مقیاس هسته ارزشیابی خود (جاج، ارز، بونو و تورسن، 2003) با 12 ماده ارزشیابی های بنیادین افراد را در مورد خود می سنجد. این مقیاس در حد گسترده ای استفاده می شود و شواهد متعددی مبنی بر سودمندی آن در سنجش پیامدهای مختلف وجود دارد. پژوهش ها نشان می دهد که مقیاس هسته ارزشیابی های خود، رضایت شغلیو رضایت از زندگی (جاج، کلینگر و سایمون، 2010؛ جاج، 2009؛ بونو و جاج، 2003؛ چانگ، فریس، جانسون، روزن و تن، 2012؛ هایلمن و جوناس، 2010؛ هیرشی و هرمان، 2012؛ استامپ، ماک، هولشگر، جاج و مایر، 2010)، شادی و عاطفه مثبت (گاردنر و پیرس، 2010؛ ری، اکسترمرا و دورن، 2012؛ استامپ و دیگران، 2010)، ابعاد مثبت تصمیم گیری حرفه ای (دی فابیو، پالازسکی و بار آن، 2012؛ کامون دورو، کاننو و سیاورا، 2012) و سطوح پایین تنیدگی ادراک شده (برونبرگ، 2008؛ لوریا و تورجمن، 2009)، کنش وری بهینه سلامت (هیلبرت، بریهلر، هایسر و زنگر، 2014؛ تاوسیس، نیکولا، سرداریس و جاج، 2007) و سطوح بالای تعادل در زندگی (گریسلیش، پروسک و کورندل، 2012) را به طور معناداری پیش بینی می کند. این مقیاس نه تنها با حوزه های روان شناسی سازمانی بلکه با روان شناسی سلامت، روان شناسی بالینی و کیفیت زندگی نیز مرتبط است. می توان این مقیاس را به صورت گروهی یا فردی اجرا کرد و محدودیت زمانی برای پاسخ دادن به آن وجود ندارد. به دلیل اهمیت هسته ارزشیابی های خود، مقیاس هسته ارزشیابی خود در نمونه هایی از فرهنگ های متفاوت به زبان های مختلف مانند اسپانیایی (جاج، ون ویاننو دپاتر، 2004)، هلندی (جاج و دیگران، 2004)، ایتالیایی (دی فابیو و بوسانی، 2009)، کره ای (هالت و یانگ، 2008)، فارسی (قاراتپه، 2011؛ نعمت طاوسی و اکبرزاده حوری، 1392؛ نعمت طاوسی و محمدعلی شریفی، 1396)، یونانی (تاوسیس و دیگران، 2007)، ژاپنی (پیکولو، جاج، تاکاهاشی، واتانیب و لاک، 2005) و آلمانی (آلبرشت، پاولوس، دیلشرت، دیلر و وانس، 2013؛ استامپ و دیگران، 2009؛ استامپ و دیگران، 2010؛ هایلمن و جوناس، 2010) ترجمه و ویژگی های روان سنجی آن تایید شده است.