت دارند. در بعضی از موارد نیز درد تا ناحیه شانه و حتی گردن و در قسمت پایین تا انگشتان ادامه می یابد و ممکن است با رادیکولوپاتی یا سندرم های فشاری دیگر اشتباه شود. بیماری که در این مقاله معرفی می شود آقای 25 ساله ای بود که با علایم درد و خواب رفتگی اندام فوقانی راست مراجعه کرده بود.

هدف از این مطالعه بررسی اثر استریپ کردن پرده های جنینی در حاملگی های ترم، روی طول مدت حاملگی و القای خودبخود زایمان و عوارض آن بوده است. در این بررسی 101 بیمار که سن حاملگی 39 هفته داشتند و بر اساس LMP و سونوگرافی 3 ماهه اول، این مطلب تایید شده بود، وارد مطالعه شدند و در 2 گروه به طور تصادفی و یک درمیان قرار گرفتند. از این تعداد 51 نفر در گروه شاهد بودند و تنها برای تعیین Bishop score معاینه واژینال می شدند و 50 نفر در گروه استریپ شده قرار گرفتند که توسط پژوهش گر، پرده های جنینی از سگمان تحتانی رحم در آن ها جدا می گردید یا در صورت عدم وجود دیلاتاسیون به شدت سرویکس ماساژ داده می شد. از نظر سن، پاریتی، Bishop Score  و وزن نوزاد در زمان تولد اختلاف معنی داری بین 2 گروه وجود نداشت هیچ یک از بیماران فاکتورهای حاملگی پرخطر را نداشته و سونوگرافی برای رد احتمال وجود جفت سرراهی در تمام آن ها صورت گرفته بود. بر اساس نتایج به دست آمده فاصله زمانی استریپ کردن تا زایمان در 2 گروه تفاوت معنی داری نداشت بدین معنی که در این مطالعه استریپ کردن روی کوتاه کردن طول حاملگی موثر نبوده است. از سوی دیگر استریپ کردن تاثیری روی پارگی کیسه آب، خون ریزی واژینال، افزایش دفع مکونیوم در جنین، میزان سزارین و تب پس از زایمان نداشت. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت استریپ کردن پرده ها به تنهایی تاثیری در طول مدت حاملگی ندارد و مانع از گذشتن از موعد زایمان نمی شود و انجام دادن آن سبب افزایش میزان پارگی کیسه آب، خون ریزی واژینال، دفع مکونیوم توسط جنین، سزارین و تب پس از زایمان نمی شود و روشی ایمن محسوب می گردد.

هدف از این مطالعه تعیین ارتباط بین علایم دستگاه ادراری تحتانی در خانم ها با فلومتری ادرار بوده است. در این مطالعه 190 خانم 15 تا 75 ساله که به علت مشکلات ادراری به کلینیک اورولوژی طی سال های 79 تا 81 مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از تمام بیماران مورد مطالعه شرح حال گرفته شد و معاینه فیزیکی، بررسی سونوگرافیک از کلیه ها و مثانه و تعیین حجم باقی مانده ادرار و ثبت فلوچارت ادراری روزانه و آزمایش کامل و کشت ادرار صورت گرفت. بیماران مبتلا به عفونت فعال ادراری و علائم نوروژنیک از مطالعه حذف شدند و فلومتری برای سایر بیماران انجام گردید. طرح منحنی فلومتری توسط 2 پزشک متخصص اورولوژی و اورولوژی زنان خوانده شد. بیماران بر اساس داشتن علایم ادراری شامل اختلال در حس، جمع آوری ادرار، تخلیه ادرار و محتوای آن به 8 گروه تقسیم شدند. میانگین حجم ادرار(Voiding volume)  و جریان متوسط ادرار(Q average)  بین گروه های مختلف، تفاوت آماری معنی داری را نشان داد (025/0 وP=0.017) اما میانگین جریان حداکثر ادرار(Q max)، مدت زمان ادرار کردن، مدت زمان جریان ادرار و زمان لازم تا رسیدن به جریان حداکثر ادرار و هم چنین متغیرهای مربوط به فلوچارت ادراری و حجم باقی مانده ادرار تفاوت آماری معنی داری در بین گروه ها نداشت. طرح منحنی فلومتری نیز تفاوت معنی دار آماری را در بین گروه های مختلف نشان نداد بیش ترین شکل به دست آمده از منحنی از نوع staccato به میزان 9/43% و در درجه بعد interrupted به میزان 9/21% بوده است. تفاوت آماری ارزشمندی در تعیین شکل منحنی توسط 2 پزشک بررسی کننده، در مطالعه فوق گزارش نشد. براساس نوموگرام لیورپول در خانم ها، متوسط جریان ادرار در 5/70% از بیماران مورد مطالعه زیر صدک 50 قرار داشت. افزایش سن و وجود اختلال تخلیه در بیماران با کاهــش حجــم ادرار همــراه بـود. از سوی دیگر با افزایش سن حداکثر حجم ادرار(Q max) و متوسط جریان ادرار(Q average)  کاهش یافته بود (P=0.001). با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که بین نوع علایم ادراری و متغیرهای فلومتری ادرار ارتباط محکمی وجود ندارد. اغلب بیماران با علایم دستگاه ادراری تحتانی درجات مختلفی از اختلال در دفع ادرار داشتند. اختلال در دفع ادرار به دنبال اشکالات کف لگن(Pelvic floor disorders)  ایجاد می شود بنابراین برای درمان بیمارانی که علایم دستگاه ادراری تحتانی دارند باید به علت زمینه ای بروز علایم یعنی اختلال عمل کرد کف لگن توجه کرد.

دسموپرسین آنالوگ مصنوعی وازوپرسین و درمان انتخابی دیابت بی مزه مرکزی می باشد. این دارو دارای 3 شکل تزریقی، داخل بینی (اسپری یا قطره) و قرص خوراکی است که درمان متداول، استفاده از اسپری می باشد. در این مطالعه که به روش کارآزمایی بالینی قبل ـ بعد روی 14 بیمار مبتلا به دیابت بی مزه مرکزی (9 زن و 5 مرد) و تحت درمان با اسپری انجام شد، اثربخشی و عوارض جانبی قرص خوراکی دسموپرسین با اسپری آن مقایسه گردید. وزن، نبض و فشار خون در حالت نشسته و ایستاده، الکترولیت های سرم، حجم ادرار 24 ساعته، وزن مخصوص ادرار و سایر آزمایش های بیوشیمیایی در زمان مصرف اسپری و نیز در پایان یک ماه مصرف قرص دسموپرسین اندازه گیری شد. بر اساس نتایج به دست آمده در زمان مصرف اسپری یا قرص دسموپرسین، تغییر قابل ملاحظه ای در وزن، ضربان قلب و فشار خون وجود نداشت. تنها عارضه جانبی مصرف قرص، سردرد (43%) و در مورد مصرف اسپری تنگی نفس (7%) بود. هر دو شکل دارو قادر به کنترل حجم و اصلاح وزن مخصوص ادرار بودند. قدرت اثر ضد ادراری شکل اسپری در 100% موارد و دوام اثر ضدادراری اسپری در 78%  موارد بیش تر از فرم خوراکی و در 86% موارد روش مصرف نگه داری قرص آسان تر از اسپری بود. با توجه به تاثیر مثبت و عوارض جانبی کم قرص دسموپرسین، درمان مناسبی در بیماران دیابت بی مزه مرکزی بوده و جایگزین مناسبی برای اسپری به خصوص در مواردی مانند التهاب و احتقان بینی، سرماخوردگی و شرایط مشابه می باشد.

یکی از نقص های شایع در بین افراد مسن، نقص شنوایی است و غربال گری شنوایی روش کارآمدی برای شناسایی سالمندان کم شنوا می باشد. با وجود آن که تاثیر برخی از بیماری های مزمن مانند آرتریت و بیماری های قلبی به خوبی شناخته شده است، اطلاعات کمی در مورد تاثیر نقص شنوایی بر سلامت عمومی در دست رس می باشد. در ایران تاکنون مطالعه ای در زمینه غربال گری شنوایی افراد مسن بویژه سالمندانی که در خانه های سالمندان نگه داری می شوند صورت نگرفته است. این مطالعه از مرداد تا آبان ماه 1382 به صورت تصادفی روی 130 نفر (50 مرد و 80 زن) از سالمندانی که در خانه های سالمندان استان تهران نگه داری می شدند و در محدوده سنی بالای 60 سال (سال 103-61=دامنه) بوده و متوسط سنی 39/9±90/78 سال داشتند صورت گرفت. بدین منظور ادیومتری تون ـ خالص با 2 معیار ASHA انجام شد که عبارت بود از: 1- سطح شدت HL25 دسی بل در فرکانس های 1، 2و 4 کیلوهرتز 2- سطح شدت LH 40 دسی بل در فرکانس های 2 و 4 کیلو هرتز. هم چنین پرسش نامه ساده و کوتاهی که معیار ارجاع برای ارزیابی های ادیولوژیک یا اتولارینگولوژیک بود برای هر فرد توسط مراقب وی تکمیل گردید. (در مطالعه حاضر 28 نفر جرم گوش فشرده داشتند که در تجزیه و تحلیل داده ها شرکت داده نشدند و در نهایت تجزیه و تحلیل داده ها روی 130 نفر صورت گرفت). در غربال گری ادیومتری تون ـ خالص با معیار HL 25 دسی بل، 24/89% ردی و با معیار HL 40 دسی بل، 39/65% ردی و در تکمیل پرسش نامه، 93/66% ردی مشاهده گردید. در این بررسی در محدوده سنی بالای 90 سال در هر یک از 3 معیار غربال گری مورد استفاده، به جز 1 مورد معیار قبولی با معیار غربال گری HL 40 دسی بل، هیچ موردی از قبولی مشاهده نگردید. بیش ترین میزان ردی در پرسش نامه، مربوط به سوالاتی بود که توانایی ارتباطی فرد را در نظر گرفته بود. در این مطالعه در 38/55% موارد جرم مختصر در گوش راست، 0/60% در گوش چپ، 61/4% کلاپس مجرا در 2 گوش و 07/3% پارگی پرده گوش مشاهده گردید. با توجه به نتایج معیارهای غربال گری مورد استفاده در مطالعه حاضر و نتایج نزدیک به هم 2 معیار غربال گری ادیومتری تون ـ خالص در سطح شدت HL 40 دسی بل و تکمیل پرسش نامه، بیش از 0/65%  افراد مورد مطالعه کم شنوایی بیش از حد ملایم داشته و به معاینه اتولارینگولوژیک یا انجام آزمایش های ادیولوژیک کامل تر و استفاده از خدمات توان بخشی نیاز داشتند.

در کشور ما مسمومیت به دنبال فراورده های شیمیایی یا دارویی یک علت شایع پذیرش اورژانس به شمار می آید و این موارد 5/0-2/0% مرگ و میر بخش اورژانس را تشکیل می دهند. از سوی دیگر اطلاعات مربوط به مرگ و میر ناشی از مسمومیت در اغلب کشورهای در حال توسعه از جمله کشور ما پراکنده بوده و این حالت در تمام سنین دیده می شود با توجه به این مطلب بر آن شدیم تا مطالعه ای جامع در این مورد انجام دهیم. در این مطالعه مرگ های ارجاع شده به بخش کالبد شکافی سازمان پزشکی قانونی در طول سال 1380 با روش تحلیلی توصیفی مورد سنجش قرار گرفت و علت دقیق مرگ با توجه به شرح حال و معاینه فیزیکی در بخش های اورژانس یا بخش های سم شناسی توسط مطالعه بالینی، معاینه فیزیکی و اتوپسی و نتایج آزمایشگاهی، تعیین و مشخص گردید. موارد ذکر شده به گروه های مخدر، دارویی و شیمیایی تفکیک شدند و داده ها توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. براساس نتایج به دست آمده در طول 12 ماه، 8800 مورد به بخش اتوپسی سازمان پزشکی قانونی ارجاع داده شده بودند که در 23/10% موارد، علت مرگ مسمومیت بوده است. یک ششم این افراد را زنان و به طور عمده افراد مجرد، تشکیل می دادند و شایع ترین سن 30-21 سال و شایع ترین راه مسمومیت، تزریق وریدی و مصرف خوراکی در گروه ماده مخدر و از طریق خوراکی در گروه غیرموادمخدر بود. مسمومیت عمدی در 60% موارد و مسمومیت اتفاقی در 38% موارد وجود داشت. در رابطه با علت مرگ ها، 7/10% ناشی از مسمومیت های دارویی و 9/29% مربوط به مواد غیرمخدر، غیردارویی بود که تزریق هرویین علت عمده ای را در گروه مواد مخدر تشکیل می داد. در گروه غیرمخدر در زنان به ترتیب، مسمومیت های ناشی از ضدافسردگی های 3 حلقه ای(TCA)، ایندرال و مونواکسیدکربن و در مردان، مسمومیت های ناشی از ضد افسردگی های 3 حلقه ای(TCA)، متانول، ارگانوفسفات ها، مونواکسیدکربن و سیانور عامل اصلی بوده اند. در 30% مرگ های ناشی از ماده غیر مخدر، خالکوبی هایی در سطح بدن مشاهده شد. چهارده درصد از کل موارد را دانشجویان تشکیل می دادند و 10% مرگ ها در حمام رخ داده بود. با توجه به مطالعات دیگر، سن مرگ ناشی از مصرف مواد مخدر با گذشت زمان کاهش یافته و این مسئله ممکن است نتیجه دست رسی آسان تر به مواد مخدر خیابانی نسبت به گذشته باشد. در کشور ما، در این مطالعه و هم چنین برخی از تحقیق ها اوضاع شغلی به عنوان یک عامل مستعد کننده اعتیاد به مواد مخدر و مرگ مربوط به خودکشی توسط این مواد، شناخته شده است.

سرطان معده، دومین سرطان شایع و دومین علت مرگ ناشی از سرطان در دنیا است و آدنوکارسینوم معده کشنده ترین سرطان در کل ایران می باشد. براساس مطالعات اخیر سرطان معده به طور قابل ملاحظه ای به طرف بخش پروگزیمال معده انتشار یافته است. با توجه به این مطلب مطالعه حاضر جهت بررسی ارتباط آناتومیک و پاتولوژیک سرطان های معده انجام گردید. این پژوهش مقطعی ـ تحلیلی روی 350 بیمار مبتلا به سرطان اولیه معده در بیمارستان های حضرت رسول اکرم (ص)، فیروزگر و شهدای هفت تیر طی سال های 80-1371 صورت گرفت. دویست و سی نفر از بیماران (66%) مرد و 120 نفر (34%) زن بودند و میانگین سنی آن ها 69/0±9/59 سال بود. بین انواع پاتولوژیک سرطان معده و محل آناتومیک آن ها رابطه آماری معنی داری مشاهده شد (r=0.291 و P<0.001)  به طوری که آدنوکارسینوم بیش تر در پروگزیمال و لنفوم بیش تر در بخش میانی معده وجود داشت. تعداد خام افرادی که به تازگی سرطان معده آن ها تشخیص داده شده در هر سال رو به افزایش است. میانگین سن و درصد جنسیت در بیماران این مطالعه مشابه مناطق با خطر بالای این سرطان در دنیا بوده و تمایل بیش تر سرطان های معده به سوی بخش پروگزیمال در این مطالعه با مطالعات جدید مطابقت دارد. مقایسه الگوی سرطان معده در جمعیت های مختلف کشور می تواند برای درک بهتر نقش عوامل محیطی، ژنتیک و نژادی در ایجاد این سرطان کمک کننده باشد.

در این گزارش خانم 41 ساله ای معرفی می شود که به علت وجود توده ای سفت در زیر نوک پستان چپ تحت عمل بیوپسی اکسیزیونال قرار گرفته بود. در نمای ماکروسکوپی ضایعه، توده ای سفت با حدود نامنظم، به رنگ کرم ـ خاکستری و با اندازه 1×5/1×5/1 سانتی متر قابل مشاهده بود. در معاینه ریز بینی نیز، توموری انفلتراتیو حاوی توبول های کوچک طنابی شکل و زاویه دار که به صورت تک تک در استرومای فیبروزه فراوان قرار گرفته بودند، مشاهده گردید. این مجاری توسط یک یا چند لایه سلول اپی تلیال پوشیده شده بودند و شکل های مشخص قطره اشکی، دم قورباغه ای و ویرگولی شکل داشتند. در نمای نزدیک تر، یک لایه مشخص از سلول های میواپی تلیال بین سلول های اپی تلیال و استرومای فیبروز مشاهده شد که در اغلب مناطق، سلول های اپی تلیال، دارای تمایز سنگ فرشی و گاه همراه با تجمعات کراتین در داخل مجاری بودند. توبول ها در برخی از مناطق، رشته های عصبی را مورد تهاجم قرار داده بودند. در نهایت با توجه به یافته های ذکر شده برای بیمار تشخیص بسیار نادر آدنوم سیرنگوماتوز یا تومور خوش خیم نوک پستان که تاکنون تنها 27 مورد از آن در مجلات انگلیسی زبان معرفی شده است مطرح گردید. با توجه به اطلاعات موجود، مورد اخیر، احتمالا اولین مورد گزارش شده این آدنوم از ایران است.

سارکوم های اولیه لوله فالوپ بسیار نادر هستند و با کنار گذاشتن تومورهای مخلوط مولرین بدخیم تاکنون 34 مورد در مقالات 100 سال اخیر گزارش گردیده است که تنها 15 مورد به طور مشخص لیومیوسارکوم توصیف شده اند. بیماری که معرفی می شود خانم 45 ساله ای است که با لیومیوسارکوم محدود به لوله فالوپ سمت راست مورد جراحی قرار گرفت و تاکنون یعنی 16 ماه پس از عمل جراحی، بدون داشتن شواهدی از بیماری زنده است. علایم و نشانه های سارکوم های لوله فالوپ غیراختصاصی بوده و شامل درد قسمت تحتانی شکم و فشار لگنی می باشد. سن بیماران در زمان تشخیص در محدوده 21 تا 70 سال و به طور متوسط 47 سال است و پیش آگهی بیماری ضعیف می باشد. درمان اولیه بیماری جراحی بوده اما شیمی درمانی و پرتودرمانی نیز ممکن است فواید مختصری داشته باشند.