علوم پزشکی رازی
سال:1386 | دوره:14 | شماره:57 |تعداد مقالات:33

زمینه و هدف: سنگ های صفراوی، شایع ترین اختلال در سیستم صفراوی می باشند که مشکلات اقتصادی و بهداشتی فراوانی را در اکثر کشورهای جهان به همراه دارند. در دو دهه اخیر توجهات زیادی به عوامل خطر و نیز فاکتورهای اپیدمیولوژیک سنگ صفراوی معطوف شده است و سونوگرافی در این بین، نقش مهمی را ایفا می نماید؛ هرچند امروزه شیوع و اپیدمیولوژی این بیماری به دنبال تغییر در روش های زندگی و صنعتی شدن جوامع، رو به تغییر است. از این رو، این مطالعه با هدف بررسی فراوانی سنگ های صفراوی در سونوگرافی کیسه صفرا و مجاری صفراوی بیماران بستری در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) شهر تهران و نیز بررسی علایم و یافته های این افراد به انجام رسید. روش بررسی: این مطالعه به روش مشاهده ای مقطعی (cross-sectional) بر روی 1312 بیمار بستری در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) شهر تهران که طی سالهای 83-1379 تحت سونوگرافی کیسه صفرا و مجاری صفراوی قرار گرفته بودند، به انجام رسید. از این تعداد، در 420 نفر سنگ صفراوی تشخیص داده شد. در این افراد، متغیرهای دموگرافیک از قبیل سن، جنس و علایم بالینی و همچنین یافته های آزمایشگاهی و سونوگرافی مورد بررسی قرار گرفت. داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS (version13) مورد آنالیز قرار گرفتند و در آنالیز تحلیلی از آزمون Chi-square استفاده شد. یافته ها: درصد فراوانی سنگ صفراوی در مطالعه حاضر، 32% (420 بیمار از 1312 نفر) برآورد شد. از 420 بیمار دارای سنگ صفراوی، 316 نفر (%75.2)، زن و 104 نفر (%24.8)، مرد بودند و میانگین سنی این افراد، 58.21 سال (SD=14.3) بود. شایع ترین شکایات بالینی در بیماران دارای سنگ صفراوی به ترتیب شامل درد ربع فوقانی راست (%67.9) و تهوع و استفراغ (%59.8) بود. همچنین در آنالیز آماری، ارتباط معنی داری بین گروه سنی بیماران با محل سنگ صفراوی (P=0.001) و درد ربع فوقانی راست شکم (P=0.000) وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر علاوه بر تایید شیوع بالای سنگ های صفراوی در زنان و نیز رده  سنی 74- 55 سال، حاکی از وجود ارتباط بین محل وجود سنگ و نیز درد ربع فوقانی راست شکم با رده سنی بود، بطوری که در بیماران جوان تر، محل سنگ در اکثر موارد در کیسه صفرا بود، در حالی که در بیماران مسن تر، شیوع سنگ در کیسه صفرا، کاهش و در مجاری صفراوی افزایش می یافت.

زمینه و هدف: سطح لاکتات دهیدروژناز(Lactate dehydrogenase=LDH) مایع نخاع، در بیماری های نورولوژیک متعددی مورد ارزیابی و توجه قرار گرفته است، ولیکن تاکنون مطالعات محدودی در این زمینه در نوزادان انجام شده است. هدف از مطالعه حاضر، تعیین سطح طبیعی LDH مایع نخاع در نوزادان طبیعی بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، نمونه مایع نخاع 94 شیرخوار تب دار شامل 46 شیرخوار 4-0 هفته و 48 شیرخوار 9-5 هفته جمع آوری شد. سپس نتایج سطح LDH مایع نخاع با 45 شیرخوار تب دار با میانگین سنی 10±6.2 ماه که با شک به عفونت مغزی، بذل مایع نخاع جهت آنها انجام گرفته بود، ولیکن آنالیز مایع نخاع طبیعی داشتند، مقایسه شد. یافته ها: متوسط سطح LDH مایع نخاع در ماه اول زندگی به طور قابل ملاحظه ای بالاتر از ماه دوم عمر در مقایسه با گروه کنترل بود (p<0.001). نتیجه گیری: نتیجه اینکه، ارزیابی سطح طبیعی LDH در نوزادان باید برحسب سن انجام گردد.

زمینه و هدف: رابدومیوسارکوما، شایع ترین تومور بافت همبند در کودکان با شیوع 8-5% از بین بدخیمی های کودکان می باشد. میزان بقای بیماران مبتلا، به عواملی چون محل اولیه تومور، نوع پاتولوژی، Stage، نوع درمان و تشخیص بموقع آن بستگی دارد. میزان بقای بیماران از سال 1970 به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. با توجه به گزارشات متفاوت در مطالعات مختلف، در این مطالعه سعی شد که میزان بقا 5 و 10 ساله در این بیماران بررسی شود. روش بررسی: در این مطالعه گذشته نگر ـ مقطعی، بررسی میزان بقا بر روی 77 بیمار مبتلا به رابدومیوسارکوما کمتر از 15 سال مراجعه کننده به بخش خون بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) در طی سالهای 82-1372 انجام گرفت و بیماران از نظر سن زمان مراجعه، پاتولوژی، Stage بیماری، محل اولیه، نوع درمان و ارتباط آن با میزان بقا مورد بررسی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات، از نرم افزار آماری SPSS و جهت تعیین بقا، از روش Kaplan meire و برای تعیین عوامل موثر بر میزان بقا، از روش cox regression استفاده شد و p value<0.05 از نظر آماری باارزش تلقی شد. یافته ها: میانگین سن بیماران در موقع مراجعه، 6.58 سال با SD=4.02 بود. 60% بیماران، پسر و 40%، دختر بودند. میانگین بقای بیماران 8 سال بود (%95CI:8-9). میزان بقا 5 سال در بیماران %64.68, stage III, %86.88, stage II, %85.82, stage I و %20, stage IV، بود. میزان بقا بر اساس بافت شناسی تومور عبارت بودند از: الف ـ امبریونال= %86.7 و ب ـ آلوئولر= 48% و از نظر محل اولیه تومور نیز عبارت بودند از: الف ـ اربیت= 94%، ب ـ ادراری تناسلی= %85.71، ج= پارامننژیال: 57% و د ـ اندام ها: 58%. میزان بقای 5 و 10 ساله به ترتیب %79.54 و %77.92 بوده است. نتیجه گیری: مشابه نتایج مطالعات دیگر، در این مطالعه نیز کودکان مبتلا به رابدومیوسارکومای دارای Stage پایین تر هیستولوژی امبریونال، محل اولیه در ناحیه اربیت و دستگاه ادراری ـ تناسلی، بقا بیش تری داشتند. آنهایی که در زمان تشخیص بیماری متاستاز داشتند یا از نظر بافت شناسی دارای نوع آلوئولر بودند و محل گرفتاری اولیه در اندام ها بود، با پیش آگهی بدتری همراه بودند. بیمارانی که برای 5 سال زنده ماندند، پیش آگهی خوب داشتند، بطوری که میزان بقا 5 ساله %79.54 و بقای 10 ساله %77.92 بود.

زمینه و هدف: استئوآرتریت، شایع ترین بیماری مفصلی در تمام مفاصل و یکی از اختلالات فیزیکی عمده انسانی به شمار می آید. تغییرات تخریبی مفصل از دهه دوم زندگی شروع می شود. تغییرات تخریبی در مفاصل 90% افراد 40 ساله جامعه دیده می شود. تظاهرات رادیولوژی بیماری با افزایش سن به طور پیشرونده زیاد می شود. آرتروز در مفاصل ستون مهره ها از جمله ستون گردنی، به علت تحرک زیاد این ناحیه شایع است. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات کشش مکانیکی Sustain در بیماران مبتلا به استئوآرتریت خفیف تا متوسط گردن بود، تا اثرات درمانی از جنبه کاهش درد و بهبود تحرک، تعیین و مقایسه شده و در نهایت روش مناسب معرفی شود. روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود که در درمانگاه فیزیوتراپی دانشکده علوم توانبخشی انجام شد. نمونه ها از بین بیماران مبتلا به استئوآرتروز گردن واجد ضوابط ورود به مطالعه معرفی شده به فیزیوتراپی، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمون قرار داده شدند. برای فیزیوتراپی گروه کنترل، از کیسه گرم، تنس نوع سنتی به همراه تمرین های درمانی گردن و کمربند شانه ای استفاده شد. برای گروه آزمون، علاوه بر موارد گروه کنترل، از کشش مکانیکی Sustaine استفاده شد. بیماران در 4 نوبت یعنی قبل از اولین جلسه درمانی، بعد از جلسه پنجم درمانی، بعد از جلسه دهم درمانی و 2 هفته بعد از اتمام درمان، مورد ارزیابی قرار گرفتند. شدت درد گردن، دامنه حرکات گردن، مشکل خواب و میزان مصرف دارو، متغیرهای اصلی مطالعه بودند. یافته ها: نتایج نشان داد که در هر دو گروه آزمایشی، درد و تحرک بیماران به طور معنی داری (P<0.0001) بهبود پیدا کرده است. در کاهش درد و افزایش تحرک ستون گردنی، بین گروه کنترل و آزمون تفاوت معنی دار آماری وجود داشت، بطوری که بیماران گروه آزمون بهبود بیش تری یافته بودند. کاهش درد در مرحله چهارم آزمون با P<0.004 معنی دار شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت که کاربرد کشش مکانیکی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت خفیف تا متوسط گردن مفید است، زیرا منجر به کاهش قابل توجه درد و افزایش تحرک آن در جهات مختلف شده و نیاز بیمار به مصرف دارو را کاهش داده یا از بین می برد.

زمینه و هدف: رد نشدن جنین نیمه آلوژن به وسیله سیستم ایمنی مادر، موضوعی است که مدت نیم قرن، مورد توجه محققین بوده است و در مورد چگونگی این پدیده، پیشنهادات متعددی ارایه گردیده است. تئوری غلبه پاسخ ایمنی T helper 2) Th2) در سطح تماس مادر- جنین طی حاملگی موفق، جزء فرضیه هایی است که از جوانب مختلف مورد تایید قرار گرفته است، ولی در مورد اثرات سیستمیک حاملگی بر سیستم ایمنی، نظریه های ضد و نقیض زیادی وجود دارند. سلولهای دندریتیک، به عنوان تواناترین فعال کننده لنفوسیت های T دست نخورده، قابلیت القای پاسخ ایمنی و همچنین القای تحمل ایمنی را به صورت همزمان دارا می باشند. این سلولها همچنین می توانند باعث جهت گیری سلولهای Th به سمت Th1 یا Th2 شوند. بنابراین به نظر می رسد که سلولهای دندریتیک به عنوان یکی از عوامل موثر، در تنظیم پاسخ ایمنی طی حاملگی نقش مهمی را بعهده داشته باشند. این مطالعه با هدف بررسی اثر سرم موش حامله بر توانایی سلولهای دندریتیک در تحریک پاسخ اختصاصی به آنتی ژن در لنفوسیت های T و همچنین القای پروفایل سیتوکینی در آنها انجام گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، سرم موشهای حامله آلوژنیک (Balb/c´C57BL/6) بین روزهای 11-9 (اواسط) حاملگی جمع آوری شد. سلولهای دندریتیک، طی روشی سه مرحله ای شامل هضم آنزیمی بافت طحال با کلاژناز، جداسازی سلولهای کم چگال به کمک محیط گرادیان غلظت نایکودنز و سرانجام چسبندگی به پلاستیک، از طحال موشهای Balb/c جدا شدند. میزان خلوص سلولهای دندریتیک جدا شده، با کمک آنتی بادی ضد شاخص CD11c و روش فلوسیتومتری تعیین گردید. سلولهای دندریتیک با Conalbumin، به عنوان آنتی ژن خارجی، طی کشت شبانه بارگذاری شدند. به تعدادی از کشت ها، سرم موش حامله با غلظت نهایی %2.5 اضافه گردید. دو گروه دیگر از سلولهای دندریتیک طی بارگذاری با آنتی ژن، به ترتیب با سرم موشهای ماده غیرحامله و Fetal bovine serum) FBS)، مجاور شدند. سلولهای دندریتیک بارگذاری شده، به کف دست موشها تزریق گردیدنــد. گره هــای لنفاوی براکیــال (ناحیه ای) موشهــای ایمن شده، برداشته شد و سلولهای آن در حضور Conalbumin کشت داده شدند. میزان تکثیر لنفوسیت ها پس از 5 روز با استفاده از تایمیدیــن رادیواکتیـو اندازه گیری شد. تولید (Interferon-g) IFN-g و Interleukin-10) IL-10) به وسیله سلولهای T تحریک شده، با استفاده از تکنیک (Sandwich Enzyme-Linked Immunoadsorbent assay) Sandwich ELISA، در سوپ رویی حاصل از کشت لنفوسیت های T، تعیین گردید. نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون غیر پارامتری Mann-whitney مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان دادند که سلولهای دندریتیک بارگذاری شده با آنتی ژن، در مجاورت سرم غیرحامله، باعث القای پاسخ تکثیری قوی در سلولهای T شدند و همچنین تولید مقادیر زیادی از IFN-g و IL-10 را در آنها القا نمودند، ولی مجاورسازی سلولهای دندریتیک با سرم موش حامله، توانایی آنها را در القای پاسخ تکثیری اختصاصی آنتی ژن در لنفوسیت های T ، به میزان قابل ملاحظه ای مهار نمود. همچنین میزان تولید IFN-g و IL-10 به وسیله سلولهای غدد لنفاوی گروه مجاور شده با سرم حامله، به میزان قابل ملاحظه ای کاهش پیدا کرد. نتیجه گیری: نتایج بدست آمده نشان می دهند که سرم موش حامله بر توانایی سلولهای دندریتیک در القای پاسخ تکثیری اختصاصی به آنتی ژن و همچنین ترشح سیتوکین به وسیله سلولهای T، اثر مهاری دارد. اثرات مهاری را می توان به تاثیر فاکتورهایی از قبیل (Prostaglandin E2) PGE2, IL-10 (Human leucocyte antigen-G) HLA-G، پروژسترون و تعدادی از عوامل دیگر که به طور عمده در سطح تماس مادر ـ جنین ترشح می شوند ولی به علت بروز پدیده سرریز، در سرم حامله نیز موجود می باشند، نسبت داد، ولی تعیین دقیق مکانیسم های دخیل در این پدیده نیاز به بررسی های بیش تری دارد.

زمینه و هدف: پروپوفول از هوشبرهای داخل وریدی است که محلول در چربی می باشد و می تواند بار چربی قابل توجهی را در انفوزیون های طولانی مدت دارو در طی اعمال جراحی و یا در مصارف Intensive care unit) ICU) بر بیمار تحمیل نماید. طرح حاضر با هدف تعیین اثر پروپوفول بر سطح پلاسمایی چربی خون در بیماران تحت بیهوشی عمومی جهت انجام اعمال جراحی الکتیو در اتاق های عمل بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در طی سالهای 84-1383 انجام شد. روش بررسی: این مطالعه از نوع مداخله ای و کارآزمایی بالینی بود. ابتدا کلیه بیماران کاندید اعمال جراحی الکتیو که در اتاق های عمل (شامل گوش و حلق و بینــی، چشــم و جنرال) بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تحت عمل جراحی قرار گرفتند، به صورت تصادفی به دو دستــه تحــت بیهوشــی با پروپوفول و تحـت بیهوشی با داروی استنشاقی ایزوفلوران تقسیم شدند. قبل از القای بیهوشی، آزمایش های اندازه گیری سطــح پلاسمایی (Very low density lipoprotein) VLDL, (High density lipoprotein) HDL, (Low density lipoprotein) LDL, Cholesterol, (Triglyceride) TG و (C-reactive protein) CRP برای آنها انجام شد. بعد از اتمام بیهوشی و عمل جراحی و سپس 24 ساعت بعد از عمل نیز موارد فوق مجددا ارزیابی شدند. یافته ها: مجموعا 97 بیمار وارد مطالعه شدند که متوسط سن آنها 38.14±18.99 سال بود. بیماران به دو گروه پروپوفول (49 نفر) و ایزوفلوران (48 نفر) تقسیم شدند. متوسط طول عمل، 2.24±0.89 ساعت بود. نتایج نشان داد که میزان تری گلیسرید و VLDL بیماران بعد از پایان انفوزیون پروپوفول، با اختلاف آماری معنی داری نسبت به قبل از آن افزایش داشته (p<0.000) و این افزایش روز بعد از عمل با کاهش جبرانی همراه بوده است. نتیجه گیری: انفوزیون پروپوفول در طی اعمال جراحی کوتاه مدت می تواند در افزایش حاد سطح تری گلیسرید و VLDL موثر باشد و توصیه می شود در افراد مبتلا به هیپرلیپیدمی بخصوص هیپر تری گلیسریدمی، بعد از انفوزیون پروپوفول، سطح چربی خون کنترل شود و بیماران از نظر عوارض احتمالی آن نظیر پانکراتیت مورد بررسی قرار گیرند.

زمینه و هدف: آپاندیسیت حاد یکی از شایع ترین علل مراجعه بیماران با درد شکم به بخش اورژانس می باشد. برای تشخیص این بیماری، گرفتن شرح حال و معاینه بالینی بهمراه تستهای پاراکلینیکی لازم است، که مدت زمان قابل توجهی طول می کشد. از آنجایی که این بیماران از درد شدید شکم رنج می برند و برخی از جراحان بخاطر ترس از اختلال در معاینه شکم، از دادن مسکن خودداری می کنند، این مطالعه با هدف اثبات این مساله که آیا تزریق زودهنگام مورفین علاوه بر کاهش درد و ناراحتی بیماران، اختلالی در زمان و دقت تشخیصی پزشک ایجاد می کند یا خیر، صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل دار بر روی بیماران با درد شکم مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) که امتیاز آلوارادو بیش تر از 6 داشتند و با تشخیص آپاندیسیت عمل گردیدند، صورت گرفت. بیماران به صورت دو سوکور به دو گروه دریافت کننده پلاسبو و مورفین تقسیم شدند. زمان مداخله و زمان تشخیص گذاری برای هر بیمار یادداشت شد. نمونه های جراحی شده برای گزارش به پاتولوژی ارسال گردیدند. نتایج حاصله با استفاده از آزمون های پارامتریک (T Test و Chi-square) و با نرم افزار کامپیوتری SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: در مجموع 200 بیمار وارد مطالعه شده و به دو گروه دریافت کننده پلاسبو و مورفین تقسیم شدند. نسبت جنسی و میانگین سنی بیماران در دو گروه با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشت (p>0.05). مقایسه نتایج پاتولوژی در دو گروه دریافت کننده مورفین و پلاسبو نشان داد که تفاوت آماری معنی داری میان دو گروه وجود نداشت (P>0.05). همچنین میانگین مدت زمان بین مداخله تا تشخیص آپاندیسیت توسط تیم جراحی، اختلاف معنی داری میان دو گروه نشان نداد (P>0.05). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از مخدر باعث اختلال و تاخیر در تشخیص آپاندیسیت حاد نمی گردد. بنابراین در بیماران مراجعه کننده با درد حاد شکمی که شک به آپاندیسیت وجود دارد، می توان از مسکن استفاده نمود.

زمینه و هدف: دیابت قندی با اختلال در روندهای مرتبط با یادگیری، حافظه و شناخت در جامعه انسانی و حیوانات آزمایشگاهی مشخص می گردد. شواهدی مبنی بر اثر ضد دیابتی گیاه قره قاط سیاه و اثربخشی مصرف میوه آن بر یادگیری و حافظه در موشهای سالم وجود دارد؛ لذا این مطالعه با هدف بررسی اثر تجویز خوراکی و درازمدت این گیاه بر یادگیری و حافظه در موشهای صحرایی دیابتی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع تجربی است، موشهای صحرایی ماده (n=36) به طور تصادفی به 4 گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با گیاه قره قاط، دیابتی و دیابتی تحت درمان با گیاه قره قاط، تقسیم بندی شدند. دو گروه تحت تیمار نیز از غذای موش حاوی %6.25 گیاه به مدت 4 هفته، بدون محدودیت، استفاده نمودند. برای دیابتی نمودن موشها، از استرپتوزوتوسین (streptozotocin) به فرم تک دوز و داخل صفاقی، به میزان 60 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن حیوان استفاده گردید. بعلاوه، برای بررسی حافظه و یادگیری حیوانات، میزان عملکرد از نظر تاخیر اولیه و تاخیر در حین عبور در آزمون اجتنابی غیرفعال و در صد رفتار تناوب با استفاده از ماز Y در پایان کار تعیین گردید. از آزمون های One-way ANOVA و Repeated measure ANOVA، برای آنالیز نتایج وزن و گلوکز و از آزمون Kruskal-Wallis، برای آنالیز داده های تست رفتاری استفاده گردید. یافته ها: در موشهای دیابتی و دیابتی تحت تیمار با قره قاط، در مورد تاخیر اولیه، افزایش معنی دار در مقایسه با گروه کنترل بدست آمد (p<0.05). همچنین، کاهش تاخیر در حین عبور در موشهای دیابتی (p<0.05) و افزایش آن (p<0.05) در موشهای دیابتی تحت تیمار، در پایان کار بخوبی مشاهده گردید. تیمار موشهای گروه کنترل با گیاه، تغییر معنی دار تاخیر در حین عبور را در مقایسه با گروه کنترل بدنبال داشت (p<0.05). درصد تناوب نیز در حیوانات دیابتی، به طور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود (p<0.05) و درصد تناوب در گروه دیابتی تحت تیمار با قره قاط، تفاوت معنی دار با گروه دیابتی نشان نداد و تجویز گیاه به گروه کنترل نیز تغییر معنی دار در مقایسه با گروه کنترل ایجاد نکرد. نتیجه گیری: گیاه قره قاط موجب تقویت توانایی نگهداری اطلاعات در حافظه و به یادآوری آنها در حیوانات دیابتی می گردد.

مقدمه: پیوند کلیه به عنوان درمان انتخابی اکثریت بیماران مبتلا به (ERSF) End stage renal failure پذیرفته شده است. تنگی شریان، شایع ترین عارضه عروقی پس از پیوند کلیه است که در تقریبا 25-4% دریافت کنندگان رخ می دهد. معرفی بیمار: بیمار آقای 68 ساله ای است که به علت ESRF ناشی از کلیه های پلی کیستیک، تحت پیوند کلیه از یک دهنده زنده قرار گرفته بود، از روش آناستاموز End to End شریان کلیوی به شریان ایلیاک داخلی راست استفاده شده بود که پس از گذشت 1.5 ماه از پیوند، کراتینین (Cr) بیمار تا 3.1 افزایش پیدا کرد. سونوگرافی کالر داپلکس از عروق اینترارنال، اندکس مقاومت شریانی (Resistance index=RI) و نمای امواج شریانی شرایین داخل کلیوی و داپلکس در شریان ایلیاک داخلی و شریان کلیوی اصلی، نشانگر وجود تنگی شدید در شریان ایلیاک داخلی پروگزیمال به محل آناستاموز بود. بیمار، با شک به تنگی در شریان ایلیاک داخلی تحت Magnetic resonance angiography) MRA) قرار گرفت. در این بررسی تنگی حدود 90-80% در شریان ایلیاک داخلی پروگزیمال به محل آناستاموز مشاهده گردید. در همین زمان، اسکن رادیونوکلئید با TC-DTPA، هیدرونفروز خفیـف کلیــه پیوندی و اختلال عملکرد آن را مطرح می کرد. با توجه به همه اقدامات تشخیصی فوق، بیمار با تشخیص تنگی شریان کلیه پیوندی، کاندید آنژیوپلاستی Percutaneous گردید. در عرض 24 ساعت پس از stent گذاری، کراتینین بیمار تا 2.1 کاهش یافت و در آزمایشات بعدی، در عرض یک ماه، در سطح 1.3 باقی ماند. در سونوگرافی کالر داپلر پس از 48 ساعت از جاگذاری Stent، نمای موج و اندکس های زمان و مقاومت شریان ها در محدوده طبیعی قرار داشتند. در اسکن رادیونوکلئید که 3 روز پس از آنژیوپلاستی انجام شد، عملکرد کلیه نرمال گزارش گردید. نکته جالب در مورد گزارش شده، فاصله کوتاه 1.5 ماه پس از پیوند تا زمان بروز علایم تنگی شریانی و تنگی شریانی در پروگزیمال به آناستاموز در شریان ایلیاک داخلی و تنگی به دنبال پیوند از دهنده زنده است. نتیجه گیری: با توجه به جاگذاری موفق Stent در بیمار مورد بحث، Stent placement به عنوان یک روش درمانی ارزشمند و قابل انجام در کشورمان جهت درمان تنگی های شریانی متعاقب پیوند کلیه مطرح می گردد.

زمینه و هدف: لرز پس از عمل جراحی، عارضه ای شایع است و نیاز به توجه و درمان دارد. مپریدین یک داروی موثر در درمان لرز است اما دارای عوارض جانبی مهمی مثل دپرسیون تنفسی است و در برخی از بیماران منع مصرف دارد؛ لذا در این مطالعه سعی شده است تا با مقایسه اثرات دارویی مپریدین با ترامادول در درمان لرز پس از عمل، جایگزین مناسبی برای مپریدین پیدا شود. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی دو سوکور بود، 90 نفر خانم کاندید عمل جراحی سزارین انتخابی، در کلاس I و ASA II، تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند و به طور تصادفی در 3 گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه یک، 0.5 میلی گرم مپریدین به ازای هر کیلوگرم وزن و در گروه دو، 0.5 میلی گرم ترامادول به ازای هر کیلوگرم وزن و در گروه سه، 1 میلی گرم ترامادول به ازای هر کیلوگرم وزن به صورت وریدی، به عنوان داروی ضد لرز، تزریق شد. سپس اطلاعات مربوط به بیماران حین لرز، زمان متوسط توقف لرز، میزان بروز دپرسیون تنفسی، تهوع و استفراغ، ثبت و با استفاده از تست آماری مجذور کای (Chi-square) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین مدت زمان توقف لرز در گروه یک، 3.9±1.6 دقیقه و در گروه دو، 4.8±2.6 دقیقه و در گروه سه، 2.6±1.1 دقیقه پس از تزریق دارو گزارش شد (p<0.05). میزان بروز دپرسیون تنفسی در گروه یک، %6.66 و در گروه دو و سه، صفر گزارش شد (p<0.05). میزان بروز تهوع و استفراغ در گروه یک، %13.3، در گروه دو، 10% و در گروه سه، %16.6 گزارش شد (p<0.05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج، می توان در درمان لرز، به جای مپریدین، از ترامادول با دوز 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن با حداقل عوارض جدی استفاده نمود.

زمینه و هدف: استئوپورز از بیماری های شایع دوران میانسالی و سالمندی است که عوامل خطر متعددی با آن مرتبط هستند. پوکی استخوان، بیماری گران، پرخرج و ناتوان کننده ای است که با مرگ و میر و عوارض فراوان همراه است و شکستگی به دلیل استئوپورز یکی از شایع ترین علل ناتوانی است و عامل عمده تحمیل هزینه های بیمارستانی در بسیاری از مناطق دنیا محسوب می شود. هدف از این بررسی، تعیین عوامل موثر بر ابتلا به بیماری استئوپورز و استئوپنی در زنان بود. روش بررسی: این مطالعه به صورت مورد ـ شاهدی بر روی 100 زن با تراکم استخوان پایین به عنوان مورد و 100 زن با تراکم استخوان طبیعی به عنوان شاهد که از همان مرکز انتخاب شدند، صورت گرفت. اطلاعات مربوط به عوامل خطر از قبیل سن، Body mass index) BMI)، بیماری زمینه ای (دیابت، پرکاری تیروئید، کم کاری تیروئید، سابقه سنگ ادراری، درد مفاصل، دیسک کمر و آرتروز)، سابقه خانوادگی، سابقه شکستگی، مصرف سیگار، فعالیت بدنی، مصرف قرص ضدبارداری، مصرف استروژن، مصرف پروژسترون، یائسگی، عمل جراحی (برداشتن رحم یا تخمدان)، مصرف لبنیات و مصرف دارو (کلسیم و کورتون) از طریق مراجعه به پرونده، جمع آوری و در فرم جمع آوری داده ثبت شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و از آزمون Chi-square و آزمون فیشر استفاده شد. (OR) Odd's Ratio و (CI)95% Confidence Interval نیز محاسبه گردید. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که سن بالای 50 سال (P<0.001, OR=5.86)، درد مفاصل (P<0.001, OR=4.22)، بیماری زمینه ای (P=0.019, OR=2.85)، سابقه خانوادگی (P=0.021, OR=4.88)، سابقه شکستگی (P=0.03, OR=2.37)، فعالیت بدنی (P<0.001, OR=0.097)، یائسگی (P<0.001, OR=29.6) و مصرف لبنیات (P<0.001, OR=34.02)، مرتبط با ابتلا به استئوپورز بودند و در بقیه موارد ارتباط معنی داری مشاهده نشد. همچنین بین سن بالای 50 سال (P=0.038, OR=2.47)، درد مفاصل (P<0.001, OR=5.43)، سابقه خانوادگی (P=0.002, OR=7.07)، فعالیت بدنی (P<0.001, OR=0.14)، یائسگی (P=0.038, OR=2.70) و مصرف لبنیات (P<0.001, OR=27.44) با استئوپنی ارتباط معنی داری مشاهده شد و در بقیه موارد رابطه معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، به منظور پیشگیری از ابتلا به بیماری استئوپورز، آموزش و آگاهی دادن به عموم مردم بخصوص در زمینه انجام فعالیت های بدنی روزانه و دریافت کافی کلسیم از گروه شیر و لبنیات در برنامه غذایی روزانه توصیه می شود.

زمینه و هدف: سالهاست که زایمان در آب به عنوان یکی از روشهای غیردارویی، جهت کاهش درد زایمان در نقاط مختلف دنیا انجام می شود و اجرای آن در ایران می تواند گام جدیدی در جهت خوشایند سازی زایمان باشد. هدف از این مطالعه، تعیین تاثیر استفاده از حوضچه آب گرم بر شدت درد مرحله فعال زایمان بود. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی با گروه کنترل بود که بر روی 114 زن با حاملگی ترم و زایمان اول تا سوم انجام گرفت. 52 نفر به صورت داوطلبانه در گروه زایمان در آب و 62 نفر با روش نمونه گیری در دسترس، در گروه کنترل قرار گرفتند. زنان در دو گروه، از شروع فاز فعال زایمان (دیلاتاسیون 5-4 سانتی متر)، وارد مطالعه شدند و مراقبت های انفرادی دریافت نمودند. زنان گروه زایمان در آب، حداقل به مدت یک ساعت در شروع مطالعه، در مرحله اول زایمان و نیز از شروع مرحله دوم زایمان تا خروج جنین، از حوضچه آب گرم با دمای 36.8-39 درجه سانتی گراد استفاده می نمودند. شدت درد در زمان های مختلف در مرحله اول و همچنین در شروع مرحله دوم زایمان با استفاده از خط کش مدرج 10 شماره ای اندازه گیری شد. از آزمون تی زوج جهت تعیین تغییرات شدت درد در هر گروه و از آزمون های کای دو، تی مستقل و من ویتنی جهت مقایسه تغییرات شدت درد بین دو گروه استفاده شد. سطح معنی دار آماری 0.05 در نظر گرفته شده بود. یافته ها: نتایج نشان داد که شدت درد در 15 دقیقه اول، در گروه زایمان در آب، مختصری کاهش یافته و به عبارت بهتر تثبیت شده بود و با گروه کنترل که افزایش پیدا کرده بود، تفاوت داشت (P=0.009). در شروع مرحله دوم زایمان نیز، شدت درد در گروه زایمان در آب، به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود (P<0.0001). بطور کلی، زنان در گروه زایمان در آب، در مرحله فعال زایمان درد کمتری را نسبت به گروه کنترل تجربه کرده بودند، هر چند که بجز 2 مورد فوق، تفاوت ها از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: استفاده از حوضچه آب گرم در طی لیبر و زایمان، با افزایش آرامش مددجو، در تسکین شدت درد زایمان خصوصا در مراحل اولیه و نیز در شروع مرحله دوم زایمان نقش موثری دارد. هر چند که اختلاف آماری معنی داری در بسیاری از موارد بین دو گروه مشاهده نشد، ولی کمتر بودن شدت درد در گروه زایمان در آب، از نظر بالینی حایز اهمیت می باشد، چرا که چنانچه بتوان هر چند به صورت جزیی از درد زنان کاست، می توان تجربه ای خوشایند را برای آنان تضمین نمود و احتمالا قدم موثری در کاهش تعداد سزارین های انتخابی به علت ترس از درد زایمان برداشت.

زمینه و هدف: سیستم ایمنی، توانایی پاسخ به بسیاری از تومورها را داراست، علاوه بر این، سایتوکین هایی نظیر اینترلوکین (Interleukin IL-12)12 و اینترفرون گاما (Interferon=IFN-g) در ایمنی تومورها شرکت دارند و دارای اثرات ضدتوموری موثری می باشند. IL-12 سبب تمایز سلولهای TH1 و تولید IFN-gمی گردد. IFN-g نیز بر تولید IL-12 از سلولهای فاگوسیتی می افزاید، بعلاوه در ایجاد پاسخ های ایمنی سلولی نقش مهمی دارد. در این مطالعه مقادیر سرمی IL-12 و IFN-g و درصد سلولهای تولید کننده ] IFN-gلنفوسیت های CD4+ و CD8+ و سلولهای [(Natural Killer cells) NK در مبتلایان به سرطان پستان غیرمتاستاتیک و متاستاتیک و افراد بظاهر سالم، به منظور یافتن ارتباط مقادیر آنها با بروز بیماری و گسترش آن، بررسی و مقایسه شده است، علاوه بر این، با شمارش سلولهای تولید کننده این سایتوکین ها مشخص شد که تغییر احتمالی در مقادیر سایتوکین، مربوط به تغییر در تعداد این سلولها است یا عملکرد آنها تحت تاثیر بوده است. روش بررسی: از 50 بیمار مبتلا به سرطان پستان قبل از درمان که به بیمارستان های دکتر شریعتی و دی مراجعه کرده بودند، بعد از تکمیل فرمهای اطلاعاتی، نمونه گیری شد و نمونه های خون تام و سرم برای انجام آزمایشات به گروه ایمونولوژی منتقل گردید. بیماران بر اساس Stage بیماری به دو گروه غیرمتاستاتیک (Stage I, II) شامل 30 بیمار و متاستاتیک (Stage III, IV) شامل 20 بیمار تقسیم شدند، همچنین 26 فرد بظاهر سالم به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. مقادیر سرمی سایتوکین ها، به روش الایزا و درصد سلولها، به روش فلوسایتومتری و به کمک آنتی بادی های دو رنگی بر ضد شاخص های CD4/CD8 و CD3/CD16+CD56 تعیین شد. نوع مطالعه، توصیفی از نوع مقطعی مقایسه ای است. نتایج یافته های پارامتریک، با آزمون One way Anova و یافته های غیرپارامتریک، با آزمون Mann whitney و kruskal wallis مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: مقادیر سرمی اینترلوکین 12 در گروه متاستاتیک در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (P=0.017) و مقادیر اینترفرون گاما در بیماران، در همان محدوده گروه کنترل بود. درصد لنفوسیت های CD4+ خون محیطی در بیماران گروه غیرمتاستاتیک و متاستاتیک در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (به ترتیب P برابر 0.022 و 0.037) ولی درصد لنفوسیت های CD8+ و سلولهای NK تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که با وجود کاهش درصد لنفوسیت های CD4+ در بیماران، به علت فعال شدن سیستم هومئوستاز جبرانی و افزایش مقادیر IL-12، در مقادیر IFN-g تغییری ایجاد نشده بود، لذا به نظر می رسد که افزایش مقادیر سرمی IL-12 با پیشرفت بیماری مرتبط باشد ولی مقادیر سرمی IFN-g در پیشرفت بیماری تاثیر قابل توجهی نداشته باشد. پاسخ ایمنی سلولی در این بیماران در مقایسه با افراد بظاهر سالم، اختلال و نقص مهمی را نشان نداد.

زمینه و هدف: شروع نامناسب تغذیه تکمیلی، یکی ازعلل مهم تاخیر رشد و بروز سوء تغذیه نوزادان می باشد که در نهایت منجر به عوارض اقتصادی جبران ناپذیر می گردد. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط زمان شروع تغذیه تکمیلی و همچنین زمان شروع هر نوع از غذاهای تکمیلی اصلی بر رشد کودکان زیر 2 سال در مراکز بهداشتی ـ درمانی غرب تهران انجام شد. روش بررسی: این مطالعه همگروهــی تاریخــی با استفــاده از مندرجــات پرونده های بهداشتی 359 کودک سالم کمتر از 2 سال مراکز بهداشتی ـ درمانــی شهــری غــرب تهران، در سال 1382 و با نمونه گیــری خوشه ای انجام شــد. کودک بایستی سالم، ترم، با وزن هنگــام تولـد مناســب، دارای مادر سالــم، واکسیناسیــون کامـل و تغذیــه انحصــاری با شیـر مـادر پیــش از شروع تغذیه تکمیلی می بــود. شاخص های رشدی شامل نمرات انحراف معیار قد و وزن بر اساس مرجع رایج (National center for health statistics) NCHS بودند. تحلیل اطلاعات در نرم افزار SPSS (version 11.0) و با استفاده از تست آماری ANOVA انجام شد. یافته ها: در کل 183 پسر و 176 دختر بررسی شدند. روند کلی رشد در هر دو جنس، به این شکل بود که در ماه اول، افزایش مشخص رشد دیده می شد، سپس تا حدود یک سالگی، افت رشد وجود داشت که پس از یک سالگی جبران می شد. شروع زودرس تغذیه تکمیلی (پیش از 6 ماهگی)، نسبت به پس از 6 ماهگی، موجب پایین تر بودن شاخص های رشدی، هر چند غیر معنی دار، می شد. شروع زودرس آبمیوه (6-4 ماهگی)، با افت رشدی معنی دار همراه بود. با شروع بموقع زرده تخم مرغ (8-6 ماهگی)، رشد قدی و نه وزنی، نسبت به گروه شروع دیررس، بهتر بود. شروع زودهنگام گوشت (6-4 ماهگی)، نسبت به پس از 6 ماهگی، موجب افت شاخص های رشدی، هرچند غیرمعنی دار، می  شد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که زمان شروع تغذیه تکمیلی و نیز زمان شروع هر یک از غذاهای تغذیه تکمیلی، بر رشد کودکان مورد بررسی موثر بوده اند. انجام مطالعات آینده نگر قویا توصیه می شود.

زمینه و هدف: رتینوبلاستوما، شایع ترین تومور داخل چشمی دوره کودکی می باشد و می تواند رشد اندوفیتیک یا اگزوفیتیک داشته باشد. پس از تخلیه چشم، برای تعیین خطر پیشرفت تومور و استفاده از درمان های پیشگیرانه، از آسیب شناسی کمک گرفته می شود. وجود تهاجم به مشیمیه و عصب چشمی، فاکتورهای خطر متاستاز این تومور می باشند اما گاهی تومورهایی که فاقد این فاکتورهای خطر می باشند، بعدها رشد تهاجمی و متاستاز دارند. این مطالعه ارتباط میزان تراکم عروقی با استفاده از مارکر CD31 در بیماران مبتلا به رتینوبلاستوما با بروز فاکتور رشد عروقی (vascular endothelial growth factor=VEGF) در تومور و ارتباط هر دو این عوامل با میزان تهاجم موضعی را مورد بررسی قرار داده است. روش بررسی: این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی بر روی 37 کودک مبتلا به رتینوبلاستوما که در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در سالهای 85-1379 تحت تخلیه چشم قرار گرفتند، صورت گرفت. وجود تهاجم موضعی تومور، با لامهای رنگ آمیزی شده با هماتوکسیلین ـ ائوزین (H&E) و تراکم عروقی، با مارکر CD31 و بروز فاکتور رشد عروقی (VEGF) بررسی شد. در رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی (Immunohistochemistry=IHC)، از تکنیک بیوتین استرپت ـ اویدین (Biotin-Streptavidin) استفاده شد. در مطالعه، از آزمون آماری Phi, Chi-square, T Test و منحنی ROC استفاده گردید. یافته ها: تعداد CD31 معادل یا بزرگ تر از62.10 HPF (High power field)  به عنوان نقطه برش با حساسیت %78.9 و ویژگی %66.7 و همچنین ارزیابی VEGF به صورت کیفی، با بالاترین کارآمدی برای پیش بینی تهاجم موضعی بدست آمد. تراکم عروقی با استفاده از CD31 با میزان فاکتور رشد عروقی (VEGF) مرتبط بود. ارتباط معنی داری بین جنس، یک یا دوطرفه بودن، سن، سایز و نحوه رشد تومور با CD31 و VEGF وجود نداشت. نتیجه گیری: بررسی تراکم عروقی با استفاده از مارکر CD31 و فاکتور رشد عروقی (VEGF) می تواند به عنوان یک روش موثر در پیشگیری از تهاجم موضعی تومور و تعیین نیاز یا عدم نیاز به درمان های پیشگیرانه در بیماران مبتلا به رتینوبلاستومای پیشرفته داخل چشمی باشد.

زمینه و هدف: توکسوپلاسموز از جمله بیماری های مشترک انسان و حیوان است که انتشار وسیعی دارد و در اثر آلودگی به تک یاخته انگلی توکسوپلاسماگوندی (Toxoplasma gondi) ایجاد می شود. اکثر آزمایشگاه های تشخیص طبی، در تشخیص این بیماری با مشکلاتی روبه رو هستند. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه حساسیت و ویژگی روشهای تشخیصی متداول و غیرمتداول توکسوپلاسموز بر اساس سنجش IgG و IgM و معرفی برترین روش می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی مقایسه ای، از 100 مراجعه کننده مشکوک به علایم توکسوپلاسموز اکتسابی (بر اساس نظر پزشک) به دو آزمایشگاه در شهرستان های کرج و تهران که جهت انجام تست توکسوپلاسموز معرفی شده بودند، نمونه سرمی تهیه شد. سپس نمونه های سرمی از نظر وجود یا عدم وجود IgG و IgM، به روشهای (fluorescent assay Enzyme linked) ELFA, (Chemiluminescence) CLIA, (Enzyme-linked immunoadsorbent assay) ELISA و (Indirect fluorescenct assay) IFA مورد آزمایش سرولوژیک قرار گرفتند و از آزمون آماری Chi-square جهت مقایسه آنها استفاده گردید. یافته ها: در مقایسه با روش IgG ELFA، روش IgG CLIA دارای بیش ترین حساسیت، ویژگی و ارزش اخباری مثبت و منفی (100%) بود. در مقایسه با روش IgM ELFA، روشهای IgM ELISA و IgM CLIA دارای حساسیت یکسان (92%) بودند ولی ویژگی روش (%100) IgM ELISA، بیش تر از روش (%97.3) IgM CLIA بدست آمد. همچنین ارزش اخباری مثبت و منفی در روش IgM ELISA، به ترتیب 100% و %97.4 و در روش IgM CLIA، به ترتیب 96% و 98% بدست آمد. نتیجه گیری: با وجود اینکه نتایج بدست آمده از روشهای مورد مقایسه در این مطالعه تقریبا نزدیک به یکدیگر می باشند، ولی روشهای اتوماتیک (ELFA و CLIA) به دلیل قابلیت تکرارپذیری بالا، پایین بودن هزینه پرسنلی، صرفه جویی در وقت و غیره، ارجح می باشند؛ لذا پیشنهاد می شود که از این روشها جهت تشخیص توکسوپلاسموز استفاده شود. یادآور می گردد جهت اندازه گیری IgM، روشهای مزبور مناسب ترین روشهای تشخیصی هستند.

زمینه و هدف: در حال حاضر مهم ترین علت مرگ و میر در کشورهای در حال توسعه، بیماری های قلبی و عروقی (Coronary artery disease=CAD) است. در اتیولوژی این بیماری، فاکتورهای مختلفی شرکت دارند. در این مطالعه، برخی از فاکتورهای مهم مورد ارزیابی قرار گرفتند. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 94 فرد سالم و 106 فرد بیمار مبتلا به تنگی عروق بیش از 50% که جهت آنژیوگرافی به بیمارستان شهید رجایی مراجعه کرده بودند، انتخاب شدند. میزان BMI, APO B100, APO A1, VLDL-C, HDL-C, TG و فعالیت (Angiotensin converting enzyme) ACE در آنها مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان دادند که فعالیت ACE سرم، APO A1, VLDL-C, TG, HDL-C و BMI در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری تفاوت داشتند؛ بعلاوه بر اساس آنالیز رگرسیون خطی چند متغیره، میزان Odd ratio برای فعالیت ACE، کلسترول، HDL-C و VLDL-C به ترتیب 1.05, 1.24, 1.08 و 0.68 در ارتباط با بروز CAD بود. هیچ ارتباطی میان فعالیت ACE و دیگر فاکتورها دیده نشد. نتیجه گیری: احتمالا افزایش ACE سرم به عنوان یک فاکتور مستقل در بروز CAD نقش دارد و مهار آن می تواند فرایند آترواسکلروز را به تاخیر اندازد.

زمینه و هدف: ساکسنیل کولین، به دلیل مزایای متعدد (ارزان بودن، شروع سریع و عدم نیاز به داروهای آنتی کولین استراز جهت از بین بردن اثر شل کنندگی آن و ...) جهت تسهیل لوله گذاری داخل تراشه خصوصا در بیماران سرپایی بسیار مناسب می باشد؛ با این وجود، این دارو دارای تعدادی عوارض نامطلوب مانند فاسیکولاسیون عضلات و میالژی بعد از عمل جراحی می باشد و این خود باعث بروز مشکلاتی برای بیماران بخصوص بیماران سرپایی می گردد. هدف از این مطالعه، بررسی و تعیین اثر لیدوکایین وآتراکوریوم به تنهایی و یا به همراه یکدیگر در پیشگیری میالژی بعد از عمل ناشی از ساکسنیل کولین در بیماران سرپایی بود. روش بررسی: در این بررسی که به صورت آینده نگر و علمی ـ کاربردی انجام شد، 80 بیمار در محدوده سنی 55-20 سال از بین بیمارانی که از نظر (American society of Anesthesiology) ASA در کلاس І و ІІ قرار داشتند و جهت اعمال جراحی کوچک و یا سرپایی و به صورت الکتیو در بیمارستان امام خمینی ارومیه پذیرش شده بودند، انتخاب شدند. بیماران به صورت تصادفی به یکی از چهار گروه درمانی تقسیم شدند: گروه اول، پیش دارو دریافت نکردند، گروه دوم، آتراکوریوم (3 میلی گرم)، گروه سوم، لیدوکایین (1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) و گروه چهارم، آتراکوریوم (3 میلی گرم) و لیدوکایین (1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) قبل از تزریق ساکسنیل کولین (1.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) دریافت کردند. شیوع فاسیکولاسیون درحین القای بیهوشی، بررسی و شدت آن به وسیله Four-Point Rating Scale درجه بندی شد، همچنین شدت میالژی به وسیله Four-Point Rating Scale در ساعت های 4، 12 و 24 بعد از عمل، بررسی وتعیین گردید. برای هر بیمار، داده های جمع آوری شده که شامل مشخصات دموگرافیک (سن، جنس و طول مدت جراحی)، وجود فاسیکولاسیون و شدت آن، میالژی و شدت آن، زمان شروع میالژی، ارتباط فاسیکولاسیون و میالژی و میزان محدودیت فعالیت و نیاز به آنالژزی اضافی در گروه های مختلف بود، بررسی و اختلاف بین آنها با Chi-square test و fisher’s -exact test، آنالیز و P value<0.05 با اهمیت تلقی شد. یافته ها: در هیچ یک از بیماران، عوارض ناشی از داروهای مورد مطالعه دیده نشد. شیوع و شدت فاسیکولاسیون در بیماران گروه 3 و 1 نسبت به گروه 4 و 2، بیش تر بود (30% و 50% در مقابل 10% و 10%)، البته ایــن اختــلاف تنها مابین گروه 2 و (P value=0.014) 1 و گروه 4 و (P value=0.014) 1 معنی دار بود، ولی این مقایسه بین سایر گروه ها معنی دار نبود، یعنی میزان فاسیکولاسیون به وسیله آتراکوریوم و لیدوکایین به همراه آتراکوریوم در مقایسه با ساکسنیل کولین بدون پیش دارو، کاهش چشمگیری داشت. در مورد میالژی، 70% بیماران دارای فاسیکولاسیون، دچار میالژی بعد از عمل شدند و در 30% مابقی، میالژی بعد از عمل ظاهر نشد. مقایسه گروه های دارویی از نظر بروز میالژی در بیماران نشان می دهد که شیوع و شدت میالژی در گروه 1و3 (به ترتیب 40% و 25%) بیش تر از گروه 2 (5%) بود و این اختلاف مابین گروه 1 و 2 معنی دار بود (P value=0.021) ولی ما بین گروه 1 و 3 معنی دار نبود (P value=0.5) و در گروه چهارم نیز هیچ موردی از میالژی دیده نشد. از نظر شدت میالژی تنها دو نوع خفیف و متوسط مشاهده شد که در گروه 3 و 1، هر دو نوع و در گروه 2، تنها نوع خفیف بروز نمود ولی هیچ مورد شدیدی گزارش نشد. نتیجه گیری: این بررسی نشان می دهد که استفاده از آتراکوریوم به مقدار 3 میلی گرم و یا لیدوکایین با دوز 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن قبل از تزریق ساکسنیل کولین باعث کاهش فاسیکولاسیون و میالژی بعد از عمل می گردد، که در هر دو مورد، آتراکوریوم موثرتراز لیدوکایین می باشد. همچنین این بررسی نشان می دهد، در صورتی که این دو با یکدیگر بکار روند باعث کاهش بیش تر فاسیکولاسیون شده و می توانند از میالژی پیشگیری نمایند.

زمینه و هدف: ارزیابی Objective راه هوایی بینی، کمک فراوانی در جهت درک عملکرد تنفسی از راه بینی می باشد. تست آکوستیک رینومتری، یکی از شایع ترین تستهای مورد استفاده در اندازه گیری های Objective راه هوایی بینی می باشد. این تست، قابلیت اندازه گیری سطح مقطع بینی در فواصل مختلف از nostril، حجم بینی و تعیین محل حداقل سطح مقطع بینی را دارا می باشد. با توجه به اینکه میزان متغیرهای ذکر شده در نژادهای مختلف، متفاوت می باشد، بدست آوردن مقادیر نرمال در جمعیت بالغ ایرانی به عنوان معیاری در امر تشخیص و درمان بیماری های راه هوایی بینی بسیار مفید می باشد. روش بررسی: تعداد 180 نفر از جمعیت بالغ (60-18 سال) ایرانی بدون شکایت راه تنفسی بینی، تحت تست آکوستیک رینومتری قرار گرفتند و متوسط حجم و حداقل سطح مقطع بینی در آنها تعیین گردید و همچنین ارتباط این متغیرها با سن، جنس، قد، وزن، مصرف سیگار و مصرف داروی ضد احتقان موضعی بررسی شد. مطالعه از نوع مقطعی (cross sectional) بود و از آزمون های T Test, Correlation test و Descriptive statistics در نرم افزار spss استفاده شد. یافته ها: در جمعیت مورد مطالعه، قبل از مصرف داروی ضد احتقان، حجم کل بینی (مجموع حجم های راست و چپ)، 8.12±0.94 سانتی متر مکعب و حداقل سطح مقطع کل بینی، 0.9±0.17 سانتی متر مربع بود. مقادیر فوق ارتباط معنی داری با مصرف سیگار، سن، جنس، قد و وزن افراد مورد مطالعه نداشتند. حجم و حداقل سطح مقطع بینی پس از مصرف دکنژستان افزایش داشته است. نتیجه گیری: با توجه به تفاوت حجم و حداقل سطح مقطع بینی در نژادهای مختلف، استفاده از این آمار در نژاد ایرانی، معیار مناسبی برای تشخیص بیماری های رینولوژیک، انتخاب درمان صحیح (طبی یا جراحی) و همچنین مقایسه نتایج قبل و پس از عمل جراحی راه هوایی بینی می باشد.

زمینه و هدف: فاکتورهای متعددی بر قدرت استحکام تاندون در کمپلکس تاندون ـ استخوان اثر می گذارند. در این مطالعه تاثیر طول تاندون داخل تونل استخوانی و مدت زمان ماندن تاندون داخل تونل از زمان کاشتن، بر قدرت استحکام کمپلکس تاندون ـ استخوان در یک مدل خرگوش، تحت بررسی بیومکانیک قرار گرفت. روش بررسی: تعداد 24 پای عقبی از 14 سر خرگوش سفید نر بالغ 6 ماهه نیوزلندی با وزن 2.5-3 کیلوگرم، تحت عمل کاشتن تاندون اکستانسور بلند انگشت در متافیزپروگزیمال تیبیا قرار گرفتند. خرگوش ها برحسب طول تونل استخوانی (1 و 2 سانتی متر) و مدت زمان کاشته شدن (6 و 12 هفته)، به 4 گروه تقسیم شدند. 7 خرگوش، بعد از 6 هفته (گروه یک و دو) و 7 خرگوش، بعد از 12 هفته (گروه سه و چهار) قربانی شدند و اندام عمل شده جهت بررسی قدرت استحکام مجموعه تاندون استخوان، تحت کشش قرار گرفت. یافته ها: در گروه اول (یک سانتی متر ـ 6 هفته) 4 تاندون از استخوان درآمد و یک تاندون پاره شد. در گروه دوم (2 سانتی متر ـ 6 هفته) 6 تاندون از استخوان درآمد و یک تاندون پاره شد. در گروه سوم (یک سانتی متر ـ 12 هفته) یک تاندون از استخوان درآمد و 5 تاندون پاره شد. در گروه چهارم (2 سانتی متر ـ 12 هفته) یک تاندون از استخوان درآمد و 5 تاندون پاره شد. متوسط نیرو برای درآوردن تاندون از استخوان در 6 هفته، برای گروه یک، 4.98 نیوتن و برای گروه دو، 9.37 نیوتن بود و در 12 هفته، برای گروه سه، 6.36 نیوتن و برای گروه چهار، 10.81 نیوتن بود. ارتباط معنی دار تنها بین طول های 1 و 2 سانتی متر بعد از 12 هفته وجود داشت. محل کنده شدن تاندون برای طولهای مختلف بعد از 6 و 12 هفته دارای اختلاف معنی داری بود. نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه افزایش طول تاندون داخل استخوان در صورت نگهداری آن به مدت 12 هفته، بر استحکام قدرت کمپلکس تاندون ـ استخوان می افزاید؛ به عبارت دیگر افزایش طول تاندون داخل تونل استخوانی، قدرت مقاومت آن در برابر نیروی کشش را با گذشت زمان و ترمیم محکم تر تاندون به استخوان افزایش می دهد؛ از طرف دیگر افزایش مدت زمان ماندن تاندون داخل تونل استخوانی بدون در نظر گرفتن طول تاندون داخل تونل نیز، باعث افزایش قدرت کمپلکس می شود.

زمینه و هدف: بیماری دیابت که در ایران از شیوع قابل توجهی برخوردار است، مشکلات، خطرات و هزینه های فراوانی را برای فرد و جامعه به همراه دارد. یکی از عوارض مهم دیابت، درگیری عروق بدن است و عروق مغزی هم از این قاعده مستثنی نیستند که در صورت عدم کنترل، منجر به سکته مغزی که شایع ترین بیماری ناتوان کننده نورولوژیک است، می شود. یکی از مهم ترین عروق مغزی، شریان مغزی میانی است که 85% خون نیمکره های مغزی توسط این شریان تامین می شود. از این رو، این مطالعه با هدف تعیین میانگین سرعت جریان خون شریان مغزی میانی در افراد دیابتیک انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعــه مقطعــی (cross-sectional) در سال 1383 و بر روی 81 نفر از بیماران دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان فیروزگر شهر تهــران که اندیکاسیون (Transcranial Doppler) TCD را داشتند و همچنین فاقد هرگونه سابقه تایید شده و مستند انفارکتوس قلبی (Myocardial infarction=MI) و یا سکته مغزی (Cerebrovascular attack=CVA) بودند، انجام گرفت. بیماران در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران تحت TCD قرار گرفتند. همچنین متغیرهای دموگرافیک و نیز مقادیر (Triglyceride) TG, Cholesterol, (Low density lipoprotein lipid) LDL, (High density lipoprotein lipid) HDL, HbA1C و (C-reactive protein) CRP در مورد هر بیمار ثبت گردید. در نهایت کلیه اطلاعات توسط نرم افزار آماری SPSS (version 13) تحت آنالیز آماری قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی بیماران 55.91 (SD=11.05) سال بود. میانگین سرعت جریان خون در شریان های مغزی میانی راست و چپ به ترتیب 50.74 (SD=15.65) سانتی متر در ثانیه و 48.87 (SD=15.96) سانتی متر در ثانیه بود. همچنین میانگین سرعت جریان خون انتهای دیاستولی شریان مغزی میانی راست و چپ به ترتیب 34.82 (SD=12.80) سانتی متر در ثانیه و 33.60 (SD=13.58) سانتی متر در ثانیه بود. بین مدت زمان ابتلا به دیابت و سرعت جریان خون انتهای دیاستولی شریان مغزی میانی راست، ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (P=0.025, rPearson = -0.218). نتیجه گیری: از آنجایی که از مهم ترین ویژگی های حوادث مغزی- عروقی، قابل پیشگیری بودن آنهاست و از طرفی درمان دارویی محدودی برای بیماران حوادث مغزی- عروقی وجود دارد، به نظر می رسد، TCD نقش مهمی در تشخیص این مساله مهم و پیشگیری از آن دارد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که ارتباط معکوسی بین مدت زمان ابتلا به دیابت و سرعت جریان خون شریان مغزی میانی وجود دارد . به نظر می رسد این نتایج بیانگر تغییرات عروقی در افراد دیابتی است که می تواند منجر به بروز ایسکمی مغزی در این افراد شود و همچنین اهمیت درمان توسط داروهای ضدانعقادی و یا ضد تجمع پلاکتی به منظور پیشگیری از حوادث مغزی- عروقی در افراد دیابتی را نشان می دهد.

زمینه و هدف: سندرم همولیتیک یورمیک، شایع ترین علت نارسایی کلیه کودکان می باشد. آنمی همولیتیک میکروآنژیوپاتیک، ترومبوسیتوپنی و نارسایی کلیه، سه رکن اساسی برای تشخیص می باشند. هدف از این مطالعه، بررسی یافته های هیستوپاتولوژیک بیوپسی کلیه و ارتباط آن با پیش آگهی نزدیک بیماران مبتلا به بیماری بود. روش بررسی: مطالعه به روش گذشته نگر، مقطعی (Cross-sectional) و توصیفی انجام گردید. 28 بیمار (20 پسر ـ 8 دختر) مبتلا به سندرم همولیتیک یورمیک با سن متوسط 6 سال (±4.6)، در 10 سال گذشته به بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) مراجعه نموده بودند. یافته های میکروسکوپ نوری در گلومرول ها (اسکلروز، نکروز، ضخامت دیواره مویرگ ها، کرسنت و ...)، آرتریول ها (ضخیم شدگی هیپرپلاستیک، ترومبوس، نکروز و ...)، شریان ها (ترومبوس، نکروز، چربی انتیما و ...)، اینتراستیشیال (التهاب، فیبروز و ادم)، عروق مدولری و توبول ها، بدون اطلاع از یافته های بالینی امتیازبندی شدند. پیش آگهی کوتاه مدت به صورت بهبود علایم حاد در کمتر از 3 هفته تعریف شد. یافته ها در برنامه SPSS تحت آنالیز آماری قرار گرفتند و میانگین ها، تعیین و مقایسه شدند و رگرسیون در موارد مختلف تعیین گردید. یافته ها: شایع ترین ضایعات مشاهده شده در گلومرول ها، کاهش لومن مویرگی و ضخیم شدن ضخامت جدار آن، در آرتریول ها، کاهش قطر لومن رگ به میزان خفیف، در شرائین، ضخیم شدن اینتیمای رگ، در اینتراستیشیوم، ارتشاح سلولهای آماسی و ادم بینابینی هر دو به میزان خفیف و به یک اندازه، در وازارکتا، پرخونی و در توبول ها، وجود cast بوده است. ضایعه آرتریولی بویژه آرتریوترومبوز، بیش ترین ارتباط را با میزان کراتینین سرم هنگام ترخیص داشته است. نتیجه گیری: ضایعات عروقی (بخصوص آرتریولار)، مهم ترین عامل پیش گویی کننده در پیش آگهی کوتاه مدت کودکان مبتلا به (Hemolytic uremic syndrome) HUS می باشند.

زمینه و هدف: عفونت های مکرر و یا مزمن آدنوتونسیلر، بیش تر کودکان را گرفتار می کند. فراوانی پاتوژن های تنفسی بالقوه در سطح آدنوئید و لوزه کودکان مبتلا به علایم متوسط تونسیلوفارنژیت و یا هیپرتروفی آدنوتونسیلر، تفاوت زیادی با کودکان بدون علامت ندارد. کلامیدیاپنومونیه، پاتوژن شایع دستگاه تنفسی کودکان است. در مورد کلونیزاسیون واقعی و لکالیزاسیون باکتری در دستگاه تنفسی، اطلاعات زیادی در دسترس نیست. یافته های اخیر نشان می دهند که احتمالا کلامیدیا، یک پاتوژن شایع در نسج آدنوئید کودکانی که آدنوئیدکتومی می شوند، می باشد. هدف از این مطالعه، تعیین عفونت کلامیدیا پنومونیه در نسج آدنوئید کودکانی که آدنوئیدکتومی می شوند با روش (Polymerase chain reaction) PCR و اندازه گیری آنتی بادی اختصاصی در سرم بیماران بود. روش بررسی: این مطالعه، از نوع مقطعی ـ توصیفی بود که در طی 1 سال (85-1384)، بر روی 44 نمونه آدنوئید کودکانی که در بخش گوش و حلق و بینی مجتمع حضرت رسول اکرم (ص)، آدنوئیدکتومی شدند، آزمایش اختصاصی PCR کلامیدیا انجام گرفت. 168 آزمایش سرولوژی الیزا (2 نوع آنتی بادی فاز حاد و قبلی برای هر نمونه) انجام شد. نمونه ها از 53 بیمار (%63.1) و 31 کودک سالم (%36.9) گرفته شدند. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار آماریSPSS (version 10.5)  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: سن بیماران، 14-3 سال با دامنه 11 سال و میانگین سنی 7.95 سال و انحراف معیار 1.98± سال بود. %54.8 بیماران، پسر و %45.2، دختر بودند. فصل آدنوئیدکتومی در 24% موارد، بهار، در 18%، تابستان، در 36%، پاییز و در 22%، زمستان بود. با روش PCR، DNA کلامیدیا در 7 نمونه از 44 نمونه آدنوئید بیماران (%15.9) مثبت بود. مثبت شدن PCR، بین دو جنس و در گروه های سنی، تفاوتی نداشت. از کل کودکان، %3.7 به عفونت حاد مبتلا بودند و %12.3 ایمنی قبلی به کلامیدیا داشتند. با روش سرولوژی، از 51 بیمار فقط 1 مورد (2%)، عفونت حاد و 6 نفر (%11.8)، ایمنی قبلی به کلامیدیا داشتند. بین گروه بیمار و شاهد، ایمنی حاد و قبلی به کلامیدیا تفاوتی نداشت. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهند که عفونت کلامیدیایی یافته نسبتا شایعی در نسج آدنوئید کودکانی که آدنوئیدکتومی می شوند، می باشد. نسج آدنوئید می تواند به عنوان مخزن باکتری های ایجاد کننده عفونت سینوس و ریه و حتی عفونت های مزمن گوش باشد. اگر چه کلامیدیا پنومونیه یافته شایعی در آدنوئید کودکانی که آدنوئیدکتومی می شوند، می باشد اما اینکه کلامیدیا در گروه بیماران نقش پاتوژن دارد را نمی توان با نتایج این مطالعه به تنهایی مشخص نمود. توصیه می شود، در صورت عدم پاسخ درمانی آدنوئیدیت به داروهای معمول، قبل از عمل جراحی، از آنتی بیوتیک های موثر بر عفونت کلامیدیا (مناسب با سن مریض) مانند اریترومایسین یا تتراسیکلین و یا ماکرولیدهای جدید مثل آزیترومایسین یا کلاریترومایسین استفاده شود.

زمینه و هدف: نقش گیرنده های رایانیدینی (Ryanodine receptor=RYR) در فعالیت پیس میکری سلولهای قلب، مناقشه انگیز است. گروهی از محققین نقش اجباری و مطلقی برای آن قایل هستند، در حالی که گروهی دیگر، نقش جزیی و نه مطلق برای آن قائلند. هدف اصلی از انجام این مطالعه این بود تا یکبار دیگر، نقش گیرنده رایانیدینی بر فعالیت پیس میکری گره های سینوسی ـ دهلیزی و دهلیزی ـ بطنی قلب موش بررسی شود. روش بررسی: در طی یک مطالعه تجربی، اثرات رایانیدین بر طول دوره پتانسیل عمل گره های سینوسی ـ دهلیزی و دهلیزی ـ بطنی سالم قلب موش مورد بررسی قرار گرفت. ثبت خارج سلولی پتانسیل های عمل توسط دو میکروالکترود فلزی جداگانه صورت گرفت. از آزمون T زوج و مستقل (بنا به مورد) استفاده شد. اگر p<0.05 بود، تفاوت معنی دار فرض شد. یافته ها: رایانیدین با غلظت 0.2 و 2 میکرومولار موجب افزایش طول دوره پتانسیل عمل در گره سینوسی ـ دهلیزی 46.5±15.75 و 70±21 درصد و در گره دهلیزی ـ بطنی 163±72.25 و 241±91.25 درصد شد. در تمام نمونه ها، فعالیت پیس میکری در اثنای مصرف رایانیدین متوقف نگردیده بود. اثر رایانیدین در دو گره نسبت به حالت کنترل معنی دار بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده، می توان بیان کرد که جریان گیرنده رایانیدینی در هر دو گره سینوسی ـ دهلیزی و دهلیزی ـ بطنی موجود است و از آنجا که فعالیت پیس میکری با مصرف رایانیدین ادامه داشته و متوقف نگردیده، بنابراین گیرنده رایانیدینی نقش منحصر به فرد و اجباری نداشته است. اثر رایانیدین بر گره دهلیزی ـ بطنی نسبت به گره سینوسی ـ دهلیزی به طور معنی داری بیش تر بوده است، این بدین معنی است که نقش گیرنده رایانیدینی در هر دو گره یکسان نیست.

مقدمه: پانکراتیت در کودکان شایع نیست. نارسایی مزمن کلیه، همودیالیز و دیالیز صفاقی مزمن، بروز پانکراتیت را افزایش می دهند. نکروز، سودوکیست و آبسه پانکراس، از عوارض پانکراتیت می باشند. معرفی بیمار: بیمار، دختر 5 ساله مبتلا به نارسایی شدید کلیه در زمینه فوکال سگمنتال گلومرولو اسکلروزیس بود که از سن 3 سالگی تحت درمان با دیالیز صفاقی مزمن بود و به علت درد شکم بستری شده بود. درد متناوب از 4 ماه قبل شروع شده بود و با گذشت زمان، شدت آن افزایش یافته بود. بیمار کاشکسی شدید و افت فشار خون داشت. در بررسی آزمایشگاهی، کدورت مکرر مایع پریتوئن با کشت منفی مایع دیالیز صفاقی و افزایش مختصر آمیلاز سرم گزارش شد. سونوگرافی، سی تی اسکن و MRI شکم، کیست پانکراس را مطرح کردند. در حین عمل جراحی یک سودوکیست عفونی پانکراس، مشاهده و تخلیه شد. بیمار تحت درمان حمایتی و آنتی بیوتیکی قرار گرفت، ولی پس از 2 هفته علی رغم بهبودی حال عمومی، بیمار با تابلوی مجدد سپسیس و از کار افتادن ارگان های بدن، فوت نمود. نتیجه گیری: در کودکان تحت دیالیز صفاقی مزمن با اختلال وزن گیری، دردهای شکمی و کدورت مایع دیالیز، باید به پانکراتیت و عوارض آن اندیشید، همچنین بررسی عملکرد پانکراس و سونوگرافی پانکراس توصیه می شود.