پرستاری و مامایی جامع نگر (journal of HOLISTIC NURSING AND MIDWIFERY)
سال:1394 | دوره:25 | شماره:78 |تعداد مقالات:13

مقدمه: فشارهای فزاینده جهت مطابقت با نگرش نظام یافته تر در سازمان های بهداشتی درمانی، کیفیت و انتخاب سیستم کیفی را به یکی از دغدغه های اصلی سازمان ها و مدیرانشان تبدیل نموده است.هدف: هدف این مطالعه تعیین رابطه سطح استقرار سیستم مدیریت کیفی ایزو 2008-9001 با تغییرات شاخص های اثربخشی کیفی در بیمارستان های شهرستان رشت می باشد.روش کار: این مطالعه یک تحقیق توصیفی از نوع همبستگی است که بر روی سه بیمارستان دارای گواهی ایزو در شهر رشت انجام پذیرفت، میزان سطح استقرار سیستم از طریق چک لیست استاندارد ایزو به تفکیک بیمارستان تعیین شد و مقدار شاخص های اثربخشی کیفیتی مورد مطالعه قبل و بعد از استقرار از طریق چک لیست و بر اساس آمارهای موجود در بیمارستان ها جمع آوری شد و بعد از تعیین اختلاف میانگین ها و درصد تغییرات با استفاده از آزمون t زوجی به بررسی معناداری رابطه آنها پرداخته شد.نتایج: رابطه معنی داری میان برخی شاخص های اثربخشی کیفیتی مانند (رضایت بیمار، تعداد شکایت رسیدگی شده و فرآیندهای بهبود یافته) و میزان استقرار سیستم مدیریت کیفی ایزو در بیمارستان ها وجود دارد (P<0.05). تفاوت معناداری در میانگین تغییرات متوسط اقامت بیماران بستری در بیمارستان ها قبل و بعد از استقرار، دیده نشد.نتیجه گیری: کسب دیدگاه سیستمیک توسط یک ابزار سیستم ساز قوی مانند سیستم مدیریت کیفی ایزو و کاربرد عملی الزامی این سیستم در ممیزی های سازمانی علاوه بر تصحیح کارکرد سیستمها و بهبود عملکرد کارکنان، موجب ارتقاء شاخص های بیمارستانی خواهد شد.

مقدمه: امروزه جهان پزشکی با رشد ابتلا به بیماری های مزمن مواجه است. آرتریت روماتوئید به عنوان یک بیماری مزمن باعث درد، خستگی، محدودیت حرکت و فعالیت روزانه، اختلال در عملکرد جسمانی و ناتوانی می شود. یکی از بخش های مهم برنامه های کنترل بیماری های مزمن مانند آرتریت روماتوئید توجه به توانمندی بیمار جهت اجرای رفتارهای مناسب خودمراقبتی و کمک به بیماران برای سازگاری با شرایط مزمن بیماری می باشد.هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین توان خودمراقبتی در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید صورت گرفت.روش کار: این پژوهش مطالعه ای مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی است که در آن میزان توان خودمراقبتی در 326 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی مرکز آموزشی درمانی رازی رشت مورد بررسی قرار گرفت. گردآوری داده ها از طریق پرسش نامه اطلاعات دموگرافیک و پرسش نامه توان خودمراقبتی بدست آمده است. اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی (کروسکال والیس و من ویتنی رگرسیون خطی چندگانه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.نتایج: میانگین نمره توان خودمراقبتی بیماران 2.32±57.65 بوده که در سطح خوب بود. جنس (P<0.016)، سن(P<0.001) ، وضعیت تاهل (P<0.001)، سطح تحصیلات (P<0.001)، شغل(P<0.001) ، درآمد(P<0.004) ، طول مدت ابتلا به بیماری (P<0.000) و بیماری های همراه (P<0.001) با توان خودمراقبتی ارتباط آماری معنی داری داشت.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از آن است که عوامل وضعیتی پایه در کنترل بیماری آرتریت روماتوئید موثر می باشد، بنابراین لازم است پرستاران با تعیین نیازهای خودمراقبتی و با در نظر گرفتن عوامل مرتبط تاثیرگذار بر آن، برنامه ریزی های آموزشی لازم را در جهت ارتقای توانمند سازی بیماران تدوین و اجرا نمایند.

مقدمه: حاکمیت بالینی چهارچوبی است که در آن سازمان های ارایه دهنده خدمات بالینی، در قبال بهبود دایمی کیفیت پاسخگو بوده و با ایجادمحیطی که در آن تعالی خدمات بالینی شکوفا می شود به صیانت از استانداردهای عالی خدمت می پردازند.هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر برنامه خودمدیریتی بر قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله مبتلایان به دیابت نوع دو انجام گرفت.روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود که بر روی 80 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو منتخب از میان مراجعه کنندگان انجمن دیابت رشت انجام شد. نمونه ها به شکل تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل 40 نفره تقسیم شدند. برنامه خودمدیریتی شامل آگاهی و شناخت، فرایند حل مساله، برنامه رژیم غذایی، پیاده روی و کنترل استرس بود که به مدت سه هفته به بیماران آموزش داده شد و طی دو ماه پیگیری گردید. داده ها با استفاده از پرسشنامه مشخصات دموگرافیک و اندازه گیری قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله قبل و هشت هفته پس از انجام مداخله جمع آوری شد. به علاوه قند خون دو ساعت پس از غذای بیماران هر هفته اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات توسط آزمون های آماری مجذور کای، فیشر، تی زوج و مستقل و Repeated measure ANOVA انجام گرفت.نتایج: نتایج بررسی بیماران پیش ازانجام مداخله نشان دادکه بیماران دو گروه ازنظر شاخص های دموگرافیک، وضعیت بیماری، مصرف داروها، قند خون با یکدیگر تفاوت آماری معنی داری نداشتند. دو ماه بعد از اجرای مداخله قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله درگروه مداخله نسبت به قبل از مداخله بهبود معنی داری یافت. این تغییرات در گروه کنترل دیده نشد. به علاوه بعد از مداخله تفاوت معنی داری بین دو گروه از لحاظ میزان هموگلوبین گلیکوزیله وجود داشت (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به یافته ها میتوان نتیجه گرفت که برنامه خود مدیریتی منجر به بهبود قند خون و کاهش میزان هموگلوبین گلیکوزیله در مبتلایان به دیابت نوع دو می گردد. لذا برنامه ارتقاء خود مدیریتی می تواند به عنوان راهبردی در ارتقاء سلامت بیماران مربوطه به کار گرفته شود.

مقدمه: زخم پا از شایعترین، جدی ترین و پرهزینه ترین عوارض دیابت است و شناسایی عوامل خطر موثر بر آن می تواند از ایجاد عوارض جبران ناپذیر جلوگیری نماید.هدف: این  مطالعه با هدف تعیین وضعیت پوست پا و عوامل خطر موثر با آن در بیماران دیابتی با و بدون وجود زخم پا انجام شد.روش کار: در این مطالعه توصیفی - مقطعی 355 بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی رازی رشت در سال 1392 بطور تصادفی و بر اساس پرسشنامه ای مشتمل بر 4 قسمت مشخصات فردی، مشخصات بیماری، وضعیت پوست پا و پای دیابتی، توسط یک پرستار آموزش دیده بررسی شدند. سابقه وجود بیماری، بر اساس فرم بیماری های همراه چارلسون(Charlson)  و زخم پا بر اساس سیستم نمره دهی وگنر(Wagner)  بررسی شد. بیماران در دو گروه دارای زخم و بدون زخم پا تقسیم بندی و هر یک از متغیرها با این دو گروه مقایسه شدند. جهت تجزیه و تحلیل متغیرها از آزمون مجذور کای  و مدل رگرسیون لوجستیک استفاده گردید و سطح معناداری کمتر از 0.05 معنادار در نظر گرفته شد.نتایج: بر اساس یافته های پژوهش، 16.1 درصد واحدها دارای زخم پا بودند. پوست خشک و بدون تعریق، رنگ پریدگی، فیشر، ادم و اختلال در رشد ناخن های پا در گروه دارای زخم به ترتیب (89.47%-42.1%-26.31%-21.05%-64.91%) و در گروه بدون زخم به ترتیب (73.48%-35.9%-11.74%-12.08%-48.65%) بود. بین زخم پا و خشکی پوست (p=0.01)، فیشر(p=0.004)  و اختلال در رشد ناخن های پا  (p=0.02)ارتباط معنادار وجود داشت. احتمال ایجاد زخم پا در افراد دارای پوست خشک 3.07 برابر، در افراد دارای فیشر 2.68 برابر و در افراد دارای اختلال در رشد ناخن های پا 1.95 برابر بیشتر بود.نتیجه گیری: از آنجاییکه مشکلات پوستی در بروز زخم پا تاثیرگذار هستند، پرستاران می توانند با شناسایی این عوامل خطر نقش موثری در پیشگیری و درمان به موقع زخم پا داشته باشند.

مقدمه: اضطراب از واکنشهای روانی شایع در انجام روش های تشخیصی و درمانی تهاجمی مانند مداخلات الکتروفیزیولوژیک است که به توجه پرستار جهت بررسی و اجرای اقدامات موثر برای کاهش آن نیاز دارد.هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آرام سازی عضلانی بنسون بر سطح اضطراب بیماران در انتظار مداخلات تشخیصی و درمانی الکتروفیزیولوژیک انجام گرفته است.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 72 بیمار در انتظار مداخلات الکتروفیزیولوژیک بستری در مرکز آموزشی درمانی دکتر حشمت شهر رشت انجام شده است. نمونه های مطالعه به روش تدریجی انتخاب و به روش بلوک های تصادفی به دو گروه همگون آزمون (تحت مراقبت معمول و آرام سازی عضلانی) و کنترل( فقط مراقبت معمول) تقسیم شدند. داده های پژوهش با استفاده از ابزاری دو بخشی شامل پرسشنامه اطلاعات فردی – بالینی و ابزار اضطراب و افسردگی بیمارستانی به روش مصاحبه و مشاهده یافته های ثبت شده در پرونده جمع آوری شدند. داده های مرتبط با اطلاعات فردی- بالینی در محدوده زمان 5-3 ساعت قبل از مداخله الکتروفیزیولوژی و سطح اضطراب نمونه ها در دو مرحله 5-3 ساعت و 60-15 دقیقه قبل از مداخله الکتروفیزیولوژی گردآوری شدند. در فاصله زمانی بین دو مرحله گروه آزمون به مدت 10 دقیقه با استفاده از هدفون به شنیدن فایل صوتی دستورالعمل روش آرام سازی عضلانی بنسون و تمرین آن به میزان حداقل سه نوبت تشویق شدند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو، تی زوج و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: نتایج پژوهش نشان دادند که میانگین و انحراف معیار نمره اضطراب گروه آزمون در مرحله بعد از مداخله نسبت به قبل آن کاهش بسیاری داشته است (6.70± 7.91در مقایسه با3.43 ±3.11). آزمون آماری تی زوج تفاوت موجود در میانگین نمرات قبل و بعد از آرام سازی در گروه آزمون (P<0.0001) و کنترل (P<0.0001) را معنادار نشان داد. در نهایت آزمون آماری تی مستقل تفاوت آماری معناداری را بین میانگین و انحراف معیار نمره اضطراب مرحله دوم در دو گروه مورد مطالعه نشان داد (p<0.0001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، آرام سازی عضلانی بنسون به طور معناداری موجب کاهش سطح اضطراب نمونه های گروه آزمون شده است. بنابراین پرستاران می توانند از این روش جهت کاهش اضطراب بیماران استفاده نمایند.

مقدمه: حاکمیت بالینی چهارچوبی است که در آن سازمان های ارایه دهنده خدمات بالینی، در قبال بهبود دایمی کیفیت پاسخگو بوده و با ایجاد محیطی که درآن تعالی خدمات بالینی شکوفا می شود به صیانت از استانداردهای عالی خدمت می پردازند.هدف: این پژوهش با هدف تعیین موانع اجرای حاکمیت بالینی از دیدگاه مدیران و پرستاران بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی جهرم انجام شد.روش کار: این یک مطالعه توصیفی- مقطعی است و بر روی 280 پرستار و 20 مدیر به روش سرشماری، انجام شده است. اطلاعات با کمک پرسشنامه ای محقق ساز مشتمل بر 48 گویه در 7 حیطه حاکمیت بالینی جمع آوری شد. روایی پرسش نامه باشیوه تعیین روایی صوری و محتوایی انجام شد و پایایی آن به روش آزمون مجدد و آزمون اسپیرمن(r=0.73)  کسب شد. اطلاعات به کمک آمارهای توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: ممیزی بالینی کمترین و مدیریت کارکنان بیشترین تاثیر منفی را از نظر شرکت کنندگان در اجرای حاکمیت بالینی داشته است. در بین تمام سوالات "بی توجهی به رضایت شغلی پرسنل" در محور "مدیریت کارکنان" بیشترین تاثیر منفی را به خود اختصاص داد.نتیجه گیری: با توجه به اهمیت اجرای حاکمیت بالینی، بایستی نتایج چنین تحقیقاتی از سوی مدیران سلامت بسیار مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: پرستاری به عنوان یک رشته بالینی روز به روز در بخشهای اورژانس در حال توسعه می باشد و مسوولین سیستم مراقبت بهداشتی و درمانی باید به طور مداوم شاخص های شایستگی بالینی پرستاران در این بخش ها را ارزیابی، تعیین و اولویت بندی نمایند. عدم وجود شاخص های شایستگی بالینی روشن، ارزیابی را دچار چالش می نماید.هدف: این مطالعه با هدف تعیین شاخص های شایستگی بالینی عمومی از نظر پرستاران شاغل در بخش های اورژانس انجام گرفت.روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه نیاز سنجی است که به شیوه دلفی در سه مرحله که مرحله اول آن تعیین شاخص های شایستگی بالینی عمومی، مرحله دوم دسته بندی شاخص های شایستگی بالینی عمومی توسط اعضای پانل تخصصی و مرحله سوم اولویت بندی شاخص های شایستگی بالینی عمومی به روش تحلیل عاملی اکتشافی از طریق نمونه گیری در دسترس در بین 710 پرستار شاغل در بخشهای اورژانس مراکز آموزشی درمانی استان گیلان در طی مدت 2 ماه انجام گرفت. در نهایت از تحلیل عاملی اکتشافی جهت اولویت بندی نهایی بهره گرفته شد.نتایج: در مرحله اولویت بندی شاخص های شایستگی بالینی عمومی، 5 عامل 30 عبارت دسته بندی شده توسط پانل تخصصی، مدل ساختارمندی را فراهم نمود که در سه حیطه برقراری ارتباط (10 عبارت)، مدیریت بلایا و فوریت ها (8 عبارت) و ویژگی های شخصیتی (12 عبارت) تقسیم شده است.نتیجه گیری: یکی از راهکارهای موجود برای نزدیکی تئوری و عمل در حرفه پرستاری تعیین و اولویت بندی شاخص های شایستگی بالینی در بخشهای مختلف از جمله اورژانس می باشد. با تحلیل عاملی می توان به اولویت بندی این شاخص ها اقدام نمود. تحقیقات بیشتری در سیستم مراقبت بهداشتی به منظور دستیابی به ابزار پایا و معتبر مورد نیاز است.

مقدمه: رعایت معیارهای اخلاق حرفه ای در عملکرد پرستاری منجر به بهبود خدمات پرستاری می گردد که لازم است در راستای بهبودی و آرامش بیماران بستری مورد توجه جدی قرار گیرد.هدف: این مطالعه با هدف تعیین دیدگاه پرستاران و بیماران از رعایت معیارهای اخلاق حرفه ای در عملکرد پرستاری در سال 1391 می باشد.روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقایسه ای است که با مشارکت 160 پرستار با استفاده از سرشماری و 504 بیمار بستری با استفاده از نمونه گیری سهمیه ای در بخش های داخلی و جراحی بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی جهرم انجام گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه ای مشتمل بر 31 سوال برای جامعه پرستاران و 22 سوال برای جامعه بیماران بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از شاخص های امار توصیفی و آزمون کای دو، همبستگی و آزمون من ویتنی انجام گردید.نتایج: مطابق با دیدگاه پرستاران در ابعاد مسئولیت پذیری 72 درصد و در ابعاد ارتقاء کیفیت مراقبت از بیمار و احترام به بیمار70درصد معیارهای اخلاق حرفه ای رعایت شده است. در حالی که از دیدگاه بیماران در بعد مسوولیت پذیری 40 درصد، در بعد ارتقاء کیفیت مراقبت از بیمار 45 درصد و در بعد احترام به بیمار 69 درصد معیارهای اخلاق حرفه ای رعایت شده است. همچنین بین دیدگاه پرستاران و بیماران در بعد مسوولیت پذیری و ارتقاء کیفیت مراقبت از بیمار اختلاف معنی داری مشاهده گردید (P<0.05).نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که بین دیدگاه پرستاران و بیماران از نظر میزان رعایت معیارهای اخلاق حرفه ای تفاوت وجود دارد. لذا پیشنهاد می شود با آموزش کادر درمانی و بالا بردن آگاهی آنها در زمینه اخلاق حرفه ای کارایی و کیفیت مراقبت بهداشتی را به حداکثر رساند.

مقدمه: وجود پرستارانی شایسته برای دستیابی به استراتژی های ارتقاء سلامت ضروری است، لذا اجرا و ارزیابی برنامه های بهسازی موثر در این راستا امری مهم است.هدف: این پژوهش با هدف ارزیابی برنامه های بهسازی از دید پرستاران شاغل در بیمارستانهای غرب مازندران و ارتباط آن با سطح شایستگی آنها انجام شده است.روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی می باشد. تعداد 205 پرستار شاغل در بخش های غیرتخصصی بیمارستانهای غرب مازندران با روش نمونه گیری تصادفی از نوع خوشه ای انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از دو پرسشنامه (پرسشنامه بررسی برنامه های بهسازی و تعیین سطح شایستگی حرفه ای) گردآوری شد. اعتبار صوری و محتوای ابزار مورد تایید قرار گرفت و اعتماد علمی آن با روش همسان سازی درونی بررسی شد و نتایج توسط آزمون آنالیز واریانس و مجذور کای تحلیل شدند.نتایج: اکثریت نمونه ها سطح شایستگی خود را مطلوب گزارش کرده (75.6%) و اثربخشی برنامه ها را متوسط برآورد کردند80.5) %). تحلیل واریانس نشان داد که میانگین امتیازات کسب شده از ابزار بررسی برنامه های بهسازی، در پرستاران دارای سطوح گوناگون شایستگی تفاوتی نداشته است.نتیجه گیری: سازمان ها هزینه هنگفتی را صرف برنامه های بهسازی می کنند. در صورتی که این برنامه ها اثر بخش نباشد، تنها باعث اتلاف هزینه و وقت می گردد. نتایج مطالعه می تواند مدنظر مجریان و مدیران پرستاری قرار گیرد.

مقدمه: جراحی پیوند عروق کرونر یک مداخله درمانی رایج در بیماران مبتلا به بیماری های عروق کرونر است. این عمل دارای عوارض متعددی می باشد. از جمله عوارض شایع بعد از آن، اختلال الکترولیتی است که معضل مهمی در این بیماران به شمار می رود.هدف: هدف این مطالعه تعیین میزان اختلالات الکترولیتی بعد از پیوند عروق کرونر و عوامل مرتبط با آن در بیماران بستری در بخش مراقبتهای ویژه جراحی قلب بود.روش کار: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، تعداد 288 بیمار تحت پیوند عروق کرونر قلب در بخش مراقبتهای ویژه جراحی قلب به روش نمونه گیری تدریجی تحت مطالعه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه ای محقق ساخته شامل بخش های اطلاعات دموگرافیک، تاریخچه بیماریهای قبلی و فعلی و میزان سدیم و پتاسیم از طریق مندرجات موجود در پرونده بیمار به دست آمد و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی(مجذور کای، فیشر و رگرسیون لوجستیک) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: یافته های این تحقیق نشان داد که بعد از پیوند عروق کرونر 16.7 درصد بیماران دچار هیپوناترمی، 4.9 درصد هیپرناترمی، 14.2 درصد هیپوکالمی و 3.8 درصد نیز دچار هیپرکالمی شدند. همچنین نتایج نشان داد که بین عوامل مداخله گری همچون شاخص توده بدنی، سابقه مصرف دارو، تعداد عروق گرفتار، تعداد پیوندهای انجام شده، مدت زمان اتصال بیمار به ونتیلاتور، مدت زمان استفاده بیمار از دستگاه قلب و ریه مصنوعی، مدت زمان بستن آئورت، میزان هیپوترمی و هموگلوبین و هماتوکریت حین عمل با میزان اختلال الکترولیتی بعد از عمل ارتباط معنی داری وجود دارد (P<0.05). این عوامل بر اساس مدل رگرسیون لوجستیک با اختلالات الکترولیتی مرتبط نبودند.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که عوامل زیادی چون تاریخچه بیماری فرد و شرایط حین عمل جراحی می تواند بر اختلالات الکترولیتی بعد از پیوند عروق کرونر تاثیرگذار باشد. شناسایی این عوامل در برنامه ریزی جهت پیشگیری، تشخیص و درمان زود هنگام عوارض احتمالی و در نتیجه ارتقاء سطح کیفی مراقبت از این بیماران می تواند مفید باشد.

مقدمه: دیسمنوره اولیه، قاعدگی دردناک در غیاب بیماری های لگنی است و در سنین باروری زنان شایع است.هدف: هدف این مطالعه تعیین اثر فشار بر نقطه ششم طحالی بر تسکین دیسمنوره اولیه است.روش کار: در این کارآزمایی بالینی، دانشجویان دارای دیسمنوره اولیه مقیم خوابگاه طی سه مرحله بررسی شدند. در سیکل اول شدت درد بدون مداخله ارزیابی شد. واحدهای پژوهش با استفاده از بلوکهای تصادفی با نسبت تخصیص 1:1 بر اساس شدت درد به دو گروه درمان (نقطه ششم طحالی) و کنترل (نقطه بی اثر) تقسیم شدند. در سیکل دوم و سوم فشار توسط واحدهای پژوهش اعمال شد. شدت درد قبل و بعد از مداخله با مقیاس آنالوگ بصری مورد مقایسه گرفت. واحدهای پژوهش، شخص تقسیم کننده گروه ها و آنالیز کننده اطلاعات از گروه های مطالعه بی اطلاع بودند. در انتها اطلاعات 30 دانشجو در گروه درمان و 32 دانشجو در گروه کنترل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای مقایسه شدت درد گروه های مداخله و کنترل آزمونهای تی، مجذور کای، من ویتنی مورد استفاده قرار گرفت.نتایج: شدت درد تا 3 ساعت پس از اعمال فشار بر نقطه ششم طحالی (p<0.004) و چهار ساعت پس از اعمال فشار بر نقطه کنترل (p<0.001) نسبت به قبل از مداخله کاهش یافت. قبل و بعد از مداخله تفاوتی بین شدت درد گروه ها مشاهده نشد.نتیجه گیری: از آنجا که شدت درد بعد از مداخله در هر دو گروه کمتر بود، انجام مطالعات بیشتر در این مورد پیشنهاد می شود.

مقدمه: رضایت زناشویی که نشانگراستحکام نظام خانواده است؛ باعث افزایش سلامت جسمی، روانی، پیشرفت اقتصادی، رضایت شغلی و رضایت ازکل زندگی می گردد پرستاران جهت تامین سلامت و آسایش بیماران با عوامل تنش زای مختلف در محل کار مواجه هستند و به دلیل تعدد نقش ها در منزل نیز در معرض مستقیم و غیرمستقیم آسیبهای جسمانی و روانشناختی متعدد قرار دارند. شناخت عوامل موثر و مرتبط شغلی با رضایت زناشویی می تواند جهت ارتقا و بهره وری این نیروی عظیم انسانی حائز اهمیت باشد.هدف: این پژوهش با هدف تعیین ارتباط بین عوامل شغلی و رضایت زناشویی پرستاران شاغل در مراکز آموزشی- درمانی انجام گرفت.روش کار: در این مطالعه همبستگی از نوع توصیفی تحلیلی، 500 پرستار متاهل شاغل در 8 مرکز آموزشی درمانی شهر رشت به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. اطلاعات از طریق پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ (ENRICH) و پرسشنامه عوامل فردی- اجتماعی و شغلی جمع آوری گردید و با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های آمار استنباطی (آزمون پیرسون، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، آزمون تی مستقل و مدل رگرسیون لوجستیک رتبه ای) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: یافته ها نشان داد که بیشتر واحدهای مورد پژوهش (61.6%) دارای رضایت زناشویی نسبی هستند. بین میزان رضایت زناشویی با سابقه کار (P=0.0001)، میزان درآمد (P=0.002)، بخش محل خدمت (P=0.0001)، نوبت کاری (P=0.003)، وضعیت استخدامی (P=0.0001)، سن (P=0.002)، ارتباط آماری معنی دار وجود داشت. همچنین یافته ها حاکی از آن بود که به ازای افزایش تعداد 1 فرزند شانس تمایل به کاهش رضایتمندی 1.65 برابر افزایش می یابد. از بین بخش های محل خدمت تنها بخش روانپزشکی (P<0.0001) عامل مرتبط بارضایت زناشویی بود. اما بین رضایت زناشویی با مرتبه شغلی، جنس و مدرک تحصیلی، ارتباط آماری معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، برخی عوامل شغلی با رضایت زناشویی پرستاران دارای ارتباط معنی دار می باشند. در نتیجه می توان با بکارگیری راه های مناسب و استفاده از فاکتورهای تعدیل کننده شغلی شرایط خانوادگی پرستاران را با افزایش میزان رضایت زناشویی بهبود بخشید.

مقدمه: نیروی انسانی ارائه کننده خدمات بهداشتی و درمانی سهم بسزایی در سلامت جامعه دارد، از این رو حفظ و ارتقاء سلامت آنان می تواند نقش کمک کننده ای در سلامت جامعه داشته باشد. یکی از جنبه های تاثیرگذار بر سلامتی این افراد شغل و رضایت شغلی آنان می باشد.هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین عوامل پیش بینی کننده سلامت عمومی مبتنی بر رضایت شغلی کارکنان مراکز بهداشتی- درمانی طراحی گردیده است.روش کار: این پژوهش، مطالعه ای مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی است که در سال 92-1391 انجام گرفته است. در این مطالعه از روش سرشماری برای نمونه گیری استفاده گردید. 252 نفر از کارکنان مراکز بهداشتی در این مطالعه شرکت کردند و ابزار گردآوری اطلاعات شامل دو پرسشنامه رضایت شغلی (Job Description Index) و سلامت عمومی (General Health Questionnaire) به همراه پرسشنامه ویژگیهای دموگرافیک بود که پس از بررسی روایی و پایایی بکار گرفته شد. داده ها با آزمون های آماری توصیفی و استنباطی(من ویتنی و کروسکال والیس) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: یافته ها نشان داد تنها 47.6 درصد کارکنان از سلامت عمومی مطلوب برخوردار بودند. حدود 63.16 درصد از کارکنان از شغل خود راضی بودند و بیشترین میزان رضایت در حیطه همکار (76.83%) و کمترین میزان رضایت در حیطه حقوق و مزایا 41.5 درصد بود. نتایج حاکی از آن بود که از میان حیطه های مورد مطالعه، تنها حیطه های مرتبط و پیش بینی کننده سلامت عمومی، حیطه همکار (p<0.049) و شرایط محیط کار (p<0.043) می باشند، به طوریکه با افزایش میزان رضایت از همکار و همچنین شرایط محیط کار شانس سلامت عمومی افزایش می یابد. از میان ویژگیهای دموگرافیک، میزان تحصیلات (p<0.043) و داشتن پست مدیریتی (p<0.035) به عنوان پیش بینی کننده سلامت عمومی شناخته شدند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت، ارتباط بین کار و سلامتی یک رابطه دو جانبه است که در جهت بهبود هر دو مقوله برنامه ریزی و مداخلات مناسب لازم می باشد. انجام این امر منجر به افزایش رضایت از شغل و سلامت جسمی و روانی کارکنان می گردد.