آب و فاضلاب
سال:1392 | دوره:24 | شماره:1 (مسلسل 85) |تعداد مقالات:16

دترجنت های آنیونی مواد شیمیایی آلی هستند که به مقدار زیاد در ترکیبات شوینده و پاک کننده کاربرد دارند. از میان آنها الکیل بنزن سولفانات خطی به دلیل خواص پاک کنندگی بالا بیشترین مصرف را دارند. LAS می تواند برای ارگانیسم های آبزی از جمله باکتری ها، جلبک ها، دافنیا و ماهی ها سمی باشد و می تواند تجمع زیستی داشته باشد و در کل اکوسیستم پخش شود. بنابراین باید نسبت به حذف آن و جلوگیری از آلودگی آبهای پذیرنده اقدام نمود. هدف اصلی این تحقیق بررسی امکان تجزیه فتوکاتالیزوری LAS با استفاده از نانو ذرات TiO2 و تبدیل آن به مواد پایدار و غیرسمی از جمله آب و دی اکسیدکربن در یک راکتور دوغابی بود. در این تحقیق غلظت 10 میلی گرم در لیتر از LAS در مراحل جداگانه تحت تاثیر UV و TiO2 و ترکیبی از دو مورد بالا انجام گرفت. در این تحقیق همچنین اثر غلظت اولیه LAS، بار TiO2، pH و دزهای مختلف UV در میزان تجزیه فتوکاتالیستی LAS مورد تحقیق و بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بالاترین راندمان حذف LAS با غلظت 10 میلی گرم در لیتر در pH اسیدی، میزان 50 میلی گرم در لیتر TiO2، زمان 30 دقیقه و تابش UV در حدود 99.5 درصد است. همچنین تجزیه و تحلیل سینتیک نشان داد که تجزیه فتوکاتالیستی LAS می تواند به وسیله مدل درجه یک تخمین زده شود. به منظور ارزیابی میزان معدنی سازی LAS، COD اولیه و نهایی محلولی که مورد تابش قرار گرفته بود اندازه گیری شد. این روش برای غلظتهای پایین LAS مناسب است و برای غلظتهای بالا زیاد کارآمد نیست.

استفاده از بیوپلیمرها به دلیل تجزیه پذیری زیستی و کم هزینه بودن، برای حذف فلزات سنگین از آب و فاضلاب مورد توجه واقع شده است. کیتوسان، پلیمری آب دوست و کاتیونی است که از حذف گروههای استیل کیتین در محیط بازی به دست می آید و به عنوان یک جاذب معروف به طور گسترده برای حذف فلزات سنگین به کار می رود. در مطالعه حاضر میزان حذف یون های فلزی سرب از محلولهای آبی توسط نانو ذرات کیتوسان مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور نانو ذرات کیتوسان از اتصال عرضی کیتوسان با اسید مالئیک سنتز شدند. مشخصات جاذب سنتز شده با طیف سنجی مادون قرمز، میکروسکوپ الکترونی پیمایشی آنالیز گردید. اندازه نانو ذرات در محدوده 65 تا 250 نانومتر تعیین شد. آزمایش های جذب در سیستم ناپیوسته و در دمای اتاق برای بررسی اثر پارامترهای pH، غلظت اولیه فلز و مقدار جاذب بر فرایند جذب انجام شد. بهینه سازی جذب با pH اولیه محلول از 3 تا 6، غلظت اولیه یون فلزی از 10 تا 100 میلی گرم در لیتر و مقدار جاذب از 1 تا 7.5 گرم در لیتر بررسی گردید. تحت این شرایط بیشینه ظرفیت در جذب غلظت اولیه 100 میلی گرم در لیتر، pH برابر 6 و مقدار جاذب 2.5 گرم در لیتر به دست آمد. حداکثر حذف موثر در غلظت 10 میلی گرم در لیتر سرب برابر 86 درصد به دست آمد. داده های جذب سطحی با مدل های هم دمای لانگمیر و فروندلیچ مورد بررسی قرار گرفت. بیشینه مقدار جذب برای Pb (II) توسط مدل لانگمیر 25.8 میلی گرم بر گرم به دست آمد.

استفاده از منابع آب سطحی به عنوان یکی از منابع آب آشامیدنی در کشور و کاربرد سیستم های کلرزنی به عنوان متداول ترین روش گندزدایی آب آشامیدنی، احتمال تولید محصولات جانبی ناشی از گندزدایی (DBPS) در آب تصفیه شده را افزایش می دهد. هزینه مورد نیاز به منظور حذف DBPS ها محققان را بر آن داشته تا به دنبال روشی برای حذف کلرزنی و نیاز به کلر باقیمانده باشند. استفاده از نانو ذرات فعلی نظیر نقره، مس و روی به شکل پودر در تزریق پلیمر و تولید نانو کامپوزیت، یکی از بهترین کاندیداها است ولی مشکلات متعددی نظیر عدم توزیع یکنواخت نانو ذرات در ماتریس پلیمری، پخش ذرات در هوا (TLV)، رهایش نانو ذرات در سیستم و تجمع در بدن، بالا بودن میزان مصرف به دلیل کاهش خواص پرکنندگی و افزایش قیمت تمام شده منجر به عدم گسترش این تکنولوژی شده است. استفاده از کپسول های مواد به دلیل رهایش صفر و میزان پرکنندگی بیشتر و قیمت پایین می تواند جایگزین خوب و مفیدی باشد. در این پژوهش غلظتهای مختلفی از میکروذرات AL2O3/SiO2 که نانو ذرات نقره بر روی آن قرار گرفته است، به منظور تولید ورق مورد استفاده قرارگرفت و آزمایش های میکربی بر روی نمونه کامپوزیت های تهیه شده به روش استاندارد 10900 ملی ایران انجام گرفت. بر اساس میزان باکتری و زمان ماند، حداقل ذره مورد نیاز به منظور کند کردن روند رشد باکتری ها، 4 درصد وزنی تعیین گردید.

نانوذرات نقره به دلیل خواص ضد میکربی بی نظیر و سمیت کم نسبت به سلول های پستانداران به یکی از رایج ترین نانوذرات در محصولات مصرفی تبدیل گشته اند. امروزه در زمینه تصفیه آب از نانوذرات به منظور تشخیص و حذف مواد بیولوژیکی و شیمیایی استفاده می شود. بنابراین به دنبال استفاده روز افزون از نانوذرات، لازم است که مطالعات بیشتری در ارتباط با اثرات این ذرات صورت گیرد. در این تحقیق اثرات ضد باکتریایی و ضد بیوفیلم محلول کلوییدی نانونقره (میانگین اندازه 10± 40 نانومتر) به روش میکروتیترپلیت بر رشد، تنفس سلولی و تشکیل بیوفیلم سویه های پاتوژن و ایزوله های جداسازی شده (A1 و A2) از سیستم خنک کننده پالایشگاه نفت اصفهان با بیوساید E-265، مقایسه شد. نتایج نشان دادند که غلظتهای مختلف بیوساید E-265 اثر ضد باکتریایی معنی داری بر رشد باکتری های مورد مطالعه نداشت و حتی در غلظتهای 20 ppm و 40 ppm سبب افزایش صد درصدی تشکیل بیوفیلم در ایزوله A1 شد. همچنین مشخص شد که غلظتهای پایینی از نانونقره (1-2 ppm)، فعالیت ضد باکتریایی و ضد بیوفیلم بی نظیری نشان می دهند و بنابراین می توان آن را به عنوان یک بیوساید مناسب به منظور استفاده در سیستم های گردشی آب پیشنهاد نمود.

در این تحقیق نانو ذرات نی توسط محلولهای اپی کلروهیدرین، تری اتیل آمین، متانول و پیریدین اصلاح گردید. سپس نانو جاذب اصلاح شده به منظور حذف نیترات از آبهای آلوده با استفاده از آزمایش های جذب ناپیوسته و پیوسته مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش های ناپیوسته اثر عواملی مانند pH، جرم جاذب و غلظت نیترات اولیه بر جذب نیترات بررسی گردید. نتایج آزمایش ها نشان داد که با افزایش pH محلول از 2 تا 10، راندمان حذف از 60 تا 86 درصد افزایش یافت و در pH برابر 6 به حداکثر مقدار خود رسید. زمان تعادل برابر2 ساعت به دست آمد. با افزایش غلظت نیترات اولیه از 5 تا 120 میلی گرم در لیتر، راندمان جذب از 90 به 67 درصد کاهش یافت. با افزایش جرم جاذب از 0.1 تا 0.3 گرم، راندمان حذف از 54 تا 68 درصد افزایش یافت، اما با افزایش از 0.3 گرم تا 1 گرم، راندمان جذب ثابت ماند. فرایند جذب از مدل سینتیک مرتبه دوم (R2 برابر 1) تبعیت کرده و داده های جذب با ایزوترم لانگمیر (R2 برابر 0.99) مطابقت بیشتری داشت. آزمایش های پیوسته با استفاده از ستون با بستر ثابت (قطر داخلی 2.8 سانتی متر و 35 سانتی متر ارتفاع ستون) انجام گرفت. با استفاده از آب شبیه سازی شده با غلظتهای 15، 50 و 120 میلی گرم در لیتر برای دو دبی 0.98 و 2.27 لیتر در ساعت، ظرفیت ستون جذب (qed) به ترتیب برابر 13.36، 28.48 و 36.52 میلی گرم بر گرم و 25.21، 60.93 و 74.32 میلی گرم بر گرم به دست آمد. نتایج این مطالعه نشان داد که نانو جاذب نی اصلاح شده قابلیت بالایی در حذف یون های نیترات از آبهای آلوده دارد.

فرایند لجن فعال یکی از گسترده ترین فرایندهای تصفیه بیولوژیکی پسابهای نفتی در پالایشگاههای کشور است. استفاده از این فرایند مشکلاتی مانند عدم تصفیه مناسب در غلظتهای بالای هیدروکربن، افزایش حجم لجن، تولید بالای لجن و ناپایداری در برابر شوک را به همراه خواهد داشت. ایده اصلی این تحقیق استفاده همزمان از رشد چسبیده و معلق برای بهبود بخشیدن فرایند لجن فعال بود. به این منظور کارایی بیوراکتور بافل دار هیبریدی با حجم 34.5 لیتر در تصفیه مصنوعی پساب حاوی آلاینده نفتی با راکتور لجن فعال مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. حامل بستر ثابت سطح ویژه بالایی (600 m2/m3) را برای رشد میکروارگانیسم های چسبیده فراهم می کند. میزان تصفیه پذیری در زمان های ماند، COD و غلظت و آلاینده های مختلف مورد بررسی قرار گرفت. در شرایط بهینه برای بیوراکتور هیبریدی (دمای 27 درجه سلسیوس، pH برابر 7.5، DO برابر 4.1 میلی گرم در لیتر، نسبت واحد برای جریان برگشتی و COD/TPH برابر 2.5) متوسط درصد حذف آلاینده نفتی و COD به ترتیب به بیش از 92 و 83 درصد رسید که با مقایسه با شرایط یکسان در راکتور لجن فعال افزایش قابل توجهی را نشان داد، بنابراین فرایند مرسوم تصفیه پساب نفتی را می توان با تغییر در شکل تانک هوادهی و استفاده از بیوفیلم بهبود بخشید.

بیش از 90 درصد تصفیه خانه فاضلاب شهرهای کشور از سیستم لجن فعال استفاده می کنند که در حال حاضر به دلیل بار ورودی زیاد، کارایی مناسبی ندارند. به منظور ارتقای عملکرد این سیستم ها و همچنین کاهش میزان لجن مازاد تولیدی، می توان از یک سیستم UASB به عنوان پیش تصفیه برای کاهش بار آلی ورودی به سیستم لجن فعال و برای افزایش کیفیت فاضلاب تصفیه شده خروجی به جای استفاده از حوض ته نشینی از غشا (تبدیل لجن فعال به بیوراکتور غشایی) استفاده کرد. در این مطالعه اثر تغییر شرایط خوراک به دلیل استفاده از راکتور UASB به تانک هوادهی در تغییر جمعیت و نوع ریزاندام ها، تغییر مقدار باکتری های رشته ای، COD و TS پساب خروجی و گرفتگی غشا در سیستم MBR مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که در اثر تغییر قابل توجه ماهیت فاضلاب اولیه (ایجاد یون سولفید و استات) به ورودی سیستم MBR، جمعیت باکتری های رشته ای از 5 به 100 Count/mL افزایش پیدا کرد. اگر چه این افزایش تاثیر چندانی بر روی گرفتگی غشا نشان نداد. بر اثر افزایش غلظت MLSS و در نتیجه کاهش اکسیژن محلول به زیر 1 میلی گرم در لیتر، تعداد باکتری های رشته ای از 100 به 400 Count/mL افزایش یافت. با افزایش باکتری های رشته ای، فشار انتقالی غشا از 1.5 به 3.5 کیلو پاسکال رسید و در نتیجه مقاومت کلی در مقابل شار خروجی دچار افزایش شدیدی گردید. برای کاهش تعداد باکتری های رشته ای از هیپوکلریت کلسیم با دز 10 g Cl2/ Kg MLSS day استفاد شد، به طوری که بعد از 5 روز میزان باکتری های رشته ای بدون اینکه جمعیت دیگر ریزاندام ها کاهش چشمگیری یابند، از 400 به 100 Count/mL کاهش یافت و به همین ترتیب روند افزایشی فشار انتقالی غشا نیز متوقف شد.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر غلظتهای مختلف فنل بر کارایی برکه تثبیت بی هوازی در تصفیه فاضلاب نفت بود. این مطالعه از نوع تجربی تحلیلی بود. برکه تثبیت بی هوازی در مقیاس آزمایشگاهی با ابعاد 1×1×0.2 متر با استفاده از ورقه فایبرگلاس با ضخامت 6 میلی متر طراحی، ساخته و راه اندازی گردید. زمان ماند هیدرولیکی برکه بی هوازی در این مطالعه 2 روز و بار هیدرولیکی آن 95 لیتر در روز منظور گردید. پس از راه اندازی و بذرپاشی و تثبیت بیولوژیکی، نمونه برداشت شد. در این مطالعه فنل با غلظتهای مختلف 100، 200، 300 و 400 میلی گرم در لیتر ورودی پایلوت اضافه شد، سپس پارامترهای NH3، PO4، فنل به ترتیب در طول موج 425، 690، 500 نانومتر توسط دستگاه اسپکتروفتومتر برای هریک از نمونه ها اندازه گیری شدند و همچنین TCOD، SCOD، TBOD، SBOD و pH نمونه ها نیز اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت فنل در برکه بی هوازی میزان حذف BOD در غلظتهای 100، 200، 300 و 400 میلی گرم در لیتر فنل از فاضلاب پالایشگاه نفت به ترتیب 71.75±8.14، 67.02±7.09، 61.69±4.43 و 53.5±6.03 و برای 76.07±10.94 COD، 68.95±6.12، 62.83±4.37 و 55.63±3.47 کاهش یافت. می توان گفت این مساله به دلیل سمیت بالای فنل برای باکتری های تصفیه کننده فاضلاب نفت است. بیشترین و کمترین راندمان حذف فنل توسط این سیستم برای غلظت 100 میلی گرم در لیتر، 89.82 درصد و برای غلظت 400 میلی گرم در لیتر 55.86 درصد به دست آمد. نتیجه بررسی نشان داد که برکه تثبیت بی هوازی در مقیاس پایلوت، در صورت راهبری مناسب، کارایی بالایی در حذف ترکیبات آلی همراه با غلظتهای مختلف فنل دارد.

جیوه یکی از سمی ترین عناصر سنگینی است که در بسیاری از صنایع تولید و به محیط دفع می شود. مطالعات اندکی در رابطه با تجمع جیوه در خاک و ضریب تجمع زیستی و انتقال آن به گیاه برنج کشت شده در مناطق صنعتی صورت گرفته است. لذا با این هدف در این تحقیق به طور تصادفی از 10 مزرعه برنج اطراف شهرک صنعتی آمل که چندین سال با فاضلاب این شهرک آبیاری می شدند، نمونه برداری با سه تکرار صورت گرفت. غلظت جیوه در نمونه های خاک و گیاه با استفاده از دستگاه آنالیز جیوه پیشرفته LECO مدل 254 AMA مطابق روش استاندارد ASTM D-6733 سنجش شد و پارامترهای کیفی خاک اندازه گیری شدند. متوسط غلظت جیوه در خاک مزارع 0.031±0.012 میلی گرم در کیلوگرم به دست آمد. میانگین غلظت جیوه در ریشه، ساقه و دانه به ترتیب 0.074±0.0163، 0.058±0.008 و 0.051±0.0083 میلی گرم در کیلوگرم اندازه گیری شد. همچنین ضرایب انتقال و تجمع زیستی جیوه به ترتیب کمتر از 1 و 2.46 محاسبه شد. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که ارتباط مثبت و معنی داری بین غلظت جیوه در خاک با دانه و ارتباط منفی و معنی دار بین pH و غلظت جیوه در خاک و ریشه وجود دارد. با توجه به یافته های این تحقیق می توان گفت که گیاه برنج قابلیت بالایی برای جذب جیوه از خاک دارد.

پروژه های نفت و گاز و پتروشیمی که در جهت رشد صنعتی و اقتصادی کشور هستند، بدون شک در سطوح بزرگ با اثرات منفی محیط زیستی همراه خواهند بود. در این تحقیق به بررسی میزان امولسیون نفتی در رودخانه اروند پرداخته شد که به واسطه تخلیه پساب این مجتمع نفتی ایجاد می شود. بر اساس نتایج به دست آمده، بیشترین میزان DO، COD و 7.2 BOD، 1.64 و 8.95 میلی گرم در لیتر و کمترین میزان آن 21، 48.4 و 4 میلی گرم در لیتر بود. بیشترین میزان نفت و چربی 18.5 O میلی گرم در لیتر بود و در رودخانه اروند در بهمن ماه نفت و چربی دیده نشد. بیشترین و کمترین میزان TDS به ترتیب 56 و 21 میلی گرم در لیتر، بیشترین و کمترین میزان TSS به ترتیب 8400 و 1740 میلی گرم در لیتر و بیشترین و کمترین میزان سختی به ترتیب 3762 و 680 میلی گرم در لیتر بود. با توجه به مقایسه نتایج آنالیز پسابهای خروجی مجتمع نفتی در رودخانه اروند با استاندارد سازمان محیط زیست برای تخلیه پساب به آبهای سطحی مشخص شد که واحد چربی گیری به تنهایی قادر به تصفیه درست پسابها نبوده و این پساب نیاز جدی به تصفیه مناسب و کارامد قبل از تخلیه به رودخانه اروند دارد و لازم است یک روش تصفیه مناسب تر با توجه به شرایط منطقه، جایگزین این روش شود.

روشهای ارزیابی کیفیت منابع آب زیرزمینی و تشخیص موقعیتهای مناسب برداشت برای شرب و استفاده کشاورزی، از مسائلی است که به لحاظ کاربردی بودن، استفاده فراوانی دارد. ارائه یک روش پهنه بندی کیفی جدید با تعیین حدود و شاخص کیفی مناسب از اهم اهداف تحقیق حاضر بود. در این مطالعه پس از ارزیابی متغیر های کیفی آب در هر چاه پایش، روشی کارا به منظور استنتاج شاخص کلی کیفیت آب با به کارگیری ساختار تشخیص و ارزیابی فازی به کار برده شد. در ادامه، اطلاعات 217 چاه برداشت آب در دشت قزوین که شامل 12 پارامتر شیمیایی کیفیت آب بود، به منظور ارزیابی شاخص کیفی پیشنهادی مورد استفاده قرار گرفت. در نهایت، شاخص کیفی فازی جدید با استفاده از یکی از جدیدترین رویکردهای تخمین مکانی بهینه شده توسط الگوریتم ژنتیک به کل منطقه دشت قزوین تعمیم یافت. نتایج نشان دهنده کارایی روش پیشنهادی در پهنه بندی کیفی آب زیرزمینی بود. یکی از نقاط قوت روش پیشنهادی، پرهیز از تجمیع قطعیت گرایانه کیفیت و ارائه شاخصی پیوسته به منظور ارزیابی کیفی آب زیرزمینی بود.

با توجه به محدودیت منابع آبی و خطر بحران آب در ایران و اینکه سالانه مقدار زیادی از ذخایر منابع آبی کشور به دلیل برداشت بیش از حد کاهش یافته و منجر به بحرانی شدن دشت ها و در نتیجه ایجاد بیلان منفی می شود، یافتن راههایی برای پیش بینی مقدار سطح آب قبل از حفر چاهها ضروری است. سطح آبهای زیر زمینی متغیری است که در طول زمان و مکان تغییر می کند بنابراین می توان آن را به عنوان یک مجموعه داده فضایی- زمانی در نظر گرفت. در تحلیل این نوع داده ها، مدل سازی ساختار وابستگی فضایی- زمانی ابزاری مهم برای پیش بینی متغیر مورد مطالعه در مکان ها و زمان های دلخواه است. ساختار وابستگی فضایی- زمانی داده های فضایی- زمانی به کمک تابع هم تغییرنگار یا تغییرنگار مشخص می شود. در حالت کلی تعیین هم تغییرنگار فضایی- زمانی داده ها بسیار پیچیده است اما تحت فرض تفکیک پذیری هم تغییرنگار، مدل بندی ساختار وابستگی فضایی- زمانی را می توان با ترکیبی از هم تغییرنگار صرفا فضایی و صرفا زمانی انجام داد. در این تحقیق ضمن شرح مختصری در خصوص انواع هم تغییرنگار فضایی- زمانی تفکیک پذیر و نحوه برآورد و مدل سازی آنها، ساختار همبستگی فضایی- زمانی داده های مربوط به سطح آبهای زیر زمینی مدل سازی شد. سپس منحنی تراز پیش بینی سطح آبهای زیر زمینی به روش کریجینگ عام تحت مدل های ضربی و جمعی- ضربی ارائه شده و دقت این مدل ها برای پیش بینی فضایی- زمانی سطح آبهای زیر زمینی مورد ارزیابی قرار گرفت. با آنکه مدل جمعی- ضربی پیچیده تر از مدل ضربی است، نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که مدل ضربی با دقت بسیار مطلوبی می تواند برای پیش بینی سطح آبهای زیرزمینی در ناحیه مورد مطالعه مورد استفاده قرار گیرد.

نشت آب یکی از معضلات اصلی شبکه های توزیع است و با توجه به محدودیتهای موجود در منابع تامین آب و هزینه بالای آن، کاهش میزان نشت در شبکه های توزیع آب را می توان یکی از اهداف عمده سازمان های تامین کننده آب دانست. یکی از روشهای نشت یابی در شبکه توزیع آب، استفاده از کالیبراسیون فشارهای گره ای با برداشت فشار در چند نقطه از شبکه است. فرایند کالیبراسیون به صورت انجام بهینه سازی یک تابع هدف با قیودی مطرح می گردد. از این رو علاوه بر تحلیل هیدرولیکی شبکه، نیاز به استفاده از الگوریتم های بهینه یابی نیز است. در این مقاله به مقایسه دو روش بهینه یابی الگوریتم ژنتیک و کلونی مورچه ها در کالیبراسیون فشارهای گره ای و یافتن نشت پرداخته شد. به منظور بررسی کارایی و نحوه عمل این دو روش در شناسایی نشت، تحلیلها روی شبکه با ایجاد نشت فرضی صورت گرفت که نتایج به دست آمده، کارآمدی روش بهینه یابی کلونی مورچه ها را در شناسایی موقعیت و مقدار نشت درگره های شبکه نشان می دهد

هدف از این مطالعه پیش بینی رواناب به صورت مکانی با استفاده از اطلاعات ایستگاههای هیدرومتری و هواشناسی بود. بررسی ها نشان می دهد که معمولا ارتباطات مشخصی بین داده های هواشناسی و هیدرومتری بالادست حوضه با میزان رواناب تولیدی در خروجی حوضه وجود دارد و چنانچه بتوان قوانین نهفته در سابقه تاریخی داده های ثبت شده در این ایستگاهها را استخراج نمود، می توان به آسانی بر پایه اطلاعات اندازه گیری شده به پیش بینی میزان رواناب پرداخت. بر این اساس از بین ابزارهای موجود، تئوری فازی می تواند با انعطاف پذیری خود در تدوین قوانین فازی، دانش نهفته در داده های مشاهده ای را به نحوه مطلوبی به منظور پیش بینی پارامترها در زمان واقعی ارائه نماید. لذا در این تحقیق سیستم استنتاج فازی به منظور برآورد میزان رواناب در ایستگاهی واقع در پایین دست رودخانه طالقان رود با استفاده از آمار ایستگاههای باران سنجی و هیدرومتری بالادست رودخانه به کار گرفته شد. اجرای سیستم فازی معمولی نشان دهنده عدم کارایی مناسب این ابزار در ارائه مقادیر صحیح پیش بینی است که علت آن را می توان در نامناسب بودن مقادیر بازه ای مرتبط با توابع عضویت هر یک از پارامترهای موثر در فرایند مدل سازی جستجو نمود. با توجه به زمان بر بودن ساخت تابع عضویت متناسب با هر یک از پارامترها به دلیل تعدد حالات مختلف توابع عضویت، اقدام به استفاده ترکیبی از الگوریتم بهینه سازی مبتنی بر هوش جمعی به منظور تسریع و بهبود وضعیت مدل سازی گردید. با اجرای مدل ترکیبی، مقادیر بهینه مرتبط با هر یک از توابع عضویت متغیرهای وابسته و مستقل، استخراج شده و بر پایه آن و با استفاده از سیستم فازی اقدام به پیش بینی رواناب در ایستگاه پایین دست رودخانه گردید.نتایج نشان دهنده دقت بالای استفاده از روش ترکیبی پیشنهادی در مقایسه با روشهای کاربرد منفرد استنتاج فازی است به طوری که با استفاده از این مدل پیشنهادی می توان میزان دقیق تری از رواناب را برای شرایط آینده برآورد نمود.

یکی از مهم ترین عوامل آلودگی محیط زیست، فاضلابهای صنعتی حاوی فلزات سنگین است که در پساب بسیاری از صنایع از جمله صنعت آبکاری وجود دارند. این فلزات در صورت ورود به بدن انسان باعث بروز انواع بیماری ها از جمله سرطان و همچنین آلودگی منابع آب و خاک و مرگ آبزیان می گردند. در این تحقیق میزان کارایی فناوری نانو فیلتراسیون در حذف سه فلز نیکل، روی و مس به عنوان شاخص فلزات سنگین در فاضلاب آبکاری مورد بررسی قرار گرفت. هدف از انجام این تحقیق ارزیابی تاثیر سه عامل فشار، غلظت و زمان بر حذف فلزات سنگین مذکور با استفاده از یک غشای نانو فیلتراسیون بود. در بررسی اثر غلظت بر میزان حذف از دو غلظت 25 و 50 میلی گرم در لیتر نمکهای سولفات مس، نیترات نیکل و سولفات روی استفاده شد و همچنین اثر فشارهای 8، 6 و 4 بار مورد آزمایش قرار گرفت. همچنین عوامل pH و دما در طول آزمایش ها ثابت در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که با افزایش فشار، میزان حذف افزایش یافت که تاثیر آن در فشار 8 بار برای فلز مس بیشتر از بقیه بود و موجب حذف 100 درصد آن گردید. در خصوص تاثیر غلظت، نتایج نشان دهنده کاهش میزان حذف با افزایش غلظت بود به طوری که در مورد فلز روی از 99 درصد در غلظت 25 میلی گرم در لیتر به 97.7 درصد در غلظت50 میلی گرم در لیتر رسید. همچنین فاکتور گذشت زمان نیز عامل مثبتی در افزایش میزان حذف ارزیابی شد.