حیات
سال:1388 | دوره:15 | شماره:4 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: حاملگی و نفاس با تغییرات مهمی در کیفیت زندگی زنان همراه می باشد. از جمله ابزارهای ارتقای کیفیت زندگی مشاوره است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر مشاوره تلفنی بر کیفیت زندگی زنان در دوره نفاس طبیعی انجام گرفته است.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است که در بیمارستان رازی شهرستان مرند در سال 1386 انجام گرفته است. تعداد 260 زن پس از زایمان طبیعی که دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند، به طور تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون (130 نفر) علاوه بر مراقبت های معمول دوره نفاس، هفته اول دو بار، هفته دوم تا ششم یک بار در هفته مشاوره تلفنی به مدت 20 دقیقه دریافت نمودند. همچنین جهت پاسخگویی به نیازهای پیش بینی نشده مادران، آنان به صورت 24 ساعته امکان برقراری تماس تلفنی با مشاور را داشتند. گروه شاهد (130 نفر) فقط مراقبت های معمول دوره نفاس را دریافت می کردند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل برگه ثبت اطلاعات جمعیت شناختی، فرم ثبت مشکلات دوره نفاس و پرسشنامه فرم کوتاه کیفیت زندگی (SF-36) بود که در روز اول و چهل و دو روز پس از زایمان توسط پرسشگر آموزش دیده و از طریق مصاحبه حضوری تکمیل گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون کای دو و تی تست) و نرم افزار SPSS v.13 استفاده شد.یافته ها: بر اساس یافته ها، روز اول پس از زایمان کیفیت زندگی زنان در ابعاد جسمی و روانی در دو گروه آزمون و شاهد اختلاف آماری معناداری نداشت که نشان دهنده همگن بودن دو گروه می باشد. اما شش هفته پس از زایمان زنان گروه آزمون، کیفیت زندگی بالاتری نسبت به گروه شاهد داشتند و در ابعاد جسمی (p<0.001) و روانی (p<0.001) بین دو گروه اختلاف آماری معناداری مشاهده گردید.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش به نظر می رسد ارایه مشاوره تلفنی توسط ماما بتواند بر بهبود کیفیت زندگی زنان در دوره نفاس موثر باشد. انجام مطالعات بیشتر در این زمینه توصیه می شود.

زمینه و هدف: جراحی به عنوان یک روش درمانی، تجربه ای استرس آور است. ترس از درد بعد از عمل جراحی یکی از عواملی است که باعث اضطراب بیماران می شود. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر آموزش به بیمار پیرامون کنترل درد، بر میزان اضطراب قبل از عمل در بیماران تحت اعمال جراحی شکم می باشد.روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی در بیمارستان آیت اله موسوی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی زنجان در سال 87-1386 انجام گرفته است. از تعداد 89 بیمار تحت عمل جراحی شکم به طور تصادفی 45 نفر در گروه شاهد و 44 نفر در گروه آزمون قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه شامل مشخصات فردی، مشخصات بیماری و مقیاس اضطراب موقعیتی اشپیل برگر و نوع مداخله آموزش چهره به چهره درباره کنترل درد بود. سطح اضطراب در هر دو گروه روز قبل از عمل جراحی (قبل از مداخله) و در روز عمل جراحی (بعد از مداخله) اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون های کای دو، تست دقیق فیشر، من ویتنی و ویلکاکسون و نرم افزار SPSS استفاده گردید.یافته ها: نتایج نشان داد قبل از مداخله سطح اضطراب بیماران در گروه آزمون و شاهد تفاوت آماری معنادار نداشته، اما پس از مداخله سطح اضطراب گروه آزمون نسبت به گروه شاهد (p<0.001) و همچنین در مقایسه با قبل از مداخله (p<0.001) کاهش یافته است.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، آموزش به بیمار پیرامون کنترل درد، منجر به کاهش اضطراب قبل از عمل در بیماران تحت اعمال جراحی شکم می گردد که به عنوان یک مداخله غیر دارویی به پرستاران بخش های جراحی توصیه می شود.

زمینه و هدف: سندرم قبل از قاعدگی (PMS) اختلال شایع جسمانی - روانی می باشد که در حدود 40% از زنان را به درجات متفاوتی تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از این مطالعه تعیین میزان تاثیر مشاوره بر علایم مرتبط با PMS در نوجوانان بوده است.روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی است. جامعه مورد مطالعه را دختران دانش آموز پایه دوم دبیرستان های منطقه 17 آموزش و پرورش تهران در سال تحصیلی 88-87 با تشخیص قطعی PMS تشکیل می دهند. نمونه مورد مطالعه 123 نفر (62 نفر گروه آزمون و 61 نفر گروه شاهد) بوده است. مداخله به صورت 3 جلسه مشاوره گروهی با محتوای: مفاهیم مربوط به قاعدگی وPMS ، ابعاد مختلف شیوه زندگی (رژیم غذایی و فعالیت های بدنی) و مهارت های کنترل استرس انجام یافت. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، فرم تشخیص موقت و ثبت روزانه علایم PMS و پرسشنامه SCL-90-R بوده است. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی در نرم افزار SPSS v.11.5 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: گروه آزمون و شاهد در ابتدای مطالعه از نظر متغیرهای مورد بررسی اختلاف معناداری نداشته و همگن بودند. در انتهای مطالعه میانگین شدت کلی PMS و علایم جسمانی (p<0.001)، اضطراب، حساسیت در روابط بین فردی و پرخاشگری (p<0.05)، در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد کاهش معناداری داشته است. در مورد افسردگی تفاوت معناداری بین میانگین شدت در گروه آزمون و شاهد در انتهای مطالعه دیده نشد (p=0.11).نتیجه گیری: به دنبال انجام مشاوره گروهی شدت کلیPMS ، علایم جسمانی، اضطراب، حساسیت در روابط بین فردی و پرخاشگری مرتبط با سندرم قبل از قاعدگی به طور معناداری کاهش یافت و تنها در بعد افسردگی کاهش معناداری دیده نشد. بنابراین می توان مشاوره گروهی انجام یافته در این پژوهش را به عنوان روش درمانی موثر توصیه نمود.

زمینه و هدف: تغذیه مادر با موفقیت او در بارداری و زایمان و مراقبت از سلامت، رشد و پرورش جنین رابطه دارد. بنابراین آموزش جهت تنظیم یک برنامه غذایی متناسب در این دوران ضروری می باشد. یکی از وظایف مهم ماماها ارایه مراقبت و آموزش برای مادران باردار است. هدف از مطالعه حاضر تعیین میزان تاثیر آموزش تغذیه بر رفتار تغذیه ای زنان باردار است.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مداخله ای و نیمه تجربی است. 272 زن باردار شکم اول مراجعه کننده به 8 مرکز بهداشتی درمانی شهر سمنان در سال 1387 به روش نمونه گیری طبقه ای - خوشه ای انتخاب شدند و در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. برای گروه آزمون کلاس آموزش تغذیه دوران بارداری طی 2 جلسه 90 دقیقه ای و با فاصله یک هفته برگزار گردید. جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه در دو مرحله پس آزمون و پیش آزمون (به فاصله 6 هفته) انجام گرفت. جهت تجزیه و تحلیل از آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزار SPSS استفاده شد.یافته ها: داده ها حاکی از یکسان بودن دو گروه از لحاظ سن، سن حاملگی، تحصیلات، تعداد حاملگی، شاخص توده بدنی، مدت ازدواج، سن همسر، تحصیلات همسر و شغل همسر بود. نتایج نشان داد قبل از مداخله بین رفتار تغذیه ای در دو گروه آزمون و شاهد تفاوت معناداری وجود نداشته است (p=0.395). اما پس از مداخله تفاوت معناداری بین رفتار تغذیه ای بین دو گروه مشاهده شد (p<0.001).نتیجه گیری: نتایج پژوهش مبین تاثیر مثبت آموزش تغذیه بر رفتارهای تغذیه ای دوران بارداری است. بنابراین توصیه می شود ماماها مباحث تغذیه ای مادران باردار را در کلاس های آموزشی دوران بارداری به ترتیبی که در این تحقیق انجام شده است، به اجرا در آورند.

زمینه و هدف: پذیرش مجدد و برگشت بیماران نارسایی قلبی به بیمارستان علی رغم پیشرفت علم پزشکی، یکی از مشکلات عمده بهداشتی در جامعه امروزی است. تحقیقات نشان می دهد که مراقبت و آموزش مستمر به صورت بازدید از منزل در پذیرش مجدد و کاهش مرگ و میر این بیماران تاثیر قابل توجهی داشته است. هدف از این پژوهش تعیین میزان تاثیر مداخلات آموزشی و مراقبتی مستمر در منزل بر پذیرش مجدد، مراجعه به پزشک و هزینه درمانی در یک دوره 6 ماهه در بیماران نارسایی قلبی ترخیص شده از بیمارستان بوده است.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است. نمونه مورد مطالعه 99 نفر (49 نفر گروه آزمون و 50 نفر گروه شاهد) از بیماران مبتلا به نارسایی احتقانی قلبی بستری در بیمارستان هاجر دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد در سال 1386 بوده است. نمونه ها به روش در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. مداخله انجام گرفته آموزش و مراقبت از بیماران در منزل در یک دوره 6 ماهه بوده است. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه و فرم ثبت اطلاعات بوده و داده ها با استفاده نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی مستقل، آزمون دقیق فیشر، آزمون خی دو و آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شده است.یافته ها: نتایج بیانگر آن بوده که میانگین پذیرش مجدد در گروه آزمون 1.01±1.65 و در گروه شاهد 1.07±2.74، میانگین مراجعه به پزشک در گروه آزمون 1.24±2.73 و در گروه شاهد 0.94±3.32 و میانگین هزینه درمانی در گروه شاهد 16736±2736880 (تومان) و در گروه مورد آزمون 17215±249400 (تومان) بوده که بر اساس آزمون تی مستقل میانگین پذیرش مجدد با p=0.01 و میانگین مراجعه به پزشک با p=0.009 در دو گروه تفاوت معنادار داشته اما میانگین هزینه درمانی با p=0.06 معنادار نبوده است.نتیجه گیری: مداخلات آموزشی و مراقبتی پرستاران به صورت مستمر در منزل با کاهش سطح پذیرش مجدد بیمارستانی و مراجعه به پزشک معالج همراه بوده لذا با توجه به افزایش روزافزون بیماران نارسایی قلبی و از طرفی محدودیت امکانات بیمارستانی استفاده از روش یاد شده توصیه می شود.

زمینه و هدف: سبک زندگی در دوران جوانی نقش اساسی در افزایش توده استخوانی بدن و جلوگیری از پوکی استخوان دارد. پژوهش حاضر با هدف شناخت سبک زندگی مرتبط با پوکی استخوان در دانشجویان دختر دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی زنجان انجام گرفته است.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی 166 نفر از دانشجویان دختر دانشکده پرستاری و مامایی زنجان به روش سرشماری در مطالعه شرکت کردند. اطلاعات در دو بخش مشخصات فردی و ابعاد مختلف سبک زندگی مرتبط با پوکی استخوان در قالب پرسشنامه گردآوری گردید. سبک زندگی از نظر وضعیت تغذیه و میزان دریافت کلسیم، میزان فعالیت های فیزیکی و عادات (مصرف سیگار، الکل، رژیم های دارویی و غذایی لاغری) مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شد.یافته ها: 56.8% از دانشجویان مورد مطالعه در زمینه تغذیه دارای سبک زندگی نامطلوب بودند. میانگین دریافت روزانه کلسیم در دانشجویان ساکن خوابگاه 117±533 میلی گرم و در دانشجویان غیر خوابگاهی 213±721 میلی گرم و از لحاظ آماری متفاوت بود (p<0.001). در مورد فعالیت های فیزیکی تنها 19.2% از دانشجویان فعالیت فیزیکی مطلوب داشتند که نوع فعالیت فیزیکی در اکثر آنان (83.5%) پیاده روی بود. در مورد عادات (استعمال سیگار، مصرف الکل، پیروی از رژیم های دارویی و غذایی لاغری)، 98.2% از دانشجویان، دارای سبک زندگی مطلوب بودند. در این مطالعه، بین وضعیت اقتصادی و میزان دریافت روزانه کلسیم ارتباط معنادار آماری مشاهده شد (p=0.047). تفاوت معناداری بین سبک زندگی و مرتبه تولد، تحصیلات والدین و رشته تحصیلی دانشجویان وجود نداشت.نتیجه گیری: با توجه به این که سبک زندگی بیش از نیمی از دانشجویان پرستاری و مامایی مورد مطالعه در زمینه تغذیه و فعالیت های فیزکی مناسب نبود، آموزش و اطلاع رسانی جهت پیروی از سبک زندگی مناسب در پیشگیری از بیماری خاموش پوکی استخوان و همچنین برنامه ریزی در خصوص بهبود تغذیه دانشجویان و ترویج فعالیت های فیزیکی آنان ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: بیماری های قلبی عروقی به عنوان شایع ترین بیماری جدی در اغلب جوامع محسوب می شود. کاتتریسم قلبی یک روش تشخیصی معمول جهت بیماری های عروق کرونر است. فعالیت بیماران بعد از این روش کار به علت خطرات بالقوه عوارض عروقی محدود می گردد و به طور معمول بیماران به مدت 24-8 ساعت پس از کاتتریسم استراحت در تخت در وضعیت خوابیده به پشت دارند. این پژوهش با هدف تعیین میزان تاثیر تغییر وضعیت بدن و خروج زودتر از موعد از بستر بر میزان کمردرد و خون ریزی پس از کاتتریسم صورت گرفته است.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 90 بیمار تحت کاتتریسم بستری در بخش بعد از کاتتریسم بیمارستان شریعتی در ماه های اردیبهشت و خرداد 87 با نمونه گیری آسان وارد مطالعه شدند. ابتدا بیماران گروه آزمون و سپس بیماران گروه شاهد انتخاب شدند. بیماران گروه شاهد به مدت 24-8 ساعت در وضعیت خوابیده به پشت و زاویه سر تخت صفر درجه قرار می گرفتند و کیسه شن 8 ساعت بر روی اندام مبتلا قرار داشت. بیماران گروه آزمون در ساعت اول خوابیده به پشت و زاویه سرتخت 15 درجه، در ساعت دوم در زاویه 30 درجه و خوابیده به پشت و در ساعت سوم خوابیده به پشت و در زاویه 45 درجه قرار می گرفتند. در تمام مدت سه ساعت کیسه شن 2 کیلوگرمی بر روی اندام مبتلا قرار داده می شد و در پایان سه ساعت، بیمار مجاز به خوابیدن به پهلوی راست وچپ، طبق زاویه دلخواه (45-15 درجه) بود. بیماران در ساعت ششم از تخت خارج می شدند. شدت کمردرد و میزان خون ریزی در بدو ورود به بخش، 6ساعت و 24 ساعت بعد اندازه گیری شد. همچنین میزان خون ریزی جهت پیگیری طولانی تر 7روز بعد نیز مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: بین دو گروه از نظر سن، جنس، میزان تحصیلات، شدت کمردرد و میزان خون ریزی در بدو ورود به بخش تفاوت معنادار آماری وجود نداشت. در مقاطع زمانی 6 و 24 ساعت پس از مطالعه در گروه آزمون شدت کمردرد کمتر از گروه شاهد بوده است (p<0.001) و در مقاطع زمانی ذکر شده و 7 روز پس از مطالعه هیچ کدام از افراد دو گروه دچار خون ریزی نشدند.نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق به نظر می رسد بیمار می تواند پس از کاتتریسم تشخیصی قلبی به صورت ایمن در تخت تغییر وضعیت دهد و زودتر از موعد (ساعت ششم) از تخت خارج شود.

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت بیماری دیابت و تناقضات نتایج مطالعات پیشین در مورد خودمراقبتی بیماران دیابتی، مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه بین موانع درک شده و میزان خودکارآمدی بیماران با اجرای خودمراقبتی در بین بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام گرفته است.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 128 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه دیابت مرکز پزشکی خاص وابسته به بنیاد امور بیماری های خاص در سال 1387 با استفاده از روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. معیارهای ورود به مطالعه عبارت بود از سابقه ابتلا به دیابت نوع دو بیش از یک سال و سن بالای 18 سال. بعد از تعیین روایی و پایایی پرسشنامه ها و تکمیل فرم رضایت شرکت در مطالعه، پرسشنامه های جمعیت شناختی، موانع مراقبت از دیابت، خودکارآمدی و خودمراقبتی، جهت تکمیل به بیماران داده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی در SPSS v.12  و نرم افزار لیزرل تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمره خودکارآمدی، موانع درک شده و رفتارهای خودمراقبتی به ترتیب 2.18، 3.05 و 2.8 و حداکثر نمره قابل کسب برای موارد اول و دوم 5 و مورد سوم هفت بوده است. آزمون همبستگی نشان داد که خودکارآمدی با خودمراقبتی همبستگی مثبت معنادار دارد (p<0.01 و r=0.22). همبستگی معنادار منفی بین موانع درک شده و رفتارهای خودمراقبتی نیز برقرار بود (p<0.001 و r=-0.68). میزان تحصیلات با خودکارآمدی و خودمراقبتی ارتباط معنادار مثبت داشت. برای تعیین قابلیت پیشگویی این متغیرها بر خود مراقبتی از آنالیز مسیر با روش رگرسیون خطی سریال استفاده شد. مدل نهایی برازش مناسب داشت (Chi-square=0.36،GFI=1 ،CFI=1 ،p=0.83 ، RMSEA=0.000).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که میزان رفتارهای خودمراقبتی در بین شرکت کنندگان از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست و عوامل چندگانه ای از متغیرهای دموگرافیک تا متغیرهای روانی بر رفتارهای خودمراقبتی در دیابت تاثیر می گذارند. با توجه به قدرت پیشگویی بالای سازه های این مطالعه، پیش بینی می شود که سازه های دیگر از نظریه های مختلف نیز در رفتارهای خودمراقبتی موثر باشند.