نشریه جراحی ایران
سال:1385 | دوره:14 | شماره:1 (پی در پی 36) |تعداد مقالات:18

ضمن تشکر از نویسندگان محترم مقاله چاپ شده در نشریه جراحی ایران (دوره 13 شماره 3 و 4 سال 1384 صفحه 105) به عنوان "گزارش یک مورد بروز بزوار در مجرای صفراوی بعد از انجام کله سیستکتومی به علت تشکیل فیستول بین کلدوک و دئودنوم" توسط دکتر جمال اخوان مقدم و همکاران، به نظر می رسد، لازم است برخی نکات عنوان شده مورد نقد و بررسی قرار گیرد و در صورت موافقت هیات علمی محترم نشریه جراحی ایران، این مطلب در نشریه آینده چاپ شود ...  

آنچه در نگاه اول به هشت جلد این کتاب که با سلیقه صحافی شده است، جلب نظر می کند بزرگی کار است.تالیف و ترجمه کتابی در این ابعاد کار آسانی نیست و بی گمان نگارش آن چندین سال به درازا کشیده شده است. همین واقعیت میزان دقت و زحمت و حوصله مولف را می رساند. منصفانه باید همت و پشتکار دکتر ولی اله محرابی، استاد جراحی اطفال دانشگاه تهران را ستود. انتشارات دایره المعارف تاریخ پزشکی هم مجموعه ای زیبا و نفیس در شان یک ناشر معتبر و مناسب با یک اثر فرهنگی– ادبی- علمی عرضه کرده است ...  

کارآزمایی بالینی (Clinical Trail) را می توان بدون شک با ارزش ترین تجربه بالینی تلقی کرد. نتایج حاصل از کارآزمایی بالینی باعث تغییر در نگرش، عملکرد های تشخیصی و نحوه درمان می شود و به همین دلایل طراحی و انجام آن متضمن دقت، حوصله و هزینه قابل توجهی است. از طرف دیگر انجام کارآزمایی بالینی کنترل شده (Randomized CT) در رشته های جراحی آن چنان دور از ذهن و قابل اجرا به نظر می رسند که قلم منتقدین به این روش تحقیق در رشته های جراحی را به خود معطوف داشته است. دراین فصل نگاهی اجمالی به جنبه های مختلف کارآزمایی بالینی خواهیم داشت.

زمینه و هدف: سرمازدگی به صورت انجماد حاد بافت ها در هنگام مواجهه با دمای پایین تر از نقطه انجماد پوست طبیعی تعریف می شود. در سرما زدگی پوست و بافت زیر جلدی مناطق مختلف بدن در مواجهه با سرما به ویژه دست ها، پا ها، بینی و گوش ها اغلب آسیب می بینند. شدت این آسیب در موارد مرطوب بودن لباس ها: وزش باد، بیماری های عروق محیطی و کاهش سطح هوشیاری تشدید می شود.هر چند در گذشته سرمازدگی اکثرا در پرسنل نظامی دیده می شد ولی امروزه شیوع آن در پرسنل غیر نظامی رو به افزایش بوده است؛ به همین علت تشخیص و درمان موثر آن نه تنها برای پزشکان مناطق دور افتاده کوهستانی لازم است بلکه برای پزشکان بیمارستان های شهری نیز ضروری به نظر می رسد.مواد و روش ها: در این مطالعه ضمن معرفی یک بیمار و بررسی روند درمانی و پیگیری آن تمامی مقالات مربوط به سرمازدگی که از سال 1980 تا ژانویه سال 2006 در مورد سرمازدگی منتشر شده بود بررسی گردید و سعی شده است که یک پروتکل مناسب جهت تشخیص، درمان و پیگیری بیماران دچار سرمازدگی اندام ارایه گردد.یافته ها: تحقیقات در مورد فیزیوپاتولوژی سرمازدگی مشخص نموده است که مراحل التهابی آن مشابه با سوختگی و یا آسیب پرفیوژن مجدد است. وجود مدارکی از نقش ترومبوکسان و پروستاگلاندین باعث افزایش کاربرد دارو درمانی در درمان سرمازدگی شده است. اگر چه درمان جراحی سرمازدگی به طور تاخیری و پس از مشخص شدن کامل حدود ناحیه بافت مرده انجام می شود ولی امروزه استفاده از روش های جدید رادیولوژی در ارزیابی زنده بودن بافت ها، باعث مداخله زودتر جراحی شده است.نتیجه گیری: در مورد درمان های کمکی سرمازدگی مانند استفاده از دکستران، دارو های ضد انعقادی، پنتوکسی فیلین، ویتامین ث، متسع کننده های عروقی، ترومبولیتیک تراپی، دفیبروتاید، سمپاتکتومی و اکسیژن هیپرباریک بحث گردیده است و تاثیر درمان های فوق الذکر در بیماران سرمازدگی بررسی گردید و پروتکل درمانی مناسب ارایه شد.

زمینه و هدف: تروما علت اصلی مرگ و میر در افراد 1-44 ساله و سومین علت شایع مرگ در تمام سنین است. ترومای شکم حدود 25% موارد را به خود اختصاص می دهد و علت اصلی مرگ، تاخیر در تشخیص و درمان است. سی تی اسکن به عنوان وسیله کمک تشخیصی همراه با معاینه و سایر روش های دیگر در این مورد به کار گرفته می شود. هدف از انجام مطالعه بررسی ارزش تشخیصی سی تی اسکن در ترومای شکم در بیمارستان های الزهرا (س) و آیت اله. کاشانی می باشد تا در صورت وجود اختلاف احتمالی بین حساسیت و ویژگی سی تی اسکن ذکر شده در مطالعه ما با کتب مرجع و شرایط موجود راه حل های مناسبی ارایه گردد.مواد و روش ها: مطالعه به صورت توصیفی تحلیلی بوده و جهت اجرای آن پرونده 120 بیمار دارای ترومای احشای توپر(کبد، طحال، کلیه) که دارای برگ گزارش سی تی اسکن و لاپاراتومی بودند، در یک دوره 8 ساله انتخاب و نتایج حاصل از آن در فرم جمع آوری اطلاعات وارد شد. سپس اطلاعات دسته بندی شده و به جدول مربوطه منتقل گردیده و محاسبات آماری انجام گرفت. جهت بررسی ارزش تشخیصی سی تی اسکن در ترومای شکم از آزمون آماری کای اسکوئر استفاده شد. حساسیت و ویژگی سی تی اسکن نسبت تشخیص زمان لاپاراتومی محاسبه شد. P<0.05 در آزمون ها معنی دار تلقی شد. یافته ها: نتایج این تحقیق عبارت است از: توزیع فراوانی ترومای طحال در سی تی اسکن 50.8%، در لاپاراتومی 65%، حساسیت سی تی اسکن در ترومای طحال 73.1%، ویژگی آن 90.5%، ارزش اخباری مثبت 93.4%، ارزش اخباری منفی 64.4% و دقت تشخیصی 79.2% بوده است. توزیع فراوانی ترومای کبد در سی تی اسکن 29.2%، در لاپاراتومی 28.3%، حساسیت سی تی اسکن در ترومای کبد 64.7%، ویژگی 84.9%، ارزش اخباری مثبت 62.9%، ارزش اخباری منفی 85.9%، و دقت تشخیصی 79.2% بوده است. توزیع فراوانی ترومای کلیه در سی تی اسکن 23.3%، در لاپاراتومی 26.7%، حساسیت سی تی اسکن در ترومای کلیه 81.2% و ویژگی آن 97.8%، ارزش اخباری مثبت 92.9%، ارزش اخباری منفی 93.5% و دقت تشخیصی 93.3% بوده است. توزیع فراوانی وجود آسیب در سی تی اسکن 79.2%، در لاپاراتومی 89.2%، حساسیت سی تی اسکن در وجود آسیب 86.9%، ویژگی آن 84.6%، ارزش اخباری مثبت 97.9%، ارزش اخباری منفی 44% و دقت تشخیصی 86.7% بوده است.نتیجه گیری: با مقایسه نتایج این تحقیق و سایر تحقیقات مشخص شد که ارزش تشخیصی سی تی اسکن کمتر از موارد ذکر شده در سایر تحقیقات بود و علت این اختلاف می تواند مربوط به عدم تشخیص پارگی تاخیری طحال به علت استفاده از دستگاه های معمول سی تی اسکن، عدم استفاده از دستگاه Spiral CT در تمام اوقات شبانه روز، عدم انجام سی تی اسکن با پروتکل استاندارد مناسب جهت موارد تروما و اختلاف نظر بین رادیولوژیست ها در تفسیر یافته های موجود در سی تی اسکن بیماران ترومایی باشد. بنابراین با توجه به شرایط موجود و هزینه بری انجام این گونه ارزیابی ها برای بیماران و سیستم بهداشتی توصیه می شود بر روی معاینه فیزیکی به جای تقاضای بی مورد ارزیابی پاراکلینیک تاکید بیشتری صورت گیرد.

زمینه و هدف: بیمارانی که از صدمات سختی مثل سوختگی رنج می برند، شانس بالایی برای عفونت ناشی از کاهش مقاومت ایمنی دارند.در مطالعات مختلف محرک های غیر اختصاصی سیستم ایمنی جهت افزایش سطح پاسخ ایمنی بدن استفاده شده است. لوامیزول از جمله این محرک های ایمنی می باشد که اثرات آن در متون متعددی تایید گردیده است.مواد و روش ها: در این مطالعه تاثیر لوامیزول بر بهبودی و مدت بستری شدن بیماران سوختگی ناشی از حرارت بررسی گردیده است. در این مطالعه 61 بیمارسوختگی ناشی از حرارت به طور اتفاقی در دوگروه قرار گرفته اند.گروه درمان شامل 29 بیمار که به مقدار1 mg/kg  یک روز در میان داروی لوامیزول دریافت می کرده اند و گروه دارو شامل 32 بیمار که یک روز در میان 10 mg/kg ویتامین  Cبه عنوان پلاسبو دریافت می کرده اند. هر دو گروه درمان های معمول سوختگی منجمله پانسمان روزانه و آنتی بیوتیک بر اساس آنتی بیوگرام کشت زخم دریافت می کرده اند.یافته ها: میانگین روز ریختن اسکار در گروه درمان 19.38 روز و در گروه دارو 23.31 روز بوده است و میانگین روز بهبودی در گروه درمان 27.72 روز و در گروه دارو 32.87 روز بوده است.با استفاده از روشT.test  اختلاف میانگین ها در هر دو مورد بررسی شده است. بین گروه درمان و دارو p<0.0001 معنی دار بوده است.نتیجه گیری: لوامیزول به عنوان یک تحریک کننده ایمنی در تسریع بهبود زخم و کاهش مدت بستری شدن بیماران سوختگی موثر بوده است.

زمینه و هدف: به دلیل در دسترس بودن و راحتی انجام کار، در ایران از سونوگرافی داپلر در بررسی علل احتمالی عروقی اختلال نعوظ استفاده زیادی می شود. از طرفی با توجه به جوان تر بودن بیماران ما در مقایسه با غربی ها و نیز تهاجمی بودن نسبی روش سونوگرافی، نیاز به بررسی های بیشتر قبل از درخواست این آزمایش احساس می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان حساسیت و ویژگی و صحت پرسشنامه فارسی شاخص بین المللی عملکرد نعوظی در انتخاب بیماران مبتلا به ناتوانی جنسی برای بررسی بیشتر یا ارجاع در مقایسه با سونوگرافی داپلر طرح ریزی شده است.مواد و روش ها: 103 بیمار مبتلا به ناتوانی جنسی که برای بررسی بیشتر کاندید سونوگرافی داپلر بودند، پس از اخذ رضایت شفاهی، به صورت متوالی وارد مطالعه شدند. قبل از انجام سونوگرافی، پرسشنامه فارسی شاخص بین المللی عملکرد نعوظی توسط بیمار پر می شد. سونوگرافی داپلر در سرویس سونولوژی و با استفاده از تزریق40 میلی گرم پاپاورین به داخل کورپوس کاورنوزوم صورت پذیرفت. پس از محاسبه نمرات پرسشنامه جهت یافتن نمره ای که با حساسیت و ویژگی کافی احتمال اختلالات عروقی را مطرح نماید آنالیز منحنی ROC انجام شد.یافته ها: میانگین (انحراف معیار) سنی بیماران 40 سال (10±) بود. 59 بیمار (57%) مساوی یا کمتر از 40 سال سن داشتند. 61 بیمار (59%) در جریان بررسی به وسیله داپلر، سالم تشخیص داده شدند. تشخیص نارسایی شریانی با حساسیت 88% و ویژگی 82% و ارزش اخباری مثبت82% با مجموع نمرات پرسشنامه40 یا کمتر، محتمل خواهد بود (ROC=0.90) تشخیص نشت وریدی با حساسیت 99% و ویژگی 77% و ارزش اخباری مثبت 76% با لحاظ کردن نمرات بخش حفظ نعوظ (مساوی یا کمتر از 3) میسر خواهد بود (ROC=0.97). نتیجه گیری: پرسشنامه فارسی شاخص بین المللی نعوظی از اعتبار مطلوب برخوردار است. در صورتی که این نمرات در مجموع کمتر از 40 باشد، آن وقت شانس این که در بررسی با سونوگرافی داپلر یک علت عروقی مشخص شود بسیار زیاد خواهد بود و بنابراین طبیب باید بیمار را ارجاع دهد یا خود برای درخواست انجام سونوگرافی را تنظیم کند.

زمینه و هدف: پوشاندن زخم های جراحی بخیه شده با پانسمان استریل، یک تصور مرسوم برای ضد عفونی نگهداشتن محل جراحی می باشد. زخم های جراحی به طور معمول حداقل 3تا 5 روز پانسمان می شوند. هدف اصلی تمیز نگه داشتن محل جراحی و جلوگیری از هر گونه خطر ناشی از آلودگی با میکروارگانیسم ها می باشد. اگر آلودگی رخ دهد طیف وسیع عوارض، از التهاب و قرمزی موضعی تا ترشحات فراوان چرکی، از هم گسیختگی زخم یا حتی بیرون زدگی احشا ایجاد می شود. هدف اصلی این مطالعه، مقایسه عوارض زخم های جراحی تمیز وتمیز- آلوده با و بدون پانسمان می باشد.مواد و روش ها: مطالعه به صورت نیمه تجربی در بیمارستان شهید محمدی بندرعباس به مدت چهار سال از مهر ماه 1381 تا مرداد 1384، بر روی 101 بیمار، با زخم های جراحی تمیز و تمیز- آلوده که به صورت تصادفی به دو گروه دارای پانسمان (N=45) و بدون پانسمان (N=56) تقسیم شدند، انجام گرفت.یافته ها: در گروهی که پانسمان شدند، هیچ گونه عفونت زخم و سایر عوارض رخ نداد. اما در گروهی که پانسمان نشدند عفونت زخم در یک بیمار (1.78%) و 2 مورد سروما و هماتوم (3.57%) رخ داد (P<0.05). هیچ تفاوت حایز اهمیت در بروز عوارض در زخم های تمیز و تمیز- آلوده، بین گروه پانسمان شده و گروه بدون پانسمان، وجود نداشت.نتیجه گیری: پانسمان زخم های تمیز و تمیز- آلوده، بلافاصله پس از اتمام بخیه های پوستی و هموستاز صحیح، غیر ضروری به نظر می رسد. با توجه به هزینه هنگفت، این گونه پانسمان ها توصیه نمی شود.

زمینه و هدف: بین شیوه های جلوگیری از حاملگی، وازکتومی تقریبا 100% موثر است و باعث محدودیت میل جنسی نمی شود این روش توسط مردانی که اعضای خانواده شان کامل شده و دیگر بچه نمی خواهند انتخاب می شود. این جراحی از طریق قطع واز و مسدود ساختن دو انتها با دو روش لیگاتور کردن انتها های واز و کوتریزاسیون انتها های واز قابل انجام می باشد و همچون سایر اعمال جراحی می تواند با یک سری عوارض همراه باشد. هر کدام از تکنیک های وازکتومی می تواند مزایا یا معایبی داشته باشد و هدف ما از این مطالعه مقایسه دو روش جراحی مختلف برای انجام وازکتومی و تعیین مزایا ومعایب آن می باشد.مواد و روش ها: طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده، تعداد 100 نفر که قرار بود تحت عمل وازکتومی با یکی از این دو روش قرار گیرند انتخاب شدند (در دو گروه 50 تایی). افراد مورد مطالعه گروهی از مراجعه کنندگان جهت انجام عمل سر پایی وازکتومی در اتاق عمل سرپایی بیمارستان بقیه اله الاعظم (عج) می باشند. با معاینه و ارایه پرسشنامه به بررسی مدت زمان عمل جراحی، شدت درد حین عمل، شدت درد بعد از عمل، هماتوم، عفونت، گرانولوم، اسپرماتوسل، اپیدیدیمیت، برگشت باروری (میزان شکست)، درد مزمن بعد از عمل، تاثیر بر تعداد نزدیکی، تاثیر بر میل جنسی و ... پرداخته شد.یافته ها: نتایج حاصله نشان داد که گروه کوتریزاسیون در موارد زیر به روش لیگاتور ارجحیت دارد: از نظر مدت زمان عمل جراحی به طور متوسط 7.56 دقیقه در مقابل 9.88 دقیقه، شدت درد بعد از عمل 3 مورد (6%) درد کم در مقابل 10 مورد (20%)، گرانولوم 2 مورد (4%)، در مقابل 8 مورد (16%) و اپیدیدیمیت هیچ مورد (0%) در مقابل 5 مورد (10%) و در سایر موارد اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: لذا با توجه به مدت زمان عمل جراحی کوتاه تر، شدت درد بعد از عمل کمتر، تشکیل گرانولوم کمتر و اپیدیدیمیت کمتر و نیز عدم استفاده از جسم خارجی (نخ) در متد کوتریزاسیون، این روش جراحی را برای وازکتومی توصیه می نماییم.

زمینه و هدف: شیوع پرفوراسیون زخم پپتیک از زمان گزارش اولین مورد تا کنون دچار تغییرات زیادی، از جمله در الگوی سن و جنس بیماران شده است. همچنین میزان وقوع آن در معده و اثنی عشر نیز دچار تغییر شده هست.مواد و روش ها: این تحقیق به روش توصیفی انجام شده است و جامعه مورد مطالعه بیمارانی هستند که در فاصله سال های 1378 تا 1383 دچار پرفوراسیون زخم پپتیک شده و به بیمارستان لقمان حکیم مراجعه کرده بودند.یافته ها: مطالعه انجام شده بر روی 88 بیمار مبتلا به پرفوراسیون زخم پپتیک اثنی عشر و معده بود. سن متوسط بیماران 41 سال بود. از این تعداد بیمار 85 نفر مذکر و 3 نفر آن ها مونث بودند. سابقه مصرف سیگار در 56 نفر (63%) وجود داشت. 39بیمار (44%) اوپیوم مصرف می کردند و 11 بیمار (12%) در سابقه مصرف الکل را به صورت گهگاه ذکر می کردند. بیماری همراه در 8 مورد (10%) وجود داشت که شامل دیابت، فشار خون بالا، بیماری قلبی، بیماری ریوی و سکته مغزی بود.نتیجه گیری: تغییرات مهمی در اپیدمیولوژی اولسر پرفوره پپتیک، مثل: افزایش سن بیماران، تغییر توزیع جنسی بیماران به نفع مردان، کاهش بروز زخم پپتیک معده، وجود یک عامل مساعد کننده مانند اعتیاد به مواد مخدر در بیماران رخ داده است.

زمینه و هدف: روش های گوناگون و شناخته شده ای برای افزایش طول اندام ها وجود دارد. بکارگیری اکثر این روش ها مستلزم تجربه زیاد و هزینه زیادی می باشد. معرفی وسیله ای با کاربرد آسان و ارزان برای افزایش طول اندام ها می باشد. این مقاله گزارش نتایج تحقیق روی گروهی از بیماران (Case series) با استفاده از اکسترنال فیکساتور رضاییان می باشد.مواد و روش ها: 12 بیمار شامل هفت دختر و پنج پسر بین سنین یازده تا بیست وهفت سال (متوسط 16.5 سال) از بین مراجعه کنندگان به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان سینا در سال های 1381-1384 انتخاب شدند. هیچ یک از بیماران دارای بیماری زمینه ای استخوانی، انحرافات محوری اندام و ناپایداری مفصلی و مشکلات بافت نرم نبوده و کوتاهی بین چهار تا هفت سانتی متر (متوسط پنج و نیم سانتی متر) داشتند.یافته ها: پس از کارگذاری وسیله و افزایش طول، روزی یک میلی متر، اصلاح بین چهار تا پنج سانتی متر (متوسط 43 میلی متر) در فاصله زمانی دوازده تا بیست ماه (متوسط نزدیک به پانزده ماه) به دست آمد و غیر از دو مورد که پس از هشت ماه نیاز به پیوند استخوان پیدا کردند، عارضه جدی دیگری به وجود نیامد. چهار مورد عفونت سطحی که با درمان  سر پایی بهبود یافتند و دو مورد انحراف زیر ده درجه (پس از خارج کردن وسیله) مشاهده شد. بیماران بین دوازده تا هیجده ماه (متوسط چهارده ماه) پس از جوش خوردن کامل پیگیری شدند و عارضه طولانی مدتی مشاهده نگردید. زمان متوسط برای هر سانتی متر افزایش طول در این بیماران 74 روز به دست آمد.نتیجه گیری: با این که زمان نسبتا زیادی برای هر سانتی متر افزایش طول صرف شده است، وسیله معرفی شده از عوارض و هزینه کمی برخوردار بوده و می تواند به عنوان یکی از وسایل انتخابی برای افزایش طول اندام ها مطرح شود.

زمینه و هدف: تشخیص افتراقی یک توده خلفی موجود در خط میانی در یک نوزاد، محدوده وسیعی از شرایط پاتولو‍‍‍ژیک را در بر گرفته و شامل دیس رافی های نخاعی، رشد بیش از حد توموری مانند تراتوم و هامارتوم، اختلالاتی در پسرفت دم جنینی و تشکیل دم کاذب می شود.مواد وروش ها: معرفی (الف) سه مورد نادر دم انسانی و یک مورد از Tethered Cord ناشی از وجود یک آنومالی در خط میانی که مشابه قسمتی از اندام انسانی است، (ب) بحث در مورد انواع مختلف شرایط بالینی و پاتولوژیک که امکان مواجهه با آن ها در چنین نوزادانی وجود دارد، (ج) ارایه فرضیه ای در مورد نحوه پیدایش چنین ضایعات مادرزادی و (د) ذکر موانع موجود در روند ارزیابی های پیش از عمل جراحی و درمان جراحی این نوزادان از اهداف این مقاله بوده است.یافته ها: چهار نوزاد با آنومالی های خلفی موجود در خط میانی که در آغاز تحت عنوان (Heterotopias) تشخیص داده شدند، معرفی می شوند. بررسی های مقدماتی مناسب پیش از عمل جراحی و مداخلات لازم جراحی، جهت رزکسیون ضایعات صورت گرفت. هر چهار ضایعه با پوست پوشیده شده و اجزای سلولی کاملا تمایز یافته ای با منشا سلول های چربی، عروقی، عضلانی، استخوانی و غضروفی را در بر گرفته بودند. دیس رافی نخاعی در خط میانی، چه پیش از جراحی و چه در حین آن، تنها در یک مورد قابل شناسایی بودند که در آن مورد، هم زمان با مداخله اولیه جراحی، برای Untethering نیز اقدام شد. در سه مورد دیگر که دارای دم بودند با عکس برداری با اشعه X هیچ نقص استخوانی در خط میانی قابل تشخیص نبود. در نتیجه اکسیزیون ساده این ضایعات دم مانند انجام شد. لازم بود اولین بیمار پس از چهار سال جهت تکرار Untethering مورد تجسس قرار گیرد، ولی در بیماران دیگر در طی دوره پیگیری با متوسط مدت 12 سال، هیچ گونه شواهدی از Tethering مشاهده نشد.نتیجه گیری: تشخیص مورفولوژیک این ضایعات آسان نبوده و متخصص اطفال و یا جراح اعصاب مراقبت کننده از بیمار باید با تشخیص افتراقی چنین ضایعاتی آشنا بوده و برای انجام یک جراحی طولانی مدت جهت رزکسیون کامل ضایعه در نوزادی که تحت بیهوشی عمومی است، آمادگی داشته باشند. به دنبال باز نگری فرضیه های محتمل در رابطه با چگونگی پیدایش چنین آنومالی هایی، این فرضیه مطرح می شود که تمامی چنین موارد مشابهی می توانند منشا هامارتومی داشته باشند تا نقایص رشد جنینی.

زمینه وهدف: استئوپروز یک مشکل مهم سلامت عمومی در دنیا بوده و شیوع آن در حال افزایش می باشد. در زنان کاهش سریع توده استخوانی در زمان شروع یائسگی به دلیل کمبود هورمون استروژن ثابت شده است. هدف از این مطالعه تعیین شیوع استئوپروز در زنان سن یائسگی یزد بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی (Cross-sectional) و توصیفی تحلیلی (Descriptive-Analytical) تعداد 502 زن در سنین یائسگی که به ترتیب به تنها مرکز سنجش تراکم استخوانی شهر یزد در سال های 1380-1381 مراجعه نموده بودند، با سرشماری وارد مطالعه گردیدند. زنان دارای استئوپروز شناخته شده، بیماری های مزمن و بیماری های استخوانی یا متابولیک و زنانی که سابقه جراحی هیسترکتومی و اووفرکتومی با سابقه مصرف دارو های موثر بر متابولیسم استخوان داشتند از مطالعه خارج گردیدند. از تمامی بیماران پرسشنامه ای حاوی خصوصیات دموگرافیک و سوابق سلامتی و عوامل خطر برای پوکی استخوان تکمیل می گردید. نتایج با استفاده از نرم افزارآماری 11.5 SPSS و با آزمون های آماری Chi-Square و Anova تجزیه و تحلیل ومتغیر های کمی به صورتMean±SD  گزارش گردیدند.یافته ها: تعداد 502 زن یائسه با محدوده سنی از 50 تا 85 سال [7.05±60.57 (Mean±SD) سال] وارد مطالعه گردیدند. با استفاده از BMD ناحیه L2-L4 تعداد 103 نفر (20.5% کل این زنان) استئوپروز، 261 نفر (52%) استئوپنی و 138 نفر (27.5%)BMD  نرمال داشتند. این موضوع در حالی است که با استفاده از BMD ناحیه هیپ تعداد 216 مورد (43.03%) استئوپروز، تعداد 216 مورد (43.03%) استئوپنی و تعداد 70 نفر (13.94%)BMD  نرمال داشتند. با افزایش سن درصد موارد طبیعی کاهش و به طبع آن موارد مبتلا به استئوپروز و استئوپنی به صورت معنی داری از نظر آماری افزایش می یافتند. تنها در 261 مورد (52%) هر دو ناحیه تشخیص را مطرح می کردند و در باقی موارد یعنی 241 مورد (48%) تشخیص بر حسب ناحیه اندازه گیری BMD متفاوت می بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که شیوع استئوپروز و استئوپنی در این جامعه تا حدودی مشابه کشور عربستان می باشد. ولی از بسیاری از کشور های دیگر بالاتر می باشد. در کل، می توان ابراز داشت که استئوپروز و استئوپنی در بین زنان سنین پس از یائسگی در یزد شایع است. این مطالعه، این بیماری را به عنوان یک مشکل سلامت عمومی در جامعه ما نیز تایید می کند. در پایان پیشنهاد می شود جهت ارزیابی دقیق تر شیوع و بروز استئوپروز نسبت به انجام مطالعاتی برای فراهم آوردن اطلاعات جمعیت رفرانس ایرانی اقدام گردد.

زمینه و هدف: این مطالعه بررسی آینده نگر در مورد مقایسه 2 روش درمانی برای شکستگی های انفجاری (Burst) در ناحیه پشتی کمری است. یکی روش مرسوم جراحی و دیگری روش اصلاح کیفوز (kyphosis) ایجاد شده بر پایه قوس نرمال در ناحیه پشتی کمری بر اساس اندکس ساژیتال می باشد. بر این اساس شاید تصحیح قوس پشتی کمری با کمک اندکس سازیتال پی آمد بهتری داشته و در پیشگیری از شکست زودرس درمان موثر باشد.مواد و روش ها: 40 بیمار با شکستگی انفجاری در ناحیه پشتی کمری در این مطالعه بررسی شدند. همه بیماران شکستگی مهره اول یا دوم کمری یا مهره دوازدهم پشتی داشته و هیچ کدام نقص عصبی نداشتند. به روش تصادفی ساده بیماران در2 گروه جای گرفتند. در گروه اول، بیماران با روش مرسوم وسیله گذاری قطعه کوتاه درمان شدند (شامل 20 بیمار) و در گروه دوم، برای بیماران وسیله قطعه کوتاه گذاشته شد ولی قوس میله بر پایه اندکس ساژیتال نرمال سطوح مربوطه و با توجه به قوس نرمال در آن ناحیه داده شد (شامل 20 بیمار) نمرات (Likert) جهت ارزیابی پی آمد کلینیکی و معیار های رادیولوژیک (اندکس ساژیتال و درصد کاهش ارتفاع قدام مهره) جهت ارزیابی پی آمد رادیولوژیک ثبت گردید. یافته ها: در پیگیری بعد عمل اندکس ساژیتال و درصد کاهش ارتفاع قدام مهره (غیر از متوسط از دست رفتن اصلاح اولیه) در دو گروه، تفاوت قابل ملاحظه داشت و در شکست درمان (که افزایش بیش از 10درجه در اندکس ساژیتال و یا شکست وسیله تعریف شد) در دو گروه، تفاوت قابل توجه مشاهده شد (گروه اول 40% شکست درمان و گروه دوم 20% شکست درمان داشتند.).نتیجه گیری: وسیله گذاری قطعه کوتاه در شکستگی های انفجاری ناحیه پشتی کمری با درصد بالای شکست درمان همراه است که می توان با تصحیح بهتر اولیه بر پایه اندکس ساژیتال نرمال تا حد زیادی از میزان شکست زودرس درمان کاست.

زمینه و هدف: در طی دهه گذشته تغییرات زیادی در عمل جراحی لیفتینگ پیشانی و پلک صورت پذیرفته است. این تغییرات در جهت کم تهاجمی نمودن و کمتر صدمه زدن به اعصاب و عضلات پیشانی و در نتیجه کاهش عوارض این نوع جراحی بوده است.مواد و روش ها: این روش در شروع با ایجاد برش های کوچک و با کمک آندوسکوپ انجام می گرفت. پس از بررسی و مطالعه وسیع آناتومیک در عضلات پلک و پیشانی، عمل جراحی قطع عضلات پایین آورنده پیشانی از طریق انسزیون پلک بالا به وسیله غیوران به چاپ رسید. اخیرا این دو روش جراحی در هم ادغام شده و روش جدید لیفتینگ پیشانی با برش محدود، بدون استفاده از اندوسکوپ توسط نایز (knize) معرفی گردید.یافته ها: نویسندگان این مقاله پس از دو سال تجربه با آندوسکوپ، شروع به استفاده از روش کم تهاجمی اخیر نمودند که در این مدت 32 بیمار تحت عمل جراحی با این متد قرار گرفتند.نتیجه گیری: ما در این مقاله تجربیات و تغییراتی را که به نظرمان در جهت بهتر نمودن این تکنیک ایجاد نمودیم برای بحث و بررسی همکاران ارایه می نماییم.

گر چه سل آپاندیس کمیاب است، اما در بعضی نقاط در نتیجه مسایل اقتصادی و اجتماعی در بعضی افراد که از بهداشت کافی برخوردار نیستند حدود 0.1-0.3 می باشد. ما یک مورد آپاندیسیت گرانولوماتوز که به گمان آپاندیسیت حاد عمل شده و در هیچ نقطه ای دیگر از بدنش مشکلی نداشت، گزارش می کنیم (1382). بیمار پس از عمل به مدت 7 ماه هیچ گونه شکایتی نداشت، تا این که در مرداد 1383 در بیمارستان توس به علت ناراحتی هایی که عبارت بودند از: کاهش وزن، بی اشتهایی، آنمی، ضعف، آسیت و یبوست بستری شد (مرداد 1383). بیمار بسیار ضعیف و افسرده بود. بررسی دستگاه های قلبی تنفسی نرمال بودند. به غیر از CA125 که 1800 بود آنمی خفیف سایر بررسی های آزمایشگاهی نرمال بودند. گزارش سی تی اسکن شکم و لگن سیست آدنوکارسینومای تخمدان را نشان می داد. گزارش مایع آسیت سلول های التهابی را نشان می داد ولی از دیدگاه بدخیمی منفی بود(؟)با تشخیص احتمالی بدخیمی بیمار را عمل کردیم. 5000 مایع آسیت تخلیه شد و درون صفاق پر از دانه های ریز و درشت بدون چرک بود. بیوپسی برداشته و برای سیتوپاتولوژی فرستاده شد. همراه درناژ بسته با نلاتون نمره 14 شکم بسته شد. درمان چهار دارویی ضد سل، با دوز کلاسیک، آغاز شد و بیمار رو به بهبود رفت. روز هفتم پس از عمل درن درآورده شد. بیمار روز دهم پس از عمل، در حالی که آسیت یا ترشحی نداشت مرخص شد و تاکنون بدون علامت و راضی می باشد.

تاندون های اکستانسور انگشتان دست دارای تنوع آناتومیک زیادی هستند که آگاهی از آن علاوه بر ارزش آناتومیک، در زمان جراحی و به خصوص در موارد انتقال تاندون بسیار مهم می باشد. در این مقاله ضمن مروری بر آناتومی طبیعی اکستانسور ها و تنوع های ذکر شده در مطالعات دیگر به معرفی مورد نادری ازاین آنومالی می پردازیم. در بیمار معرفی شده تاندون اکستانسور اختصاصی انگشت اشاره به صورت دو تاندون مجزا در طول مسیر تا محل مبدا عضلانی آن با دو بطن عضلانی مجزا که در قسمت فوقانی به هم اتصال داشتند وجود داشت.